Πλευρά Κάμερον

Κάμερον - Το καλύτερο ήταν το "Βούλωνε" με την μουστάρδα στο χαλάκι σου.

Γέλασα και εκείνη την άκουσα να ξεφυσάει, ξέρω όμως ότι βαθύτατα λατρεύει τις πλάκες μας. Ίσως να είναι ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας μου με το μαλακισμένο.

Ζωή - Χα χα, γελάσαμε και τότε. Τι αστείος που είσαι βρε καζανόβα, λίγο ακόμα και θα ερωτευτώ το χιούμορ σου.

Μου είπε ειρωνικά αλλά εγώ δεν πτοήθηκα ιδιαίτερα. Είναι κάπως γλυκούλα όταν αρνείται ότι της αρέσει κάτι επειδή είμαι εγώ για να μην το πάρω πάνω μου.

Κάμερον - Είσαι ήδη ερωτευμένη μαζί μου, πόσα ακόμα να αντέξει η εφηβική καρδούλα σου;

Ζωή - ...

Κάμερον - Ζωή;

Καμία απάντηση.

Κάμερον - Ζωή;!

Δεν υπάρχει επικοινωνία με το περιβάλλον.

Ζωή - πφφφΑΑΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ ΡΕ ΤΟΝ ΜΑΛΆΚΑ ΤΙ ΕΊΠΕ ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

Ξεκίνησε να χτυπιέται σαν φώκια απ'τα γέλια και εγώ στριφογύρισα εμφανώς εκνευρισμένος τα μάτια μου.

Ναι ναι, όλες έτσι κάνετε στην αρχή.

Την βλέπω να έχει κυριολεκτικά δακρύσει από τα γέλια. Το πρόσωπο της έχει γίνει κατακόκκινο, η κοτσίδα της έχει χάσει την σοβαρή σφιχτή μορφή της και είναι πλέον πιο χαλαρή. Η φούστα της είχα ανέβει υπερβολικά πολύ στέλνοντας επικίνδυνα ερεθίσματα στην ραχοκοκαλιά μου ενώ το μπλουζάκι της αφήνει το μπούστο της σχεδόν ακάλυπτο.

Γιατί να είναι τόσο σέξυ το μαλακισμένο;

Σκούπιζε δάκρυα από τα μάτια της όταν εγώ πάρκαρα το αυτοκίνητο έξω από την πολυκατοικία. Βγήκα γρήγορα από το αμάξι του κολλητού μου και έκανα τον κύκλο για να φτάσω στην θέση της.

Κοίτα τι κάνουμε για μία πλάκα...

Άνοιξα την πόρτα του συνοδηγού και εκείνη έβγαλε την ζώνη της, πήγα να την πάρω στην αγκαλιά μου αλλά εκείνη με έσπρωξε.

Ζωή - Σε ευχαριστώ τζέντλεμαν της δεκάρας για το ride αλλά νομίζω ότι θα συνεχίσω μόνη μου από εδώ και πέρα. Καληνύχτα.

Είπε την τελευταία λέξη γλυκά, πιο γλυκά από ότι συνήθως και εγώ γύρισα να την κοιτάξω. Έκανε να φύγει αλλά έπιασα γρήγορα τον καρπό της.

Όχι, δεν μπορείς να φύγεις έτσι. Δεν τράβηξα όλη αυτή τη ταλαιπωρία για να μην σου πάρω το κλειδί.

Κάμερον - Μην γίνεσαι ξεροκέφαλη. Ούτως ή άλλως στον ίδιο όροφο είμαστε.

Είπα και χωρίς να της αφήσω περιθώρια να αρνηθεί, την σήκωσα στην αγκαλιά μου λες και ήταν τίποτα… κοπέλα μου και μας μετέφερα στο ασανσέρ.

Η διαδρομή για τον όροφο μας ήταν μεγάλη και άβολη. Εγώ την είχα στην αγκαλιά μου και εκείνη κρατούσε τα χέρια της κοντά στο σώμα της, δεν ήθελε να με αγγίζει πολύ. Λες να καυλώνει; Τι μαλακίες σκέφτομαι... Αφού φτάσαμε στον όροφο μας, έσειρα τα πόδια μου μέχρι το διαμέρισμα της. Εκείνη με κοίταξε με ένα βλέμμα του τύπου έχεις-φίλε-σκοπό-να-με-αφήσεις-κάτω αλλά νο νο νο. Εγώ θα μπω στο διαμέρισμα σου σήμερα και θα στο κάνω μπουρδέλο.

Ζωή - Ααααμ ναι, άμα θες.

Λέει και με νόημα δείχνει το έδαφος. Το έδαφος, χμ.

Κάμερον - Γιατί; Μπορείς;

Ζωή - Φυσικά και μπορώ, δεν είμαι-

Κάμερον - Ω μα ναι, φυσικά.

Της απαντάω χαλαρός και την αφήνω απότομα από τα χέρια μου με αποτέλεσμα να σκάσει στο πάτωμα σαν καρπούζι.

Ουπς, επίτηδες

Ζωή - ΑΟΥΤΣ! Πόσο ηλίθιος παίζει να είσαι αγόρι μου;

Κάμερον - Μα είπες ότι μπορούσες.

Την άκουσα να ξεφυσάει ηχηρά και έσκυψα το βλέμμα μου για να την κοιτάξω. Την είδα να τρίβει το κεφάλι της με το ένα της χέρι και την μέση της με το άλλο.

Εν τω μεταξύ το πρόσωπο της ήταν ακριβώς μπροστά από τον καβάλο μου.

Κάμερον - Λοιπόν; Έχεις σκοπό να ανοίξεις;

Ζωή - Και εσύ τι περιμένεις; Πάνε σπίτι σου.

Κάμερον - Ναι, εσύ δεν μπορείς να κουνηθείς και εγώ θα πάω σπίτι μου. Αφού αποφάσισα για σήμερα να γίνω καλός άνθρωπος, ας ολοκληρώσω ολόκληρο τον άθλο μου.

Γιατί πάνω από όλα είναι η αγάπη μου για τον συνάνθρωπο, και κυρίως για εσένα γλυκιά μου γειτόνισσα!

Την άκουσα να σιγομουρμουρίζει κάτι αλλά δεν κατάλαβα τι είπε, λογικά με έβρισε. Το προσπέρασα και εκείνη μου έδωσε τα κλειδιά. Ξεκλείδωσα και την σήκωσα στην αγκαλιά μου για να την βάλω στον καναπέ του διαμερίσματος της.

Ζωή - Α-αου.

Κάμερον - Τι πάλι;

Ζωή - Τίποτα Ντάλας. Τελείωσες την αποστολή σου, μπορείς να μου αδειάσεις την γωνιά.

Κάμερον - Γιατί θέλεις να με διώξεις τόσο έντονα; Φοβάσαι να μείνεις μόνη μαζί μου;

Την ρώτησα με έναν πονηρό τόνο στην φωνή μου. Βρε μπας και το μικρό γουστάρει και εγώ ο τρισμέγιστος δεν το έχω πάρει γραμμή;

Ρε συ γειτόνισσα, έφτασα που έφτασα μέχρι εδώ, θα κάνω ένα ψυχικό να σου τον φορέσω αφού το θέλεις τόσο.

Ζωή - Το καλάμι το άφησες μπαίνοντας ή το κρατάς ακόμα;

0 - 50 με πήγε μαλάκα

Ξεφύσηξα ηχηρά για να μην την βρίσω και πήγα να κλείσω την εξώπορτα της. Εκείνη γούρλωσε τα μάτια της όταν γύρισα να την κοιτάξω.

Ζωή - Τι; Εδώ θα μείνεις;

Κάμερον - Ναι.

Της απάντησα χαλαρά και βολεύτηκα στον γωνιακό καναπέ δίπλα της. Εκείνη γούρλωσε τα μάτια της όταν με είδε να χαλαρώνω το χαμόγελο της μπλούζας μου.

Ζωή - Τι; Γιατί;

Ρώτησε σοκαρισμένη και προσπάθησε να ανασηκωθεί. Το πόδι της φάνηκε να πόνεσε, την είδα να ξανά κάθεται κάτω χωρίς να βγάζει μηλιά.

Ζόρικη και δυναμική, μάλιστα...

Κάμερον - Ενοχλώ;

Ζωή - Ναι!

Δήλωσε έντονα λες και έβριζε τους παίχτες της ομάδας της που δεν έπαιζαν μπάλα.

Κάμερον - Πολύ;

Ζωή - Πάρα πολύ!

Κάμερον - Ε γι' αυτό θα μείνω.

Της είπα ικανοποιημένος και εκείνη γρύλισε μέσα από τα δόντια της. Άπλωσα τα πόδια μου πάνω στον καναπέ παρόλο που φορούσα ακόμα παπούτσια. Έχωσα τα χέρια μου στις τσέπες του παντελονιού μου και κοίταξα το διαμέρισμα της. Αχχχ, όσο σκέφτομαι τι έχει να γίνει εδώ μέσα...

Ζωή - Βγες έξω από το σπίτι μου παλιο-

Κάμερον - Σοοοουυς. Μη μιλάς άλλο.

Γύρισα απότομα δίπλα της ψιθυρίζοντας και έκλεισα το στόμα της με το δάχτυλό μου. Τα μάτια της καρφώθηκαν στα δικά μου, μια εικόνα πέρασε πολύ γρήγορα μπροστά από τα μάτια μου.

Ζωή - Πιο-πιο γρήγορα μωρό μου.

Οι ανάσες της κοφτές και γρήγορες, το κορμάκι της τρέμει στα χέρια μου. Νιώθω τον κόσμο να σταματάει γύρω μου, είμαστε μόνο εγώ και εκείνη στο κρεβάτι μου. Την θέλω, την θέλω τόσο πολύ.

Κάμερον - Μμ γαμώ, είσαι υπέροχη, είσαι υπέροχη μωρό μου.

Ψιθυρίζω από την καρδιά μου και την νιώθω από κάτω μου να μου αφήνει μικρά απαλά φιλιά στο στέρνο. Αυτή η κοπέλα με έχει κάνει τρελό, τρελό και παλαβό για πάρτη της.

Ζωή - Κά-Κάμερον εγώ-

Κάμερον - Μην πεις τίποτα μωρό μου, κοίτα μόνο τα μάτια μου.

Με αυτά σου κάνω έρωτα ψυχή μου, πρώτα με τα μάτια μου και μετά με το σώμα μου.

Και ορκίζομαι πως αυτά τα μάτια σου δεν θα τα ξεχάσω ποτέ

Κούνησα γρήγορα το κεφάλι μου για να βγω από τις σκέψεις μου. Τι στον πούτσο ήταν αυτό;!

Ζωή - Τι έπαθες;

Κάμερον - Τ-τίποτα. Πονάς;

Την ρώτησα και εκείνη μάζεψε τα πόδια της προς το μέρος της.

Ζωή - Είμαι καλά.

Στριφογύρισα τα μάτια μου και έπιασα το δεξί της πόδι με μαλακό τρόπο. Έβγαλα το μποτάκι της και στην συνέχεια το καλτσάκι της. Παρατήρησα πως το πόδι της είχε πρηστεί και κοκκινήσει.

Κάμερον - Έχεις αλοιφή για κράμπες;

Ζωή - Στο δεύτερο ντουλάπι της κουζίνας από τα αριστερά. Πρέπει να υπάρχει μία.

Κούνησα το κεφάλι μου θετικά και πήγα να ψάξω στο ντουλάπι που μου είπε. Πρόσεξα λίγο την κουζίνα της. Έχει ωραίο γούστο, μοιάζει με το δικό μου κάπως. Βρήκα μια αλοιφή και πιστεύω ότι κάνει. Βέβαια και άμα δεν κάνει, πολύ που με νοιάζει κιόλας. Επέστρεψα στο σαλόνι και κάθησα πάλι στον καναπέ. Έπιασα το πόδι της και πήγα να ανοίξω την αλοιφή μέχρι που η φωνή της με σταμάτησε.

Ζωή - Μισό! Πάνω από το καλσόν θα βάλεις την αλοιφή;

Κάμερον - Ε βγάλ' το, τι κάθεσαι;

Ζωή - Μπο-μπορείς να γυρίσεις λίγο;

Ξεφύσηξα για πολλοστή φορά εκνευρισμένος. Ορκίζομαι πως από τότε που γνώρισα αυτή τη κοπέλα, έχω φουσκώσει ρόδα τρακτέρ!

Ζωή - Κ-Κάμερον;

Ρώτησε με τρεμάμενη φωνή και έκλεισα τα μάτια μου για να μου δώσω κουράγιο.

Κάμερον - Λέγε.

Ζωή - Μπο-μπορείς να μου φέρεις από το δωμάτιο μου τις πιτζάμες μου;

Ρώτησε γλυκά και εγώ έσφιξα τις γροθιές μου για να μην διαλύσω τον καναπέ που κάθομαι.

Κάμερον - Αγχα.

Είπα απότομα και σηκώθηκα από τον καναπέ, η φωνή της με σταμάτησε ξανά.

Ζωή - Κ-και τ-τα μαντηλάκια του ντεμακιγιάζ που έχω πάνω στο γραφείο μου εάν δ-δεν σε πειράζει.

Έσφιξα το σαγόνι μου και χτύπησα νευρικά το πόδι μου στο πάτωμα.

Κάμερον - Μάλιστα υψηλοτάτη. Τίποτα άλλο που να επιθυμεί η χάρη σας;

Ρώτησα ειρωνικά καθώς κοιτούσα σαν μανιακός δολοφόνος τον τοίχο απέναντι. Με έχει κάνει ψυχασθενή η κοπέλα! Και όλα για κάποιες σακούλες γαμημένα σκουπίδια!

Ζωή - Απλά ό-όταν τα φέρεις μη-μη κοιτάξεις. Είσαι ανώμαλος και δεν θέλω!

Θα τα κάνω όλα μπουρδέλο εδώ μέσα! Όλα!

[...]

Ζωή - Ε-εντάξει.

Σιγοψιθύρισε μέσα από τα δόντια της δίνοντας μου το σήμα πως μπορώ να γυρίσω. Οι πιτζάμες της αποτελούνταν από ένα αέρινο μπλουζάκι με σχεδόν βαθύ ντεκολτέ ενώ το παντελονάκι της κάλυπτε έως πολύ ψηλά το μπούτι της.

Επίτηδες το κάνει;

Έπιασα την αλοιφή στα χέρια μου και καθησα δίπλα της στον καναπέ. Έφερα το μικρό της πόδι επάνω στο δικό μου και κοίταξα το χτύπημα.

Είναι τόσο μικροκαμωμένη, αυτό πρέπει να πονάει πολύ.

Άνοιξα επιτέλους την γαμωαλοιφή και ξεκίνησα να την απλώνω στο σημείο. Η κρύα υφή της αλοιφής σε αντίθεση με το καυτό και μαλακό δέρμα της προκάλεσε μια ανατριχίλα στην ραχοκοκαλιά μου.

Μαλάκα Κάμερον σταμάτα να σκέφτεσαι το σεξ.

Ξεκίνησα να κάνω απαλό μασάζ στο ποδαράκι της και ένα μουγκρητό ξέφυγε από τα χείλη της.

Γαμώ γαμώ γαμώ ΓΑΜΏ

Έσφιξα τα χείλη μου και συνέχιζα να της κάνω απαλό μασάζ στο πόδι. Το ποδαράκι της χωρούσε σε μόνο μια παλάμη μου. Χάιδευα το πέλμα της με μαεστρία και στην συνέχεια τον αστράγαλο της που είχε κοκκινήσει πολύ.

Ζωή - Α-α-αου;

Βόγγηξε μέσα από τα δόντια της και εγώ την κοίταξα φευγαλέα. Μια εικόνα πέρασε πάλι από το μυαλό μου.

Ζωή - Α-αου Κάμερον πονάω-

Κοίταξα στο πρόσωπο της, έκανα μια ελαφριά διείσδυση μέσα της. Τα χαρακτηριστικά της σφίχτηκαν, το μωρό μου πονάει. Πονάει πολύ.

Κάμερον - Λίγη υπομονή μικρή μου, θα σου αρέσει, υπόσχομαι.

Της ψιθύρισα στο αυτί και αγκάλιασα το σωματάκι της. Φίλησα τον λαιμό της, το στήθος της, την καρδιά της- την καρδιά της...

Ζωή - Κ-Κάμερον-

Τραύλισε και εγώ την αγκάλιασα περισσότερο. Το μωρό μου είναι το πιο όμορφο, είναι το ομορφότερο στον κόσμο.

Κούνησα ξανά το κεφάλι μου για να βγω από αυτές τις σκατοσκέψεις.

Κάμερον - Τι στο διάολο;

Ζωή - Τ-τι έπαθες;

Ρώτησε μπερδεμένη. Της έκανα νεύμα με το κεφάλι μου πως δεν τρέχει τίποτα. Τρέχει όμως, τι σκατά σκέφτομαι;

Κάμερον - Λοιπόν αμ, καλύτερα να ξαπλώσεις.

Ναι, ναι καλύτερα να ξαπλώσει. Πρέπει να τελειώνω με την γαμωπλάκα γαμώ.

Ζωή - Ναι ναι, πρέπει.

Είπε και κοίταξε το πόδι της που της το είχα τυλίξει πλέον με μια γάζα. Σαν καινούργιο. Την είδα που με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο αμφιβολία. Ξεφύσηξα ηχηρά και την σήκωσα στα χέρια μου, την μετέφερα γρήγορα μέχρι το δωμάτιο της. Την ακούμπησα απαλά στο κρεβάτι και εκείνη με άφησε από τα χέρια της. Την κοίταξα για μια στιγμή στα μάτια, μου χαμογελούσε.

Ζωή - Σε ευχαριστώ μαλάκα γείτονα μου για την βοήθεια σου σήμερα. Από αύριο πάλι εχθροί, σωστά;

Ρώτησε χαμογελώντας και εγώ γέλασα λίγο με την έκφραση της.

Κάμερον - Ναι φυσικά, καλύτερα έτσι. Με εκνευρίζεις ούτως ή άλλως.

Δήλωσα γελώντας και σηκώθηκα από την θέση μου για να φύγω. Η φωνή της με σταμάτησε.

Ζωή - Πάντως αλήθεια σε ευχαριστώ, για σήμερα θα σου ευχηθώ καληνύχτα. Από αύριο έχει ο θεός.

Μου χαμογέλασε πονηρά και εγώ ανταπέδωσα στο χαμογελάκι της με ένα μικρό μειδίαμα. Θα σε κανονίσω εγώ.

Κάμερον - Γιατί; Τι θα μου κάνεις αύριο;

Την ρώτησα πονηρά και ξανά πλησίασα το κρεβάτι της. Εκείνη αντί θα αισθανθεί άβολα όπως περίμενα, την είδα να παραμένει χαλαρή και να σταυρώνει επιδεικτικά τα χέρια της μπροστά στο στήθος της.

Περίεργη

Ζωή - Τον βίο... αβίωτο.

Ψιθύρισε την τελευταία της λέξη και γέλασε πονηρά. Δάγκωσα το κάτω χείλος μου και με μια κίνηση την έριξα στο κρεβάτι. Με το γόνατο μου άνοιξα τα πόδια της και μπήκα ανάμεσα τους ενώ το πρόσωπο μου βρίσκονταν μια ανάσα μακριά από το δικό της. Δεν φάνηκε σοκαρισμένη από την κίνηση μου, το περίμενε.

Γαμώ, ξέρει τι σκέφτομαι.

Κάμερον - Δεν νομίζω να καταφέρεις τίποτα από ότι το αντίθετο μικρή ανόητη.

Της είπα με προειδοποιητικό τόνο καθώς πέρασα μια τούφα από τα μαλλιά της πίσω από το αυτί της τελείως ειρωνικά. Εκείνη δεν ενοχλήθηκε από την κίνηση μου αλλά αντίθετα ξεκίνησε να χαϊδεύει τα δικά μου μαλλιά.

Ρε μπας και το μωρό μου την πέφτει και εγώ ο γύπας δεν έχω μπει ακόμα;

Ζωή - Και πώς ακριβώς θα με ενοχλήσεις εσύ;

Είπε γελώντας και εγώ χαμογέλασα πονηρά, ίσως και λίγο σατανικά.

Κάμερον - Ξύπνα αύριο και θα δεις!

[...]

Ουφ, ακόμα μία σακούλα με σκουπίδια. Η αλήθεια είναι ότι βρωμάει πολύ η συγκεκριμένη αλλά όχι σαν την δέκατη τρίτη που κουβάλησα. Εκείνη μύριζε κάτι σε διασταύρωση ψόφιου ασβού και σαρδέλας τηγανιτής με μπέικον. Ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα μου αλλά και από την απαίσια μυρωδιά πλέον, κοίταξα το διαμέρισμα της. Το σαλόνι δεν φαινόταν πλέον, ήταν καλυμμένο από σαράντα επτά γαμημένες σακούλες σκουπίδια. Δεν άφησα κάδο για κάδο στο τετράγωνο. Η αγαπημένη μου γωνία ήταν κοντά στο ψυγείο! Εκεί έβαλα τις σακούλες από την γειτόνισσα της διπλανής πολυκατοικίας που έχει δίδυμα τεσσάρων μηνών και μια γιαγιά με άνοια. Όλες οι πάνες ήταν εκεί μέσα. Δεν πρόκειται να ξανά φάει από αυτό το ψυγείο. Οι σακούλες ήταν τόσο στενά τοποθετημένες που ακόμα και να περάσεις ήταν δύσκολο. Είμαι πολύ ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα μου και μου δίνω συγχαρητήρια.

Συγχαρητήρια εαυτέ μου!

Σε ευχαριστώ Κάμερον!

Πάντα τέτοια Κάμερον!

Ναι έτσι, τέτοια Κάμερον!

Αναρωτιόμουν εδώ και ώρα πως και δεν έχει ξυπνήσει από την μπόχα. Πολύ φοβάμαι ότι η μυρωδιά θα φτάνει μέχρι και το δικό μου διαμέρισμα. Επίσης πολύ φοβάμαι μην έχω κολλήσει καμία Εσερίχια Κόλι με αυτά που μετέφερα. Ποιός ξέρει τι στο διάολο βάζει ο καθένας στα απόβλητά του; Από το κουτάκι του γιαουρτιού στο κουτάκι του προφυλακτικού. Επειδή όμως δεν είμαι και τόσο κάφρος (για να δείτε ότι κατά βάθος την λυπάμαι μωρέ) πέταξα ένα ζευγάρι γάντια επάνω στην σακούλα που βρίσκεται ακριβώς έξω από την πόρτα του δωματίου της.

Αχ, θα αγιάσω ο ρουφιάνος.

Έκανα μεταβολή και βγήκα επιτέλους από το διαμέρισμα της. Σειρά είχε ένα καλό μπανάκι και ένας βαρύς ύπνος μιας και με όλες αυτές τις σαχλαμάρες η ώρα είχε πάει 05:30 το πρωί.

Πλευρά Ζωής

Κάμερον - Τι κάνει το μωρό μου;

Με ρώτησε καθώς προσγειώθηκε στο κρεβάτι δίπλα μου. Εγώ είχα την προσοχή μου στο κινητό μου αλλά γύρισα να τον κοιτάξω φευγαλέα. Του χαμογέλασα και εκείνος φίλησε το μάγουλο μου.

Ζωή - Βααααριεεεται, το δικό μου;

Τον ρώτησα με την σειρά μου και φίλησα το δικό του μάγουλο. Εκείνος με κοίταξε μέσα στα μάτια χαμογελώντας και έπειτα ένωσε τα χείλη μας.

Κάμερον - Αναζητά απεγνωσμένα την προσοχή σ-

Ιου, τι αηδίες είναι αυτές; Έκανα λίγο υπομονή τα πρώτα πέντε δευτερόλεπτα αλλά νισάφι πχια!

*αλλάζει πλευρό λες και αλλάζει κανάλι στην tv*

Κάμερον - Θα θέλατε κάτι άλλο πριγκίπισσα;

Ρώτησε ο δούλος μου καθώς γονάτισε μπροστά μου υποκλίνοντας στην εξουσία μου.

Ζωή - Απαρίθμησε μου δούλε τις δουλειές που έκανες!

Κάμερον - Καθάρισα όλα σας τα παπούτσια κυρία και έκανα το σκούπισμα, το σφουγγάρισμα, το ξεσκόνισμα, το σιδέρωμα, μαγείρεψα λαχανοντολμάδες, έβαλα καινούργιο πλυντήριο, έτριψα τον σκύλο σας, έπλυνα το κάρο, άλλαξα πάνες τα καναρίνια και έπαιξα μια γύρα 21 με τον πατέρα σας γιάτι μου την μπήκε άσχημα.

Ζωή - Α ναι; Και ποιός κέρδισε;

Κάμερον - Εγώ.

Ζωή - Τι κέρδισες;

Κάμερον - Το χέρι σας πριγκίπισσα μ-

Ε όχι πάλι! Ήμαρτον! Αόριστος β' του αμαρτάνω δηλαδή! Άνοιξα δυσανασχετώντας τα μάτια μου. Ήθελα να κοιμηθώ κι άλλο αλλά μάλλον ο εγκέφαλος μου είχε άλλα σχέδια. Κοίταξα βαριεστημένα το ταβάνι. Παναγία μου βαριέμαι μέχρι και να σηκωθώ. Με βαριά καρδιά τράβηξα το σεντόνι από πάνω μου και τότε στην μύτη μου έφτασε μια άσχημη μυρωδιά. Μα καλά, πάνω μου τα έκανα; Κοίταξα τα σκεπάσματα και μετά εμένα. Κάτι μύριζε σαν ψόφιο ασβό σε διασταύρωση με τηγανιγή σαρδέλα με μπέικον. Σηκώθηκα προβληματισμένη από το κρεβάτι μου και άνοιξα το παράθυρο. Προσπάθησα να πάρω καθαρό αέρα με μια γερή εισπνοή αλλά περισσότερο καυσαέριο εισέπνευσα παρά οξυγόνο. Απομακρύνθηκα από το παράθυρο και έβηξα ελάχιστα.

Πού έχω τα σωληνάκια μου;

Πήρα μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω αλλά αμέσως το μετάνιωσα. Μια ναυτία μου ήρθε ξαφνικά από την μυρωδιά. Ίσως άμα πιω λίγο νερό να νιώσω καλύτερα. Άνοιξα την πόρτα του δωματίου μου και ήρθα αντιμέτωπη με ένα χάος. Τα μάτια μου γούρλωσαν και εγώ παρέμειναν ακίνητη να κοιτάζω τον σκουπιδότοπο μπροστά μου. Ένιωσα την καρδιά μου να χάνει χτύπους.

Το σωληνάκι μου, το σωληνάκι μου!

Μην πανικοβάλεσαι Ζωή, μην πανικοβάλεσαι! Ξεκίνησα να ψάχνω γρήγορα το σωληνάκι για το άσθμα στο κομοδίνο μου, δεν ήταν πουθενά. Η ανάσα μου άρχισε να βαραίνει και εγώ να εισπνέω όλο και περισσότερο την μπόχα. Έπεσα στα γόνατα και ξεκίνησα να ψάχνω την τσάντα μου. Πλέον αγκομαχητά έβγαιναν από το στόμα μου. Θα τα καταφέρεις Ζωή, μην αγχώνεσαι.
Έπεσα στο πάτωμα και ξεκίνησα να τρέμω στην αρχή σιγά, στην συνέχεια όλο και πιο έντονα. Ο βήχας θα ξεκινούσε από στιγμή σε στιγμή και η ανάσα μου κοβόταν με το δευτερόλεπτο. Τα μάτια μου είχαν δακρύσει και ακόμα δεν έβρισκα το σωληνάκι. Μην τα παρατάς! Το χέρι μου χώθηκε στην εσωτερική τσέπη της τσάντας. Έπιασα ένα σωληνάκι. Έπιασα ένα σωληνάκι! Το έβγαλα γρήγορα και πάτησα το κουμπί, ρούφηξα δυνατά. Το ξανά πάτησα και ένιωσα για λίγο να ηρεμώ. Τα μάτια μου σταμάτησαν να δακρύζουν. Το σώμα μου είχε μείνει ακίνητο στο πάτωμα. Ακόμα μια κρίση. Πρέπει να είναι η έκτη σε αυτό το τρίμηνο. Ίσως θα ήταν καλό να μιλήσω με τον γιατρό. Παρέμεινα για λίγα λεπτά στο πάτωμα μέχρι να συνέλθω. Ίσως να ήθελα λίγο ύπνο ακόμη.

[...]

Έβγαλα και την τελευταία σακούλα σκουπίδια από το διαμέρισμα μου. Είχα ανοίξει όλα τα παράθυρα και όλες τις πόρτες. Το σπίτι φαίνονταν αρκετά ηλιόλουστο έτσι. Ξεκίνησα να καθαρίζω καλά τα πατώματα και τα έπιπλα για να μην υπάρχει ίχνος μικροβίων εδώ μέσα. Πέταξα και το φαγητό που είχα, πρέπει να περάσω από το σούπερ το απόγευμα. Ο γείτονας φαίνεται να έχει ένα ιδιαίτερο χιούμορ και μάλλον του αρέσουν οι χοντρές πλάκες. Το μυαλό μου σκέφτονταν ήδη σατανικά το επόμενο μου σχέδιο. Δεν πρόκειται να σου δώσω την ικανοποίηση να με δεις εκνευρισμένη, η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο!

Αω, θα το μετανιώσεις τόσο πολύ γλυκέ μου Ντάλας!

Μεριά Κάμερον

Είχε πάει τέσσερις το απόγευμα και δεν είχε έρθει να κάνει κανένα παράπονο. Την είδα το πρωί που πετούσε τις σακούλες στον κάδο. Κρίμα, και έκανα τόσο κόπο να τις ανεβάσω. Το παράθυρο της κουζίνας της ήταν ανοιχτό, όπως και το δικό μου άλλωστε. Τα μόνα δωμάτια που έβλεπαν ο ένας στο σπίτι του άλλου ήταν η κουζίνα και το υπνοδωμάτιο. Ο αρχιτέκτονας λογικά νύχτα το πήρε το πτυχίο. Έφτιαχνα λοιπόν τον καφέ μου στην κουζίνα όταν την είδα από απέναντι με σκυμμένο το κεφάλι να κάνει κάτι στον νεροχύτη, υποθέτω να πλένει πιάτα. Τα μαλλιά της ήταν μαζεμένα σε ένα κεφτέ επάνω στο κεφάλι της ενώ τα μάγουλα της είχαν ένα φυσικό ροζ χρώμα. Χμ, ίσως λίγο όμορφη. Ο ήλιος που έπεφτε στο πρόσωπο της την έκανε να φαίνεται πιο χαριτωμένη από ότι είναι πριν ανοίξει το στόμα της. Σήκωσε απότομα το κεφάλι της και τα μάτια της έπεσαν στα δικά μου. Μου χαμογέλασε πονηρά και αμέσως μετά ειρωνικά. Περίεργη...

Ζωή - Γείτονα! Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω πάρα πολύ για το χθεσινό σου δώρο! Θες να έρθεις για έναν καφέ; Έχω κρατήσει ένα ποτήρι που βρήκα σε μια σακούλα με πάνες, θα το λατρέψεις!

Κάμερον - Γιατί να το λατρέψω γειτόνισσα;

Την ρώτησα περίεργος και εκείνη μου χαμογέλασε ειρωνικά.

Ζωή - Έχει σχεδιασμένη επαγγελματικά την φάτσα σου επάνω. Μια πάνα άνοιξε και τα κακάκια του μωρού απλώθηκαν στο ποτήρι. Μιλάμε σε έχει κάνει ίδιο!

Δήλωσε και εγώ έσφιξα τα δόντια μου από τα νεύρα μου. Θα την χτυπήσω! Θέλω να την σπάσω το ξύλο, να της μαυρίσω τον κώλο από τα χαστούκια, να της γαμήσω το-

Γαμώτο...

Ζωή - Πάντως άμα νομίζεις ότι έτσι με τιμώρησες για το χθεσινό, να ξες ότι απλά μου απέδειξες πόσο μεγάλο είναι αυτό στο παντελόνι σου. Και κάτσε να σου δείξω πόσο είναι.

Είπε με έναν ευδιάθετο τόνο στέλνοντας τα νεύρα μου στον ουρανό. ΘΑ ΤΗΝ ΣΚΟΤΏΣΩ. Έπιασε τα γυαλιά της και τα φόρεσε, την βλέπω να βγάζει κάτι από το συρτάρι στην κουζίνα της. Ξαφνικά κρατά έναν χάρακα στα χέρια της και έναν μεγεθυντικό φακό. Ε;

Ζωή - Χμμμμ, ίσως κάπου... τόσο;

Και από την απόσταση που έχουμε μπορώ να καταλάβω ότι αυτό που δείχνει είναι πάρα πολύ μικρό, σχεδόν σε κλίμακα χιλιοστών. Θα την γαμήσω, θα την γαμήσω τόσο πολύ.

Ζωή - Αχ γιατί με κοιτάς έτσι; Έβαλα πολύ; Ισως... τόσο;

Είπε και έδειξε μία ακόμα μικρότερη απόσταση. Εκνευρισμένος κίνησα προς το διαμέρισμα της ανοίγοντας την πόρτα μου νευρικά και κοπανώντας την πίσω μου. Βάρεσα την πόρτα της με την γροθιά μου και περίμενα σαν άγριο θηρίο το θύμα να ανοίξει. Τώρα θα δούμε πόσο μεγάλο είναι, γειτόνισσα! Θα σου πω εγώ τώρα!