Συχνά ρωτάω τον εαυτό μου πως θα έμοιαζε το τέλειο έγκλημα..

Άραγε να είναι ενα έγκλημα που έγινε με βίαιο τρόπο;

Που το πτώμα θα  βρεθεί σε τόσο άθλια κατάσταση που θα είναι σχεδόν αδύνατη η αναγνώρισή του;

Να καταφέρεις να εξαφανίσεις τα ίχνη σου

Και να καταφέρεις να φέρεις καποιον άλλο στην θέση του ύποπτου.

Αλλά ολα αυτα είναι ιδανικά, σχεδόν αδύνατα  να τα καταφέρει το αθρώπινο μυαλό. Τουλάχιστον ενα υγιές ανθρώπινο μυαλό..

Ίσως βέβαια και να μην είναι τόσο απίθανο όσο νομίζετε...

........................................................................

Πάμε λοιπόν πίσω στο 1962. Συγκεκριμένα την Πέμπτη  20 Δεκεμβρίου της συγκεκριμένης χρονιάς..

Σε ένα πάρκο κάπου στην επαρχία, μια κοπέλα ήρθε αντιμέτωπη με το πιο φριχτό πράγμα που θα μπορούσε να έρθει αντιμέτωπη.

Ήρθε αντιμέτωπη με το σώμα μιας νεαρής φοιτήτριας της φιλοσοφικής σχολής Αθηνών η οποία για κακή της τύχη είχε παει να επισκεφτεί τους δικούς της για τις διακοπές των χριστουγέννων

Πως βρέθηκε το πτώμα:

Η ώρα ήταν περίπου 6 το πρωί όταν η 19χρονη πλεον Μαρία Παππά ανακάλυψε το πτώμα της 17χρονης Ιωάννας Δημοπούλου. Πήγαινε προς το σπίτι της αδερφης της να κρατήσει τα παιδιά μιας και η αδερφή της έπρεπε να παει για δουλειές στην πόλη.Ήταν περίπου δυο τετράγωνα κάτω απο το σπίτι της όταν είδε μια κοπέλα ξαπλωμένη στην μέση του πάρκου λιπόθυμη. Πήγε προς τα εκεί με σκοπό να δει τι γίνεται και αυτο που αντίκρισε την έκανε να πέσει στο πάτωμα μη μπορώντας να πιστέψει σε αυτο που έβλεπε.

Βρήκε τη Ιωάννα αιμόφυρτη στο πάτωμα,με το σώμα της γεμάτο σημάδια απο καποιο αιχμηρό αντικείμενο. Τα χέρια της ηταν μελανιασμένα και το πρόσωπό της χλωμό.

Μόλις κατάλαβε το τι έβλεπε άρχισε να φωνάζει για βοήθεια .

Ώρες μετά:

Μαρία Παππά POV:

Είμαι εδω και ώρες στο τμήμα και δίνω καταθέσεις

Α(στυνομος): Πάμε άλλη μια φορά. 

Μ(αρια): Όπως είπα και τις προηγούμενες φορές πήγαινα στο σπίτι της αδέρφης μου να κρατήσω τα μικρά όμως στον δρόμο βρήκα την Ιωάννα...Πήγα κοντά να δω αν είναι καλά γιατι φαινόταν λιπόθυμη και μόλις την είδα άρχισα να φωναζω για βοήθεια.

Α: Σίγουρα δεν σου ξεφεύγει κάτι;

Μ: Ναι σίγουρα δεν μου ξεφεύγει κάτι! Μπορώ τώρα να παω σπίτι μου να ηρεμήσω;

Α: Ναι βέβαια. Σε ευχαριστώ.

Μόλις έφτασε σπίτι:

Α(δερφη): Τους τα είπες όλα;

Μ: Εννοείται δεν έχω  τίποτα να κρύψω.

Α: Ωραία..

   ..................End of chapter 1................

καιρό είχα να εμφανιστώ ε;;

επέστρεψα μετά απο τόσο καιρό στο wattpad,με ενα στορυ πολλά υποσχόμενο και ίσως ένα απο τα αγαπημένα μου βιβλία μέχρι τώρα!!!

Τα λέμε μέσα απο τα κεφάλαια του βιβλίου καθώς θα χαιρόμουν πολύ αν αφήνατε ένα σχόλιο και κάνοντας ένα λαικ στο κεφάλαιο αν σας άρεσε.!