Φθάνοντας στο πάρκο ένα ρίγος κυρίευσε το κορμί της.
Κόντευε να ξημερώσει, όμως το φως δεν ήταν ακόμη αρκετό για να βλέπει καθαρά.

"Καίσαρα;", δοκίμασε να φωνάξει από την αρχή του πλακόστρωτου μονοπατιού.
Ύστερα από λίγα λεπτά, κατάλαβε ότι σήμερα θα ήταν μία από αυτές τις μέρες όπου η τύχη δεν θα ήταν με το μέρος της. Πήρε μια βαθειά ανάσα και ξεκίνησε να βρει τον Καίσαρα.

Το μονοπάτι οδηγούσε ανάμεσα από πυκνά δέντρα σε ένα ημικύκλιο με πέτρινα παγκάκια. Ο Καίσαρας δεν ήταν εκεί. Ευτυχώς, ούτε και κανένας άλλος. Δεν είχε κυκλοφορήσει μόνη της ποτέ ξανά, τόσο αργά την νύχτα - ή τόσο νωρίς το πρωί- αισθανόταν τον φόβο σαν κάτι απτό γύρω της. Το θρόισμα των φύλλων, η ανάσα των δέντρων, τα τριξίματα από τα ζώα που βολεύονταν στις φωλιές τους, όλα την έκαναν να πιστεύει ότι ζει μέσα σε μία ταινία τρόμου και όπως οι πρωταγωνίστριες, που συχνά κορόιδευε, όδευε προς κάποια δυσάρεστη συνάντηση.

"Καίσαρα;", δοκίμασε ξανά να φωνάξει αλλά η φωνή της σχεδόν δεν ακούστηκε. Έπρεπε να συνεχίσει. Ο Καίσαρας ήταν ένας σχετικά υπάκουος σκύλος όμως δεν έπαυε να είναι σκύλος και τόσες ώρες κλεισμένος στο αυτοκίνητο ήθελε να ξεμουδιάσει. Αν ήταν πίσω στο σπίτι, θα περίμενε απλώς να γυρίσει μόνος του. Τώρα όμως σε ένα ξένο μέρος δεν μπορούσε να τον αφήσει στην τύχη του, μπορεί να χανόταν. Έτσι, συνέχισε να ακολουθεί το μονοπάτι.

"Αν είναι δυνατόν!" της ξέφυγε από την έκπληξη με αυτό που αντίκρυσε καθώς έστριψε σε μια στροφή του μονοπατιού.

Ο σκύλος της, ο δικός της σκύλος, που δεν άφηνε κανένα ζωντανό ον να τον ακουμπήσει - εκτος από εκείνη - είχε ξαπλώσει και απολάμβανε τα χάδια ενός άγνωστου άνδρα!

"Καλημέρα!", της είπε ο άνδρας.

Κοιτάζοντάς τον καλύτερα κατάλαβε ότι δεν ήταν πολύ μεγαλύτερος της. Αμφιταλαντεύτηκε αν έπρεπε να πλησιάσει περισσότερο ή αν έπρεπε να το βάλει στα πόδια, αλλά το γεγονός ότι ο Καίσαρας ένιωσε ασφάλεια κοντά του, ήταν θετικό σημάδι. Εκείνος είχε λυγίσει τα γόνατα του για να φτάνει στο ύψος του παραδομένου στα χάδια σκύλου.

"Καλημέρα"είπε διστακτικά .. τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα, πήγε να πει αλλά συγκρατήθηκε, σάμπως εκείνη είχε απάντηση να δώσει;

Ο Καίσαρας συνέχισε να απολαμβάνει τα χάδια του αγνώστου και του έκανε και γλύκες.

"Δικός σου είναι αυτός ο κούκλος;" της είπε και σηκώθηκε κρατώντας το λουρί του με σκοπό να της το δώσει.

"Ναι", "όταν θέλει", απάντησε το κορίτσι καθώς έπιανε το λουρί .

Το αγόρι είχε πλησιάσει τόσο που πλέον κάτω από το φως του ολόγιομου φεγγαριού μπορούσε να διακρίνει τα χαρακτηριστικά του. Της άρεσε υπερβολικά πολύ αυτό που έβλεπε, τόσο που νοερά επιβράβευσε τον σκύλο της για αυτή την γνωριμία . Όμως, η ώρα, το μέρος και οι συνθήκες δεν ήταν καθόλου ιδανικές για νέες γνωριμίες. Το αγόρι ευτυχώς φαινόταν εξίσου σκεπτικό.

"Χρειάζεσαι κάποια βοήθεια;"της είπε καθώς έκανε δύο βήματα πίσω, σαν να καταλάβε τον συλλογισμό της και ήθελε να της δείξει ότι δεν αποτελεί απειλή.

"Θα.. μπορούσες να μου πεις .. " σκεφτόταν αν έπρεπε να του πει ότι δεν έχει ιδέα που βρίσκεται ή να κρύψει την άγνοια της και να δοκιμάσει την τύχη της στους άγνωστους δρόμους.

Αποφάσισε να ακολουθήσει το ένστικτο του σκύλου της και να τον εμπιστευτεί.

"Η αλήθεια είναι ότι ψάχνω αυτή την διεύθυνση" είπε δείχνοντας του το post it που την είχε σημειώσει.

Δεν του έδωσε πολλές πληροφορίες όπως ότι εκεί θα ήταν το σπίτι της αλλά ήλπιζε ότι θα ήξερε κάτι που θα μπορούσε να την καθοδηγήσει χωρίς να χρειαστεί να δώσει πολλές εξηγήσεις.

Το αγόρι κοίταξε για λίγο σκεφτικός την διεύθυνση.

"Αυτή η οδός είναι πολύ κοντά".

"Αν ακολουθήσεις το μονοπάτι που σε βγάζει από την άλλη μεριά του πάρκου και στρίψεις δεξιά στην οδό Μίλβερτον θα βρεις αυτό το κτίριο στα αριστερά σου", της έδωσε πίσω το χαρτάκι και γύρισε να φύγει.

Πριν απομακρυνθεί γύρισε το κεφάλι του  και της είπε "Ελπίζω να βοήθησα". Έπειτα σήκωσε το χέρι του σε χαιρετισμό και έφυγε..

"Εσύ φταις!" , είπε χαμηλόφωνα στον Καίσαρα καθώς επέστρεφε πίσω στο αυτοκίνητο της.

Ύστερα από αυτή την περίεργη νυχτερινή γνωριμία ήξερε τουλάχιστον τώρα που έπρεπε να πάει.

Αλλά αναρωτιόταν.. Θα έβλεπε άραγε ξανά αυτό το αγόρι;