ΙΟΛΗ

«Ιόλη μου σήκωωω!» ακούω μέσα στον ύπνο μου την Ιωάννα. Με σκουντάει και συνεχίζει να μου φωνάζει «Αν δε σηκωθείς θα σου πετάξω νερό!».

«Αμάν βρε Ιωάννα, άσε με λίγο να χουζουρέψω! Πωπω..» της λέω καθώς τεντώνομαι και χασμουριέμαι.

«Δεν έχουμε χρόνο για χουζούρεμα τώρα! Άντε και η ώρα κοντεύει 10 δεν θα προλάβουμε να τα δούμε όλα έτσι όπως κάνεις!»

«Τι να προλάβουμε και ποια όλα να δούμε;»

«Κανόνισα να πάμε να σου κάνω μία ξενάγηση σε μερικά από τα αξιοθέατα του νησιού. Θα πάμε πρώτα στο Παλάτι Μεγάλου Μαγίστρου και έπειτα στο Αρχαιολογικό Μουσείο.»

«Κάτσε βρε Ιωάννα μου, δεν έρχομαι πρώτη φορά στη Ρόδο. Τα περισσότερα αξιοθέατα τα έχω επισκεφτεί και στο παρελθόν.»

«Για τότε που ήσουν 13 λες; Γιατί τα υπόλοιπα καλοκαίρια που ερχόσουν ήμασταν από την παραλία σπίτι και από το σπίτι στην πλατεία σε καφετέριες και μπαρ.» σε αυτό έχει και ένα δίκιο. Τώρα που το σκέφτομαι θα ήταν ωραίο να έβλεπα ξανά αυτά τα μέρη όντας πλέον μεγαλύτερη. Εξάλλου σκόπευα να κάτσω αρκετό καιρό εδώ οπότε είχα άπλετο χρόνο για όλα.

«Εντάξει με έπεισες! Πάω να ντυθώ και φεύγουμε.»

Δέκα λεπτά αργότερα ήμουν έτοιμη. Επέλεξα να φορέσω ένα γαλάζιο αέρινο φόρεμα μέχρι το γόνατο, το οποίο συνδύασα με ένα ζευγάρι χαμηλά καφέ σανδάλια. Τα μαλλιά μου τα είχα κάτω, αφήνοντας τα να πάρουν το φυσικό σπαστό τους σχήμα. Τέλος, έβαλα λίγη αντηλιακή κρέμα στο πρόσωπο μου για προστασία. Αφού φάγαμε στα γρήγορα πρωινό ξεκινήσαμε για τη βόλτα μας.

Πρώτος μας σταθμός είναι το περίφημο Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου των ιπποτών ή αλλιώς Καστέλο. Από ότι μου είπε η Ιωάννα, το συγκεκριμένο μνημείο ήταν το σπουδαιότερο από την εποχή της κυριαρχίας του τάγματος των Ιπποτών. Πράγματι, ο χώρος είναι εκθαμβωτικός! Τα ψηφιδωτά δάπεδα, οι διάφοροι κίονες σε συνδυασμό με τα αγάλματα και τους πίνακες ζωγραφικής δίνουν την εντύπωση ενός σωστού μεγαλοπρεπούς παλατιού! Επόμενος σταθμός είναι το Αρχαιολογικό Μουσείου της Ρόδου. Είναι εξίσου εντυπωσιακό με το παλάτι! Στο μουσείο φιλοξενούνται αρχαιολογικά ευρήματα τόσο από διάφορες περιοχές της Ρόδου όσο και από τα γύρω νησιά, τα οποία εκτίθενται στον κήπο αλλά και στο εσωτερικό του μουσείου. Μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε το κολοσσικό κεφάλι Ηλίου και το αγαλματίδιο της Αφροδίτης λουόμενης.

Μετά από ατέλειωτες ώρες ξενάγησης ήμασταν και οι δύο ψόφιες από την κούραση αλλά και πολύ πεινασμένες. Έτσι, αποφασίσαμε να φάμε έξω σε μία γραφική ψαροταβέρνα κοντά στο κέντρο.

«Και για πες μου, πότε θα επικοινωνήσω με το καινούριο μου αφεντικό;»

«Αν το θέλεις μπορούμε να κανονίσουμε μια συνάντηση. Αλλά από όσο γνωρίζω θα σε χρειασθούν από Σεπτέμβρη.»

«Όπως και να έχει πρέπει να είμαι σίγουρη πως θα συνεργαστώ μαζί του πριν ξεκινήσω να ψάχνω για διαμέρισμα. Να σιγουρευτεί και αυτός ότι κάνω για τη δουλειά.»

«Μην έχεις καθόλου ανασφάλεια για αυτό. Μου το υποσχέθηκε ο πατέρας του πως θα σε πάρουν. Ο πατέρας του είναι παιδικός φίλος της μητέρας μου και δεν πρόκειται να μου χαλούσε χατήρι. Εφόσον μου έδωσε το λόγο του πως θα δουλέψεις εκεί, θα δουλέψεις. Πάει και τελείωσε!»

«Και δηλαδή εγώ εκεί τι ακριβώς θα κάνω;»

«Ε για γυμναστήριο πρόκειται.. Φαντάζομαι θα κάνεις τις αιτήσεις, θα οργανώνεις τα τμήματα και τις ώρες, θα μαζεύεις τα χρήματα.. τέτοια πράγματα. Δε νομίζω να δυσκολευτείς καθόλου. Εξάλλου αν ήταν κάτι περίπλοκο δε θα σε εμπιστευόντουσαν τόσο εύκολα.»

«Σε αυτό έχεις ένα δίκιο. Άρα το αφεντικό μου θα είναι ο γιος του φίλου σας;»

«Ακριβώς.»

«Και πως είναι αυτός; Τον έχεις γνωρίσει καθόλου;»

«Η αλήθεια είναι πως όταν ήμασταν μικρά συναντιόμασταν σε επισκέψεις και γιορτές αλλά μετά έφυγαν από το νησί οπότε χαθήκαμε. Δεν έχει πολλά χρόνια από τότε που γύρισε ο γιος του και έφτιαξε το γυμναστήριο μαζί με έναν φίλο του. Τον λένε Μιχάλη, αλλά για τον χαρακτήρα του θα σε γελάσω... Δεν πιστεύω όμως να είναι κανένας στριμμένος, από όσο θυμάμαι οι γονείς του ήταν πολύ συνετοί και καλοσυνάτοι σνθρώποι.»

«Μακάρι Ιωάννα μου... Είναι η πρώτη μου δουλειά και θέλω πολύ να πάνε όλα καλά. Να νιώσω για λίγο πως μπορώ να τα βγάλω και πέρα μόνη μου χωρίς τους γονείς μου. Να αισθανθώ και εγώ ανεξάρτητη..»

«Όλα καλά θα πάνε Ιόλη μου, μην αγχώνεσαι τόσο. Κοίτα να δεις τι θα κάνουμε. Θα πάρω πιο μετά τον πατέρα του τηλέφωνο να κανονίσει ένα ραντεβού να συναντηθείς με τον γιο του και να συζητήσετε για τη δουλειά. Εντάξει;»

«Τέλεια!»

Αφού τελειώσαμε με τα πιάτα μας και με τη σοκολατίνα που μας πρόσφεραν πληρώσαμε και φύγαμε. Κάναμε μία βόλτα στην πλατεία για να χωνέψουμε από το πολύ φαΐ και πήραμε το δρόμο για το σπίτι. Το διαμέρισμα της Ιωάννας ήταν πολύ κοντά στην πλατεία οπότε βόλευε πολύ με τις αποστάσεις μιας και ούτε εκείνη είχε δίπλωμα οδήγησης.

Όταν φτάσαμε στο σπίτι ήταν ήδη πολύ αργά. Η Ιωάννα αφού έπλυνε τα πιάτα από το πρωινό μου ζήτησε να της δώσω αν έχω άπλυτα ρούχα για να βάλει πλυντήριο. Άλλαξα σε κάτι πιο άνετο και τις έδωσα τα ρούχα μου. Έπειτα προσφέρθηκα να πετάξω τα σκουπίδια. Δεν ήθελα να κάνει όλες τις δουλειές εκείνη και εγώ απλά να κάθομαι. Κατέβηκα κάτω με τις σακούλες στα χέρια και κοίταξα γύρω μου για να εντοπίσω τους πλησιέστερους κάδους. Ευτυχώς για εμένα ήταν στον απέναντι δρόμο, λίγα μέτρα πιο κάτω από την πολυκατοικία. Πέρασα απέναντι και αφού πέταξα τις σακούλες ξεκίνησα να διασχίζω πάλι το δρόμο. Ξαφνικά όπως περπατάω σε κλάσματα δευτερολέπτου πετάγεται ένα αμάξι μπροστά μου και φρενάρει απότομα. Ο οδηγός έχει το θράσος να πατήσει την κόρνα και αφού βγάλει το κεφάλι του έξω από το παράθυρο μου φωνάζει θυμωμένος.

«Πώς περνάς έτσι τους δρόμους; Είσαι τελείως τρελή;»

Το θράσος του δε λέγεται! Δε φτάνει που τρέχει σαν τρελός χωρίς να ελέγξει πρώτα με αποκαλεί και τρελή!

«Εγώ άνθρωπε μου ή εσύ; Πώς τρέχεις έτσι μέσα στην πόλη; Εσύ είσαι δημόσιος κίνδυνος! Αντί να μου ζητάς συγγνώμη ζητάς και τα ρέστα! Ανάγωγε!» του φωνάζω στον ίδιο τόνο μπας και καταλάβει ότι δεν τον παίρνει. Τότε τον βλέπω να ανοίγει την πόρτα του αμαξιού του και να βγαίνει όλο νεύρα. Νιώθω ένα περίεργο αίσθημα πως αυτό το σκηνικό το έχω ξανά ζήσει έτσι όπως τον βλέπω να περπατάει προς το μέρος μου. Όσο ήταν μέσα στο αυτοκίνητο ήταν δύσκολο να διακρίνω το πρόσωπο του, οπότε κάνω μια ακόμη προσπάθεια.

Δεν το πιστεύω.. είναι αυτός! Πριν προλάβω να σκεφτώ οτιδήποτε πάω να φύγω αλλά με προλαβαίνει. Με τραβάει από το μπράτσο και απαιτεί να του ζητήσω συγγνώμη. Είναι πολύ γελασμένος αν νομίζει πως θα κάνω κάτι τέτοιο. Ήταν δικό του το λάθος ξεκάθαρα. Προσπαθώ να τραβηχτώ αλλά με κρατάει πολύ δυνατά και του φωνάζω να με αφήσει. Με κοιτάζει στα μάτια με βλέμμα που βγάζει φωτιές και του το ανταποδίδω. Τότε είναι που συνειδητοποιεί και εκείνος ποια είμαι και έκπληκτος αναφωνεί «Εσύ!», καθώς χαλαρώνει τη λαβή του. Δεν αφήνω την ευκαιρία να πάει χαμένη. Τραβάω το χέρι μου από το δικό του και του απαντάω με αργή και σταθερή φωνή «Μην τολμήσεις να με ξανά ακουμπήσεις!». Περπατάω με γρήγορο ρυθμό προς την είσοδο της πολυκατοικίας και μπαίνω μέσα δίχως να γυρίσω λεπτό πίσω. Τον ακούω να βάζει μπρος και μπαίνω στο διαμέρισμα.

«Ιόλη μου έγινε τίποτα; Άργησες πολύ και ανησύχησα!»

«Δεν θα πιστέψεις με τίποτα τι έγινε.. Την ώρα που περνούσα το δρόμο πετάγεται ένα αμάξι μπροστά μου και παραλίγο να με πατήσει.»

«Είσαι καλά; Χτύπησες; Πονάς μήπως;» μου λέει ανήσυχα.

«Ευτυχώς πρόλαβε να φρενάρει και δεν με ακούμπησε. Αλλά το χειρότερο δεν είναι αυτό.. Θυμάσαι χθες εκείνον που ήρθε στο τραπέζι μας;»

«Τον Αχιλλέα λες;» Αχιλλέας.. ωραίο όνομα.. κρίμα που τελικά είναι ένας κόπανος.

«Αν έτσι τον λένε τότε ναι αυτόν λέω.»

«Τι με αυτόν;»

«Αυτός οδηγούσε το αμάξι! Δε μπορείς να φανταστείς πως μου μίλησε.. και είχε και το θράσος να μου πει να του ζητήσω συγγνώμη! Ακούς ο κύριος; Η αναίδεια κάποιων ανθρώπων με εξοργίζει..»

«Πλάκα κάνεις.. κοίταξε σύμπτωση..»

«Αλλά τον έβαλα στην θέση του. Μετά τις φωνές που του 'σουρα θα με θυμάται καλά!»

«Φαντάζομαι!» γελάει και συνεχίζει «Πάντως και εγώ μην νομίζεις πως τον ξέρω. Τις προάλλες βγήκαμε όλοι μαζί και μας τον σύστησε ο Δημήτρης. Δεν προλάβαμε να τον γνωρίσουμε καλά αλλά φαίνεται πολύ απόμακρος.»

«Όπως και να 'χει ελπίζω να πήρε το μάθημα του και να κατάλαβε πως με μένα δεν τα βάζει κανείς! Ούτε πρόκειται να τον φοβηθώ.»

«Αα ξέχασα να σου πω! Με αυτά και με αυτά ξεχάστηκα. Μιλήσαμε με τον κύριο Θανάση και μου έδωσε το νούμερο του Μιχάλη. Όποτε θέλεις λοιπόν τον παίρνεις τηλέφωνο και κανονίζετε να βρεθείτε.»

«Υπέροχα!! Να και κάτι που μου 'φτιαξε τη διάθεση. Αύριο θα είναι μια μεγάλη ημέρα!»