" Η Δεσποινίς Αβύθιστη"

Ο τίτλος αυτός που δόθηκε στην συγκεκριμένη γυναίκα δεν είναι από εμένα αλλά από την ίδια την ιστορία.

Το όνομά της ήταν Violet Jessop: Η γυναίκα που επέζησε από τρεις καταστροφές και θεωρείται μία από τους πιο τυχερούς ανθρώπους στον πλανήτη.

Γεννήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 1887 στη Bahia Blanca στην Αργεντινή.

Αργεντινή 1895

Ο γιατρός βρισκόταν εδώ και αρκετή ώρα στο σπίτι τους εξετάζοντας το μικρό κορίτσι.

«Λοιπόν γιατρέ; Πως είναι το παιδί;» ρωτούσε κάθε τόσο η δύσμοιρη μάνα που ανησυχούσε για την υγεία του παιδιού της.

Ο γιατρός δεν φαινόταν και πολύ αισιόδοξος για την μοίρα του μικρού κοριτσιού.

«Λυπάμαι αλλά η φυματίωση δεν γιατρεύεται. Πολύ φοβάμαι πως σε μερικούς μήνες θα το χάσετε το κοριτσάκι σας».

Ο γιατρός έφυγε από το φτωχόσπιτο αφήνοντας μια μάνα να σπαράζει για το παιδί της προτού ακόμα το χάσει στην πραγματικότητα. Γιατρός ήταν αυτός. Δεν ήξερε τη δουλειά του; Έτσι λοιπόν η δύσμοιρη μάνα άρχισε από τώρα να κλαίει τον μελλοντικό χαμό του μικρού κοριτσιού της.

Η Ανγκελίνα παντρεύτηκε τον σύζυγό της Γουίλιαμ από παράφορο έρωτα. Γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν αμέσως. Όμως οι γονείς της της απαγόρευσαν να τον παντρευτεί γιατί ήταν φτωχός. Δεν είχε στον ήλιο μοίρα. Όμως η Ανγκελίνα ούτε που νοιαζόταν γι' αυτό. Τον ήθελε και το έβαλε σκοπό της ζωή της να τον πάρει. Του πρότεινε λοιπόν να το σκάσουν. Να φύγουν μακριά, μέχρι και χώρα να αλλάξουν στην ανάγκη. Και αυτό έκαναν. Εγκατέλειψαν την Ιρλανδία και νιόπαντροι πια έστησαν το σπιτικό τους στη Bahia Blanca στην Αργεντινή. Οι οικογένειες τους δεν τους έψαξαν ποτέ. Το σπιτικό τους ήταν ένα φτωχοκάλυβο εφοδιασμένο μόνο με τα απολύτως απαραίτητα. Τίποτα περισσότερο. Με χίλιους κόπους και ιδρώτα κέρδιζαν το καθημερινό τους φαγητό. Αλλά τουλάχιστον ο καθημερινός αγώνας που έδιναν ήταν τίμιος. Μπορεί να φυτοζωούσαν, αλλά το κούτελό τους ήταν καθαρό. Όταν πια άρχισαν να έρχονται και τα παιδιά τότε ήταν που η επιβίωσή τους έγινε ακόμα πιο σκληρή. Η Βάιολετ ήταν η πρώτη άφιξη που έφερε τη χαρά και την ευτυχία στη ζωή τους. Έτσι είναι. Όσο φτωχή και να είναι μια οικογένεια πάντα ένα παιδί φέρνει την χαρά και την αισιοδοξία στη ζωή της. Μετά την Βάιολετ ακολούθησαν άλλα οκτώ παιδιά από τα οποία τρία απεβίωσαν. Η θλίψη της μάνας ήταν μεγάλη, αλλά η φροντίδα των υπόλοιπων παιδιών την έκαναν να ξεχνιέται κάπως. Μα όταν πια αρρώστησε και η Βάιολετ κατέρρευσε. Δεν θα άντεχε να χάσει άλλο ένα παιδί.

Παρά τις προβλέψεις του γιατρού που ήθελαν την Βάιολετ να πεθαίνει σε μερικούς μήνες, εντούτοις επέζησε νικώντας την θανατηφόρα ασθένειά της. Η μητέρα της δεν ήξερε πώς να εκφράσει την τόση ευγνωμοσύνη της προς το θεό που της έσωσε το παιδί της.

Μετά από λίγο καιρό η καθημερινότητα επέστρεψε στο σπιτικό τους. Η Βάιολετ ως μεγαλύτερη φρόντιζε τα μικρότερα αδέρφια της για να μπορούν οι γονείς της να δουλεύουν. Ο πατέρας της δούλευε στο λιμάνι ως εκφορτωτής και η μητέρα της ως γυναίκα καμαρώτος σε υπερωκεάνια.

Έτσι μονότονα πέρασαν τα χρόνια μέχρι που ένα γεγονός ήρθε να συνταράξει την ρουτίνα της ζωής τους. Ο πατέρας της χρειάστηκε να νοσηλευτεί. Οι γιατροί είπαν πως χρειαζόταν εγχείρηση. Όμως ο Γουίλιαμ δεν άντεξε στην δύσκολη επέμβαση, άφησε την τελευταία του πνοή στο χειρουργικό τραπέζι ρίχνοντας την οικογένεια του σε βαρύ πένθος. Είχαν χάσει το στήριγμά τους και η Ανγκέλικα τον άνθρωπό της. Μαζί έκτισαν τη ζωή τους από το μηδέν και έτσι ξαφνικά τον έχασε. Ο αφόρητος πόνος τής γέννησε την επιθυμία να φύγει από εκείνη την χώρα, από εκείνο το σπιτικό όπου η κάθε γωνιά του της θύμιζε εκείνον. Έπρεπε όμως να κοιτάξει και τα παιδιά της. Από αυτά κρατήθηκε και πήρε την μεγάλη απόφαση να φύγουν. Μετακόμισαν στην Αγγλία και η Βάιολετ στάλθηκε στις καλογριές για να τελειώσει το σχολείο.

Η μητέρα της όμως δεν κατάφερε να ξεπεράσει τον χαμό του συζύγου της. Το μαράζι την αρρώστησε και έτσι αναγκαστικά παραιτήθηκε από την δουλειά της αφού δεν ήταν πλέον ικανή να δουλεύει. Η Βάιολετ ως η μεγαλύτερη από τα αδέρφια της ένιωσε χρέος της να εγκαταλείψει τις σπουδές της και να πάει να δουλέψει ώστε να έχει η οικογένεια της ένα πιάτο φαΐ στο τραπέζι. Αποφάσισε λοιπόν να ακολουθήσει τα βήματα της μητέρας της αναζητώντας δουλειά σε υπερωκεάνιο ως γυναίκα καμαρώτος. Όταν την απέρριψαν λόγω της μικρής της ηλικίας ένιωσε μεγάλη απογοήτευση, όμως δεν το έβαλε κάτω. Για να μοιάζει μεγαλύτερη άρχισε να ντύνεται με τα ρούχα της μητέρα της και να χτενίζεται όπως οι γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας. Το κόλπο έπιασε και τελικά προσλήφθηκε από τη Royal Mail Line στο Ορικόνο.

Επέστρεψε ενθουσιασμένη στο σπίτι και ανακοίνωσε τα ευχάριστα νέα. Η μητέρα της έκλαψε από χαρά αλλά και από λύπη, γιατί, ήξερε καλά πως η κόρη της θα έλειπε πολύ από το σπίτι. Μάζεψε λοιπόν το φτωχό της κομπόδεμα και έφυγε με την υπόσχεση πως θα τους έστελνε λεφτά.

Μετά από δύο χρόνια και αναζητώντας καλύτερο πλοίο για να εργαστεί, κατάφερε να γίνει μέλος του πληρώματος στο White Star Line. Η εταιρεία ήταν ξακουστή για τα πολυτελή πλοία της και για το πόσο κακομάθαινε τους επιβάτες της.

Η Βάιολετ ήταν ενθουσιασμένη με το καινούριο της εργασιακό της περιβάλλον, και γι' αυτό δεν την ενοχλούσε η σκληρή δουλειά που έριχνε. Κάθε βάρδια της διαρκούσε δεκαεπτά ώρες. Και όλα αυτά για £2.10 το μήνα, από τα οποία ένα μέρος τους το έστελνε στην οικογένειά της.

Όταν πια χόρτασε να δουλεύει σε αυτό το πλοίο αποφάσισε πως ήρθε ο καιρός να αλλάξει πλοίο. Με την εμπειρία που είχε αποκτήσει τα χρόνια που προηγήθηκαν δεν ήταν καθόλου δύσκολο να την δεχτούν όπου επιθυμούσε. Έτσι στις 20 Σεπτεμβρίου το 1911 έπιασε δουλειά στο Olympic. Ήταν υπερπολυτελές και το μεγαλύτερο επιβατικό πλοίο εκείνη την εποχή. Εκείνη την ίδια μέρα, στις 20 Σεπτεμβρίου το 1911, όταν το πλοίο αναχώρησε από το Σαουθάμπτον(Southampton) συγκρούστηκε με το βρετανικό πολεμικό πλοίο HMS Hawke. Ευτυχώς δεν σημειώθηκαν θάνατοι και παρά τις ζημιές, δυο μεγάλες τρύπες, το πλοίο ήταν σε θέση να επιστρέψει στο λιμάνι χωρίς να βυθιστεί.

Αυτό το γεγονός δεν πτόησε την Βάιλοτ και παρέμεινε στη θέση της μέχρι τον Απρίλιο του 1912. Μετά από παρότρυνση των φιλενάδων της, η Βάιλοτ πείστηκε πως θα ήταν υπέροχη εμπειρία το να εργαστεί στο υπερπολυτελές και μεγαλύτερο υπερωκεάνιο που κατασκευάστηκε ποτέ, τον Τιτανικό. Έτσι στις 10 Απριλίου το 1912 και σε ηλικία μόλις 24 ετών επιβιβάστηκε στο πλοίο που χαρακτηρίστηκε αβύθιστο, ως γυναίκα καμαρώτος, στο παρθενικό του ταξίδι. Ήταν πραγματικά ενθουσιασμένη.

Ο ενθουσιασμός της δεν κράτησε πολύ γιατί τέσσερις μέρες αργότερα το πλοίο προσέκρουσε στο παγόβουνο. Και ενώ το πλοίο βυθιζόταν η Βάιολετ ήταν αναγκασμένη να παραμείνει στο κατάστρωμα χωρίς ουσιαστικά να κάνει τίποτα. Της είπαν πως θα έδινε το παράδειγμα σε ανθρώπους που δεν μιλούσαν την γλώσσα και έτσι δεν καταλάβαιναν τις οδηγίες που τους δίνονταν. Θα ακολουθούσαν το παράδειγμα της και θα έμεναν και αυτοί ήσυχοι και ακούνητοι χωρίς να μπλέκονται στα πόδια των υπολοίπων. Η Βάιολετ υπακούοντας παρέμεινε εκεί στο κατάστρωμα και παρακολουθούσε το πλήρωμα να φορτώνει τις σωσίβιες λέμβους με τα γυναικόπαιδα με προτεραιότητα αυτών της πρώτης θέσης. Τελικά δεν παρέμεινε μόνο θεατής αφού πολλές ήταν οι γυναίκες που τελικά χρειάστηκαν τη βοήθεια της ώστε να μπουν στις σωστικές λέμβους. Στο τέλος διατάχτηκε να μπει και η ίδια σε μια και καθώς η βάρκα κατέβαινε, ένας αξιωματικός της έβαλε στην αγκαλιά ένα βρέφος λέγοντάς της να το φροντίσει. Και η Βάιολετ το έκανε. Το κράτησε κοντά της.

Την επόμενη μέρα η Βάιολετ και οι υπόλοιποι επιζώντες διασώθηκαν από το πλοίο Καρπάθια. Και ενώ η Βάιολετ εστεκόταν στο κατάστρωμα με το μωρό στην αγκαλιά, και μη έχοντας ακόμα συνειδητοποιήσει καλά καλά τι είχε συμβεί, μια γυναίκα την πλησίασε, άρπαξε το μωρό από την αγκαλιά της και έφυγε τρέχοντας χωρίς να πει λέξη. Η Βάιολετ σκέφτηκε πως πιθανόν να ήταν η μητέρα του.

1503 άνθρωποι πέθαναν εκείνη την τρομερή νύχτα. Όμως, ούτε και μετά από αυτήν την εμπειρία θανάτου δεν εγκατέλειψε τη θάλασσα η Βάιολετ. Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο βρέθηκε να δουλεύει για τον Βρετανικό ερυθρό σταυρό. Το πρωινό της 21ης Νοεμβρίου 1916 βρισκόταν στο HMHS Britannic, ενός λευκού αστέρα που είχε μετατραπεί σε νοσοκομειακό πλοίο. Μια ανεξήγητη έκρηξη σημειώθηκε με αποτέλεσμα το Britannic να βυθιστεί μέσα σε 55 λεπτά. Από τους 1066 ανθρώπους που βρίσκονταν στο πλοίο σκοτώθηκαν οι 30. Τότε οι βρετανικές αρχές υπέθεσαν ότι το πλοίο είτε χτυπήθηκε από τορπίλη είτε χτυπήθηκε από νάρκη που φυτεύτηκε από τις γερμανικές δυνάμεις.

Ενώ το Britannic βυθιζόταν η Βάιολετ αλλά και άλλοι επιβάτες κόντεψαν να σκοτωθούν από τις προπέλες του πλοίου. Από τη βιασύνη τους να εγκαταλείψουν το βυθιζόμενο πλοίο η σωσίβια λέμβος όπου επενέβαινε η Βάιλοτ κατευθυνόταν κάτω από την πρύμνη που σιγά σιγά ανυψωνόταν. Η Βάιολοτ δεν έβλεπε άλλη διέξοδο από το να πηδήσει στο νερό, και αυτό έκανε. Όμως κάτι την χτύπησε πίσω από το κεφάλι της με αποτέλεσμα να χάσει τις αισθήσεις της. Δεν την άφησαν όμως αβοήθητη. Όταν ξύπνησε βρισκόταν ξαπλωμένη στο πλοίο που έσπευσε να τους βοηθήσει. Για άλλη μια φορά η Βάιολετ επέζησε... και για άλλη μια φορά δεν εγκατέλειψε την θάλασσα που τόσο αγαπούσε.

Το 1920 επέστρεψε στη δουλειά της ως γυναίκα καμαρώτος στο White star line.

Κατά τη διάρκεια των εργασιακών της χρόνων η Βάιλοτ ξαναμπήκε στη Red Star Line και έπειτα ξανά στη RGed Star Line και από εκεί στη Βασιλική Γραμμή.

Στα τέλη της δεκαετίας του '30 η Βάιλοτ παντρεύτηκε, αλλά πολύ σύντομα ήρθε ο χωρισμός. Το 1950 όταν πια συνταξιοδοτήθηκε, αποσύρθηκε στο Great Ashfield, Suffolk.

Όταν πια πέρασαν χρόνια και η Βάιλοτ μεγάλη πια βρισκόταν στο σπίτι της χτύπησε το τηλέφωνο. Το σήκωσε.

«Ναι;»

«Μήπως σώσατε ένα μωρό τη νύχτα που βυθίστηκε ο Τιτανικός;» άκουσε μια γυναικεία φωνή να την ρωτάει.

«Ναι» της απάντησε η Βάιολετ ξαφνιασμένη. «Πως το ξέρεις; Δεν το έχω πει ποτέ και σε κανέναν».

«Το ξέρω, γιατί εγώ ήμουν εκείνο το μωρό» την άκουσε να γελάει και έπειτα έκλεισε η γραμμή.

Η Βάιολετ Τζέσοπ πέθανε από συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια το 1971 σε ηλικία 83 ετών.

Το ξέρω πως ήταν μια εντελώς διαφορετική ιστορία από ότι σας έχω συνηθίσει. Εύχομαι να σας άρεσε. Αν όντως σας άρεσε και θέλετε κι άλλες τέτοιες ιστορίες, δεν έχετε παρά να μου το πείτε.