Από το πρωί μ' είχε φάει το άγχος για την κατάληξη της σημερινής βραδιάς. Όσο ευχόμουν να περάσουν γρήγορα οι ώρες για να τον συναντήσω, άλλο τόσο έτρεμα μήπως με στήσει. Δοκίμασα όλα τα ρούχα μέσα στην ντουλάπα μου, μέχρι να καταλήξω στην πιο εύκολη λύση, ένα στενό, μίνι μαύρο φόρεμα που τονίζει τέλεια το σώμα μου. Έφτιαξα τα μαλλιά μου, βάφτηκα, φόρεσα τις κόκκινες δωδεκάποντες μου γόβες, για να νιώσω πιο σέξι, και βγήκα από το σπίτι με αέρα μοιραίας γυναίκας, που πάει να κατακτήσει τον άντρα που έχει βάλει στο μάτι.

Κι έτσι, να ΄μαι τώρα, δεκατέσσερις του Φλεβάρη, να κάθομαι μόνη μου στην καφετέρια, κοιτάζοντας συνεχώς την πόρτα, περιμένοντας να κάνει την εμφάνιση του ο Πέτρος. Όσο τα λεπτά περνάνε και δεν έρχεται, η αυτοπεποίθηση μου πέφτει κατακόρυφα. Προσπαθώ όπως όπως να παρηγορήσω τον εαυτό μου, λέγοντας ότι βρήκε κίνηση ή προέκυψε κάτι που τον καθυστέρησε, χωρίς όμως να το πιστεύω ιδιαίτερα. Μια ζωή ήταν πάντα στην ώρα του στα ραντεβού μας, σ' αντίθεση με μένα που πάντα έτρεχα για να προλάβω, μ' αποτέλεσμα να τον έχω στήσει ουκ ολίγες φορές.

Βλέποντας το ρολόι μου να δείχνει ήδη 20.15, είμαι πλέον πεπεισμένη ότι δεν θα έρθει και σκέφτομαι σοβαρά να φύγω. Παρόλα αυτά, αποφασίζω να τον περιμένω ακόμα ένα τέταρτο, δίνοντας στην καρδία μου ένα μικρό περιθώριο πριν χάσει κάθε ελπίδα. Σίγουρα, μισή ώρα είναι αρκετή, ακόμα κι αν καθυστέρησε να φύγει από το σπίτι του.

Πίνω με μανία το κρασί, που έχω παραγγείλει, κι όταν αδειάζω το ποτήρι μου, κάνω νόημα στον σερβιτόρο για να τον πληρώσω. Σε πέντε λεπτά, δεν θα έχω πλέον καμία δικαιολογία να βρίσκομαι εδώ πέρα. Η απουσία του ήταν αρκετά εκκωφαντική κι επιβεβαίωσε τους χειρότερους μου φόβους.

Όταν έρχεται ο σερβιτόρος για να μου φέρει τα ρέστα, μου δίνει μαζί κι έναν άσπρο φάκελο. Τον κοιτάω μ΄ έντρομα μάτια, χωρίς να τον ανοίγω, λες και περιέχει βόμβα. Σίγουρα είναι από τον Πέτρο, που δεν του πήγαινε η καρδιά να με στήσει, χωρίς να πει ούτε μια λέξη, ακόμα κι αν του το ζήτησα εγώ. Εξαρχής, δεν ήθελα να μου πει αυτοπροσώπως ότι δεν αισθάνεται κάτι για μένα και φυσικά δεν έχω καμία διάθεση να φάω γραφτή χυλόπιτα!

Γιατί μια φορά δεν μπορεί να κάνει αυτός ο άνθρωπος ότι του ζητήσουν; Γιατί θέλει πάντα να μου σπάει τα νεύρα, πηγαίνοντας μου κόντρα; Τόσο δύσκολο ήταν να ακολουθήσει ότι του είπα;

Τα νεύρα μου έχουν χτυπήσει κόκκινο! Μανιασμένη σχίζω τον φάκελο στην μέση και τσαλακώνω τα κομμάτια του στις χούφτες μου, μέχρι να γίνουν μια μικροσκοπική μπάλα. Την αφήνω στο τασάκι και σηκώνομαι να φύγω από το μαγαζί. Πριν φτάσω όμως στην πόρτα, γυρίζω πίσω για να την πάρω μαζί μου, από φόβο μην πέσει σε κάποιον αδιάκριτο που αντί να την πετάξει, διαβάσει τι γράφει.

Αυτό μου έλειπε, να γίνω παραπάνω ρεζίλι, από ότι έγινα ήδη! Αρκετά βλέμματα λύπησης συγκέντρωσα από το προσωπικό, αλλά κι από τα ζευγαράκια που είχαν γεμίσει τα γύρω τραπέζια. Δεν χρειάζεται να τους δώσω παραπάνω υλικό! Μαζεύω τον κακοποιημένο φάκελο κι αμέσως νιώθω τα χέρια μου να καίνε από την επαφή. Τον πετάω στην τσάντα μου και φεύγω με γοργά βήματα.

Μόλις βγαίνω έξω κι αισθάνομαι τον κρύο αέρα να χτυπάει τον πρόσωπο μου, τα μάτια μου δεν αντέχουν άλλο και δακρύζουν ανεξέλεγκτα. Είναι πλέον επίσημο, δεν θα τον έχω ποτέ δικό μου! Όσο κι αν είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου για αυτήν την στιγμή, ακόμα μου είναι δύσκολο να το συνειδητοποιήσω.

Προχωράω σαν χαμένη και μόλις φτάνω στην πλατεία κάθομαι σ' ένα παγκάκι για να μην σωριαστώ. Δεν έχω την δύναμη να γυρίσω στο σπίτι μου αυτή την στιγμή. Αφήνω το κρύο να τυλίξει το σώμα μου, ώστε να αποκτήσει κι εκείνο την ίδια θερμοκρασία, που έχει κι η παγωμένη μου καρδιά.

Γέλια αποσπούν την προσοχή μου και με κάνουν να σηκώσω το κεφάλι μου για να δω από που προέρχονται. Μια κοπέλα τρέχει γελώντας, μέχρι που την φυλακίζει στην αγκαλιά του ο αγαπημένος της, και την γεμίζει φιλιά σ' όλο το πρόσωπο. Ο έρωτας κι η ευτυχία τους φωνάζουν από μακριά κάνοντας με να νιώθω ακόμα πιο λειψή.

Πόσο θα ήθελα να ήμουν εγώ στην θέση της κοπέλας! Να έχω τα χέρια του Πέτρου γύρω μου για να με ζεσταίνουν, να με φιλάει και να μου δίνει οξυγόνο! Σήμερα, είχα αφήσει επιτέλους τον εαυτό μου να ελπίζει, να κάνει όνειρα πιστεύοντας ότι ίσως και να πραγματοποιηθούν. Δυστυχώς όμως, αντί για την ευτυχισμένη κατάληξη που περίμενα, το μόνο που έλαβα ήταν το οριστικό τέλος μιας σχέσης που υπήρξε μόνο στην φαντασία μου.

Καιρός, λοιπόν, να πάρω απόφαση ότι σ' αυτήν την ζωή δεν μπορούμε να έχουμε πάντα αυτό που θέλουμε, πόσο μάλλον να εξαναγκάσουμε κάποιον να μας αγαπήσει με το ζόρι. Πρέπει να κλείσω επιτέλους αυτό το κεφάλαιο και να κοιτάξω μπροστά! Η ζωή συνεχίζεται και δεν μπορώ άλλο να την αφήνω να γλιστράει μέσα από τα χέρια μου. Σίγουρα θα είναι δύσκολο στην αρχή, αλλά οφείλω να προσπαθήσω. Κάπου θα υπάρχει και για μένα ένας άνθρωπος, που θα μ' αγαπήσει με όλο του το είναι! Λίγο πιο ήρεμη, ανοίγω την τσάντα μου για να πάρω ένα χαρτομάντιλο, να σκουπίσω τα δάκρυα μου. Αρκετά με την κλάψα!

Βλέποντας τον τσαλακωμένο φάκελο τον βγάζω έξω και σημαδεύω τον πιο κοντινό κάδο. Φυσικά, δεν μου κάνει την χάρη να μπει μέσα και μ' αναγκάζει να σηκωθώ για να τον μαζέψω. Λίγο πριν τον πετάξω, αλλάζω γνώμη και γυρίζω πάλι στο παγκάκι μου. Δεν ξέρω αν είναι περιέργεια ή απλός μαζοχισμός, αλλά αποφασίζω να δω τι μου έχει γράψει.

Αν θέλω να συνεχίσουμε σαν φίλοι, δεν μπορώ να αγνοήσω την απάντηση του, έστω κι αν δεν μου αρέσει. Αφού επαναλάβω ότι είμαι δυνατή και τίποτα δεν μπορεί να μ' επηρεάσει περισσότερο, προσπαθώ να επαναφέρω τον φάκελο στην προηγούμενη του μορφή. Όταν τον έχω ισιώσει όσο καλύτερα μπορώ, βγάζω τα δυο κομμάτια του γράμματος του, τα ξεδιπλώνω και τα φέρνω δίπλα δίπλα για να διαβάσω το περιεχόμενο του.

Νεφέλη,

Αν σου πω ότι δεν εξεπλάγη με το γράμμα σου, θα είναι ψέμα. Δεν περίμενα ποτέ ότι τρέφεις τέτοια αισθήματα για μένα, χωρίς μάλιστα να μου είχες δείξει τίποτα όλο αυτόν τον καιρό. Τελικά, όντως μπορείς να μου κρατήσεις μυστικά κι ας πίστευα πάντα ότι σε διάβαζα καλύτερα από τον καθένα.

Μιας και διάλεξες λοιπόν να με προσεγγίσεις μέσα από ένα γράμμα, αποφάσισα ότι το μόνο δίκαιο ήταν κι η απάντηση μου να δινόταν με τον ίδιο τρόπο. Το ξέρω ότι δεν είναι αυτό που μου ζήτησες και το πιθανότερο είναι ότι μόλις το έλαβες στα χέρια σου, θα το έσκισες χωρίς δεύτερη σκέψη.

Στο μόνο που στηρίζομαι πλέον, είναι στην περιέργεια σου, που δεν θα σ' άφηνε ποτέ να μην μάθεις τι σου έγραψα. Για να μην σε παιδεύω λοιπόν διαβάζοντας ένα κομματιασμένο γράμμα, σου έχω αφήσει κι έναν δεύτερο φάκελο. Θα τον βρεις στην πλατεία, κολλημένο κάτω από το παγκάκι, που καθόμαστε συνήθως κι ελπίζω αυτός να έχει καλύτερη τύχη, ανεξαρτήτως του περιεχομένου του.

Όσο κι αν θεωρείς ότι η απουσία μου είναι αρκετή απάντηση, ξέρεις ότι μόνο τα λόγια μπορούν να βάλουν οριστικό τέλος σε κάτι, για να ορίσουν μια νέα αρχή.

Υ.Γ. Μην με βρίζεις, σ' ακούω! Άντε, πήγαινε να βρεις το γράμμα, αν δηλαδή δεν είσαι ήδη εκεί! ;)

Να μην τον βρίζω μου λέει! Ο ηλίθιος παίζει με τα συναισθήματα μου και περιμένει να το πάρω κι ήρεμα! Αν τον είχα τώρα μπροστά μου δεν θα γλίτωνε από τα χέρια μου, φονιάς θα γινόμουνα! Αφού δεν με θέλεις, ρε άχρηστε, γιατί με ταλαιπωρείς; Τι παραπάνω πρέπει να διαβάσω για να καταλάβω ότι μου έριξες χυλόπιτα την ημέρα των ερωτευμένων;

Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό, με εκνευρίζει η σιγουριά του για τις κινήσεις μου. Μισώ που είμαι τόσο προβλέψιμη για αυτόν, λες κι είναι στο μυαλό μου ένα πράγμα! Ψάχνω με τα χέρια μου κάτω από το παγκάκι κι όντως βρίσκω τον φάκελο που μου ανέφερε. Τον ξεκολλάω και τον φέρνω μπροστά μου. Με το ζόρι κρατιέμαι για να μην ξεσπάσω τα νεύρα μου πάνω του! Ξέροντας, όμως, ότι στο τέλος πάλι θα υποκύψω, ακόμα κι αν χρειαστεί να κολλήσω δεκάδες κομματάκια, αποφασίζω να τον ανοίξω για να διαβάσω και το δεύτερο του γράμμα, κι ο Θεός βοηθός!

Άντε να δούμε επιτέλους ποια θα είναι η απάντηση του, γιατί δεν βλέπω καλά την Νεφέλη!