Κεφάλαιο 8

Μανχάταν Ν Υόρκη

Λίγο καιρό πριν...

Δεν έχω καταφέρει να κοιμηθώ καθόλου. Όλο το βράδυ παίζανε σαν ταινία ξανά και ξανά τα χθεσινά γεγονότα. Κοιτώ το ρολόι στο κομοδίνο μου , η ώρα έχει πάει έξι, αποφασίζω να σηκωθώ , μετά από μια τέτοια άγρυπνη νύχτα έχω ρίγους από την κούραση την αυπνία και την ψυχολογική εξάντληση. Ένα καυτό μπάνιο ίσως και να μετριάσει τους σπασμούς του κορμιού μου. Μπαίνω κάτω από το καυτό νερό και για λίγο μόνο για λίγο καταφέρνω και αδειάζω το κεφάλι μου από κάθε σκέψη. Κάτι είναι και αυτό μονολογώ. Επιλέγω ένα αυστηρό μαύρο φόρεμα μαζί με ένα φονικό όπως λέει και ο Αχιλλέας ζευγάρι μαύρες γόβες και βάφομαι διακριτικά. Καθόλη την διάρκεια της προετοιμασίας μου για το γραφείο αισθάνομαι μια αναστάτωση μια υπερένταση και ένα άλλο συναίσθημα που αρνούμαι να κατονομάσω. Αποφασίζω να φτιάξω ένα καφέ και να τον πιώ στην κουζίνα του σπιτιού μου και να ξανα παίξω σαν σε μάνδρα από μέσα μου τα λόγια που θα του πω. Αυτά που σκεφτόμουν όλη την νύχτα. Τι στο καλό, τζάμπα έμεινα άυπνη? Πήρα αποφάσεις εγώ. Σημαντικές αποφάσεις !

«Α εδώ είσαι εσύ? πως και μας έκανες την τιμή?» Λέω στον Αχιλλέα που τον βλέπω να στρογγυλοκάθεται σε μια καρέκλα στην κουζίνα και να περιδρομιάζει ένα σορό αϊδίες που έχει αραδιάσει επάνω στο τραπέζι. Κάτι μούσλι κάτι ρυζογκοφρέτες κάτι πίτουρα . Ίου Αναγούλα πρωί πρωί.

«Την τελευταία φορά που κοίταξα ήταν και δικό μου το σπίτι , Αλεξάνδρα »

«Πω πω όρεξη έχεις?»

«Μπα , πτώμα είμαι. Πάω να την πέσω για κάνα δίωρο και μετά να δω τις τελευταίες λεπτομέρειες για το ταξίδι απόψε με το δημιουργικό.»

«Μα καλά πρωινό δεν τρως ? τι εννοείς είσαι πτώμα και πας να κοιμηθείς ? τώρα γύρισες? »

«Ε ναι μωρέ τώρα» Μου λέει, περνώντας τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του. Τα μαύρα μάτια του με κοιτάνε απολογητικά «Μετά την δεξίωση πήγαμε σε ένα club και και...» τραυλίζει γιατί εμένα μου έκανε ολόκληρη διάλεξη «και...και τέλος πάντων δεν έχω κλείσει μάτι»

«Άει στο ΔΙΑΟΛΟ Αχιλλέα που δεν ξέρεις τι πηδάς και μου έκανες και μάθημα, ηθικής» Του λέω και φεύγω από την κουζίνα και από το διαμέρισμα χτυπώντας με δύναμη την πόρτα πίσω μου. Πάει και ο καφές θα πω στον Liam να σταματήσει να πάρω έναν. Αλλά ο γάιδαρος με εκνεύρισε.

Όταν φτάνω στην εταιρία αφήνω ένα λακωνικό σημείωμα στην γραμματέα μου να ακυρώσει όλα τα ραντεβού μου, να μην με ενοχλήσει για κανένα λόγο και μόλις έρθει αυτός να τον φέρει μέσα. 

Από την ώρα που πάτησα το πόδι μου στο γραφείο μου προσπαθώ να συγκεντρωθώ στην δουλεία μου και έτσι να περάσει η ώρα μέχρι να έρθει. Δυστυχώς δεν τα καταφέρνω. Αφού διαβάσω ένα έγγραφο για πέμπτη ίσως και έκτη φορά καταλαβαίνω πως είναι ανώφελο να προσπαθώ να συγκεντρωθώ αφήνω το έγγραφο και παρατάω όποια προσπάθεια για δουλειά σήμερα. Γυρίζω την καρέκλα μου έτσι ώστε να έχω πλάτη στην πόρτα του γραφείου μου. Έτσι μπορώ να δω την θέα από την μεγάλη τζαμαρία που βρίσκεται ακριβώς πίσω μου. Η μέρα είναι μουντή σαν την διάθεση μου. Δεν ξέρω εάν χαζεύω την θέα για λεπτά ή για ώρες αλλά την ονειροπόληση μου κόβει ένα διακριτικό χτύπημα στην πόρτα.

«Πέρνα Μπέθυ» Λέω

Η πόρτα ανοίγει και κλείνει και μετά σιωπή . Η βαριά μοκέτα του δαπέδου απορροφά όλους τους ήχους.

«Δεν είμαι η Μπέθυ Αλεξάνδρα» ακούω την φωνή του να μου λέει.

«Μμμ κάποιος έκανε μαθήματα. Συνήθως προφέρουν το όνομα μου Αλεχάντρα »

«Μην κολακεύεσαι ,δεν το έκανα για σένα είμαι απλά τελειομανής και θέλω όταν σε πηδάω να φωνάζω ολόσωστα ολόκληρο το όνομα σου »

«Είσαι σίγουρος βλέπω για την απάντηση μου»

«Ω ναι μωρό μου είμαι »

«Μάλιστα»

«Δεν νομίζεις ότι θα έπρεπε να γυρίσεις για να μιλήσουμε ? Μου την σπάει που μιλάω στην πλάτη σου τόση ώρα »

«Καλώς... » Λέω και ζυγίζω και παίρνω μια ακανόνιστη ανάσα γιατί απλά ο άνθρωπος δεν υπάρχει. Είναι ένας θεός . Έλα τώρα Αλεξάνδρα πάμε δυνατά εισπνοή εκπνοή και όλα αντέχονται. «Θέλω να είσαι κύριος »

«Οι κύριοι είναι βαρετοί στο κρεβάτι Αλεξάνδρα»

«Οι κύριοι είναι κύριοι παντού Ρόμπερτ, και φροντίζουν να περνάν οι σύντροφοι τους όμορφα μαζί τους »

«Μα το ίδιο πράγμα λέμε , Αλεξάνδρα και εγώ θα φροντίσω να περάσει πολύ όμορφα μαζί μου απλά δεν θα είμαι καθόλου μα καθόλου κόσμιος »

Στο άκουσμα της τελευταίας του δήλωσης αισθάνομαι ένα τσίμπημα κάτω χαμηλά και ενώνω τα πόδια μου για να ελαχιστοποιήσω αυτή την αίσθηση. Ευτυχώς τα πόδια μου τώρα που γύρισα προς το μέρος του είναι κάτω από το γραφείο μου και πιστεύω ότι δεν έχει καταλάβει τι αισθήματα μου προκαλεί. Το τελευταίο που θέλω είναι να τονώσω το υπερ μεγέθες ΕΓΩ του με τις αντιδράσεις που προκαλεί η φωνή και γενικά τα λόγια του στο σώμα μου.

«Ρόμπερτ μου αρέσεις το ξέρεις αυτό. Δεν θα ερχόμουν στο δωμάτιο σου εάν δεν μου άρεσες . Ακόμα όμως και εάν παραβλέψω το γεγονός ότι είσαι ένα αυτάρεσκο καθίκι που δεν υπολογίζει τίποτα , δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι απείλησες την δουλεία μου . Τους κόπους μου, το μέλλον μου. Του κόπους και τις θυσίες που έχουμε κάνει τόσα χρόνια τόσο εγώ όσο και οι συνεργάτες μου . Για ένα πήδημα όπως λες είσαι ικανός να διαλύσεις τόσους ανθρώπους που δεν ξέρεις . Νόμισες ότι θα έρθεις σήμερα εδώ και θα βρεις έναν φοβισμένο άνθρωπο που θα έλεγε ναι σε όλα? Έκανες λάθος, η καταγωγή μου και η παιδεία μου δεν μου επιτρέπουν να υποκύπτω σε εκβιασμούς . Θες την εταιρία ? Δοκίμασε να την πάρεις»

Για αρκετή ώρα δεν μιλά κανείς από τους δυο. Το μόνο που ακούγεται είναι ο ήχος που κάνουν οι ανάσες μας . Με κοιτά έντονα και του ανταποδίδω με θράσος το ίδιο έντονο βλέμμα, Γαλάζιες ίριδες ενάντια σε καφέ . Πείσμα ενάντια σε πείσμα. Αρκετές στιγμές αργότερα το βλέμμα του σκοτεινιάζει. Το έχω ξανά δει αυτό το βλέμμα. Το γνώρισα λίγες μέρες πριν.

«Παραφέρθηκα χθες , έχεις δίκιο. Λάθος μου που σε απείλησα . Αυτό που έκανα ήταν άνανδρο και κατακριτέο και ζητώ συγνώμη. Θα ήθελα να το ξεχάσουμε . Αυτό που θα έπρεπε να έχω προτείνει από την αρχή είναι και αυτό που θέλω.»

«Δηλαδή?»

«Δηλαδή αυτό που θέλω είναι απλό και δεν έχει σχέση με εταιρίες ,δουλειές , συνεργάτες ,παρά μονό με εμάς τους δυο. Δηλαδή με λίγα λόγια θέλω απλά Sex»

«Sex?»

«Ναι σεξ χωρίς δεσμεύσεις όποτε και όπου θέλεις για όσο με γουστάρεις, σέξ όποτε και όπου θέλω για όσο σε γουστάρω»

Δεν μιλάω ζυγίζω τις επιλογές μου. Μου αρέσει γαμώτο. Υπάρχει χημεία μεταξύ μας αυτό είναι σίγουρο και η πρόταση του είναι δελεαστική. Τον κοιτώ ξανά, εφόσον τον θέλω, με ελκύει, αλλά δεν θέλω σχέση αυτή τη στιγμή, Ίσως αυτό που προτείνει να μην είναι και τόσο άσχημο τελικά...

«Και τι θα γίνει με τις δουλειές μας? με τα διαμερίσματα μας? , εγώ εγω δδδεν πρόκειται να έρθω στο δικό σου και σου απαγορεύω να πατήσεις το πόδι σου στο δικό μου» Τραυλίζω με δυσκολία .

Χαμογελάει αυτάρεσκα το γουρούνι . Νομίζει με τούμπαρε. Τι νομίζει δηλαδή. Φώς φανάρι είναι. Ω ναι νενικήκαμεν κατά κράτος

«Μωρό μου στο ξενοδοχείο τότε. Μπορώ εάν θέλεις να αγοράσω ένα διαμερισματάκι κάπου που να σε βολεύει και κυρίως να σου αρέσει . Οι δουλειές μας δεν θα επηρεαστούν , θα ρυθμίζουμε τις συναντήσεις μας έτσι που να βολεύει και τους δυο.»

«Και τι θα πούμε στους διάφορους γνωστούς μας ?»

«Τίποτα. Άλλωστε δεν τους αφορά τί κάνουμε»

«Όχι όρος μου είναι να βρισκόμαστε αποκλειστικά για σεξ σε κάποιο προκαθορισμένο μέρος και να είμαστε προσεκτικοί να μην μας δει ποτέ κανείς. Δεν θα κυκλοφορούμε μαζί »

«Ναι και εάν ποτέ βρεθούμε στον ίδιο χώρο να κάνουμε τους άγνωστους »

«Ακριβώς»

«Δεν γίνεται αυτό Αλεξάνδρα. Τι είμαι 17 χρονών να κρύβομαι. Απαιτώ αποκλειστικότητα από σένα και θα σου προσφέρω το ίδιο. Για όσο καιρό πηδιόμαστε, πηδιόμαστε αποκλειστικά μεταξύ μας και γι αυτό δεν γουστάρω να φορτωθώ καμία γλάστρα δίπλα μου όταν απαιτείται συνοδός σε κάποια επαγγελματική υποχρέωση»

Σηκώνεται από την καρέκλα επισκέπτη που κάθεται τόση ώρα και έρχεται προς το μέρος μου. Με τραβά να σηκωθώ από τη θέση μου και αφού καθίσει εκείνος με τοποθετεί επάνω του. Αρχίζει να με χαϊδεύει και χάνομαι, λιώνω, πιπιλά αισθησιακά το αυτί μου και μου λέει με σαγηνευτική φωνή. «Τι  λες ? Ε μωρό μου? Δέχεσαι ?»

'Έχω χαθεί έχω ιδρώσει δεν μπορώ να σκεφτώ όταν μου κάνει τέτοια πράγματα «Μόνο σεξ ?» ψελλίζω χαμένη

«Περίπου» Απαντά

«Τι Περίπου βρε Ρόμπερτ ?»

«Σου εξήγησα σε χρειάζομαι που και που να με συνοδεύεις »

Εκεί σαν να ξυπνάω λίγο «Μα γιατί δεν παίρνεις κάποια άλλη μαζί σου?»

«Ε θα με σκάσεις ? Γιατί δεν θα γουστάρω να τις αγοράσω την μισή μπουτίκ της LV, δεν θα γουστάρω να την πηδήξω για να αξίζει η αγορά , δεν νοιάζομαι για καμία από αυτές και να είσαι σίγουρη ότι στο τέλος της βραδιάς δεν θα έχω ένα μονόπετρο στη τσέπη μου όπως συνήθως φαντάζονται όλα αυτά τα μοντέλα και οι σταρλετίτσες . Τέλος κουράστηκα να γίνομαι θέαμα στα κανάλια κάθε φορά που κάποια από τις προαναφερθείσες αποφασίζει να δώσει συνέντευξη » Λέει με αγανάκτηση.

Αρκετά λεπτά περνάνε από την ώρα που έκανε τις τελευτές δηλώσεις του και προσπαθώ να σκεφτώ . Να υποκύψω? Μου αρέσει αρκετά και μπορώ να το τελειώσω όποτε θέλω και αχ γαμωτο είναι και η στύση του που με πιέζει κάτω χαμηλά και δεν με αφήνει να σκεφτώ καθαρά και αυτά τα θεϊκά χέρια του και έχω και καιρό να...και...

«ΟΚ» Ξεφουρνίζω

«Θα δεις μωρό μου θα περάσουμε τέλεια εμείς οι δυο» ψελλίζει με λάγνα φωνή

«Θα με ενημερώνεις όμως τουλάχιστον τρείς μέρες νωρίτερα ότι με χρειάζεσαι για να σε συνοδέψω κάπου »

«Ναι ναι » απαντά σα χαμένος

«Και τώρα μωρό μου» μου λέει «Και τώρα σήκω και στήσου στο γραφείο . Κοιλιά στο γραφείο χέρια αριστερά και δεξιά»

«Δεν είσαι σοβαρός? Εδώ μέσα ? Τώρα ?»

«Ω μωρό μου δεν φαντάζεσαι πόσο σοβαρός είμαι»

Και με μια κίνηση με σηκώνει όρθια και στέκεται από πίσω μου.

«Τώρα θα το πληρώσεις που με έκανες να περιμένω τόσο καιρό για να σε πηδήξω» τον ακούω να μου λέει