Κεφάλαιο 17

Βρίσκω τον Λούσιφερ στην ρεσεψιόν και προς μεγάλη μου έκπληξη κοιμάται σε μια από τις πολυθρόνες αναμονής. Το κεφάλι του τού κρέμεται στο στήθος, ενώ έχει τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος του, το πρόσωπο του γαλήνιο σαν να χρειαζόταν αυτόν τον ύπνο αιώνες τώρα. Ξανακαθαρίζω τα μάτια για να σιγουρευτώ ότι δεν φαίνεται πως έκλαιγα προηγουμένως και τον πλησιάζω. Τον σκουντάω ελαφρώς, αλλά δεν ξυπνά, γι' αυτό επαναλαμβάνω την κίνηση μου με αποτέλεσμα να ανοίξει τα μάτια.

«Δεν κοιμήθηκες το βράδυ;» ειρωνεύομαι ελαφρώς, η διάθεση μου κατεστραμμένη μετά τα νέα για τον Μαρκ.

«Όχι, έπρεπε να κανονίσω κάτι πράγματα», λέει και η φωνή του από το ξύπνημα έχει γίνει πιο σκληρή και βαθιά.

Φτιάχνει τα μαλλιά που κρεμόντουσαν στο μέτωπο του και χαϊδεύει τα μάτια του κουρασμένος. Φαίνεται σαν να κολύμπησε πίσω στο Σιάτλ και να επέστρεψε μόλις, η αλήθεια να λέγεται. Ρίχνει μια γρήγορη ματιά πάνω μου και βολεύεται καλύτερα στην θέση του, εγώ αμέσως να κοιτάω αλλού αμήχανα, για να μην δει τα πρησμένα μάτια μου.

«Η Άννα ετοιμάζεται;» ρωτάει και ξαπλώνει το κεφάλι του πίσω στην πολυθρόνα, το σώμα του να γλιστράει ελαφρώς πίσω, τελείως βαριεστημένα.

«Την άφησα να κάνει ένα ντους να έρθει στα συγκαλά της».

«Δεν πιστεύω να της είπες τίποτα για χθες βράδυ».

«Όχι, το απέφυγα. Δεν ήθελα να την αναστατώσω στην κατάσταση που βρίσκεται», μουρμουρίζω και σταυρώνω το ένα πόδι στο άλλο, παρατηρώντας τον προσεκτικά. «Εσύ τι έκανες όλο το βράδυ και είσαι πτώμα, τέλος πάντων;»

«Επανέφερα τα πράγματα όπως ήταν. Έφερα τις παράνυφους, φτιάξαμε την αίθουσα δεξίωσης και απολογήθηκα σε όλους τους καλεσμένους για την Άννα χθες στο βράδυ. Ο παπάς είναι στο Ιατρείο, μαζί με τις κοπέλες, και νοσηλεύονται για την ώρα», δηλώνει και κουνάει το χέρι με κάθε λέξη πέρα-δώθε ζαλίζοντας με.

«Πως τα κατάφερες;» ρωτάω ξαφνιασμένη και σηκώνω το φρύδι, ανήμπορη να πιστέψω ότι όντως κατάφερε μέσα σε ένα βράδυ να τα κάνει όλα αυτά.

«Η δύναμη της θέλησης», ειρωνεύεται και σηκώνει το κεφάλι όσο για να μου χαμογελάσει και να με τσαντίσει με το υφάκι του. «Εσύ τι έπαθες; Έκλαιγες;»

Τσαντισμένη που το κατάλαβε, καθαρίζω άλλη μια φορά τα μάτια και γυρνάω το κεφάλι από την άλλη. Παραμένω σιωπηλή και δεν στρέφω το βλέμμα μου ούτε στιγμή στον Λούσιφερ, εφόσον νιώθω ήδη χάλια που το παρατήρησε. Δεν μου αρέσει να είμαι τόσο εκτεθειμένη μπροστά του, γιατί πάντα νιώθω κατώτερη του, σαν να κοροϊδεύει το πόσο αξιολύπητη είμαι. Δεν θέλω να ξέρει ούτε λίγο ότι ο λόγος που έκλαψα είναι η ζήλεια που έχω για τις υπέροχες και ευτυχισμένες ζωές των άλλων γύρω μου, καθώς εγώ όσο πάει και γίνομαι πιο άχρηστη.

«Τέλος πάντων, άμα δεν θες να μιλήσεις γι' αυτό, δεν με πειράζει», δηλώνει με έναν κρύο τόνο φωνής και γυρνάω να δω το ανέκφραστο βλέμμα του. «Θα πρέπει να γίνεις η παράνυφος της Άννας. Οι δικές της τα έφτυσαν εφόσον βγήκαν με την παγωνιά στην βάρκα και κατάφεραν μέχρι να πάμε εμείς, να την αναποδογυρίσουν κιόλας. Νοσηλεύονται μέσα και δυστυχώς σου πέφτει εσένα όλη η δουλειά να ετοιμάσεις και να συνοδέψεις την Άννα».

«Με τον Άρτσι», καθαρίζω τον λαιμό μου και προσπαθώ να τον ψυχολογήσω, «τι γίνεται; Μιλήσατε;»

«Όχι. Δεν χρειάζεται», απαντά και δεν μπορώ να διαπεράσω τον τοίχο που έχει χτίσει μπροστά στα συναισθήματα του και να καταλάβω πως αισθάνεται. «Θα τα πούμε σε μια ώρα. Θα έρθω να σας πάρω απ' το δωμάτιο σου, οπότε φρόντισε να είστε έτοιμες. Δεν έχουμε χρόνο να χάσουμε».

Σηκώνεται όρθιος αναστενάζοντας κουρασμένος και τινάζει το σακάκι του. Με το ζόρι κάνει δυο βήματα και στηρίζεται στην πολυθρόνα για να πάρει βαθιές ανάσες, σαν να είναι έτοιμος να πέσει κάτω λιπόθυμος. Εγώ τινάζομαι από την θέση μου και τρέχω στο πλάι του για να δω τι του συνέβη. Τυλίγω ασυνείδητα το χέρι μου στο μπράτσο του και βάζω δύναμη για να τον βοηθήσω να σταθεί όρθιος, η καρδιά μου να χτυπάει τρελά από την ανησυχία.

«Λούσιφερ, είσαι σίγουρα καλά; Φαίνεσαι εξουθενωμένος», λέω και βγάζει το χέρι μου απαλά και ευγενικά από πάνω του.

«Είμαι μια χαρά, απλά χρησιμοποίησα τις δυνάμεις μου περισσότερο απ' ότι έπρεπε», γελάει γλυκά και ισιώνει την πλάτη του, πιέζοντας τον εαυτό του να φανεί καλά αν και ξέρω ότι δεν ισχύει. «Τώρα που το σκέφτομαι, πάω να βρω την Ντανιέλ να έρθει να βοηθήσει, μην τα κάνεις όλα μόνη σου».

Με προσπερνάει με ένα απλό χαμόγελο και εγώ μένω να τον κοιτάω με τα μάγουλα μου να έχουν ήδη ροδοκοκκινίσει μόνο που τον άγγιζα. Περπατάει με ελαφρά και αθόρυβα βήματα, ενώ προσπαθεί να φτιάξει κάπως το σακάκι του ώστε να τον βολέψει, μέχρι που χάνεται στους διαδρόμους της κρουαζιέρας.

Ακόμη και άρρωστος που είναι σκέφτεται πώς να φτιάξει τον γάμο. Τρέχει όλο το βράδυ ενώ όλοι ξεκουραζόμασταν και τακτοποιεί τις δουλειές σαν τρελός. Δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί κάποιος να είναι τόσο αγνός και καλός με τους άλλους. Αν και έχω ακούσει αρκετές φήμες ότι άνθρωποι δεν τον συμπαθούν, ξαφνιάζομαι το πόσο προσπαθεί για εκείνους που αγαπά και ενδιαφέρεται πρώτα γι' αυτούς και ύστερα για τον εαυτό του.

Βάζω τα χέρια στις τσέπες μου και νιώθω άσχημα που δεν του μίλησα όταν με ρώτησε αν είχα κλάψει. Σίγουρα θα μπήκε σε δύσκολη θέση και, μόνο που ενδιαφέρθηκε, θα έπρεπε τουλάχιστον να πω κάτι, ακόμη και αν ήταν να αρνιόμουν να μιλήσω γι' αυτό. Έχει κάνει τόσα για μένα...

Σταυρώνοντας τα χέρια στο στήθος μου με τεράστια αμηχανία και τα μάγουλα μου να φλέγονται από την ντροπή, επιστρέφω με γρήγορα βήματα στο δωμάτιο μου. Δεν μπορώ να το ελέγξω αυτό που αισθάνομαι για εκείνον και όσο το αρνούμαι τόσο πιο δύσκολο γίνεται. Δεν θέλω να έχω αισθήματα τόσο εύκολα για τον Λούσιφερ όταν ξέρω πολύ καλά την ζωή που έχει μέσα στο σπίτι του· μια από τις συνήθειες του είναι να αλλάζει γυναίκες κάθε βράδυ και το πρωί να ψευτο-καυγαδίζει μαζί μου για να τις διώξουμε.

Ανοίγω την πόρτα και βρίσκω ήδη την Άννα να περπατά νευρικά με τα εσώρουχα της και μια πετσέτα στο κεφάλι. Με τραβάει μέσα και ίσα που προλαβαίνω να κλείσω πίσω μου. Με βάζει να κάτσω στο κρεβάτι και συνεχίζει το περπάτημα της, εγώ να καθαρίζω τον λαιμό μου αμήχανα και να περιμένω υπομονετικά τι έχει να μου πει για άλλη μια φορά.

«Πήρα την μαμά τηλέφωνο να την ρωτήσω που είναι οι παράνυφοι μου», κόβει την πρόταση της και παίρνει βαθιές ανάσες, καθώς κουνά τα χέρια τσιτωμένη, «και είπε πως έπεσαν από το πλοίο χθες βράδυ με βάρκα, ενώ εγώ έτρεχα γυμνή μπροστά σε όλους. Δεν το πιστεύω! Χέδερ, πως το επέτρεψα κάτι τέτοιο; Ο Άρτσι θα έχει στεναχωρηθεί τόσο μαζί μου και για την υγεία μου».

Δαγκώνω τα χείλη μου και δεν έχω ιδέα τι να απαντήσω σε όλα αυτά. Την κοιτάω χαμένη και απλά μαζεύω το σώμα μου προσεκτικά για να μην ακουμπήσω το νυφικό δίπλα μου. Όσο και να στεναχωριέμαι για την Άννα, τα δικά μου προβλήματα και οι στενάχωρες σκέψεις μού έχουν ρίξει το ηθικό άλλο τόσο από τότε που ξύπνησα.

«Ποιον κοροϊδεύω! Ήδη θα ξέρεις για την εγκυμοσύνη», αγανακτεί και κουνάω το κεφάλι καταφατικά, κάνοντας την να ρίξει το σώμα στον καναπέ απελπισμένη.

Μπορώ να καταλάβω πως αισθάνεται. Θα της είναι πολύ δύσκολο να βγει εκεί έξω και να τα βγάλει πέρα με τον γάμο σαν να μην έγινε κάτι. Και δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι τον Άρτσι, πόσο τσαντισμένος ήταν και πόσο σκληρά λόγια είπε στον Λούσιφερ. Έχοντας κατά νου το προηγούμενο βράδυ, αναρωτιέμαι πως θα καταφέρει να τον πείσει ο Λούσιφερ να κάνει τον γάμο και να μην έχει τα ίδια μούτρα με χθες.

«Μην στεναχωριέσαι, Άννα μου. Ο γάμος θα γίνει, ο Λούσιφερ τα διόρθωσε όλα», λέω και πετάγομαι από την θέση μου για να την πλησιάσω.

«Αυτό δεν διορθώνει τίποτα», κρύβει το πρόσωπο της πίσω από τις παλάμες των χεριών της, «μην σου πω ότι τα κάνει χειρότερα. Ο Άρτσι τρελαίνεται όταν ο Λούσιφερ μπλέκεται στις δουλειές του!»

Μένω σιωπηλή και σκέφτομαι για πολλοστή φορά τον καβγά. Έχει ένα δίκιο με το τελευταίο. Ούτε στο πρόσωπο του μπορούσε να κρύψει το μίσος και την αηδία που ένιωθε απέναντι στο θετό του αδελφό, που χωρίς κάποια κακία, προσπαθούσε να συμμαζέψει την γυμνή Άννα από τα μάτια του κόσμου. Ήμουν αρκετά πιωμένη όταν συνέβη, αλλά με το καθαρό μου μυαλό τώρα, αισθάνομαι τόσο άσχημα.

Μόλις κάνω να ανοίξω το στόμα και να υποστηρίξω τον Λούσιφερ για το καλό που έκανε για χάρη της, ακούω κάποιον να χτυπάει την πόρτα απαλά με την γροθιά του. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και μόλις ανοίγω, προς μεγάλη μου έκπληξη βλέπω την Ντανιέλ, ντυμένη και βαμμένη από πάνω μέχρι κάτω. Με προσπερνάει χωρίς να ρίξει το βλέμμα της σε μένα και μπαίνει μέσα, πλησιάζοντας την Άννα.

«Γεια σου, καλή μου», λυγίζει να της δώσει δυο πεταχτά φιλιά στα μάγουλα της και της χαρίζει ένα τεράστιο χαμόγελο. «Μου ζήτησε ο Λούσιφερ να έρθω να σε βοηθήσω. Δυστυχώς κοιμόμουν όταν έγιναν όλα αυτά, αλλά μου εξήγησε εκείνος τι έγινε και ήρθα αμέσως να σε βοηθήσω. Δεν θα χαραμίσουμε τον γάμο που προετοίμασα για δυο μικρές γκάφες».

Η Ντανιέλ τραβάει την Άννα από το χέρι με αποτέλεσμα να την σηκώσει όρθια και την σπρώχνει προς το κέντρο του δωματίου. Αφήνει την τσάντα της στον καναπέ και με ξαφνιάζει το πόσο αγνοεί την ύπαρξη μου μέχρι στιγμής. Η Άννα από την άλλη μένει σιωπηλή με βουρκωμένα μάτια και παρατηρώ στο πρόσωπο της πως δεν έχει άλλη επιλογή από το να το κάνει, όσο άσχημα και να νιώθει.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και το κεφάλι μου αρχίζει να πονάει τρελά. Αισθάνομαι ένα κρύο ρίγος να γλιστράει στην σπονδυλική μου στήλη και ανατριχιάζω αμέσως, ο κόμπος στο στομάχι μου να μου προκαλεί αναγούλα. Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να ηρεμήσω, ξεκινώντας με το να αποβάλλω όλη την αρνητικότητα από μέσα μου.

«Πστ, εσύ», με καλεί η Ντανιέλ και χτυπάει τα χέρια της παλαμάκια στο πρόσωπο μου, μέχρι που αναγκάζομαι να ανοίξω τα μάτια και να την δω, «σταμάτα να παριστάνεις τον Βουδιστή και έλα να βοηθήσεις».

Καταπίνω την ειρωνεία και ψύχρα μου για να μην αγχώσω την Άννα περισσότερο απ' ότι είναι ήδη και απλά κουνάω το κεφάλι καταφατικά. Το μόνο που θέλω τώρα είναι να τελειώνω με αυτό και να κοιμηθώ μέχρι που να ξυπνήσω με άλλη διάθεση. Το όλο πράγμα με την Ρέιτσελ με έριξε πολύ και δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου όσο και να θέλω.

«Ρε κορίτσια!» αγανακτεί η Ντανιέλ και πετάει μια σακούλα που είχε στα χέρια της στο πάτωμα. «Τι είναι αυτά τα μούτρα; Γάμο κάνουμε, όχι κηδεία».

«Εδώ έχω καταστρέψει το σπιτικό μου πριν καν το χτίσω και εσύ μου λες για γάμους και κηδείες», απελπίζεται η Άννα και βγάζει την πετσέτα από το κεφάλι της για να εμφανίσει τα ξανθά βρεγμένα μαλλιά της.

«Καλά εσύ, αλλά η Χέδερ γιατί φαίνεται σαν να έθαψε τον σκύλο της μόλις;» φέρνει τον λόγο σε εμένα και κερδίζω ξαφνικά την προσοχή στο δωμάτιο.

Δαγκώνω το κάτω χείλος μου και είμαι έτοιμη να σκάσω. Αισθάνομαι ότι θα πνιγώ και ακόμη και αυτό το σχόλιο χωρίς κακία, μου υπενθυμίζει άλλη μια φορά τι τράβηξα όλον αυτόν τον καιρό και ποια είναι τα κατορθώματα μου. Μηδενικά απολύτως. Άμα δεν ήταν για τον Λούσιφερ, δεν ξέρω ούτε εγώ που θα βρισκόμουν.

«Χέδερ, όλα καλά;» ρωτάει η Άννα και φέρνω τα μάτια μου στα δικά της, πιέζοντας τον εαυτό μου να μείνω χαρούμενη και να μην εκπέμπω αρνητικότητα καθ' όλη την προετοιμασία της.

Ούτως ή άλλως, αυτά παραμένουν δικά μου προβλήματα και αισθάνομαι περίεργα να τα μοιράζομαι μαζί της. Εδώ ακόμη δεν είχα την ευκαιρία να μιλήσω με τον Άρτσι και να του πω ό,τι καλό και κακό συνέβη από τότε που ήμασταν μαζί, δεν μπορώ να ανοιχτώ έτσι απλά στην γυναίκα του.

«Καλά ειμ-»

«Μα τι πανέμορφο νυφικό είναι αυτό!» με διακόπτει η Ντανιέλ και φέρνει το νυφικό στην αγκαλιά της. «Είναι πιο ωραίο από την φωτογραφία που μου είχες δείξει. Ζηλεύω τρελά τώρα».

Αρχίζει να χορεύει σαν τρελή με εκείνο κολλημένο στο καλογραμμένο σώμα της, ενώ τα ξανθά πανέμορφα μαλλιά της πετούν στον αέρα με κάθε πηδηχτό. Τα σαρκώδη χείλη της έχουν ζωγραφισμένα ένα πανέμορφο χαμόγελο το οποίο τονίζει το κόκκινο κραγιόν της. Μένω να την θαυμάζω πόσο όμορφη είναι και πόσο απέχω εγώ από εκείνην. Εκείνη δεν είναι ανάγκη να στεναχωριέται για κάποιον Μαρκ στην ζωή της.

«Άννα μου, μπορώ να το φορέσω πριν από εσένα;» πετάγεται ξαφνικά η Ντανιέλ και γουρλώνει τα μάτια της στην Άννα μήπως και καταφέρει να την πείσει έτσι. «Σε παρακαλώ! Πρώτη φορά γίνομαι παράνυφος πελάτισσας μου και θα ήταν υπέροχη ανάμνηση να φορέσω το νυφικό».

«Τρελάθηκες;! Και άμα το λερώσεις ή το σκίσεις κατά λάθος;» πανικοβάλλεται η Άννα και της αρπάζει το νυφικό απότομα, ευτυχώς χωρίς να πάθει κάτι. «Δεν το διακινδυνεύω».

«Ω, έλα τώρα! Σε παρακάλεσα, σου γούρλωσα τα μάτια, τι άλλο θες; Να πέσω στα πόδια σου; Θα το κάνω άμα είναι!»

Πέφτει όντως στα πόδια της Άννας η Ντανιέλ και μένω να της κοιτάω με ένα χαμόγελο διασκέδασης. Είναι πολύ αστείο που της βλέπω να καβγαδίζουν έτσι, αν και κάθε λεπτό που σπαταλάμε είναι πολύτιμο και ο Λούσιφερ ετοιμάζει τον γάμο εκεί έξω έτσι ετοιμοθάνατος που είναι για ύπνο.

Τις αφήνω να τσακώνονται και αρχίζω να ψάχνω στις σακούλες τα φορέματα των παράνυφων. Τα βρίσκω διπλωμένα σε κουτιά και είναι πανέμορφα η αλήθεια είναι. Έχουν ένα μεταξωτό ανοιχτόχρωμο μωβ ύφασμα που φτάνει μέχρι κάτω και έχουν ανοιχτό ντεκολτέ που θυμίζουν τιραντάκι, ενώ έχουν ένα σχίσμα μέχρι πάνω από το γόνατο για να φαίνεται το πόδι. Είναι πολύ απλά, αλλά ταυτοχρόνως σέξι και ό,τι πρέπει για μια παράνυφο.

Το ακουμπώ πάνω στο σώμα μου και σκέφτομαι πόσο μου ταιριάζει. Είναι πολύ καλύτερο και ευχάριστο από εκείνο που είχα αγοράσει για να φορέσω. Πρώτη φορά είμαι παράνυφος σε γάμο, οπότε όσο και δύσκολα να έχω περάσει τις τελευταίες ώρες, όταν βλέπω το φόρεμα μου, νιώθω όμορφα.

«Θα σου το δώσω μόνο άμα το φορέσει και η Χέδερ!» φωνάζει η Άννα και μου τραβάει την προσοχή, εγώ να είμαι τελείως εκτός συζήτησης.

«Ουφ, καλά!»

«Τι;» πετάγομαι και ακουμπώ το φόρεμα στο κρεβάτι.

Παρακολουθώ την Άννα καθώς δίνει το νυφικό στην Ντανιέλ και εκείνη το παίρνει όλο χαρά, σαν μικρό παιδί που του έδωσαν οι γονείς χαρτζιλίκι για παγωτό. Το ακουμπά πάνω απ' το φόρεμα μου και πετάει τα τακούνια της σε μια άκρη, βγάζοντας τα ρούχα της χωρίς κάποια ντροπή ή πρόβλημα.

«Γιατί να το φορέσω κι εγώ;» αγανακτώ και το στομάχι μου δένεται κόμπος, χωρίς να ξέρω άμα είναι ο ενθουσιασμός ή άγχος.

«Γιατί όχι, να λες. Εδώ τα σκάτωσα όλα, είναι αργά να αγχώνομαι για το νυφικό. Ελπίζω απλά το μικρούλη να είναι καλά», μουρμουρίζει την τελευταία πρόταση και κάθεται στην καρέκλα μπροστά από τον καθρέπτη.

«Δεν χρειάζεται, σιγά», αστειεύομαι, όμως όσο βλέπω την Ντανιέλ να παλεύει να μπει μέσα του, ξυπνάει η θέληση και η περιέργεια να δω τον εαυτό μου σε εκείνο.

«Μπορείς να με βοηθήσεις με τα μαλλιά και το μακιγιάζ;» ρωτάει η Άννα και με τραβάει μακριά από τις σκέψεις μου. «Θα κάνω ό,τι πιο απλό μπορώ, δεν έχω όρεξη για πολλά-»

«ΟΥΑΟΥ! Κοίτα τι όμορφο! Είναι τόσο ονειρικό», μας διακόπτει ο ενθουσιασμός της Ντανιέλ και στρέφουμε ταυτοχρόνως την προσοχή μας σε εκείνη.

Έχει καταφέρει να φορέσει το νυφικό και να σταθεί στη μέση του δωματίου για να ποζάρει μπροστά μας. Το λευκό φόρεμα που θυμίζει πριγκίπισσα, φτάνει μέχρι κάτω και έχει μια στρώση με άσπρο ύφασμα και μια άλλη πιο λεπτή, σχεδόν διάφανο, από πάνω η οποία έχει μικρά διαμαντάκια διασκορπισμένα. Από την μέση και πάνω είναι με ανοιχτό ντεκολτέ, ενώ τα μανίκια είναι μέχρι τον καρπό από το ίδιο ύφασμα που είναι η δεύτερη στρώση κάτω. Είναι όντως ονειρικό παρόλο που είναι τόσο απλό.

«Λένε ότι άμα σου ταιριάζει το φόρεμα της νύφης, θα παντρευτείς σύντομα», την πειράζει η Άννα και τα μάγουλα της Ντανιέλ αλλάζουν αποχρώσεις του κόκκινου απευθείας.

«Αχ, το πιστεύεις όντως;» ρωτάει εκείνη και βλέπει τον εαυτό της μέσα από τον καθρέπτη, να κάνει γύρους και να χοροπηδάει σαν χαρούμενο λαγουδάκι. «Μεταξύ μας, τρελαίνομαι να φορέσω νυφικό και να κάνω τον γάμο μου. Ο γαμπρός λείπει».

«Ο γαμπρός θα έρθει, μην ανησυχείς. Πάντως σου πάει τρελά αυτό το φόρεμα. Τι κορμάρα είναι αυτή που έχεις!»

Εγώ μένω εκτός συζήτησης και συνεχίζω να ψάχνω τα κουτιά. Η Ντανιέλ ισχύει πως είναι πανέμορφη. Είναι τόσο ελκυστική, ξαφνιάζομαι που ο Λούσιφερ δεν έχει κάνει ακόμη την κίνηση του και την έχει βάλει κάτω από τα σεντόνια. Καθώς ψαχουλεύω τριγύρω, ένα χέρι τυλίγεται στο μπράτσο μου και με τραβάει μακριά από το κρεβάτι και στο κέντρο του δωματίου.

«Τώρα η σειρά σου να το φορέσεις», δηλώνει η Ντανιέλ και μου χαρίζει ένα διάπλατο-μην πω δολοφονικό-χαμόγελο που πρώτη φορά αισθάνομαι πως με συμπαθεί και δεν θέλει να με πνίξει στο νερό.

«Μα εγώ-»

«Πολύ αργά για διαμαρτυρίες τώρα. Θα το βάλεις», επιμένει η Άννα.

Τους χαμογελάω λίγο τρομαγμένα και κοιτάω το νυφικό που παλεύει να βγάλει από πάνω της η Ντανιέλ. Η καρδιά μου χτυπά γρήγορα και είναι σαν να αγχώνομαι που αντί να κάνω αυτό που μου ζήτησε ο Λούσιφερ, ανταλλάζω και φοράω το νυφικό της Άννας μαζί με την Ντανιέλ.

Εχ, δεν θα πειράξει κανέναν, έτσι;