Εκείνο το μεσημέρι, καθισμένη στον μπρονζέ-άσπρο καναπέ, η Κρυσταλλία συζητούσε με την πρώην καθηγήτρια της  Ερωφίλη-η οποία με την πάροδο του χρόνου είχε εξελιχθεί σε πιστή φίλη-συμβουλάτορα της -για τη συμπεριφορά του άντρα της. Την προβλημάτιζε σε μεγάλο βαθμό  και  εκείνη την συμβούλεψε να το ερευνήσει.

« Αλήθεια, μου ζητάτε κάτι τέτοιο;» ρώτησε το κορίτσι με έντονο ενδιαφέρον. Δεν είχε σκεφτεί καθόλου να πάρει τη πρωτοβουλία να ψάξει τέτοιο ζήτημα. Τόσο αφελής και κουτή ήταν αναλογίστηκε και το παραδέχτηκε στον εαυτό της με κάποια αποδοκιμασία.

« Φυσικά. Να μην το αφήσεις γλυκιά μου, πρέπει να ανακαλύψεις τι κρύβεται πίσω από αυτό το αλλόκοτο. Πως αλλιώς να χαρακτηρίσουμε το φέρσιμο του άντρα σου που μόνο σε καχυποψίες και άσχημα σενάρια θα οδηγούσαν το οποιοδήποτε άτομο να σκεφτεί ;»

Οι υποψίες της επιβεβαιώθηκαν... καιροφυλακτούσε και τον άκουγε κρυμμένη πίσω από τον τοίχο, την πόρτα του δωματίου τους, του χώρου της βιβλιοθήκης-γραφείου του εωσότου πιάσει κάτι ύποπτο, σκιερό ή παράνομο το αυτί της. Τελικά ένα απόγευμα ήταν τυχερό για αυτήν και παράλληλα δυστυχές, να τον ακούσει να ομιλεί στο σταθερό τηλέφωνο με μια άλλη, ξένη γυναίκα.

   [...]

Η Κρυστάλλια εισέβαλλε στο χώρο του γραφείου του άντρα της με δυναμισμό και θόρυβο στο άνοιγμα της πόρτας χωρίς να ντρέπεται να του μιλήσει ευθέως. Πιο έξω από τα δόντια δεν του είχε ξαναμιλήσει: « Γιατί; Πως μπόρεσες να ερωτοτροπείς με άλλη γυναίκα στο συζυγικό μας κρεβάτι, την κλίνη της αγάπης μας; » ρωτούσε στην αρχή με ήρεμη φωνή και έπειτα γεμάτη λυγμούς, καθώς άρχιζε να σπαράζει. Ο Φαίδων τα έχασε, επειδή δεν είχε ικανή την μικροσκοπική σύζυγο του για τέτοιο ξέσπασμα. Ούτε είχε φανταστεί ότι θα τολμούσε να του σηκώσει το ανάστημα της κατηγορώντας τον για απιστία. Σηκώθηκε από τη καρέκλα του γραφείου του και της έπιασε τους ώμους έτσι ώστε να την σταματήσει να φωνάζει... την κατάφερε με πολύ κόπο και υπομονή καθώς η Κρυσταλλία θα συνέχιζε τη νευρική κρίση της..

Τις επόμενες μέρες όμως συνέχιζε να τσακώνεται άσχημα με τον άντρα της μέχρι που εκείνος δεν άντεξε και την πέταξε έξω απ το σπίτι τους και τη ζωή του. Σκοτάδι, μόνο σκοτάδι απλώθηκε στις ζωές τους από δω και πέρα...μαζί με σύννεφα και φουρτουνιασμένους ουρανούς. Ανεξίτηλα και δυστυχισμένα, διαβρωμένα χαράχτηκε η ζωή της.

Έκλαψε πικρά και θρήνησε την αγάπη της... ένας μεγάλος θρήνος ακολούθησε τις επόμενες μέρες, περισσότερο και από αυτόν για την απώλεια κάποιου ανθρώπου. 

Ο άντρας της την έπεισε να μην αφήσει το σπίτι τους, επειδή ήταν πρόθυμος να αλλάξει τη στάση και τη συμπεριφορά του. Και η Κρυσταλλία το δέχτηκε και ανακουφίστηκε. Έλαμψε η ελπίδα και η προσμονή στο βλέμμα της. Της το υποσχέθηκε εξάλλου.

Την ίδια ώρα, στο βασίλειο του αρχοντικού του πατρικού του Φαίδωνα, εφευρίσκονταν καταχθόνιες ίντριγκες.

« Έχουμε έναν κοινό σκοπό...για να στο εξηγήσω πιο σαφέστατα μας ενώνει μια κοινή επιθυμία, να φέρουμε υπό διάλυση το δεσμό της νεαρής Κρυσταλλίας με τον γιο μου » αυτά είπε ο άντρας με σιγουριά και σατανική σημασία  στην γυναίκα απέναντι του. Εν συνεχεία της εξήγησε πως το είχε στο μυαλό του.

« Τι μου ζητάς, να  προκαλέσω την ''ρήξη'' του μωρού και να βάλω ταυτόχρονα σε κίνδυνο τη ζωή της ανιψιάς μου; Όχι δεν θα προβώ σε τέτοια ενέργεια » του εκφράστηκε αρνητικά η Αβερκία.

« Όπως το είπες, το δηλητήριο θα δημιουργήσει απλώς ρήξη του παιδιού. Να αποβάλλει θέλουμε, όχι να της συμβεί τίποτα περισσότερο...μοιραίο » της εξήγησε ο πατέρας του Φαίδωνα.

« Καλά θα το σκεφτώ, αλλά δεν νομίζω πως η απάντηση μου θα είναι θετική. Όπως και να έχει χαίρομαι που μοιραζόμαστε την ίδια επιθυμία... θα μπορούσαμε να βρούμε έναν άλλο τρόπο για να διαλύσουμε το δεσμό του γιου σου με την ανιψιά μου » του απάντησε η Αβερκία αινιγματικά και ταυτόχρονα έδειχνε να παίρνει θετικά την  πρόταση για το ενδεχόμενο της συνεργασίας τους.

Καθώς η Αβερκία αναλογιζόταν όλα αυτά και κυρίως την απόφαση που  έπρεπε να πάρει, ο πατέρας του Φαίδων ήταν κοντά στην επόμενη κίνηση του σχετικά με μια επιχειρηματική συμφωνία. Την ίδια ώρα η Τόνια έστω και αν τώρα ζούσε σε απόσταση έδειξε εμπράκτως το ενδιαφέρον συμπόνοιας προς την φίλη της Κρυσταλλία με το να της υποσχεθεί ταυτόχρονα βοήθεια σε οτιδήποτε της ζητήσει.

Τρία χρόνια μετά, στα εικοσιτρία της η Κρυσταλλία θα περίμενε πως θα γινόταν κάτι δυνατό να ανατρέψει την θλιβερή, στενάχωρη πραγματικότητα της...αλλά δεν γινόταν απολύτως τίποτα. Οπότε η ίδια θα εφεύρισκε μια λύση ώστε να μαλακώσει η καρδιά του άντρα της. Το μυαλό της σκέφτηκε την εγκυμοσύνη. Όχι την αληθινή... την άλλη την υποτιθέμενη και ψεύτικη. Θα ήταν ιδεώδης περίπτωση προκειμένου να ξυπνήσει αισθήματα συγκίνησης, στοργικότητας και μεγαλειώδους σφρίγους, ευτυχίας και εκτίμησης στον άντρα της.  Αν έμενε ένα κομμάτι αγάπης μέσα του θα ενδυνάμωνε με την επίγνωση ενός επερχόμενου νεογέννητου παιδιού. Δεν μπορεί να μην είχε τίποτα μέσα του ο καλός της, αναλογιζόταν με προσμονή η Κρυσταλλία.

Αν πετύχαινε να παραστήσει μια ψεύτικη εγκυμοσύνη, θα κέρδιζε την χαμένη αγάπη και φροντίδα του και τότε τα πράγματα θα έφτιαχναν πάλι. Θα τους επέστρεφε η ζωή την ευφορία που τόσο στερήθηκαν αυτό το διάστημα εξαιτίας διαφόρων παραγόντων. Έπρεπε να δράσει αν ήθελε να πετύχει το σχέδιο της και για αυτό ξεκίνησε  άμεσα...Και ας ήταν στην πραγματικότητα μια απέλπιδα προσπάθεια να σώσει τον γάμο της. 

Οι τρικυμίες, στεναχώριες και οι αναστατώσεις στο σπίτι του ζεύγους συνεχίζονταν...

Η Κρυσταλλία διέκρινε τον εαυτό της στον καθρέφτη και συνειδητοποίησε πόσο την χαροποιούσε το γεγονός ότι ακόμα έδειχνε σημάδια ζωντάνιας και υγείας. Είχε χλωμιάσει και πέσει σε κατάθλιψη το τελευταίο διάστημα εξαιτίας της ψυχολογικής δυσαρμονίας που υφίστατο. Δεν πρόλαβε να αγγίξει  το σχηματισμένο κολιέ σε σχήμα φεγγαριού στο λαιμό, επειδή αντιλήφθηκε την είσοδο του συζύγου της στο υπνοδωμάτιο. Εκείνος έφερνε μια επιβλητική μα συνάμα δυσάρεστη αύρα παρουσίας κάθε φορά που βρίσκονταν μαζί στον ίδιο χώρο.

Της έπιασε άγαρμπα το κολιέ-το οποίο της χάρισε ως δώρο καιρό πριν...εκείνες τις καλές, ευτυχισμένες τους μέρες- απ τον λαιμό. Το πέταξε με δύναμη προς τη κατεύθυνση του ξύλινου ντουλαπιού. Το κόσμημα  διαλύθηκε και διασκορπίστηκε σε χιλιάδες κομματάκια.

« Δεν θα σε αφήσω να με απατήσεις, δεν θα στο επιτρέψω. Θα κάνω τα πάντα για να παραμείνεις ως γυναίκα μου και μέλος στη ζωή μου... δεν θα φερθείς χωρίς σύνεση και λογική επειδή... ούτε εσύ θέλεις κατά βάθος να δημιουργήσεις φθορά στην αγάπη μας  »  της είπε τα τελευταία λόγια του προτού βγει από το δωμάτιο. Τότε η Κρυσταλλία άρχισε να κλαίει βουβά και να νιώθει χειρότερα εκείνη την χρονική στιγμή από οποιαδήποτε άλλη φορά που μάλωσαν προγενέστερα στο παρελθόν.

Μέσα στους λυγμούς της και στον κυκεώνα των αρνητικών αυτών συναισθημάτων, η Κρυσταλλία θυμήθηκε τα πάντα και μπόρεσε να εξηγήσει μέσα της τους λόγους για τους οποίους καλλιεργήθηκε η ζήλεια του Φαίδων προς το πρόσωπο της.

Εκείνες τις φθινοπωρινές μέρες δύο μήνες νωρίτερα...

Ο Φαίδων τίμησε με την σημαντική παρουσία του την εκδήλωση του φίλου του, ενός ιδιαίτερα ευκατάστατου προσώπου στη περιοχή ο οποίος για χάρη των εγκαινίων της καινούριας του επιχείρησης διοργάνωσε μια δεξίωση στην αίθουσα πολυτελούς ξενοδοχείου. Η Κρυσταλλία υποχρεωτικά βρισκόταν μαζί με τον σύζυγο της σε κάθε γεγονός, άλλο που δεν ήθελε στη πραγματικότητα. Εκείνη τη στιγμή καθόταν σε ένα τραπέζι και προσπαθούσε να συμμετέχει στη κουβέντα με μια συμπαθητική εύπορη κυρία και την εικοσιπεντάχρονη κόρη της μια αδιαμφισβήτητα πανέμορφη καλλιτέχνιδα.

Η διάθεση της επανήλθε άμεσα σε υψηλά επίπεδα, χάρη σε μια κουβέντα με ξένους για την ίδια ανθρώπους. Άγνωστοι της ήταν και όμως θα της πρόσφεραν το μεγαλύτερο χαμόγελο που ήθελε διακαώς να στολίσει το πρόσωπο της αλλά δεν τα κατάφερνε εδώ και πολύ καιρό. Η κουβέντα μαζί τους την βοήθησε πολύ, επειδή εκτός απ τη χαμένη της διάθεση της της έδωσε μια ελπιδοφόρα πίστη για το ότι θα αποκτούσε συμμάχους στο άμεσο μέλλον.

Κάποια στιγμή, η Μαίρη της έδειξε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο που έκανε την εμφάνιση του στον χώρο εκδηλώσεων. Η Κρυσταλλία στράφηκε με το κεφάλι της για να τον δει και αισθάνθηκε μια γλυκιά ταραχή. Και όμως είχε ξαναδεί αυτόν τον κύριο, παρότι εκ πρώτης όψεως δεν τον θυμήθηκε. Είχαν συναντηθεί όταν έβγαινε από την πόρτα του παλατιού της...την ίδια μέρα που ο Φαίδων τον κάλεσε σε διαμάχη.