Κόκκινο.
Πράσινο.
Πορτοκαλί.

Κόκκινο.
Πράσινο.
Πορτοκαλί.

Κόκκινο.
Πράσινο.
Πορτοκαλί.

Κόκκινο.
Πράσινο.
Πορτοκ...

Η Μέλια είχε μετρήσει τουλάχιστον δέκα φορές την εναλλαγή των χρωμάτων στον φωτεινό σηματοδότη που βρισκόταν μπροστά της.

Είχε χαθεί αυτό το ήξερε.

Αυτό που δεν ήξερε ήταν ότι βρισκόταν πολύ κοντά στον προορισμό της. Αν η ώρα ήταν πιο κατάλληλη ή αν είχε έστω σκεφτεί να μην πακετάρει τον φορτιστή του κινητού της μαζί με τα πράγματα που θα έφερνε η μεταφορική το πρωί, θα είχε κάποιον να ρωτήσει ή έστω το gps θα την οδηγούσε.

Αντιθέτως, είχε ξεκινήσει στην μέση της νύχτας με σχεδόν ξεφόρτιστο κινητό και καμία πιθανότητα συνάντησης με κάποιον -φυσιολογικό τουλάχιστον- άνθρωπο, στις 4 τα ξημερώματα που θα έφθανε στον προορισμό της.

Ο συνοδηγός της γρύλισε ανυπόμονα. Είχε ξεκινήσει τουλάχιστον μισή ώρα πριν την γκρίνια για να κατέβει.

"Μωρό μου δεν ξέρω που πρέπει να πάω.." απάντησε και έριξε το κεφάλι της στο τιμόνι.

Ο Καίσαρας δεν της έδωσε σημασία, αντιθέτως προσπαθούσε να ανοίξει την πόρτα του.

Εκείνη το αντιλήφθηκε πριν της την χαλάσει και πατώντας τα αλάρμ, αποφάσισε ότι ίσως ήταν η ώρα για μία βόλτα.

Ανοίγοντας την πόρτα του συνοδηγού της, ένας άσπρος σίφουνας ξεχύθηκε στον δρόμο τραβώντας το ταλαιπωρημένο κορίτσι πίσω του. Η Μέλια προσπάθησε να κρατήσει το λουρί αλλά λίγο η ανυπομονησία του σκύλου της, λίγο η δική της κούραση και ατονία κατάφερε τελικά να της ξεφύγει.

"Καίσαρα;" Ξεφώνισε μες την νύχτα. "Που πας;"

Ευτυχώς τα φώτα της πόλης ήταν αναμμένα και πρόλαβε να δει τον σκύλο της καθώς χανόταν πίσω από τα δέντρα ενός μικρού πάρκου.

Η Μέλια αισθάνθηκε την απελπισία και την εξάντληση να την καταβάλει. Το μοναδικό πράγμα που ήθελε να κάνει εκείνη την στιγμή ήταν να ξαπλώσει στο πεζοδρόμιο και να περιμένει να την βρει κάποιος το πρωί.

Όμως, η ηττοπάθεια δεν άνηκε ποτέ στα χαρακτηριστικά της. Ανάγκασε τον εαυτό της να επιστρέψει στο αυτοκίνητο για να το κλειδώσει και να αρπάξει το σπρέι πιπεριού, που την είχε αναγκάσει η μητέρα της να έχει πάντα μαζί της.

Το παρκάκι ήταν μικρό και το πιθανότερο ήταν ότι αν απλώς περίμενε, ο Καίσαρας θα επέστρεφε πίσω σε εκείνη αμέσως μόλις ικανοποιούσε την ανάγκη του για εκτόνωση από το μακρύ ταξίδι.

Κάθισε ξανά στο κάθισμα της.

Πήρε δυο βαθειές ανάσες και αναλογίστηκε για  πολλοστή φορά την φράση που είχε γίνει το μάντρα της τις τελευταίες ημέρες.

"Πρέπει να μείνω δυνατή. Όλα θα πάνε καλά. Θα τα καταφέρω. Πρέπει να τα καταφέρω. Είμαι μόνο δεκαεφτά, δεν θα το βάλω κάτω! Σίγουρα θα τα καταφέρω!"

Αυτά τα λόγια επαναλάμβανε συνεχώς στον εαυτό της από την στιγμή που το έμαθε. Κάποιες φορές τα πίστευε και ένιωθε καλύτερα, κάποιες άλλες όχι.

Αλλά όπως και τώρα δεν είχε άλλη επιλογή από το να αντιμετωπίσει το κάθε πρόβλημα στην ώρα του και ένα ένα τη φορά, όπως της έρχονταν.

Έπειτα από δύο βαθειές ανάσες ακούμπησε το χερούλι της πόρτας για να βγει να αναζητήσει το τέρας της.

*****O*****

Το αυτοκίνητο της

Ο Καίσαρας