«Τι τρέχει, Γιατρέ; Μήπως δεν προλάβαμε;»

«Όχι! Όχι! Ο σφυγμός του ανεβαίνει ήδη. Θα ξυπνήσει σύντομα. Τον βρήκαμε εγκαίρως»

«Τότε ποιο είναι το πρόβλημα;»

Ο Γιατρός περνάει πάλι το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του.

«Αυτός πήρε ηρωίνη ανακατεμένη με Φαιντανύλη»

«Το είπες και πριν αυτό. Τι στο διάολο είναι αυτή η Φαιντανύλη;»

«Η Φαιντανύλη είναι συνθετικό οπιοειδές το οποίο χρησιμοποιείται ως αναλγητικό κατά τη διάρκεια της αναισθησίας γιατί έχει εκατό φορές πιο ισχυρή αναλγητική δράση από τη μορφίνη, και πιο σύντομη δράση. Όταν όμως αναμειγνύεται με ηρωίνη μπερδεύει τα κέντρα μνήμης του εγκεφάλου και έτσι οι χρήστες παίρνουν περισσότερο απ' όσο νομίζουν»

«Αυτό σημαίνει ότι κάποιος παίρνει μια δόση, αλλά δεν θυμάται ότι πήρε και μετά παίρνει κι άλλη, κι άλλη μέχρι που ...»

«Μέχρι που ο εγκέφαλος φρικάρει εντελώς και σταματάει να στέλνει μηνύματα για τη διατήρηση της αναπνοής και της καρδιακής δραστηριότητας»

«Και αν συμβεί αυτό, τότε τι;»

«Θάνατος»

Ο Βίκος σηκώνεται και πηγαίνει στο παράθυρο. Την τελευταία ώρα έχει σηκωθεί ένας δυνατός αέρας που φουρτουνιάζει την θάλασσα της Καστέλας, το "μπαλκόνι" του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας, που κάποιοι την αποκαλούν "Ριβιέρα" του Πειραιά. Τα μεγάλα και πολυτελή κότερα που είναι αγκυροβολημένα αρόδου, αλλά και τα μικρά χαριτωμένα καΐκια που είναι δεμένα στην μαρίνα, λικνίζονται με χάρη χορευτή πάνω στα μανιασμένα νερά του μικρού κολπίσκου.

Ο Γιατρός βγάζει ένα πακέτο Marlboro απ' την τσέπη του και ανάβει ένα τσιγάρο.

«Παιδιά, αυτό το καταραμένο πράγμα είναι ένας μαζικός δολοφόνος. Αν δεν κάνουμε κάτι σύντομα, θα έχουμε πολλά περισσότερα θύματα»

Ο Νέγρος παίρνει ένα τασάκι από το τραπεζάκι, το βάζει στο πάτωμα και το κλωτσάει προς τον Γιατρό.

«Πρέπει να βρούμε την πηγή. Αυτόν που νοθεύει την ηρωίνη»

Ο Βίκος τρίβει το πίσω μέρος του λαιμού του, μια κίνηση που κάνει όταν σκέφτεται.

«Νέγρο, εγώ δεν μπορώ να φύγω τώρα. Εσύ πήγαινε και βρες τον Σκύλο. Ρώτησε τον τι έκανε ο Άρης χθες το βράδυ βήμα- βήμα. Πού πήγε, τι έκανε, με ποιον μίλησε. Τα πάντα. Χρειαζόμαστε τον ντίλερ. Αυτός θα μας οδηγήσει στην πηγή»

«Έγινε, Δράκε»

Ο Γιατρός σβήνει το μισοτελειωμένο τσιγάρο στο τασάκι.

«Τι θα κάνεις όταν βρεις τον υπεύθυνο;»

«Θα τον κάψω ζωντανό τον πούστη μέσα στο γαμημένο το εργαστήριο του»

Αμέσως μετά, ο Νέγρος φεύγει για το αρχηγείο και ο Ορέστης επιστρέφει από την κουζίνα κρατώντας ένα μεγάλο πλαστικό μπολ.

«Δεν μπόρεσα να βρω κουβά, οπότε έφερα αυτό»

«Αυτό μας κάνει μια χαρά, πιτσιρίκο»

Ο Ορέστης δίνει το μπολ στον Γιατρό, κάθεται στο πάτωμα δίπλα στο σώμα του Άρη και βάζει το χέρι του στο μέτωπο του.

«Γιατρέ, αυτός καίγεται!»

«Μην ανησυχείς, πιτσιρίκο. Έτσι πρέπει. Το σώμα του πρέπει να αποβάλλει το ναρκωτικό και ο μόνος τρόπος είναι μέσω του πυρετού»

Ο Ορέστης βγάζει τα βρεγμένα, απ' τον ιδρώτα, μαύρα μαλλιά του Άρη που καλύπτουν τα κλειστά του μάτια.

«Αχ, ρε Άρη! Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου; Γιατί δεν μ' αφήνεις να σε βοηθήσω;»

Ο Γιατρός βάζει το χέρι του στον ώμο του Ορέστη.

«Είμαι σίγουρος ότι αυτός πήρε το μάθημά του»

«Το ελπίζω, Γιατρέ. Γιατί αν δεν βάλει μυαλό, θα τον σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια!»

Ο Βίκος, χωρίς να πάρει το βλέμμα του απ' το παράθυρο, απευθύνεται στο αγόρι.

«Ορέστη, πες μου τι συνέβη»

«Χθες το βράδυ μου τηλεφώνησε από ένα καρτοτηλέφωνο και μιλήσαμε για λίγο. Μου είπε για τη διαφωνία σας»

«Ωραία το έθεσες. Τέλος πάντων! Σου τα είπε όλα;»

«Ναι, και του είπα ότι συμφωνώ μαζί σου»

«Αλήθεια;»

«Φυσικά! Είχες δίκιο σε όλα και αυτός το ήξερε, όμως ήταν συντετριμμένος. Έλεγε συνέχεια ότι ντρεπόταν για τον εαυτό του επειδή σε απογοήτευσε. Προσπάθησα να τον πείσω να έρθει σπίτι μου, ή ακόμα και να ερχόμουν εγώ εδώ, αλλά ο παλιοπεισματάρης ήταν ανένδοτος. Μου είπε ότι ήταν κουρασμένος και ήθελε να κοιμηθεί»

«Ναι, να κοιμηθεί τον αιώνιο ύπνο το κωλόπαιδο!»

«Κλείσαμε το τηλέφωνο, αλλά εγώ δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ανησυχούσα. Είχα ένα κακό προαίσθημα. Λίγη ώρα μετά προσπάθησα να τον καλέσω, αλλά δεν απάντησε. Υπέθεσα ότι κοιμόνταν και το ίδιο έκανα κι εγώ. Μόλις ξημέρωσε, άρχισα να τηλεφωνώ ξανά και τελικά το σήκωσε, αλλά τα λόγια του ήταν ακατάληπτα»

«Μάλλον είχε ήδη πάρει την δόση του»

«Αυτό ήταν το λάθος μου. Δεν ξέρω τίποτα γι' αυτά τα πράγματα και νόμιζα ότι μιλούσε έτσι επειδή ήταν απ' τον ύπνο. Αν το είχα καταλάβει νωρίτερα ...»

«Δεν φταις εσύ, πιτσιρίκο»

«Διαφωνώ με αυτό, αλλά δεν έχει σημασία! Εγώ έκλεισα το τηλέφωνο για να τον αφήσω να κοιμηθεί, αλλά το ένστικτό μου δεν με άφηνε να ηρεμήσω, κι έτσι αποφάσισα να έρθω εδώ. Ήξερα ότι θα θύμωνε, αλλά δεν μ' ένοιαζε. Όταν έφτασα, χτύπησα το κουδούνι, αλλά δεν άνοιξε. Χτυπούσα για τουλάχιστον δέκα λεπτά. Τότε κατάλαβα ότι κάτι τρέχει, έσπασα την πόρτα και τον βρήκα έτσι»

«Και μετά με πήρες τηλέφωνο»

«Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. Είχα χεστεί απ' τον φόβο μου. Προσπάθησα να τον ξυπνήσω, αλλά δεν τα κατάφερα. Σκέφτηκα να καλέσω ασθενοφόρο, αλλά τι ακριβώς θα τους έλεγα; Θα μπλεκόταν η αστυνομία και καταλαβαίνετε! Οπότε έτρεξα στη μυστική κρύπτη και ...»

«Ξέρεις για την κρύπτη;»

«Ξέρω τα πάντα γι' αυτόν. Ο κωδικός του χρηματοκιβωτίου είναι η ημερομηνία που πέθαναν οι γονείς του»

«Αχ, ρε Άρη!»

«Εκεί βρήκα τον αριθμό σου και επειδή ξέρω πόσο τον νοιάζεσαι, δεν το σκέφτηκα δύο φορές. Τα υπόλοιπα τα ξέρεις»

«Έκανες καλή δουλειά, πιτσιρίκο»

«Το παιδί δεν έκανε απλώς καλή δουλειά, Δράκε. Αυτός έσωσε τη ζωή του φίλου του. Όταν ο Λύκος ξυπνήσει, θα πρέπει να του πούμε ότι είναι ακόμα ζωντανός χάρη σ' αυτό το αγόρι»

«Θα το φροντίσω εγώ αυτό, Γιατρέ. Όταν ξυπνήσει αυτός ο ηλίθιος, θα κάνουμε μια σοβαρή κουβέντα με τον δικό μου τρόπο»

«Να το κάνεις, αλλά όχι σήμερα. Περίμενε κάνα δύο μέρες»

«Αυτό είναι εντολή γιατρού;»

«Ακριβώς!»

«Κανένα πρόβλημα! Μπορώ άνετα να περιμένω λίγο για να κλωτσήσω τον ηλίθιο κώλο του. Μέχρι τότε όμως, πιτσιρίκο, υπάρχει κάτι δυνατότερο από μπύρα να πιούμε;»

«Νομίζω υπάρχει ένα μπουκάλι ουίσκι. Πως το πίνετε;»

«Εγώ σκέτο»

«Εσύ, Γιατρέ;»

«Με πάγο»

Ο Ορέστης πηγαίνει ξανά στην κουζίνα και επιστρέφει με δύο ποτήρια, τα οποία δίνει στους δύο άντρες.

«Ευχαριστούμε, πιτσιρίκο»

«Στην υγειά του φίλου σου του ηλίθιου»

Οι δύο άντρες πίνουν το ποτό τους σιωπηλοί και ο Ορέστης πηγαίνει και κάθεται ξανά στο πάτωμα δίπλα στον Άρη που έχει αρχίσει να φαίνεται καλύτερα. Το αγόρι σηκώνει απαλά το κεφάλι του φίλου του και το ακουμπάει στα πόδια του. Μετά, απευθύνεται στον Γιατρό.

«Να σε ρωτήσω κάτι, Γιατρέ;»

«Ρίχτο!»

«Είσαι πραγματικός γιατρός ή είναι απλώς ένα ψευδώνυμο όπως του Δράκου;»

Ένα χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη του Γιατρού.

«Είναι πραγματικά τόσο σημαντικό για σένα;»

Ο Ορέστης σηκώνει τους ώμους του.

«Έσωσες τον φίλο μου. Δεν δίνω δεκάρα αν έχεις πτυχίο ή όχι. Είμαι απλώς περίεργος»

«Ξέρεις κάτι, πιτσιρίκο; Μ' αρέσεις και γι' αυτό θα σου πω την ιστορία μου»

Ο Βίκος κάθεται σε μία από τις πολυθρόνες.

«Θεώρησε τον εαυτό σου τυχερό, πιτσιρίκο. Δεν γνωρίζουν πολλοί την ιστορία του Γιατρού»

Ο Ορέστης στηρίζει το σαγόνι του στο χέρι του και στρέφει όλη την προσοχή του στον Γιατρό.

«Τελείωσα την ιατρική σχολή με άριστα. Θα μπορούσες να πεις ότι ήμουν εντελώς σπασίκλας»

«Εσύ; Δύσκολο να το πιστέψω. Φαίνεσαι τόσο άγριος. Όλα αυτά τα τατουάζ ...»

Ο Γιατρός γελάει.

«Κι όμως, ήμουν ένα αδύνατο παιδί με ακμή και τεράστια ματομπούκαλα, αλλά είχα μεγάλα όνειρα. Ήθελα να γίνω χειρουργός και να κάνω δύσκολες επεμβάσεις δωρεάν σε φτωχούς ανθρώπους»

«Όμορφο όνειρο»

«Ναι, όμορφο, αλλά δύσκολο. Όμως, θα τα κατάφερνα, αν δεν έχανα τη μικρή μου αδερφή. Ήταν στην ίδια ηλικία με σένα. Μόλις δεκαέξι χρονών»

«Λυπάμαι πολύ. Τι συνέβη;»

«Ναρκωτικά. Είχε ένα αγόρι που ήταν εθισμένος και την παρέσυρε σ' αυτή την κόλαση. Την βρήκα αναίσθητη στην αποθήκη του σπιτιού μας με τη βελόνα στο μπράτσο. Προσπάθησα να την επαναφέρω, αλλά ήταν αργά. Αυτή πέθανε στα χέρια μου. Τότε, ορκίστηκα στον τάφο της να γίνω ειδικός και να σώσω όσους περισσότερους ανθρώπους μπορώ απ' αυτή τη μάστιγα»

«Και απ' ότι φαίνεται, εσύ τηρείς αυτόν τον όρκο»

«Τα χρωστάω όλα στον Δράκο. Όταν έμαθα για τον αγώνα που δίνει κατά των ναρκωτικών στη γειτονιές, εισέβαλα στο γραφείο του και σχεδόν τον ανάγκασα να μ' αφήσει να μπω στη συμμορία. Από τότε δουλεύουμε μαζί. Αυτά είναι όλα»

«Δεν ξέρω τι να πω»

«Να μην πεις τίποτα γιατί πρέπει να ετοιμαστείς. Ο φίλος σου ξυπνάει»

Αυτοί στρέφουν την προσοχή τους στον Άρη, ο οποίος έχει γυρίσει ανάσκελα και ανοίγει σιγά-σιγά τα μάτια του. Η πρώτη λέξη που βγαίνει από το στόμα του είναι ...

«Ορέστη ...;»

«Εδώ είμαι, Αρούλη»

«Συγγνώμη»

«Όχι τώρα. Εσύ πρέπει να ξεκουραστείς και να γίνεις καλά»

«Χρειάζομαι ...»

«Πιτσιρίκο, το μπολ. Γρήγορα!»

Ο Ορέστης παίρνει γρήγορα το μπολ και το βάζει κάτω από το σαγόνι του Άρη, λίγα δευτερόλεπτα προτού αυτός αρχίσει να ξερνοβολάει. Αρκετή ώρα και πολλά ακόμα μπολ αργότερα, ο Άρης είναι εντελώς εξουθενωμένος, ενώ ο Ορέστης ...

«Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να έχει τόσα υγρά μέσα στο σώμα του;»

«Δεν έχεις δει τίποτα ακόμα, πιτσιρίκο. Το ανθρώπινο σώμα έχει απεριόριστες δυνατότητες»

«Το ακριβώς αντίθετο της υπομονής μου. Έλα, πιτσιρίκο, πάμε αυτόν τον βρωμερό λύκο στο μπάνιο. Θεέ! Αυτός βρομοκοπάει!»

«Και λίγα λες! Μπλιαχ!»

«Εσείς πλύντε τον μέχρι εγώ να καθαρίσω αυτό το χάος»

Καθώς ο Γιατρός καθαρίζει το πάτωμα, Ο Ορέστης, με τη βοήθεια του Βίκου, κουβαλάει τον Άρη στο μπάνιο, του βγάζει το παντελόνι και τον βάζει στην μπανιέρα. Ο Βίκος φωνάζει στον Γιατρό.

«Γιατρέ, κρύο ή ζεστό νερό;»

Η απάντηση του Γιατρού έρχεται αμέσως.

«Ως γιατρός, ζεστό. Ως φίλος όμως, κρύο»

Ο Βίκος κοιτάζει τον Ορέστη και μιλάει μαζί του με μία φωνή.

«Κρύο τότε»

Ο Ορέστης ανοίγει τη βρύση στο κρύο και, μόλις το νερό αγγίζει το γυμνό σώμα του Άρη, αυτός φωνάζει.

«Θα με πεθάνετέ, ρε μαλάκες!»

«Το παράδειγμα σου ακολουθούμε. Τώρα σκάσε!»

«Σας παρακαλώ!»

«Καλά!»

Ο Ορέστης γυρίζει τη βρύση στο ζεστό και ο Άρης αρχίζει να χαλαρώνει.

«Ευχαριστώ»

«Τον φίλο σου να ευχαριστείς που σε βρήκε εγκαίρως. Αν δεν ήταν αυτός, αύριο θα είχαμε κηδεία. Την δική σου κηδεία σου, ρε κωλόπαιδο!»

«Συγγνώμη! Δεν ξέρω γιατί το έκανα»

«Ξέρω εγώ. Γιατί είσαι ηλίθιος, αλλά θα το συζητήσουμε αύριο»

«Ο Ορέστης έχει δίκιο. Χρειάζεσαι ξεκούραση. Θα το συζητήσουμε αύριο. Πολύ σοβαρά!»

Λίγη ώρα αργότερα, ο ήλιος έχει αποσυρθεί και την θέση του έχει πάρει το φεγγάρι, ο βασιλιάς του νυχτερινού ουρανού. Αυτή τη νύχτα, τα αστέρια λάμπουν φωτεινά. Ο Άρης είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι του με τον Ορέστη στο πλευρό του και τον Βίκο ακουμπισμένο στον τοίχο με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος καθώς ο Γιατρός ελέγχει τα ζωτικά του στοιχεία.

«Όλα φυσιολογικά. Αυτή τη φορά την γλίτωσες, Λύκε, αλλά πρόσεχε. Ισορροπείς σε τεντωμένο σχοινί και μάλιστα, χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Την επόμενη φορά δεν θα ξυπνήσεις»

«Δεν θα υπάρξει επόμενη φορά, Γιατρέ»

«Αυτό είναι σίγουρο. Θα το φροντίσω εγώ»

«Βίκο, δεν ξέρω τι να σου πω»

«Τίποτα, εκτός από το ποιος σου έδωσε το πράμα»

«Ο Λουίτζι. Μου είπε ότι βρήκε έναν νέο προμηθευτή με εξαιρετικής ποιότητας πράμα»

«Σκατά εξαιρετικής ποιότητας»

«Τι εννοείς;»

«Ο Γιατρός εννοεί ότι το εξαιρετικής ποιότητας πράμα που πήρες ήταν νοθευμένο, ρε ηλίθιε!»

«Νοθευμένο;»

«Πώς δεν το πρόσεξες; Έχω ακούσει τι μπορεί να κάνει η μύτη σου»

«Ήμουν πολύ λυπημένος. Το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να ξεφύγω»

«Και σχεδόν ξέφυγες για πάντα. Σου ορκίζομαι, Άρη, αν ξανακάνεις κάτι τέτοιο, θα σε σκοτώσω»

«Ποτέ ξανά, κολλητέ. Ποτέ ξανά!»

«Και πρέπει να μου δώσεις λεφτά για να φτιάξω την πόρτα σου»

«Γιατί; Τι συμβαίνει με την πόρτα μου;»

«Έσπασα την κλειδαριά»

«Γιατί;»

«Για να σώσω τη ζωή σου, ρε μαλάκα!»

«Α! Εντάξει»

«Μην ασχοληθείς, πιτσιρίκο. Θα φροντίσω εγώ την πόρτα»

«Δράκε, ευχαριστώ ...»

«Μην το κάνεις, Λύκε! Γιατρέ, μπορούμε να φύγουμε; Έχω πολλή δουλειά να κάνω»

«Ναι, αλλά κάποιος πρέπει να μείνει μαζί του»

«Θα μείνω εγώ»

«Τέλεια. Δώσ' του λίγη σούπα και άφθονο νερό σε καμιά ώρα. Θα έρθω να τον δω αύριο. Αν συμβεί κάτι, πάρε με στο αρχηγείο. Θα μείνω εκεί το βράδυ»

«Σ' ευχαριστούμε, Γιατρέ. Και οι δύο»

«Σωπάτε τώρα! Έκανα απλώς τη δουλειά μου!»

«Ορέστη, αν χρειαστείς κάτι, μην διστάσεις»

«Μείνε ήσυχος, Δράκε»

«Εμείς θα τα πούμε αύριο, ηλίθιε Λύκε»

«Εντάξει»

Ο Ορέστης συνοδεύει τον Βίκο και τον Γιατρό μέχρι την πόρτα, βάζει ένα μικρό επιπλάκι πίσω της για να την κρατήσει κλειστή και επιστρέφει στην κρεβατοκάμαρα. Όταν μπαίνει στο δωμάτιο, ο Άρης σηκώνει το κεφάλι του και κοιτάζει τον φίλο του χαμογελώντας αμήχανα.

«Και τώρα, Αρούλη, οι δυο μας!»

«Σκατά!»