Κάμερον - Είσαι σίγουρη ότι θέλεις μόνο ένα τελευταίο γειτόνισσα;

Ψιθύρισε πάνω από τα χείλη μου και εγώ μαζεύτηκα περισσότερο στην άκρη του τοίχου. Η επιρροή του φιλιού σιγά σιγά περνούσε και η ντροπή μου θα έπαιρνε το μέρος της.

Ζωή - Ά-άσ' το καλύτερα-

Έκανα να τον σπρώξω από κοντά μου αλλά δεν με άφησε. Έπιασε τα χέρια μου στα δικά του και με κοίταξε μέσα στον χαμηλό φωτισμό του σαλονιού του. Η βροχή ακούγονταν από το ανοιχτό παράθυρο της κουζίνας και ο κρύος αέρας τρύπωνε μέσα από τα ρούχα μου.

Κάμερον - Είσαι το μοναδικό πλάσμα στην γη που με εκνευρίζει και με έλκει ταυτόχρονα.

Χαμογέλασα λιγάκι στο κοπλιμέντο του και κατέβασα το κεφάλι μου, τον άκουσα να γελάει λίγο.

Κάμερον - Αυτό ήταν λιγάκι κριντζ και καθόλου εγώ. Αμ, ας το ξεχάσουμε.

Και το επόμενο δευτερόλεπτο άφησε τα χέρια μου και σήκωσε το κεφάλι μου, τα χείλη του βρήκαν γρήγορα τα δικά μου. Τα χέρια μου έσφιξαν ξανά την μπλούζα του, ποιός να πίστευε ότι ένα πουκάμισο θα ευθύνονταν για το καλύτερο φιλί του αιώνα;

[…]

Στέφανος - Δεν καταλαβαίνω την μεταβλητή ρε Ζωή. Μην τα εξηγείς σαν τον Μπαρά, εξήγησε τα σαν Ζωή!

Δήλωσε αγανακτισμένος και εγώ noteμπουκίστηκα απελπισμένη. Δεν φταίω εγώ Στέφανε που πέρασα οικονομικά και όχι μαθηματικό! Τα παράπονα σου στη γιαγιά μου που με ήθελε οικονομολόγο!

Ζωή - Ρε αγόρι μου, ρε καμάρι μου, ρε παιδί μου, ρε γίδι όρθιο γαμώ το κέρατο μου, η μεταβλητή θα αλλάξ-

Ε τέλεια. Τώρα θα μας διακόπτουν και τα κινητά του. Μου έγινες και μπίζνες μαν, ποιός είσαι ρε; Ο Toquel;

"Πίσω απ' το τιμόνι κάνω μπίζνες, μέσα στην Αθήνα κάνω μπίζνες, όλοι μας δουλεύουμε τις νύχτες, τρώω τα λεφτά μου στις πουτά-"

Στέφανος - Έλα ρε!… Όχι να εδώ με μια φίλη μου, μου εξηγεί μαθηματικά… Ναι ναι ξέρω… Όχι δεν ξέρω αν βγήκε… Πού θες να ξέρω που πήγε η χελώνα σου ρε Μίλτο, πάρε την Λίτσα Πατέρα, ξέρει καλύτερα… Ρε μαλάκα είσαι σοβαρός, έχασες την χελώνα;… Καλά ρε κλείσε κλείσε, άντε έρχομαι! Ανεύθυνε ουρακοτάγκε, μην τυχόν και ανοίξεις καμία πόρτα και βγει εκτός σπιτιού! Αντε!

Έκλεισε το τηλέφωνο και ήμουν ένα βήμα πριν με πιάσουν τα γέλια. Ο Στέφανος γύρισε να με κοιτάξει και γέλασε λίγο.

Στέφανος - Αγαπάει πολύ την χελώνα του ο καημένος, σχεδόν έκλαιγε.

Δήλωσε καθώς σηκώθηκε από το ξύλινο σκαμπό του πάγκου της κουζίνας. Έβαλε το τετράδιο του μέσα στο σακίδιο του και εγώ σηκώθηκα επίσης από το σκαμπό μου για να τον συνοδέψω μέχρι την πόρτα. Ανοίγοντας την, βγήκαμε στον διάδρομο της πολυκατοικίας και σταθήκαμε εκεί για λίγο.

Στέφανος - Thanks για την βοήθεια πάντως αν και δεν πρόλαβα να καταλάβω πολλά, ποιός ξέρει πότε θα αναπληρώσω αυτά τα κενά τώρα.

Ζωή - Μην αγχώνεσαι, μπορούμε αύριο άμα θέλεις να-

Κάμερον - Μα δεν είπαμε ότι αυτό το τριήμερο είσαι πιασμένη, μωρό μου;

Ξεπετάχτηκε από το πουθενά ρωτώντας ειρωνικά θα έλεγα. Γούρλωσα τα μάτια μου κοιτώντας τον να στέκεται χαλαρός στην κασαδούρα της πόρτας του με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά στο στέρνο του, κοίτα τον τι όμορφος είναι. ΑΠΌ ΠΟΎ ΞΕΦΎΤΡΩΣΕΣ ΠΆΛΙ ΕΣΎ ΌΜΩΣ; ΠΕΤΆΓΕΣΑΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΜΑΪΝΤΑΝΌ ΠΑΝΤΟΎ! Τον είδα να φεύγει από την πόρτα του και ααααμαααν, αυτός έρχεται προς τα εμάς! Ε να! Αυτά δεν μπορώ!

Στέφανος - Ζωή, ποιοοοοοος είναι αυτός;

Ρώτησε ψιλοτραγουδιστά και εγώ χαμογέλασα αμήχανα. Δεν είναι ώρα να κάνεις την Λένα Ζευγαρά αγόρι μου!

Ζωή - Α-αυτός βρε είναι-

Κάμερον - Κάμερον Ντάλας, καλός της φίλος, κολλητός και κυρίως αγόρι της.

Πρόφερε αργά και βασανιστικά τείνοντάς του χέρι για χειραψία αλλά εγώ πνίγηκα με το σάλιο μου.

ΠΟΙΌ-ΠΟΙΌ ΜΟΥ;

*τρίβει μανιακά τα αυτιά της*

ΡΕ ΚΟΥΦΆΘΗΚΑ ΡΕ;

Ο Στέφανος μισοφρικαρισμένος του έτεινε το χέρι του και ο Κάμερον έσφιξε την γροθιά του γύρω από την παλάμη του Στεφάνου λίγο περισσότερο από το κανονικό.

Στέφανος - Δ-δεν ήξερα Ζωή ότι είχες α-αγόρι.

Ζωή - Άμα σου πω ούτε εγ-

Κάμερον - Ε ναι, δεν το λέει παραέξω το μωρό μου αλλά άλλα έλεγε χθες βράδυ στο σπίτι μου.

Του χαμογέλασε σαν ηλιαχτίδα και πέρασε γρήγορα το χέρι του γύρω από την μέση μου. Τέλεια, ήμουν που ήμουν έτοιμη να πέσω κάτω, τώρα έχω σίγουρη την λιποθυμία.

Στέφανος - Και θα την έχεις απασχολημένη το σαββατοκύριακο; Φίλε αλήθεια την χρειάζομαι να μου δείξει κάποια-

Κάμερον - Θα είναι απασχολημένη όλο το σαββατοκύριακο, δεν θα προλαβαίνει να κάνει τίποτα. Θα είμαι όλη την ημέρα ανάμεσα απ'τα-- εννοώ στα πόδια της.

Γύρισε να με κοιτάξει χαμογελώντας πονηρά και ακούμπησε παιχνιδιάρικα τον δείκτη του επάνω στην μύτη μου όπως κάνουν οι ερωτευμένοι. Αχ Κάμερον…

Ζωή - Βασικά εμείς-

Κάμερον - Είμαστε πολύ ερωτευμένοι και δεν ξέρει άμα προλαβαίνει ούτε την επόμενη εβδομάδα! Ουπς, ατυχία! Θέλει η μικρή μου να ξοδεύει όλο το χρόνο της μαζί μου πριν φύγω για το ταξίδι μου στις παρθένες νήσους, έτσι δεν είναι αγάπη μου;

Με ρώτησε και εγώ τον κοίταξα με το πετυχημένο μου "γουτουφου ρε ντουντ" βλέμμα σε διασταύρωση με το "ρεφύγερεμαλάκααπόεδώρεμπρο" μου βλέμμα.

Ζωή - Όχ-

Κάμερον - Ναι έτσι είναι ζουζουνάκι μου όμορφο!

Είπε με παιδική φωνή και φίλησε ρουφηχτά το μάγουλο μου στην συνέχεια. Θα ήθελα κάποιος να με μαζέψει από το πάτωμα με το κουταλάκι του γλυκού γιατί λιώνω λίγο από το κριντζάρισμα, λίγο γιατί θυμάμαι τα χθεσινοβραδινά…

Στέφανος - Καλά ίσως μέσα στην εβδομάδ-

Κάμερον - Θα είναι πολύ απασχολημένο το μωρό μου διαβάζοντας για την σχολή και ξοδεύοντας τον ελεύθερο χρόνο της μαζί μου, ε μωρό μου;

Ζωή - Για χιλιοστή φορά, ό-

Κάμερον - Ναι μωράκι μου!

Ξανά φίλησε ρουφηχτά το μάγουλο μου και γκρίνιαξα ηχηρά. Προσπάθησα να βγω από την μεγάλη αγκαλιά του αλλά μου χούφτωσε δυνατά τον κώλο ο ανώμαλος για να σταματήσω!

Στέφανος - Μα σίγουρα; Εννοώ κάπου θα υπάρχει ένα κεν-

Κάμερον - Ναι ότι υπάρχει υπάρχει και άμα είχες φύγει τόση ώρα θα το είχα γεμίσει αλλά μας καθυστερ-

Τον χτύπησα με την παλάμη μου στον ώμο του και εκείνος κατέβασε το βλέμμα του για να με κοιτάξει. Γύρισα να κοιτάξω τον Στέφανο που φαίνεται να είχε μπερδευτεί με την όλη κατάσταση.

Ζωή - Στέφανε λυπάμαι αλλά μάλλον θα πρέπει να ζητήσεις βοήθεια από την Ξανθή, ούτως ή άλλως και αυτή πάνω κάτω κάτι θα ξέρει.

Στέφανος - Πω ναι ρε, η Ξανθή. Πώς δεν το σκέφτηκα νωρίτερ-

Κάμερον - Εεε εε εε, ποιά Ξανθή; Αυτή η φίλη σου που κουβαλάς πάντα μαζί;

Ζωή - Ε… ναι;

Κάμερον - Μπα φίλε, ούτε εκείνη μπορεί. Να βρεις άλλη!

Στέφανος - Μα γιατί-

Κάμερον - Γιατί η γάτα έχει ένα αυτί, γιατί και γιατί! Άσε μας άνθρωπε μου επιτέλους να πηδηχτούμε και εμείς με την ησυχία μας! Την Ζωή και την Μαυρή να τις ξεχάσεις, είναι πιασμένες!

Ζωή - Ξανθή!

Κάμερον - Αυτή τέλος πάντων.

Στέφανος - Φίλε είσαι πολύ περίεργος αλλά έχε χάρη που βιάζομαι. Τα λέμε Ζωή, και πάλι ευχαριστώ!

Ζωή - Τίποτα!

Του φώναξα για να με ακούσει την ώρα που κατέβαινε τις σκάλες. Ο Κάμερον συνέχισε να με κρατάει στην αγκαλιά του με το πρόσωπο του να κοιτάζει τις σκάλες για να δει πότε θα βγει ο Στέφανος από το κτίριο.

Με το που ακούστηκε η πόρτα της εισόδου να κλείνει, με μια κίνηση με κόλλησε στην πόρτα του δικού μου διαμερίσματος και εγώ πήρα μια κόφτη ανάσα τρομαγμένη.

Κάμερον - Γιατί σου έλεγε "Ευχαριστώ" αυτός; Πίπα του έπαιρνες;

Τον χτύπησα προσβεβλημένη στον ώμο με το χέρι μου. Τον μπαμπουίνο! Στα μάτια του φάνηκε ο εκνευρισμός του, ίσως επειδή τον χτύπησα.

Ζωή - Δεν σε αφορά τσιμεντόβλακα!

Πήγα να τον σπρώξω αλλά ακινητοποίησε το σώμα μου με το δικό του.

Κάμερον - Α όντως δηλαδή πίπα του έπαιρνες; Συνήθως όταν δεν απαντάνε σε κάποια ερώτηση, τότε λένε την αλήθεια αυτοί που ρωτάνε!

ΤΙ; ΓΙΑ ΠΟΙΆ ΜΕ ΠΈΡΑΣΕΣ ΡΕ ΒΛΆΧΑ; ΡΕ ΒΛΑΧΆΡΑ; ΡΕ ΒΛΑΧΑΔΕΡΌ ΒΛΑΧΑΔΟΠΟΙΗΜΈΝΟ ΒΛΑΧΙΊΔΙΟ; ΠΟΥ ΕΓΏ ΑΚΟΥΩ ΜΠΕΤΌΒΕΝ ΚΑΙ ΕΣΎ ΑΚΟΎΣ ΤΟ ΜΠΕ! Αλλά γιατί τέτοιο σκάσιμο Καμερονούλη; Μήπωωωως-

Ζωή - Δεν κατάλαβα γειτονάκι… ζηλεύεις;

Κάμερον - Πφ τι; Εγώ; Ποιόν; Αυτόν; Χα χα χα, γαργάλησε με λίγο γιατί δεν μου βγαίνει.

Φάνηκε να χάνει το χρώμα του για λίγα δευτερόλεπτα καθώς έκανε περίεργες γκριμάτσες με το πρόσωπο του. Χαμογέλασα πονηρά και δάγκωσα το κάτω χείλος μου κάνοντας τον να εστιάσει την προσοχή του εκεί για λίγα δευτερόλεπτα.

Ζωή - Και γιατί ρωτάς τότε;

Κάμερον - Γιατί… γιατί θα ήταν εξευτελιστικό από μέρους σου να φιλάς εμένα και μετά να κάνεις κάτι με άλλον! Α-αυτό!

Ζωή - Και γιατί θα ήταν εξευτελιστικό από την στιγμή που χθες είπες ότι δεν θα ξανά γίνει;

Κάμερον - Δηλαδή Ζωίτσα μου λες ότι αν σου άφηνα περιθώριο ότι θα ξανά γίνει, δεν θα τον έφερνες σπίτι σου σήμερα;

Έγειρα το κεφάλι μου στο πλάι και ξεφύσηξα. Με στρίμωξε για τα καλά ο βλάκας.

Ζωή - Αν και δεν χρειάζεται να απολογηθώ για κάτι, μόνο ασκήσεις λύναμε. Δεν είμαι καμία του δρόμου σαν αυτές που συναναστρέφεσαι για να πηγαίνω μια μέρα με τον έναν και την επόμενη με τον άλλον.

Δεν κατάλαβα για πότε άνοιξα την πόρτα του διαμερίσματος μου και χώθηκα μέσα, ούτε για το πότε με έπιασαν τα κλάματα. Και τι με νοιάζει τι άποψη έχει για εμένα ο γείτονας; Ένα φιλί δώσαμε και τέλος…

Πλευρά Κάμερον

Ξεφυσώ δυνατά καθώς κλείνω την πόρτα του διαμερίσματος πίσω μου. Κλειδώνω και αφήνω τα κλειδιά επάνω στην πόρτα ενώ με γρήγορες κινήσεις ξεφορτώνομαι από πάνω μου τα παπούτσια και το στενό δερμάτινο τζάκετ. Ανακουφισμένος γυρίζω να κοιτάξω προς την ανοιχτή τηλεόραση. Διακρίνω το προσωπάκι της χωμένο μέσα στο μαξιλάρι του καναπέ και το κορμάκι της να κρύβεται κάτω από μια μεγάλη μάλλινη κουβέρτα. Χαμογελώ και πηγαίνω προς το μπάνιο να πλένω τα χέρια μου και τα δόντια μου. Φοράω τις ζεστές πιτζάμες μου και ανάβω την θέρμανση στους 21°C. Πηγαίνω γρήγορα ξανά στο δωμάτιο μου και ανοίγω τα σκεπάσματα για να ξαπλώσουμε. Με μικρά άηχα βήματα, επιστρέφω στο σαλόνι και φτάνω στον καναπέ δίπλα της. Κλείνω την τηλεόραση και την ξεσκεπάζω σιγά σιγά. Αφήνω την κουβέρτα στα πόδια της και την σηκώνω στην αρκουδίσια αγκαλιά μου όπως λέει και εκείνη μεταφέροντας την στην κρεβατοκάμαρα. Την αφήνω στην μεριά μου που κοιτάει προς το παράθυρο και το καλοριφέρ ενώ την σκεπάζω καλά καλά με την κουβέρτα. Φιλάω γλυκά το κούτελο της, ευτυχώς δεν έχει ανεβάσει πυρετό ξανά. Περπατάω μέχρι το παράθυρο και κατεβάζω τα στόρια. Ξανά γυρίζω πίσω στο κρεβάτι και κάθομαι στην άκρη του χαιδεύοντας το πρόσωπο της. Σε ένα μισάωρο πρέπει να πάρει την αντιβίωση. Δεν πρέπει να κοιμηθώ μέχρι τότε. Χαμογελώ γλυκά καθώς της χαϊδεύω τα μαλλάκια και το μάγουλο της. Είναι τόσο γλυκό το μωρό μου. Έχει το πιο χαριτωμένο προσωπάκι στον κόσμο! Έχει όμορφα ματάκια και χειλάκια ζουμερά. Ακύρωσα και την φωτογράφιση για την άλλη βδομάδα. Αφού ο γιατρός είπε πως χρειάζεται φροντίδα δεν μπορώ να την αφήσω για τόσες μέρες μόνη. Και άμα πάθει κάτι; Σηκώνω το κεφάλι μου στο ρολόι. Είχε περάσει σχεδόν ένα τέταρτο. Καλό θα ήταν να πάω να ετοιμάσω την αντιβίωση της. Σηκώθηκα και περπάτησα μέχρι την κουζίνα. Έβγαλα από το ψυγείο την ένεση και από το ντουλάπι τα τρία μπουκαλάκια με φάρμακο. Βούτηξα την ένεση σε κάθε ένα και τα τοποθέτησα στο μπουκάλι. Κούνησα το μπουκάλι καλά και το άφησα ξανά στο τραπέζι. Αφού τακτοποίησα τα φάρμακα, πήρα το μπουκάλι και κίνησα προς το δωμάτιο. Είχε μείνει στην θέση όπου την είχα αφήσει. Χαμογελούσε ελαφρά στον ύπνο της και αγκάλιαζε τρυφερά το πάπλωμα. Άφησα το μπουκάλι στο κομοδίνο και φίλησα το κούτελο της.

Κάμερον - Μωρό μου;

Ζωή - Μμ-

Μούγκρισε στον ύπνο της και γέλασα λιγάκι.

Κάμερον - Πρέπει να πιεις την αντιβίωση καρδιά μου.

Ζωή - Μμμμμμ-

Είπε με μεγαλύτερη ένταση και προσπάθησε να χώσει το πρόσωπο της βαθύτερα στο μαξιλάρι.

Κάμερον - Όσο και να μην σου αρέσει πρέπει μωρό μου, αλλιώς δεν θα γίνεις ποτέ καλά.

Εκείνη άνοιξε τα ματάκια της και με κοίταξε κουταβίσια. Δεν υπάρχει όμως περίπτωση νεαρή μου να μην πάρεις την αντιβίωση.

Κάμερον - Έλα μικρή υπναρού, σήκω!

Της είπα εύθυμα και εκείνη μουγκρίζοντας ανασηκώθηκε στο κρεβάτι. Είμαι τόσο αγχωμένος με την υγεία της που ούτε που μου σηκώνεται ακούγοντας την να βογγάει!

Ζωή - Δεν θέλω, είναι πικρή.

Είπε σαν μωρό και σχεδόν βούρκωσε. Είναι βαριά η αντιβίωση και σχεδόν της προκαλεί κάθε φορά αναγούλα αλλά δεν πρέπει ποτέ να κάνει εμετό. Καταπίνει συνέχεια και δεν πίνει νερό για τουλάχιστον πέντε ώρες.

Κάμερον - Το ξέρω μικρή μου, μακάρι να μπορούσα να την πάρω εγώ και όχι εσύ.

Εκείνη χαμήλωσε το βλέμμα της στα λυγισμένα πόδια της και έπαιξε με τα δάχτυλα της.

Ζωή - Μπορώ τουλάχιστον να έχω ένα φιλάκι πριν την πάρω;

Ρώτησε με μια παιδική φωνούλα και εγώ γέλασα. Σήκωσε το βλέμμα της επάνω μου και μου χαμογέλασε χαριτωμένα.

Κάμερον - Όσα θέλεις μωρό μου.

Της είπα ανοίγοντας την αγκαλιά μου για να βολευτεί στο στέρνο μου. Εκείνη τύλιξε τα μικρά της χέρια γύρω μου και αγκάλιασε το σώμα μου φιλώντας σαν γατούλα τα χείλη μου. Απαλά και στοργικά. Φιλούσα τα χειλάκια της για λίγη ώρα και απομακρυνόμουν φιλώντας το μάγουλο της για να παίρνει σωστές ανάσες. Ξανά φιλούσα τα χείλη της και μετά κατέβαινα στον λαιμό της. Φοβόμουν τόσο πολύ να την ακουμπάω.

Σχεδόν σε έχασα…

Κάμερον - Έλα τώρα να πάρεις την αντιβίωση σου, ναι;

Ζωή - Ναιιι-

Πετάχτηκα τρομαγμένος και καταϊδρωμένος από το όνειρο μου. Τι στο διάολο ήταν αυτό; Σκούπησα φρικαρισμένος το μέτωπο μου. Δεν μπορώ να καταλάβω το υποσυνείδητο μου! Ποιό είναι το κόλλημα με την Ζωή τέλος πάντων;! Ξεκόλλα λιγάκι λέμε! Σου έχει γίνει έμμονη ιδέα μια γκόμενα! Είναι περίεργη… μου έκλεισε και την πόρτα στα μούτρα χθες το πρωί. Δεν καταλαβαίνω γιατί θίχτηκε, είχα άδικο; Το προηγούμενο βράδυ μοιραστήκαμε μερικά φιλιά που δεν ξεχνιούνται και το επόμενο πρωί την βλέπω να χαμογελάει σε έναν φλωράκο της κακιάς ώρας. Τι να πρωτουποθέσω; Ένιωσα λες και της ήμουν τελείως αδιάφορος και πως δεν την ένοιαξε καθόλου, λες και με έπαιξε. Τι σκατά γαμώτο, γιατί με νοιάζει τι σκέφτεται η Ζωίτσα για εμένα; Γύρισα να κοιτάξω το ρολόι, 07:36. Θα μπορούσα να πάω για τζόκινγκ για να ξεσκάσω, να ξεκολλήσει το μυαλό μου. Πετάχτηκα γρήγορα από το κρεβάτι μου και σηκώθηκα να ντυθώ. Γιατί δεν βγαίνεις από το μυαλό μου;