Δύο βδομάδες μετά...

Άνοιξε τα μάτια του. Ήταν ξαπλωμένος σε μιαν άνετη σεζλονγκ από μπαμπού. Ένιωσε τον ήλιο ζεστό να του χαϊδεύει το πρόσωπο και ένα ευχάριστα ψυχρό αεράκι, να του ανακατεύει τα μαλλιά και να τον δροσίζει. Πήρε βαθιά ανάσα. Μυρωδιές από λουλούδια, γρασίδι και φρέσκο βουνήσιο αέρα γέμισαν τα πνευμόνια του. Κοίταξε το χέρι του. Ανίκανο, τυλιγμένο σε γύψο και δεμένο με υφασμάτινο νάρθηκα γύρω από το λαιμό του, ακουμπούσε βαρύ πάνω στο στήθος του. Παρόλο που είχε πάρει ένα σωρό παυσίπονα, ο πόνος συνέχιζε να είναι έντονος. Ήταν ένα άσκημο και δύσκολο σπάσιμο, αφού η βαριά πέτρα είχε διαλύσει στην κυριολεξία τον αγκώνα του. Χρειάστηκε χειρουργική αποκατάσταση και σταθεροποίηση με ειδικές πλάκες και βίδες, για να έρθουν τα κόκκαλα στη θέση τους και να μπορέσει να λειτουργήσει η άρθρωση. Και τώρα απλά περίμενε το χρόνο να κάνει τη δουλειά του, κρατώντας το σε πλήρη ακινησία μέχρι να δέσουν τα κόκκαλα σωστά.

-Κύριε διευθυντά, είναι όλα έτοιμα. Η Νάσια, η νέα ασκούμενη νοσοκόμα στάθηκε δίπλα του και με ντροπαλή φωνή τον ενημέρωσε ότι είχε έρθει η ώρα.

"Κύριε διευθυντά!"

Δεν το χωρούσε ανθρώπινος νους, πόσα γεγονότα έγιναν και πόσα άλλαξαν μέσα σε δύο εβδομάδες. Μετά τα γεγονότα στην έπαυλη, ξεκίνησε μια αλυσιδωτή αντίδραση, ένα τσουνάμι, που στο πέρασμά του σάρωσε και άλλαξε τα πάντα. Ο ίδιος μεταφέρθηκε άμεσα με ελικόπτερο στο νοσοκομείο και υποβλήθηκε σε ένα δύσκολο και πολύωρο χειρουργείο, για την αποκατάσταση του διαλυμένου στην κυριολεξία χεριού του. Τις επόμενες μέρες και ενώ ανάρρωνε ακόμα, τού ανακοινώθηκε η αιφνίδια παραίτηση της διευθύντριας του νοσοκομείου και η απόφαση του διοικητικού συμβουλίου να αναλάβει αυτός τη διεύθυνση του νοσοκομείου, με επιπλέον προσωπική παράκληση της ίδιας της CEO της κυρίας Μισέλ Πιερ. Και πώς να αρνηθείς σε αυτή την πονεμένη γυναίκα όταν σε παρακαλεί η ίδια, προσωπικά. Ειδικά μετά από τα γεγονότα στην έπαυλη, που είχαν κάνει ολόκληρη τη χώρα να μιλάει μόνο γι' αυτά. 

Ο μεγαλοεπιχειρηματίας και σύζυγος της πάμπλουτης Μισέλ Πιερ, είχε βρεθεί νεκρός στο γραφείο του στην έπαυλη Πιερ. Το δελτίο της αστυνομίας ανέφερε την είδηση με μια λιτή ανακοίνωση, που έλεγε ότι ο επιχειρηματίας Τζέρεμι Φερ αυτοκτόνησε με μια κυνηγετική καραμπίνα. Την έστρεψε στο πρόσωπό του και τίναξε τα μυαλά του στον αέρα. Αμέσως ξεκίνησε έρευνα για να διαλευκανθούν οι συνθήκες του θανάτου του. Φήμες κυκλοφόρησαν για κάποιο μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο που είχε έρθει στην επιφάνεια και ο αποθανών δεν άντεξε την πίεση, αλλά και την κατακραυγή που θα ακολουθούσε και έβαλε τέλος στη ζωή του. 'Αλλες, πιο κακόβουλες φήμες ήθελαν την ίδια την σκληρή Μισέλ, να τρελαίνει άλλο ένα ακόμα μέλος της οικογένειάς της και να το οδηγεί στον θάνατο. Η αστυνομία δεν έδινε κανένα στοιχείο καθώς μεγάλη έρευνα βρισκόταν σε εξέλιξη γύρω από την υπόθεση, με αποτέλεσμα κακόβουλες φήμες και συζητήσεις να δίνουν και να παίρνουν και όλο να φουντώνουν σενάρια γύρω από το πρόσωπο της απόμακρης και άπονης Μισέλ. Πόσο εύκολα και χωρίς σκέψη καταδικάζει ο κόσμος έναν άνθρωπο, είναι εντυπωσιακό!

Όλα είχαν γίνει απίστευτα γρήγορα. Όλο το προσωπικό στο νοσοκομείο ήταν μουδιασμένο. Ήταν φανερό ότι προσπαθούσαν να αντιληφθούν αν και πώς συνδυάζονταν όλα αυτά που είχαν συμβεί. Η εξαφάνιση του γιατρού και η επιστροφή του, χτυπημένος, ταλαιπωρημένος και με συντριπτικό κάταγμα στο χέρι του. Η αυτοκτονία του εργοδότη τους. Η παραίτηση της διευθύντριας. Η ανάθεση της θέσης στον νεοδιορισμένο γιατρό.
Ο ίδιος δεν είχε προλάβει να συνειδητοποιήσει τα όσα έζησε από τη στιγμή που τον ανακάλυψαν μέσα στο ορυχείο. 

Προσπάθησε να βάλει στην άκρη τις σκέψεις του, που συνεχώς λοξοδρομούσαν σε σκοτεινά μονοπάτια. Αυτό που προείχε τώρα, ήταν να αποκατασταθεί η σταθερότητα που τόσο είχε κλονιστεί και όλοι χρειάζονταν. Σηκώθηκε από τη θέση του, έστρωσε με απαλές κινήσεις το παντελόνι του, πέρασε το σακάκι του στο γερό του χέρι και χαμογέλασε γλυκά στη Νάσια που τον περίμενε υπομονετικά και με σεβασμό.

-Πάμε λοιπόν να ξεκινήσουμε Νάσια μου. Πέρασε, σε ακολουθώ. Και με μια ευγενική κίνηση, έδειξε το δρόμο στη νεαρή κοπέλα.

Στο αμφιθέατρο του νοσοκομείου, είχε συγκεντρωθεί όλο το προσωπικό και περίμενε. Η τελετή παράδοσης-παραλαβής του διευθυντή του νοσοκομείου, δεν θα έπαιρνε πολύ ώρα για να γίνει. Η απερχόμενη διευθύντρια δεν είχε καν παραστεί. Με μια επιστολή που διαβάστηκε από την γραμματέα της Δάφνης Μοριέ, την Κλαιρ, η Δάφνη ενημέρωνε ότι παραιτείται από τη θέση της διεύθυνσης του νοσοκομείου, ευχαριστούσε τους συναδέλφους για την καλή συνεργασία και ευχόταν στον νέο διάδοχο κάθε επιτυχία. Χωρίς καμιά εξήγηση, χωρίς καμιά δικαιολογία.

Αμέσως μόλις τελείωσε η ανάγνωση της επιστολής, στο βήμα ανέβηκε ο Ντάνιελ. Κοίταξε προς τις εξέδρες και ένιωσε το βάρος της ματιάς των γιατρών, των νοσηλευτών και του λοιπού βοηθητικού προσωπικού, καρφωμένο πάνω του. Καθάρισε το λαιμό του και ξεκίνησε να μιλάει. 

-"Αγαπητοί μου συνάδελφοι. Ξέρω πως συνηθίζεται ο νέος διευθυντής ενός νοσοκομείου να έχει ετοιμάσει έναν λόγο να εκφωνήσει, συνήθως ευχαριστώντας διοίκηση και προσωπικό για την εμπιστοσύνη που έδειξαν στο πρόσωπό του και πόσο μεγάλη ευθύνη και βάρος νιώθει για τη θέση που αναλαμβάνει και να ανακοινώνει νέες ιδέες, σχέδια και προτάσεις. Εγώ δεν θα σας πω τίποτα από αυτά. Ήρθα εδώ μπροστά σας, χωρίς να έχω προετοιμάσει κανένα λόγο, για να σας μιλήσω από καρδιάς. Θέλω να ξεκινήσουμε μια ξεκάθαρη συνεργασία, καθαρή σαν το νερό. Έχοντας λοιπόν αυτό κατά νου, πώς θα μπορούσα να σας εκφωνήσω ευχαριστίες για εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου και άλλα τέτοια τετριμμένα; Καταλαβαίνω ότι πολλοί θα είστε επιφυλακτικοί απέναντί μου για τη θέση που καλούμαι να αναλάβω, λόγω του λίγου χρόνου που βρίσκομαι εδώ. Είστε λίγοι εσείς που έχω ήδη συνεργαστεί μαζί σας και σας γνωρίζω ως γιατρός της Έμμα. Τους υπόλοιπους δεν σας ξέρω και δεν με ξέρετε καθόλου. Στο λίγο διάστημα που βρίσκομαι σε αυτό το εξαίρετο νοσοκομείο, έχω διαπιστώσει ότι τα πάντα λειτουργούν στην εντέλεια και το νοσοκομείο παρέχει υψηλού επιπέδου νοσηλεία για ότι του ζητηθεί. Είχα άλλωστε την ευκαιρία να βιώσω και ο ίδιος αυτή την εξαιρετική νοσηλεία που προσφέρεται εδώ. -Ανασήκωσε ελαφρά το τυλιγμένο στον νάρθηκα χέρι του, προκαλώντας κάποια γελάκια και κάποια νεύματα αποδοχής εδώ κι εκεί, από το κοινό που τον παρακολουθούσε.- Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι δεν έχω δύσκολο έργο, όλα δουλεύουν ήδη ρολόι εδώ μέσα και σας αξίζει ένα μεγάλο μπράβο γι' αυτό. Δεν θα γίνουν αλλαγές, ή μετακινήσεις όπως συνηθίζεται σε αλλαγές διεύθυνσης. Κι εγώ από πλευράς μου, θα συνεχίσω να κάνω αυτό για το οποίο προσλήφθηκα σαν προσωπικός γιατρός της Έμμα και παράλληλα θα κάνω χρέη διοίκησης και θα ενημερώνομαι για ότι χρειάζεται για να συνεχίσει αυτό το νοσοκομείο να προσφέρει το θεάρεστο έργο του." Έκανε μια παύση και τους κοίταξε όλους βαθιά στα μάτια.  

-"Ξέρω ότι όλοι σας θα έχετε χιλιάδες απορίες και ερωτήσεις που θα θέλατε να μού κάνετε. Ξέρω επίσης ότι διστάζετε γιατί δεν με ξέρετε, ή γιατί σας προβληματίζει η τόσο ξαφνική ανάθεση. Μην το κάνετε. Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι θα είμαι εδώ για όλους σας. Για οποιοδήποτε πρόβλημα, απορία, ιδέα, ή πρόταση έχετε, χωρίς κανένα δισταγμό, ελάτε να με βρείτε. Συνεχίζουμε λοιπόν, αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλά και έχουμε δώσει όρκο να κάνουμε. Να υπηρετούμε τον συνάνθρωπο προσφέροντας τις γνώσεις μας για την θεραπεία και την ευημερία του, με ηθική και σεβόμενοι νόμους και κανόνες δεοντολογίας που υπαγορεύει η κοινωνία μας. Αγαπητοί συνάδελφοι ας ξεκινήσουμε όλοι τις δουλειές μας." 

Ενώ χειροκροτήματα, επευφημίες και χαμόγελα ξέσπασαν από τις κερκίδες, ο Ντάνιελ κατέβηκε από το βήμα και έκανε νεύμα στην Λορέν. Μαζί βγήκαν έξω από την αίθουσα, αφήνοντας τους υπόλοιπους συναδέλφους μέσα στο αμφιθέατρο, να σχηματίζουν πηγαδάκια και να συζητάνε την λιτή και απρόσμενη παρουσίαση του νέου κουλ και άνετου διευθυντή τους.

Στο δωμάτιο της Έμμα, ο Ντάνιελ πήρε στα χέρια του το διάγραμμα ασθενή και άρχισε να το μελετάει με προσοχή. Ήταν πρώτη η Λορέν που έσπασε την ησυχία που επικρατούσε στο δωμάτιο.

-Πρέπει να ξεκινήσω να σού μιλάω στον πληθυντικό τώρα και να σε αποκαλώ διευθυντή;

-Φυσικά και όχι Λορέν. Τίποτα δεν άλλαξε ούτε θα αλλάξει μεταξύ μας. Θα συνεχίσεις να μού μιλάς και θα με αποκαλείς όπως κάναμε μέχρι τώρα. -Ανασήκωσε το βλέμμα του από το διάγραμμα και κοίταξε την κοπέλα στα μάτια. Είδε το βλέμμα της ανήσυχο από κάποια ανείπωτη σκέψη.- Τι συμβαίνει Λορέν; Βλέπω ότι κάτι σε προβληματίζει.

-Ανησύχησα Ντάνιελ. Ανησύχησα πολύ. Ήρθε και με βρήκε η κοπέλα σου, η Έλενα. Ήταν κι αυτή ανήσυχη γιατί δεν μπορούσε να επικοινωνήσει μαζί σου. Το κινητό σου ήταν νεκρό κι εσύ χαμένος. Της είχες πει ότι είχες μείνει νυχτερινή βάρδια δίπλα στην Έμμα. Είχε πιστέψει ότι άφησες να κυλήσει η επόμενη μέρα, ξεκουράστηκες εδώ στο γραφείο για λίγο και συνέχισες την επόμενη βάρδια. Όταν όμως κύλησε και δεύτερη νύχτα χωρίς να επικοινωνήσεις μαζί της, ανησύχησε πολύ. Ήρθε εδώ και με ρώταγε όλο αγωνία κι εγώ δεν είχα απαντήσεις να της δώσω, για τίποτα απ' όσα ρώταγε. Δεν είχαμε ανταμώσει καθόλου για δύο ολόκληρες μέρες. Δεν με είχες ενημερώσει για κάτι,  ήταν φανερό ότι κάτι σού είχε συμβεί. Η Έλενα έφυγε για να βρει τον κύριο Τζέρεμι και την κυρία Μισέλ. Της έδωσα το τηλέφωνό μου, άμα μάθαινε εκείνη ή εγώ κάτι, να επικοινωνούσαμε. Πέρασαν άλλες δύο μέρες και μετά...

-Μετά με έφεραν επείγουσα μεταφορά με ελικόπτερο σε κακό χάλι και μάθατε τα νέα για την... αυτοκτονία του Τζέρεμι Φερ. -Έκανε μια παύση και αναστέναξε βαθιά. Άφησε το διάγραμμα  στο πλάι και πήγε κοντά στην Λορέν.

-Λορέν, κατ΄αρχήν θέλω να σου ζητήσω μια μεγάλη συγνώμη που σε ανησύχησα και που σε έφερα σε τόσο δύσκολη θέση να δίνεις εξηγήσεις στην Έλενα, για μια ψεύτικη βάρδια που δεν είχα προγραμματίσει και δεν έκανα ποτέ.

-Δεν χρειάζεται να μού ζητάς συγνώμη Ντάνιελ. Η αλήθεια είναι ότι είχα ανησυχήσει πριν εμφανιστεί η Έλενα. Έλειπες ήδη μια ολόκληρη μέρα, η δεύτερη μέρα έφτανε στο τέλος της και εσύ δεν είχες επικοινωνήσει με το νοσοκομείο, κάτι που δεν είναι του τύπου σου. Όταν εμφανίστηκε η Έλενα την επόμενη μέρα αναζητώντας σε, απλά μού επιβεβαίωσε τους φόβους μου, ότι κάτι σοβαρό είχε συμβεί.

-Και παρ' όλα αυτά με κάλυψες. Δεν της είπες ότι δεν υπήρχε προγραμματισμένη νυχτερινή βάρδια.

-Η Έλενα ήταν ήδη πολύ αγχωμένη Ντάνιελ. Δεν υπήρχε λόγος να της επισημάνω κάτι που θα την τρόμαζε ακόμα πιο πολύ. 

- Όπως και νά' χει σε ευχαριστώ. Θέλω όμως να σού ζητήσω μια χάρη. Μην ζητήσεις να σού πω τι συνέβη. Δεν είμαι ακόμα έτοιμος, δεν θα μπορούσα...

Έκανε μια παύση και έκλεισε τα μάτια του σφιχτά. Σκοτεινές εικόνες πλημμύρισαν το μυαλό του. Άνοιξε τα μάτια του, κούνησε το κεφάλι του για να διώξει τις άσκημες σκέψεις και συνέχισε.

-Ένα βουητό έχει εγκατασταθεί στο κεφάλι μου. Πρέπει πρώτα να καταφέρω να ηρεμήσω, πριν μιλήσω για ότι συνέβη, ή πριν επιχειρήσω να κάνω επικοινωνία με την Έμμα. Όμως σού υπόσχομαι ότι θα μάθεις τα πάντα όταν έρθει η ώρα.

-Ντάνιελ, μού φτάνει που είσαι καλά και είσαι πάλι εδώ. Δεν περιμένω να μού πεις τίποτα. Όταν θα είσαι έτοιμος όμως και θα θες να μιλήσεις, να ξέρεις ότι θα είμαι δίπλα σου. Λοιπόν, τι κάνουμε τώρα; Είπες ότι δεν μπορείς να κάνεις ακόμα επικοινωνία με την Έμμα.

-Ναι, θα πάω να μελετήσω λίγο τους φακέλους με το ιστορικό της και να προετοιμάσω την επόμενη συνεδρία. Μετά θα πάω να βρω την Κλαιρ, να με κατατοπίσει για κάποια διαδικαστικά του νοσοκομείου. Εσύ κάνε κανονικά το πρόγραμμά σου με την Έμμα.

Βγήκε από το δωμάτιο της Έμμα και μπήκε στο γραφείο του. Δεν ήταν ψέμα αυτό που είπε στην Λορέν. Ένα βουητό από κραυγές παιδιών, έπαιζε συνέχεια στο μυαλό του. Μια τρομακτική φασαρία που τον τρέλαινε και δεν έβρισκε τρόπο να την κάνει να σιωπήσει. Τώρα που όλα είχαν τελειώσει, οι εικόνες έρχονταν σαν χείμαρρος και στοίχειωναν τη σκέψη και το μυαλό του. Άνθρωποι με δύναμη, κύρος, εξουσία, να φέρονται σε ευάλωτα μέλη της κοινωνίας μας με τόση βία. Χωρίς καμιά ντροπή, κανέναν δισταγμό, απλά γιατί μπορούν. Γιατί θεωρούν ότι όλα τους ανήκουν. Ακόμα και η ζωή ενός ανθρώπου. Σε τι ντροπιαστικά για την ανθρωπότητα μονοπάτια προχωράμε; Κάτι έχει πάει τελείως στραβά στην κοινωνία μας, που αγγίζει τα όρια της τρέλας. Ήταν αδύνατον να συγκεντρωθεί σε οτιδήποτε. Σε λίγο θα ερχόταν να τον πάρει η Έλενα, να πάνε στην έπαυλη της κυρίας Πιερ. Για το διάστημα που δεν θα μπορούσε να οδηγήσει λόγω του χεριού του, η κυρία Μισέλ του είχε παραχωρήσει ένα ελικόπτερο για τις μετακινήσεις του. Όμως δεν το δέχτηκε. Ότι του θύμιζε τον εφιάλτη του ορυχείου, προσπαθούσε να το αποφύγει και το ελικόπτερο ήταν ένα από αυτά.

Η εβδομάδα που κύλησε αμέσως μετά το χειρουργείο για το χέρι του, ήταν μια εβδομάδα κόλασης. Έδινε συνέχεια καταθέσεις την μια μετά την άλλη, σε αξιωματικούς της αστυνομίας που είχαν αναλάβει την αποτρόπαια αυτή υπόθεση. 

Τους διηγήθηκε τα πάντα από την ώρα που βρέθηκε έξω από το ορυχείο. Πού έκρυψε τη μηχανή του, με ποιον τρόπο πλησίασε και πώς βρέθηκε μέσα στην πέτρινη αίθουσα, στα έγκατα του σπηλαίου κολαστηρίου. Για το τι είδε και άκουσε εκεί μέσα. Πώς προσπάθησε να κρυφτεί και τα βασανιστήρια που ακολούθησαν, μόλις τον ανακάλυψαν. Τους είπε πως τον νάρκωσαν και ξύπνησε σε ένα μυστικό δωμάτιο, όπου ο Τζέρεμι με τη βοήθεια του Κλάους, του μπάτλερ της έπαυλης, προσπαθούσαν να μάθουν αν είχε συνεργό και αν υπήρχε άλλος που γνώριζε για το ορυχείο. Και μετά άρχιζε το παραμύθι. Ότι ο Τζέρεμι συγκλονισμένος από το γεγονός ότι είχε αποκαλυφθεί η εγκληματική του επιχείρηση, γύρισε την καραμπίνα πάνω του και την άδειασε στο πρόσωπό του, τινάζοντας τα μυαλά του στον τοίχο.

Γιατί όταν όρμησαν μέσα στο δωμάτιο ο γραμματέας της κυρίας Μισέλ ο Αρσέν και ο Κλάους ο μπάτλερ να τον λύσουν και ενώ ο ίδιος σφάδαζε από τους πόνους από το τσακισμένο του χέρι και οι δύο του επαναλάμβαναν επίμονα:

"Ο Τζέρεμι αυτοκτόνησε. Αυτό είδες να συμβαίνει, αυτό θα πεις σε όποιον σε ρωτήσει. Όλα τα άλλα θα τα κανονίσουμε εμείς."

Και αυτό έκανε. Αυτό είπε σε όποιον τον ρώτησε. Όμως δεν μπορούσε με τίποτα να σβήσει την εικόνα που αντίκρισε όταν τον έλυσαν και τον έβγαζαν από το δωμάτιο.

Μαρμαρωμένη στην αναπηρική της καρέκλα, βαστώντας την καραμπίνα που ακόμα κάπνιζε, ήταν η κυρία Μισέλ. Στεκόταν εκεί, αμίλητη, ανέκφραστη, να κοιτάζει το πτώμα του άντρα της. Τα μάτια της, ακίνητα, παγωμένα, ούτε καν βλεφάριζε. Στο πρόσωπό της αποτυπωμένος πόνος, προδοσία και μίσος. Ναι! Χωρίς να πει κουβέντα, χωρίς να κινήσει ούτε έναν μυ του προσώπου της, μπορούσες να διαβάσεις τα πάντα στο παγωμένο πρόσωπό της. 

Μετέφεραν τον Ντάνιελ στην οροφή της έπαυλης, που τον περίμενε ελικόπτερο να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο. Δίπλα του στεκόταν η Έλενα βαστώντας του το χέρι, που δεν άφησε ούτε λεπτό. Ο πόνος και το σοκ που ένιωθε ήταν σαρωτικά. Όμως τίποτα δεν μπορούσε να σκεπάσει την έκφραση του προσώπου αυτής της γυναίκας. Η κυρία Μισέλ, απόλυτα ακίνητη σαν άγαλμα, με την καραμπίνα να καπνίζει στα χέρια της, έμεινε αποτυπωμένη στο μυαλό του, μέχρι που η νάρκωση για το χειρουργείο του χεριού του, τον βύθισε στο απόλυτο σκοτάδι.