Κεφάλαιο 2

Μανχάταν Ν Υόρκη

Λίγο καιρό πριν...

«Χρέωσε τα επόμενα ποτά σε μένα»

«Μάλιστα κύριε»

«Δεν ήταν απαραίτητο.»

«Ναι το ξέρω»

«Είμαι σίγουρη πως παίζεις κάποιο παιχνίδι»

«Δεν παίζω τώρα. Πριν ναι έπαιζα. Σου εξήγησα ήθελα να μάθω το όνομα σου. Δεν μάσησες όμως . Χαλάρωσε απλά σε κέρασα ένα ποτό. Εάν θέλεις μπορούμε να γνωριστούμε καλύτερα »

Τον κοιτώ πάνω από το χείλος του ποτηριού μου την ώρα που το φέρω στα χείλη μου.

Είναι ωραίος άντρας δεν λέω , φαίνεται όμως να είναι από εκείνους που σε διαλύουν και εγώ πραγματικά δεν έχω κουράγιο για κάτι τέτοιο. Δεν μου άρεσαν και οι ατάκες που μου είπε για να με γνωρίσει...

«Δεν είμαι σε φάση απόψε για νέες γνωριμίες μου αρκούν αυτές που έχω...»

Ναι καλύτερα έτσι, δεν θέλω να μπλέξω με κάποιον χειρότερο από τον προηγούμενο

«Άουτς αυτό πόνεσε » μου απαντά με αυτήν την βαριά φωνή του κάνοντας το κορμί μου να ριγεί για ακόμα μια φορά.

«Σε αυτήν την περίπτωση έχω μια πρόταση να σου κάνω. Περνάμε καλά απόψε πηδιόμαστε όπως μας αρέσει, χωρίς δεσμεύσεις καρδούλες και λουλούδια»

Δεν απαντώ. Πίνω μια γουλιά ακόμα από το ποτό μου που με έχει ζαλίσει ήδη. Δεν εξηγείτε διαφορετικά τα γεγονός ότι σκέφτομαι την πρόταση του. Την ανήθικη πρόταση του για πήδημα της μιας βραδιάς. Δεν το έχω κάνει ποτέ. Σκέφτομαι όμως πως πολλά δεν έχω κάνει ποτέ και ότι ίσως ίσως και να θέλω να δω πως είναι.

Η μουσική αλλάζει και από τα ηχεία ακούγεται μια πολύ γνώριμη σε μένα μελωδία. Άνοιξη, δυο χρόνια πριν αυτό μου θυμίζει, άνοιξη την αγαπημένη μου εποχή. Αρχίζω να λικνίζω το κορμί μου ακολουθώντας την μελωδία της μουσικής. «Μου αρέσει πολύ αυτό το τραγούδι» Λέω ενώ συνεχίζω να λικνίζω το κορμί μου.

«Πολύ ξενέρωτο αυτό το συγκρότημα » μου απαντά με θράσος.

«Πάνω από 3εκατομμύρια γυναίκες δε συμφωνούν μαζί σου »

«Σιγά» Προσθέτει καγχάζοντας

«Το συγκρότημα The savages, είναι τρομερά δημοφιλές παγκοσμίως. Αλήθεια θεωρείς ξενέρωτα τα τραγούδια τους ή δεν σου αρέσουν οι μουσικοί του?» ρωτώ εμφανώς προβληματισμένη.

«Έχω ακούσει ότι ο τραγουδιστής τους είναι εντελώς αρχίδι . Ένα κομπλεξικό παιδάκι που ο εγωισμός του δεν έχει όρια. Διαθέτει μια μέτρια φωνή και μια ακόμα ποιο μέτρια εμφάνιση και νομίζει πως κάποιος είναι.»

«Για να δούμε, αρχίδι, εγωιστής, κομπλεξικός, μέτριος και άσχημος. Μιλάς σοβαρά?»

«Ναι, αλλά έτσι είναι, όταν κάποιος πλουτίζει και γίνεται διάσημος μέσα σε μια νύχτα...»

«Μάλιστα» Θεέ μου είναι τόσο ξερόλας και αχώνευτος και κρίμα δηλαδή για είναι παίδαρος και έχει κάτι τέλεια λακκάκια και δυο παιχνιδιάρικα μάτια που όταν με κοιτάνε...Αχ... Κρίμα Κρίμα.

«Να σου παραγγείλω ένα ακόμα? »

«Όχι ευχαριστώ» Απαντώ ενώ αρχίζω να σκέφτομαι πως ίσως δεν ήταν καλή ιδέα που του μίλησα που του συστήθηκα και που συνεχίζω να πίνω ποτό μαζί του. Με νευριάζει και με ελκύει ταυτόχρονα .Κοιτώ γύρο μας και παρατηρώ πολλά βλέμματα γυναικών να είναι στραμμένα επάνω μας. Επάνω του. Να τον κοιτούν προκλητικά. Στρέφω ξανά το βλέμμα μου πάνω του και το όμορφο πρόσωπο του μου κόβει την ανάσα. Θα μείνω λίγο ακόμα. Δεν κάνω κάτι κακό, ακόμα, απλά γιορτάζω την ελευθερία μου πίνοντας χαλαρά ένα ποτό με έναν άγνωστο. Δηλαδή όχι άγνωστο μου συστήθηκε τον λένε Ρόμπερτ .

Κατεβαίνω από το σκαμπό, και εάν δεν κάνω λάθος διακρίνω έναν ελαφρύ πανικό στο βλέμμα του .

«Φεύγεις?» ρωτά αμέσως μετά.

«Όχι, πάω τουαλέτα. »

«Θα επιστρέψεις πίσω σε μένα» μου λέει κοιτώντας με βαθιά μέσα στα μάτια.

«Ναι θα γυρίσω»

Κατευθύνομαι προς τις τουαλέτες καθώς βγάζω το κινητό μου από το τσαντάκι μου. 10 αναπάντητες και 20 μηνύματα. Δεν διαβάζω κανένα. Ξεκλειδώνω την συσκευή και πληκτρολογώ τον αριθμό του Liam.

«Liam»

«Μάλιστα κ 'Αλεξ»

«Ο Αχιλλέας έχει πάρει πολλές φορές »

«Μάλιστα κ 'Αλεξ το γνωρίζω. Πήρε και εμένα πριν λίγο»

«Τι του είπες ?»

«Ρώτησε απλά που είστε και με ποιον »

«Μην απαντήσεις σε άλλη κλήση του.»

«Μάλιστα, κάτι άλλο κ 'Αλεξ?»

«Όχι. Θα σε ενημερώσω εάν σε χρειαστώ »

«Γιατί δεν μου λέτε που είστε να έρθω να σας πάρω?»

«Μείνε στην εταιρία Liam» προσθέτω και τερματίζω την συνομιλία πριν ακούσω την απάντηση του.

Βγαίνω από τις τουαλέτες και κατευθύνομαι στο μπαρ λίγο πριν φτάσω στην θέση μου ένα χέρι μου κόβει τον δρόμο «Μωρό? Είσαι για ένα γρήγορο στις τουαλέτες ?» Με ρωτά ένας μεθυσμένος μπερδεύοντας τα λόγια του. Η μυρωδιά του ποτού που φτάνει στα ρουθούνια μου από την γλοιώδη ανάσα του, μου φέρνει αναγούλα . Προσπαθώ να τον προσπεράσω και τότε αισθάνομαι ένα δυνατό σφίξιμο στο αριστερό μου μπράτσο. «Τι γίνεται μωρό? Γουστάρεις ?» Ξανά ρωτά ο μεθυσμένος και εγώ από το σοκ κάθομαι και τον κοιτώ σαν χάνος .

Σε κλάσματα του δευτερολέπτου ο μεθυσμένος βρίσκεται στο πάτωμα και ο Ρόμπερτ ακριβώς από πάνω του του φωνάζει «Εάν την ακουμπήσεις ξανά θα σου σπάσω τα χέρια . Κατάλαβες ?»

Ο μεθυσμένος προσπαθεί να σηκωθεί και να σταθεί στα πόδια του και μόλις το καταφέρνει λέει « Ήρεμα φίλε, Χάρισμά σου. Έτσι όπως είναι ντυμένη σαν ξέκωλο φαινόταν ότι δεν θα είχε πρόβλημα να μου...»

«Καλά θα κάνεις να φύγεις όσο ακόμα μπορείς και περπατάς γιατί εάν συνεχίσεις την πρόταση σου σου υπόσχομαι ότι θα σε πάρουν με φορείο από δω μέσα. Διάλεξε»

Του λέει ο Ρόμπερτ με συγκρατημένη οργή. Εγώ έχω μείνει στήλη άλατος και δεν αντιδρώ καθόλου στην σκηνή που εκτυλίσσετε μπροστά στα μάτια μου. Δυο φρουροί της  ασφαλείας του μαγαζιού πλησιάζουν από πίσω και περιμένουν ένα νεύμα του Ρόμπερτ. Μετά από μερικά αμήχανα λεπτά ο άγνωστος κάνει μεταβολή και αφού πετά δυο τρείς βρισιές εξαφανίζεται από το οπτικό μας πεδίο.

«Έλα πάμε» Μου ψιθυρίζει ο Ρόμπερτ και αφού αρπάζει το δερμάτινο μου με τραβά με δύναμη προς την έξοδο.

Ξυπνάω από το σοκ και τον ρωτάω «Που με πας ?» Ενώ με την άκρη του ματιού μου βλέπω πως προσπαθεί να συγκρατήσει την οργή του .

Δεν απαντά και ρωτώ ξανά «ΕΕΕΕ που με πας λέω ? Γιατί έχεις νεύρα?»

«Γαμώ την πουτάνα μου» φωνάζει «Είσαι σοβαρή κοπέλα μου? Σου έβαζε χέρι και εσύ καθόσουν και τον κοίταγες απλά? Πας καλά? Εκτός εάν σου άρεσε Άλεξ»

«Άφησε με δεν σου επιτρέπω » Γρυλίζω. Ακούς εκεί μου άρεσε να μου βάζει χέρι ο λιγδιάρης μεθυσμένος 

«Πες... σου άρεσε?» Ωρύεται και μας κοιτούν όλοι οι περαστικοί, αφού έχουμε βγει από το club «Πες γαμώ την τρέλα μου, εάν σου άρεσε να σε αφήσω να συνεχίσεις την βραδιά σου μαζί του»

«Όχι δεν μου άρεσε» Λέω χαμηλόφωνα

«Τότε τι?»

«Τι?»

«Τι ήταν αυτό εκεί μέσα?»

«Σοκαρίστηκα εντάξει ? Δεν μου έχει τύχει ξανά παρόμοιο σκηνικό »

Με κοιτά για λίγο «Πάμε » Λέει ξανά επιτακτικά 

«Που?»

«Δίπλα και πάνω»

«Δίπλα ? Που στο Plaza?»

«Ναι»

«Είσαι τρελός ? Δεν σε ξέρω. Δεν πρόκειται να πάω πουθενά με έναν άγνωστο»

«Ξέρεις το όνομα μου και πως μπορώ να σε προστατεύσω από ανεπιθύμητους .Έλα θα φάμε κάτι και θα συνεχίσουμε την κουβέντα που αφήσαμε στην μέση πριν »

Δεν ξέρω εάν είμαι υπό την επήρεια του σοκ ακόμα ή έτσι δικαιολογώ τις πράξεις μου αλλά συναινώ με ένα νεύμα και τον ακολουθώ. Ξέρω ότι παίρνω ρίσκο. Μεγάλο ρίσκο αλλά σήμερα μου έχουν συμβεί πολλά και θέλω να ζήσω έστω και για λίγο μια άλλη πραγματικότητα, ξένη προς εμένα.

Διασχίζουμε το lobby χέρι χέρι και χαιρετά την κοπέλα στην υποδοχή .Δεν σταματά όμως συνεχίζει προς τους ανελκυστήρες και κατευθύνεται σε εκείνους που έχουν πρόσβαση στης πολυτελείς σουίτες του Plaza.

Όσο περιμένουμε τον ανελκυστήρα να ανέβει τα 16 πατώματα συνειδητοποιώ ότι δεν κάναμε check in«Στο δωμάτιο σου πηγαίνουμε ?» ρωτώ

«Ναι θέλω να μείνουμε μόνοι μας, φαντάζομαι θέλεις το ίδιο.»