ΑΧΙΛΛΕΑΣ

Η έκφραση της όταν της λέω για τις αντοχές της κοκκινομάλλας είναι όλα τα λεφτά! Ετοιμάζεται να μου απαντήσει αλλά για καλή της τύχη την προλαβαίνει η Ιωάννα, η οποία προτείνει να φύγουμε. Η Ιόλη συμφωνεί μαζί της δηλώνοντας με ειρωνικό ύφος πως αν κάτσει λίγο ακόμα θα πλήξει από τη βαρεμάρα. Ξέρω πως αυτό πήγαινε για μένα αλλά κάνω πως δεν το κατάλαβα, δε θέλω να της δώσω παραπάνω αξία, στο τέλος θα το πάρει και πάνω της.

Βγαίνουμε από το κλαμπ και περπατάμε προς το πάρκινγκ. Στη διαδρομή ο Μιχάλης καυχιέται για την μηχανή του στην Ιωάννα και της προτείνει να την οδηγήσει αυτή μέχρι το σπίτι. Εκείνη ξετρελαμένη δέχεται χωρίς δεύτερη σκέψη και ζητάει την άδεια από την Ιόλη. Η Ιόλη φαίνεται να μην έχει πολύ καταλάβει τι συμβαίνει και αναρωτιέται για το πως θα γυρίσει. Κοιταζόμαστε οι τρεις μας και τότε συνειδητοποιώ πως ο κλήρος έπεσε για ακόμα μία φορά σε μένα. Στρέφομαι προς το Μιχάλη και εκείνος με το ζόρι συγκρατιέται να μην σκάσει στα γέλια. Σκέφτομαι πως η χάρη που του χρώσταγα όταν με κάλυψε στο γυμναστήριο θα ξεπληρωθεί και με το παραπάνω μάλιστα. Η Ιωάννα χωρίς να το πολύ σκεφτεί βάζει γκάζι αφήνοντας μας μόνους. Από ότι φαίνεται αυτή η κατάληξη δεν άρεσε ούτε στην Ιόλη, η οποία ξεφυσάει από τα νεύρα της. Η εικόνα της θυμίζει μικρό κορίτσι που δεν του κάναν το χατίρι και στην σκέψη αυτή χαμογελάω. Αυτήν την ωραία εικόνα βγάζει γρήγορα από το μυαλό μου η Ιόλη, η οποία στα ξαφνικά φεύγει από την αντίθετη κατεύθυνση αφήνοντας με πίσω. Περπατάω πίσω της και της τραβάω το χέρι προς τα μένα αναγκάζοντας την να γυρίσει.

«Που ακριβώς νομίζεις ότι πας;»

«Αυτό δε σε αφορά.»

«Μπες στο αμάξι.»

«Μωρέ τι μας λες; Από πότε υπακούω στις εντολές σου και δεν το ξέρω;»

«Άκουσε με προσεχτικά, γιατί μάλλον δεν έχεις καταλάβει πως πάει το πράγμα. Τώρα την ευθύνη να γυρίσεις σπίτι σου την έχω εγώ είτε σου αρέσει είτε όχι. Πρώτα θα σε αφήσω στην είσοδο και μετά είσαι ελεύθερη να κάνεις και να πας όπου θέλεις· ούτε που με αφορά.»

«Και τώρα άκουσε με εσύ προσεχτικά! Δεν μου είσαι τίποτα για να μου λες τι θα κάνω και να με διατάζεις λες και είμαι καμία από τις κοπελίτσες που σε περιτριγυρίζουν. Οπότε κάνε στην άκρη να φύγω πριν σε σπρώξω.»

Νομίζει πως θα την αφήσω να φύγει έτσι απλά αλλά είναι γελασμένη. Με κοιτάζει παγωμένη στη θέση της για μερικά δευτερόλεπτα, προτού προσπαθήσει μάταια για ακόμα μία φορά να το βάλει στα πόδια. Εφόσον δε θέλει με το καλό θα έρθει με το άσχημο. Την πιάνω από τη μέση και την φέρνω πάλι μπροστά μου. Η υπομονή μου σιγά σιγά αρχίζει να εξαντλείται.

«Δε θα το ξανά πω. Μπες μέσα με το καλό να τελειώνουμε.»

«Και μετά ξύπνησες!» κάνει μία τελευταία προσπάθεια να απελευθερωθεί από τη λαβή μου και εγώ την αρπάζω στην πλάτη μου και την κουβαλάω μέχρι το αυτοκίνητο. Εκείνη χτυπιέται σαν υστερική και μου φωνάζει να την αφήσω. Την αγνοώ, ενώ με το άλλο μου χέρι ανοίγω την πόρτα του συνοδηγού και την πετάω πάνω στο κάθισμα. Της κλείνω την πόρτα και κατευθύνομαι προς τη θέση του οδηγού. Βάζω μπρος το αμάξι και γκαζώνω πριν προλάβει να κάνει καμία άλλη βλακεία.

Η απόσταση από το σπίτι τους είναι γύρω στα 20 λεπτά με το αυτοκίνητο· ελπίζω να μην με ταλαιπωρήσει πολύ μέχρι να φτάσουμε. Περνάνε κάποια λεπτά και εκείνη παραδόξως από όταν φύγαμε δεν έχει βγάλει άχνα. Γυρνάω προς το μέρος της και την βλέπω ξαπλωμένη αναπαυτικά στο κάθισμα με κλειστά τα μάτια. Την παρατηρώ για μερικά δευτερόλεπτα· το στήθος της ανεβοκατεβαίνει ρυθμικά καθώς ανασαίνει, έχει τα χείλη της μισάνοιχτα και τα χέρια της ανάμεσα στο φόρεμα της. Στρέφομαι ξανά στο τιμόνι κρατώντας την εικόνα της στο μυαλό μου όσο οδηγάω μέχρι το σπίτι τους.

Όταν φτάνουμε γυρνάω προς το μέρος της και εκείνη ακόμα κοιμάται. Τεντώνομαι προς τη μεριά της και κοιτάζω έξω από το παράθυρο προς την πολυκατοικία. Υπάρχει μόνο ένα διαμέρισμα με ανοιχτά τα φώτα και υποθέτω πως αυτό θα είναι της Ιωάννας. Επιστρέφω το βλέμμα μου πάνω της και σκύβω προς τη μεριά της. Φέρνω την παλάμη μου πάνω στο δεξί της μάγουλο και το χαϊδεύω με τον αντίχειρα μου. Κοιμάται τόσο γαλήνια που θυμίζει άγγελο.. Κρίμα να μην είναι έτσι και στον ξύπνιο της!

Την σκουντάω ελαφριά στον ώμο σε μια προσπάθεια μου να την ξυπνήσω, αλλά εκείνη τίποτα. Συνεχίζω με λίγη περισσότερη δύναμη και τότε βλέπω τα βλέφαρα της να ανοίγουν σιγά σιγά. Για μερικά δευτερόλεπτα χάνεται στα μάτια μου. Έπειτα αφού επανέλθει στην πραγματικότητα τινάζεται απότομα και απομακρύνει το χέρι μου από τον ώμο της. Ανοίγει βιαστικά την πόρτα και φεύγει προς την πολυκατοικία. Μπαίνει μέσα και λίγο πριν κλείσει την εξώπορτα γυρνάει και με καρφώνει με τα μάτια της. Επιστρέφω γρήγορα το βλέμμα μου στο τιμόνι και γκαζώνω μακριά.

Το επόμενο πρωί με το που σηκωθώ μπαίνω απευθείας για ένα κρύο ντουζ. Φοράω τις φόρμες μου και κάνω στα γρήγορα έναν ελληνικό καφέ. Χρειάζομαι κάτι δυνατό να με ξυπνήσει, μιας και σήμερα το πρόγραμμα στο γυμναστήριο είναι πολύ γεμάτο. Ευτυχώς μιας και νωρίς ακόμα δεν έχει πολλή κίνηση και μέσα σε ένα τέταρτο είμαι εκεί. Μπαίνω στο κτίριο και την βλέπω στο γραφείο της εισόδου να τακτοποιεί κάποια έγγραφα. Αργεί να αντιληφθεί την παρουσία μου και όταν το κάνει μου ρίχνει απλά μια ματιά και ξεστομίζει μέσα από τα δόντια της μία καλημέρα. Χαίρομαι που τουλάχιστον προσπαθεί να κρατήσει τα προσχήματα. Την ανταποδίδω και κατευθύνομαι προς το γραφείο μου. Σε λίγο ξεκινάει το πρώτο μου τμήμα για σήμερα. Μπαίνω στην αίθουσα με τα όργανα και οι μαθητές μου με είναι ήδη εκεί. Εκτός από τους παλιούς βλέπω και κάποιες καινούριες φάτσες. Οι περισσότεροι είναι άντρες αλλά μέσα σε αυτούς υπάρχουν και τρεις αρκετά όμορφες γυναίκες που δεν έχω ξανά δει στο γυμναστήριο. Αφού συστηθώ σε όλους και κάνω μια μικρή περιγραφή των όσων πρόκειται να κάνουμε σήμερα ξεκινάω. Οι παλιοί ξέρουν ήδη τι πρέπει να κάνουν και στα περισσότερα δεν έχουν κάποια δυσκολία. Οι τρεις κοπέλες πάλι με φωνάζουν συνεχώς για να τους δείξω ξανά και ξανά την ίδια άσκηση για να την καταλάβουν καλύτερα όπως λένε. Η ώρα περνάει και φτάνουμε προς το τέλος του μαθήματος. Από την αρχή του μαθήματος τα κορίτσια δε με έχουν αφήσει σε ησυχία. Έχω καταλάβει εδώ και ώρα πως δεν με φωνάζουν μόνο για την άσκηση, αλλά δεν παραπονιέμαι. Η θέα από πίσω τους αξίζει τον κόπο! Όταν τελειώσουμε πηγαίνω προς τα αποδυτήρια και αφού πλύνω το πρόσωπο μου αλλάζω σε ένα αμάνικο φανελάκι. Μέχρι το επόμενο γκρουπ έχω δύο ώρες κενό, έτσι αποφασίζω να κάνω λίγα βάρη για να περάσει η ώρα. Έπειτα πηγαίνω στο γραφείο μου και τρώω κάτι στα γρήγορα για να με πιάσει. Λίγα λεπτά μετά ακούω την πόρτα να χτυπάει.

«Παρακαλώ.»

Ανοίγει η πόρτα και είναι εκείνη.

«Να περάσω;»

«Πέρασε.»

Μπαίνει μέσα και κοντοστέκεται κοντά στην πόρτα.

«Μου ζήτησε μία κοπέλα από το γκρουπ που είχες πριν αν αναλαμβάνεις και ιδιαίτερα γιατί ενδιαφέρεται. Της είπα πως όχι αλλά εκείνη επέμενε να σε ρωτήσω ειδικά για την περίπτωση της, όπως είπε, μπορεί να το ξανά σκεφτόσουν.» μου λέει με ξινισμένη φωνή φανερά ενοχλημένη. Ζηλεύει ή είναι ιδέα μου;

«Είναι έξω τώρα;»

«Ναι.»

Σηκώνομαι από το γραφείο και κατευθύνομαι προς τη γραμματεία αφήνοντας την πίσω μου και εκείνη με ακολουθεί. Όταν με βλέπει η ξανθιά μου χαμογελάει και παίζει με τα μαλλιά της.

«Έμαθα πως ενδιαφέρεσαι για ιδιαίτερα.»

«Αμέ. Νομίζω πως τα ομαδικά μαθήματα δεν μου κάνουν και τόσο καλό. Θα ήθελα κάτι πιο... ιδιαίτερο για να εξελιχθώ! Δε νομίζεις και εσύ;» μου λέει όλο νάζι και μου χαμογελάει λοξά.

Είχα σταματήσει τα ιδιαίτερα εδώ και αρκετό καιρό, μιας και τα ομαδικά τμήματα στο γυμναστήριο πήγαιναν πολύ καλά. Βέβαια η μικρή παρά ήταν πειστική για να με κάνει να κάνω μία εξαίρεση. 

«Δε σε ενημέρωσε η γραμματέας μου πως δεν αναλαμβάνω πια ιδιαίτερα;»

«Κάτι μου είπε μωρέ η κοπελίτσα, αλλά να...» πλησιάζει και με αγγίζει στον ώμο «έλεγα πως για μένα θα έκανες μια εξαιρεσούλα!»

Πριν προλάβω να πω το οτιδήποτε πετάγεται η Ιόλη από πίσω μου.

«Όπως σε ενημέρωσα επανειλημμένα "κοπέλα μου" ο κύριος Κουντουριώτης δεν αναλαμβάνει ιδιαίτερα με κανέναν, χωρίς εξαιρέσεις.» της λέει γεμάτη νεύρα και σταυρώνει τα χέρια της γύρω από το στήθος της αμυντικά. Δεν μπορώ να κρύψω το πόσο μου αρέσει ο τρόπος που ηχεί το όνομα μου στα χείλη της.. Παρόλα αυτά δεν πρόκειται να άφηνα αυτή την ευκαιρία να πάει χαμένη.

«Νομίζω πως για σένα και μόνο μπορώ να κάνω μια εξαίρεση. Τουλάχιστον για αρχή μέχρι να σου μάθω τα βασικά.»

Εκείνη μου χαμογελάει παιχνιδιάρικα, ενώ η Ιόλη έχει κοκκινήσει από θυμό.

«Πάμε στο γραφείο μου;»

«Φύγαμε!»

Αφού πάμε στο γραφείο μου και κανονίσουμε τη μέρα και ώρα που βολεύει να γίνουν τα ιδιαίτερα δεν χάνει την ευκαιρία να συστηθεί. Μου λέει πως τη λένε Νάντια και πως είναι πολύ χαρούμενη που για χάρη της και μόνο αποφάσισα να σπάσω τον κανόνα μου να μην κάνω ιδιαίτερα. Πριν φύγει μου τονίζει το πόσο ανυπομονεί για το πρώτο μας μάθημα και μου κλείνει το μάτι με νάζι. Δε μπορώ να πω πως δεν με ενδιέφερε η μικρή, αλλά αν έκανα κάτι μαζί της σίγουρα θα περιπλέκονταν πολύ τα πράγματα στο γυμναστήριο.

Οι ώρες περνάνε γρήγορα και προτού να το καταλάβω έρχεται και το τελευταίο μου γκρουπ για σήμερα. Τους βάζω να κάνουν προθέρμανση και τους δείχνω κάποιες ασκήσεις στα όργανα. Όσο τους εξηγώ μία συγκεκριμένη άσκηση ξαφνικά η προσοχή τους, κυρίως των ανδρών, στρέφεται αλλού μαζί με τα κεφάλια τους. Γεμάτος περιέργεια ακολουθώ το βλέμμα τους και το θέαμα που αντικρίζω μου κόβει την ανάσα. Η Ιόλη σκέτη κόλαση να κάνει διάδρομο αμέριμνη χωρίς να έχει πάρει το παραμικρό χαμπάρι για το σαματά που έχει προκαλέσει. Φοράει ένα μαύρο κολλητό κολάν και ένα ασορτί κοντό και υπερβολικά στενό αθλητικό μπουστάκι, που θα έβαζα και στοίχημα πως ήταν δύο νούμερα μικρότερο της. Πριν προλάβω να σκεφτώ το οτιδήποτε την πλησιάζει ο Ηλίας και της πιάνει κουβέντα.

Ο Ηλίας δουλεύει σαν personal trainer στο γυμναστήριο μας εδώ και μερικούς μήνες. Αναλαμβάνει αποκλειστικά και μόνο ιδιαίτερα μαθήματα, κυρίως εκμάθησης μποξ. Μέχρι στιγμής έχει αποδειχτεί αρκετά καλός στη δουλειά του και επαγγελματίας· βέβαια δεν είχαμε αναπτύξει παραπάνω σχέσεις πέραν από τις επαγγελματικές.

Προσπαθώ να επαναφέρω την τάξη και πάλι στο κεφάλι μου και επιστρέφω το βλέμμα μου στους μαθητές μου. Περνάνε λίγα λεπτά και η προσοχή μου αποσπάται και πάλι από το γέλιο της. Γεμάτος περιέργεια γυρνάω ξανά προς την πλευρά της και ενστικτωδώς σφίγγω τα χέρια μου σε μπουνιές. Την έχει πιάσει από τη μέση και της δείχνει κάποιες κινήσεις του μποξ. Εκείνη είναι μες την τρελή χαρά και του χαζογελάει. Για κάποιο λόγο η στενή τους επαφή με κάνει να θολώσω και χωρίς να το πολύ σκεφτώ πλησιάζω προς το μέρος τους.

«Τι λέει Ηλία;»

«Καλύτερα δε θα γινόταν. Η Ιόλη με έχει εντυπωσιάσει για τα καλά.» στρέφει το κεφάλι του σε εκείνη και της χαμογελάει «Σου πάει πολύ το μποξ και φαίνεται να το έχεις. Κρίμα να μην είσαι μαθήτρια μου. Θα γινόσουν ξεφτέρι!»

Εκείνη κοντοστέκεται για λίγο σκεπτόμενη.

«Και γιατί κρίμα; Δε μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό;»

«Δεν έχεις κι άδικο. Θα μπορούσαμε να κάνουμε οι δυο μας ιδιαίτερα στα κενά σου ή αφότου σχολάς. Τι λες και εσύ Αχιλλέα;»

Η Ιόλη σταυρώνει τα χέρια στο στήθος της και με καρφώνει με τα χείλια σουφρωμένα και το ένα φρύδι σηκωμένο.

«Τι να πω εγώ; Στον ελεύθερο της χρόνο μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.» λέω κοιτάζοντας την στα μάτια και έπειτα στρέφομαι στον Ηλία «Οφείλω να σε προειδοποιήσω πάντως πως θα σε ζορίσει μέχρι να τα πάρει... αν τα πάρει και καθόλου.»

Εκείνη με κοιτάζει με μουτρωμένο βλέμμα που βγάζει καπνούς και κρατιέμαι να μην γελάσω.

«Ααα εδώ νομίζω θα διαφωνήσουμε Αχιλλέα. Η Ιόλη φαίνεται από χιλιόμετρα πως διαθέτει και τη διάθεση αλλά και το σώμα για το μποξ.» λέει ενώ την κοιτάζει ξελιγωμένος. Θα το πλακώσω το παλιο-λιγούρι.

Πριν προλάβω να αντιδράσω τον φωνάζει ο Μιχάλης και πάει προς το μέρος του αφήνοντας εμένα και την Ιόλη μόνους μας.

Εκείνη σταυρώνει τα χέρια της στο στήθος της και κοιτάζει το πάτωμα νευρικά. Δεν μιλάει κανείς μας και τη σιωπή αποφασίζω να σπάσω εγώ.

«Όντως τώρα θα πας να κάνεις ιδιαίτερα μαζί του;»

«Γιατί όχι; Δεν με έχεις ικανή;» λέει και με κοιτάζει για πρώτη φορά στα μάτια

«Δεν είπα αυτό.»

«Άλλο κατάλαβα πριν.»

«Αν θες τόσο να γυμναστείς γιατί δεν γράφεσαι σε κάποιο ομαδικό τμήμα;»

«Γιατί υπάρχει κάποιο πρόβλημα να κάνω ιδιαίτερα με τον Ηλία;»

«Κανένα πρόβλημα. Αλλά δε νομίζω πως σου ταιριάζει τέτοιου τύπου μαθήματος.»

«Μπορεί και να έχεις δίκιο. Αλλά είπα να ακολουθήσω τη νοοτροπία της φίλης σου.»

«Μη συγκρίνεις εμένα με τον Ηλία.»

«Μη μου πεις πως ξέρεις και εσύ μποξ.» λέει ειρωνικά και ρολάρει τα μάτια της

Κάνω ένα βήμα προς το μέρος της μειώνοντας την απόσταση που μας χωρίζει.

«Δε θα στο πω. Θα στο δείξω.»

Πριν προλάβει να πει το οτιδήποτε αρπάζω δυο ζευγάρια γάντια από τον πάγκο και πλησιάζω τον Ηλία.

———————————————————————
Λοιπόν έχουμε πολλά να πούμε! Από που να αρχίσω;;

Από τα πιο ευχάριστα βέβαια! Αν δεν το παρατηρήσατε και μόνοι σας θα δείτε πως το εξώφυλλο της ιστορίας μας πλέον διακοσμεί ένα πανέμορφο αυτοκολλητάκι. Με μεγάλη μου χαρά θέλω να σας πω πως η ιστορία μας ψηφίστηκε από το κοινό αλλά και από δύο κριτές και κατάφερε να νικήσει μία από τις τέσσερις θέσεις του διαγωνισμού «FUN AWARDS 2022» από WattFansGreece . Εντάξει εννοείται πως δεν έχω λόγια.. Φυσικά και είχα (και εξακολουθώ να έχω) μεγάλες προσδοκίες αλλά το ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα δεν το περίμενα!

Το επόμενο πράγμα στο οποίο θα ήθελα να αναφερθώ έχει σχέση με τις ενημερώσεις για τα νέα κεφαλαία από εδώ και στο εξής. Σίγουρα παρατηρήσατε πως άργησα περισσότερο από ότι σας είχα συνηθίσει να ανεβάσω αυτό το κεφάλαιο και αυτό οφείλεται σε κάποιες υποχρεώσεις που έχω αυτό τον καιρό. Θα προσπαθήσω να ανεβάζω όσο πιο συχνά μπορώ αλλά αυτό σίγουρα δε θα είναι πάνω από ένα κεφάλαιο τη βδομάδα. Ελπίζω να δείξετε κατανόηση και αυτή η προσωρινή κατάσταση να μην σας εμποδίσει από το να συνεχίσετε την ιστορία. Φυσικά αυτά τα δεδομένα θα ισχύουν μόνο για τώρα και όχι γενικά. Ευχαριστώ και πάλι για την κατανόηση και για την στήριξη σας.

Πίσω στα δικά μας τώρα.
Η Ιόλη σήμερα φωτιά! Γεμίσαμε ιδιαίτερα όπως βλέπετε... Ο Αχιλλέας πάλι τούρμπο. Λυπάμαι μόνο τον Ηλία...!

Μην επαναλαμβάνομαι, ξέρετε εσείς! Αστεράκι και σχόλιο!!!