Κεφάλαιο 18

Hamptons

Λίγο καιρό πριν...

Σταματάμε μπροστά σε μια σιδερένια πύλη. Από το φυλάκιο δίπλα βγήκε ένας φρουρός. Μόλις βλέπει σε ποιον ανήκει το αυτοκίνητο σπεύδει να ανοίξει τις πύλες του σπιτιού.

Το αυτοκίνητο κινείται σε έναν ιδιωτικό πλακόστρωτο δρόμο και αριστερά και δεξιά μπορείς να δεις μεγάλες εκτάσεις πράσινου. Λουλούδια φυτεμένα σε όμορφα παρτέρια και δέντρα. Πολλά δέντρα. Κινούμαστε εδώ και αρκετά λεπτά και ακόμα δεν έχουμε συναντήσει κάποιο οίκημα. Μα πόσο πλούσιος είναι? Δηλαδή γνωρίζω ότι είναι πολύ αλλά μέχρι στιγμής ο τρόπος ζωής μας δεν με έκανε να το δω. Μέσα στην φούσκα μας ήμουν εγώ και εκείνος. Τώρα πραγματικά έρχομαι αντιμέτωπη με την πραγματικότητα. Θα μου αρέσει? Θα δείξει...

Το αυτοκίνητο σταματά μπροστά σε ένα εκπληκτικό τριώροφο σπίτι. Ο συνδυασμός της πέτρας του ξύλου και του γυαλιού με έχουν αφήσει άφωνη. Είναι ένα παραδοσιακό σπίτι από τα πιο όμορφα που έχω δεί στην ζωή μου.

Από την πόρτα βγαίνει ένας θεόρατος τύπος με ένα ακουστικό ενδοεπικοινωνίας στο αυτί του. Μας πλησιάζει την στιγμή που κατεβαίνουμε από το αμάξι.

«Κύριε, Κυρία»

«Τα πράγματα μας θα σε ειδοποιήσω εγώ πότε θα τα κατεβάσατε.» λέει στον κουστουμαρισμένο που πρώτη φορά βλέπω. Αυτός μάλλον ανήκει στην έξτρα ασφάλεια του.

«Μάλιστα»

«Έγινε ο απαραίτητος Έλεγχος ?»

«Ναι κύριε»

«Ωραία» «Έλα πάμε » Αρχίζει να με σέρνει προς την πόρτα του σπιτιού. Λίγο πριν μπούμε μέσα με αφήνει απότομα σταματά και γυρίζει στον κουστουμαρισμένο «Και Ρον, ελπίζω το σπίτι να είναι άδειο, να μην είναι κανείς σε κανένα δωμάτιο όπως ακριβώς ζήτησα»

«Μάλιστα κύριε, όλα είναι όπως ζητήσατε» Έρχεται απευθείας η απάντηση του. Βέβαια σκέφτομαι ο κύριος του σύμπαντος διέταξε. Το αυτάρεσκο κάθαρμα με πιάνει με μια δυνατή λαβή και αρχίζει να με σέρνει στο εσωτερικό του σπιτιού. Ίσως τελικά να ήρθαμε σε κάποια γκαλερί ή δεν ξέρω και εγώ που. Αυτό δεν είναι σπίτι είναι είναι έχω χάσει τα λόγια μου , κοιτάζω γύρω μου και έχω ξετρελαθεί ψηλά ταβάνια, πολυέλεοι, σκούρο ξύλινο πάτωμα, μια μαρμάρινη σκάλα, έργα τέχνης πανέμορφα έπιπλα είναι λίγα από αυτά που προλαβαίνω να δω, γιατί έχω και τον άνθρωπο των σπηλαίων που με τραβάει στο εσωτερικό της σπηλιάς του...

Μπαίνουμε σε μία βιβλιοθήκη γεμάτη με βιβλία. Ουάου μπήκα στον παράδεισο. Μόλις πέρασα της πύλες του παράδεισου. Στέκομαι στην μέση του δωματίου με τις ψηλές βιβλιοθήκες που από τα ράφια τους ξεχειλίζουν βιβλία και χάσκω...Μία σκάλα στην μια άκρη για να διευκολύνει τους αναγνώστες να πάρουν τα βιβλία που βρίσκονται στην κορυφή.

«Συγκεντρώσου Αλεξάνδρα δεν σε έφερα εδώ για αναψυχή» Τον ακούω να μου λέει

«Για τι με έφερες τότε»

Με πλησιάζει αργά όπως θα έκανε ένας κυνηγός. Όπως θα πλησίαζε κάποιος το θύραμα του. «Χθες με θύμωσες πολύ...Εάν σε έπιανα στα χέρια μου θα σε έπνιγα. »

«Σήμερα?» Ψελλίζω καταπίνοντας με δυσκολία το σάλιο μου και την απειλή του

«Σήμερα απλά θα σε τιμωρήσω. Θα σε γαμήσω πρώτα μέχρι να μην μπορείς να κουνηθείς και να θυμηθείς σε ποιόν ανήκεις Αλεξάνδρα και να μην το ξεχάσεις ποτέ ξανά. Θα σε γαμήσω τόσο σκληρά και δυνατά που ακόμα κι αν δεν είμαι μέσα σου θα νιώθεις τον πούτσο μου ότι σε γεμίζει.» και αφού με έχει αφήσει άφωνη να κοιτώ χάσκοντας εκείνων και όχι ποια τα βιβλία συμπληρώνει « Και μετά θα μιλήσουμε.»

«Γύρνα και σκύψε, στήριξε τα χέρια σου στο τέταρτο ράφι και άνοιξε τα πόδια σου. Κρατήσου δυνατά και μην αφήσεις για κανένα λόγο το ράφι»

Ακολουθώ τις οδηγίες του σαν χαμένη. Σαν να μην είμαι εγώ. Αισθάνομαι το χέρι του στην πλάτη να κατεβάζει αργά και αισθησιακά το φερμουάρ του φορέματος μου. Σε κάθε εκατοστό δέρματος που εμφανιζόταν ο Ρόμπερτ έδινε και ένα φιλί. Με επιδέξιες κινήσεις κατέβασε τις τιράντες του φορέματος μου, και μόλις αυτό έγινε ένας υφασμάτινος σορός στα πόδια μου, έσκυψε στο αυτί μου και δαγκώνοντας το μου ψιθύρισε, «κάνε ένα βήμα μωρό μου.»

Ακολουθώ τις οδηγίες του και τον νιώθω σκισμένο πίσω μου να απομακρύνει το ριγμένο ρούχο από τα πόδια μου. Σηκώνεται και χαϊδεύει στις γάμπες μου τους μηρούς μου και το χάδι του καταλήγει στους γλουτούς μου. Και τότε μου δίνει μία δυνατή ξυλιά στον αριστερό γλουτό ενώ συνεχίζει να χαϊδεύει τον δεξί.

Εγώ ξεφωνίζω από την έκπληξη και τον πόνο

«Ησυχία» Με προστάζει και συνεχίζει να χτυπάει τον αριστερό μου γλουτό άλλες μια, δυο, τρεις φορές

Εγώ κλαψουρίζω «Είσαι τρελός ? Θα φύγω» δηλώνω και πάω να σηκωθώ

«Χέρια στο ράφι. Δεν θες να πάθεις χειρότερα» με απειλεί

Ο σφυγμός μου αρχίζει να καλπάζει, όχι από φόβο..., ξέρω πως τώρα προσπαθεί να πάρει τα ηνία του ελέγχου, που του στέρησα χθες με την φυγή μου. O συγμός μου καλπάζει από προσμονή...

Το Εσώρουχο μου είναι κοφτό και αποκαλύπτει περισσότερο δέρμα από ότι καλύπτει

«Για μένα τα φόρεσες αυτά? Περίμενες να έρθω στο γραφείο σου?»

«Όχι»

«Ψεύτρα» με κατηγορεί και ίσως να έχει και δίκιο. Ίσως υποσυνείδητα να τα φόρεσα για αυτόν

Τα δάχτυλά του σύρθηκαν στην ραχοκοκαλιά μου και με έκαναν να ανατριχιάσω. Με απαλλάσσει από το σουτιέν και δευτερόλεπτα μετά την ίδια τύχη έχει και το εσώρουχο μου. Στέκομαι εκεί εκτεθειμένη , χωρίς ρούχα και απόλυτα ανοιχτή και ο κυρίαρχος του σύμπαντος από πίσω μου πλήρες ντυμένος .

«Ρόμπερτ»

Τρίβει το πέος  του επάνω στους πονεμένους μου γλουτούς .

«Είδες πως με έχεις κάνει? Από χθες Είναι μόνιμα όρθιος για σένα και πονάω. Σήμερα θα σου ανταποδώσω την χάρη» μου λέει με την ερωτική του φωνή

«Αυτές» μου λέει δείχνοντας τις μαύρες δωδεκάποντες γόβες μου «Μπορείς να τις κρατήσεις»

Είμαι σκυμμένη και δεν μπορώ να δω και πολλά αλλά η ακοή μου έχει οξυνθεί. Νομίζω πως γδύνεται. Έρχεται πίσω μου και νιώθω το πέος του στην είσοδο μου. Δεν μπαίνει μέσα μου όμως. Σκύβει επάνω μου και καταλαβαίνω πως έχει επηρεαστεί και αυτός από την όλη κατάσταση , και η δική του ανάσα βγαίνει ακανόνιστη και με δυσκολία όπως και η δικιά μου άλλωστε. Χαίρομαι που τον επηρεάζω όπως με επηρεάζει και εκείνος . «Θα σε γαμήσω έτσι, σε αυτήν την στάση. Μην αφήσεις τα χέρια σου κατάλαβες?»

«Ναι»

«Θα είμαι βίαιος και σκληρός μαζί σου. Είσαι έτοιμη για μένα?»

Του νεύω πως είμαι, ωμή λαγνεία ναι αυτό αισθάνομαι τώρα είμαι σίγουρη.

Το ένα του χέρι παιδεύει την θηλή μου προκαλώντας μου πόνο και το άλλο βυθίζεται απότομα μέσα μου. «Μωρό μου» Ακούω θαυμασμό στην φωνή του... «Μωρό μου είσαι μούσκεμα για μένα»

Το μυαλό μου έχει θολώσει από το πάθος αρχίζω να τον παρακαλώ να μπει μέσα μου και το τέρας με φτάνει στα όρια του οργασμού και μετά σταματά και αρχίζει από την αρχή. «Σε παρακαλώ, Κλαψουρίζω»

«Θέλεις να τελειώσεις μωρό μου» με χλευάζει το κάθαρμα με χ λ ε υ ά ζ ε ι

«Παρακαλώ πολύ»

«Με ευνούχισες χθες . Έψαχνα να σε βρω γαμημένη σκύλα και δεν μπορούσα. Ξέρεις πόσα σενάρια πέρασαν από το μυαλό μου? Ξέρεις ? » Με ρωτά και χώνεται επιτέλους μέσα μου βαθιά. Αφήνω μια κραυγή καθώς ένιωσα να με σκίζει στα δυο με την φόρα που μπήκε και εκείνος γέλασε μοχθηρά

«Πονάς? Έτσι θέλω να πονάς , να καταλάβεις τι μου κάνεις , Τι έπαθα χθες από την ώρα που εξαφανίστηκες .»

Δεν μου έδωσε περιθώρια να κάνω πίσω γιατί βγήκε μερικά εκατοστά και μπήκε μέσα μου το ίδιο βίαια. Το ίδιο μοτίβο εξακολούθησε για μερικά λεπτά. Έβγανε μερικά εκατοστά και ξανακαρφωνόταν με μανία μέσα μου. Σε λίγο τα πόδια μου δεν θα με κρατούσαν και εκείνος πρέπει να το κατάλαβε γιατί έβαλε το ένα του χέρι κάτω από την κοιλία μου και με συγκράτησε. Τα βαριά αγκομαχητά μας είμαι σίγουρη ότι ακουγόταν μέχρι το διάδρομο αλλά δεν με ένοιαζε, άκουγα και ένιωθα τα αρχίδια του να προσγειώνονται με δύναμη και να ραπίζουν τους γλουτούς μου και ερεθιζόμουνα ακόμη περισσότερο. Με πηδούσε βίαια και δυνατά όπως με είχε ενημερώσει ότι θα έκανε και ξαφνικά αισθάνθηκα ότι είμαι κοντά, ένιωσα ότι δεν θα άντεχα για πολύ ακόμα. Το άλλο του χέρι μπηγόταν μέσα στον γλουτό μου με δύναμη και δεν με ένοιαζε καθόλου ο πόνος που μου προκαλούσε, το μόνο που με ενδιέφερε είναι να του προκαλέσω τις ίδιες έντονες αντιδράσεις που μου προκαλούσε. Άρχισα να σπρώχνω το κορμί μου επάνω στο πέος του προκαλώντας τον να χωθεί ποιο βαθιά μέσα μου και έτσι όπως με κάρφωνε από πίσω ο ρυθμός μας έγινε ποιο έντονος και ακόμα ποιο βίαιος οδηγώντας μας σε έναν έντονο οργασμό. «Ρόμπερτ» ούρλιαξα

Δευτερόλεπτα αργότερα και ενώ οι δικοί μου σπασμοί δεν είχαν καταλαγιάσει σκύβει και δαγκώνει τον ώμο μου δυνατά και τραντάζεται από τους δικούς του σπασμούς.

Εάν δεν είχε το χέρι του περασμένο κάτω από την κοιλιά μου θα είχα καρτερεύσει από ώρα, όμως εκείνος με κρατά όση ώρα χρειάζομαι για να ανακτήσω την ανάσα μου και μετά γλιστρά προσεκτικά έξω από το σώμα μου. Ο μορφασμός πόνου δεν πέρασε απαρατήρητος από εκείνον και αντί να έχει τύψεις ένα αυτάρεσκο χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο του.

«Σε διασκεδάζω?» τον ρωτάω με όσο κουράγιο μου έχει απομείνει όση ώρα εκείνος με στήνει στα πόδια μου.

«Αρκετά. Αλλά δεν έχω τελειώσει ακόμα μαζί σου, σου έδωσα άλλωστε μια υπόσχεση πριν και εγώ τις κρατώ τις υποσχέσεις μου. Τώρα πέσε στα γόνατα και ζήτα μου συγνώμη για χθες με το στόμα σου. »

«Ρομπερτ έχεις τρελαθεί μόλις τελείωσες αποκλείεται να...»

«Για δες πόσο εύκολα μπορείς να μου τον σηκώσεις . Αρκεί να πεις το όνομα μου και γίνεται πέτρα για σένα. Πάρτον στο στόμα σου και ζήτα μου συγνώμη που με ανησύχησες χθες »

Και είμαι άρρωστη γιατί κάνω ακριβώς αυτό με γόνατα που ακόμα τρέμουν σκύβω και τον παίρνω στο στόμα μου.

Ώρα μετά το κορμί μου έχει καταρρεύσει και εκείνος με κουβαλάει γυμνή στην αγκαλιά του κάπου. Περνάω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και ακουμπάω το πρόσωπο μου στο στήθος του. Ασυναίσθητα τρίβω την μύτη μου επάνω του και του δίνω μικρά υγρά φιλιά.

«Μωρό μου μην το κάνεις αυτό. Δεν αντέχει άλλο γύρο το κορμί σου, και το δικό μου δεν σε χόρτασε ακόμη, εάν συνεχίσω όμως θα σε τραυματίσω και αυτό είναι το τελευταίο που θέλω.»

«Που πάμε » λέω νυσταγμένα

«Στην μπανιέρα μωρό μου θα πλυθούμε και θα μιλήσουμε. Τώρα που είσαι χαλαρή. Τώρα μπορούμε να τα πούμε όλα. Ναι καρδούλα μου ?»

«Μμμμ, γιαυτό με εξουθένωσες? Γιανα συμφωνήσω σε όλα όσα μου ζητήσεις?» απαντώ αφού έχω λιώσει από το γλυκόλογο και φοβάμαι ότι εάν ανοίξω περισσότερο το στόμα μου θα προδοθώ.