Ο Ντάνιελ έμεινε μόνος του στο κλειστό δωμάτιο, χωρίς πόρτες και παράθυρα. Προσπάθησε να αγνοήσει τον έντονο πόνο που ένιωθε στο πρόσωπό του και το αίμα που κύλαγε από τη μύτη του και να συγκεντρώσει τις σκέψεις του.

Η κατάσταση γινόταν όλο και χειρότερη. Το κάθαρμα θα μιλούσε με την Έλενα, θα την ξεψάχνιζε και θα σιγουρευόταν ότι δεν γνωρίζει τίποτα από τα σχέδιά του, σκέφτηκε. Από την άλλη, αυτό  θα ήταν σίγουρα καλύτερο για εκείνη. Γιατί αν καταλάβαινε ο Τζέρεμι ότι η Έλενα γνωρίζει κάτι, αυτόματα θα βρισκόταν σε κίνδυνο. Προσπάθησε να εστιάσει στα θετικά. Είχε μόλις ανακαλύψει ένα πολύ σημαντικό στοιχείο. Γνώριζε πια πού βρίσκεται. Το δωμάτιο αυτό που τον είχαν κλείσει, ήταν κάποιο κρυφό, καμουφλαρισμένο δωμάτιο, που βρισκόταν μέσα στην έπαυλη των Πιερ. Ο μπάτλερ που φόρεσε τη στολή του για να κινηθεί στο χώρο και η προσέλευση της Έλενας το αποδείκνυαν. Ο αλαζόνας Τζέρεμι δεν δίστασε να τον φέρει και να τον κρατήσει κρυμμένο στην ίδια την έπαυλη Πιερ. Και γιατί όχι άλλωστε; Η κυρία Μισέλ ήταν καθηλωμένη στην αναπηρική καρέκλα, ανήμπορη να κυκλοφορήσει στο ίδιο της το σπίτι. Ο μπάτλερ ήταν δικός του άνθρωπος. Πολύ πιθανόν και ο γραμματέας της κυρίας Μισέλ, ο Αρσέν,  να ήταν κι αυτός στο κόλπο. Φρόντιζε να κρατάει την κυρία Πιερ πάντα χαπακωμένη, προφανώς καθ' υπόδειξη του συζύγου της. Επίσης μια ακόμα σκέψη γύριζε συνέχεια στο μυαλό του. Πρέπει να υπήρχε μέσα στο δωμάτιο, κάποιος μηχανισμός που άνοιγε την πόρτα από μέσα. Αν κατάφερνε να λυθεί, θα έψαχνε και θα τον έβρισκε. Ίσως να ήταν τοποθετημένος κάτω από το γραφείο του Τζέρεμι, καθώς δεν τον είδε να κάνει καμία κίνηση, ή να σηκώνεται, όταν άνοιξε την πόρτα στον Κλάους για να βγει. 

Προσπάθησε με μανία να ελευθερώσει τα χέρια του, αλλά τα δεματικά καλωδίων ήταν πολύ σφιχτά δεμένα και κάθε κίνηση που έκανε, είχε σαν αποτέλεσμα να του κόβει το δέρμα. Έκανε μια προσπάθεια να αναπηδήσει μαζί με την καρέκλα στην οποία ήταν δεμένος. Η καρέκλα από μασίφ ξύλο ήταν πάρα πολύ βαριά και μαζί με το δικό του βάρος, ήταν σχεδόν αδύνατο να την κινήσει. Απόγνωση τον κυρίευσε, αυτή τη φορά πολύ πιο έντονη από την φοβερή στιγμή που τον εντόπισαν κάτω από το μεγάλο τραπέζι, μέσα στο ορυχείο αλατιού. Αναλογίστηκε τη στιγμή που άκουσε τους μασκοφόρους άνδρες να φωνάζουν, "έχουμε κωδικό 31". Πόσα συνέβησαν από εκείνη τη στιγμή και μετά. Τον έπιασαν, τον νάρκωσαν, στη συνέχεια βρέθηκε δεμένος πάνω στις κρύες πέτρες του ορυχείου, ενώ άνδρες τον χτυπούσαν με μανία. Μετά, αφού αποκάλυψε την ταυτότητα του Μεγάλου Μάγιστρου, τον ξανανάρκωσαν και ξύπνησε μέσα σε αυτό το δωμάτιο. Πόσος χρόνος είχε περάσει άραγε; Ώρες; Μέρες; Σίγουρα για να κινητοποιηθεί η Έλενα και να φτάσει μέχρι την έπαυλη, σημαίνει ότι θα είχε περάσει τουλάχιστον ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο χωρίς να επικοινωνήσει μαζί της. Η Έλενα θα είχε περάσει από το νοσοκομείο πρώτα. Θα μίλησε με την Λορέν και θα έμαθε ότι δεν υπήρχε βραδινή βάρδια, ότι της είχε πει ψέμματα. Ανησυχία θα την κυρίευσε και θα άρχισε να τον αναζητά εδώ κι εκεί. Ξαφνικά ένιωσε τελείως αδύναμος, τελείως εξαντλημένος. Το κεφάλι του βούιζε, πονούσε παντού. Έκλεισε τα μάτια του και έγυρε πίσω το κεφάλι του, προσπαθώντας να ηρεμήσει και να ανακτήσει τις δυνάμεις του. Ένα πέπλο, βαρύ σαν λήθη ένιωσε να τον καλύπτει. 

.

Ένας μεταλλικός ήχος τον επανέφερε από το λήθαργό του. Άνοιξε τα μάτια του. Τού πήρε μερικά δευτερόλεπτα να επανέλθει στην εξαιρετικά δύσκολη πραγματικότητα που βίωνε.  Είδε μπροστά του την φιγούρα του Τζέρεμι. Γυρισμένος με την πλάτη προς τον Ντάνιελ, έστεκε μπροστά από το ξύλινο γραφείο του και τακτοποιούσε κάτι πάνω στην επιφάνειά του. Ήχοι γνώριμοι και οικείοι από γυάλινα μπουκαλάκια έφτασαν στα αυτιά του και του δημιούργησαν ένα αίσθημα τρόμου και ανασφάλειας. Τεντώθηκε στην καρέκλα του, προσπαθώντας να δει τι κάνει. Το τρίξιμο της καρέκλας έκανε τον Τζέρεμι να σταματήσει με ότι ασχολιόταν και να γυρίσει προς αυτόν. 

-Σε ξύπνησα παλικάρι μου; Ωωω! Ζητώ ταπεινά συγνώμη. Θα επανορθώσω άμεσα. Είπε με ένα γελάκι όλο ειρωνεία ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του ο Τζέρεμι.

Ο Ντάνιελ αμέσως κατάλαβε τι σήμαινε η αλλαγή στάσης και η ειρωνεία του βασανιστή του. Μια κλεφτή ματιά στα αντικείμενα που ήταν αφημένα πάνω στο γραφείο, του επιβεβαίωσαν τον χειρότερό του φόβο. Σύριγγες και μπουκαλάκια τακτοποιημένα σε μια ευθεία γραμμή, μόνο ένα πράγμα μπορούσαν να σημαίνουν. Ο Τζέρεμι δεν έμαθε τίποτα που να του είναι χρήσιμο από την Έλενα όπως ήταν φυσικό και ετοιμαζόταν τώρα να τον ναρκώσει, για να μάθει αυτό που επιθυμούσε πάνω απ' όλα. Ποιος είχε αποκαλύψει στον Ντάνιελ τις μυστικές συνεδρίες του Τάγματος του Μαύρου Φεγγαριού. Γιατί φυσικά ο Τζέρεμι δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι ήταν η ίδια η Έμμα που έδωσε αυτές τις πληροφορίες στον Ντάνιελ, όταν αυτός μπήκε μαζί της στο μυστικό δωμάτιο του μυαλού της. Εκεί που είχε κλείσει και κλειδώσει τους πιο τρομακτικούς φόβους της. Για τον Τζέρεμι, η Έμμα είχε τελειώσει. Δεν υπήρχε καν στις σκέψεις του. Και φυσικά δεν πίστευε με τίποτα ότι ο Ντάνιελ ξεκίνησε τελείως μόνος του χωρίς να έχει έναν συνεργάτη, μιαν ασφάλεια πίσω του. Θα ήταν τελείως ανόητο να κάνει κάτι τέτοιο. Ήταν ανόητο! Κι όμως το είχε κάνει. Και τώρα ήταν στο έλεος του Τζέρεμι που ετοιμαζόταν να τον ναρκώσει.  

Πανικός τον κυρίευσε. Ναρκωμένος δεν θα μπορούσε να ελέγξει τι θα πει και τι θα αποκαλύψει. Θα ήταν καταστρεπτικό να πει κάτι που θα αποκάλυπτε την εγκεφαλική δραστηριότητα της Έμμα. Καημένο κορίτσι, δεν θα είχε πια καμιά τύχη να κρατηθεί στη ζωή. Ο Τζέρεμι θα την ξέκανε με συνοπτικές διαδικασίες και με τη βοήθεια της Δάφνης θα κάλυπτε τα ίχνη του και δεν θα καταλάβαινε κανένας τίποτα.

-Δεν λες κουβέντα τώρα γιατρουδάκο; Κατάπιες τη γλώσσα σου; Δεν πειράζει, σε λιγάκι, μόλις δράσει το κοκτέιλ που σού έφτιαξα, θα κελαηδάς σαν αηδονάκι. Είπε ο Τζέρεμι γελώντας και με μια γρήγορη κίνηση, έπιασε από τα μαλλιά τον Ντάνιελ, ακινητοποιώντας τον με γερμένο το κεφάλι και έχωσε με δύναμη τη σύριγγα στο λαιμό του.

Ένιωσε τα μάτια του να θολώνουν. Ένιωσε το κοκτέιλ από τη σύριγγα να κυλάει στις φλέβες του, να τις τυλίγει και να απλώνεται σαν ζεστό μέλι σε όλα του τα μέλη. Άρχισε να αιωρείται στον αέρα λες και ζύγιζε όσο ένα φτερό. Το φτερό της αποτυχίας! Μια ανάσα του ανέμου ήταν αρκετή για να τον οδηγήσει στην καταστροφή του. Πικρή καταιγίδα ξέσπασε, παρασέρνοντάς τον. Άρχισε να φέρνει στροφές, να στροβιλίζεται, να χορεύει με τον δυνατό άνεμο, χωρίς να μπορεί να ελέγξει την τρελή πορεία του. Ένας δυνατός κεραυνός έσκισε τον ορίζοντα. Μικρές στάλες νερού άρχισαν να πέφτουν γύρω του, πάνω του, αλλάζοντας το βάρος του, την αέρινη σύστασή του. Τώρα δεν ήταν πια φτερό. Ξαφνικά λες και ζύγιζε έναν τόνο, άρχισε να πέφτει με ταχύτητα που όλο και μεγάλωνε, σαν να πήδηξε στο κενό από ένα αεροπλάνο χωρίς αλεξίπτωτο. Έφτασε στο έδαφος αλλά δεν σταμάτησε, συνέχισε να βυθίζεται. Κοίταξε γύρω του σε απόγνωση. Κίτρινη άμμος κάλυπτε τα πάντα όσο έφτανε το μάτι. Δεν υπήρχε κάτι να πιαστεί, να στηριχτεί. Το έδαφος, η άμμος, υποχωρούσε και τον ρούφαγε μέσα της, να τον καταπιεί. Βρισκόταν μέσα σε μια τεράστια κλεψύδρα που τον παράσερνε στο κέντρο της και δεν μπορούσε να κρατηθεί από πουθενά. Σε λίγο θα περνούσε από το στενό στόμιο και θα χτύπαγε στον πάτο, ενώ η άμμος θα τον κάλυπτε. Ένιωσε να ασφυκτιά, να πνίγεται. Πάσχισε να κρατηθεί στην επιφάνεια κολυμπώντας με απεγνωσμένες κινήσεις, όμως οι χιλιάδες κόκκοι, μετακινούνταν όλο και πιο γρήγορα σε κάθε κίνησή του. Έμεινε ακίνητος κρατώντας την ανάσα του, ενώ η άμμος τον παρέσυρε στον βυθό της και τον κάλυψε μέχρι που δεν έβλεπε πια τίποτα, μόνο απόλυτο σκοτάδι. 

.

Μια αχτίδα φωτός! Το σώμα του χτυπιέται, κάνει σπασμούς, τραντάζεται! 

-Έλα Ντάνιελ, πάρε ανάσα!

Μια φωνή τον καλεί, τον παρακινεί να ανασάνει. Ρουφάει άπλιστα τον αέρα που στερήθηκε. Τα πνευμόνια του καίνε καθώς η πνοή του περνάει με φόρα και γεμίζει τους βρόγχους. Ακούει την ίδια του την ανάσα, υγρή, θορυβώδη, σαν επιθανάτιο ρόγχο. Ανοίγει τα μάτια του. Δυο αγριεμένα φίδια με ανοιγμένο στόμα και κόκκινα μάτια, ορμάνε πάνω του να τον κατασπαράξουν. Νιώθει δυο ηχηρά χαστούκια στο πρόσωπό του. Η φωνή μαλακώνει, τον καλεί με το όνομά του, τον καθησυχάζει. 

-Ντάνιελ γύρνα σε μένα. Κοίτα με. Εγώ είμαι, ο Κλάους.

Η εικόνα καθαρίζει. Το οξυγόνο περνάει μέσα από τους νευρώνες, ξυπνώντας τη λογική, διώχνοντας το σκοτάδι. Ο Κλάους! Στέκεται μπροστά του, του μιλάει, τον ταρακουνάει. Τα φίδια χάθηκαν. Γυμνά χέρια καλυμμένα με σχέδια τον βαστάνε.

-Κύριε Τζέρεμι, επανήλθε.

-Πιάσε το μπολ και κράτα το κάτω από το στόμα του.

'Ενας έντονος σπασμός στο στομάχι του Ντάνιελ, τον έκανε να φτύσει στο μπολ το περιεχόμενο του στομάχου του. Έντονος πόνος στο κεφάλι και ναυτία ακολούθησαν.

-Εντάξει, δεν έχει τίποτα άλλο να βγάλει. Σύνδεσέ τον με τον ορό. Δεν θέλω να μού αφυδατωθεί τελείως. Έχουμε πολλά να πούμε ακόμα και θέλω να συνέλθει.

-Μάλιστα κύριε Τζέρεμι, είπε σαν πιστός σκύλος ο Κλάους και τράβηξε το σταντ με τον ορό δίπλα στην πολυθρόνα του Ντάνιελ. Έσκυψε και συνέδεσε τον ορό στο χέρι του Ντάνιελ. Το χέρι του ήταν τελείως ακινητοποιημένο πάνω στο μπράτσο της καρέκλας με δερμάτινη ζώνη και του είχαν τοποθετήσει μια πεταλούδα πάνω στην φλέβα του, όσο ήταν ναρκωμένος.

-Μπορείς να πηγαίνεις τώρα Κλάους, αναλαμβάνω εγώ από δω και πέρα. Και να μην με διακόψεις για τίποτα, ακούς;

-Μάλιστα κύριε Τζέρεμι, είπε ο Κλάους. Έριξε ένα περίληπο βλέμμα στον Ντάνιελ και έφυγε από το δωμάτιο.

-Οι δυο μας τώρα. Κατ' αρχήν να σε συγχαρώ για την Έλενα. Τι κόμματος είναι αυτός; Πού το χτύπησες αυτό το γκομενάκι; Γυναικάρα, δυναμική, αγέρωχη και πολύ ερωτευμένη. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο έχει ανησυχήσει για σένα. Ανυπομονώ για τη στιγμή που θα ανακαλύψω το πτώμα σου σε κάποια χαράδρα, θα της μεταφέρω τα νέα συντριμμένος και μετά θα αναλάβω να την παρηγορήσω. Έτσι ευάλωτη που θα είναι, θα πέσει εύκολα στην αγκαλιά μου. Εσύ σαν καλό παιδί, θα μού πεις κανένα πικάντικο που της αρέσει, να το παρηγορήσουμε όπως αρμόζει το κορίτσι που θα πενθεί τον αγαπημένο της.

Ο Ντάνιελ αισθανόταν το αίμα να χτυπάει στα μινίγγια του, τον θυμό να φουντώνει και να του τρώει τα σωθικά. Ήταν όμως ακόμα τόσο αδύναμος που δεν μπορούσε ούτε να απαντήσει.

Ο Τζέρεμι ήξερε πολύ καλά πώς αισθανόταν ο Ντάνιελ. Το κάθαρμα το απολάμβανε να τον βλέπει έτσι αποδυναμωμένο, λαβωμένο. Έπαιρνε ικανοποίηση με το να χώνει ακόμα πιο βαθιά το μαχαίρι στην πληγή, να βλέπει τον Ντάνιελ να καταρρέει, να κάθεται δεμένος, ανήμπορος, τελείως ηττημένος μπροστά του. Ο Ντάνιελ έτρεμε ολόκληρος. Δεν είχε κανέναν έλεγχο στο σώμα του, αλλά ούτε και στην κατάσταση που επικρατούσε γύρω του. Ήταν εκεί δεμένος ποιος ξέρει πόσες ώρες, ή και μέρες. Σε κακό χάλι, βρώμικος, χτυπημένος, εξασθενημένος, με την επήρεια του κοκτέιλ που του χορήγησε ο Τζέρεμι, εντόνη ακόμα στον οργανισμό του. Ο Τζέρεμι συνέχισε με σαδιστική ικανοποίηση να του διηγείται την συζήτηση που είχε με την Έλενα. Τις ερωτήσεις που της έκανε και τις απαντήσεις που έπαιρνε από αυτήν. 

Ο Ντάνιελ άφησε το μυαλό του λίγο να γεμίσει από την εικόνα της αγαπημένης του. Άκουγε από το στόμα του Τζέρεμι τις απαντήσεις και φανταζόταν την Έλενα, αγχωμένη και μέσα στην αγωνία να μιλάει με τον αισχρό αυτόν άνθρωπο. Να του εξομολογείται τους φόβους της και να κάνει σενάρια και υποθέσεις για τι μπορεί να του συνέβη. Αυτός ήταν η αιτία που ΚΑΙ η Έλενα υπέφερε τώρα. Στη σωρό με όσα ένιωθε, προστέθηκε και η ενοχή. Κι όμως, είχε μεγάλη πίστη στην Έλενα. Πίστευε βαθιά, ότι η Έλενα είχε την ικανότητα και την οξυδέρκεια να δει πίσω από τα λόγια και να διαβάσει τον συνομιλητή της. Όμως στην συγκεκριμένη αδιανόητη κατάσταση που είχε βρεθεί, φοβόταν πως όλες αυτές οι σκέψεις του, ήταν φρούδες ελπίδες. Μια απέλπιδα προσπάθεια του μυαλού του να βρει κάτι να γαντζωθεί. Κανένας και τίποτα δεν μπορούσε να τον σώσει πια. Τα είχε κάνει όλα λάθος.

-Και τώρα πάμε στην δική σου εξομολόγηση Ντάνιελ. Τα όσα μου είπες, όσο ήσουν υπό την επήρεια του κοκτέιλ που σου χορήγησα, είπε ο Τζέρεμι κοιτώντας τον σοβαρός κατάματα.

Είχε φτάσει η ώρα να αντιμετωπίσει την απόλυτη ήττα του. Την απόλυτη καταστροφή. Έκλεισε σφιχτά τα μάτια του. Δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα είχε αποκαλύψει άθελά του, όσο δεν είχε κανέναν έλεγχο στο μυαλό του. Είχε προσπαθήσει απεγνωσμένα να βοηθήσει αυτό το άμοιρο κορίτσι και τώρα θα ήταν αυτός ο ίδιος που θα σηματοδοτούσε την καταστροφή της, το τέλος της. Πήρε βαθιά ανάσα και τελείως παραδομένος, έμεινε ακίνητος να ακούσει από το στόμα του Τζέρεμι, όσα είχε αποκαλύψει από αυτά που τόσο αγωνίστηκε να σώσει.