~

Τον συνειρμό των σκέψεων και των αναμνήσεων μου διακόπηκε από την ερημιά του τόπου. Στο τέλος του δρόμου εμφανίστηκε το φτωχικό της, σπίτι μικρό και ταπεινό. Δε μπορούσα να πιστέψω ότι κανένας σε λίγα χρόνια δε θα πίστευε πως εδώ κάποτε ζούσε ένας σπουδαίος άνθρωπος με μεγάλη καρδιά. Πολλοί θα θυμούνται τι καλός άνθρωπος υπήρξε κάποτε η οικοδέσποινα του σπιτιού ετούτου. Λίγοι τις μυρωδιές που ευωδίαζαν την γειτονιά. Ελάχιστοι όμως το χαμογελαστό πρόσωπο της κυρίας Μαριγώ. Και μόνο εγώ θα ξέρω τι μεγάλη καρδιά είχε, αλλά και μόνο εγώ μαρτύρησα την αιφνίδια αποχώρησή της από την πικρόγευστη ζωή. Μόνο εγώ παρουσιάστηκα στην κηδεία της. Κανένας άλλος. Μόνο εγώ κι ο πατήρ...

Σ' αυτό το λιτό πλίθινο σπίτι που κάποτε φιλοξένησε τους νιόπαντρους κύριους του, μαρτύρησε το γέννημα του παιδιού τους, παρακολούθησε σιωπηλά το μεγάλωμά του, τον βίαιο θάνατο του κυρίου του, το θρήνο της οικογένειας, αργότερα την αποχώρησή του παιδιού με τη στρατιωτική στολή, το χαμό του, το θρήνο της κυρίας του, την απαρηγόρητη μοναξιά της και τώρα θα βίωνε την ερημιά του. Ένα κενό δημιουργήθηκε μέσα του. Κανέναν πια δε φιλοξενούσε. Ήταν μοναχικό. Το μόνο που τον συντρόφευε πλέον ήταν το γιασεμί στο κάγκελο. Αυτό ήταν ο μόνος εναπομείναντος ζωντανός κάτοικος. Αυτό όμως τώρα, ποιος θα το φροντίζει; Χωρίς φροντίδα θα πέθαινε κι αυτό.

Δειλά δειλά το πλησίασα, αυτό όμως δεν μύριζε. Τα φύλλα και τα λουλούδια του είχαν μαραθεί. Θρηνούσε κι αυτό για τον διπλό χαμό τόσο της κυρίας του, όσο και του νεαρού κύριου του. Ήταν ένας σιωπηλός του θρήνος, το ίδιο και το σπίτι. Κλειστό από παντού σαν και να περίμενε την κυρία του ανά πάσα στιγμή να επέστρεφε. Αυτό όμως δε θα γίνει ποτέ.

~