Κεφάλαιο 24

Μανχάταν Ν Υόρκη

Λίγο καιρό πριν...

Καθόμουν στο γραφείο μου και κοιτούσα το κενό. Σε λίγη ώρα είχα ένα πολύ σημαντικό συμβούλιο και εγώ αδιαφορούσα. Τώρα θα έπρεπε να ελέγχω και την παραμικρή λεπτομέρεια του σχεδίου που σκόπευα να παρουσιάσω στο ΔΣ αλλά εγώ έχω επιλέξει να κοιτώ το κενό. Την τύχη μου μέσα. Ήμουν καλός διαπραγματευτής καθώς μπορούσα να ψυχολογήσω τον αντίπαλο και να τον χτυπήσω εκεί που έπρεπε. Με αυτόν τον τρόπο έβγαινα πάντα κερδισμένος στις επιχειρήσεις μου αλλά εκείνη δεν μπόρεσα ποτέ να την ψυχολογήσω.

Και έτσι κάθομαι τώρα εδώ έχοντας μπροστά μου ένα σχέδιο εκατομμυρίων δολαρίων που πρέπει να λανσάρω με τον σωστό τρόπο στο ΔΣ και αντί να προσπαθώ να ψυχολογήσω εκείνους σκέφτομαι την Αλεξάνδρα. Κοιτώντας το κενό. Πάντα το κενό.

Να πάει να γαμηθεί. Κάνει ένα βήμα μπρος και πέντε πίσω. Σχέση είναι αυτή γαμώτο? Πόσο ακόμα να προσπαθήσω να την ανοίξω. Αν μου μίλαγε έστω και λίγο, να μπορέσω να καταλάβω τι σκατά έχει ζήσει στο παρελθόν...

Να πάει να γαμηθεί. Από την μέρα που γυρίσαμε από τις διακοπές είναι απόμακρη. Από εκείνη την στιγμή που την είδα στην βεράντα , κατάλαβα πως κάτι τρέχει. Έκανα υπομονή αλλά ως εδώ. Δεν αγγιζόμαστε πια, δεν κοιμόμαστε μαζί, Δεν πηδιόμαστε καν. Με πρόφαση ότι αδιαθέτησε και θέλει τον χώρο της κοιμάται στο σπίτι της επάνω. Τι μαλακίες είναι αυτές? Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι στην τελική να γαμηθούμε και ας έχει περίοδο. Και οκ δεν θέλει? Να σεβαστώ. Τι μου κοιμάσαι όμως γαμώ την πουτάνα μου μέσα για γυναίκα σε άλλο όροφο σε άλλο σπίτι σε άλλο κρεβάτι? Δίπλα μου δεν μπορείς να κοιμηθείς να σε αγγίζω? Να σε έχω αγκαλιά?

Να πάει να γαμηθεί. Προσπάθησα να είμαι ήπιος μαζί της να δω τι στον πούτσο συμβαίνει, έψαξα έως και την εταιρία της να δω εάν υπάρχει κάποιο θέμα που την έχει αναστατώσει και γι' αυτό φέρεται έτσι περίεργα και απόμακρα, μέσω ενός υπαλλήλου που έχω φυτέψει εκεί αλλά τίποτα. Άκρη δεν έχω βγάλει. Η δισκογραφική παραμένει κλειστή στην ουσία και λειτουργεί με το προσωπικό ασφαλείας μόνο, όπως κάθε Αύγουστο. Τίποτα σοβαρό δεν έχει προκύψει.

Να πάει να γαμηθεί απόψε θα μου πει τι στον πούτσο έχει συμβεί και συμπεριφέρεται έτσι.

Απόψε μετά την δεξίωση που πρέπει να παραβρεθούμε θα μου πει θέλει δεν θέλει.

«κ Μπεντλερ» σηκώνω τα μάτια μου κοιτώ την υπάλληλο μου που με φωνάζει

«κ Μπέντλερ συγνώμη, με στείλανε να σας φωνάξω. Είναι όλοι στην αίθουσα συσκέψεων και σας περιμένουνε»

«Έρχομαι σε πέντε λεπτά» Γαμώτο, έχω τρελαθεί? Πρέπει να βρω την αυτοκυριαρχία μου , εάν θέλω να κερδίσω την μάχη με το ΔΣ.

.

.

.

Έχω περασμένη μια πετσέτα γύρω από την μέση μου και στέκομαι στην μέση του βεστιαρίου μου. Τι σκατά να φορέσω πάλι ? Δεν έχω καμία όρεξη να βγω αλλά ούτε και γίνεται να την αναβάλω την έξοδο μας . Την τύχη μου μέσα. Διαλέγω ένα σμόκιν και τα κατάλληλα αξεσουάρ. Πουκάμισο, παπιγιόν γαμώ με τον καύσωνα, ζώνη , μανικετόκουμπα. Είμαι τέρμα εκνευρισμένος. Σήμερα υποτίθεται θα ήμουν χαρούμενος. Σήμερα θα την πήγαινα στην δεξίωση με όλη την αφρόκρεμα της ΝΥ. Καλά εκείνη δεν γνωρίζει τις προθέσεις μου αλλά εγώ ήθελα να δείξω σε όλους αυτούς τους γαμιώλιδες ότι αυτή η γυναίκα είναι δική μου. Ήθελα να είναι χαρούμενη και ευτυχισμένη δίπλα μου.

Κουνάω το κεφάλι μου αριστερά και δεξιά να ξεπιαστεί από την ένταση που αισθάνομαι και αρχίζω να ντύνομαι. Ας κάνω θετικές σκέψεις. Ίσως και να μην συμβαίνει τίποτα. Ίσως όλα να είναι στο μυαλό μου.

Την περιμένω από στιγμή σε στιγμή να κατέβει. Έχω ένα Tiffany Κολιέ στην τσέπη του σακακιού μου. Το αγόρασα σήμερα για εκείνη. Σήμερα συνειδητοποίησα ότι τόσο καιρό δεν της έχω πάρει τίποτα. Η Αλεξάνδρα μου ποτέ δεν ζητάει. Τίποτα.

Τίποτα δεν ζητάει τίποτα δεν λέει κιόλας όμως. Είναι κλειστή σαν στρείδι. Σήμερα , σήμερα θα ξεκαθαρίσουν όλα. Λίγες ώρες υπομονή.

Που στον διάολο είναι? Κάθομαι σαν τον μαλάκα και την περιμένω να κατέβει. Εκεί κατάντησα την τρέλα μου μέσα. Με πήρε το απόγευμα και με ενημέρωσε ότι της έτυχε δουλεία και πως θα αργήσει και θα πάει επάνω να ετοιμαστεί γιατί εκεί έχει το φόρεμα που θα βάλει απόψε. Πάντως η αλήθεια είναι πως από την εταιρία άργησε να φύγει το τσέκαρα.

Εάν δεν κατέβει σε πέντε λεπτά θα ανέβω να την πάρω από τα μαλλιά και ας πάει ξεμαλλιασμένη στην γαμωδεξίωση. Έχω πιει ήδη δυο ουίσκι και κάνω σαν τον μαλάκα βόλτες στο σαλόνι.

Ο ήχος του ασανσέρ ακούγεται , οι πόρτες ανοίγουν η Αλεξάνδρα εμφανίζεται και εγώ ξεχνάω πως αναπνέουν...Ότι και να πω δεν μπορώ να αποτυπώσω με λέξεις αυτό που βλέπουν τα μάτια μου. Φοράει μια μακριά τουαλέτα μπεζ και πάνω της είναι ραμμένα χιλιάδες κρύσταλλά. Σε κάθε βήμα της τα κρύσταλλα αντανακλούν στο φως και φαίνεται σαν να είναι λουσμένη με αστερόσκονη.

«Μωρό μου δεν έχω λόγια»

«Ευχαριστώ» μου απαντά συγκρατημένα . Τι ευχαριστώ την πουτάνα μου μέσα? Τι ευχαριστώ? Λίγη υπομονή Ρόμπερτ. Λίγη σήμερα θα ξεκαθαρίσουν όλα.

Βγάζω το διαμαντένιο κολιέ από την τσέπη μου και της το δίνω

«Αυτό είναι για σένα» πάω να την φιλήσω και απομακρύνεται. Και έχει αυτό το πούστικο το μελαγχολικό βλέμμα. Δεν πάμε καλά. Το βλέπω. Δεν πάει καθόλου καλά το πράγμα.

«Για την χθεσινή γιορτή μου? Σε ευχαριστώ αλλά δεν έπρεπε. Έχω χρόνια να την γιορτάσω»

«Γιορτή? Δεν καταλαβαίνω» και ακόμα να το ανοίξει το κρατάει στο χέρι και δεν το ανοίγει. Τι στον πούτσο τόση αδιαφορία?

«Ξέρεις στις 30 Αυγούστου είναι η ονομαστική μου γιορτή. Χθες δηλαδή. Εάν δεν είναι για αυτό το δώρο, για ποιον άλλο λόγο είναι?» ρωτά με απορία το μωρό μου

«Για απόψε , σκέφτηκα να σου πάρω κάτι για απόψε»

«Μάλιστα, ευχαριστώ» και χαμογελά ψεύτικα. Μωρό μου αυτά όχι σε μένα. Σε βλέπω πως κάτι έχεις. Βλέπω πως κάτι τρέχει.

«Δεν θα το ανοίξεις?» Το κρατά και δεν κάνει καμία κίνηση. Ρε τι γίνεται εδώ?

«Ναι ναι»

Κανένας ενθουσιασμός μόνο ένα σχόλιο, ότι της αρέσει, ψεύτικο και αυτό όπως και το χαμόγελο της. Και η μελαγχολία ακόμα εκεί.

«Δεν θα το βάλεις ?»

«Ε , όχι ,δεν ταιριάζει με αυτό που φοράω»

«Εγώ νομίζω ότι ταιριάζει μια χαρά» Της απαντάω όλο νεύρα.

«Ε τότε φόρεσε το εσύ, γιατί εγώ δεν πρόκειται να το κάνω. Εάν θεωρούσα ότι απόψε έπρεπε να βάλω κάποιο κόσμημα θα το είχα κάνει από μόνη μου» Μάλιστα έβγαλε νύχια το μωρό μου, δεν με πειράζει αρκεί να δείξει λίγη ζωντάνια . Δευτερόλεπτα μετά το μέτωπο της ζαρώνει και η μελαγχολία επανέρχεται

«Οκ. Είσαι έτοιμη?» να φύγουμε γρήγορα πριν μου γυρίσει το μάτι κι άλλο και δεν μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου.

.

.

.

.

Περιφερόμαστε ανάμεσα στους καλεσμένους ,χαιρετάμε κάποιους γνωστούς ενώ τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα επάνω μας. Είναι η πρώτη φορά που μας βλέπουν μαζί και έχει γίνει σούσουρο στις παρέες . Εμένα στα αρχίδια μου, αυτό ήθελα έτσι κι αλλιώς αλλά η άλλη, μοιάζει ακόμα ποιο χαμένη από ότι ήταν πριν. Κρατά ένα ποτήρι σαμπάνιας στο χέρι και κοιτά σαν χαμένη τον κόσμο. Που και που συμμετέχει τις διάφορες συζητήσεις που γίνονται γύρω της , αλλά σε γενικές γραμμές, είναι αλλού... Μου αρέσει που ήθελα να δείχνει ευτυχισμένη στο πλευρό μου. Κατεβάζω τα ουίσκι σαν νερό από την τσατίλα και τα νεύρα μου. Και ξέρω και ποιος θα την πληρώσει απόψε. Ξέρω ποιος θα μαζέψει τα σπασμένα... Ο πρώην.

Είναι εδώ ο Logan εκείνη δεν το έχει δει. Αυτός μας είδε και όταν έκανε κίνηση να μας πλησιάσει του έκοψα την φόρα με ένα νεύμα.

«Θέλω να πάω στο μπάνιο» Λένε τα χειλάκια του κοριτσιού μου

«Ναι μωρό μου να σε συνοδεύσω?» Πάλι αυτό το ψεύτικο χαμόγελο. Συγκαλυμμένη στεναχώρια.

«Όχι μωρό μου. Μείνε δεν θα αργήσω» μου λέει και μου δίνει την πάσα που χρειάζομαι για να πλησιάσω και να κάνω ένα καλό πρώτο ξεκαθάρισμα με τον πρώην.

«Εντάξει καρδιά μου.»

Την βλέπω να απομακρύνεται και με γοργά βήματα πλησιάζω τον μαλάκα να ξεκαθαρίσω την κατάσταση.

«Μην τολμήσεις να την πλησιάσεις . Μην τολμήσεις να την αναστατώσεις » του λέω εκνευρισμένος, χαμηλόφωνα για να μην ακούσει κανείς αδιάκριτος. Ήδη μας κοιτάνε. Ο πρώην με τον νυν...

Μειδιά «Δεν σου αξίζει παλιοαρχίδι να το ξέρεις »

«Άξιζε σε εσένα?» τον ειρωνεύομαι σηκώνοντας το ένα μου φρύδι

«Όχι. Όχι γιατί δεν την αγαπούσα. Ακόμα την αγαπώ . Πολύ. Για την ακρίβεια είμαι πολύ ερωτευμένος ακόμη μαζί της » Νευριάζω και φαίνεται. Την είχες αρχίδι την έχασες. Είναι δικιά μου τώρα. Αυτό σας δηλώνω σήμερα και σε σένα και σε όλους τους άλλους εδώ μέσα.

«Είμασταν πολλά χρόνια μαζί . Και μετά παντρευτήκαμε» συνεχίζει λες και με νοιάζει. Εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι να μείνει μακριά της στο παρελθόν εκεί που ανήκει.

«Τι με νοιάζει ρε μαλάκα? Ψυχολόγος σου είμαι?»

Αδιαφορεί και συνεχίζει λες και με νοιάζει να ακούσω τα εσώψυχα του...

«Το λάθος μου όλο ήταν ότι, υπέκυψα στις πιέσεις των δικών μου και μείναμε μαζί τους μετά το γάμο. -Είναι παράδοση παιδί μου, -Τι θα πει ο κόσμος ,-Έχεις τρελαθεί δεν φτάνει που είναι κατώτερη κοινωνικά θα μείνετε και σε ένα διαμερισματάκι?»

Μονολογεί..

«Δεν με ενδιαφέρει τίποτα από όλα αυτά » λέω κοιτώντας προς την πλευρά που είναι οι τουαλέτες για να τσεκάρω ότι δεν έρχεται.

«Ναι μαλάκα το ξέρω, απλά θα την χάσεις γιατί δεν σου αξίζει. Ξέρεις ήμουν τόσο πεπεισμένος ότι ποτέ δεν θα χωρίζαμε που δεν υπογράψαμε καν προγαμιαίο συμβόλαιο»

Αυτό τραβάει την προσοχή μου και τον κοιτάζω περιμένοντας να συνεχίσει «Όταν με χώρισε αρνήθηκε να πάρει από μένα χρήματα. Έδωσε εντολή στον δικηγόρο της να της εξασφαλίσει την ελευθερία της . Μόνο αυτό. Τίποτα άλλο δεν καταδέχτηκε από μένα»

«Και γιατί μου τα λες όλα αυτά ?»

«Θα την κάνεις και εσύ την μαλακία σου, και θα την χάσεις ,στο είπα και πριν δεν σου αξίζει »

«Και τότε τι? Θα περιμένεις στην γωνία να την κερδίσεις πίσω ? » Τον ειρωνεύομαι γελώντας δυνατά.

«Ποτέ δεν θα γυρίσει σε μένα. Άλλος είναι ο εχθρός σου, σε άλλον στρέφεται να την παρηγορήσει . Αυτός είναι ο πραγματικός εχθρός και όχι εγώ. » Τελειώνει την πρόταση του και πάει να απομακρυνθεί , κοκκαλώνει στην θέση του και στρέφει το κεφάλι του επάνω μου «Λυπάμαι που θα πρέπει να στο πω εγώ γιατί υπήρξαμε φίλοι στο παρελθόν αλλά η όποια φιλία μας τελείωσε την ώρα που αποφάσισες να την πέσεις στην γυναίκα μου»

«Πρώην» τον διακόπτω μαζεύοντας τα χέρια σε γροθιές

«Δες το κανάλι του στο YouTube, έχει ένα πολύ ενδιαφέρων βίντεο. Θα τρελαθείς . Στην κυριολεξία παλιόφιλε , θα τρελαθείς » Μου πετά και φεύγει. Τόση ώρα ρίχνω κλεφτές ματιές προς την κατεύθυνση που χάθηκε πριν λίγη ώρα αλλά ευτυχώς δεν έχει εμφανιστεί ως τώρα.

Η υπόλοιπη δεξίωση περνάει σαν σε παραζάλη. Θέλω να επιστρέψω σπίτι να δω τι ακριβώς εννοούσε ο παλιομαλάκας . Έχω καταλάβει βέβαια σε ποιον αναφέρεται στον πούστη τον Αχιλλέα. Οι πληροφορίες μου δεν ήταν πολύ συγκεκριμένες, ναι μένουν μαζί, ναι είναι φίλοι, ναι είναι συνέταιροι και συνεργάτες αλλά ποτέ δεν έχει φανεί εάν είναι κάτι παραπάνω. Αυτός κάθε βδομάδα φωτογραφίζεται με άλλη , μοντέλα , τραγουδίστριες , ηθοποιοί, γκρούπις ότι να ναι , αλλά δεν είμαι μέσα στο σπίτι τους . Ίσως όλες αυτές να είναι βιτρίνα δεν ξέρω. Το κεφάλαιο Αχιλλέας έτσι και αλλιώς με έχει απασχολείσαι πολύ. Δεν έχω βρει λύση όμως ως τώρα.

.

.

.

.

Έχουμε λίγη ώρα που επιστρέψαμε , η Αλεξάνδρα μου δικαιολογήθηκε ότι είχε κουραστική μέρα και ότι θα ήθελε να κοιμηθεί μόνη της στο σπίτι της και απόψε. Δέχτηκα της ζήτησα όμως να με περιμένει στο σαλόνι γιατί όπως της είπα θα ήθελα να μιλήσουμε πριν πάμε για ύπνο. Της ζήτησα λίγο χρόνο για να ελέγξω κάτι στα mail μου ενώ στην πραγματικότητα εδώ και πέντε λεπτά κάθομαι στο γραφείο μου με τον υπολογιστή ανοιχτό επάνω και ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι. Πίνω μια γενναία γουλιά και πατάω το play

Στέκεται διαγώνια επάνω στην σκηνή και η μπάντα του παίζει έναν σκοπό που δεν αναγνωρίζω. Έχει την κιθάρα του περασμένη και ένας βοηθός του, κουβαλά ένα σκαμπό και το τοποθετεί δίπλα του. Χαιρετά το κοινό και εκείνο ζητωκραυγάζει, η μπάντα συνεχίζει την μελωδία και ακούγεται εκείνος δυνατά και καθαρά από τα ηχεία του σταδίου να λέει.

«Σήμερα γιορτάζει ένας άνθρωπος που αγαπώ πολύ. Ένας άνθρωπος που θαυμάζω και εκτιμώ απεριόριστα. Σήμερα γιορτάζει ένα μέλος της οικογένειας μου. Ναι γλυκιά μου, είσαι η οικογένεια μου για μένα. Οικογένεια που επέλεξα συνειδητά. Ξέρω πως δεν στο λέω συχνά μα είμαι εδώ επειδή εσύ πίστεψες πρώτη σε μένα και σε ευχαριστώ γι αυτό. Φίλοι μου το τραγούδι που θα σας πω, δεν είναι δικό μου. Το αγαπώ πολύ και της το αφιερώνω. Εσείς δεν θα το καταλάβετε, όσοι από σας θέλουν να μάθουν τι τραγουδάω μπορούν να δουν την μετάφραση πίσω μου.» καταλήγει και δείχνει μια τεράστια οθόνη. Σταματώ το βίντεο για λίγο. Δεν ξέρω τι νιώθω τα χέρια μου τρέμουν η καρδιά μου χτυπά ακανόνιστα. Μια ανάσα και πάμε.

Τόσα Χρόνια Μια Ανάσα

Ανάβω ένα τσιγάρο
απ' τα απαγορευμένα
πάντα το σκασιαρχείο
αγαπούσα πιο πολύ
ανάβω κι άλλο ένα τσιγάρο.

Στη δουλειά και στο σχολείο
στης αγάπης την αρένα
μια απόδραση ζητούσα
και μια άτακτη φυγή,
ώσπου φάνηκες εσύ!

Πήραν φόρα οι μελωδίες
και του έρωτα οι χημείες
και γεννήθηκαν τραγούδια
κι ένα όμορφο παιδί
ούτε το 'χα φανταστεί.

Είναι τώρα που μετράμε
κάπου δυο δεκαετίες
και κανένας πια δε θέλει
να το σκάσει από κει,
φτάνει δίπλα να είσαι εσύ.

Σε μιαν ανάσα
τόσα χρόνια τα χωράω
τα φιλιά σου κι όσες γράψαν μουσικές, σε μιαν ανάσα ...
Σε μιαν ανάσα, ότι έγινα σε σένα το χρωστάω
στο χρωστάω κι ο δειλός

δε το ξεστόμισα ποτέ.

Κι αν καμιά φορά με πιάνουν
κάτι ανόητες μανίες
και τα κάνω άνω κάτω
και τραβάω το σκοινί
του σκορπιού μου το κεντρί.

Βγάζω, μάτια μου, ισόβια
σε κρυμμένες μου φοβίες
μη ξυπνήσω κάποια μέρα
κι έχεις εξαφανιστεί
μια ζωή χωρίς ζωή.

Σε μιαν ανάσα
τόσα χρόνια τα χωράω
τα φιλιά σου κι όσες γράψαν μουσικές, σε μιαν ανάσα...
Σε μιαν ανάσα, ότι έγινα σε σένα το χρωστάω
στο χρωστάω κι ο δειλός
δε το ξεστόμισα ποτέ.

Έχω τρελαθεί δεν εξηγείται αλλιώς . Τι λέει μαλάκα μου? Τι παιδί? Έχουν μαζί παιδί? Ποιες μελωδίες και ποιες χημείες πήραν φόρα? Έχω παγώσει στην θέση μου. Τα χέρια μου τρέμουν . Δεν είναι δυνατόν. Όχι δεν μπορεί? Το παιδί που σκατά το έχει?...Όλα τώρα θα μας τα πεις Αλεξάνδρα. Όλα τώρα ...πετάγομαι από την καρέκλα όρθιος και πάω καρφί στο σαλόνι.