Κεφάλαιο 21

«Λέγεται πως αιώνες πριν, ένας Κρυστέλ ονόματι Θέρεοντ έχασε τον έναν από τους Μαγικούς του Κρυστάλλους, ενώ διέσχιζε τον ωκεανό. Μόλις αντιλήφθηκε την απώλεια, ο Άνθρωπος βούτηξε στα σκοτεινά βάθη, προς αναζήτηση του χαμένου του κρυστάλλου. Έψαχνε μέρες ολόκληρες, μα δυστυχώς, αν και διαισθανόταν την παρουσία του, δεν κατάφερε να τον εντοπίσει. Όταν, άρρωστος κι αποκαμωμένος από την κούραση, σταμάτησε να ψάχνει, τον βρήκαν οι Γοργόνοι της Ακβέλιας, οι οποίοι τον περιμάζεψαν και τον φρόντισαν.

Σύντομα, ο Θέρεοντ συνήλθε και τους ρώτησε για ποιο λόγο φέρθηκαν με τόση αγάπη και συμπόνια σε έναν ξενομερίτη. Εκείνοι του απάντησαν πως στην αρχή δεν ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν, μα ένα μικρό κόκκινο πετράδι τους έδειξε το δρόμο το σωστό. Τότε ο Θέρεοντ κατάλαβε πως ο κρύσταλλός του είχε βρει μια θέση στον υποβρύχιο αυτό κόσμο κι εκεί έπρεπε να μείνει. Αποφάσισε, λοιπόν, να τον χαρίσει στους Ακβέλιους, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη φιλοξενία και την καλοσύνη τους. Έτσι, ακόμα και μετά τον θάνατό του, ο κόκκινος κρύσταλλος παρέμεινε στο βυθό της θάλασσας, η οποία ονομάστηκε Θάλασσα του Θέρεοντ, προς τιμήν του γενναιόδωρου Κρυστέλ».

---

Η ιστορία που είχε αφηγηθεί η Τιτάνια στο γιο της και την Άνθρωπο μετά την τελετή δεν είχε χαραχθεί στο μυαλό της Λόλι, όσο η άδουσα φωνή της Ραβάννας που την καθήλωσε, αλλά να που τώρα ήρθε στην επιφάνεια και βγήκε αληθινή. Ο ίδιος κρύσταλλος, που με το πέρασμα του χρόνου παραμορφώθηκε εξ' αιτίας της αδιαφορίας και της αχαριστίας κάποιων Γοργόνων, βρισκόταν τώρα μπροστά στα μάτια της και στα μάτια του Ντάζεϊλτον, τρομερός και κατάμαυρος. Ο Υρζούλ τους προϊδέασε ότι αυτό που θα βλέπανε, δεν θα είχε καμιά σχέση με αυτό που περίμεναν και είχε δίκιο.

«Ώστε αυτό είναι το Μαύρο Πετράδι;», αναρωτήθηκε η κοπέλα, κοιτάζοντας με δέος τον πελώριο κρύσταλλο. Ένιωθε σαν να τον έψαχνε χρόνια, μα τώρα που τον είχε μπροστά της, το θέαμα τη φόβιζε.

«Λ-Λοιπόν, είναι και μαύρο και πετράδι, οπότε έτσι νομίζω», αποκρίθηκε ο Ντάζεϊλτον, με τη χαρακτηριστική του αμηχανία να επιστρέφει.

«Πώς θα το βάλω αυτό στην τσέπη μου;»

«Δεν έχω ιδέα... Ομολογώ ότι το φανταζόμουν... μικρότερο», σχολίασε μπερδεμένος κι εξίσου φοβισμένος με τη φίλη του.

«Κι εγώ, αλλά δεν έχει σημασία» είπε η Λόλι, καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια να ακουστεί αποφασιστική. «Πρέπει κάπως να το πλησιάσω, αν δε θέλω να με ηλεκτρίσουν μέχρι θανάτου», συνέχισε, δείχνοντας τους άλλους κρυστάλλους. Αν και το τελευταίο της σχόλιο είχε κυρίως χιουμοριστικό χαρακτήρα, φάνηκε να έχει πολύ κακή επίπτωση στον Νεράιδο.

«Είχες δίκιο...», μουρμούρισε, με το πρόσωπο κρυμμένο στις παλάμες του. Η Λόλι παραξενεύτηκε από τον πνιχτό ήχο της φωνής του και γύρισε να τον κοιτάξει. «Πριν είχες δίκιο...», διευκρίνισε αυτός και η κοπέλα αισθάνθηκε ντροπή, διαπιστώνοντας πόσο σκληρές κουβέντες είχαν ανταλλάξει προτού παρασυρθούν στη ρουφήχτρα. Ετοιμάστηκε να του ζητήσει συγγνώμη και να του πει πως κι οι δυο τους δεν ήξεραν ούτε τι έλεγαν, ούτε τι έκαναν, όμως εκείνος τη διέκοψε. «Εγώ φταίω Λόλι», είπε και την κοίταξε με μάτια που γυάλιζαν. Σίγουρα θα είχε δακρύσει, αν δεν ήταν τεχνικώς αδύνατο μέσα στο νερό. «Εγώ φταίω που είσαι σ' αυτή την κατάσταση! Εξ' αιτίας μου τα τραβάς όλα αυτά!»

Αντιλαμβανόμενη την ένταση που είχε μέσα του, η Λόλι κάθισε κοντά του για να τον καθησυχάσει. Πράγματι, ακόμη κρατούσε μέσα της κακία για όσα συνέβησαν από τη στιγμή που τον πρωτοαντίκρισε. Η διαμάχη τους πριν, ήταν μια καλή αφορμή να εκτονώσει αυτή την κακία, μα τώρα δεν ήθελε να τον βλέπει έτσι. «Μην το σκέφτεσαι τώρα. Δεν πειράζει-»

«Πειράζει!», ξέσπασε ο Ντάζεϊλτον, χάνοντας την ψυχραιμία του. «Μια ζωή ήμουν για όλους ένα πρόβλημα κι έγινα πρόβλημα και για σένα. Αν δεν είχα έρθει στη σπηλιά, τίποτα κακό δεν θα σου είχε συμβεί! Θα είχες αποκτήσει και τους τρεις κρυστάλλους σου, θα ήσουν ελεύθερη και δεν θα υπέφερες!», φώναξε κι έκρυψε άλλη μια φορά το πρόσωπό του. «Σε παρακαλώ, συγχώρεσέ με... Μακάρι να μην είχανε συναντηθεί ποτέ οι δρόμοι μας», ψιθύρισε στο τέλος.

«Συναντηθήκανε όμως...», είπε ήρεμα η Λόλι, προκαλώντας τον να την κοιτάξει. «...και τώρα είμαστε εδώ και δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω. Το ξέρω, τα πράγματα φαίνονται μαύρα. Τι μαύρα δηλαδή; Χειρότερα κι από αυτό το πράγμα εκεί πέρα... Σίγουρα δεν είναι κι η καλύτερη φάση, μα... όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο.... ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουν κάποιοι... Δεν είμαι σίγουρη, αλλά... ίσως αυτή να είναι μια ευκαιρία ν' αποδείξουμε κι οι δυο στους εαυτούς μας και στους άλλους πως δεν είμαστε αυτό που νομίζουν ότι είμαστε. Πως μπορούμε να πετύχουμε κάτι σπουδαίο, αν θέλουμε! Και λέω πως αξίζει να πάρουμε το ρίσκο. Πού ξέρεις; Μπορεί ν' αποτύχουμε, μπορεί κι όχι. Αλλά όπως και να 'χει, εγώ δεν μετανιώνω που σε γνώρισα», συμπλήρωσε κρατώντας του τα χέρια. Παρά την τόσο κοντινή απόσταση απ' το Μαύρο Πετράδι, οι παλάμες της είχαν γίνει και πάλι φωτεινές κόκκινες.

Με την τελευταία πρόταση, ο Ντάζεϊλτον χαμογέλασε αδύναμα. Μόλις είδε την αντίδρασή του, η κοπέλα χαμογέλασε κι αυτή και σηκώθηκε όρθια. «Ετοίμασε τις χορευτικές σου φιγούρες, Πρίγκιπα Ντάζεϊλτον! Τώρα που έχουμε μπει στο χορό, δεν έχουμε άλλη επιλογή απ' το να χορέψουμε! Και θα τα δώσουμε όλα για όλα!», ανακοίνωσε προσπαθώντας να διοχετεύσει το κέφι της και σ' εκείνον και στον εαυτό της. Ο Νεράιδος γέλασε και την ακολούθησε.

Με το που πλησίασαν τον κρύσταλλο, τα τεράστια φύκια που ήταν ριζωμένα γύρω του, ξαφνικά ζωντάνεψαν και βάλθηκαν να τους επιτίθενται σαν μαστίγια, ενώ ο ίδιος ο κρύσταλλος άρχισε να πάλλεται, αλλάζοντας από μαύρο σε κόκκινο και τούμπαλιν. «Μάλλον δεν του αρέσει και πολύ που είμαστε εδώ», διαπίστωσε ο Ντάζεϊλτον, ενώ προσπαθούσε ν' αποφύγει τις βουρδουλιές.

«Κακό δικό του!», αντιμίλησε η Λόλι, που έκανε τις ίδιες κινήσεις «Ας μην τράβαγε το καζανάκι!», πρόσθεσε, αναφερόμενη στη ρουφήχτρα. Κατόπιν, χρησιμοποίησε την ενέργεια των κρυστάλλων για να απομακρύνει την ενοχλητική θαλάσσια βλάστηση. Με την πρώτη μικρή λάμψη που ξεγλίστρησε απ' τα δάχτυλά της, τα φύκια γύρω της μαζεύτηκαν μεμιάς σαν τρομαγμένα.

Αυτό δυστυχώς δεν συνέβη και στην περίπτωση του Ντάζεϊλτον, όταν χρησιμοποίησε ένα απ' τα ξόρκια του. Μετά από λίγα λεπτά επίμονης κι εξαντλητικής γι' αυτόν προσπάθειας, κατέληξε πίσω στην άμμο. «Δεν το βάζουν κάτω, πανάθεμά τα», γκρίνιαξε «Πώς θα έρθω μαζί σου τώρα;»

Η Λόλι επέστρεψε κοντά του για να βεβαιωθεί πως δεν είχε χτυπήσει, αλλά ήξερε πως δεν υπήρχε λύση γι' αυτόν. «Λυπάμαι, Ντάζεϊλτον...», άρχισε να λέει. «...αλλά αυτό πρέπει να το κάνω μόνη μου»

«Μα... πώς θα σε βοηθήσω αν δεν-»

«Απλά περίμενε εδώ. Υπόσχομαι... ελπίζω πως δεν θ' αργήσω, εντάξει;»

«Εντάξει», έκανε αυτός και την άφησε να προχωρήσει μόνη της. «Λόλι!», αναφώνησε όταν είχε φτάσει στο μέσο της διαδρομής. Η κοπέλα γύρισε να τον κοιτάξει κι αυτός ένιωσε τα μάγουλά του να κοκκινίζουν πάλι. Έτσι, αντί να της πει τις δυο λέξεις που είχε στο νου του, αποφάσισε να της πει δύο άλλες λέξεις: «Να προσέχεις».

Εκείνη έγνεψε και συνέχισε να πλησιάζει τον κατάμαυρο κρύσταλλο αναπόσπαστη. Όλα τα επικίνδυνα φύκια απομακρύνθηκαν στο διάβα της, ανοίγοντας δρόμο, λες και κάποια βασίλισσα περνούσε ανάμεσά τους. Σαν κυνηγός που παραμόνευε τη λεία της, η υποψήφια Κρυστέλ σίμωνε όλο και πιο κοντά στον ογκώδη λίθο, ώσπου ένιωσε την ανάσα της να επιστρέφει πίσω σ' αυτήν. Με το ένστικτο να την καθοδηγεί, πήρε στα χέρια της τον κίτρινο και τον γαλάζιο κρύσταλλο και τους ακούμπησε προσεκτικά στην τραχιά επιφάνεια του Μαύρου Πετραδιού. Στη στιγμή, το ένιωσε να την έλκει σαν τεράστιος μαγνήτης και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, μια πορτοκαλόμαυρη δίνη την απορρόφησε.