"Φτάσατε στον προορισμό σας."

Ο Ντάνιελ απενεργοποίησε το GPS, έβγαλε το κράνος του και κατέβηκε από τη μηχανή του. Κοίταξε εκστασιασμένος το χώρο γύρω του. Η ιδιαίτερη μορφολογία του, σού έκοβε την ανάσα. Η ομοιότητα με τα σχέδια από τους πίνακες της Έμμα ήταν εντυπωσιακή. Προχώρησε προς τον επιβλητικό όγκο των γεωμετρικών βράχων μπροστά του. Η είσοδος του ορυχείου, ήταν ένα μικρό άνοιγμα σαν σπηλιά, που πλαισιωνόταν από γκρι βράχους, άλλους σε σχήμα πρίσματος, άλλους σαν πυραμίδες, άλλους σαν τεράστια στρογγυλεμένα βότσαλα. Τόσο ιδιαίτερο ήταν το σχήμα τους, που ήταν σίγουρος πως δεν μπορεί να υπήρχε όμοιό τους αλλού στον κόσμο. Δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο από αυτό το μέρος, ότι απεικόνιζε η Έμμα στα έργα της. Το θέμα ήταν να βρει γιατί αυτό το ορυχείο απεικονιζόταν ξανά και ξανά μέσα στους νοσηρούς της πίνακες.

Προχώρησε προς την είσοδο. Μια παράξενη ησυχία επικρατούσε γύρω του. Δεν ακουγόταν ο παραμικρός θόρυβος, πέρα από τον ήχο που έκαναν οι μπότες του πάνω στο πετρώδες χώμα. Δεν ακουγόταν ένα πουλί να κελαηδεί, ή ένα ζουζούνι να πετάει. Λες και δεν υπήρχε ζωή, λες και όλα ήταν νεκρωμένα γύρω από το ορυχείο. Μπροστά από την είσοδο, υπήρχε μια μεγάλη επιφάνεια από σκούρο χώμα, χωρίς ούτε ένα χορταράκι, ένα μυρμηγκάκι, κάτι τέλος πάντων που να δείχνει ζωή. Μόνο νεκρωμένο χώμα, απλωμένο ομοιόμορφα χωρίς ένα πετραδάκι, ή χαλίκι να υπάρχει πάνω του.

Πολύ περίεργο να υπάρχει τόσο καθαρός χώρος σε ένα εγκαταλειμμένο για χρόνια ορυχείο, σκέφτηκε. Θα έλεγε κανείς ότι κάποιος έχει φροντίσει να καθαρίσει και να δημιουργήσει μια πίστα, κάτι σαν... ελικοδρόμιο! Η σκέψη τον έκανε να ανατριχιάσει, καθώς η εικόνα από τις μικρογραφίες ελικοπτέρων από τους πίνακες της Έμμα, ζωγραφίστηκε στο μυαλό του. Έτριψε το σβέρκο του προβληματισμένος. Κάτι ύποπτο συνέβαινε εδώ. Χρειαζόταν περισσότερα στοιχεία για να το ερμηνεύσει, όμως το μόνο βέβαιο ήταν ότι αυτή η εικόνα γύρω του, που κάθε άλλο πάρα εικόνα εγκατάλειψης ήταν, δεν μπορεί να ήταν σύμπτωση. Προχώρησε προς την είσοδο του ορυχείου και πέρασε μέσα στην σπηλιά που σχημάτιζαν οι τεράστιοι βράχοι. Κι εδώ μέσα επικρατούσε το ίδιο σκηνικό. Σκούρο, νεκρωμένο χώμα, καθαρισμένο και απλωμένο ομοιόμορφα. Εδώ μέσα, πάνω στο χώμα, ξεκινούσαν ράγες που απλώνονταν και χάνονταν στην σκοτεινιά του τούνελ μπροστά του. Πήγε κοντά και γονάτισε από πάνω τους. Πέρασε τα δάχτυλά του πάνω από το ψυχρό μέταλλο. Οι ράγες ήταν ολοκαίνουργιες, γυαλιστερές και χωρίς ίχνος σκουριάς ή άλλης φθοράς. Τις ακολούθησε για μερικά μέτρα, ανάβοντας τον φακό του κινητού, γιατί ο χώρος όσο απομακρυνόταν από την είσοδο, γινόταν ιδιαίτερα σκοτεινός. Τέντωσε το χέρι του με το φακό για να φωτίσει μπροστά του. Οι ράγες χάνονταν πίσω από μια διπλή, μαύρη, μεταλλική πόρτα. Έφτασε μπροστά της και αναζήτησε ψηλαφίζοντας με τα χέρια του κάποιο άνοιγμα, ή κάποια λαβή για να την ανοίξει. Δεν βρήκε τίποτα. Έσπρωξε με δύναμη πιέζοντας με τον ώμο του, αλλά η τεράστια πόρτα παρέμεινε ερμητικά σφραγισμένη. Ανασήκωσε για μια ακόμα φορά το φακό του κινητού του και κοίταξε με προσοχή την πόρτα και τον βράχο γύρω της. Δεν υπήρχε περίπτωση να καταφέρει να την περάσει. Απογοητευμένος γύρισε προς την έξοδο.

Και τι δεν θα έδινε αυτή τη στιγμή να μπορούσε να ανοίξει αυτή την πόρτα, να δει τι κρύβεται από πίσω. Καθαρά από ένστικτο και χωρίς να μπορεί να αποδείξει το οτιδήποτε, ήταν πεπεισμένος ότι, ό,τι βρισκόταν πίσω από την πόρτα, είχε σχέση με την κατάσταση που είχε βρεθεί η Έμμα. Με τις σκέψεις του ένα κουβάρι, έφτασε στην μηχανή του. Έβαλε μπροστά και μαρσάροντας με ένταση, πήρε το δρόμο της επιστροφής.

Στο νοσοκομείο επικρατούσε η γνωστή γαλήνη και αποστειρωμένη ηρεμία. Χαιρέτησε την Λορέν, που εκτελούσε το πρόγραμμα περιποίησης της Έμμα και πήγε στο γραφείο του. Άνοιξε την οθόνη του κομπιούτερ του και αναζήτησε τον φάκελο με τις φωτογραφίες από το κινητό του. Επέλεξε έναν από τους σκοτεινούς πίνακες της Έμμα και μεγέθυνε στο σημείο που ήταν ζωγραφισμένο το ορυχείο αλατιού. Τώρα που είχε δει τον χώρο με τα ίδια του τα μάτια, μπορούσε πλέον με βεβαιότητα να πιστοποιήσει ότι η ζωγραφιά της Έμμα, ήταν μια ακριβέστατη απεικόνιση του εγκαταλειμμένου ορυχείου. Ξαναέφερε στο μυαλό του τον καθαρισμένο εξωτερικό χώρο του ορυχείου, αλλά και τις γυαλιστερές ράγες που χάνονταν πίσω από την επιβλητική μεταλλική πόρτα, όταν ένας υπόκοφος ήχος έξω από τα διπλά παράθυρα του γραφείου, τράβηξε την προσοχή του. Κοίταξε έξω από το παράθυρο και είδε ένα ελικόπτερο να φέρνει βόλτα πάνω από το νοσοκομείο και μετά να χάνεται από το οπτικό του πεδίο καθώς προσγειώθηκε σε κάποιο σημείο της οροφής. Είδε από την οθόνη την Λορέν να χαμηλώνει το κεφάλι της, να κοιτάζει έξω από το παράθυρο και μετά να λέει κάτι στην Έμμα, που συνέχιζε τον γαλήνιο ύπνο της. Σηκώθηκε από το γραφείο του και πέρασε στο διπλανό δωμάτιο.

-Τι είπες στην Έμμα; Ρώτησε χαμογελώντας στην γλυκιά νοσοκόμα που τον κοίταξε ξαφνιασμένη. Σε είδα από την κάμερα. Κάτι της είπες όταν είδες το ελικόπτερο, που μόλις έφτασε. Της έκανε νεύμα δείχνοντας την οροφή του δωματίου.

Η Λορέν γούρλωσε ελαφρώς τα μάτια της μόλις κατάλαβε την ερώτηση του γιατρού. Χαμήλωσε το κεφάλι και τα μάγουλά της πήραν μια απαλή ροζ απόχρωση.

-Της είπα ότι πρέπει να ήρθε ο πατριός της για να ενημερωθεί γι' αυτήν. Το κάνω αρκετά συχνά να της μιλάω για διάφορα, παρόλο που ξέρω πως δεν θα πάρω απάντηση. Μήπως δεν πρέπει; Κοίταξε προβληματισμένη τον Ντάνιελ.

-Κάθε άλλο. Κάνεις πολύ καλά και είναι πολύ γλυκό εκ μέρους σου να της συμπεριφέρεσαι φυσιολογικά και να την ενημερώνεις για καθημερινά πράγματα. Θα μπορούσες να της διαβάζεις και κάποιο άρθρο από τα περιοδικά που φέρνεις μαζί σου και ξεφυλλίζεις, όσο κάθεσαι δίπλα της. Είμαι σίγουρος ότι θα της άρεσε της Έμμα αυτό. Η Λορέν τον κοίταξε με ένα φωτεινό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της.

-Θα το κάνω από σήμερα κιόλας γιατρέ.

-Για πες μου Λορέν, ο πατριός της, επισκέπτεται συχνά την Έμμα;

-Έρχεται σχεδόν κάθε μήνα, αλλά δεν έρχεται ποτέ εδώ στο δωμάτιο να δει την Έμμα.

Ο Ντάνιελ έσμιξε τα φρύδια του όλο απορία.

-Δεν έρχεται ποτέ να δει την Έμμα; Μα τώρα δεν της είπες ότι ήρθε ο πατριός της να ενημερωθεί γι' αυτήν;

-Ναι, της το είπα. Όμως ο κύριος Φερ δεν έρχεται ποτέ εδώ στο δωμάτιο. Πάει στο γραφείο της διευθύντριας, της κυρίας Δάφνης και κάθεται εκεί αρκετή ώρα. Φαντάζομαι ότι γι' αυτό έρχεται. Για να ενημερωθεί για την κατάσταση της Έμμα. Και για το νοσοκομείο φυσικά, συμπλήρωσε με έναν περίεργο τόνο στη φωνή της, λες και ξαφνικά συνειδητοποίησε, πως ο πατριός θα μπορούσε να έρχεται για την επιχείρηση και όχι για το άτυχο κορίτσι.

Ο Ντάνιελ κούνησε το κεφάλι του χωρίς να σχολιάσει. Μια φευγαλέα σκέψη πέρασε από το μυαλό του, ότι μπορεί να ήρθε για να τον γνωρίσει, όπως τού είπε η κυρία Μισέλ ότι θα κάνει. Θα ήταν μια ευκαιρία να μιλήσει μαζί του, να τον ρωτήσει ποια συμπεριφορά είχε εντοπίσει στην Έμμα, όταν επισήμανε στην μητέρα της ότι είχε πάρει τον δρόμο χωρίς επιστροφή. Άραγε θα είχε το χρόνο να το κάνει, ή ο πολυάσχολος επιχειρηματίας δεν θα τού έδινε την ευκαιρία; Το κινητό του άρχισε να δονείται μέσα από την τσέπη της λευκής ιατρικής ρόμπας του. Το πήρε στο χέρι του και είδε στην οθόνη το όνομα της Δάφνης Μοριέ.

-Καλημέρα Δάφνη.

-Καλημέρα Ντάνιελ. Έχει έρθει για να σε γνωρίσει ο Τζέρεμι, ο κύριος Φερ. Είναι στο γραφείο μου και σε περιμένει. Ετοιμάσου και έλα το συντομότερο. Σε περιμένουμε.

Έκλεισε το τηλέφωνο και ενημέρωσε τη Λορέν ότι θα βρίσκεται στο γραφείο της κυρίας Μοριέ, σε περίπτωση που τον χρειαστεί. Κατευθύνθηκε στο κατάλευκο δωμάτιο δίπλα στο γραφείο του, έβγαλε την ιατρική του ρόμπα και τα υπόλοιπα αποστειρωμένα ρούχα, φόρεσε τα δικά του και έφυγε για το γραφείο της διευθύντριας. Έφτασε μπροστά στην πόρτα και ανασήκωσε το χέρι του να χτυπήσει, όμως η πόρτα άνοιξε διάπλατα μπροστά του πριν προλάβει να την ακουμπήσει. Η Δάφνη τον υποδέχτηκε με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό της.

-Πέρασε Ντάνιελ, ο Τζέρεμι σε περιμένει. Σας αφήνω να γνωριστείτε, όσο εγώ θα κάνω την πρωινή μου βόλτα στο νοσοκομείο. Τον άφησε να περάσει μέσα στο γραφείο και έφυγε κλείνοντας την πόρτα πίσω της.

Ο Ντάνιελ κοίταξε το χώρο μπροστά του και αντίκρισε για πρώτη φορά τον μυστηριώδη κύριο Τζέρεμι Φερ. Βολεμένος άνετα στην δερμάτινη καρέκλα του γραφείου της Δάφνης και γερμένος ελαφρώς προς τα πίσω, βαστούσε στο χέρι του το τηλεκοντρόλ της μικρής τηλεόρασης που έχει στημένη στο πλάι του γραφείου της η Δάφνη. Με το βλέμμα του καρφωμένο στην οθόνη, τον είδε να παρακολουθεί κάτι με προσήλωση.

Πλησιάζοντας στο γραφείο, πήρε τον χρόνο του να παρατηρήσει τον άγνωστο μέχρι τώρα εργοδότη του. Ένας ώριμος, γοητευτικός άντρας, με γκριζαρισμένους κροτάφους και καλοφτιαγμένο πρόσωπο. Έδειχνε να είναι ιδιαίτερα ψηλός, αν και ήταν καθισμένος και δεν μπορούσε να πει με σιγουριά. Ο Ντάνιελ έφτασε μπροστά του και στάθηκε για μερικά κλάσματα δευτερολέπτου, περιμένοντας να τού μιλήσει. Όταν αυτός δεν το έκανε, αποφάσισε να ξεκινήσει πρώτος.

-Χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω από κοντά κύριε Φερ, είμαι ο Ντάνιελ Τριξ, ο νέος νευρολόγος-ψυχίατρος του νοσοκομείου, είπε τείνοντας το χέρι του προς αυτόν. Η ανταπόκριση ήρθε άμεση.

-Κι εγώ χαίρομαι που σε γνωρίζω επιτέλους γιατρέ, απάντησε με ένα φωτεινό χαμόγελο ο κύριος Φερ, ενώ σηκώθηκε όρθιος, έπιασε το χέρι του Ντάνιελ και με τα δύο του χέρια και τον χαιρέτησε εγκάρδια. Η πρώτη σκέψη του Ντάνιελ ήταν ότι είχε δίκιο για το ύψος, αφού ο άντρας μπροστά του ήταν τουλάχιστον ένα κεφάλι ψηλότερος από αυτόν. Ο Φερ έκανε νόημα στον Ντάνιελ να κάτσει και ξεκίνησε να μιλάει.

-Σού έχει τύχει ποτέ να παρακολουθήσεις ειδήσεις στην τηλεόραση χωρίς να έχεις ανοιχτό τον ήχο;

Η ερώτηση ξάφνιασε τον Ντάνιελ, που έμεινε να τον κοιτάζει ερωτηματικά, χωρίς να πει κουβέντα. Ο κύριος Φερ συνέχισε:

-Επέτρεψέ μου να σου δώσω μια εικόνα από το τι παρακολουθούσα αυτή τη στιγμή στην τηλεόραση. Εικόνες καταστροφής να εναλλάσσονται στην οθόνη. Φωτιές να κατατρώνε δάση, να καίνε σπίτια και καλλιεργήσιμες εκτάσεις και η λεζάντα από κάτω να γράφει ότι τα στιγμιότυπα προέρχονται από τη Νότια Γαλλία, από την Ελλάδα, από το Λος Άντζελες. Στη συνέχεια έδειξε καταστροφικές πλημμύρες να πνίγουν το Σίδνεϋ και την ανατολική Κίνα, όπως μας ενημέρωνε η λεζάντα. Εικόνες με αυτοκίνητα που παρασύρονται από ορμητικά νερά και σπίτια που πνίγονται σε κόκκινη λάσπη. Και μετά σκηνές από πάρκα γεμάτα από κόσμο που χαλαρώνει και παραλίες με λουόμενους σαν τα μυρμήγκια, να γεμίζουν τη θάλασσα και τις ακρογιαλιές και να απολαμβάνουν το μπάνιο τους και τον ήλιο. Η λεζάντα από κάτω έγραφε: "Πρωτοφανείς θερμοκρασίες στο Ηνωμένο Βασίλειο, οδήγησαν τον κόσμο προς αναζήτηση δροσιάς".

Δεν είναι φοβερό; Άμα δεν ακούς ήχο και βλέπεις μόνο εικόνες, είναι σαν να παρακολουθείς μια "Αποκάλυψη" που απέτυχε. Λες και ο Θεός έχασε τελικά τις δυνάμεις του και ενώ κάνει τα πάντα για να μας καταστρέψει, εμείς πάντα βρίσκουμε τον τρόπο και ξεχυνόμαστε σαν τα μυρμήγκια σε πάρκα και παραλίες. Πλημμύρες, φωτιές, καταστροφές σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, αλλά εμείς εκεί, κάθε φορά γινόμαστε όλο και περισσότεροι και ξεχυνόμαστε στις ακτές και τα πάρκα και το γλεντάμε. Δεν είναι μαγευτικό; Σχεδόν σου έρχεται να βάλεις τα γέλια, να σηκώσεις τα χέρια στον ουρανό και να φωνάξεις: Αυτό είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις; Πώς το βλέπεις εσύ αυτό Ντάνιελ;

-Δεν ξέρω τι να σας πω για το Θεό και αν και πόσο ασχολείται μαζί μας, αλλά οι επιστήμονες χρόνια τώρα μάς κρούουν το καμπανάκι του κινδύνου, για την κλιματική αλλαγή που έχουν προκαλέσει ανθρώπινες δραστηριότητες που δεν σέβονται το περιβάλλον. Ο πλανήτης μας κινδυνεύει αν συνεχίσουμε να του φερόμαστε χωρίς σεβασμό και αυτή είναι η μεγαλύτερη αιτία αυτών των καταστροφών που μου περιγράφετε και κάνει ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων να υποφέρουν. Και συνήθως είναι άνθρωποι που ζούνε σε υποβαθμισμένες περιοχές, που έτσι κι αλλιώς υποφέρουν και δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Οπότε επιτρέψτε μου να μην βλέπω κάποιο θεϊκό σχέδιο σε αυτές τις καταστροφές όπως το περιγράψατε.

-Δεν πιστεύεις στον Θεό, Ντάνιελ; Ένας άνθρωπος που ασχολείται με ψυχή και πνεύμα; Μου κάνει εντύπωση. Με τον δόκτορα Γκερτ, τον προκάτοχο της θέσης σου, κάναμε πολλές φορές συζητήσεις για την πνευματικότητα του ανθρώπου και τη σχέση του με το Θεό. Βέβαια θα μου πεις, ο προκάτοχός σου ήταν ένας σεβάσμιος άνθρωπος μεγάλης ηλικίας. Η διαφορά σας είναι τεράστια. Εσύ είσαι νέος, μοντέρνος, απέχεις παρασάγγας από τον καθηγητή. Ας είναι. Ίσως η δική σου οπτική φέρει έναν πιο ανανεωμένο αέρα στις συζητήσεις μας. Πρόσεχε όμως, όποιος απομακρύνεται από το Θεό, κινδυνεύει να τον κυριέψει ο διάβολος.

-Εμείς οι ψυχίατροι κύριε Φερ, ψάχνουμε να βρούμε αιτίες και να δώσουμε ερμηνείες και λύσεις σε ότι πάει στραβά στο πνεύμα και την ψυχή, ακριβώς δηλαδή το αντίθετο από το "πίστευε και μη ερεύνα" που επικαλούνται όσοι αναφέρονται στο Θεό. Αλλά να με κυριέψει ο διάβολος..., νομίζω ότι σας βρίσκω λίγο υπερβολικό. Ξέρετε τι έλεγε ο θεμελιωτής της ψυχαναλυτικής σχολής, ο μεγάλος καθηγητής Σίγκμουντ Φρόυντ; "Ο διάβολος παραμένει πάντα η καλύτερη δικαιολογία για να απενοχοποιήσουμε το Θεό".

Απέναντί του ο κύριος Τζέρεμι σταμάτησε να σχολιάζει και τον κοίταξε εξεταστικά στα μάτια για μερικά δευτερόλεπτα. Μετά του χαμογέλασε κουνώντας το κεφάλι του επιδοκιμαστικά.

-Φυσικά και υπερβάλλω Ντάνιελ, έχεις δίκιο. Είναι αλήθεια ότι μού αρέσει να κουβεντιάζω για θέματα πίστης και πνεύματος και είχα κάμποσες τέτοιες συζητήσεις με τον προκάτοχό σου. Όμως πάντα ένιωθα ότι συμφωνούσε πολύ εύκολα μαζί μου, σαν να μου χαριζόταν στην κουβέντα μας και τελευταία δεν το απολάμβανα. Εσύ όμως δεν διστάζεις να μού πεις την θέση και την άποψή σου και μού αρέσει ιδιαίτερα αυτό. Πιστεύω ότι θα γίνουμε καλοί φίλοι εμείς οι δύο και θα απολαύσουμε ωραίες συζητήσεις. Λοιπόν για πες μου, πώς το βρήκες το νοσοκομείο μας;

-Το νοσοκομείο είναι εξαιρετικό κύριε Φερ. Ένα πραγματικό κόσμημα στο είδος του. Και η τεχνολογία που παρέχει, προσφέρει μεγάλη βοήθεια στους γιατρούς, για να προσφέρουν και αυτοί με τη σειρά τους, τις καλύτερες υπηρεσίες προς τους ασθενείς τους.

-Χαίρομαι ιδιαίτερα που το βλέπεις έτσι Ντάνιελ.

-Σχετικά με την Έμμα κύριε Φερ, ήθελα να...

-Α ναι! Η Έμμα. Άκουσε Ντάνιελ, δεν χρειάζεται να νιώθεις πίεση γι' αυτή τη θέση. Ξέρω πολύ καλά πόσο πιεστική μπορεί να γίνει η γυναίκα μου και φαντάζομαι πόσο θα σε έχει ήδη ζορίσει στις συναντήσεις σας, αλλά όλοι μας καταλαβαίνουμε πολύ καλά πόσο μάταιη είναι η προσπάθεια επαναφοράς της. Συνέχισε όπως ο προκάτοχός σου να δίνεις τις αναφορές της κατάστασης της υγείας της στην γυναίκα μου και μην πολυσκάς για προόδους και αποτελέσματα. Ξέρω, σού ακούγομαι σκληρός, αλλά δυστυχώς η Μισέλ είναι αγύριστο κεφάλι και δεν λέει να το βάλει κάτω. Συνεχίζει να τρέφει μάταιες ελπίδες, παρόλα όσα της έχουν πει ένα σωρό γιατροί που έχουν περάσει από εδώ.

Του Ντάνιελ του φάνηκε πως άκουγε ξανά τη Δάφνη, τη διευθύντρια του νοσοκομείου, να τού λέει ξανά με αντρική φωνή αυτή τη φορά, τα ίδια που τού είχε πει όταν πρωτοήρθε στο νοσοκομείο. Ώστε και ο σύζυγος της κυρίας Μισέλ, έπαιζε το ίδιο παιχνίδι στην άμοιρη γυναίκα. Μια θλίψη τον κυρίεψε. Η κυρία Μισέλ ήταν μια πανέξυπνη γυναίκα και σίγουρα καταλάβαινε πολύ καλά το παιχνίδι όλων γύρω της. Για τη Δάφνη άλλωστε, τού το είχε πει καθαρά. Για τον σύζυγό της βέβαια δεν τού είχε πει τίποτα, αλλά τού είχε τονίσει ότι δεν θα έπρεπε να αποκαλύψει τη μέθοδο που εφάρμοζε στην Έμμα, ούτε σε αυτόν. Τώρα την καταλάβαινε απόλυτα. Πόση μοναξιά θα ένιωθε σε αυτόν τον αγώνα που έδινε. Η ανάγκη της για ελπίδα, να κρατηθεί από κάπου, το ξέσπασμά της όταν είχε προσπαθήσει να την προσγειώσει για να μην τρέφει μάταιες ελπίδες, έπαιρναν άλλες διαστάσεις τώρα. Αναστέναξε και κοίταξε στα μάτια τον Τζέρεμι Φερ, που του χαμογέλασε υποστηρικτικά, λαμβάνοντας προφανώς τον αναστεναγμό του Ντάνιελ, σαν ένδειξη ανακούφισης.

Σκέφτηκε ότι δεν είχε νόημα να τον ρωτήσει τις πληροφορίες που ήθελε για την αλλαγή συμπεριφοράς της Έμμα. Αυτός ο άνθρωπος περισσότερο απ' όλους, θεωρούσε τελείως χαμένη περίπτωση αυτό το κορίτσι και το έδειχνε με τον πλέον προκλητικό τρόπο. Τελείως αποστασιοποιημένος, προέτρεπε τον γιατρό της να μην ασχοληθεί καν. Ήταν αυτός άλλωστε που είχε δώσει εντολή στον Κλάους να πετάξει όλα της τα γραπτά, τα σχέδια και τους πίνακές της, που θα μπορούσαν να προσφέρουν κάποια βοήθεια ως στοιχεία, για το τι συνέβη στο μυαλό αυτού του κοριτσιού και κατέρρευσε.

Έκανε μια γρήγορη ανασκόπηση της εικόνας που σχημάτισε για τον κύριο Φερ, σε αυτή τη μικρή τους συνάντηση. Μόλις μπήκε στο γραφείο τον βρήκε άνετο, χυμένο στην καρέκλα της διευθύντριας, να παρακολουθεί τηλεόραση και η πρώτη του κουβέντα προς τον Ντάνιελ, ήταν χαζές προσεγγίσεις θρησκευτικού περιεχομένου, χωρίς όμως να δείχνει το παραμικρό ίχνος ενσυναίσθησης προς ανθρώπους που υποφέρουν. Θυμήθηκε τα λόγια της Έλενας, για το πώς διάφοροι επίδοξοι γαμπροί περιτριγύριζαν τη 'χρυσή χήρα'. Αυτό ήταν λοιπόν αυτός ο άνδρας μπροστά του. Ένα αρπακτικό! Ένα αλαζονικό κάθαρμα που κατάφερε να επικρατήσει από όλους όσους περιτριγύριζαν την κυρία Μισέλ και τώρα νικητής πια, διαχειρίζεται την ξένη περιουσία σαν τρόπαιο και απολαμβάνει τη δύναμη και την εξουσία που τού δίνει το χρήμα, νιώθοντας παντοδύναμος. Σηκώθηκε όρθιος με σκοπό να του πει ότι χάρηκε για τη γνωριμία, να χαιρετήσει και να επιστρέψει στην δουλειά του, αλλά εκείνη τη στιγμή η πόρτα του γραφείου άνοιξε και μπήκε μέσα η Δάφνη ευδιάθετη και γελαστή.

-Λοιπόν; Πώς πήγε η γνωριμία; Τι λες Τζέρεμι για το νέο γιατρό μας; Δεν είναι το κάτι άλλο;

-Όπως μού τον περιέγραψες Δάφνη. Ωραίο, τσαμπουκαλεμένο τυπάκι.

Σοβαρά τώρα; Έτσι με περιέγραψε η Δάφνη στον κύριο Φερ; Σκέφτηκε ο Ντάνιελ φανερά ενοχλημένος. Χαμογέλασε και στους δύο, έτεινε ξανά το χέρι του προς τον κύριο Φερ, τού είπε τα τυπικά, ότι χάρηκε για την γνωριμία και ότι θα περιμένει με ανυπομονησία την επόμενη συνάντησή τους και κατευθύνθηκε προς την έξοδο. Φεύγοντας άκουσε πίσω από την πλάτη του, την Δάφνη να μουρμουράει στον κύριο Φερ:

-Τι λες; Να τον προετοιμάσω για τη νέα Σελήνη;

Και τον κύριο Φερ να απαντά:

-Βιάζεσαι Δάφνη, όπως πάντα βιάζεσαι.