<<Ξανά πάνε στο Μουσείο...>> αυτήν την φορά δεν ήταν η απρόσκλητη συνείδηση. Η ίδια η Αμάντα προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της. Η συνείδηση έκανε πέρα περιμένοντας, ξέροντας τώρα ότι όλα πήραν τον δρόμο τους για να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Αν όχι όλη, ένα μέρος της τουλάχιστον.

<<Θα πάω...>> λύγισε κουρασμένη η Αμάντα. <<Αν είναι να καταλάβω επιτέλους τι γίνετε, θα πάω...>>.

<<Παιδιά, εγώ έχω μια δουλειά...>> σηκώθηκε η Αμάντα από τον καναπέ. <<Θα έρθω σύντομα>>.

<<Ωραία>> έκανε ο Άρης. <<Εμείς θα κάτσουμε όλοι μαζί εδώ και θα σε περιμένουμε>>.

<<Που πας;>> ρώτησε ο Νίκος ενώ η Αμάντα έβαζε το μπουφάν της και έπαιρνε από την κρεμάστρα την καθημερινή της τσάντα.

<<Έχω μια δουλειά...>> του είπε.

<<Τι δουλειά;>> επέμενε εκείνος.

<<Σαν μωρό κάνεις>> τον πείραξε ο Άρης. <<Άσε την κοπέλα...>>.

Η Αμάντα με μεγάλη περιέργεια και ταχυπαλμία γύρισε και άνοιξε την πόρτα. Καθώς έβγαινε από το σπίτι, άκουσε από το σαλόνι τον αδελφό της να λέει στον Άρη. <<Φίλε, εσύ εδώ θα μας μπαστακωθείς;>>.

<<Λέω να μην σας στερήσω την παρέα μου>> απάντησε ο Άρης με ένα χαμόγελο.

Μόλις έφτασε στο Μουσείο η Αμάντα έψαξε στην τσάντα της. <<Ωχ... Πρέπει να ξέχασα να πάρω λεφτά... Τέλεια>> μουρμούρισε εκνευρισμένη. <<Πώς θα μπω μέσα;>>. <<Κοίτα στο πορτοφόλι σου>> είπε η συνείδηση. Η Αμάντα έβγαλε το πορτοφόλι και το άνοιξε. Μέσα βρήκε ένα εισιτήριο. <<Ωραία...>> είπε. <<Να μια φορά που το χρειάζομαι>>. Όταν μπήκε μέσα πήγε κατευθείαν προς την πέτρινη πλάκα και στάθηκε μπροστά της, κοιτώντας τα παράξενα σημαδάκια. <<Για να δούμε...>> σκέφτηκε. <<Την άλλη φορά πώς κατάφερα να καταλάβω τι έγραφε...>> προσπάθησε να θυμηθεί και στένεψε τα μάτια της από την συγκέντρωση. <<Μην κουράζεσαι να διαβάσεις>> της είπε η φωνή στο κεφάλι της. <<Χαλάρωσε και θα έρθει μόνο του. Το έχεις στο DNA σου... Είναι εύκολο για σ' ένα>>.

Η κοπέλα χαλάρωσε και κοίταξε την πλάκα χωρίς άγχος. Σαν να είχε μπροστά της ένα περιοδικό. Ξαφνικά άρχισε να καταλαβαίνει τι γράφει και έκανε λίγο πίσω ξαφνιασμένη. <<Πλησίασε και διάβασε προσεκτικά>> την ενθάρρυνε η συνείδηση. Εκείνη πήρε μια βαθιά ανάσα και πλησίασε... Κοίταξε προσεκτικά τα γράμματα και άρχισε να τα μεταφράζει σαν να τα γνώριζε από τότε που γεννήθηκε:

<<Σε ένα παράλληλο σύμπαν υπάρχει ένας πλανήτης με το όνομα Ηγ. O Ηγ είναι ένας ειρηνικός πλανήτης με μεγάλη περιέργεια και συμπάθεια για τον πλανήτη Γη. Στο παράλληλο σύμπαν ο Ηγ είναι αντίστοιχος με την Γη. Είναι σαν να βλέπεις την Γη μέσα από έναν καθρέφτη. Στον πλανήτη Ηγ ανακάλυψαν χιλιάδες χρόνια πριν ότι ένα τρομερό είδος μολυσμένων παράσιτων, ετοιμάζει ύπουλο και κρυφό πόλεμο με τον πλανήτη Γη, αυτά τα παράσιτα ανήκουν στον κόσμο των Ηγ. Θέλοντας να βοηθήσουν την Γη αποφάσισαν να στείλουν την κατάλληλη στιγμή, λίγα χρόνια πριν τον πόλεμο, ένα δικό τους κορίτσι που θα ζούσε στην Γη από μωρό και θα μεγάλωνε εκεί νιώθοντας ότι είναι το σπίτι της. Αυτό το κορίτσι είναι γραφτό της να σταματήσει την ''μόλυνση'' και τον πόλεμο των παρασίτων, γιατί είναι κληρονόμος μι' ας μεγάλης δύναμης και έχει το παντοδύναμο αίμα της οικογένειας της που περνάει από πρόγονο σε απόγονο. Αυτό το κορίτσι θα νιώθει ότι είναι μια από τους γήινους και θα μάθει την αλήθεια σε νεαρή ηλικία από αυτήν την προφητεία που είναι γραμμένη στην μητρική της γλώσσα. Στην γλώσσα των Ηγ.

Το πρώτο που θα πρέπει να ξέρει είναι ότι τα παράσιτα καταλαμβάνουν ανθρώπινα σώματα, μολύνουν και κυριαρχούν στο μυαλό, πολεμάνε ύπουλα. Δεν υπάρχει πια εμπιστοσύνη. Ο καθένας μπορεί να είναι παράσιτο κάτω από το ανθρώπινο πρόσωπο...>>.

Η Αμάντα έκανε πίσω συγκλονισμένη, με ορθάνοιχτα έκπληκτα μάτια. <<Κάποιος μου κάνει πλάκα...>> σκέφτηκε επίμονα έτοιμη να ''διαβεί'' εντελώς την πόρτα της τρέλας. <<Δεν μπορεί... Είναι απλά ένα κακόγουστο αστείο. Τώρα θα πεταχτεί από κάπου ο Νίκος και θα σκάσει στα γέλια με την αντίδραση μου>>.

<<Ο Νίκος δεν το ξέρει>> απάντησε σοβαρά η συνείδηση. Τα μάτια της Αμάντας βούρκωσαν από βουβά δάκρια. <<Δεν έπρεπε να έρθω>>.

<<Έτσι κι' αλλιώς θα ερχόσουν κάποια στιγμή. Είναι γραφτό σου. Απλά προσπάθησα να σε φέρω όσο πιο νωρίς και γρήγορα γίνετε επειδή τα πράγματα είναι ακόμα στην αρχή>>.

<<Όλα αυτά... δεν μπορεί να συμβαίνουν σε μένα. Δεν είμαι κάτι το ξεχωριστό. Δεν μπορώ να σταματήσω κανέναν πόλεμο. Δεν μπορώ να βοηθήσω την Γη. Δεν ξέρω πως. Δεν ξέρω τι να κάνω>> είπε η Αμάντα πανικόβλητη.

<<Ηρέμισε>> απάντησε με υπομονή η φωνή. <<Αργότερα θα καταλάβεις τι πρέπει να κάνεις. Είναι η μοίρα σου αυτή. Είναι γραφτό σου και έχεις την δύναμη στο αίμα σου>>.

Η Αμάντα ήταν υπερβολικά συγχυσμένη για να ρωτήσει τι ήταν αυτό με το αίμα. Τα πόδια της έτρεμαν άγρια και έκλαιγε με αναφιλητά. <<Ζω έναν εφιάλτη. Δεν γίνετε αλλιώς>>.

<<Μην καταρρεύσεις τώρα>> ικέτεψε η συνείδηση.

<<Δείξε λίγο κατανόηση!>> σκέφτηκε η Αμάντα. <<Μέσα σε μια στιγμή έμαθα ότι είμαι από παράλληλο σύμπαν, ότι οι γονείς μου δεν είναι τελικά γονείς μου και ότι είμαι προορισμένη να σταματήσω την ΄΄μόλυνση΄΄ των ανθρώπων>>.

<<Ε... συγνώμη>> διέκοψε την συζήτηση μια φωνή. Η Αμάντα γύρισε και αντίκρισε έναν άντρα. <<Είστε καλά;>> την ρώτησε και εκείνη κατάλαβε ότι μάλλον έκλαιγε αρκετά δυνατά και τράβηξε την προσοχή. Κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και έτρεξε προς την έξοδο. <<Ηρέμισε>> την συμβούλεψε η συνείδηση. <<Καλύτερα να βιαστείς να πας σπίτι>>.

Η Αμάντα μπήκε στο αμάξι και το έβαλε μπροστά. Καθώς οδηγούσε τα μάτια της θόλωναν από δάκρια. <<Λίγο προσεκτική να είσαι. Δεν θα ωφελήσει σε τίποτα τον Νίκο να τρακάρεις με το αμάξι>>.

<<Ο Νίκος... δεν είναι αδελφός μου>> συνειδητοποίησε εκείνη. <<Έτσι όπως το εννοούνε οι άνθρωποι, όχι, δεν είστε αδέλφια>>. <<Εσύ τι είσαι;>> ρώτησε η Αμάντα.

<<Προς το παρών καλά είναι να με σκέφτεσαι σαν την συνείδηση σου. Έχεις πάρει αρκετές πληροφορίες για σήμερα. Θα μάθεις αργότερα. Μόλις ''χωνέψεις'' αυτά που έχεις μάθει τώρα>>. <<Ακόμα νομίζω ότι είναι κάποιο φρικτό, κακόγουστο αστείο>>. <<Δεν θα αργήσεις να καταλάβεις ότι όλα είναι αλήθεια. Θα το δεχτείς εύκολα γιατί το DNA σου ξέρει ήδη...>>.

<<Το DNA μου;>> η περιέργεια της φούντωσε. <<Τι συμβαίνει με το DNA μου;>>.

<<Είναι λίγο μπερδεμένο. Θα σου πω αργότερα και θα αρχίσεις να καταλαβαίνεις σιγά σιγά και μόνη σου>>.

<<Έχει σχέση με τα περίεργα όνειρα που βλέπω;>>.

<<Ναι... Θα καταλάβεις>> της υποσχέθηκα η συνείδηση.

<<Αυτά τα παράσιτα... η προφητεία είπε ότι οποιοσδήποτε θα μπορούσε να είναι ένας από αυτούς. Πως θα ξέρω ποιοί είναι;>>. <<Θα αρχίσεις να τους καταλαβαίνεις. Με ανθρώπινα συναισθήματα θα νιώθεις άβολα απέναντι τους. Αργότερα θα τους καταλαβαίνεις από χιλιόμετρα>>.

<<Θα νιώθω... άβολα απέναντι τους>> πλημμύρισε την Αμάντα ένα φρικτό συναίσθημα ανησυχίας και πάγωσε το αίμα της καθώς θυμήθηκε ότι μόλις αγκάλιασε την Ντίνα ένιωσε άβολα. <<Η Ντίνα!>> φώναξε. <<Είναι παράσιτο!>>.

<<Συγκεντρώσου στον δρόμο...>>.

<<Γιατί δεν μου το είπες;!>> απέτισε να μάθει θυμωμένη. <<Πλάκα μου κάνεις, έτσι;>> είπε η φωνή. <<Σε έχω ζαλίσει τόσες μέρες να πας στο Μουσείο! Ιδικά όταν επέστρεψε η Ντίνα! Τι άλλο να έκανα; Να σου έλεγα ''τρέχα, η Ντίνα είναι παράσιτο;''. Θα ρωτούσες τι είναι αυτό. Έπρεπε να διαβάσεις την προφητεία. Από εκεί είναι γραπτό σου να τα μάθεις. Έτσι ήταν το σωστό. Εγώ θα βοηθήσω να θυμηθείς σημαντικές λεπτομέρειες που έτσι κι' αλλιώς τις ξέρεις. Απλά έχουν ''θαφτεί'' μέσα σου με τους αιώνες>>.

<<Ποιοί αιώνες;>> έκανε η Αμάντα. <<Τι σχέση έχω εγώ με αιώνες; Δεν μπορεί να είμαι μεγαλύτερη από όσο ξέρω>>. <<Είσαι δεκαεννιά. Μην τρελαίνεσαι. Οι αιώνες έχουν σχέση με το DNA σου. Περνάει πάντα από απόγονο σε πρόγονο και έτσι πάντα κουβαλάς ένα μέρος των προγόνων σου μέσα σου>>.

<<Έτσι γίνετε και με τους ανθρώπους>>.

<<Καμιά σχέση έτσι όπως γίνετε με τους Ηγ. Εσύ κουβαλάς μέσα σου αναμνήσεις και εμπειρίες από προγόνους. Τα έχεις ζήσει εσύ η ίδια αλλά σαν σε άλλη ζωή. Αλλά είναι πάλι δικά σου>>.

<<Δηλαδή... όταν ζούσε η προ, προ γιαγιά μου ήταν σαν να είμαι εγώ η ίδια;>> έκανε μπερδεμένη η Αμάντα.

<<Κατά κάποιο τρόπο, περίπου ναι. Το DNA της μεταφέρεται από το ένα άτομο στο νεότερο... και έτσι ζει για πάντα. Είναι λίγο μπερδεμένο. Θα καταλάβεις με τον καιρό>>.

Η Αμάντα έφτασε σπίτι της.

<<Πες μου κι' αλλά>> παρακάλεσε την συνείδηση.

<<Ο Νίκος σε χιάζεται τώρα>> απάντησε η φωνή. <<Αργότερα>>.

Η Αμάντα μπήκε στο σπίτι της και βρήκε τα παιδιά να την περιμένουν στο σαλόνι όπως τους είχε αφήσει. <<Καλός την>> έκανε χαμογελώντας ο Άρης κοιτώντας λίγο πιο δεξιά από την Αμάντα. Όπως πάντα δεν την κοιτούσε κατά πρόσωπο. <<Που ήσουν εσύ;>> την ρώτησε ο Νίκος.

Εκείνη τους κοίταξε όλους σαν ζαλισμένη και μετά εστίασε πάνω στην Ντίνα. Μισόκλεισε θυμωμένη τα μάτια. Τώρα πια δεν ήταν η Ντίνα αυτή. Ήταν ένας από τους εχθρούς της. Τώρα που ήξερε η Αμάντα το αρχαίο μίσος ανάμεσα στον λαό της και τα παράσιτα, το ένιωσε να κυλάει μέσα της δυνατά, σαν να το ένιωθε πάντα. <<Τι έπαθες;>> ρώτησε ο Νίκος. <<Τίποτα>> η Αμάντα πλησίασε τον καναπέ που καθόταν ο Άρης και κάθισε σαν υπνωτισμένη.

<<Πήγες ξανά στο Μουσείο>> συμπέρανε ο Νίκος. <<Γιατί πήγες πάλι; Τι έγινε εκεί; Σε πλησίασε ο τρελός; Μίλα Αμάντα!>>.

<<Πήγες στο Μουσείο>> ψιθύρισε η Ντίνα και στα μάτια της άστραψε μια στιγμιαία κόκκινη σπίθα.

<<Τώρα ξέρει ότι γνωρίζεις για εκείνη>> την προειδοποίησε η συνείδηση.

<<Τι πρέπει να κάνω τώρα;>> ρώτησε η Αμάντα την φωνή.

<<Προς το παρόν μην αφήσεις ποτέ τον Νίκο μόνο με την Ντίνα>> της απάντησε.

<<Πως μπορεί να γίνει αυτό;>> αναρωτήθηκε η Αμάντα.

<<Είσαι καλά;>> την ρώτησε ο Νίκος. <<Μοιάζεις σαν ζαλισμένη. Τι έγινε εκεί που πήγες;>>.

<<Τίποτα δεν έγινε>> απάντησε βραχνά εκείνη. <<Πιθανόν κάποιος μου έκανε πλάκα. Απλά... νομίζω ότι με περιτριγυρίζει κάποια αρρώστια>>. <<Σαν την Ντίνα. Λες να είναι καμιά επιδημία;>>.

<<Αυτό ακριβώς>> είπε ο Άρης. <<Μια επιδημία>>.

<<Μήπως να πάρεις άδεια από την δουλεία σου να μην πας;>> έκανε ανήσυχος ο Νίκος.

Η Αμάντα άστραψε τα μάτια της πάνω στην Ντίνα. <<Αυτό λέω να κάνω. Σήμερα λέω να μην φύγω καθόλου από εδώ μέσα. Θα κάτσω παρέα σας>>.

<<Σωστή επιλογή>> απάντησε σοβαρά η Ντίνα. Κοίταξε την Αμάντα και τα μάτια της γυάλισαν με μυστήριο τρόπο... Το είδε μόνο η Αμάντα αυτό...