Κεφάλαιο 5

Η Λόλι στεκόταν στην μέση της γιγάντιας αίθουσας με κλειστά τα μάτια, ακούγοντας τον απαλό ήχο της αναπνοής της. Ένιωθε μια αναζωογονητική δροσιά, σαν να μασούσαν τσίχλες μέντας όλα τα μέρη του σώματός της. Την ένιωθε να ρέει από τα άκρα των δαχτύλων της μέχρι τον λαιμό, το κεφάλι, το στήθος της. Άνοιξε τα μάτια και θαμπώθηκε από το εκτυφλωτικό γαλανό φως που εξέπεμπαν οι προθήκες που είχε ανοίξει η ίδια. Ήταν συνδεδεμένο με το αντίστοιχο φως στα χέρια της· ποια ήταν ακριβώς η πηγή του φωτός όμως, οι προθήκες ή οι παλάμες της, η κοπέλα δεν μπορούσε να το συμπεράνει. Το μόνο που ήξερε, όχι επειδή το είχε μάθει από κάπου, αλλά επειδή το αισθανόταν βαθιά μέσα της και ήταν αυτό που την έκανε για πρώτη φορά στη ζωή της να νιώσει παντοδύναμη, ήταν οι αέρινες φωνές που έκαναν τα τύμπανά της να πάλλονται και να ενώνονται με τον χτύπο της καρδιάς της σε ένα ξέφρενο, ανυπόμονο ρυθμό. Ένωσέ μας, ελευθέρωσέ μας, ένωσέ μας, ελευθέρωσέ μας..., άκουγε ξανά και ξανά σαν να δεχόταν μια απελπισμένη προσευχή από χιλιάδες πιστούς μαζί και χωρίς να καθίσει να το σκεφτεί ούτε ένα λεπτό παραπάνω, έκανε ένα βήμα προς την υπερυψωμένη σκαλιστή λεκάνη στη μέση της αίθουσας. Σαν να του είχε κάνει σινιάλο, το φως που την συνέδεε με τις προθήκες μετατοπίστηκε με ταχύτητα αναπνοής στο κέντρο της λεκάνης, και η Λόλι σχεδόν έτρεξε προς τα εκεί. Νιώθοντας δυνατή και σίγουρη, σήκωσε τα χέρια της ψηλά και με μια απότομη κίνηση, παρακινημένη από τον ικετευτικό τόνο των φωνών, τα κατέβασε μέσα στη λεκάνη και αισθάνθηκε τη μαζεμένη ενέργεια της αίθουσας να περνάει από μέσα της και ύστερα... να σβήνει.

Η κοπέλα αναστέναξε βαθιά. Ένιωθε ξαφνικά απίστευτα κουρασμένη. Το δωμάτιο φαινόταν ιδιαίτερα σκοτεινό, καθώς τα μαγικά φώτα είχαν σβήσει, αφήνοντας πίσω τους μονάχα ένα μικρό, γαλάζιο κρύσταλλο στο βάθος της λεκάνης. Η Λόλι στραβοκατάπιε, αλλά κάτι της έλεγε πως όλα είχαν γίνει για έναν σκοπό και εξαρτόταν από κείνη το να ανακαλύψει το γιατί. Με το αστραφτερό εύρημά της στην τσέπη και ένα χαμόγελο να απλώνεται από άκρη σε άκρη στο πρόσωπό της, γύρισε για να ακολουθήσει τη μικροσκοπική σήραγγα από όπου είχε έρθει, μόνο για να ανακαλύψει ότι... δεν υπήρχε πια. Στη θέση της τώρα απλωνόταν μια μεγαλύτερη, αρκετά πιο ευρύχωρη σήραγγα, που σχεδόν θύμιζε διάδρομο. Η Λόλι κοίταξε μερικές φορές αριστερά και δεξιά της, για να βεβαιωθεί πως δεν έκανε λάθος, αν και μέσα της υπήρχε μια εξήγηση: η γιαγιά κι ο παππούς της έλεγαν πως η σπηλιά είναι 'μαγική'. Ότι αλλάζει μορφές και φτιάχνει ξεχωριστές δοκιμασίες με τη δύναμη του πνεύματος κάποιας παλιάς Κρυστέλ. Μπορεί οι περισσότεροι στο Όβινστερ, όπου ζούσε, αλλά και σε ολόκληρο τον Τόπο των Ανθρώπων να τα θεωρούσαν όλα αυτά φαντασιοπληξίες του παλιού καιρού, μα εκείνη ήξερε ότι κάνανε λάθος. Η απόδειξη λαμπύριζε μέσα στην τσέπη της και την έκανε να νιώθει ότι έχει τόση φαντασία που θα μπορούσε αυτή τη στιγμή να κάτσει και να γράψει πέντε μυθιστορηματικούς τόμους σερί. Με το κεφάλι ψηλά και την πλάτη ίσια, προχώρησε μέσα στο τούνελ.

---

Κάπου αλλού, όχι και πολύ μακριά, ένας άντρας ξύπνησε ιδρωμένος από τον ύπνο του.

---

Σε κάποιο άλλο μέρος πάλι, ένας Καλικάντζαρος ούρλιαξε από τον πόνο.