Φωτογραφία κεφαλαίου : Claude Monet - Path at Giverny

Η μέρα κύλησε χωρίς να το καταλάβει, με την όλο και πιο γνώριμη ρουτίνα της, μέσα στο δωμάτιο της Έμμα.

Η Λορέν ακολούθησε με επιμέλεια το πρόγραμμά της. Καθάρισε, χτένισε και έντυσε την Έμμα, με όμορφα ρούχα σε φωτεινά χρώματα. Της έκανε μασάζ και γυμναστικές ασκήσεις και την τάισε με προσοχή και με μελετημένες και πειθαρχημένες κινήσεις.

Είχε φτάσει η ώρα για τη σύνδεση. Αποχαιρέτησε την κατευχαριστημένη Λορέν, που το πρόγραμμα του νέου γιατρού, της επέτρεπε για δεύτερη στη σειρά μέρα να φύγει νωρίτερα για το σπίτι της και ξεκίνησε. Όλα μπήκαν με τάξη. Ηλεκτρόδια, αισθητήρες και καλώδια, τοποθετήθηκαν επιμελώς στη θέση τους. Αυτή τη φορά ενεργοποίησε και την κάμερα. Πήρε τη θέση του δίπλα στο κοιμώμενο κορίτσι, πήρε βαθιά ανάσα και έκλεισε τα μάτια του. Κάμποση ώρα πέρασε και το μόνο που άκουγε, ήταν το βουητό των μηχανημάτων, το ρυθμικό μπιπ του ηλεκτροκαρδιογράφου της Έμμα και τους χτύπους της δικής του καρδιάς, να πάλονται μέσα στα αφτιά του. Άνοιξε τα μάτια του. Ακούμπησε τρυφερά το χέρι του πάνω στο χλωμό πρόσωπο του κοριτσιού. Πλησίασε κοντά στο αφτί της και της ψιθύρισε:

-Έμμα γλυκιά μου, τέσσερα χρόνια απομόνωσης είναι πάρα πολλά. Άσε με να γίνω γεφύρι, να διαβώ στη σκέψη σου, στα όνειρά σου. 'Αφησέ με να σε συναντήσω.

Αναστέναξε ξανά βαθιά και σφάλισε τα μάτια του. Αυτή τη φορά αποφάσισε να χαλαρώσει. Σταμάτησε να μετράει τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα νοερά μέσα στο μυαλό του. Δεν είχε νόημα άλλωστε. Ίσως τελικά αυτό που συνέβη χθες, να ήταν όντως ένας άσχημος εφιάλτης. Δικός του εφιάλτης και όχι κάποιος μηχανισμός από τα βάθη του μυαλού της Έμμα, για να τον κρατήσει μακριά, όπως πίστεψε προς στιγμήν. Αφέθηκε στο ρυθμικό χτύπο των μηχανημάτων και της καρδιάς του, που λες και πάλευε να εναρμονιστεί με την καρδιά της Έμμα. Τέσσερα χρόνια μοναξιά σκέφτηκε και μια θλίψη ήρθε να συνοδεύσει την αλλόκοτη σιωπή. Μια επαφή είναι αναγκαία, έστω και αν αυτή η επαφή είναι μόνο οι χτύποι της καρδιάς μας που θα συντονιστούν, αναλογίστηκε. Κάποια λεπτά πέρασαν, ίσως και ώρες ποιος να ξέρει. Ο ύπνος ήρθε νυχοπατώντας, κοίταξε τα σφαλισμένα μάτια του και έσκυψε απαλά να τον γλυκοφιλήσει.   

.

 Φως εκτυφλωτικό, γεμάτο χρώματα, λες και ένα ουράνιο τόξο εξερράγη και λέκιασε το περιβάλλον, χτύπησε τα μάτια του. Ανασήκωσε το χέρι του δημιουργώντας μια προστατευτική σκιά και κοίταξε γύρω του. Μια αλλόκοτη ομορφιά, χωρίς συνοχή, χωρίς λογική, απλωνόταν γύρω του. Πού βρίσκεται; Τι είναι αυτό το περίεργο μέρος; Είναι σαν λιβάδι ζωγραφισμένο από το χέρι ενός Ιμπρεσιονιστή ζωγράφου. Ζωντανά, έντονα χρώματα, αντανακλούν το δυνατό φως,  με δυναμικές πινελιές και ανάγλυφα σχήματα. Τού δίνουν την εντύπωση ότι βούτηξε σε ένα περιβόλι, ζωγραφισμένο από το μαγικό χέρι του Κλοντ Μονέ.

-Έϊ, εσύ! Πρόσεχε πως κινείσαι, μουτζουρώνεις το τοπίο! Από πού εμφανίστηκες εσύ, μου λες;

Η φιγούρα μιας ιδιαίτερα λεπτής κοπέλας, με ολοστρόγγυλα κατάμαυρα μάτια, στέκεται μπροστά του με τα χέρια στη μέση της. Δείχνει εκνευρισμένη και πολύ ενοχλημένη από την παρουσία του. Μένει να την παρατηρεί με ανοιχτό το στόμα. Τι είναι αυτό το περίεργο πλάσμα μπροστά του, που τον κοιτάζει όλο εκνευρισμό; Από το μέτωπό της ξεφυτρώνουν δύο λεπτές κεραίες. Τα βλέφαρα στα μάτια της ανοιγοκλείνουν, όχι από πάνω προς τα κάτω όπως κάνουν τα ανθρώπινα μάτια, αλλά οριζόντια, από το κέντρο τους προσώπου της προς τα έξω. Πίσω από την πλάτη της, ξεδιπλώνονται δύο τεράστια, πανέμορφα, πολύχρωμα φτερά.

-Τι... Ποια είσαι εσύ; Ψέλλισε με δυσκολία, προσπαθώντας να καταλάβει τι είναι αυτό το αλλόκοτο ον μπροστά του.

-Εγώ είμαι η Σμέτι. Εσύ ποιος είσαι; Σταμάτα να κουνάς τα χέρια σου πέρα δώθε, κοίτα τι έκανες τώρα.

Κοιτάζει τα χέρια του που έχουν γεμίσει χρώματα. Απίστευτο! Το τοπίο, η εικόνα γύρω του, αφήνει τα χρώματά της πάνω του. Όντως βρίσκεται μέσα σε έναν πίνακα λοιπόν; Ονειρεύεται πάλι; Ή μήπως...; Πρέπει να καταλάβει τι συμβαίνει.

-Σμέτι είπες; Και τι είσαι; Μήπως νεράιδα του νερού, ή μήπως ξωτικό του δάσους;

Το κορίτσι μπροστά του τον κοιτάζει για λίγα δευτερόλεπτα με απορία. Αμέσως μετά ξεσπάει σε ένα δυνατό και κελαριστό γέλιο, που κάνει τα ζωγραφισμένα φύλλα γύρω της να χορεύουν, ακολουθώντας το γάργαρο ρυθμό του γέλιου της, λες και γελάνε κι αυτά μαζί της.

 -Σμέτι, από 'schmetterling' χαζούλη. Είμαι πεταλούδα, δεν βλέπεις; Ξεδιπλώνει τα πανέμορφα φτερά της και ανοιγοκλείνοντάς τα, ανασηκώνεται ελαφρώς από το πολύχρωμο έδαφος.  

-Εσύ ζωγράφισες αυτόν τον υπέροχο κήπο ολόγυρά μας;

-Χαχαχαχα, είσαι όντως χαζούλης. Έχεις πολύ πλάκα. Έλα χαζούλη, ακολούθησέ με. Πάτα προσεκτικά και μην κουνάς τα χέρια σου πέρα δώθε. Αρκετή ζημιά έκανες στον κήπο της Έμμα.

Η ανάσα του κόβεται προς στιγμήν. 

-Στάσου! Έμμα είπες; Είμαστε στον κήπο της Έμμα;

-Εμ, πού αλλού, χαζούλη.

-Και η Έμμα, πού βρίσκεται; Μπορώ να τη δω;

-Άλλο και τούτο πάλι. Χαζούλη, θα με τρελάνεις εσύ. Μα τίποτα δεν ξέρεις; Άμα θέλει η Έμμα θα σε δει αυτή. Ποτέ το αντίθετο. Έλα, μην καθυστερείς. Πρέπει να σε πάρω από εδώ, δεν είσαι για τον κήπο εσύ.

-Και πού θα πάμε; Ρώτησε τελείως σαστισμένος. 

-Πού θες να πας; Τον ρώτησε η πεταλούδα, κοιτώντας τον πάλι εξεταστικά.

-Δεν ξέρω... Απάντησε διστακτικά.

-Τότε δεν έχει σημασία. Αφού δεν ξέρεις πού θες να πας, όποιον δρόμο και να ακολουθήσεις, εκεί θα σε βγάλει. Του είπε με αέρα ειδικού και προχώρησε μπροστά.

Κάπου στο βάθος, ένα βουητό, μαζί με ένα διαπεραστικό κουδούνισμα, τράβηξαν την προσοχή του. Είδε την όμορφη πεταλούδα να απομακρύνεται μπροστά του με αέρινα βήματα. Η εικόνα γύρω του λες και άρχισε να ξεχυλώνει τραβώντας τον προς τα πίσω. Τα χρώματα άπλωσαν, έγιναν κυλίδες, γραμμές, μουτζούρα. Τέντωσε το χέρι του να πιαστεί από κάπου.

-Όχι! Αναφώνησε δυνατά, αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα πια. Το μπάζερ της συσκευής με την οποία είχε συνδεθεί, τον ξύπνησε απότομα και τον άφησε να κοιτάζει έκπληκτο γύρω του, το λευκό φωτεινό δωμάτιο. Δίπλα του η Έμμα συνέχιζε να κοιμάται γαλήνια.  

Πετάχτηκε όρθιος και άρχισε να τραβάει τα ηλεκτρόδια και τα καλώδια σαν τρελός. Όχι, δεν ήταν όνειρο. Είχε καταφέρει κάποιου είδους σύνδεση, κάποια επικοινωνία με την Έμμα, ήταν σίγουρος πια. Ήθελε να ουρλιάξει από τη χαρά του, αλλά είχε πολλά να επεξεργαστεί. Η Έμμα δεν έχει χαθεί λοιπόν, βρίσκεται παγιδευμένη σε κάποιου είδους όνειρο. Προσπάθησε να βάλει στη σειρά τις σκέψεις του.

Μια κοπέλα με μορφή πεταλούδας..., 'Σμέτι' του είπε πως λέγεται. Μίλησε μαζί της, το θυμάται πολύ καλά. Του είπε πως βρισκόταν στον κήπο της Έμμα. Θα τον πήγαινε κάπου, όταν αυτό το αναθεματισμένο μπάζερ ασφαλείας, άρχισε να χτυπάει και τον τράβηξε πίσω. Τον ξύπνησε και έχασε την επαφή.

Είχε ρυθμίσει το μπάζερ να χτυπήσει σε περίπτωση που βυθιζόταν σε ύπνο και έμενε σε κατάσταση ύπνου πάνω από τρεις ώρες. Πέρασε λοιπόν τόσος χρόνος; Μέσα σε αυτόν τον περίεργο κήπο που βρέθηκε, του φάνηκε πολύ λιγότερος ο χρόνος. Λες και πέρασε μόνο λίγα λεπτά μιλώντας με αυτή την περίεργη πεταλούδα.

Αποσυνέδεσε με προσοχή τα ηλεκτρόδια από το κορίτσι και αφοσιώθηκε στο πρόγραμμα καταγραφής. Ναι, τρεις ώρες ύπνου έδειχνε το κοντέρ της ψηφιακής κάμερας, όμως στο γράφημα φαινόταν ξεκάθαρα ότι ναι μεν κοιμήθηκε τρεις ώρες αλλά σε κατάσταση REM μπήκε μόνο τα τελευταία λεπτά. 

Κατάσταση REM αναλογίστηκε, ή αλλιώς η περίοδος του παράδοξου ύπνου. Πόσο ταιριαστός τίτλος γι' αυτό που έζησε. Τα αρχικά REM σημαίνουν "rapid eye movement". Οι γρήγορες κινήσεις των ματιών που προκαλούνται από ενεργοποιημένα εγκεφαλικά κύματα, όταν μπαίνεις σε κατάσταση ονείρου.

-Η ΚΑΜΕΡΑ! αναφώνησε γεμάτος έξαψη.

Άνοιξε την κάμερα και άρχισε να τρέχει το βίντεο. Για δύο ώρες και σαρανταοκτώ λεπτά, έβλεπε τον εαυτό του με γερμένο κεφάλι στην πολυθρόνα να κοιμάται ήσυχος. Στις δύο ώρες και σαρανταεννέα, μια κίνηση στα βλέφαρα. Σταμάτησε τη γρήγορη αναζήτηση και έβαλε το βίντεο να παίζει σε κανονικό χρόνο. Σε πλήρη κατάσταση REM, παρακολούθησε τα βλέφαρά του να κάνουν έντονα κύματα και τους βολβούς των ματιών του να κινούνται σαν τρελοί. Είδε μια ανεπαίσθητη κίνηση των χεριών του. Είδε να περιστρέφει τις παλάμες του και να χαμηλώνει το κεφάλι του. Θυμήθηκε τον εαυτό του μέσα στον κήπο της Έμμα, να κοιτάζει τα χέρια του που είχαν γεμίσει χρώματα από το τοπίο γύρω του. Και μετά από λίγο, να τα τεντώνει απότομα σαν να προσπαθεί να πιαστεί από κάπου, ενώ ο ήχος του μπάζερ ακούστηκε δυνατός μέσα από το βίντεο. 

Άνοιξε το μικρόφωνο και άρχισε να καταγράφει τις σκέψεις του. 

-Κοιμήθηκα για αρκετή ώρα, χωρίς να συμβεί τίποτα. Αλλά όταν μπήκα στην φάση του παράδοξου ύπνου, έκανα επαφή. Η Έμμα πρέπει να έχει δημιουργήσει ένα δικό της κόσμο, σε ένα ονειρικό περιβάλλον και να έχει παγιδευτεί εκεί. Έκανα επαφή με κάποιο κατασκεύασμα της φαντασίας της, που ήρθε να με συναντήσει. Μια ανθρωπόμορφη πεταλούδα, που μου συστήθηκε ως Σμέτι.

Σταμάτησε να καταγράφει τις σκόρπιες σκέψεις του και έπεσε σε βαθιά περισυλλογή. Αυτός λοιπόν ήταν ο τρόπος να έρθει σε επαφή με την Έμμα. Να ονειρευτεί! Να την συναντήσει στο δικό της όνειρο. Γύρισε και κοίταξε το κορίτσι που κοιμόταν γαλήνια. 

-Αυτό λοιπόν σου έχει συμβεί Έμμα; Ζεις μέσα σε ένα όνειρο; Αυτός θα είναι ο τρόπος να σε βρω; Να σε συναντήσω στον δικό σου ονειρικό κόσμο; Πες μου πως δεν κάνω λάθος... Όχι, είμαι σίγουρος, τώρα ξέρω πού θα σε βρω. Όμως χρειάζομαι πληροφορίες, πρέπει να μάθω περισσότερα για σένα γλυκιά μου, είπε με μαλακιά φωνή. Έκλεισε τον προσωπικό του υπολογιστή, μάζεψε με επιμέλεια τα ηλεκτρόδια και τα τοποθέτησε με προσοχή στο δερμάτινο ιατρικό του βαλιτσάκι. Ενεργοποίησε το σύστημα παρακολούθησης για την βραδυνή βάρδια και βγήκε από το δωμάτιο.