Πλευρά Κάμερον

Ταμίας - 215 ευρώ και 64 λεπτά παρακαλώ.

Μου χαμογέλασε η ταμίας ναζιάρικα και εγώ γέλασα αμήχανα. Το χαμόγελο της με έχει φρικάρει τελείως, μάλλον δεν θα ξανά πατήσω σε αυτό το σούπερ μάρκετ. Και σε καμία περίπτωση δεν θα έρθω εδώ για προφυλακτικά. Πέρασα την κάρτα μου από το μηχάνημα και περίμενα μέχρι να την αποδεχτεί. Η ταμίας μου χαμογελούσε ερωτοχτυπημένα.

Ταμίας - Και λοιπόν κύριε Ντάλας πως βρεθήκατε εδώ; Πότε να περιμένουμε κάποια καινούργια ταινία, τραγούδι, πασαρέλ-

Κάμερον - Σύντομα.

Την διέκοψα απόλυτα αλλά εκείνη δεν φάνηκε να πτοείται. Ήταν μια γυναίκα γύρω στα σαράντα της με πολύ έντονο βάψιμο και κρεπαρισνένο μαλλί μέχρι το πρώτο ράφι με τα δημητριακά. Το κραγιόν είχε φτάσει αφαλό από το οβερλάινιγκ και η βλεφαρίδα κάθε φορά που μου πετάριζε "ναζιάρικα" τα μάτια, μου έκανε αέρα. Το παλιομηχάνημα δέχτηκε την κάρτα και ξεκίνησα να βάζω τις σακούλες μέσα στο καρότσι. Πρέπει να είχα γεμίσει τουλάχιστον δέκα σακούλες πράγματα. Καλά τι τρώει αυτή η κοπέλα; Έβγαλα την απόδειξη της από την τσέπη μου και την έβαλα μέσα στα πράγματα που μόλις της ξανά αγόρασα σε διπλάσια ποσότητα. Έχω καθαρά όλο φταίξιμο για αυτό που συνέβη σήμερα και δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να της προκαλέσω πρόβλημα. Έβαλα τα πράγματα στο αμάξι μου και κίνησα για το σπίτι. Σε λιγότερο από τρία λεπτά ήμουν έξω από την πολυκατοικία. Με πολύ κόπο, σάλιο και ιδρώτα κατάφερα να φτάσω στον όροφο μου με τις δεκατρείς σακούλες που είχα. Τις έβαλα στο διαμέρισμα μου και έβγαλα το κινητό μου.

*στο τηλέφωνο*

Κάμερον - Έλα μαλάκα.

Νας - Έλα ρε.

Κάμερον - Έλα.

Βολεύομαι στον καναπέ μου με ένα μεγάλο βογκητό ανακούφισης να ξεφεύγει από το στόμα μου. Ευτυχώς που τελείωσα με το σπίτι.

Νας - Έλα.

Κάμερον - Έλα.

Νας - Ναι, έλα.

Κάμερον - Έλα

Το σαλόνι έγινε πολύ ωραίο πάντως, του πάει πολύ ο κρυφός φωτισμός. Και η τραπεζαρία από δίπλα γαμάει, πολύ καλή φάση.

Νας - Ήρθα Κάμερον.

Κάμερον - Ε;

Νας - Τι θέλεις ρε μαλάκα, με πήρες τηλέφωνο για να μου πεις 43 φορές "Έλα";

Κάμερον - Ααα ναι, προς στιγμήν ξέχασα ότι σε πήρα τηλέφωνο.

Έτριψα κουρασμένος τον σβέρκο μου και ξεφύσηξα δυνατά. Τον άκουσα να ξεφυσάει επίσης.

Νας - Τι θες από την ζωή μου ρε μπρο;

Κάμερον - Την ζωή σου, άσπλαχνε ουρακοτάγκε.

Θεέ μου, με έχει κάνει ίδιο.

Νας - Θα πεις ρε;

Κάμερον - Παίζει να μπορείς να πεις πάλι αυτόν τον θείο του μπατζανάκη της μάνας του ξαδέλφου της γιαγιάς του κουμπάρου του λυκειάρχη του νονού της γειτόνισσας του προπάππου που μένει δίπλα σου, ναι αυτόν που διευθύνει εταιρία αναζητήσεων, να βρει το τηλέφωνο του κατόχου αυτοκινήτου Ι.Χ. με πινακίδες STP2241;

Νας - Τι έκανες πάλι στο καημένο το κορίτσι ρε λεχρίτη;

Κάμερον - Θα επανορθώσω και να μην σε νοιάζει! Περιμένω μήνυμα!

*τέλος τηλεφώνου*

[...]

*στο τηλέφωνο*

Κάμερον - Ναι καλησπέρα, Ντάλας ονομάζομαι. Είστε ο κύριος Γιώργος Λαγός;

*τέλος τηλεφώνου*

Τι σκατά; Γιατί μου το έκλεισε ο παπάρας; Πληκτρολογώ ξανά τον αριθμό αλλά τώρα το κλείνει απευθείας. Το κέρατο μου. Του στέλνω μήνυμα "Σας παρακαλώ, μια μικρή ερώτηση θέλω να κάνω". Περιμένω πέντε λεπτά και καμιά απάντηση, τον ξανά παίρνω και εύχομαι να μην το έχει απενεργοποιήσει πλήρως, το σηκώνει.

*στο τηλέφωνο*

; - Αν είσαι από τράπεζα-

Κάμερον - Όχι όχι καμία σχέση, καλησπέρα. Λέγομαι Κάμερον, είμαι… είμαι φίλος αυτής της κοπέλας που το καροτσάκι της έπεσε στο αυτοκίνητο σας σήμερα.

; - Μάλιστα, ωραίους φίλους έχεις και εσύ.

Κάμερον - Το προσπερνάω, εμ… Μπορείτε σας παρακαλώ να μου πείτε πόσο κοστίζει η ζημιά και πόσα λεφτά πήρατε από την… φίλη μου;

; - Κοίταξε να δεις φιλαράκι, δεν ξέρω πόσο θα μου βγει η ζημιά αλλά από την φίλη σου πήρα 200€-

Κάμερον - Ωραία αυτό ήθελα, γεια σας.

; - Περίμενε ρε-

*τέλος τηλεφώνου*

Υπέροχα, το μόνο που έμεινε είναι να πάω τα ψώνια στην γειτόνισσα και να πιω και εγώ ένα υπογλώσσιο! Δεν την παλεύω με όλα αυτά που συνέβησαν. Λίγη ξεκούραση στο υπνοδωμάτιο μου και θα είμαι κομπλέ.

Πλευρά Ζωής

Κρέμασα το φουξοροζουλί πουκάμισο του στην κρεμάστρα του ξανά και γέλασα σατανικά στον εαυτό μου.

ΕΧΕΧΕ, ΤΏΡΑ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΓΏ, ΤΏΡΑ!

Το φως του δωματίου του άνοιξε και εγώ γρήγορα έτρεξα με τα μικρά μου βήματα στον καναπέ του σαλονιού. Μετά από τόση αδρεναλίνη και υπερένταση, αποκλείεται να με πιάσει ο ύπνος. Άνοιξα την τηλεόραση και ξεκίνησα το ταξίδι προς το άγνωστο! Αχ λες να με είδε; Μπα…

Ζωή - Βλακεία, βλακεία βλακεία, ου ο καιρός!

"Καλησπέρα σας κυρίες και κύριοι, αύριο αναμένονται παροδικές νεφώσεις και μεγάλη πιθανότητα για έντονη βροχόπτωση. Μείωση της θερμοκρασίας πρόκειται να γίνει αντιληπτή από την Τετάρτη καθώς και πιθανότητα χιονόπτωσης στα ορεινά. Οι βοριάδες θα-"

Ναι ναι, χεστήκαμε κιόλας. Συνεχίζω το ζάπινγκ μέχρι να βρω κάτι καλό. Χάθηκε να βάλουν ένα Χαβάη 5-0; Ένα ευτυχισμένοι μαζί; Ένα Πάμε Πακέτο βρε αδελφέ;

Ζωή - Χμμμ, ταινία!

Αναφώνησα χαρούμενη αφού πέτυχα μια ξένη ταινία. "The Neighbor". Φαίνεται πρόσφατα γυρισμένη από τα γραφικά της. Αχ και τι καλά, ξεκινάει τώρα! Τα ονόματα του καστ και των σκηνοθετών περνάνε γρήγορα μπροστά από την οθόνη στην εισαγωγή της ταινίας. Το μάτι μου περνάει από τα ονόματα των ηθοποιών και πέφτει πάνω σε ένα συγκεκριμένο. Κάμερον Ντάλας; Κοίτα σύμπτωση, παντού θα με κυνηγάει αυτός ο άνθρωπος; Τρύπα δεν έχω να κρυφτώ; Μάνα δεν έχει να τον μάσει; Εκείνη την στιγμή όμως τις σκέψεις μου διέκοψε το κουδούνι. Γύρισα να κοιτάξω την ώρα, δώδεκα παρά τέταρτο; Καλά τι διάολο; Κοίταξα από το ματάκι ψιλοφοβισμένη γιατί όπως και να το κάνουμε είναι και αργά το βράδυ. Θα μπορούσε να ήταν βιαστής, δολοφόνος, κλέφτης, αντεροβγάλτης ή ακόμα χειρότερα… ΓΕΊΤΟΝΑΣ! Κοίταξα από το ματάκι αλλά προς έκπληξη μου δεν είδα κανέναν. Γάντζωσα τη μικρή αλυσίδα της πόρτας στην κασαδούρα και άνοιξα για να δω από την χαραμάδα ποιος κοντός είναι. Το βλέμμα μου έπεσε επάνω σε πολλές πολλές σακούλες σούπερ μάρκετ με πράγματα μέσα. Ένας γαλάζιος φάκελος βρίσκονταν μέσα στην πρώτη σακούλα. Σήκωσα το χαρτί στα χέρια μου.

"Συγγνώμη :("

Άνοιξα τον φάκελο, βρήκα μέσα 200€ και ένα χαρτί που έγραφε ότι η αποζημίωση καλύφθηκε από το σούπερ μάρκετ. Κοίταξα την πόρτα του γείτονα και χαμογέλασα λίγο… Έλα μωρέ γλυκούλη.

[...]

Αγχωμένη είμαι ένα βήμα πίσω από την πόρτα του.

Να χτυπήσω, να μην χτυπήσω, να χτυπήσω, να μην χτυπήσω-

Ν-να χτυπήσω! Πρέπει να του πω ένα ευχαριστώ για τα πράγματα και ας έφταιγε αυτός. Ήταν ατύχημα και δεν… δεν νομίζω να το ήθελε. Άμα το ήθελε δεν θα πήγαινε να τα ξανά αγοράσει! Ωραία, να χτυπήσω λοιπόν!

Να χτυπήσω με το χέρι ή με το κεφάλι, με το χέρι ή με το κεφάλι-

Γρήγορα βάρεσα την γροθιά μου πιο δυνατά από ότι ήθελα στην πόρτα του και εκείνη άνοιξε αμέσως. Με το που με είδε άφησε μια ανάσα ανακούφισης και με κοίταξε.

Κάμερον - Θεέ μου, τρόμαξα. Όλα καλά;

Ρώτησε κοιτώντας το πρόσωπο μου που είχε σκαλώσει τελείως, δεν ανταποκρίνονταν σε κανένα μήνυμα του εγκεφάλου και νομίζω ότι από τα μάτια μου περνούσε μια λορίδα που έγραφε "ERROR 404"

Κάμερον - Ζωή;

Είπε πιο πολύ στον εαυτό του και έγειρε το κεφάλι του προς τον ώμο του. Εγώ αμέσως ξύπνησα από τον λήθαργο μου και καθάρισα τον λαιμό μου. Με είπε Ζωή;

Ζωή - Θαα-θαα ήθελα να σε ευχαριστήσω για τα πράγματα και- και ναι αυτό, να σε ευχαριστήσω για τα πράγματα.

Εκείνος γέλασε στον εαυτό του και μπήκε στο διαμέρισμα του ξανά.

Κάμερον - Πέρασε μέσα.

Είπε και εγώ γούρλωσα τα μάτια μου. Τι, όντως τώρα; Κοίταξα αμήχανα γύρω γύρω, μέσα στο διαμέρισμα του, πίσω μου, προς την σκάλα.

Ζωή - Ε-εμένα λες;

Κάμερον - Γιατί βλέπεις κανέναν άλλο;

Με κοιτάζει και τα χάνω λίγο, τι παθαίνω; Τα μαλλιά του είναι ανακατεμένα λίγο και μου ψιλοχαμογελάει. Αχ Ζωή, σου χαμογελάει, πες κάτι!

Ζωή - Γιατί να έρθω;

Καλά αυτό βρήκες να πεις;!

Κάμερον - Να με ευχαριστήσεις δεν θέλεις; Πέρασε, θα κεράσω καφέ χωρίς ποντικοφάρμακο δυστυχώς γιατί μου τελείωσε.

Εγώ πέρασα μέσα στο διαμέρισμα του και τον χτύπησα με το χέρι μου στον ώμο του για να κάνει πιο πίσω. Άκουσα το γέλιο του από πίσω μου αλλά δεν έδωσα σημασία. Την τελευταία φορά που μπήκα εδώ μέσα ο χώρος ήταν γεμάτος κούτες (και τσούλες), τώρα είναι όμορφα διακοσμημένος σε γήινες αποχρώσεις (και κυρίως ατσούλεφτος).

Κάμερον - Πως τον πίνεις;

Πνίγηκα με το σάλιο μου για δύο καλά δευτερόλεπτα μέχρι που κατάλαβα-

Ζωή - Ποιόν;

Εκείνος σκάλωσε για λίγο αλλά άρχισε να γελάει ηχηρά με το που κατάλαβε τι γκάφα πέταξα. Κόκκινησα περισσότερο και από το κόκκινο κουμπάκι του τηλεκοντρόλ της πλάσμα τηλεόρασης που έχει (παρεμπιπτόντως, ωραία για ταινία αυτή) και εκείνος γέλασε ακόμα περισσότερο με την φάτσα μου.

Κάμερον - Ελπίζω αλμυρό.

Γέλασε λίγο ακόμα και σκούπισε τα δάκρυα του. Εγώ έγλυψα τα χείλη μου από το άγχος μου να του βρω ένα καλό καμ μπακ.

Ζωή - Μπα, εγώ είμαι του γλυκού. Δεν θέλω ούτε γλυκανάλατα, ούτε αλμύρα.

Εκείνος μου χαμογέλασε πονηρά και σταύρωσε τα χέρια του μπροστά από το στήθος του.

Κάμερον - Όταν έρθει εκείνη η ώρα θα το ξανά συζητήσουμε, γειτόνισσα.

Εγώ στριφογύρισα τα μάτια μου και βολεύτηκα στον καναπέ του. Εκείνος άφησε ένα μικρό γελάκι να ξεφύγει από τα χείλη του.

Κάμερον - Άρα γλυκό;

Ζωή - Σκέτο. Με σύγχισες.

Κάμερον - Χμμμ, έτσι εξηγούνται πολλά!

Είπε κάτω από την ανάσα του αλλά εγώ το άκουσα.

Ζωή - Είπες κάτι;

Κάμερον - Θα βρέξει λέω, θα βρέξει.

Είπε εκείνος και κίνησε προς την κουζίνα. Λίγα λεπτά αργότερα γύρισε πίσω κρατώντας δύο καφέδες. Μου έδωσε τη μία κούπα και την άλλη την κράτησε στο χέρι του. Βολεύτηκε στον καναπέ απέναντι μου και με κοίταξε.

Κάμερον - Κοίτα Ζωή. Θα ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη για την συμπεριφορά μου χθες. Αλήθεια δεν ήθελα να γίνει αυτό που έγινε με το καρότσι και να χτυπήσει το αμάξι. Μίλησα με το σούπερ μάρκετ και μου είπαν ότι καλύφθηκε η αποζημίωση από τις κάμερες, κάτι πώς το καρότσι είχε χαλασμένα ροδάκια και τέτοια.

Ζωή - Ναι μην σκας χαχ, συμβαίνουν και αυτά.

Είπα αμήχανα και εκείνος δάγκωσε το χείλος του κουνώντας το κεφάλι του θετικά. Γύρισε το βλέμμα του στο πάτωμα και εγώ πήρα μια μικρή ανάσα.

Ζωή - Βα-βασικά και εγώ θα ήθελα να σε ευχαριστήσω ξέρεις για τα ψώνια. Δεν ήταν ανάγκη να τα αγοράσεις δύο φορές- δηλαδή όχι ότι ήταν ανάγκη να τα αγοράσεις γενικά, δηλαδή--- κατάλαβες τέλος πάντων.

Εκείνος σήκωσε το βλέμμα του να με κοιτάξει και μου χαμογέλασε. Ένιωσα ένα μικρό χαμόγελο να απλώνεται και στα δικά μου χείλη αλλά αμέσως το έκοψα μην γίνω και ρεζίλι. Καλά τι με πιάνει όταν είμαι γύρω του; Αμέσως μια δυνατή βροντή ακούστηκε κάνοντας μας να πεταχτούμε από την θέση μας. Το ρεύμα κόπηκε και ξανά ήλθε στιγμιαία. Εκείνος άφησε την κούπα του στο τραπέζι και έβρισε κάτω από την ανάσα του όταν άκουσε τον ήχο της βροχής.

Κάμερον - Γαμώτο. Με συγχωρείς, έχω κάποια ρούχα απλωμένα έξω και πρέπει να τα μαζέψω. Δεν θα αργήσω.

Ωχ! ΤΑ ΡΟΎΧΑ! Αμέσως γούρλωσα τα μάτια μου και σηκώθηκα από την θέση μου πιάνοντας του το μπράτσο.

Ζωή - Τι; Ποιά ρούχα καλέ; Εδώ είχαμε μία πολύ ωραία συζήτηση! Να ε, τι λέγαμε; Λέγαμε για-

Το γέλιο του διέκοψε την λογοδιάρροια μου και με αποσυντόνισε για δύο καλά δευτερόλεπτα.

Κάμερον - Αλήθεια δεν πρέπει να μείνουν έξω στην βροχή Ζωή, έχω ένα κοστούμι BOSS περίπου πέντε χιλιάδων ευρώ, δεν θα ήθελα να το χαλάσει η όξινη βροχή της πόλης.

Είπε και χωρίς να προλάβω να τον σταματήσω, έφυγε για το δωμάτιο του.

Ω όχι, ω όχι, ω όχι! Ω καταστροφή, ω καταστροφή, ω καταστροφή! ΘΑ ΜΕ ΣΚΟΤΏΣΕΙ ΜΑΜΆ! ΜΑΜΆ ΜΕ ΑΚΟΎΣ; ΘΑ ΜΕ ΣΦΆΞΕΙ ΖΩΝΤΑΝΉ ΣΑΝ ΓΑΛΟΠΟΎΛΑ ΣΤΟ ΘΕΝΚΓΖ ΓΚΙΒΙΝΓΚ!

Κάμερον - Ε όχι που να πάρει!

Τον άκουσα να βρίζει μέσα από το δωμάτιο του και σκέφτηκα που ακριβώς θα μπορούσα να αλλάξω το όνομα μου σε Πεπίτα και να φύγω για το Πουέρτο Ρίκο. Τον είδα εκνευρισμένο να βγαίνει και να κρατάει το πουκάμισό του, το ροζ πουκάμισό του. Αυτό που έβαψα με χρώμα ζαχαροπλαστικής και δεν πρόκειται να βγει ποτέ! Αυτό που κοστίζει 5 χιλιάδες ευρώ!

Κάμερον - Κοίτα πως έγινε! Μα καλά είναι δυνατόν; Άλλαξε χρώμα από την βροχή;

Δήλωσε και ρώτησε ταυτόχρονα θυμωμένα. Εγώ στραβοκατάπια και δάγκωσα ένοχα το κάτω χείλος μου.

Ζωή - Α-από την βροχή θα είναι! Ή-ή ίσως α-από σκόνη που έρχεται από την Αφρική! Ναι, ν-ναι από αυτό θα είναι!

Εκείνος γύρισε αμέσως να με κοιτάξει με σφιγμένα τα δόντια και μισόκλειστα από θυμό ματιά. Εδώ θα γίνει ο τάφος μου. Μας κατάλαβαν! Επαναλαμβάνω, μας κατάλαβαν! Αμέσως πέταξε το πουκάμισο του κάτω και όρμησε σαν θηρίο επάνω μου. Με κόλλησε απότομα στην κολώνα του σαλονιού και ένιωσα εκατό κρακ να κάνουν τα κοκκαλάκια της πλατούλας μου εξαιτίας της απότομης επαφής με τον τοίχο. Σήκωσα το βλέμμα μου για να τον κοιτάξω και αμέσως το μετάνιωσα.

Κάμερον - Εσύ!

*δείχνει τον εαυτό της προσβεβλημένη με ένα σοκαρισμένο βλέμμα* Ε-ε-ε-εγώ;

Ζωή - Χεχε… ουπς;

Ψιθύρισα αμήχανα κολλώντας περισσότερο το σώμα μου στον τοίχο. Το βλέμμα μου παρέμεινε ενωμένο με το δικό του που δεν έδειχνε να μαλακώνει και εγώ ένιωσα ακόμα πιο αμήχανα από πριν.

Κάμερον - Ουπς πράγματι.

Ψιθύρισε απειλητικά κοντά στα χείλη μου και εγώ άφησα μια μικρή κραυγούλα να βγει από το στόμα μου εξαιτίας του φόβου που μου προκαλούσε. Δεν τον είχα ξανά δει ποτέ τόσο θυμωμένο και έξω βρέχει με κεραυνούς και με έχει κολλήσει στον τοίχο και φοβάμαι για το ραντεβού με τον γιατρό και-

είμαι μόνη μου...

Ένιωσα τα δάχτυλα του να σηκώνουν το πηγούνι μου, μόνο τότε κατάλαβα ότι είχα χαμηλώσει το βλέμμα μου. Κοίταξα ξανά τα μάτια του, είδα τον θυμό να έχει μαλακώσει λίγο.

Κάμερον - Γιατί το έκανες;

Ρώτησε φαινομενικά ήρεμος και εγώ πίεσα το νύχι μου στην παλάμη μου για να μην ξεκινήσω την κλάψα. Ήταν κακή ώρα για mendal breakdown εγκέφαλε, μπορείς και καλύτερα!

Ζωή - Εί-είναι από χθες το βράδυ πριν μου χτυπήσεις το κουδούνι, συγγνώμη.

Του είπα ειλικρινά και τον κοίταξα στα μάτια για να δει ότι το εννοώ. Έγλυψα το κάτω χείλος μου αγχωμένη και εκείνος εστίασε εκεί. Έφερε το μέτωπο του στο δικό μου και πήρα μια βαθιά ανάσα αφήνοντας το άρωμα του να πλημμυρίσει τα πνευμόνια μου.

Κάμερον - Κάνε κάτι για να την κερδίσεις.

Τον κοίταξα με ένα μεγάλο ερωτηματικό στα μάτια. Έφερε τα χέρια του στην μέση μου και χάιδεψε απαλά του γοφούς μου κάνοντας με να πάρω μια κοφτή ανάσα.

Ζωή - Π-ποιά;

Κάμερον - Να γίνει αποδεκτή η συγγνώμη σου.

Μου ψιθύρισε μια ανάσα πάνω από τα χείλη μου. Το άρωμα του με ζάλιζε, ο χαμηλός φωτισμός και ο ήχος της βροχής έκαναν το άγγιγμα του να μοιάζει πιο επιθυμητό από το επιτρεπτό.

Ζωή - Π-πώς;

Εκείνος απάντησε με ένα μικρό πονηρό αλλά συνάμα χαριτωμένο χαμογελάκι, σαν να έκρυβε κάτι που το ήθελε καιρό.

Κάμερον - Για ένα λεπτό μόνο, μετά όλα όπως πριν ναι;

Ψιθύρισε κοιτώντας τα χείλη μου όσο εκείνος έγλυψε τα δικά του.

Ζωή - Τ-τι εννοείς;

Ρώτησα μπερδεμένη και έβαλα τα χέρια μου στο στήθος μου για να τον σπρώξω όμως δεν πρόλαβα. Μια μικρή κίνηση και είχε ενώσει τα χείλη μας. Ένα ζευγάρι μαλακά και απαλά χείλη ακούμπησαν τα δικά μου με έναν γλυκό και παθιασμένο τρόπο. Φίλησε το κάτω χείλος μου και ύστερα το πάνω, άφησα μια μικρή ανάσα να βγει από το μισάνοιχτο στόμα μου. Τα χέρια του έφτασαν στη μέση μου και τα δικά μου γράπωσαν την μπλούζα του, πίεσα εγώ τα χείλη μου στα δικά του αυτή τη φορά. Τον ένιωσα να σχηματίζει αόριστα σχήματα με τον δείκτη του στην πλάτη μου όσο εγώ κρατούσα σφιχτά την μπλούζα του και τον άφηνα να κυριαρχεί στο φιλί μας. Απομάκρυνε τα χείλη του από τα δικά μου και μου χαμογελούσε πονηρά σαν να έδινε στον εαυτό του μια επιβράβευση για το κατόρθωμα του. Με ξανά φιλούσε, έριχνε ελαφρά το κεφάλι του για να φιλάει κάθε φορά και διαφορετική γωνία των χειλίων μου. Απομακρύνθηκε για λίγο, μου χαμογέλασε. Ξανά ένωσε τα χείλη μας σαν να ήταν ψάρι που έβγαινε από το νερό και αποζητούσε να ξανά γυρίσει πίσω. Ένιωσα την γλώσσα του να περνάει πάνω από το κάτω χείλος μου και αναστέναξα σχεδόν αθόρυβα. Τα χέρια του γράπωσαν την μέση μου και με κόλλησαν επάνω του περισσότερο εάν αυτό ήταν ποτέ δυνατό. Τον άκουσα να μουγκρίζει. Με επιθυμία πέρασε την γλώσσα του στο στόμα μου και βρήκε την δική μου. Ανέβασε το δεξί του χέρι στο μάγουλο μου και χάιδεψε το δέρμα μου απαλά στον ίδιο ρυθμό που η γλώσσα του χάιδευε και έπαιζε με την δική μου. Απομάκρυνε ξανά το κεφάλι του, κλαψούρισα. Γέλασε λίγο και φίλησε την άκρη των χειλιών μου, το μάγουλο μου, πολλά φιλιά στο μάγουλο μου και ξανά στην άκρη των χειλιών μου. Απομακρύνθηκε. Άφησα μια ανάσα να φύγει από τα χείλη μου.

Κάμερον - Καλά ίσως δύο λεπτά.

Κόλλησε ξανά τα χαλαρά μας σώματα με τα χέρια του και φίλησε τα χείλη μου ξανά, ξανά και ξανά. Πέρασα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και τον έφερα κοντά μου. Μια δυνατή αστραπή ακούστηκε και εγώ τρόμαξα από τον ήχο, αναπήδησα αλλά εκείνος με κράτησε στην αγκαλιά του πιο σφιχτά από πριν. Συνέχισε να φιλάει τα χείλη μου και εγώ να τον κρατώ γύρω μου, κοντά μου. Η γλώσσα του ξανά πέρασε πάνω τους και εγώ προετοιμασμένη αυτή τη φορά, έβγαλα την δική μου και την πέρασα στο στόμα του. Τον άκουσα να μουγκρίζει και έσφιξα το κράτημα μου γύρω από τον αυχένα του. Ήμουν σχεδόν στον αέρα, σίγουρα στις μύτες των ποδιών μου αλλά δεν με απασχολούσε ιδιαίτερα. Άκουγα την ανάσα του να σταματά και να αφήνεται βαριά από τα πνευμόνια του με τον πιο ερωτικό τρόπο. Απομάκρυνε το πρόσωπο του λίγα εκατοστά μονάχα, ίσα για να κοιτάμε ο ένας τον άλλον στα μάτια. Μου χαμογέλασε και του χαμογέλασα αμήχανα. Αυτό σίγουρα ήταν το καλύτερο φιλί που έχω δώσει στην ζωή μου. Πήγε να πάρει τα χέρια του από την μέση μου αλλά εγώ έπιασα το μπράτσο του. Εκείνος με κοίταξε στα μάτια προβληματισμένος και εγώ του χαμογέλασα αθώα.

Ζωή - Εεεμ γκχμ, ένα τελευταίο;