Ξανθή - Ξύπνησε;

Με τραβάει από το χέρι μόλις βγω από το δωμάτιο της Ζωής και μου δίνει τον καφέ μου στο άλλο χέρι.

Κάμερον - Όχι. Ο αναισθησιολόγος είπε ότι η νάρκωση της θα διαρκέσει για τουλάχιστον ένα μισάωρο ακόμα. Αν δεν ξυπνήσει στο επόμενο δύωρο, τότε θα είναι ανησυχητικό.

Την ακούω να ξεφυσάει την ώρα που κάθομαι στην σιδερένια καρέκλα του διαδρόμου. Εκείνη μένει όρθια δίπλα μου κοιτώντας το κενό. Τι σκατά το κέρατο μου; Βαρέθηκα να είμαι στο νοσοκομείο. Γιατί να μην ήταν εύκολα τα πράγματα; Να ήμασταν όπως πριν... Με αγαπάει, ξέκοψε και από τον άλλο τον παπάρα... Μπορώ όμως να την εμπιστευτώ ξανά;

Γιατρός - Με συγχωρείτε, είστε για την...

Δείχνει το δωμάτιο της Ζωής και εγώ σηκώνομαι όρθιος κουνώντας θετικά το κεφάλι μου.

Γιατρός - Η κοπέλα για την ώρα είναι καλά. Πρέπει όμως να προσέχετε πολύ τις διακυμάνσεις της ψυχολογίας της, να αποφεύγετε τους έντονους συναισθηματισμούς και τις συγκινήσεις. Η καρδιά της μετά την εγχείριση δεν έχει αποδεχτεί πλήρως την βαλβίδα. Αυτά που ανέφερα επιβαρύνουν την κατάσταση της σε σημείο που μπορεί να χρειαστεί επαναληπτική. Επίσης, την αντιβίωση της πρέπει να την παίρνει χωρίς καθυστερήσεις και διαλείμματα. Ποιος από εσάς είναι πιο κοντά μαζί της;

Εγώ δείχνω την Ξανθή και η Ξανθή εμένα. Την κοιτάζω και με κοιτάει.

Ξανθή - Εσύ μένεις δίπλα της.

Κάμερον - Εσύ είσαι κολλητή της.

Ξανθή - Και εσύ το αγόρι της.

Κάμερον - Μα δεν είμαι το-

Γιατρός - Καλά, επειδή δεν έχω τον κατάλληλο χρόνο, ένας από τους δύο σας να αναλάβει να της δίνει την αντιβίωση, να βλέπει ότι την χορηγείται. Το σιρόπι είναι αυτό.

Βγάζει ένα μικρό χαρτάκι από το πέτο του και το δίνει σε εμένα. Προσπαθώ να καταλάβω τι γράφει αλλά αδυνατώ.

Γιατρός - Είναι 50ml, θα της δίνετε μια κουταλιά της σούπας το βράδυ κατά προτίμηση, πριν κοιμηθεί. Έχει πολλές παρενέργειες και είναι σχετικά ακριβό φάρμακο. Δεν νομίζω όμως να έχετε τέτοιο πρόβλημα εσείς, ε;

Με χτυπάει στον ώμο και εγώ κουνάω το κεφάλι μου. Άντε να εξηγήσω στην Τζίνα τα ανεξήγητα τώρα... Υποτίθεται ότι δεν μιλάω καν στην Ζωή...

Κάμερον - Μάλιστα, ευχαριστούμε γιατρέ .

Ξανθή - Το εξιτήριο;

Γιατρός - Πιθανότατα να βγει σήμερα το απόγευμα αν όλα πάνε καλά. Ηρεμήστε.

[...]

Κάμερον - Ξανθή δεν μπορώ να το αναλάβω εγώ-

Ξανθή - Δεν μπορώ να έρχομαι κάθε βράδυ μέσα στο χάραμα άνθρωπε μου να της δίνω φάρμακα. Δίπλα της μένεις, τόσο δύσκολο είναι;

Δύσκολο, πολύ δύσκολο είναι...

Κάμερον - Και τι είμαι μωρέ; Νοσοκόμα;

Ξανθή - Ερωτευμένος, από όσο ξέρω! Επομένως... αν θέλεις να της ψαρέψεις και καμιά κουβέντα από το στόμα, αυτή είναι η μόνη λύση!

Κάμερον - Όχι δεν είναι η μόνη λύση!

Ξανθή - Είναι είναι! Λοιπόν εγώ τώρα φεύγω, σου αφήνω την αντιβίωση εδώ και μην το ξεχάσεις!

Και να' θελα, μπορώ ο καημένος;

Κάμερον - Εντάξει, καλό βράδυ.

Ξανθή - Γεια!

Με χαιρέτησε όπως όπως και βγήκε από την πόρτα του διαμερίσματος μου. Έχει δύο μέρες που γυρίσαμε από το νοσοκομείο αφού οι γιατροί είπαν ότι όλα πήγαν καλά. Η Ξανθή είναι όσο περισσότερη ώρα μαζί της αλλά λέει πως δεν είναι πολύ καλά. Η αντιβίωση της φέρνει ναυτία, και είναι γενικότερα λέει στεναχωρημένη. Τι να κάνω ο καψερός; Πώς να της συμπεριφερθώ σήμερα; Να την αγκαλιάσω; Να της δώσω την αντιβίωση και να φύγω;

Κοιτάζω την ώρα στο ρολόι μου και ξεφυσάω. Παίρνω το κουτί με την αντιβίωση και τα κλειδιά του σπιτιού μου, όπως και τα κλειδιά του γειτονικού διαμερίσματος που μου άφησε η Ξανθή πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού. Με αργά βήματα βγαίνω από το διαμέρισμα μου και βηματίζω προς το δικό της, βάζω τα κλειδιά στην πόρτα και την σπρώχνω ελάχιστα. Το σαλόνι με τα καινούργια έπιπλα είναι σκοτεινό και η τηλεόραση κλειστή. Μπαίνω στο διαμέρισμα και κλείνω την πόρτα πίσω μου.

Κάμερον - Ζωή;

Σχεδόν ψιθυρίζω αλλά δεν παίρνω απάντηση. Βγάζω τα παπούτσια μου στο χαλάκι δίπλα από την είσοδο και περπατώ αργά μέχρι το δωμάτιο της. Το φως είναι κλειστό αλλά βλέπω το μικρό της σώμα να κάνει ένα κυκλικό βουναλάκι κάτω από την κουβέρτα. Πλησιάζω ελάχιστα με την αντιβίωση στο χέρι μου. Την ακούω να κλαίει σχεδόν βουβά, ρουφά την μυτούλα της και κρύβετε κάτω από τα σκεπάσματα.

Κάμερον - Θα σκάσεις.

Αμέσως πετάει τη κουβέρτα από πάνω της και με κοιτάζει με δακρυσμένα μάτια πιάνοντας την καρδιά της. Βρίζω από μέσα μου τον εαυτό μου που την τρόμαξα και κάθομαι δίπλα της στο κρεβάτι.

Ζωή - Τ-τι κάνεις εσύ εδώ;

Της δείχνω με το χέρι μου το κουτί της αντιβίωσης και εκείνη το κοιτάζει έντρομη. Την βλέπω να τρέμει και να σφίγγει τις γροθιές της κουνώντας αρνητικά το κεφάλι της.

Ζωή - Ό-ό-ό-όχι-

Δαγκώνει τα χείλη της και στριμώχνεται στην γωνία του κρεβατιού. Την κοιτάζω περίεργος.

Ζωή - Δ-δεν θέλω!

Κάμερον - Θα την πάρεις.

Της λέω κοφτά για να της δείξω ότι δεν ήρθα για παιχνίδια εδώ αλλά στο τέλος χαμογελάω πονηρά σε έναν πιο ευδιάθετο τόνο. Έχει ασπρίσει ολόκληρη.

Ζωή - Δεν μπορώ να την πάρω- μόλις συνήλθα από εχθές- δεν-

Κάμερον - Αν καταφέρεις να ηρεμήσεις, να δεις ότι όλα θα είναι πιο εύκολα μετά.

Εκείνη κοιτάζει ακόμα έντρομη το κουτί κλαίγοντας, καταλαβαίνω ότι δεν θέλει καθόλου να πάρει την αντιβίωση της, δεν μπορώ όμως να κάνω κάτι. Οι εντολές γιατρού, παραμένουν εντολές γιατρού. Βλέπω το κουτάλι της σούπας επάνω στο κομοδίνο της και με αργές κινήσεις το παίρνω στα χέρια μου. Βγάζω την αντιβίωση από το κουτί της και ανοίγω το μπουκαλάκι. Η Ζωή κλαίει και κοιτάζει οπουδήποτε αλλού εκτός από το σιρόπι της. Με νωχελικές κινήσεις βάζω λίγο σιρόπι στο κουτάλι και ξεροβήχω για να με κοιτάξει.

Κάμερον - Άνοιξε το στόμα σου.

Ζωή - Μ-μμ.

Κουνά αρνητικά το κεφάλι της και γυρίζει ξανά αλλού το βλέμμα της. Σκουπίζω μια σταγόνα που κυλά στο κάτω μέρος του κουταλιού επάνω στο στόμιο του μπουκαλιού.

Κάμερον - Ζωή, πρέπει να πάρεις το σιρόπι.

Δεν μου λέει τίποτα και παραμένει ακίνητη να κοιτά έξω από το παράθυρο της. Τα χέρια της είναι σταυρωμένα κάτω από το στήθος της και η ανάσα της βαριά.

Κάμερον - Μην κάνεις σαν μωρό παιδί.

Πηγαίνω το κουτάλι μπροστά στο στόμα της και εκείνη γυρίζει το βλέμμα της αλλού. Ξεφυσάω καθώς νιώθω το χέρι μου να μουδιάζει από την πίεση που του ασκώ. Απομακρύνω το κουτάκι από πάνω της και εκπνέω βαθιά, αφήνω το μπουκαλάκι της αντιβίωσης στο κομοδίνο με αργές κινήσεις. Μέσα σε δύο δευτερόλεπτα έχω αρπάξει το πηγούνι της και έχω ανοίξει το σαγόνι της με το ελεύθερο μου χέρι. Εκείνη αντανακλαστικά πιάνει το χέρι μου και προσπαθεί να το διώξει όσο πιέζει την σάρκα πάνω από τον λαιμό της. Γρήγορα ρίχνω το περιεχόμενο του κουταλιού στο στόμα της και σηκώνω το κεφάλι της ψηλά για να καταπιεί με συνοπτικές διαδικασίες. Την βλέπω να κρατάει το υγρό στο στόμα της και να μην το κατεβάζει, με αγριοκοιτάζει.

Κάμερον - Πιες το.

Επιδεικτικά κάνει γαργάρες με την αντιβίωση και προσπαθεί να κατεβάσει το κεφάλι της κάτω. Γλιστράω το χέρι μου για να την πιάσω από τον λαιμό αλλά δεν προλαβαίνω γιατί μέσα σε δευτερόλεπτα, έχει φτύσει ολόκληρη την αντιβίωση επάνω μου. Κλείνω τα μάτια μου και βρίζω από μέσα μου ότι περνάει από το κεφάλι μου. Ακούω τα σκεπάσματα δίπλα μου να τινάζονται και έπειτα να ηρεμούν. Με την παλάμη μου σκουπίζω το πρόσωπο μου και ανοίγω τα μάτια μου για να την δω πλάτη σε εμένα, ξαπλωμένη και κουλουριασμένη σε εμβρυακή στάση πάνω στο κρεβάτι της.

Κάμερον - Τι θέλεις για να πιεις την γαμωαντιβίωση;

Ζωή - Να μιλήσουμε.

Κάμερον - Και τι να πούμε;

Παίρνω ένα χαρτομάντιλο από το κομοδίνο της και σκουπίζομαι καλύτερα. Το αφήνω πάνω στο κομοδίνο και παίρνω ένα ακόμα καθαρό.

Ζωή - Με αγαπάς;

Η ερώτηση της με πιάνει ξανά απροετοίμαστο και με αφήνει σίξυλο στην θέση μου. Με το χαρτί στο χέρι μου σκουπίζω το μέτωπό μου.

Ζωή - Αν είσαι εδώ μόνο και μόνο για χάρη της Ξανθής, φύγε. Θα πιω την αντιβίωση.

Γυρίζω το βλέμμα μου προς τον τοίχο και όχι σε εκείνη. Ακούω ξανά τα σκεπάσματα να τρίβονται, νιώθω τα μάτια της να καίνε το δέρμα μου.

Ζωή - Αν είσαι εδώ επειδή με αγαπάς και θέλεις να προσπαθήσουμε ξανά το μεταξύ μας, τότε πρώτα φίλησε με γιατί αυτό μου έλειψε πολύ και μετά δώσε μου το φαρμάκι μου.

Κατεβάζω τη ματιά μου στο πάτωμα και ζυγίζω τις λέξεις της. Φυσικά και σε αγαπάω, είμαι φοβερά ερωτευμένος μαζί σου αλλά... πάντα υπάρχει ένα αλλά... φοβάμαι. Φοβάμαι γιατί τα έκανα όλα σκατά και θα ξανά κάνω κάποια μαλακία... Φοβάμαι ότι μετά από όλα αυτά που πέρασες, ίσως καταλάβεις ότι δεν ήμουν αρκετός για εσένα και ότι προσπάθησα να καλύψω τα κενά μου με την σχέση μας... Φοβάμαι για εσένα Ζωή, όχι για εμένα... Προσπάθησα να φοβηθώ για εμένα αλλά μου το έκανες δύσκολο όταν σε είδα διασωληνωμένη δεύτερη φορά μέσα σε μισό χρόνο. Θέλω να σε προσέχω, θέλω να σε φροντίζω, θέλω να είμαι ο μόνος που σε βοηθά ματάκια μου όταν έχεις κάποιο πρόβλημα, αλλά φοβάμαι ότι δεν θα τα καταφέρω, και η σκέψη να σε πάρω στον λαιμό μου με σκοτώνει...

Γύρισα απότομα το πρόσωπο μου προς εκείνη και βύθισα το χέρι μου στα μαλλιά της ενώνοντας τα χείλη μου με τα δικά της. Λύτρωση. Ο έρωτας δεν είναι για δειλούς, είναι για θαρραλέους, έτσι είπαν. Και αν πεθάνω σήμερα, να με αγαπάς σαν να είμαι μαζί σου, να γεμίζεις το ποτήρι μου με καφέ το πρωί, και αν πεθάνεις σήμερα, θα σε καληνυχτώ κάθε βράδυ μυρίζοντας το μαξιλάρι σου, η κολώνια σου θα γίνει το τελευταίο Κυριακάτικο βράδυ του καλοκαιριού μου.

Πλευρά Ζωής

Γιατρός - Συγχαρητήρια δεσποινίς. Οι εξετάσεις σας φαίνονται εξαιρετικές!

Ζωή - Ευχαριστώ γιατρέ. Συνεχίζω την αντιβίωση;

Γιατρός - Αδιάκοπα και χωρίς παράπονα. Ένας μήνας ακόμα και είσαι ελεύθερη.

Κουνώ καταφατικά το κεφάλι μου παίρνοντας τον φάκελο του γιατρού στο χέρι μου. Χαιρετώ την νοσοκόμα στο δωμάτιο και βγαίνω όπως όπως από το νοσοκομείο. Στην είσοδο με περιμένει το αγόρι μου, ακουμπάει επάνω στο αμάξι του και κοιτάζει κάτι στο κινητό του. Σηκώνει το κεφάλι του και μου χαμογελάει. Με ένα σάλτο βρίσκομαι στην αγκαλιά του και τον φιλάω.

Κάμερον - Περίμενε! Κάτσε! Θα με ρίξεις!

Γελάει όσο εγώ φιλάω ολόκληρο το πρόσωπο του για να αναπληρώσω τον χαμένο χρόνο. Εκείνος πιάνει την μέση μου και μου δίνει τα χείλη του για να τον φιλήσω. Του χαμογελώ και κάθομαι στην αγκαλιά του μέχρι να βρω την ανάσα μου.

Κάμερον - Πάμε σπίτι;

Ζωή - Μχμ.

Συμφωνώ και απομακρύνομαι λίγο για να τον κοιτάξω. Φιλάει το κούτελο μου και ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου για να καθήσω. Βολεύομαι στην θέση του συνοδηγού όσο εκείνος έχει πηδήξει μέσα στο αμάξι και ψάχνει έναν ωραίο σταθμό στο ραδιόφωνο.

Ζωή - Θέλεις να δούμε ταινία;

Κάμερον - Ό,τι θέλεις μωρό μου.

Χαμογελάω και δαγκώνω το κάτω χείλος μου κρύβοντας το πρόσωπο μου στις παλάμες μου. Μου έλειψε περισσότερο από όσο φαντάζομαι. Ανακαλώ στη μνήμη μου εκείνο το βράδυ που ήρθε σπίτι μου.

Ζωή - Συγγνώμη, αλήθεια συγγνώμη, φοβήθηκα πολύ και ήθελα να σου το πω…

Κλαίω με λυγμούς στο κρεβάτι μου και εκείνος με κρατάει στην αγκαλιά του χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου.

Κάμερον - Δεν έπρεπε να φύγω, έπρεπε να μείνω εδώ και να σε ακούσω, ο,τι και αν ήταν αυτό που είχες να μου πεις. Εγώ σου ζητώ συγγνώμη.

Φιλάει το κεφάλι μου και τον αγκαλιάζω σφιχτά για να μην φύγει, να μην φύγει πάλι. Δεν μπορώ να με σκεφτώ με κανέναν άλλο πέρα από αυτόν, είναι γραφτό να είμαι μαζί του, το νιώθω.

Ζωή - Κ-και με τον Στέφανο ξέκοψα κ-και δεν έγινε τίποτα παραπάνω! Σου το ορκίζομαι!

Κάμερον - Ηρέμησε Ζωίτσα μου, ηρέμησε μωρό μου.

Προσπαθώ να σταματήσω το κλάμα μου αλλά τα τραντάγματα στο στήθος μου είναι πολύ βαριά για να το καταφέρω. Ο Κάμερον χαϊδεύει την πλάτη μου με απαλές κινήσεις και φιλά το κούτελο μου.

Ζωή - Σε αγαπάω.

Σηκώνω τα μάτια μου για να τον κοιτάξω και τον βλέπω να μου χαμογελάει. Σκύβει και αφήνει ένα απαλό φιλί στα χείλη μου καθώς αγκαλιάζει με τις παλάμες του το πρόσωπο μου.

Κάμερον - Και εγώ Ζωίτσα μου, πολύ.

Χαμογελάω άθελά μου μέχρι που νιώθω το χέρι του επάνω στο πόδι μου και με βγάζει από τις σκέψεις μου. Γυρίζω να τον κοιτάξω να είναι αφοσιωμένος στον δρόμο, με το ένα του χέρι στο τιμόνι και το άλλο χαλαρό επάνω στο μπούτι μου. Με απαλές κινήσεις πιάνω το χέρι του και χαϊδεύω τις κλειδώσεις των δαχτύλων του. Εκείνος φέρνει την παλάμη μου κάτω από την δική του και την φυλακίζει με το χέρι του.

Κάμερον - Ποια ταινία θέλεις να δούμε;

Ζωή - Αμμμ, πες εσύ καμιά ιδέα.

Κάμερον - Είναι μια πάρα πολύ καλή, μυστηρίου και τύπου θρίλερ- είναι για έναν πατέρα που έχει χάσει τον γιο του και τον ψάχνει απεγνωσμένα σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Ζωή - Α ναι; Καλό άκουγεται! Και πώς την λένε;

Κάμερον - "Ψάχνοντας τον Νέμο".

Εγώ με την γροθιά μου τον χτυπάω στον ώμο και εκείνος γελάει κοιτώντας τον δρόμο. Σταυρώνω τα χέρια μου στο στήθος μου και κάνω ότι μουτρώνω επειδή με κοροϊδεύει. Εκείνος φτάνει έξω από την πολυκατοικία και παρκάρει ακριβώς μπροστά από την είσοδο. Γυρίζει σε εμένα και φιλάει ρουφηχτά το μάγουλο μου.

Κάμερον - Έλα γκρίνια με πόδια, έλα.

Λέει μόλις φτάσει έξω από το αμάξι, μπροστά στην ανοιχτή πόρτα του συνοδηγού και μου δίνει το χέρι του για να βγω έξω από το αυτοκίνητο. Εγώ αγνοώ το χέρι του και κάνω να φύγω. Εκείνος κλείνει απότομα την πόρτα και με γραπώνει βάζοντας με στην αγκαλιά του σε δευτερόλεπτα.

Κάμερον - Μούτρα;

Φιλάει τον λαιμό μου και εγώ δαγκώνω το κάτω χείλος μου κλείνοντας τα μάτια μου.

Ζωή - Νι!

Του λέω σαν μωρό και εκείνος γελάει πίσω από το αυτί μου. Εκείνος κλειδώνει το αμάξι και χώνει γρήγορα το κλειδί στις τσέπες του πριν με σηκώσει στα δύο του χέρια. Εγώ τον γραπώνω από τον λαιμό και τον κοιτώ με μισό μάτι.

Κάμερον - Για να δω τι μπορώ να κάνω για τα μουτράκια αυτά!

Ζωή - ΙΙΙΙ! ΚΆΜΕΡΟΝ! ΟΧΙ! ΘΑ ΣΚΟΤΩΘΟΎΜΕ! ΚΆΤΣΕ!

Αρχίζει σαν παλαβός να τρέχει με εμένα στην αγκαλιά του και να πηδάει δύο-δύο τα σκαλοπάτια της εισόδου. Τον ακούω να γελάει και προκαλεί και σε εμένα γέλιο. Φτάνουμε στην είσοδο του διαμερίσματος μου και με σταθερές κινήσεις, με αφήνει να πατήσω στο δάπεδο. Γυρίζω να βάλω το κλειδί στην πόρτα μου αλλά νιώθω το χέρι του να πιάνει το δικό μου. Κοιτώ πίσω για να τον αντικρίσω.

Κάμερον - Ζωή μου, θα ήθελα να σου κάνω μια πρόταση.

Η καρδιά μου χτυπάει πολύ γρήγορα και διάφορες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου. Τι; Λες να το μετάνιωσε; Να μην με θέλει άλλο;

Ζωή - Πες μου, τι συμβαίνει;

Κάμερον - Το σκέφτηκα πολύ και νομίζω ότι θα ήταν το καλύτερο…

Ζωή - Τι θέλεις να πεις;

Αφήνω τα χέρια μου να πέσουν δίπλα από τον κορμό μου και τον κοιτάζω με δάκρυα να συσσωρεύονται στα μάτια μου.

Κάμερον - Είναι περίεργη φάση αυτή που περνάμε και ίσως να μην είναι η καταλληλότερη ώρα, αλλά… Νομίζω ότι όπως και αν το πω θα ακουστεί λάθος…

Ζωή - Απλά πες το.

Κάμερον - Ζωή…

Ζωή - Ασ' το. Κατάλαβα. Το μετάνιωσες.

Γυρίζω κλαμμένη να ξεκλειδώσω την πόρτα μου και εκείνος κολλάει το σώμα του επάνω στο δικό μου.

Κάμερον - Όχι μωρό μου, καμιά σχέση.

Ζωή - Τότε τι;

Ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλο μου. Προσπαθώ να καταλάβω τις κινήσεις του αλλά το μόνο που ακούω είναι η ανάσα του.

Κάμερον - Ξέρω ότι θέλεις τον χώρο σου και τον χρόνο σου αλλά… θέλεις μήπως να μείνουμε μαζί; Χρειάζεσαι πολύ φροντίδα Ζωή, και θα μας ήταν πιο εύκολο αν ήμασταν όλη την ημέρα και όλη την νύχτα κοντά. Το βράδυ που σου δίνω την αντιβίωση και φεύγω, με σκοτώνει η διαδρομή που κάνω, θέλω να βλέπω ότι είσαι καλά, αν χρειάζεσαι κάτι να είμαι εκεί-

Ζωή - Στο ξανά είπα, δεν θέλω να με βλέπεις σε αυτή τη κατάσταση. Όλο το βράδυ δεινοπαθώ, δεν θα κλείσεις μάτι μαζί μου…

Κάμερον - Γιατί νομίζεις ότι κλείνω μάτι μακρυά σου ρε μωρό μου;

Με γυρίζει προς αυτόν και με φυλακίζει στην πόρτα. Φιλάει την μύτη μου και αγκαλιάζει την μέση μου.

Κάμερον - Σε παρακαλώ, άφησε με τουλάχιστον ένα βράδυ μαζί σου να σε προσέχω, στο σπίτι σου να είναι, δεν με πειράζει. Θα δεις μωρό μου, θα δεις που θα το περάσεις καλύτερα.

Σκέφτομαι τα λόγια του και ξεφυσώ λίγο. Χώνω το κεφάλι μου στο σβέρκο του και τον αγκαλιάζω. Θέλοντας και μη, κάποια στιγμή αυτό πρέπει να γίνει. Φιλάει το κεφάλι μου και αφήνω ένα δάκρυ μου να κυλήσει στην μπλούζα του.

Πλευρά Κάμερον το επόμενο πρωί

Δεν μου είπε ψέματα, δεν μου είπε ούτε ένα ψέμα. Δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα και αυτά που αντίκρισα ήταν σκέτη φρίκη. Λίγο πριν πέσει για ύπνο, κάναμε μαζί αναρροφήσεις στο μηχάνημα και έπειτα από ένα μισάωρο της έδωσα την αντιβίωση. Δεν μπορώ να περιγράψω το επόμενο πεντάωρο, ούτε με λόγια. Στριφογυρνούσε στο κρεβάτι αδιάκοπα, ο πονόκοιλος της ήταν τόσο αφόρητος που έκλαιγε χωρίς να το καταλαβαίνει, εκεί που νόμιζες ότι είχε συνέλθει γυρνούσε στο λεκανάκι και έκανε εμετό, αλλά το χειρότερο από όλα ήταν ότι για κάποια λεπτά πάγωνε το σώμα της και δεν μου μιλούσε, δεν έκλαιγε, δεν πονούσε, ήταν σαν να μην υπήρχε, σαν να κοιμόταν με ανοιχτά μάτια. Προσπαθούσα να της μιλήσω και με κοιτούσε, τα μάτια της ήταν παγωμένα αλλά καρφωμένα στο βλέμμα μου. Λίγο μετά έκλεινε τα μάτια της, και πάνω που νόμιζες ότι την είχε πάρει ο ύπνος, σηκωνόταν και έκανε εμετό. Δεν γίνεται αυτή η αντιβίωση να είναι αποτελεσματική. Αποκλείεται.

Φρίκαρα όσο δεν έχω φρικάρει ποτέ στη ζωή μου, αλλά δεν πρόκειται να την αφήσω να το περάσει μόνη της. Μετά από πέντε βασανιστικές ώρες την πήρε πράγματι ο ύπνος, την τοποθέτησα σε στάση ασφαλείας όπως μου είπε η Ξανθή σε περίπτωση που κάνει ξανά εμετό. Αυτό με κάνει να απορώ πως κοιμόταν όταν κανένας δεν την πρόσεχε μετά την χορήγηση της αντιβίωσης. Αχ και να μου είχε πάθει κάτι…

Είναι δώδεκα το πρωί και την περιμένω να σηκωθεί. Έχω ετοιμάσει πρωινό και εγώ πίνω τον τρίτο καφέ μου σήμερα μπας και ανοίξει το μάτι μου. Καθάρισα επίσης το λεκανάκι και το μηχάνημα των αναρροφήσεων παρόλο που είπε να μην τα πειράξω. Δεν ήθελα να νιώσει άσχημα το πρωί που θα τα δει.

Ζωή - Μ-μωρό μου;

Με αργά βήματα σέρνει τις παντοφλίτσες της στο δάπεδο και γυρίζω γρήγορα να την κοιτάξω. Όταν την έπιασα εχθές στα χέρια μου τρόμαξα. Μου φάνηκε φοβερά ελαφρύτερη και πλέον δεν σηκώνει αμφιβολία. Την βλέπω μέσα στη νυχτικιά της να μοιάζει με λεπτό κλαράκι, έτοιμο να λυγίσει και να σπάσει. Το δέρμα της έχει μαζέψει και έχει αποκτήσει μια πολύ ανοιχτή απόχρωση. Σηκώνομαι όρθιος και την πλησιάζω γρήγορα χώνοντας την στην αγκαλιά μου. Αρχίζει να κλαίει και θυμάμαι τα χθεσινά της λόγια…

Ζωή - Φύγε όσο προλαβαίνεις, δεν θυμάμαι τι κάνω όταν παίρνω το σιρόπι.

Κάμερον - Δεν φεύγω, θα το περάσουμε μαζί.

Ζωή - Φύγε, μπορεί να σε βλάψω, φύγε.

Έκλαιγε και τραβούσε τα σεντόνια, προσπαθούσα να την βάλω στην αγκαλιά μου αλλά με έδιωχνε μακριά, η γροθιά της χτύπησε με δύναμη το πλευρό μου αλλά προσπάθησα να το αγνοήσω.

Κάμερον - Ζωή, ΗΡΈΜΗΣΕ!

Εκείνη ούρλιαξε από τον πόνο και διπλώθηκε σαν χαρτί στα δύο, γύρισε το κεφάλι της και έβγαλε το περιεχόμενο του στομάχου της στο πάτωμα.

Ζωή - Είσαι καλά;

Κάμερον - Εσύ είσαι καλά;

Εκείνη σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε στα μάτια. Ήταν βουρκωμένη και εξαντλημένη από αυτή τη γαμωαντιβίω που να του κοπούν τα χέρια οποίου την εφηύρε. Κουνά αρνητικά το κεφάλι της και χώνεται στην αγκαλιά μου, την φυλακίζω στο στέρνο μου.

Κάμερον - Μην ανησυχείς αγάπη μου, θα μιλήσω εγώ με τον γιατρό να σου βρούμε άλλο φάρμακο, δεν θα σε αφήσω να υποφέρεις άλλο, στο υπόσχομαι.