ΙΟΛΗ

«Τι σου είπε Ιωάννα;» την ρωτάω ξανά έχοντας πλέον χάσει την υπομονή μου

«Αμάν πια! Με έσκασες! Εντάξει θα σου πω! Ώχου.. Λες και έχει καμία σημασία τώρα..»

«Περιμένω Ιωάννα...»

«Να.. μου είπε πως ήπιατε αρκετά εσύ και η Νικολέτα..» λέει διστακτικά «και καλύτερα να φεύγαμε γιατί είχατε γίνει θέαμα..»

«Αα δε θα τα πάμε καθόλου καλά κύριε Αχιλλέα!» σηκώνομαι και αρχίζω να μονολογώ κάνοντας στροφές γύρω από το δωμάτιο

«Κάτσε κάτω βρε Ιόλη μου μη ζαλιστείς και έχουμε και άλλα!»

«Από που και ως που κύριε σε νοιάζει τι κάνουμε εμείς; Λογαριασμό θα σου δώσουμε; Όσο θέλουμε θα πιούμε! Τις γουλιές μας μετράς;»

«Βρε κορίτσι μου για καλό το είπε ο άνθρωπος.. Ανησύχησε..»

«Ανησύχησε; Χαχα ας γελάσω! Θα σου πω εγώ γιατί ανησύχησε το γαϊδούρι. Γιατί τον κάναμε θέαμα, τον κάναμε ρεζίλι! Κατάλαβες; Τι ήθελες και ήρθες μαζί μας τότε αγόρι μου; Όρεξη σε είχαμε! Ας πήγαινε να πάρει το φίλο του να κάτσουν μόνοι τους αν εμείς του χαλάμε τη μόστρα!»

«Τώρα ο Δημήτρης τι σου έφταιξε;»

«Μωρέ φίλος του δεν είναι; Απορώ που πήγε και τον βρήκε; Έψαχνε πολύ να τον βρει τέτοιο φίλο; Ήθελα και να 'ξερα!» έχοντας πλέον ζαλιστεί από το γύρω-γύρω κάθομαι στο κρεβάτι δίπλα από την Ιωάννα

«Βρε αγάπη μου δεν πας να πλυθείς λίγο, να αλλάξεις και μετά να κοιμηθούμε; Έχεις πιει αρκετά και αύριο έχεις και τη συνάντηση με τον Μιχάλη.»

Με τα πολλά πολλά ξέχασα τελείως για την αυριανή μου συνάντηση με το καινούριο μου αφεντικό..
«Ο μόνος λόγος που θα το κάνω είναι για τον Μιχάλη. Δεν θέλω να πάω και να σέρνομαι, να σαμποτάρω και τη δουλειά μου για τον ακατονόμαστο!»

Σηκώνομαι με τα χίλια ζόρια και κατευθύνομαι προς το μπάνιο. Ξεπλένω βιαστικά το πρόσωπο μου, πλένω τα δόντια μου και αφού βάλω τις πιτζάμες μου πέφτω πάλι ξερή στο κρεβάτι.

Όταν ξυπνάω η Ιωάννα δεν είναι δίπλα μου. Κοιτάζω το ρολόι του δωματίου και η ώρα που αναγράφει είναι 12:15. Σηκώνομαι βιαστικά και νιώθω το κεφάλι μου να πάει να σπάσει από τον πόνο. Κατευθύνομαι προς το μπάνιο και ρίχνω κρύο νερό στο πρόσωπο μου μέχρι να μπορέσω να ανοίξω τα μάτια μου από τη νύστα. Χθες πρέπει όντως να ήπια αρκετά. Δεν θυμάμαι και πάρα πολλά, μόνο τον Αχιλλέα να μου φωνάζει και να χτυπάει τον μπάρμαν. Σκέφτομαι πως πρέπει οπωσδήποτε να λουστώ, δε μπορώ να εμφανιστώ σε αυτά τα χάλια στο γυμναστήριο. Πηγαίνω προς την κουζίνα και βλέπω την Ιωάννα πάνω από την κατσαρόλα να την ανακατεύει με μια μεγάλη πιρούνα.

«Καλημέρα!»

«Καλώς την! Πώς είσαι;»

«Ήπια πολύ χθες, έτσι;»

«Αρκετά..»

«Πηγαίνω για ένα μπάνιο μπας και σουλουπωθώ λιγάκι.» της λέω και κατευθύνομαι ξανά προς την τουαλέτα. Γεμίζω τη μπανιέρα με χλιαρό νερό μέχρι πάνω και προσθέτω λίγο από το αφρόλουτρο με άρωμα βανίλια για να δημιουργηθούν σαπουνόφουσκες. Αφαιρώ βιαστικά τα ρούχα μου και βυθίζομαι στο νερό. Η αίσθηση είναι υπέροχη και ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν μετά από μια τέτοια νύχτα. Μισή ώρα αργότερα με βαριά καρδιά αποφασίζω να σηκωθώ. Δεν έχω πολύ χρόνο στη διάθεση μου και δε θέλω σε καμία περίπτωση να αργήσω και να δημιουργήσω κακή εντύπωση. Φοράω το μπουρνούζι μου και πηγαίνω στη ντουλάπα του δωματίου. Κοιτάζω τα ρούχα μου ξανά και ξανά και προσπαθώ να αποφασίσω ποιο θα ήταν το καλύτερο σύνολο. Σκέφτομαι πως κάτι αθλητικό θα ήταν το πιο κατάλληλο, αν και δεν πάω για να γυμναστώ, αλλά και πάλι σε γυμναστήριο πηγαίνω. Βέβαια δε θέλω να ντυθώ και πολύ πρόχειρα.. Καταλήγω σε ένα κολλητό γκρι ποδηλατικό κολλάν με μία φαρδιά λευκή T-Shirt με μία στάμπα. Πιάνω τα μαλλιά μου σε μία ατημέλητη κοτσίδα και βάφομαι ελαφριά ίσα ίσα να μην διαγράφεται η κούραση από το χθεσινό βράδυ στο πρόσωπο μου. Τέλος αποφασίζω να τα συνδυάσω με μία πορτοκαλί τσάντα μπανάνα που τη βάζω στη μέση μου. Κοιτάζομαι άλλη μία φορά στον καθρέφτη και είμαι έτοιμη.

Η μυρωδιά από την κατσαρόλα που μου έχει σπάσει τη μύτη εδώ και ώρα σε συνδυασμό με το στομάχι μου που δε λέει να σταματήσει να παραπονιέται με οδηγούν στην κουζίνα. Στο τραπέζι υπάρχουν  σερβιρισμένα πιάτα με καρμπονάρα μακαρονάδα και στη μέση μια πιατέλα με σαλάτα.

«Με πρόλαβες, μόλις θα σε φώναζα να έρθεις να φάμε.» μου λέει η Ιωάννα καθώς τοποθετεί τα πιρούνια στα πιάτα.

«Αχ και έχω μια πείνα!!»

Κάθομαι στο τραπέζι και πέφτω με τα μούτρα στο φαγητό. Η ώρα είναι 1:30 και έπρεπε να βιαστώ. Δεν είχαμε κανονίσει συγκεκριμένη ώρα αλλά είχαμε πει για μεσημέρι. Μετά από ένα τέταρτο είχα τελειώσει. Αφού ευχαρίστησα την Ιωάννα για το υπέροχο φαγητό που έφτιαξε, κατέβηκα κάτω και περπάτησα μέχρι την πιο κοντινή πιάτσα με ταξί. Ευτυχώς το γυμναστήριο δεν είναι και πολύ μακριά και μέσα σε ένα τέταρτο ήμουν ήδη εκεί.

Στέκομαι λίγα μέτρα μακριά από την είσοδο και ξαφνικά με πιάνει ένα μικρό άγχος. Αυτή είναι η ευκαιρία που έψαχνα! Η απόφαση μου να τα παρατήσω όλα και να έρθω εδώ, το ταξίδι από τη μία άκρη της Ελλάδας στην άλλη, η ζωή μου που θα αλλάξει τόσο ριζικά, όλα αυτά για αυτήν εδώ τη στιγμή. Το ξέρω πως ίσως για κάποιους να ακούγομαι λίγο υπερβολική, εξάλλου είναι απλά μια κοινή θέση, με ένα ικανοποιητικό μισθό  δε, αλλά και πάλι δεν παύει να είναι μια θέση γραμματέως. Για μένα όμως αυτή η ευκαιρία ήταν πολύ περισσότερο από αυτό. Σηματοδοτούσε την είσοδο μου στον κόσμο της εργασίας! Για πρώτη φορά στη ζωή μου θα ένιωθα ανεξάρτητη με όλη τη σημασία της λέξης, με το δικό μου μισθό, σύντομα και με το δικό μου διαμέρισμα! Πήρα μια βαθιά ανάσα και μπήκα μέσα στο κτήριο.

Έμεινα έκπληκτη από το χώρο. Για γυμναστήριο ο χώρος ήταν αρκετά μεγάλος, με πολλές αίθουσες και μεγάλη άπλα. Το πρώτο πράγμα που έβλεπες με το που έμπαινες ήταν ένα μεγάλο γραφείο με έναν υπολογιστή και πολλά εκτεθειμένα ντοσιέ και φακέλους. Υποθέτω πως αυτή θα ήταν η γραμματεία και λογικά το γραφείο στο οποίο θα δούλευα, μιας και δεν καθόταν κανείς εκεί. Γενικά ο χώρος ήταν πολύ καθαρός, αν εξαιρέσεις το γραφείο και το μικρό χαμό που γινόταν από τα έγγραφα πάνω του. Λίγο πιο διπλά υπήρχε ένας χώρος αναμονής, με δύο μικρά καναπεδάκια και ένα τραπεζάκι στη μέση. Αποφάσισα προς το παρόν να κάτσω εκεί και να περιμένω για μερικά λεπτά. Αν δεν ερχόταν κανείς θα επικοινωνούσα τηλεφωνικώς με τον Μιχάλη για να τον ενημερώσω για την άφιξη μου, δεν ήθελα να δημιουργήσω κάποια αναστάτωση. Τα λεπτά περνούσαν και δεν φαινόταν κανείς να έρχεται. Απελπισμένη πλέον, βγάζω το κινητό από την τσάντα μου και ψάχνω στις επαφές μου το όνομα του Μιχάλη. Τη στιγμή που πάω να το πατήσω ακούω μια φωνή από το διάδρομο.

«Καλώς την! Εσύ πρέπει να είσαι η Ιόλη σωστά;»

Κοιτάζω προς την κατεύθυνση από την οποία προέρχεται η φωνή και βλέπω έναν ψηλό, γυμνασμένο άντρα να με πλησιάζει με ένα μεγάλο χαμόγελο. Είναι μελαχρινός με πολύ ωραία χαρακτηριστικά, έχει κάτι το γλυκό και ζεστό το βλέμμα του που σε κάνει αυτομάτως να νιώσεις πιο άνετα δίπλα του. Σηκώνομαι και του απαντάω «Ναι, εγώ είμαι. Εσύ πρέπει να είσαι ο-». Πριν προλάβω να τελειώσω τη φράση μου πετάγεται και απλώνει το χέρι του για χειραψία.

«Μιχάλης, χάρηκα!»

Του δίνω το χέρι μου και μου το σφίγγει.

«Ελπίζω να μην σε άφησα να περιμένεις αρκετά εδώ.»

«Όχι, εντάξει. Όλα καλά!»

«Λοιπόν πάμε στο γραφείο μου, εκεί θα είμαστε πιο άνετα.»
Του νεύω θετικά και τον ακολουθώ. Καθώς προχωράμε προς το εσωτερικό του γυμναστηρίου ένας μεγάλος διάδρομος ξεδιπλώνεται μπροστά μας κατά μήκος του κτηρίου. Δεξιά και αριστερά υπάρχουν διάφορα δωμάτια και στο βάθος χωρίζεται σε δύο μεγάλες αίθουσες. Ο Μιχάλης ανοίγει την πόρτα ενός από αυτά και μου κάνει νόημα με το χέρι να περάσω. Προχωράω προς τα μέσα και εκπλήσσομαι για ακόμα μία φορά. Το δωμάτιο δεν είναι και τόσο μεγάλο αλλά ο χώρος είναι πεντακάθαρος και μάλιστα πολύ μοντέρνα διακοσμημένος. Το μεγαλύτερο μέρος του δωματίου καταλαμβάνει το γραφείο και ένας μεγάλος καναπές στην άκρη.

«Κάθισε.»

Κάθεται στο γραφείο του και εγώ σε μία από τις δύο καρέκλες απέναντι του.

«Θα ήθελα να ξεκινήσω λέγοντας σου πως εμπιστεύομαι απόλυτα τον πατέρα μου και εφόσον εκείνος εγγυάται για εσένα δεν έχω καμία αμφιβολία.»

«Κοίτα η αλήθεια είναι πως ήθελα να σε ευχαριστήσω προσωπικά και εσένα και τον πατέρα σου που μου δίνετε αυτή την ευκαιρία. Σου υπόσχομαι πως θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να μην σε απογοητεύσω.»

«Είμαι σίγουρος πως θα έχουμε εξαιρετική συνεργασία. Φαίνεσαι αξιόπιστο κορίτσι και πρόθυμο για δουλειά.»

Η χαρά και ο ενθουσιασμός μου δεν περιγράφονται ακούγοντας αυτά τα λόγια να βγαίνουν από το στόμα του! Του εμπνέω εμπιστοσύνη και από ότι φαίνεται με συμπάθησε και μάλιστα πολύ! Πλέον δεν υπάρχει κανένας φραγμός που να με εμποδίσει για αυτό μου το νέο ξεκίνημα και είμαι πανευτυχής!

Έπειτα συνεχίζει αναλύοντας μου τις αρμοδιότητες που θα έχω και συζητάμε για το ωράριο μου και τον μισθό. Μπορώ να πω πως ο μισθός είναι υπέρ ικανοποιητικός, αν και δεν θα είναι και λίγα τα καθήκοντα μου. Το γυμναστήριο αν και δεν έχει αρκετά χρόνια που άνοιξε απέκτησε γρήγορα φήμη και πελατεία. Από όσο μου είπε ο Μιχάλης σε αυτό βοήθησε αρκετά το γεγονός πως παραδίδονταν καθημερινά μαθήματα όλων των ειδών και υπήρχαν τμήματα για όλες τις ηλικίες και τα γούστα. Πέρα από αυτό μου μίλησε για το πως αυτός και ο συνεταίρος του πήραν το ρίσκο να επενδύσουν σε αυτή την επιχείρηση, που τελικά υπερέβη κατά πολύ τις προσδοκίες τους κατακτώντας τη θέση του καλύτερου γυμναστηρίου σε ολόκληρη τη Ρόδο και τα γύρω νησιά. Αυτόματα μου έρχονται τα λόγια της Ιωάννας στο μυαλό, θυμάμαι να μου λέει πως το γυμναστήριο ίδρυσαν από κοινού ο Μιχάλης και ένας φίλος του. Γεγονός που είχα ξεχάσει παντελώς, πράγμα που σημαίνει πως τα αφεντικά μου θα είναι δύο.

Συζητάμε για λίγο ακόμα και έπειτα τον ευχαριστώ για ακόμη μία φορά. Τη στιγμή που πάω να κάνω κίνηση για να σηκωθώ βλέπω τον Μιχάλη που κοιτάζει πίσω μου λέγοντας μου «Να και ο συνέταιρος μου και πολύ σύντομα και το αφεντικό σου!». Γεμάτη περιέργεια και με ένα πλατύ χαμόγελο γυρνάω προς τα πίσω αντικρίζοντας... τον Αχιλλέα; Καλά τι δουλειά έχει αυτός εδώ;

«Από εδώ ο Αχιλλέας Κουντουριώτης. Αχιλλέα, από εδώ η νέα μας γραμματέας Ιόλη Αλεξίου!»

Κάποιος μου κάνει πλάκα έτσι; Δε γίνεται να μιλάει σοβαρά! Ο Αχιλλέας αφεντικό μου; Από που και ως που; Γιατί εμφανίζεται συνέχεια μπροστά μου αυτός ο άνθρωπος; Τι στο καλό; Τόση γκαντεμιά; Εκεί που πήγα να βάλω σε τάξη τη ζωή μου έρχεται αυτός από το πουθενά και τα καταστρέφει όλα!

«Τι κάνει αυτή εδώ;» λέει θυμωμένα καρφώνοντας με με τα μάτια του
«Συγγνώμη, γνωρίζεστε;» απαντάει φανερά μπερδεμένος ο Μιχάλης και εγώ απλά μένω παγωμένη στη θέση μου δίχως να μπορώ να βγάλω λέξη
«Δυστυχώς ναι.» εξακολουθεί να με κοιτάζει με σοβαρό ύφος και είναι έτοιμος να εκραγεί
«Έχει γίνει κάτι μεταξύ σας;»
Από που να αρχίσω, σκέφτομαι από μέσα μου...
Ο Μιχάλης στρέφεται προς τα εμένα περιμένοντας μία απάντηση. Καλύτερα να κρατήσω το στόμα μου κλειστό, αν υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να με πάρουν δε θέλω να τη χάσω..
«Θα μπορούσες να το πεις και έτσι.»
Ανακουφίζομαι που δε μπαίνει στη διαδικασία να του μιλήσει για όλα τα γεγονότα. Ξέρω πως δεν ευθύνομαι μόνο εγώ για την τροπή που πήραν τα πράγματα μεταξύ μας αλλά στην παρούσα φάση δε με συμφέρει να ανοίξω το στόμα μου.
«Μάλιστα.. Η Ιόλη όπως σου είπα και πριν είναι η γραμματέας που περιμέναμε για το Σεπτέμβρη.»
Δε μιλάει κανείς μας και απλά κοιταζόμαστε. Επικρατεί μία άβολη σιωπή την οποία ευτυχώς  γρήγορα σπάει ο Μιχάλης.
«Ελπίζω ό,τι και αν έχει συμβεί μεταξύ σας να λυθεί. Είναι κρίμα να χαλάσουμε μια συνεργασία πριν ακόμα αρχίσει απλά και μόνο για ένα ατυχές γεγονός. Έτσι δεν είναι;» με κοιτάζει περιμένοντας μία απάντηση και του νεύω θετικά με το κεφάλι
«Και δε μου λες ρε Μιχάλη από που και ως που να την πάρουμε αυτήν; Προϋπηρεσία έχει; Τι ξέρει αυτή από γυμναστήρια;»
Προσπαθώ να συγκρατηθώ και μένω σιωπηλή. Αν του που όλα όσα σκέφτομαι αυτή τη στιγμή θα τα ρισκάρω όλα.
«Δεν είναι και τόσο δύσκολα τα καθήκοντα της. Της εξήγησα τι πρέπει να κάνει και είναι πρόθυμη να δουλέψει σκληρά. Εξάλλου σου είχα μιλήσει για αυτήν και μέχρι πριν ήσουν σύμφωνος. Δεν καταλαβαίνω γιατί κάνεις έτσι τώρα..»
«Ήμουν σύμφωνος μέχρι που έμαθα ποια είναι. Η κοπέλα είναι τελείως τρελή! Θα μας διώξει όλους τους πελάτες.»
Η υπομονή έχει και τα όρια της! Τον κοιτάζω με θυμωμένο ύφος έτοιμη να εκραγώ αλλά αδιαφορεί. Κοιτάζει το Μιχάλη και μιλάει για μένα λες και δε βρίσκομαι καν εδώ!
«Νομίζω πως είσαι λίγο υπερβολικός.»
«Υπερβολικός;! Παραλίγο να έμπλεκα σε ατύχημα εξαιτίας της! Ούτε το δρόμο δε ξέρει να περνάει, πόσο μάλλον να οργανώνει ολόκληρο γυμναστήριο.»
Συγκρατήσου Ιόλη! Δε θα πέσεις στο επίπεδο του..!
«Αν έχεις τόση μεγάλη αντίρρηση μπορούμε να κάνουμε μία δοκιμαστική εβδομάδα και να δούμε πως θα πάει το πράγμα. Έχεις πρόβλημα με αυτό Ιόλη;»
«Όχι, είμαι στη διάθεση σας. Εξάλλου δε θα ήθελα καθόλου να με προσλάβετε μόνο και μόνο επειδή με σύστησε ο πατέρας σου. Θα αποδείξω και σε σένα Μιχάλη και στον Αχιλλέα ότι αξίζω τη δουλειά μου.»
Ο Μιχάλης κοιτάζει τον Αχιλλέα εξεταστικά περιμένοντας την απάντηση του. Δε μπορώ να πιστέψω πως από αυτόν τον άνθρωπο κρίνεται το μέλλον μου.. Για μερικά δευτερόλεπτα επικρατεί σιωπή. Ο Αχιλλέας φαίνεται να έχει χαθεί στις σκέψεις του και το άγχος αρχίζει να με καταβάλει..
«Ωραία λοιπόν! Σύμφωνοι..... μόνο υπό έναν όρο!»
Όρο; Τι όρο; Να με δει κρεμασμένη ανάποδα από τον Κολοσσό της Ρόδου;
«Αν θέλει να μας αποδείξει πως αξίζει τη θέση της και πως είναι εργατική θα αρχίσει δουλειά από τώρα.» Τώρα;
«Όταν λες τώρα τι εννοείς;» πετάγομαι και τον κοιτάζω μπερδεμένη, ενώ εκείνος για πρώτη φορά μου απευθύνει το λόγο
«Εννοώ πως αρχίζεις από αύριο. Θα δουλέψεις και για όλη την καλοκαιρινή σεζόν.»
Πρέπει να αστειεύεται έτσι; Η συμφωνία ήταν από Σεπτέμβρη, δε σκόπευα να ξοδέψω όλες τις διακοπές μου εδώ μέσα!
«Βρε Αχιλλέα αφού είχαμε συμφωνήσει πως θα δούλευε από Σεπτέμβρη.»
«Δεν ακούω κουβέντα. Αν παίρνει στα σοβαρά τη δουλειά της θα θυσιάσει λίγο από τις διακοπές της.»
Με κοιτάζουν και οι δύο -ο Μιχάλης παραιτημένος πλέον και ο Αχιλλέας με έξυπνο υφάκι- περιμένοντας μία απάντηση ή έστω την αντίδραση μου. Ξέρω γιατί το κάνει όλο αυτό. Πιστεύει πως με αυτόν του τον όρο θα με κάνει να τα παρατήσω αλλά δυστυχώς για εκείνον δε με ξέρει καθόλου καλά! Μπορεί να μην σκεφτόμουν ακριβώς αυτό όταν φανταζόμουν το πρώτο μου καλοκαίρι με την Ιωάννα μετά από καιρό στη Ρόδο αλλά δεν πρόκειται να του κάνω τη χάρη, πόσο μάλλον να πετάξω αυτήν την ευκαιρία στα σκουπίδια για χατήρι του. Και μόνο η έκφραση ικανοποίησης που έχει στο πρόσωπο του περιμένοντας από μένα να αρνηθώ με κάνει ακόμα πιο σίγουρη για την επιλογή μου να μείνω. Μόνο και μόνο για να δω την αντίδραση του λέγοντας του πως είμαι σύμφωνη μου φτάνει!

«Κανένα πρόβλημα! Με χαρά μου να είμαι στη διάθεση σας για ό,τι με χρειαστείτε και για..» παίρνω μια ανάσα και τον κοιτάζω έντονα στα μάτια τονίζοντας την επόμενη μου λέξη «όποτε με χρειαστείτε!»

—————————————————————————
Άργησα λιγακιιι να ανεβάσω το ξέρω αλλά ήμουν διακοπές.. Δε σας ξέχασα όμως, ελπίζω ούτε και εσείς! Μην ξεχάσετε να αφήσετε αστεράκι και φυσικά τα σχόλια σας που λατρεύω να διαβάζω!!! 🙃😊