Κεφάλαιο 17

Μανχάταν Ν Υόρκη

Λίγο καιρό πριν...

Όλο το βράδυ έβλεπα κάτι περίεργα όνειρα και ο ύπνος μου ήταν πολύ ανήσυχος. Έξω έχει ξημερώσει. Και εγώ πρέπει να σηκωθώ επιτέλους να πάω στο γραφείο. Τώρα καταλαβαίνω τα παιδιά που λένε στην μαμά τους «Δεν θέλω να πάω σχολείο σήμερα» Σέρνω το κορμί μου έξω από το κρεβάτι. Κοιτάω με αποστροφή το άσπρο φόρεμα μου. Το λερωμένο μου άσπρο φόρεμα , αυτό που χθες με χλεύαζε. Θα πέσω στην ανάγκη του όμως πάλι. Δεν έχω κάτι άλλο να φορέσω και ούτε μπορώ να δανειστώ κάτι από την ντουλάπα της Ρέιτσελ είμαι πιο ψηλή και πιο αδύνατη.

Ευτυχώς έχω ρούχα στο γραφείο. Πάντα αφήνω κάτι μην τυχόν και μου χρειαστεί. Για να πάω από το σπίτι, ούτε λόγος . Δεν θέλω να τον δω. Όχι ότι θα είναι εκεί βέβαια. Μπορεί να μην κοιμήθηκε καν στο κτήριο μας. Μπορεί όταν του άφησα το πεδίο ελεύθερο να έφυγε με κάποια άλλη. Στην σκέψη αυτήν νιώθω ένα πόνο στο στήθος μου. Δαγκώνω το εσωτερικό από το μάγουλο μου. Θα το ματώσω στο τέλος. Ανάσα , ανάσα σκέφτομαι πάρε ανάσα.

Το κινητό μου παραμένει ερμητικά κλειστό. Είπα χθες ανάμεσα στα αναφιλητά μου στην Ρέιτσελ να ειδοποιήσει τα παιδιά ότι είμαστε μαζί και ότι κάτι έπαθε το τηλέφωνο μου, έτσι εάν με χρειαστούν για οτιδήποτε να πάρουν στης Ρέιτσελ. Ο Κίθ βέβαια αναστατώθηκε γιατί νόμισε στην αρχή ότι κάτι έχει η Ρέιτσελ και δεν του το λέμε , αλλά μιλήσανε με βιντεοκλήση και τον καθησύχασε. Τους άκουσα λίγο μετά που έφυγε εκείνη από τον ξενώνα να μιλάνε και να γελάνε... Στον Liam είπα να έρθει από τις 8 και να με περιμένει απέξω.

Πίνουμε καφέ και με ρωτά πως είμαι. Δεν είμαι καλά άλλα θα το παλέψω. Χθες πριν κοιμηθώ σκέφτηκα πολύ. Νομίζω πως ζήλεψα. Αυτό ένιωσα γι' αυτό έφυγα. Δεν μπόρεσα να το κοντρολάρω. Νομίζω πως ο Ρομπερτ είναι πολύς για μένα και θα πληγωθώ. Τον Logan δεν τον ζήλεψα ποτέ γι΄αυτο αντέδρασα έτσι, σοκαρίστηκα από αυτά που με κάνει να αισθάνομαι. Δεν είμαι περήφανη για τις αντιδράσεις μου. Ούτε για την ζήλια ούτε που τον παράτησα και έφυγα. Απλά είναι πολύς, πολύς σε όλα, πολύ όμορφος , πολύ ενδιαφέρων, πολύ γοητευτικός, πολύ έξυπνος, πολύ περιποιητικός πολύ πλούσιος...και ο κατάλογος συνεχίζεται και συνεχίζεται και δεν τελειώνει με τίποτα...Είναι αυτός που είναι με τα θετικά του και τα αρνητικά του και εγώ είμαι τρομερά γοητευμένη από εκείνον και... και φοβάμαι.

Δίνουμε ραντεβού για τα μέσα της άλλης εβδομάδας και όχι νωρίτερα γιατί οι γονείς της θα έρθουν σήμερα να την επισκεφτούν και θα μείνουν έως την Δευτέρα . Η μαμά της είναι πολύ περιποιητική και ο μπαμπάς της ξετρελαμένος με την προοπτική του πρώτου του εγγονιού. Κάθε δυο εβδομάδες κανονίζουν έτσι το πρόγραμμα τους ώστε να επισκεφτούν την κόρη τους και να δούνε με τα μάτια τους ότι όλα κυλάνε καλά. Θέλουν και να την κακομάθουν λιγάκι , αυτή είναι η αλήθεια...Και καλά κάνουν οι γονείς πρέπει να αγαπάνε και να στηρίζουν τα παιδιά τους.

.

.  

Αρκετή ώρα μετά βρίσκομαι στο γραφείο μου φορώντας καθαρά ρούχα, Και το κακόβουλο φόρεμα βρίσκεται στον πάτο των σκουπιδιών μου. Κρίμα γιατί μου άρεσε πολύ, αλλά η διαγωγή του με απογοητεύεσαι οικτρά.

Έχω φωνάξει την Μπέθυ στο γραφείο μου και ρυθμίζω τα ραντεβού μου. Η ώρα είναι 10 και έχω αργήσει με αποτέλεσμα όλο μου το πρόγραμμα για σήμερα να έχει αναστατωθεί και να χρειάζεται αναπροσαρμογή. Δεν νομίζω πως μου επιτρέπεται να κοιμηθώ απόψε εάν θέλω να προλάβω όλα αυτά τα ραντεβού και τις υποχρεώσεις που έχουν προκύψει.

Μέσα σε όλα αυτά έχω να διαχειριστώ και τα ΜΜΕ. Από την ώρα που ήρθα ο υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων της εταιρίας με έχει τρελάνει στα τηλέφωνα. Υπάρχει άφθονο φωτογραφικό υλικό από την χθεσινή έξοδο τους. Φωτογραφίες να χορεύουν ξέφρενα και να φασόνοντε με γκρούπις. Προσπαθεί να θάψει αρκετές από αυτές , αλλά είναι δύσκολο. Αρκετές θα διαρρεύσουν το ξέρουμε καλά όλοι. Ευελπιστώ τουλάχιστον να μπορέσει να αποσύρει της πιο προκλητικές

«Μπέθυ πάρε τον Adam και πες του ότι εάν θέλει τα ντραμς του να μεταβαίνουν αλώβητα στον προορισμό τους να επιβλέπει την μεταφορική. Εκτός εάν έχει την απαίτηση, εκείνος να πηδάει ξέκωλα και να γίνεται τύφλα μπροστά στους δημοσιογράφους και εγώ να επιβλέπω από την Αμερική με Face time την συσκευασία και μεταφορά των ΔΙΚΩΝ ΤΟΥ πραγμάτων .» Φωνάζω έξαλλη την ώρα που διαβάζω τα παράπονα του. Έχει το θράσος να μου στείλει μήνυμα και να παραπονεθεί για την εταιρία μεταφοράς.

«Μάλιστα κ Papa. Θα τον ενημερώσω αυτολεξεί »

Η μικρή πρέπει να είναι τσιμπημένη μαζί του, φαίνεται από τις αντιδράσεις της . Ελπίζω μόνο ο δικός μου ο βλάκας να μην της έχει ραγίσει την καρδιά.

Είμαι έξαλλη μαζί τους, σκέφτομαι και τα αυριανά πρωτοσέλιδα και φουντώνω ακόμα περισσότερο.

Όχι πρέπει να του μιλήσω . Σηκώνω το σταθερό και σχηματίζω τον αριθμό του.

«Mason» ακούγεται η βραχνή φωνή του.Εμ βέβαια με τόσες καταχρήσεις... 

«Τι χάλια είναι αυτά? Νομίζεις ότι μπορώ να διαχειριστώ μια τέτοια κατάσταση? Τι κάνατε χθες?» Τον ρωτάω εκνευρισμένη μόλις ακούσω την φωνή του

«Κούλαρε ρε Αλεξάνδρα, δεν έγινε και κάτι. Ένα ποτό ήπιαμε και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο»

«Με κοροϊδεύεις? Ξέρω ότι το πάρτι σας συνεχίστηκε και στο ξενοδοχείο. Κάνατε όργια σπάσατε όλο το δωμάτιο» σιωπή δεν μιλά «Δεν ντρέπεσαι? Έτσι εξελίχθηκες ? σε ένα κωλόπαιδο που κέρδισε δόξα φήμη λεφτά και νομίζει ότι αυτό είναι η ζωή, σεξ και βανδαλισμοί?»

«Θα πληρώσω τις ζημιές από τα προσωπικά μου χρήματα» λέει με θράσος 

«Αυτό κατάλαβες?» με έχει κάνει έξαλλη «Τα χρήματα νομίζεις με ενδιαφέρουν?»

«Τι θες Αλεξάνδρα και με πρήζεις? Είπα κατάλαβα. Είπα θα πληρώσω εγώ. Τι σκατά άλλο θες?»

«Άντε κόψε το κεφάλι σου λέω εγώ»

«Κάτι άλλο?»

«Ναι εάν φτάσει άλλη φορά τέτοιο υλικό στα χέρια μου, θα σας δεσμεύσω όλα τα κέρδη της περιοδείας στην Ευρώπη και θα τα κάνω δωρεά.»

«Δεν θα έκανες ποτέ κάτι τέτοιο... Δεν θα έβαζες σε εφαρμογή αυτόν τον όρο του συμβολαίου...»

«Δοκίμασε με»

«Άντε γειά» μου πετά και μου κλείνει το τηλέφωνο στην μούρη. Πάλι καλά που με χαιρέτισε το γαϊδούρι. Θα έπαιρνα και τους άλλους αλλά δεν τα ξέρω τα τηλέφωνα τους απ΄ έξω. Και για να ανοίξω το κινητό μου... ούτε λόγος!

«Μπέθυ»

«Μάλιστα κ Papa μην ξεχάσεις να ειδοποιήσεις το..» δεν ολοκληρώνω..

Η πόρτα του γραφείου μου ανοίγει με πάταγο και ένας έξαλλος Ρόμπερτ προβάλει στο άνοιγμα της. Η Μπέθυ και εγώ πεταγόμαστε έντρομες από τις θέσεις μας όρθιες πριν προλάβω να αντιδράσω έχει πάρει τον λόγο και διατάζει την Μπέθυ «Έξω» «ΤΩΡΑ» κρώζει

Εκείνη με κοιτά για διάψευση ή για επιβεβαίωση αλλά εγώ κοιτώ εκείνον στα μάτια.

Δυο μάτια που με νευριάζουν και με τρελαίνουν ταυτόχρονα. Παίρνω το βλέμμα απάθειας που έχω τελειοποιήσει με τα χρόνια για τις συσκέψεις και συνεχίζω να τον κοιτώ. Λίγες στιγμές αργότερα κανείς δεν μιλά η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι.

Πιάνω με την άκρη του ματιού μου την Μπέθυ να μαζεύει τα πράγματα της και να κατευθύνεται προς την πόρτα. «Α και που είσαι δεσποινίς » λέει ξανά στην Μπέθυ χωρίς να χάσει καθόλου την οπτική επαφή μαζί μου «Ακύρωσε όλα τα ραντεβού της κ. Papa για σήμερα. Δυστυχώς κάτι της έτυχε. »

«Μα η κ Papa έχει πολύ φορτωμένο πρόγραμμα για σήμερα. Μόλις το επιβεβαιώσαμε» Τον ενημερώνει η Μπέθυ δειλά

Η καημένη η Μπέθυ με κοιτά πάλι περιμένοντας μια αντίδραση από μέρους μου. Όταν δεν την παίρνει πετάει ένα, όπως επιθυμείτε, και εξαφανίζεται από το γραφείο μου.

«Που ήσουν?» με ρωτά με συγκρατημένη οργή

«Γιατί με έψαχνες?» τον ειρωνεύομαι

«Το τηλέφωνο γιατί το έχεις κλειστό?» μου πετά μην μπορώντας πιά να συγκρατήσει τα νεύρα του

«Με ήθελες κάτι?» τον ρωτάω και κάθομαι στην καρέκλα μου πιάνοντας το πρώτο χαρτί που βρίσκεται μπροστά μου παριστάνοντας ,ότι και καλά έχω δουλειά και δεν σε βλέπω και καθόλου, αλλά μέσα μου η καρδία μου χτυπάει σαν τρελή και φοβάμαι πως σε λίγο θα την ακούσει.

Με πλησιάζει με δύο δρασκελιές το αρπάζει με φόρα και το κάνει μια μπάλα «Που σκατά ήσουν όλη νύχτα μου λες ? Λέγε χάνω την υπομονή μου και πίστεψε με δεν θέλεις να με δεις θυμωμένο»

«Είχα δουλειά » του απαντώ

«Δουλειά ?»

«Ναι»

Τότε με τραβάει και με σηκώνει από την θέση μου με φέρνει το πρόσωπο του στο ύψος του δικού μου προσώπου και μου λέει απειλητικά «Εάν χθες πηδήχτηκες με άλλον καλύτερα για σένα να μην το μάθω ποτέ» και απομακρύνεται από κοντά μου

«Δεν δεν πήγα με άλλον» του φωνάζω αγανακτισμένη. Μα καλά μόνο αυτό τον ενδιαφέρει ?

«Ειλικρινά Αλεξάνδρα δε σε περίμενα τόσο ανώριμη μάλλον έκανα λάθος .»

«Γιατί τι έκανα?»

«Έχεις την καλοσύνη να με διαφωτίσεις γιατί έφυγες χθες έτσι?»

«Δεν μιλάς ε? Τι να πεις ?» συνεχίζει να με επιπλήττει

«Εγώ ξέρω πολύ καλά τους όρους μας , πηδιόμαστε περιστασιακά εσύ χαλάς τον κόσμο γιατί δεν έμεινα να το παίξω ζευγαράκι μαζί σου.» του απαντώ στενεύοντας τα μάτια μου.

Είδα το βλέμμα του να θολώνει και το στομάχι μου έφτασε στην πλάτη. Ωχ έχω την αίσθηση ότι τον εξαγρίωσα

«Οκ έγινε. Πολύ ωραία ήλπιζα να τα είχαμε ξεκαθαρίσει πριν φύγουμε αλλά δεν πειράζει θα τα ξεκαθαρίσουμε όλα σε λίγες ώρες » η φωνή του είναι ψυχρή και απόμακρη και συνεχίζει «Ετοιμάσου»

«Για που?» τον ρωτάω μαλακά γιατί το βλέμμα του δεν έχει ξεθολώσει ακόμα

«Εάν μέσα στα επόμενα τρία λεπτά δεν είσαι στην πόρτα οι υπάλληλοι σου θα δουν ένα πολύ ωραίο θέαμα. Θα φροντίσω εγώ γι' αυτό» και φεύγει από το γραφείο μου

Σε δυο ήμουν έξω από την πόρτα.

.

.

.

Έχουμε μπει σε ένα θωρακισμένο μαύρο αυτοκίνητο και δεν ξέρω που πάμε. Εκείνος δεν έχει αφήσει το τηλέφωνο του από το χέρι του. Πότε μιλά και πότε γράφει. Γενικά εκτοξεύει οδηγίες και με όχι και τόσο κομψό τρόπο. «Το τηλέφωνο σου » μου ζητά μάλλον το κινητό μου, γιατί έχει απλώσει και το χέρι του. Το βγάζω δειλά δειλά από την τσάντα μου και του το δίνω .

«Που πάμε» Τολμώ να ρωτήσω για να εισπράξω μια προειδοποιητική ματιά του στιλ έχεις εξαντλήσει την υπομονή μου, καλύτερα να το σκεφτείς για να ξαναμιλήσεις «Κωδικό» Γκαρίζει

«Δώστο μου να το ανοίξω» του λέω

«Αλεξάνδρα πες τον κωδικό μην σε γαμήσω ανάποδα εδώ μέσα και γίνεις θέαμα στην ομάδα ασφαλείας » σκύβει και μου λέει στο αυτί μου. Είμαι άρρωστη. Πολύ άρρωστη, Εμένα τα βρομόλογά του αντί να με νευριάσουν με έκαναν να στάζω.

«2041» Απαντάω.

Ανοίγει το τηλέφωνο μου και αν είναι δυνατόν το ψάχνει? Όχι αποκλείεται δεν κάνει κάτι τέτοιο. Πάω να του το αρπάξω και ξαφνικά χαμογελά. Λεν είμαστε καλά τι αψυχολόγητη συμπεριφορά είναι αυτή?

«Στην φίλη σου κοιμήθηκες μωρό μου?» Ρωτά χωρίς ίχνος ντροπής επάνω του που έψαξε το τηλέφωνο μου που καταπάτησε τα προσωπικά μου δεδομένα. Βγάζω την ζώνη μου και γυρίζω να τον χτυπήσω είναι ποιο γρήγορος όμως με αρπάζει και με ακινητοποιεί επάνω του. Επιτίθεται με το στόμα του στο δικό μου με δαγκώνει και με διεκδικεί .Προσπαθώ να μην υποκύψω αλλά είναι δύσκολο τον θέλω πολύ. Τότε ξαφνικά σταματά και με τοποθετεί στην θέση δίπλα του.

«Αρκετά! Τα υπόλοιπα θα τα πούμε μόνοι. Δεν με ενθουσιάζει ιδιαίτερα η ιδέα να γίνομαι θέαμα στο προσωπικό μου.»

«Που με πας »

«Στα Hamptons. Στο Bridgehampton έχω ένα οινοποιείο εκεί και μια έπαυλη. Εκεί μένουν και οι γονείς μου αρκετούς μήνες το χρόνο» μου ξεφουρνίζει και γίνομαι άσπρη σαν το πανί . Όχι... χθες οι φίλοι του σήμερα οι γονείς? Γιατί μου το κάνει αυτό? Τι δεν καταλαβαίνει?

«Αλεξάνδρα...»

«Οι γονείς σου?» ψελλίζω

«Δεν είναι εκεί έχουν πάει εκδρομή , και να ήταν όμως είναι δυο υπέροχοι άνθρωποι»

«Οκ » λέω και στρέφω το κεφάλι μου στο παράθυρο

Τραβάει το πιγούνι μου και γυρίζει το πρόσωπο μου προς το δικό του «Καλύτερα να αρχίσεις να μιλάς » με προστάζει

«Δεν είναι κάτι ειλικρινά»

«Αλεξάνδρα τα Hamptons είναι 100 μίλια από την NY θες να μου πεις με το καλό ή να τσακωνόμαστε σε όλο τον δρόμο χωρίς να έχεις οδό διαφυγής »

«Ο Logan προέρχεται από εύπορη οικογένεια το ξέρεις , τον ξέρεις είπες πως ήσασταν φίλοι» σταματάω και μου κάνει νόημα με το χέρι να συνεχίσω «Οι γονείς του ποτέ δεν δέχτηκαν ότι ο γιός τους είχε σχέση μαζί μου, ούτε ότι με παντρεύτηκε. Δεν ήταν οικονομικό το θέμα τους Απλά θεωρούσαν ότι ο γιος τους θα έπρεπε να παντρευτεί κάποια Αμερικανίδα από παλιά οικογένεια και ας μην είχε χρήματα θα είχε όνομα. Κι ας μην είχε σπουδάσει τίποτα θα ήταν γυναίκα τρόπαιο, εμένα θα μπορούσε να με έχει σαν γκόμενα, διακριτικά πάντα. Αυτά ήταν τα ακριβή λόγια των γονιών του, εάν τα θυμάμαι καλά. Περάσανε και χρόνια. »

Έπιασε τα μπράτσα μου απαλά και πλησίασε αργά τα χείλη του στα δικά μου και με φίλησε αργά τρυφερά. «Μωράκι μου, ώστε αυτούς πρέπει να ευχαριστήσω που είσαι τώρα εδώ μαζί μου?» Με πειράζει? Τα εννοεί? Δεν μπορώ να καταλάβω από το ύφος του

«Μην φοβάσαι οι δικοί μου γονείς είναι οι καλύτεροι που θα μπορούσε να ευχηθεί να έχει ένας άνθρωπος . Να είσαι σίγουρη πως εάν σε γνωρίσουν θα σε λατρέψουν , όπως σε λάτρεψαν οι φίλοι μου»

«Μα εγώ χθες σε έφερα σε δύσκολη θέση έτσι όπως σε άφησα.»

«Ακριβώς γι' αυτό σε λάτρεψαν με είδαν πρώτη, και ευελπιστώ τελευταία φορά, να τρέχω πίσω από μια γυναίκα, να τρέχω πίσω σου.»

Και τώρα χαμογελάω εγώ.

«Θα μιλήσουμε μόλις φτάσουμε απλά σκέψου, γιατί έκανες ότι έκανες χθες »

Στο υπόλοιπο της διαδρομής δούλευε ασταμάτητα και εγώ προσπαθούσα να απαντήσω σε αυτό που με ρώτησε. Την απάντηση την ήξερα... τι να πω σε εκείνον δεν ήξερα. Θα του πω την αλήθεια και ότι βρέξει ας κατεβάσει Αποφασίζω τελικά.