Πλευρά Κάμερον

Νας - Πότε είπαμε έχεις την φωτογράφιση;

Κάμερον - Σε πέντε μέρες. Μεθαύριο παίρνω την βραδινή πτήση και από Τετάρτη είναι πρώτη μέρα φωτογράφισης.

Κρατώ τον καφέ μου με το ένα χέρι ενώ στο άλλο στηρίζω το κινητό μου. Η μάνα μου μετρά τα στατιστικά του τελευταίου διμήνου και που και που την ακούω να παραμιλά μόνη της.

Τζίνα - Τριάντα δύο- ναι... συν πεντακόσια είκοσι επτά... και κρατάω το 81%... λοιπόν Κάμερον με ακούς;

Κάμερον - Μμμ.

Μουγκρίζω καταφατικά την ώρα που πίνω με το καλαμάκι μου τον καφέ μου. Βρισκόμαστε στο σαλόνι μου εγώ και ο Νας, με πολλά έγγραφα σε κάθε καναπέ και το λάπτοπ ανοιχτό, σε μια προσπάθεια να κλείσουμε τις προτάσεις που έχουν τελειώσει και να δεχτούμε καινούργιες συνεργασίες. Περιμένουμε την Ξανθή, η οποία βρίσκεται για καφέ στην Ζωή, για να έρθει να μας βοηθήσει με τα οικονομικά.

Τζίνα - Τα καθαρά σου έσοδα, με κομμένους τους φόρους και τις κρατήσεις των τραπεζών, μου βγαίνουν 994.560$. Συνολικά συμμετείχες σε 4 φωτογραφίσεις, 1 εξώφυλλο περιοδικού και 2 συνεντεύξεις. Ανοδική πορεία και μόνο. Βλέπεις τι καλό που κάνουν οι χωρισμοί τελικά;

Στριφογυρίζω τα μάτια μου και βλέπω τον Νας να κοιτάζει το πάτωμα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και σκέφτομαι τι να της πω.

Κάμερον - Σίγουρα πολύ καλή πορεία. Τώρα με την παρουσίαση και το περιοδικό θα βγουν τα χοντρά λεφτά.

Τζίνα - Πράγματι. Συγχαρητήρια Κάμερον, θα μιλήσουμε για νεότερα. Όταν μιλήσεις με την κοπέλα του Νας για το συνολικό ποσοστό, ξανά πάρε με.

Κάμερον - Εντάξει. Γεια σου μάνα.

Της το κλείνω πριν προλάβει να πει κάτι, αν και ξέρω ότι η ίδια χαιρετάει τελευταία σπάνια. Ο Νας φυλλομετρεί κάποια έντυπα και εγώ αφήνω τον καφέ μου στο χαμηλό τραπέζι του σαλονιού. Το κουδούνι χτυπάει και ο Νας σηκώνεται για να ανοίξει στην Ξανθή.

Ξανθή - Άργησα; Δεν άργησα.

Λέει σχεδόν λαχανιασμένη αφήνοντας την τσάντα της στο πάτωμα, δίπλα από τον καναπέ.

Ξανθή - Βγάλατε τα έγγραφα που σας ζήτησα;

Κάμερον - Τα έχει ο Νας.

Νας - Ορίστε μωρό μου.

Εκείνη του δίνει ένα πεταχτό φιλί και πιάνει το πακέτο στα χέρια της. Κοιτάζω το πάτωμα και μετά τα φύλλα στο τραπεζάκι. Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι πλέον δεν έχω κοπέλα για να την φιλήσω και εγώ, έτσι, χωρίς λόγο. Πιάνω αμήχανα το κινητό μου και βλέπω τυχαία ότι δεν έχει αρκετή μπαταρία.

Κάμερον - Αν χρειαστείς οτιδήποτε άλλο, πες μου. Θα πάω στο δωμάτιο μου μια στιγμή και έρχομαι.

Σηκώνομαι από τον καναπέ και περπατώ μέχρι το δωμάτιο μου για να πάρω τον φορτιστή του κινητού μου. Με το που μπαίνω μέσα στο δωμάτιο όμως, το μάτι μου πέφτει απευθείας στο υπνοδωμάτιο της γειτόνισσας που φαίνεται καθαρά από την γωνία του δωματίου μου. Έχει τραβηγμένες τις κουρτίνες και δεν υπάρχει κάποιο εμπόδιο για να με σταματήσει από το να δω στο εσωτερικό του δωματίου. Είναι η Ζωή. Είναι μόνη της. Είναι κουκουλωμένη με το σεντόνι της και δεν κινείται... λογικά κοιμάται αλλά η Ζωή δυσκολεύονταν πολύ να κοιμηθεί με ανοιχτά τα παντζούρια. Αρπάζω τον φορτιστή μου και σιγά σιγά πηγαίνω προς το σαλόνι.

Ξανθή - Πάντως, οφείλω να ομολογήσω ότι έχω επισκεφτεί περισσότερες φορές το σπίτι σου, παρά το σπίτι της Ζωής το τελευταίο δίμηνο.

Μου λέει την ώρα που πληκτρολογεί μανιωδώς στον υπολογιστή μου, κάποιες φορές κοιτά λοξά τους κωδικούς στα χαρτιά και συνεχίζει να πατά πλήκτρα.

Νας - Έχετε γίνει κολλητοί πλέον.

Κάμερον - Μα φυσικά!

Ξανθή - Το συζητάς;

Δυσανασχετούμε και οι δύο αν και στο τέλος γελάμε. Την είχα παρεξηγήσει λίγο στην αρχή. Δεν παύει να είναι πουτανάκι για όλα αυτά που έχει κάνει στον Νας, αλλά είναι πιο κουλ και εντάξει παιδί, δεν είναι τόσο ψωνισμένη όσο πίστευα.

Κάμερον - Η Ζωή είναι καλά;

Ξανθή - Ε; Ε...ναι!

Σκαλώνει λίγο και εγώ την κοιτάζω παράξενα αλλά δεν λέω κάτι. Ο Νας με κοιτάζει και τελικά ρωτάει αυτός.

Νας - Έχεις κάποιο νεότερο;

Ξανθή - Σαν τι;

Ο Νας με κοιτάει και εγώ αποφεύγω το βλέμμα του. Δεν έχει νόημα να ρωτήσω αν προχώρησε στην ζωή της γιατί ξέρω ότι εκείνη δεν ενδιαφέρεται για το αν εγώ προχώρησα. Ο καλύτερος τρόπος για να ξεπεράσεις κάτι, είναι να μην μαθαίνεις γι'αυτό-

Κάμερον - Τα έχει με τον χλιμίτζουρα;

Άνθρωπος είμαι και εγώ θεέ μου, έσφαλα!

Η Ξανθή σταματά να πληκτρολογεί και μας κοιτάζει. Παίρνει μια ανάσα και την αφήνει πριν σπάσει την οπτική της επαφή με εμάς.

Ξανθή - Δεν τα έχουν ακριβώς... απλά εκείνος της την πέφτει και αυτή σιγά σιγά ενδίδει.

Κάμερον - Τον θέλει;

Ξανθή - Ε για να τον αφήνει!

Πολύ καλά έκανα και είχα τις αμφιβολίες μου εγώ για αυτόν εξαρχής. Τι θέλουν μερικές γυναίκες άλλωστε; Ένας να τις πει ότι είναι όμορφες, μέχρι και παιδί θα σκεφτούν να κάνουν μαζί του.

Ξανθή - Κάμερον, εγώ πιστεύω θέλει τον χρόνο τη-

Κάμερον - Μπορεί να έχει όσο χρόνο θέλει αλλά όχι να πηδιέται από εδώ και από εκεί και να έρθει σε εμένα στο τέλος λες και δεν συμβαίνει τίποτα. Δεν είπα ποτέ ότι δεν θα την περιμένω, ούτε μπορώ να αλλάξω τα συναισθήματα μου από την μια μέρα στην άλλη, δεν έχω όμως σκοπό να την αφήσω να μου ποδοπατήσει άλλο την αξιοπρέπεια.

Ο Νας σηκώνει το κεφάλι του στο ταβάνι και η Ξανθή ξεφυσάει κουνώντας καταφατικά το κεφάλι της. Καταλαβαίνουν ότι έχω δίκιο και πως έσπασαν τα νεύρα μου. Προσπαθώ να σεβαστώ την κατάσταση της, το γεγονός ότι νιώθει έτσι για εμένα επειδή την απομάκρυνα από την ζωή μου αλλά δεν μπορώ να σεβαστώ την αχαριστία της. Στην τελική... είχα δίκιο. Της αρέσει ο Στέφανος και ενδίδει στο φλερτ του. Μου κράτησε το μεγαλύτερο μυστικό που θα μπορούσε να υπάρξει και ήθελε να χαθεί από την ζωή μου σαν να μην υπήρξε ποτέ. Νόμιζα ότι ήμασταν οι δυο μας σε αυτή τη σχέση αλλά όσο περνάει ο καιρός καταλαβαίνω ότι ήμουν μόνος μου.

Ξανθή - Τέλος πάντων... ας αφοσιωθούμε στα έγγραφα.

Ναι, λες και δεν κάνω κάτι άλλο όλη μέρα...

Πλευρά Ζωής ένα μισάωρο πριν

Ξανθή - Το γνωρίζεις και εσύ η ίδια ότι κάποια στιγμή πρέπει να του πεις και ένα ευχαριστώ.

Ζωή - Ξέρεις πως δεν μου είναι εύκολο...

Ξεφυσώ και κουνώ αόριστα το κουτάλι μέσα στον καφέ μου. Εκείνη κοιτάζει την ανοιχτή τηλεόραση λες και δεν παίρνει ανάσα.

Ξανθή - Είτε σου είναι είτε όχι, το αξίζει. Δεν είχε καμία υποχρέωση να σου πληρώσει την εγχείρηση και-

Ζωή - Δεν θυμάμαι να του το ζήτησα Ξανθή-

Ξανθή - Ναι γιατί αυτό κάνουν οι άνθρωποι που αγαπάνε γαμώ το κεφάλι σου. Πιστεύεις ότι θα ήθελε να σε δει νεκρή; Χαίρεται που αναπνέεις και ας μην του μιλάς.

Μου τα χώνει με το άγριο ύφος της και εγώ μαζεύομαι στον καναπέ έτοιμη να με πιάσουν τα κλάματα. Τα έχω κάνει όλα σκατά...

Ξανθή - Δεν σου ζήτησα να πέσεις στην αγκαλιά του, που ακόμα και αυτό να έκανες δεν θα ήταν παράλογο μετά από όλα όσα σου έκανε για να αποδείξει ότι μετάνιωσε και ότι σε αγαπάει. Σου ζήτησα να τον ευχαριστήσεις, να μην είσαι τόσο αχάριστη και ξεροκέφαλη. Τον άφησες να σου εξηγήσει γιατί έφυγε; Όσο τριμαλάκας και αν είναι, εγώ τον καταλαβαίνω. Και ξέρεις ότι δεν λέω εύκολα καλό λόγο για αυτόν-

Ζωή - Τι λες; Το τελευταίο δίμηνο έχετε γίνει ένα παρεάκι εσείς οι δύο και ο Νας, νομίζεις ότι δεν τα βλέπω;

Την βλέπω να θυμώνει και να αρπάζει την τσάντα της με νεύρο από τον καναπέ, σηκώνοντας το σώμα της. Με κοιτάζει με χείλη της σφραγισμένα γεμάτη εκνευρισμό. Πνίγω έναν λυγμό για να εμποδίσω το κλάμα μου.

Ξανθή - Με τον Κάμερον η σχέση μου είναι επαγγελματική αν θέλεις να ξέρεις αλλά πλέον έχω αρχίσει να τον λογίζω και σαν φίλο μου. Κοίταξε να μαζέψεις το κεφάλι σου και όταν έρθεις στα συγκαλά σου, στείλε μου.

Με δυο βήματα έχει φτάσει στην πόρτα, ανοίγοντας και κλείνοντας την πίσω της γρήγορα. Ανήμπορη να συγκρατηθώ κοιτάζω την τηλεόραση και αφήνω τα δάκρυα μου να κυλήσουν. Ζορίζομαι πολύ, τα χάπια μου φέρνουν υπνηλία και πονοκέφαλο. Κανείς δεν με καταλαβαίνει.

Σηκώνω αργά το σώμα μου από τον καναπέ και τυλίγομαι με την ρόμπα μου. Ακούω τις παντόφλες μου που σέρνονται στο πάτωμα όσο προχωρώ προς το δωμάτιο μου. Ρίχνω το σώμα μου στο κρεβάτι και σκεπάζομαι σε μια προσπάθεια να κοιμηθώ. Γιατί να μην με αφήσει να πεθάνω; Γιατί ανακαίνισε ολόκληρο το σπίτι μου; Γιατί δεν απογοητεύτηκε από εμένα που του κρατούσα μυστικά στη σχέση μας; Γιατί δεν ζήλεψε όταν με είδε με τον Στέφανο;

[...]

Βάζω λίγο ρουζ στα μάγουλα μου και κοιτάζω τα μαλλιά μου στον καθρέφτη. Κοιμήθηκα σχεδόν μια ώρα, έκανα ένα μπάνιο και αποφάσισα να χτυπήσω το κουδούνι του για να του πω το περιβόητο "ευχαριστώ", μπας και μου μιλήσει ξανά η Ξανθή. Είμαι περίεργη να δω πως θα αντιδράσει όταν με δει. Φόρεσα ένα τζιν μακρύ παντελόνι και ένα κροπ τοπ, σχετικά κοντό, τόσο κοντό που να φαίνεται και η άκρη της ουλής μου. Μάζεψα τα μαλλιά μου σε ένα χαμηλό κεφτεδάκι και βάφτηκα ελαφρά. Είμαι...όμορφη και περιποιημένη. Έχω καιρό να με δω έτσι.

Παίρνω το κινητό μου στο χέρι αλλά το μετανιώνω και το αφήνω στο τραπέζι της κουζίνας. Μόνο τα κλειδιά θυμάμαι να πιάνω από την εξώπορτα, αφού κλειδώσω. Φτάνω με τρία βήματα στην πόρτα του και κοιτώ την γροθιά μου.

Να χτυπήσω ή να μην χτυπήσω; Να χτυπήσω με το χέρι ή με το κεφάλι μου;

Κοιτώ το ρολόι μου και σιγουρεύομαι ότι δεν είναι αρκετά αργά για να χτυπήσω το κουδούνι του. Είναι 21:03... Να χτυπήσω το κουδούνι ή την πόρτα;-

Τελικά η πόρτα ανοίγει μόνη της, σιγά σιγά, αλλά εγώ τινάζομαι λίγο. Ξεπροβάλει το κεφάλι του πίσω από το ξύλινο κούφωμα και με κοιτά. Τα μαλλιά του είναι ανακατεμένα και τα μάτια του πολύ ανοιχτόχρωμα.

Κάμερον - Συμβαίνει κάτι;

Ρωτά με σταθερή φωνή και εγώ τα χάνω για δύο δευτερόλεπτα. Στραβοκαταπίνω και σκέφτομαι τι να πω.

Ζωή - Εμ... πώς ήξερες ότι ήμουν στην πόρτα;

Μπράβο Ζωή, το πρώτο πράγμα που βρήκες να κάνεις ήταν να τον πάρεις από τα μούτρα.

Κάμερον - Εσύ δεν χτύπησες;

Κοιτάζει την διπλωμένη γροθιά μου και μετά εμένα και μόνο τότε κατάλαβα πως μάλλον χτύπησα την πόρτα χωρίς να το συνειδητοποιήσω. Χριστέ μου, ρεζίλι.

Ζωή - Όχι! Δηλαδή--- ναι! Δηλαδή-- εμ... ναι, εγώ χτύπησα.

Δαγκώνω το χείλος μου γεμάτη ντροπή και εύχομαι να μπορούσα να διακτινιστώ πίσω στο διαμέρισμα μου και να προσποιηθώ ότι δεν συνέβη ποτέ.

Κάμερον - Ωραία. Θες κάτι;

Με κοιτά σοβαρός και μου έρχεται να κλάψω. Πριν λίγες μέρες έλιωνε όταν με έβλεπε... τόσο τον απογοήτευσα;

Ζωή - Δεν...δεν θα μου πεις να περάσω;

Εκείνος για μια στιγμή κοιτάζει το εσωτερικό του διαμερίσματος του και μετά ξανά εμένα. Λες να έχει καμία μέσα; Δεν το είχα σκεφτεί αυτό... να βρήκε άλλη; Τόσο γρήγορα;-

Κάμερον - Πέρασε.

Είπε και άνοιξε περισσότερο την πόρτα. Τότε είδα ένα μεγάλο χαμό από χαρτιά, φακέλους, πίνακες και υπολογιστές ανακατεμένα πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού του και τους καναπέδες. Εκείνος με μετρημένες κινήσεις, μάζεψε μερικά φύλλα και τα έβαλε επάνω στο τραπέζι, ανοίγοντας χώρο στον μεγάλο καναπέ του.

Κάμερον - Κάθησε.

Είπε αφού εκείνος έκανε πως τινάζει τα μαξιλάρια από τους καναπέδες του. Εγώ κάθησα στη μέση του καναπέ και εκείνος αφού κοίταξε πλαγίως που κάθησα, άνοιξε χώρο σε έναν άλλο καναπέ για να καθήσει εκεί. Τέλεια...

Εκείνος δεν είπε τίποτα, λογικά περίμενε από εμένα να αρχίσω να μιλάω. Εγώ πήρα μια μεγάλη ανάσα και τον κοίταξα.

Ζωή - Αμ... ήρθα εδώ σήμερα γ-για να σου πω μερικά πράγματα, που ίσως θα έπρεπε να σου τα είχα πει εδώ και καιρό- βασικά σίγουρα θα έπρεπε να στα έχω πει, απλά- ναι. Εμ...

Ίδρωσα και έχασα τον λόγια μου όταν τον είδα να με κοιτά με αυτό το αυστηρό αδιάφορο βλέμμα του, ούτε όταν πρωτογνωριστήκαμε δεν με κοιτούσε έτσι.

Ζωή - Δ-δεν μου ήταν εύκολο να μιλήσω για την ασθένεια μου... Ήταν ένα πρόβλημα καθαρά προσωπικό και δεν ήθελα να-

Κάμερον - Είχα λόγο να το ξέρω.

Ζωή - Όχι δεν είχες, ήταν δικό μου πρόβλημα.

Κάμερον - Είχαμε σχέση, τα προβλήματα σου ήταν και δικά μου προβλήματα.

Ο παρελθοντικός χρόνος στο ρήμα με έκανε να καταπιώ ηχηρά, το να το ακούω από το στόμα του δεν ήταν το πιο ευχάριστο για εμένα.

Ζωή - Δεν ήθελα να το ξέρεις.

Κάμερον - Γιατί;

Με κοιτάζει αυστηρά και εγώ δακρύζω, δεν τον έχω συνηθίσει έτσι. Δαγκώνω το χείλος μου και κοιτάζω τα διπλωμένα χέρια μου.

Ζωή - Δεν ήθελα να μείνεις μαζί μου από λύπηση, ήθελα να με θέλεις. Εγώ-

Κάμερον - Δεν σου έδωσα ποτέ το δικαίωμα να πιστέψεις το αντίθετο.

Ζωή - Εγώ- απλά... Όταν με φίλησε ο Στέφανος θεώρησα πως... δεν ξέρω πως να το εξηγήσω... πώς θα το θεωρήσεις προδοσία. Σε ρώτησα πλαγίως στις διακοπές μας και φοβήθηκα ακόμα πιο πολύ με την απάντηση που μου έδωσες.

Κάμερον - Πιστεύεις ότι θα εκτιμούσα περισσότερο το να το μάθω από ένα γαμημένο βίντεο και να υποθέσω αλλά χίλια πράγματα στο κεφάλι μου από το να έρθεις και να μου το πεις ξεκάθαρα;

Σφίγγει τις γροθιές του αλλά δεν φωνάζει, εγώ κλαίω στην μέση του καναπέ του. Είμαι μπερδεμένη και δεν ξέρω τι να του πω.

Ζωή - Πίστευα ότι δεν θα το μάθεις...

Κάμερον - Και γι'αυτό κλονίστηκε η εμπιστοσύνη μου Ζωή. Πώς ξέρω εγώ ότι δεν μου κρύβεις πόσα σοβαρά ακόμα θέματα πίσω από όλα αυτά;

Ζωή - Σου ορκίζομαι! Κανένα!

Κάμερον - Δεν σε πιστεύω πια. Σηκώθηκα και έφυγα, να δώσω χρόνο στον εαυτό μου και να καταλάβω τι στο πούτσο έκανα λάθος με εσένα, με εμάς, και γύρισα χωρίς να είμαι πλήρως σίγουρος για να σε βρω στα κρεβάτια, για ένα θέμα τεράστιας σημασίας που δεν μου είχες αναφέρει ποτέ και περίμενες πως θα είμαι πολύ εντάξει με την κατάληξη του, και δεν φτάνει αυτό... χωρίς κανένα λόγο και αιτία μου θυμώνεις και δεν θες να μου μιλάς και σαλιαρίζεις με έναν παπάρα που από την αρχή δεν έκανα καλές σκέψεις. Με περνάς για μαλάκα; Πες μου.

Τα βγάζει από μέσα του σχεδόν με μια ανάσα και εγώ κλαίω βουβά ακούγοντας τα.

Ζωή - Δεν σεβάστηκες την επιλογή μου...

Κάμερον - Να πεθάνεις; Ναι, λυπάμαι που δεν την σεβάστηκα, ίσως να μην έπρεπε να μπλεχτώ στα προσωπικά σου. Μου είπες να σε αφήσω ήσυχη όμως και το σέβομαι. Τι σκατά θέλεις πια από εμένα; Δεν μπορώ να σου δώσω τίποτα άλλο, με διέλυσες.

Τον βλέπω να μου μιλάει σοβαρά και κλαίω περισσότερο.

Ζωή - Θέλω μια αγκαλιά...

Κάμερον - Στην δίνει άλλος.

Ζωή - Δεν είναι το ίδιο!

Του φωνάζω κλαίγοντας και σηκώνομαι όρθια. Εκείνος παραμένει καθιστός στον καναπέ. Περπατώ γρήγορα αλλά σηκώνει το χέρι του μπροστά μου σταματώντας με.

Κάμερον - Όταν αποφασίσεις τι θέλεις.

Ζωή - Σε αγαπάω, αλλά είμαι μπερδεμένη.

Κάμερον - Σε αγαπώ, αλλά δεν μπορώ να με ξεφτιλίζεις.

Κλαίω με λυγμούς μπροστά του κλείνοντας το πρόσωπο μου στα χέρια μου. Εκείνος παραμένει ακίνητος λιγότερο από ένα μέτρο μακρυά μου, δεν κάνει καμία κίνηση να με πλησιάσει.

Κάμερον - Ίσως θα ήταν καλύτερο να φύγεις.

Είναι η μόνη φορά που σηκώνει το βλέμμα του και με κοιτάει λίγο πιο συμπονετικά. Ρουφάω την μύτη μου και κουνώ το κεφάλι μου αρνητικά.

Ζωή - Δ-δεν θέλω να φύγω- εγώ--δεν-- δυσκολεύομαι να κοιμηθώ από τα χάπια μου και κανείς δεν με ηρεμεί όπως εσύ.

Τον βλέπω να σκύβει το κεφάλι του και να παραμένει ακίνητος. Λίγα δευτερόλεπτα σιωπής που μοιάζουν με αιώνας μέχρι να πει κάτι.

Κάμερον - Ίσως θα ήταν καλύτερο να φύγεις.