Κεφάλαιο 15
Κεφάλαιο 15
Μανχάταν Ν Υόρκη
Λίγο καιρό πριν...
«κ Ρότζερ, αυτήν η κολόνα πρέπει να βρίσκεται εκεί?» ρωτάω με εκνευρισμό τον υπάλληλο της τεχνικής εταιρίας που έχει αναλάβει τα σχέδια για τα εξοχικά μας
«Τι εννοείτε κ Papa?»
«Εννοώ ότι μέσα στο σαλόνι υπάρχει μια ξεκάρφωτη κολόνα. Στο κέντρο του σαλονιού »
«Μα κ Papa, οι συγκεκριμένες κολόνες είναι ζωτικής σημασίας για το οικοδόμημα. Αποτελούν φέροντα οργανισμό, εάν αφαιρεθούν θα υπάρχει πρόβλημα. Η οικοδομή...»
«Δεν εννοώ να αφαιρεθεί, για όνομα του θεού» τον διακόπτω αγανακτισμένα. Αυτήν η συνάντηση με έχει εξουθενώσει. Ο άνθρωπος παριστάνει ότι τα ξέρει όλα. Είμαστε στην αίθουσα συσκέψεων εδώ και δυο ώρες και απαιτεί να εγκρίνω τα σχέδια χωρίς αλλαγές. Ξεχνάει πως εγώ θα μείνω εκεί και όχι αυτός.
«κ Ρότζερ, θα ήθελα να σας επιστήσω την προσοχή στο εξής . Δεν έχω μείνει ευχαριστημένη από την δουλειά σας, εάν και η επόμενη συνάντηση μας κινηθεί στο ίδιο μοτίβο, θα αναγκαστώ να λήξω την συνεργασία μας » Ο συνομιλητής μου κάπως μαζεύεται...ωραία φίλε κατάλαβες πως εδώ, εγώ διατάζω όχι εσύ.
«Λοιπόν, ας συνεχίσουμε , αυτό που έλεγα είναι πως η κολόνα θα ήθελα να μετακινηθεί και να ¨κρυφτεί¨ μέσα σε κάποιον τοίχο. Να εδώ ας πούμε, είναι αυτό εφικτό? » του δείχνω με το δάχτυλο μου τι εννοώ
«Ναι μάλιστα , αυτό νομίζω πως γίνεται»
«Ωραία. Κάνε τις αλλαγές και μίλα με την Μπέθυ, για να κανονίσετε την επόμενη συνάντηση μας » σηκώνομαι από την καρέκλα και του τείνω το χέρι
«Καλή συνέχεια»
«Και σε εσάς , και σε εσάς»
Έξω από την πόρτα της αίθουσας συσκέψεων με περιμένει η Μπέθυ και περπατάμε μαζί μέχρι το γραφείο μου καθώς με ενημερώνει για διάφορα τηλεφωνήματα
«Το νομικό τμήμα έχει έτοιμα τα συμβόλαια του Τιμ Στόουν κ Άλεξ»
Το τηλέφωνο μου χτυπά και κοιτώντας την οθόνη κοκαλώνω. Σηκώνω το χέρι ψηλά κάνοντας νόημα στην Μπέθυ να σταματήσει και με μεγάλες δρασκελιές φτάνω στο γραφείο μου.
«Papa» λέω κοφτά
«Γειά σου» ακούγετε μια οικία φωνή. Παίρνω μια βαθιά ανάσα
«Γειά»
«Τι κάνεις?»
«Είμαι καλά»
«Χαίρομαι, Θα ήθελα εάν θες και εσύ να βρεθούμε το βράδυ για φαγητό» Περνά αμέσως στον λόγο του τηλεφωνήματος του, χωρίς περιστροφές. Η ευθύτητα του, είναι γνώριμο του χαρακτηριστικό.
«Σήμερα?»
«Εάν θες»
«Θα σε καλέσω μόλις δω το πρόγραμμα μου»
«Ναι , Αλεξάνδρα ναι» ακούγεται αγχωμένος «Ένα φαγητό είναι, θέλω να σε δω, σε παρακαλώ»
«Οκ θα δω τι μπορώ να κάνω»
Κλείνω το τηλέφωνο. Και σωριάζομαι στην καρέκλα. Τι ήταν αυτό τώρα αναρωτιέμαι φωναχτά? Να πάω? Θα είναι λάθος εάν πάω? Κοιτώ την ώρα, ο Αχιλλέας είναι στην μέση της συναυλίας δεν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί του. Ξέρω τι θα μου πει. Θα μου πει επι λέξη, γάμησε τον καριόλη, και αν σε ξαναενοχλήσει πες στο αρχίδι ότι δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα. Και θα το εννοεί θα πάει να τον δείρει.
Σκέφτομαι την κατάσταση ακόμα μία φορά και αποφασίζω να πάω. Όχι όμως το βράδυ εάν θέλει συνάντηση θα πάμε για μεσημεριανό για να έχω το πρόσχημα της δουλείας και να μπορώ να φύγω εάν χρειαστεί. Τον καλώ εγώ και κανονίζουμε να βρεθούμε σε ένα εστιατόριο κοντά στην δισκογραφική σε μία ώρα.
.
.
.
.
Περπατώ πλάι στον μετρ περιμένοντας να μου υποδείξει το τραπέζι μου. Λίγα βήματα και τον βλέπω. Δεν έχει αλλάξει , λογικό είναι έχω μόνο 2 μήνες να τον δω. Μου χαμογελά και σηκώνεται να με αγκαλιάσει.
«Μου έλειψες μικρή μου» μου λέει καθώς με φιλά σταυρωτά. Εγώ έχω συγκινηθεί. Πέρασα τόσα μαζί του και τώρα δεν αποτελεί κομμάτι της καθημερινότητας μου. Τον αγάπησα πολύ και τώρα κενό. Τον αγαπώ νομίζω σαν άνθρωπο.
«Πώς είσαι» ρωτώ όταν βρίσκω την φωνή μου
«Είμαι καλά, εσύ?»
«Καλά, όπως τα ξέρεις , δεν αλλάζει κάτι»
«Γιατί έμεινες Αμερική? Τέτοια εποχή του χρόνου συνήθως ακολουθούσες το συγκρότημα. Οι υπόλοιποι διαπρέπουν στην Ευρώπη μαθαίνω»
«Η Ρέιτσελ» λέω με σπασμένη φωνή «Είναι έγκυος και έμεινα εγώ μαζί της»
Με κοιτά έντονα και μετά κουνά το κεφάλι «Συγνώμη. Συγνώμη για όλα...»
Ο Σερβιτόρος διακόπτει την άβολη στιγμή μας. Παραγγέλνουμε και ευτυχώς η υπόλοιπη λίγη ώρα περνά με ευχάριστα. Ευτυχώς η άβολη στιγμή πέρασε και με τον Logan ανταλλάσσουμε τα νέα μας συζητάμε όπως παλιά για τις δουλειές μας ενώ τρώμε , και αυτό φαντάζει τρομερά οικείο. Μοιάζει σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα, ενώ στην πραγματικότητα τα πάντα έχουν αλλάξει.
Ο Logan ξεκινά να μου λέει κάτι αλλά εγώ δεν τον ακούω εστιάζω την προσοχή μου στο τηλέφωνο μου...
Ανοίγω το εισερχόμενο μήνυμα
«Που είσαι Μωρό μου ? Να περάσω να σε πάρω το απόγευμα να γυρίσουμε μαζί σπίτι?»
Τι να απαντήσω τώρα?
«Άλεξ όλα καλά»
«Ναι , ναι» αφήνω το τηλέφωνο στην άκρη θα του απαντήσω από το γραφείο μπορώ να διαχειριστώ μόνο ένα απαιτητικό αρσενικό την φορά. Σηκώνω το βλέμμα μου επάνω του και προσπαθώ να παρακολουθήσω τι λέει ενώ το μυαλό μου τρέχει στον Ρόμπερτ. Να του πω για την συνάντηση?
«Έλεγα δηλαδή, ότι εάν ήθελες και εσύ, μπορούμε να προσπαθήσουμε πάλι» πιάνει το χέρι μου ανάμεσα στα δικά του... Η κίνηση του με ξυπνάει από τον λήθαργο και ο εγκέφαλος μου επεξεργάζεται τα τελευταία του λόγια.
Κοιτώ το όμορφο πρόσωπο του που κάποτε ήταν όλος μου ο κόσμος...
«Logan...»
«Μην απαντάς τώρα σκέψου το μόνο αυτό ζητώ. Είμασταν καλά μικρή πριν τα σκατώσουμε»
«Εγώ δεν...»
«Σσσς πάρε λίγο χρόνο να το σκεφτείς»
Παίρνω μια ανάσα...Δεν θέλω να του δώσω ελπίδες
«Logan, αυτήν την στιγμή συμβαίνει κάτι στην ζωή μου...» αρχίζω δειλά να του εξηγώ
Αφήνει το χέρι μου και ξεφυσά «Δηλαδή?»
«Μην με κάνεις να το πω...» τον παρακαλώ
Μου χαρίζει ένα πικρό χαμόγελο «Μάλιστα. Συμβαίνει καιρό?»
Κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά
«Τον αγαπάς ?» στηλώνω τα μάτια μου επάνω του. Τι να απαντήσω τώρα?
«Δεν, είναι νωρίς...σε παρακαλώ δεν νιώθω άνετα.» του δηλώνω
«Μάλιστα, εφόσον είναι νωρίς και δεν αισθάνεσαι τίποτα ακόμα για εκείνον , τότε δεν χάνω τις ελπίδες μου» μου δηλώνει τελεσίδικα.
Ααα δεν θα τα πάμε καλά
«Logan, πραγματικά δεν θέλω να σου δώσω ελπίδες. Με εσένα είχα μια ευκαιρία και το αποτέλεσμα δεν ήταν καλό. Θέλω να...»
«Ένα γαμημένος χρόνος ήταν μόνο και φταίγαμε και οι δύο» με διακόπτει γρυλίζοντας
«Πραγματικά χάρηκα που σε είδα» του λέω την ώρα που σηκώνομαι από την θέση μου. Χαμογελάω να μην καταλάβει κανείς από τους γύρο μας ότι διαπληκτιζόμασταν. Τον πλησιάζω και τον φιλώ στο μάγουλο και του λέω με πραγματική αγάπη «Χάρηκα πραγματικά που σε είδα, να προσέχεις ε?»
Με σφίγγει λίγο ακόμα στην αγκαλιά του «Και εσύ...και να θυμάσαι ότι είμαι ακόμα εδώ για σένα»
.
.
.
.
Έχω φτάσει στο γραφείο εδώ και ώρα και κοιτάω το κινητό μου. Πρέπει να του πω για την συνάντηση? Δεν έγινε και κάτι και στην τελική αυτός μου απαριθμεί τα ραντεβού και τα γεύματα εργασίας ? Γαμώτο τι λέω αυτά που σκέφτομαι δεν στέκουν. Θα του το πω αποφασίζω και πιάνω το τηλέφωνο μου στα χέρια να του απαντήσω. Δεν προλαβαίνω όμως γιατί ένα δεύτερο μήνυμα του μόλις παραδόθηκε
Ανοίγω το εισερχόμενο μήνυμα
«Αλεξάνδρα?»
Πατάω απάντηση και πληκτρολογώ
«Ήμουν για φαγητό»
Ανοίγω το εισερχόμενο μήνυμα
«???»
Πατάω απάντηση και πληκτρολογώ
«Με τον Logan»
Αυτό ήταν...περιμένω την αντίδραση του...
Καμία αντίδραση. Έχουν περάσει τρείς ώρες . Δεν απάντησε στο μήνυμα μου και εγώ δεν πιέζω την κατάσταση. Πιστεύω ότι θα το χειριστούμε καλύτερα εάν το συζητήσουμε από κοντά.
Τον πείραξε. Γιατί όμως να τον πειράξει? Για ένα φαγητό βγήκα, λέω για να δικαιολογήσω την πράξη μου...
Ναι αλλά σου την έπεσε ο πρώην σου, ήταν φαγητό με σκοπό την επανασύνδεση σας, με κατσαδιάζει το υποσυνείδητο μου... Δεν το γνώριζα όμως, ότι θα μου ζητούσε κάτι τέτοιο ...Υπερασπίζομαι την απόφαση μου να πάω για φαγητό μαζί του. Γαμώτο ποιον κοροϊδεύω? Εγώ θα ήμουν έξαλλη μαζί του εάν έβγαινε με την πρώην του. Αυτά σκέφτομαι στην διαδρομή προς το σπίτι και καταλήγω στο ότι πρέπει να ζητήσω συγνώμη.
Μπαίνω μέσα και τον βρίσκω στο σαλόνι. Δεν με κοιτά δεν μου μιλά. Φοράει ένα παλιό ξεβαμμένο τζιν και ένα φανελάκι μαύρο. Από τα σαρκώδη χείλη του κρέμεται ένα τσιγάρο και στο χέρι του κρατά ένα κρυστάλλινο χαμηλό ποτήρι που εάν κρίνω από το κεχριμπαρένιο του χρώμα είναι ουίσκι. Η ώρα είναι μόλις επτά. Πολύ νωρίς, για ουίσκι διαπιστώνω. Το τσιγάρο δεν θα το σχολιάσω καν. Τον πλησιάζω αργά , όπως θα πλησίαζα ένα άγριο ζώο.
«Ρόμπερτ» δεν μου απαντά πλησιάζω λίγο ακόμα και τα γόνατα μου ακουμπάνε τώρα τα δικά του. Με μία αποφασιστική κίνηση κάθομαι στα γόνατα του. Και πλέκω τα χέρια μου στον αυχένα του. Προσπαθεί να με απωθήσει. Δεν του το επιτρέπω
«Συγνώμη» ψελλίζω. Τίποτα καμία κίνηση
«Μίλησε μου» Του ζητώ να μου πει κάτι έστω να μου φωνάξει, αλλά δεν παίρνω καμία απάντηση. Δεν με κοιτά δεν με ακουμπά
«Θα πεις κάτι?» Τίποτα. Παίρνω μια γρήγορη απόφαση θα ζητήσω συγνώμη με άλλο τρόπο.
Ανοίγω με τρεμάμενα χέρια το πρώτο κουμπί του πουκαμίσου του, ενώ τον φιλώ στο λαιμό του. Πιάνει τα χέρια μου και τα κρατά ανάμεσα στα δικά του. Με κοιτά έντονα. «Σε πήδηξε?» με ρωτά με βαριά από τα τσιγάρα και το αλκοόλ φωνή
«Όχι»
«Γιατί πήγες ?»
«Μου το ζήτησε, ήταν κομμάτι της ζωής μου για χρόνια. Δεν σήμαινε κάτι για μένα.»
«Για εκείνον ?» Με ρωτά εκνευρισμένος
Δεν απαντώ
«Μίλα» με προστάζει μην μπορώντας να διαχειριστεί τον θυμό του
«Είμαι εδώ μαζί σου, τι σημασία έχει τι ήθελε εκείνος?»
«Ναι?» Καγχάζει «Ωραία τότε» μου απαντά με νεύρα και θυμό . Με σηκώνει και με στήνει στα πόδια μου και ξανακάθεται στην πολυθρόνα του. Πιάνει το πρώτο κουμπί του τζιν και το ανοίγει.
Με κοιτά στα μάτια, δυο φουρτουνιασμένες θάλασσες με κοιτάνε και περιμένουν να δούνε τις αντιδράσεις μου. Καταλαβαίνω τι θέλει. Θέλει να του επιβεβαιώσω ότι θέλω αυτόν και μόνο αυτόν.
Γονατίζω και ανοίγω τα υπόλοιπα κουμπιά του παντελονιού του. Με βοηθάει να κατεβάσω το παντελόνι μαζί με το εσώρουχο του, αφού ανασηκώνεται από την πολυθρόνα.
«Και τώρα? Τι θα κάνεις τώρα Αλεξάνδρα?»
Άνοιξα το στόμα και έβαλα όλο το όργανό του μέσα στο στόμα μου και άρχισα να γλύφω το όργανο του.
«Έτσι μπράβο. Τώρα φρόντισε να κάνεις καλή δουλειά και θα σου επιτρέψω να φτάσεις κι εσύ σε οργασμό.» μου ανακοινώνει.
Με το στόμα της μπουκωμένο από το όργανό του, σήκωσα το βλέμμα μου επάνω του έκπληκτη. Δώσε τόπο στην οργή λέω στον εαυτό μου. Μην τον δαγκώσεις, είναι θυμωμένος και τα λέει αυτά προστάζω τον εαυτό μου. Είμαι ειλικρινά έτοιμη να τον δαγκώσω...
Συνεχίζω να τον γλείφω και αρχίζω να ερεθίζομαι πολύ
«Σοβαρά μιλάω, Αλεξάνδρα. Μπορώ να κάνω ό,τι θέλω μαζί σου. Και φρόντισε να τα καταπιείς. Σε διατάζω!»
Κανονικά δεν έπρεπε να ερεθιστώ από τη σκληρότητα της συμπεριφοράς του. Να ξενερώσω θα έπρεπε . Ήταν αλλόκοτο, πρωτόγνωρο. Ένιωθα ντροπή. Όμως παρ΄ όλο που ο Ρόμπερτ μου κρατούσε γερά το κεφάλι και μου υπαγόρευε το ρυθμό με τον οποίο το ανεβοκατέβαζε έχοντας στο στόμα μου τον ανδρισμό του, κι αδιαφορώντας για το αν εγώ μπορούσα να αναπνέω ή όχι, εγώ δεν μπορούσα να συγκρατηθώ. Είχα ερεθιστεί. Το σώμα μου αντιδρούσε ασυναίσθητα στις κινήσεις του και αναγνώριζε τη δυνατότητά του να με πείθει ότι από αυτόν ερχόταν η ηδονή και η απόλαυση. Και κάθε στιγμή που περνούσε, ένιωθα πιο δυνατό, πιο άγριο, πιο ανεξέλεγκτο πόθο. Άκουγα τις ανάσες του, ένιωθα τον ερεθισμό του και τρελαινόμουνα που εγώ τον έφτανα σε αυτό το σημείο . Η λογική δεν μπορούσε πλέον να υπερισχύσει απέναντι στις επίμονες απαιτήσεις του. Επίσης δεν ήμουν σε θέση να ελέγξω τους παλμούς της καρδιάς μου που χτυπούσε ανεξέλεγκτα. Ο Ρόμπερτ αντιπροσώπευε την ηδονή και τον παραλογισμό για μένα. Ήταν ο μόνος άντρας που επιθύμησα ποτέ τόσο πολύ.
«Θα με πεθάνεις άτιμο θηλυκό» ψέλλισε με δυσκολία καθώς πλησίαζε επικίνδυνα η δική του έκρηξη. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, δεν άντεξε άλλο τη διέγερση και έφτασε στην κορύφωση. Το πέος του άρχισε να εκτοξεύει καυτό και πηχτό σπέρμα, που πλημμύριζε το στόμα μου.
Μετά τον τελευταίο σπασμό του που συνοδεύτηκε από ένα πνιχτό βογκητό, μου άφησε ελεύθερο το κεφάλι, έγειρε πίσω και έχοντας τα μάτια κλειστά ανάσαινε βαριά. Το στήθος του συνέχιζε να ανεβοκατεβαίνει απότομα όταν ένιωσε τον ανδρισμό του να σκιρτά πάλι.
Με γρήγορες κινήσεις έβγαλα τα ρούχα μου και ψάρεψα ένα προφυλακτικό από την τσέπη του παντελονιού του. Του το φόρεσα και σκαρφάλωσα επάνω του
«Φαντάζομαι ότι δε θέλεις πολύ ακόμη για να φτάσεις σε οργασμό Πάντως έκανες πολλή υπομονή μαζί μου απόψε». Μου λέει την ώρα που με φιλά γλυκά στο στόμα
«Είμαστε καλά?» τον ρωτάω
«Ναι μωρό μου, ναι » μου απαντά τρυφερά επάνω στα χείλη μου την ώρα που αρχίζει να με γεμίζει σιγά σιγά
«Είσαι είδη μούσκεμα μωρό μου, με θέλεις?»
«Πολύ» Του επιβεβαιώνω το αυτονόητο
Με αργές και προσεκτικές κινήσεις με γέμιζε
«Βάλε τα χέρια σου στους ώμους μου μωρό μου, και κρατήσου.» Με διέταξε και από εκείνη την στιγμή και μετά άρχισε να με σφυροκοπάει με δύναμη. Μου έδωσε τον ρυθμό που επιθυμούσε και μετά από μερικές ωθήσεις φτάσαμε στην κορύφωση μαζί. Τον κοιτώ και μου χαμογελάει. Ναι είμαστε καλά. Μπορώ να το δω στο πρόσωπο του...
«Μην νομίζεις ότι θα την γλυτώσεις τόσο απλά, όλη νύχτα απόψε δεν πρόκειται να σε αφήσω σε ησυχία» Με ενημερώνει και εγώ γελάω ευτυχισμένα και τον φιλάω στο στόμα
.
.
.
.
.
.
Λίγες ημέρες μετά...
.
.
.
.
.
Ανοίγω το εισερχόμενο μήνυμα
«Στις 9 δείπνο στο Luna»
Πατάω απάντηση και πληκτρολογώ
«Τι απαιτητικός κόπανος που είσαι?»
Ανοίγω το εισερχόμενο μήνυμα
«Μωρό μου »
Τίποτα δεν μου είπε .Τίποτα. Με ποιον θα βρεθούμε τι να βάλω. Φταίω εγώ να πάω καλυμμένη με πούπουλα και φτερά , να τον κάνω ρεζίλι? Αλλά τόσο χοντρόπετσος που είναι ούτε αυτό δεν θα τον πείραζε . Αχ ωραίος χοντρόπετσος και θεός στο σεξ... Στις 8:30 είμαι έτοιμη και κάνω βόλτες στο σαλόνι μου γεμάτη νευρικότητα. Τα άλλα επαγγελματικά ραντεβού που του τύχανε αυτόν τον μήνα ήταν όλα μεσημέρι και εκ των πραγμάτων δεν μπορούσα να παραβρεθώ αλλά για σήμερα δεν είχα δικαιολογία. Έτσι στέκομαι εδώ φορώντας ένα κομσό λευκό Chanel φόρεμα και τα ασημένια jimmychoo πέδιλα μου. Το φόρεμα είναι αρκετά καθωσπρέπει για ένα επαγγελματικό δείπνο. Σέξι σικ , μέχρι το γόνατο αρκετά κλειστό μπροστά και αρκετά αποκαλυπτικό πίσω καθώς λείπει όλη η πλάτη του.
Στις 8:35 με ειδοποιεί με ένα ακόμη μήνυμα ότι με περιμένει στην είσοδο του κτιρίου μας . Καλώ το ασανσέρ και μέσα σε λίγα λεπτά βρίσκομαι μπροστά από το θεόρατο αμάξι του. Ένας από την ομάδα ασφαλείας του έχει κατέβει από το αυτοκίνητο και μου ανοίγει αμίλητος την πόρτα. Μπαίνω και με κατακλύζει η οικεία του μυρωδιά Ρόμπερτ με κάτι άλλο... Με τραβάει επάνω του και χαμογελά επάνω στα χείλη μου. «Γεια σου όμορφη μου!!! Είσαι πραγματικά πολύ πολύ όμορφη απόψε»
Τον κοιτώ και προβληματίζομαι , φορά ένα ξεβαμμένο τζιν γεμάτο σκισίματα και ένα γαλάζιο T-shirt. Πανέμορφος είναι αλλά είναι πολύ κάζουαλ ντυμένος για επαγγελματικό δείπνο. «Και εσύ δεν πας πίσω , ωραίος είσαι αλλά...?»
«Οπα όπα » με διακόπτει «Αυτό το φόρεμα είναι λειψό. Που είναι ρε Αλεξάνδρα το υπόλοιπο ύφασμα ? Όλη η πλάτη έξω είναι ρε κορίτσι μου . Σουτιέν τουλάχιστον φοράς?»
«Όχι»
«Τι όχι ρε κορίτσι μου γαμω την τρέλα μου μέσα για γυναίκα. Όλοι σήμερα θα χαλβαδιάζουν τα βυζιά σου? »
«Μήπως γίνεσαι λίγο παράλογος?»
«Όχι γαμώτο δεν γίνομαι»
«Αυτό το φόρεμα είναι Chanel»
«Να το φορέσει η Coco τότε, έπρεπε να το φορέσεις εσύ?»
Κάθομαι επάνω του και τρίβω το στήθος μου στο δικό του, «Μωρό μου σκέψου ότι μόνο εσύ τα πιάνεις»
«Πειράζει που θέλω μόνο εγώ να τα βλέπω κιόλας? » Λέει μουτρώνοντας σαν μωρό παιδί. Μα είναι τόσο εκνευριστικά αξιολάτρευτος όταν κάνει τέτοια πείσματα...
«Τι να κάνω για να σου φτιάξω το κέφι?» Τον ρωτάω
«Τίποτα»
«Έλα τώρα ρε μωρό μου» Τον αποπαίρνω
«ΤΙ ΕΙΠΕΣ?»
«Τι είπα?» τον ρωτάω
«Πως με είπες ?» Εντωμεταξύ έχει ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά
Και τότε η συνειδητοποίηση με χτυπά κατακέφαλα τον είπα ΜΩΡΟ ΜΟΥ? ΟΧΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΚΑΝΑ ΕΓΩ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ. ΑΥΤΟΣ ΑΥΤΟΣ ΜΕ ΜΠΕΡΔΕΨΕ ΠΟΥ ΜΕ ΑΠΟΚΑΛΕΙ ΕΤΣΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ. ΑΣ ΑΝΟΙΞΕΙ Η ΓΗ ΝΑ ΜΕ ΚΑΤΑΠΙΕΙ ΤΩΡΑ...
Έχω γίνει κόκκινη κατακόκκινη ένας κρύος ιδρώτας με έχει λούσει. Δεν αισθάνομαι καλά, νιώθω πως θα λιποθυμήσω
«Ανάσα. Πάρε ανάσα Αλεξάνδρα» μου φωνάζει και τον υπακούω. Με χαϊδεύει καθησυχαστικά στην πλάτη και λίγη ώρα μετά οι σφυγμοί μου επανέρχονται και νιώθω καλύτερα. «Μου άρεσε όπως με αποκάλεσες » μου λέει χαμηλόφωνα
«Θα είναι πολλοί συνεργάτες σου στο Luna? Δεν έχω ακούσει ποτέ γι΄αυτό το μαγαζί, είναι ωραίο? Τι κουζίνα έχει? Ποιος ο λόγος του γεύματος ? κάποια νέα συμφωνία ?»
Κάνω την μια ερώτηση μετά την άλλη για να αλλάξω θέμα.
Το αμάξι έχει σταματήσει και κάποιος μας ανοίγει την πόρτα. Με τραβάει να κατέβω και τότε μου σκάει την βόμβα
«Δεν σου είπα ποτέ ότι είναι επαγγελματικό το γεύμα ΜΩΡΟ ΜΟΥ, μόνη σου το υπέθεσες .Το Lunaείναι μπιραρία. Το στέκι μου. Μέσα είναι οι φίλοι μου. Μην κάνεις καμία μαλακία» Με επιπλήττει γιατί έχει δει ότι έχω κοκκαλώσει στην θέση μου.
«Μην τολμήσεις να διανοηθείς να κάνεις καμία μαλακία» Περπατά μπροστά και με σέρνει από πίσω του.
Περνάμε στο Εσωτερικό και είναι ένας πολύ όμορφος χώρος γεμάτος με σεπαρέ, το μπάρ είναι στο κέντρο του καταστήματος και έχει αρκετές κάνουλες μπίρας επάνω του. Όσο περπατάμε τόσο καταλήγω στο συμπέρασμα ότι είναι ένας ζεστός καταπληκτικός χώρος που άνετα θα μπορούσαν και οι δικοί μου φίλοι να το κάνουν στέκι τους .
Σταματάμε μπροστά από ένα τραπέζι κοντά σε μία μικρή πίστα χορού, στο οποίο κάθονται δυο άντρες και δύο κοπέλες
«Ει Ρεμάλια και κυρίες μου, Τί κάνετε ?» ακούω τον Ρόμπερτ να λέει
«Μμμμ μα τι έκπληξη είναι αυτήν λέει η κοκκινομάλλα κοπέλα, εσύ το ήξερες ?» ρωτά τον διπλανό της ενώ παράλληλα με έχει τραβήξει στην αγκαλιά της και με φιλά και στα δυο μάγουλα.
«Αυτήν που προσπαθείς να σκάσεις είναι η Αλεξάνδρα» Λέει ο Ρόμπερτ
«Εγώ είμαι η Μαίρη και αυτός ο φίλος μου ο Χίου»
«Και εγώ » πετάγεται η μελαχρινή «Η Λόρεν και ο Κρίστο ο δικός μου φίλος»
«Χάρηκα» απαντώ χαμένη από την έντονη προσωπικότητα των γυναικών
«Καψούρη Τι λέει?» ρωτάει ο Ρόμπερτ τον Κρίστο
«Χαχα απόψε φίλε μου λέω να πάρω το αίμα μου πίσω , απόψε θα πληρώσεις για όλα τα κακόβουλα σχόλια που έχω ακούσει ανά τους αιώνες για μένα και την 'καψούρα μου'» Λέει ο Κρίστο
«Μην γίνεσαι αρχίδι ?»
«Γιατι ρε παπάρη άδικο έχει?» πετάγεται ο Χιου
Τα πειράγματα δίνουν και παίρνουν . Φαίνονται μια δεμένη παρέα και τα κορίτσια είναι εκπληκτικά με κάνανε αμέσως να αισθανθώ άνετα. Το μόνο μελανό σημείο στη βραδιά είναι οι γυναίκες . Μεγάλες μικρές όλες τον τρώνε με τα μάτια τους .Μια του έκανε ματιά και μία άλλη νεύμα να πάνε στης τουαλέτες .
Προσπαθώ να μην δώσω σημασία σε όλα αυτά και επικεντρώνομαι στους φίλους του. Έτσι μαθαίνω ότι είναι φίλοι από τα μαθητικά τους χρόνια. Ο Χιου είναι πιλότος και τρελά ερωτευμένος με την εκρηκτική κοκκινομάλλα Μαίρη και ο Κρίστο είναι οικονομικός σύμβουλος και αρραβωνιασμένος με την Λόρεν.
«Εσύ εργάζεσαι κάπου?» Ρωτά ο Κρίστο
«Ναι εργάζομαι στην μουσική βιομηχανία» απαντώ χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες
Ο Ρόμπερτ με κοιτά ανασηκώνοντας το ένα φρύδι λόγο τις αόριστης απάντησης μου, αλλά εγώ τον παρακαλώ με το βλέμμα μου να αφήσει το θέμα εκεί.
Τα κορίτσια με ενημερώνουν ότι εργάζονται σε μια διαφημιστική εταιρία και πως ξέρουν τα αγόρια από το πανεπιστήμιο. Είναι Χρόνια μαζί δηλαδή. Η ώρα κιλά ευχάριστα . Έχουμε όλοι χαλαρώσει αρκετά και εγώ σχεδόν δεν προσέχω όλες αυτές που τον κοιτάνε. Σχεδόν...
«Ποτά ποτά » Φωνάζει για να ακουστεί επάνω από την μουσική ο Χιου στη κοπέλα που είναι υπεύθυνη για το τραπέζι μας
Η σερβιτόρα έχυσε επίτηδες το ποτό μου επάνω μου και όταν επέστρεψα από το μπάνιο που είχαμε πάει με τα κορίτσια για να με βοηθήσουν να καθαρίσω το φόρεμα μου, είδα μια άγνωστη σε μένα, αλλά όχι προφανώς και στο κάθαρμα , να κάθετε στα πόδια του να του τρίβεται και να γελάνε μαζί. Μόλις τους βλέπω χάνω το χρώμα μου και παγώνω στην θέση μου.
«Α το πουτανάκι. Έλα πάμε» μου λέει η Μαίρη μόλις τους βλέπει και με τραβάει προς το τραπέζι μας .
«Εσύ δεν έχεις κανένα ποτήρι να πλύνεις ?» Ρωτάει την καθισμένη στα γόνατα του Ρόμπερτ κοπέλα
«Μαίρη»
«Μην μιλάς » γρυλίζει στον φίλο της
Η ώρα περνά και όλοι προσπαθούν να ξεχάσουν το άσχημο περιστατικό. Εγώ δεν μπορώ παρόλες τις προσπάθειες τον παιδιών . Η βραδιά μου έχει επίσημα χαλάσει. Ανέχτηκα αρκετά για μια βραδιά .
«Και δεν μου λες Αλεξάνδρα μου» μου απευθύνει τον λόγο ο Χιου «Πόσο καιρό είστε μαζί Με τον φίλο μας ?»
«Δεν είμαστε μαζί» του απαντώ
Τότε πέντε έκπληκτα βλέμματα στρέφονται επάνω μου. Πέντε ζευγάρια μάτια με κοιτάνε με απορία . Δεν ξέρω τι να πω άλλο...
«Το ποτό σου κοπελιά » μου λέει η άθλια σερβιτόρα και μόλις μου αφήσει το ποτό χαϊδεύει τον ώμο του Ρόμπερτ . ΤΟΥ ΧΑΙΔΕΥΕΙ ΤΟΝ ΩΜΟ. ΤΟΝ ΩΜΟ.
Αυτό ήταν, έχω κατεβάσει μούτρα μέχρι το πάτωμα...
Ο Ρόμπερτ σκύβει και μου λέει χαμηλόφωνα «Με έχεις κάνει έξαλλο. Θέλω να σε γαμήσω τόσο δυνατά που να σε κάνω να ξεχάσεις ότι έχεις μάθει έως τώρα. Θέλω να σε δέσω και να βάλω μέσα σ΄αυτο το στόμα σου , που το ανοίγεις και δεν ξέρει τι λέει, τον πούτσο μου και να μην τον βγάλω μέχρι να μάθεις να μιλάς . Με προκάλεσες, με νευρίασες και θέλω τώρα να πας στις τουαλέτες να με περιμένεις . Τώρα δεν μπορώ να περιμένω να γυρίσουμε σπίτι» Γρυλίζει και απαιτεί λες και είναι σε θέση να το κάνει. Λες και δεν είμαι έτοιμη να του βγάλω τα μάτια.
« Θα σε γαμήσω πρώτα εδώ και μετα όλη νύχτα σπίτι. Την μόνη επιλογή που σου δίνω είναι μουνί ή πίπα» συνεχίζει ακάθεκτο το κινούμενο σεξ χωρίς να έχει πάρει χαμπάρι την θύελλα που μαίνεται μέσα μου και που πρόκειται να ξεσπάσει από στιγμή σε στιγμή.
Τα λόγια του όσο ωμά και αν είναι με έχουν αναστατώσει , αλλά ανάθεμα κι΄αν του τονώσω κι άλλο το ηθικό για σήμερα. Ανάθεμα κι' αν τον κάνω να αισθανθεί μεγαλύτερος κυρίαρχος του σύμπαντος από ότι όλες αυτές τον έχουν κάνει να νιώσει απόψε.
«Βεβαίως και να πας στις τουαλέτες και μην ξεχάσεις να πάρεις μαζί σου και αυτήν την σερβιτόρα που από την ώρα που ήρθαμε σου ρίχνει λάγνες ματιές και που προφανώς έχει πηδήξει στο παρελθόν για να έχει το θράσος να μου ρίξει το ποτό επάνω μου. Άθλιε άντρα που είχες το θράσος να με φέρεις σε ένα μέρος γεμάτο από γυναίκες που πήδηξες μια ή φορά ή πηδούσες κατ΄ εξακολούθηση.»
Μόλις τελειώνω αυτά που είχα να του πω σηκώνομαι όρθια και απευθύνομαι στην παρέα του κοτσάροντας ένα εντελώς ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπο μου «Παιδιά ειλικρινά χάρηκα πολύ»
Τους το λέω γιατί είναι η αλήθεια , είναι ευχάριστοι και ωραίοι τύποι όλοι τους
«Αλλά πρέπει να φύγω. Εσύ» του χαρίζω μια υπεροπτική ματιά όπως τον κοιτώ από ψηλά «Καλύτερα να μείνεις »
Και όπως φεύγω και τα τακούνια μου χτυπάνε στο ξύλινο δάπεδο και προσπαθώ, προσπαθώ πολύ να μην κλάψω αλλά τα μάτια μου έχουν βουρκώσει ήδη και έτσι δαγκώνω με δύναμη το κάτω χείλος μου για να καταφέρω να κοντρολάρω τα συναισθήματά μου
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top