Αναλυτική σκέψη. Από τα χρόνια που ήταν φοιτητής, όταν μαζεύονταν πολλά στο μυαλό του και τον έπνιγαν, η αναλυτική σκέψη ήταν αυτή που του έδινε πάντα τη λύση και τον έβγαζε από τα δύσκολα. Η τεχνική ξεκάθαρη. Συλλέγουμε πληροφορίες, τις κατανοούμε, τις χρησιμοποιούμε για επίλυση προβλημάτων, συλλέγουμε επιπλέον πληροφορίες και σκεπτόμαστε ανεξάρτητα και με λογική.

Είχε πολλά να βάλει σε σειρά αλλά χρειαζόταν επιπλέον πληροφορίες. Η Έλενα είχε αναλάβει την αποστολή της. Διακριτικά και στο βαθμό που της επέτρεπε η θέση της, θα συγκέντρωνε πληροφορίες για τον Τζέρεμι Φερ και τις δουλειές που είχε αναλάβει, μέσω του δικηγορικού της γραφείου, που προσέφερε νομική κάλυψη στον κολοσσό επιχειρήσεων Πιερ. Ο Ντάνιελ είχε καταφέρει να πείσει την Έλενα πως ο μύθος που επικρατούσε στους εργασιακούς κύκλους, ότι δηλαδή πίσω απ' όλες τις αποφάσεις κρυβόταν η φοβερή Μισέλ Πιερ, ήταν ακριβώς αυτό: ένας μύθος. Η καταρρακωμένη Μισέλ, πνιγμένη σε ψυχικό και σωματικό πόνο και μόνιμα υπό την επήρεια σκληρών φαρμάκων, δεν ήταν σε θέση ούτε σε μια συζήτηση που ξεπερνούσε το τέταρτο να ανταπεξέλθει. Το είχε βιώσει και δει με τα μάτια του ο Ντάνιελ και μπορούσε να βεβαιώσει πως ήταν αδύνατον. Οπότε ήταν σίγουρος πως ο Τζέρεμι είχε αναλάβει να γεμίσει το κενό και εντέχνως άφηνε να φαίνεται πως η Μισέλ συνέχιζε να κινεί τα νήματα. 

Γιατί όμως; Σε έναν ξιπασμένο άνθρωπος σαν τον Τζέρεμι, αν του δινόταν η ευκαιρία να βουτήξει τα χέρια του σε τέτοια δύναμη και εξουσία, θα έπιανε την ευκαιρία από τα μαλλιά και θα πρόβαλλε τον εαυτό του με κάθε μέσο. Του φαινόταν πολύ περίεργο αυτό και ήταν κάτι που σίγουρα χρειαζόταν περισσότερες πληροφορίες για να το διερευνήσει, οπότε θα περίμενε να δει τι θα κατάφερνε να βρει η Έλενα πρώτα.

Ήταν και κάτι άλλο που ήταν αποφασισμένος να παλέψει. Να καταφέρει να προχωρήσει την επικοινωνία του με την Έμμα. Αυτό ήταν που τον τρόμαζε περισσότερο απ' όλα, γιατί πραγματικά δεν ήξερε πώς να το χειριστεί. Μέχρι τώρα δεν είχε καταφέρει να μιλήσει μαζί της. Μόνο να δει τους φόβους της να ξεπετάγονται μπροστά του, υπό μορφή άγριων φιδιών, ή κουκουλοφόρων τεράτων με βαθουλωμένα μάτια, που τον πέταγαν έξω και έκλειναν κάθε επαφή του με το κορίτσι. 

Ένα απαλό χτύπημα στην πόρτα τον έβγαλε από τις σκέψεις του. Η Λορέν εμφανίστηκε μπροστά του δείχνοντας ανήσυχη. 

-Συμβαίνει κάτι; Τη ρώτησε γέρνοντας διερευνητικά το κεφάλι του.

-Ντάνιελ, πήγα να φέρω τις εξετάσεις της Έμμα από τα εργαστήρια αλλά δεν μου τις έδωσαν. Τις έχει κρατήσει η κυρία Δάφνη μου είπαν και θέλει να μιλήσει μαζί σου πριν μας τις δώσει.

-Τι είναι αυτό πάλι; Καινούργιο; Κράτησε τις εξετάσεις της Έμμα και δεν τις δίνει; Για ποιο λόγο; Και γιατί έχει η Δάφνη τις εξετάσεις της Έμμα;

Η Λορέν έριξε μια γρήγορη ματιά στο ταβάνι του δωματίου, λες και αναζητούσε κάτι. Μετά πλησίασε κοντά στον Ντάνιελ. Με σκυφτό το κεφάλι και χαμηλωμένη φωνή, τού είπε:

-Πάντα οι εξετάσεις της Έμμα πέρναγαν από τα χέρια της κυρίας Δάφνης. Το είχα διαπιστώσει παλιότερα, όταν ήταν ακόμα ο δόκτωρ Γκερτ εδώ. Υπέθετα ότι αυτό γινόταν για να ενημερώνει την οικογένεια.  

Ο Ντάνιελ έσμιξε τα φρύδια του με περιέργεια. 

-Καλά, η ενημέρωση δεν ήταν δουλειά του δόκτορα Γκερτ; Τώρα δεν είναι δική μου δουλειά; Γιατί ανακατεύεται η Δάφνη, δεν καταλαβαίνω.

-Δεν ξέρω γιατί περνάνε οι εξετάσεις από τα χέρια της, αλλά το ότι θέλει να σου μιλήσει πριν μας τις δώσει, πιστεύω ότι οφείλεται σε αυτό που κάνεις με την Έμμα. Προφανώς έφερε κάποιο αποτέλεσμα που φάνηκε στις τιμές των εξετάσεών της και γι' αυτό θέλει να σου μιλήσει η κυρία Δάφνη. 

-Αυτό που κάνω με την Έμμα; Τι εννοείς Λορέν; 

-Ντάνιελ, καταλαβαίνω ότι έχεις τις δικές σου μεθόδους και δεν θες να ανακατεύονται άλλοι και είναι κάτι που το σέβομαι απόλυτα, αλήθεια. Αλλά πιστεύω ότι κάτι δοκιμάζεις με την Έμμα, γι' αυτό κάθε μέρα μού λες να φεύγω μόλις τελειώνω τη δουλειά μου, έτσι δεν είναι; 

Της χαμογέλασε. Η Λορέν ήταν ένα ευγενικό κορίτσι χαμηλών τόνων, μεθοδική και αφοσιωμένη στη δουλειά της. Η ευγένεια και η διακριτικότητά της όμως, δεν σήμαιναν ότι δεν καταλάβαινε τι γίνεται. Φυσικά και υποπτεύτηκε ότι κάτι δοκίμαζε ο Ντάνιελ που δεν ήθελε να το δει, αφού κάθε μέρα την έδιωχνε όλο και νωρίτερα. 

Δεν σχολίασε, μόνο σηκώθηκε και της είπε ότι πάει στο γραφείο της Δάφνης για να πάρει τις εξετάσεις και να δει τι τον θέλει.

Στο γραφείο της διευθύντριας, βρήκε τη Δάφνη να τον περιμένει με το φάκελο της Έμμα ανοιχτό μπροστά της.

-Δεν μου λες Ντάνιελ, έγινε κάποια αλλαγή στη ρουτίνα της Έμμα για την οποία δεν ενημερώθηκα;

-Δεν καταλαβαίνω σε τι αναφέρεσαι Δάφνη. Τι αλλαγή δηλαδή; Το πρόγραμμα της Έμμα τηρείται με ευλάβεια από την Λορέν και δεν έχει αλλάξει τίποτα. Αλλά και αν άλλαζε κάτι θα ήταν υπό τη δική μου καθοδήγηση και επίβλεψη και άρα δεν θα υπήρχε λόγος ανησυχίας. Μού λες σε παρακαλώ γιατί δεν έδωσες τις εξετάσεις στη Λορέν και με κάλεσες εδώ;

-Γιατί παρατήρησα κάποιες αποκλίσεις στις τιμές των νευροδιαβιβαστών του εγκεφάλου, Ντάνιελ. Μου φάνηκε περίεργο. Όλες οι τιμές έχουν ανέβει σε σχέση με τις προηγούμενες εξετάσεις της Έμμα. Σεροτονίνη, ντοπαμίνη, γλουταμινικό οξύ, νοραδρεναλίνη, ακόμα και η ακετυλοχολίνη, υποδοχέας που έχει να κάνει με τη μνήμη εμφανίζεται ανεβασμένη. Τι συμβαίνει εδώ Ντάνιελ μπορείς να μου εξηγήσεις;

Άπλωσε το χέρι του και πήρε τον φάκελο στα χέρια του. Έριξε μια γρήγορη ματιά στις τιμές και η καρδιά του αναπήδησε. Ήθελε να ουρλιάξει από τη χαρά του, αλλά δάγκωσε με δύναμη τη γλώσσα του για να κρατηθεί.  Όντως η ανταπόκριση της Έμμα, αποτυπωνόταν μπροστά του υπό μορφή αριθμών, τυπωμένων στα έντυπα εξετάσεων. Κοίταξε σοβαρός τη διευθύντρια μπροστά του και μίλησε με αργή και σταθερή φωνή, για να μην αποκαλυφθεί ο ενθουσιασμός του.

-Ξέρεις Δάφνη, η ακετυλοχολίνη έχει και άλλη λειτουργία εκτός από τη μνήμη. Είναι ρυθμιστής των εκκρίσεων γαστρικών υγρών και πεπτικών ενζύμων. Οι τιμές αυτές είναι πιθανό να οφείλονται σε κάποια μικροαλλαγή στα προπαρασκευασμένα γεύματα. Κακώς δεν ασχολήθηκα με αυτά, με το που ανέλαβα την Έμμα. Θα μιλήσω με τη σίτιση και θα ερευνήσω ενδελεχώς για το πού οφείλονται οι αποκλίσεις. Αλλά εσύ δεν χρειάζεται να ασχολείσαι, είναι δική μου ευθύνη η Έμμα. Κλείνει το φάκελο τοποθετώντας τον κάτω από τη μασχάλη του, σηκώνεται και προχωράει προς την έξοδο του γραφείου.

-Ντάνιελ, στάσου μια στιγμή. Άκουσέ με. Δεν ήθελα να σε προσβάλλω. Είμαι σίγουρη ότι κάνεις σωστά τη δουλειά σου. Κάνε ότι έρευνα κρίνεις ότι χρειάζεται, μίλα και με το τμήμα σίτισης, άλλα άσε μου τις εξετάσεις εδώ. Δεν πρέπει να φτάσουν στα χέρια της κυρίας Μισέλ, θα ήταν καταστροφή.

Γύρισε ξαφνιασμένος και την κοίταξε.

-Θα φτιάξω άλλες να παρουσιάσεις με τις τιμές στους νευροδιαβιβαστές όπως ήταν πριν. Η κυρία Μισέλ είναι ένας πονεμένος άνθρωπος. Αν δει αλλαγή, θα ταραχτεί, θα ξεσηκωθεί και θα αρχίσει να ανακατεύεται στις δουλειές μας και να πιέζει για απαντήσεις. Δεν υπάρχει λόγος να την υποβάλλουμε σε τέτοια αγωνία, δεν συμφωνείς; Κάνε εσύ την έρευνά σου και αν έχει αλλάξει κάτι, με ενημερώνεις και το συζητάμε μαζί. Εντάξει;

Σηκώθηκε από το γραφείο της, τον πλησίασε και του πήρε το φάκελο από τα χέρια. Ο Ντάνιελ έκανε ένα νεύμα αποδοχής και χωρίς να πει άλλη κουβέντα, άνοιξε την πόρτα και έφυγε.

 Ώστε λοιπόν η Δάφνη "μαγείρευε" τις εξετάσεις που παρουσίαζε στην κυρία Μισέλ. Αυτό άλλαζε τα πάντα. Όλα αυτά που διάβαζε στο αρχείο του δόκτορα Γκερτ, θα μπορούσαν να είναι πειραγμένα, πλασματικά. Ένα ρίγος τον διαπέρασε καθώς αναλογίστηκε το μέγεθος του παιχνιδιού που είχε στηθεί γύρω από το άμοιρο κορίτσι και την δύστυχη μητέρα της. 

Στο δωμάτιο η Λορέν τον πλησίασε γεμάτη αγωνία.

-Τι έγινε με τις εξετάσεις Ντάνιελ; Γιατί σε ήθελε η κυρία Δάφνη;

-Υπήρχε αλλαγή στις τιμές των νευροδιαβιβαστών και ήθελε να συζητήσουμε τι μπορεί να τις προκάλεσε. Είναι κάτι που μπορεί να οφείλεται στη διατροφή της. Είπα στην Δάφνη ότι απο δω και πέρα θέλω να έχω τον απόλυτο έλεγχο σε ότι αφορά την Έμμα και θα σε παρακαλέσω να ενημερώσεις τα παιδιά από τη σίτιση, να έρθουν σε επαφή μαζί μου για να ελέγξουμε τη διατροφή της και να στήσουμε πρόγραμμα από την αρχή, υπό τη δική μου καθοδήγηση. Και από δω και πέρα, ότι έχει να κάνει με την Έμμα, θα δίνεται αναφορά σε μένα και μόνο. 

Τον κοίταξε με δέος. Της χαμογέλασε και της είπε απολογητικά.

-Είναι κάτι που θα έπρεπε να έχω κάνει από την πρώτη μέρα που ήρθα. Είναι δική μου αμέλεια που αφέθηκα να ακολουθήσω το ήδη υπάρχον πρόγραμμα. Δόθηκε λάθος εντύπωση έτσι. Η Έμμα και ότι την αφορά, είναι αποκλειστικά δική μου ευθύνη. Την τελευταία φράση την τόνισε με αποφασιστικότητα. 

Μόλις τελείωσε η Λορέν και έφυγε, ξεκίνησε να κάνει τη σύνδεση με την Έμμα, πιο αποφασισμένος από ποτέ. Θα πάσχιζε με νύχια και με δόντια να μιλήσει μαζί της. Είχε δουλέψει κάποιες ιδέες και τώρα ευχόταν με όλη τη δύναμη της καρδιάς του, να πετύχουν.

.

Ένας πανέμορφος κήπος, λουσμένος στο φως του ήλιου και γεμάτος χρώματα και αρώματα της φύσης, τον υποδέχτηκε. Προσέχοντας να μην κάνει απότομες κινήσεις και μουτζουρώσει την εικόνα, αναζήτησε την Έμμα. Την είδε να κάθεται σε μια κούνια που κρεμόταν από μια τεράστια βελανιδιά, λίγο πιο πέρα από το όμορφο ξύλινο σπιτάκι. Στα σκοινιά της πλεγμένα ένα σωρό λουλούδια του αγρού. Την πλησίασε και κάθισε στο παχύ γρασίδι μπροστά της.

-Ήρθες.

-Ναι.

-Σε περίμενα. Μού αρέσει η παρέα σου.

-Χαίρομαι που το ακούω. Κι εμένα μού αρέσει η παρέα σου. Και ακόμα περισσότερο, μού αρέσει να μιλάω μαζί σου. Θέλεις να μιλήσουμε Έμμα; Έχω ένα όμορφο παραμύθι να σου διηγηθώ.

-Δεν μου αρέσουν τα παραμύθια, του απάντησε κοφτά.

-Αλήθεια; Γιατί; Ρώτησε ο Ντάνιελ όλο αγωνία. Ότι είχε σκεφτεί για να κάνει την Έμμα να μιλήσει, γκρεμιζόταν μπροστά του, από την πρώτη κουβέντα που αντάλλαξαν.

-Γιατί λένε ψέματα. Πάντα μιλάνε για κακούς λύκους, ή μοχθηρές μάγισσες, ή ύπουλα τέρατα που έρχονται να σου κάνουν κακό. Είναι εκεί και τους βλέπεις, καταλαβαίνεις τα σχέδιά τους και αν δεν είσαι τελείως αφελής όπως όλοι στα παραμύθια, αμέσως μπορείς να καταλάβεις τι σχεδιάζουν. Όμως εγώ ξέρω πολύ καλά ότι τα πραγματικά τέρατα δεν έχουν περίεργη μορφή. Δεν είναι μεταμορφωμένα, ή τρομακτικά, ή μαγεμένα. Είναι σαν κι εσένα, ή σαν κι εμένα και σε ξεγελάνε εύκολα.

Ο Ντάνιελ ξεροκατάπιε. Η επόμενη ερώτηση σχηματίστηκε αυτόματα στην άκρη της γλώσσας του και πριν προλάβει να την ελέγξει, ξέφυγε και ακούστηκε δυνατά στον αέρα.

-Πώς ξέρεις γι' αυτά; Τα έχεις συναντήσει; Είδε την εικόνα γύρω του να χάνει ελαφρά τα χρώματά της και να γίνεται γκρίζα. Προετοίμασε τον εαυτό του να αντιμετωπίσει για άλλη μια φορά κάποιο τρομερό τέρας από τους φόβους της Έμμα, να του επιτίθεται και να τον πετάει έξω. Με έκπληξη άκουσε την Έμμα να συνεχίζει να μιλάει, με ήρεμη και χαμηλή φωνή.

-Ναι, τα ξέρω πολύ καλά. Όταν η νύχτα έριχνε το μαύρο σεντόνι της και σκέπαζε κάθε φως, τότε έβγαιναν για κυνήγι. Πάντα αργά το βράδυ. Όση ησυχία και να έκανες, κατάφερναν πάντα να σε βρουν. Η καρδιά μου άρχιζε να χτυπάει σαν ταμπούρλο και όσο και να προσπαθούσα δεν μπορούσα να την κάνω να σωπάσει. Ήταν η ώρα που όλα θόλωναν τριγύρω. Ανοιγόκλεινα τα μάτια να καθαρίσω την ομίχλη, όμως δεν τα κατάφερνα. Η αδυναμία με κυρίευε και ο ύπνος με τύλιγε παίρνοντας μαζί του κάθε εγρήγορση. Και μετά ξεκινούσε ο τρόμος. Έσφιγγε το στήθος μου, με έκανε να ασφυκτιώ. Όλο μου το κορμί μούδιαζε και ένιωθα τον πόνο να απλώνεται σαν χιλιάδες βελόνες που μπήγονταν στη σάρκα μου. Ήξερα τότε ότι έχω μπλέξει.

Γύρισε και τον κοίταξε με διαπεραστικό βλέμμα. 

-Εσύ όμως δεν είσαι ένα τέτοιο τέρας, έτσι δεν είναι;

Ο Ντάνιελ ένιωσε τα λόγια της Έμμα να τον συγκλονίζουν, παρόλο που μίλαγε ήρεμα και αποστασιοποιημένα, σαν να διηγόταν μια ιστορία που είχε ακούσει από κάπου. Είδε μια σκιά να τον καλύπτει. Ανασήκωσε το βλέμμα του στον ουρανό και είδε μαύρα σύννεφα να καταπίνουν το καθαρό γαλάζιο. Δεν της έδωσε απάντηση, μόνο την κοίταξε βαθιά στα μάτια κουνώντας το κεφάλι του αρνητικά και της χαμογέλασε γλυκά. Μια αχτίδα διαπέρασε τα πυκνά σύννεφα και φώτισε την εικόνα γύρω του.

-Μού είχε μιλήσει η Σμέτι για σένα. Μού είχε πει να σε περιμένω.

-Η Σμέτι; Ήξερε η Σμέτι ότι θα έρθω;

Δεν του έδωσε απάντηση, όμως το φως πάλι άλλαξε γύρω τους. Τα χρώματα ζωντάνεψαν και τα σύννεφα διαλύθηκαν. Ο Ντάνιελ αναθάρρεψε από την αποδοχή που του έδειχνε και τη διάθεσή της να μιλήσει. Η Σμέτι, ο άλλος εαυτός της Έμμα, αφού στην ουσία ήταν δημιούργημα της φαντασίας της, είχε πει στην Έμμα να τον περιμένει. Είχε μια ευκαιρία εδώ και ήταν αποφασισμένος να την εκμεταλλευτεί.

-Έμμα, είναι όμορφος ο κόσμος που έχεις φτιάξει, χωρίς ούτε ένα ψεγάδι. Όμως είμαστε μόνο εμείς εδώ; Πού βρίσκονται αυτοί που σε τρομοκρατούσαν;

-Εκεί που είναι δεν μπορούν να μας ενοχλήσουν. 

-Τους έχεις κρύψει εκεί που έκρυψες και τον... 'οργισμένο δρόμο', ώστε κανείς να μην μπορεί να τους βρει; Της μίλαγε ήρεμα και μαλακά, ενώ της χαμογελούσε συνέχεια. Όμως έτρεμε μήπως το παράκανε και κατέστρεφε αυτό το ανέλπιστο άνοιγμα της ψυχής της. Η Έμμα δεν του απάντησε. Μόνο έμεινε να κοιτάζει προς τη μεριά του μικρού ξύλινου σπιτιού.

-Δεν θέλω να φοβάσαι γλυκιά μου. Θέλω να ξέρεις ότι είμαι εδώ για σένα και θα σταθώ δίπλα σου να αντιμετωπίσουμε μαζί ότι σε πλήγωσε. Όμως πρέπει εσύ να το θελήσεις. Να βγει από μέσα σου. 

Γύρισε και τον κοίταξε έντονα. Ήταν η ευκαιρία του, σήμερα που την έβρισκε ευχάριστα αναποφάσιστη, να κάνει το βήμα για να του ανοιχτεί.

-Σκέψου ένα αβγό. της είπε. Αν κάτι το σπάσει από έξω, η ζωή μέσα του τερματίζεται. Όμως, αν σπάσει από μέσα, μόνο του, όταν είναι έτοιμο και το θελήσει, τότε η ζωή ξεκινάει. 

Διέκρινε μια στιγμιαία λάμψη στο βλέμμα της, που όμως δεν κράτησε για πολύ. Γρήγορα σκεπάστηκε από φόβο και αβεβαιότητα. Άπλωσε το χέρι του και της χάιδεψε απαλά τα μαλλιά.

-Μη φοβάσαι, δείξε μου. Δεν θα αφήσω κανένα να σε πληγώσει, στο υπόσχομαι.

-Δεν είναι εύκολο... ψέλλισε. Δεν ξέρω αν μπορώ...

-Το ξέρω, ποτέ δεν είναι εύκολο. Όμως δεν είσαι μόνη σου. Δείξε μου και θα το αντιμετωπίσουμε μαζί.

Σηκώθηκε διστακτικά και κοίταξε προς το ξύλινο σπιτάκι. Της έκανε νεύμα παρακινώντας την να τον εμπιστευτεί, να προχωρήσει. Τον τράβηξε απ' το χέρι και μπήκαν μέσα στην καλύβα.

Στον τοίχο ήταν κρεμασμένο ένα κάδρο που απεικόνιζε μια άδεια αίθουσα με κολώνες. Μια άχρωμη και αδιάφορη εικόνα.

-Εδώ... ψιθύρισε δείχνοντάς του το κάδρο. Την κοίταξε γεμάτος απορία. Τού τράβηξε το χέρι και το έσπρωξε να ακουμπήσει τον πίνακα. Περίμενε να βρει αντίσταση στον ζωγραφισμένο μουσαμά, αλλά με έκπληξη είδε το χέρι του να βυθίζεται μέσα στην εικόνα. Δεν ήταν πια εικόνα, έπαιρνε διαστάσεις, βάθος, ύψος, μήκος. Ένιωσε τον αλλόκοτο χώρο που επεκτεινόταν μπροστά στα μάτια του, να τον τραβάει μέσα του. Βρέθηκε μέσα στο κάδρο. Στην απόκοσμη αυτή άχρωμη αίθουσα, γεμάτη κολώνες. Γύρισε και κοίταξε έκπληκτος την Έμμα. Την είδε να έχει καρφώσει το βλέμμα της στο βάθος. Ένα βλέμμα παγωμένο, όλο τρόμο. 

-Τι στο καλό; Πού βρισκόμαστε; Τι είναι αυτό το μέρος Έμμα;

-Σσσσσς... μη μιλάς, ψέλλισε. Τέντωσε το χέρι της και του έδειξε προς το βάθος της αίθουσας. Κοίταξε προς το σημείο που του έδειχνε. Φόβος και πανικός τον κυρίεψε. Είδε ένα μικρό αγοράκι να έρχεται προς το μέρος τους τρικλίζοντας. Έφτασε κοντά του, διπλώθηκε και έφτυσε αίμα μπροστά στα πόδια του. Τέντωσε τα χέρια του να πιάσει το παιδί που κατέρρεε μπροστά του, αλλά αυτό έγινε σκόνη, καπνός, χάθηκε μέσα από τα χέρια του. 

Ένιωσε μια τρομακτική παρουσία κοντά του. Άκουσε τη βαριά ανάσα της, που μετατράπηκε σε ρουθούνισμα, σε βρυχηθμό. Αναζήτησε την προέλευση του τρομακτικού ήχου. Μια τεράστια σκιά πέρασε πίσω από τις κολώνες. Ένας ολόγυμνος σωματώδης άντρας με κεφάλι ταύρου ξεπρόβαλλε ουρλιάζοντας και έτρεξε κατά πάνω του. Από καθαρό ένστικτο αυτοσυντήρησης ο Ντάνιελ ανασήκωσε τα χέρια του σφιγμένα σε γροθιές προς αυτόν. Όμως με το που τον άγγιξε, έγινε κι αυτός σκόνη και καπνός και διαλύθηκε μπροστά του, όπως το μικρό αγοράκι πριν από λίγο. Κοίταξε το χώρο γύρω του γεμάτος απόγνωση. Είδε μορφές ντυμένες με μανδύες, κουκούλες και λευκές μάσκες να περιφέρονται ανάμεσα από τις κολώνες και να χάνονται, να γίνονται σκόνη, να εξατμίζονται. Είδε υγρά βήματα να σχηματίζονται μπροστά του, να μετατρέπονται σε ίχνη αίματος και αμέσως μετά να εξαφανίζονται κι αυτά λες και δεν υπήρξαν ποτέ. Άκουσε ουρλιαχτά πόνου. Τι ήταν αυτό το φρικτό μέρος;  

Ένα μικρό κοριτσάκι, όμορφο σαν αγγελούδι, πλησίασε με αργά, συρτά βήματα. Τα μάτια του βαμμένα έντονα με μαύρο μολύβι και στα χείλη του έντονο κόκκινο κραγιόν. Το μακιγιάζ τόσο ξένο πάνω της, φαινόταν σαν ιεροσυλία στο αγνό της προσωπάκι. Μόλις έφτασε κοντά του, είδε πως τα μάτια της ήταν μουτζουρωμένα από δάκρυα, που έτρεχαν και αυλάκωναν το απαλό ροζ δέρμα της.

-Τι έχεις κοριτσάκι; Γιατί κλαις; Το κοριτσάκι ανασήκωσε τα μάτια του και τον κοίταξε. Βλέμμα τραγικό, γεμάτο τρόμο. Σήκωσε το χεράκι της και του έδειξε κάτι πίσω του. Γύρισε να κοιτάξει και τότε άκουσε μια απόκοσμη, αντρική φωνή, βαθιά, περιπαιχτική, να φωνάζει:

-Έεεεμμαααα, Έεεεμμααααα... Μην κρύβεσαι, θα σε βρωωω...

Είδε την Έμμα να τρέμει ολόκληρη, έτοιμη να καταρρεύσει. Όρμησε και την κράτησε στην αγκαλιά του, πριν προλάβει να σωριαστεί στο έδαφος.

-Μου υποσχέθηκες ότι θα με προστατεύσεις, ψέλλισε. Έντονο τρέμουλο διαπέρασε το κορμί της, πριν χάσει τις αισθήσεις της στην αγκαλιά του.

-Έμμα! ΈΜΜΑ! ΌΧΙΙΙΙ! Κορίτσι μου γλυκό, μην χάνεσαι, μην εγκαταλείπεις. Ξύπνα Έμμα σε παρακαλώ. Πρέπει να φύγουμε από αυτό το φρικτό μέρος κι εγώ δεν ξέρω τον τρόπο. ΕΜΜΑ! ΕΜΜΑ!

Με το κορίτσι λιπόθυμο στην αγκαλιά του, γύρισε σε απόγνωση και κοίταξε την αίθουσα. Μορφές καλυμμένες με μανδύες και κουκούλες, φορώντας μάσκες από αρχαία τραγωδία, έρχονταν κατά πάνω τους γελώντας απόκοσμα. Ξεροκατάπιε, έσφιξε την Έμμα στην αγκαλιά του και έκλεισε τα μάτια του. 

-Είστε απλά ηχώ, αντίλαλος τρόμου στο υποσυνείδητο της Έμμα. Δεν μπορείτε να μας κάνετε κακό. Δεν σας φοβάμαι. Έμεινε εκεί, κολλημένος στον τοίχο, με την Έμμα λιπόθυμη στην αγκαλιά του και με κλειστά τα μάτια, να λέει σαν μάντρα ξανά και ξανά την ίδια φράση. 

-Είστε ηχώ του τρόμου της, δεν σας φοβάμαι. Χαθείτε από μπροστά μου.