Πλευρά Ζωής

Στέφανος - Μας έχει γαμήσει αυτός ο Θεοφυλλίδης με τις ασκήσεις του. Πρώτη βδομάδα στο τρίτο εξάμηνο αλλά δεν δίστασε- Ζωή όλα καλά;

Ζωή - Τι; Ε, ναι!

Με κοιτάζει περίεργος και μετά κοιτάζει τον καναπέ που κοιτάζω έντονα τόση ώρα.

Στέφανος - Έχει κάτι;

Ζωή - Ποιός; Εγώ; Όχι!

Γελάω γρήγορα για να αποφύγω την άβολη κατάσταση και γυρίζω το βλέμμα μου στην οθόνη του υπολογιστή πάνω στο καινούργιο γυάλινο τραπεζάκι του σαλονιού μου...

Ξανθή - Εμείς του ζητήσαμε να μην έρχεται να σε βλέπει στο νοσοκομείο. Ξέραμε ότι θα σου κάνει καλό.

Ζωή - Όχι ότι του έκανες χάρη που του απαγόρευσες να έρχεται, μην σου περάσει από μυαλό!

Ξανθή - Δεν είναι έτσι και το ξέρεις...

Ζωή - Έτσι είναι.

Ξανθή - Κάθησε και έφτιαξε το σπίτι σου με τον τρόπο που του είχες πει πως σου αρέσει-

Ζωή - Δεν ήθελα να είναι έτσι το δικό μου σπίτι, ήθελα να είναι έτσι το δικό ΜΑΣ σπίτι. Αλλά εγώ έκανα όνειρα και ο θεός γελούσε...

Στέφανος - Ο καναπές λέω, έχει κάτι;

Ζωή - Ο καναπές; Ε... όχι! Τι να έχει; Είναι καινούργιος! Σου αρέσει;

Μιλάω γρήγορα και εκείνος μου χαμογελάει πριν σκύψει και αφήσει ένα απαλό φιλί στο μάγουλο μου. Μαζεύομαι ντροπιασμένη στην θέση μου και παίζω με το τελείωμα της φούστας μου.

Στέφανος - Τέλειος είναι. Έλα να συνεχίσουμε τώρα.

Μου δείχνει με την κίνηση το ματιών του προς το λάπτοπ και εγώ κουνώ το κεφάλι μου καταφατικά. Σιγά σιγά περνάω το χέρι μου γύρω από το χέρι του και αγκαλιάζω το αντιβράχιο του ρίχνοντας το κεφάλι μου στον ώμο του. Εκείνος μου χαμογελάει και φιλάει το κούτελο μου.

Ξανθή - Γύρνα σπίτι σου και προσπάθησε να συμφιλιωθείς με την ιδέα ότι είστε κοντά, ότι είστε δίπλα. Θα μιλήσετε κάποια στιγμή, είτε το θέλετε είτε όχι-

Ζωή - Δ-δεν καταλαβαινεις. Με παράτησε κ-και τώρα γύρισε για ν-να με ξανά αναστατώσει!

Κλαίω στο κρεβάτι της όσο εκείνη προσπαθεί να με ηρεμήσει. Γιατί ανακατεύεται κι άλλο στην ζωή μου; Ας με αφήσει ήσυχη, όπως με άφησε και στο νοσοκομείο.

Νας - Ναι ξέρω ότι έκανε μαλακία, αλλά όλοι κάνουμε λάθη και πρέπει να συγχωρούμ-

Ζωή - Δεν θέλω να τον συγχωρέσω! Κ-και θα ξανά φτιάξω την ζωή μου και θ-θα του τρίψω την ευτυχία μου στα μούτρα του!

Στέφανος - Όταν μειώνεται η τιμή ενός αγαθού, αυξάνεται η προσφερόμενη ποσότητά του. Σωστό ή λάθος;

Ζωή - Σωστό;

Στέφανος - Λάθος.

Ζωή - Μα γιατί;

Μουτρώνω και τον ακούω να γελάει. Νιώθω την παλάμη του να αγκαλιάζει την δική μου και να μπλέκει τα δάχτυλα μας αναμεταξύ τους.

Στέφανος - Αυτά είναι ύλη λυκείου Ζωίτσα, δεν τα θυμάσαι; Μήπως να σου κάνω ιδιαίτερα;

Δαγκώνει το κάτω χείλος του και τα μάτια μου πέφτουν εκεί πέρα κάνοντας και εμένα να δαγκώσω το δικό μου. Μέχρι που παγώνω όταν συνειδητοποιώ πως με αποκάλεσε.

Ξανθή - Και αν βρει και αυτός κοπέλα;

Μου λέει με ύφος σταυρώνοντας τα χέρια της μπροστά από το στήθος της. Σταματάω απότομα το κλάμα μου και την κοιτάω με τα θολωμένα μάτια μου.

Ζωή - Τ-τότε θα είναι καθίκι!

Νας - Double standards!

Η Ξανθή του δίνει μια αγκωνιά και εκείνος την κοιτάζει πλαγίως.

Το κουδούνι χτυπάει και με κάνει να πεταχτώ απότομα επάνω. Ο Στέφανος με κοιτάζει περίεργος όσο κάνω μικρά βήματα κατά πίσω.

Ζωή - Ε... το κουδούνι! Χεχ...

Στέφανος - Ναι... δεν θα ανοίξεις;

Ζωή - Ν-να ανοίξω;

Σηκώνει το φρύδι του μπερδεμένος πριν κάνει μια γκριμάτσα με το πρόσωπο του.

Στέφανος - Ξέρω γω;

Φτάνω στην πόρτα και την ανοίγω γρήγορα. Παγώνω όταν βλέπω τον Κάμερον μπροστά μου, με ένα ωραίο υφασμάτινο παντελόνι και ένα επίσημο λάδι μπλουζάκι, τα μαλλιά του τραβηγμένα κατά πίσω και μια ανθοδέσμη με πολλά λουλούδια. Σκέφτομαι να κλείσω την πόρτα αλλά είναι πάνω από τις δυνάμεις μου. Πόσο όμορφος έγινε μόλις έφυγε μακριά μου.

Κάμερον - Γεια. Ενοχλώ;

Η χαλαρότητα του μετά από όσα έκανε μου εκτοξεύει τα νεύρα στον Θεό. Επίσης, το γεγονός ότι δεν χαμογελάει αλλά με κοιτάει σοβαρός, με κάνει να ανησυχώ με πολλούς διαφορετικούς τρόπους!

Ζωή - Ναι, ενοχλείς.

Του απαντώ και εγώ μονολεκτικά και όσο τον βλέπω να μην σαστίζει αλλά να παραμένει ατάραχος, άλλο τόσο εκνευρίζομαι. Βλέπω ότι το μάτι του πέφτει για λίγο μέσα στο διαμέρισμα και προφανώς εντοπίζει τον Στέφανο που είναι χαλαρά καθισμένος στον καναπέ. Ατάραχος ξανά κοιτά εμένα.

Κάμερον - Δεν ήθελα κάτι, μόνο να σου δώσω αυτό για περαστικά.

Μου λέει σχεδόν μηχανικά δίνοντας μου τα λουλούδια. Με νωχελικές κινήσεις, τα παίρνω στα χέρια μου και σηκώνω το βλέμμα μου για να τον κοιτάξω. Αχ Κάμερον...

Κάμερον - Γενικά είσαι καλύτερα;

Ζωή - Ν-ναι.

Κάμερον - Χαίρομαι, αυτό έχει σημασία. Σας αφήνω λοιπόν, μην ενοχλώ. Καλή συνέχεια.

Με χαιρετάει με ένα νεύμα του κεφαλιού του πριν στρίψει το σώμα του 180° και φύγει προς τα σκαλοπάτια του ορόφου. Ένα κομμάτι του εαυτού μου λέει να τον γραπώσω γρήγορα πριν φύγει και να του πω ένα ευχαριστώ ενώ ένα άλλο κομμάτι λέει να κάψω πανηγυρικά τα λουλούδια του στην Time Square και να στρίψω τσιγάρο με τις στάχτες τους. Μα γιατί ήταν τόσο απόμακρος; Αυτός στο νοσοκομείο πάντα ερχόταν μες την τρελή χαρά...

Στέφανος - Όλα καλά;

Ζωή - Ναι, μια χαρά...

[...]

Νας - Οι καλές καμπάνιες στην Ευρώπη γίνονται, ό,τι και να μου λες. Είναι πολλές οι μικρές εταιρίες που ψάχνουν πρόσωπο για να χτίσουν όνομα.

Ξανθή - Καταλαβαίνω αυτό που λες αλλά Αμερική είναι το πολύ χρήμα. Καλύτερα να κάνεις μια καμπάνια με όνομα, παρά δέκα για το forever 21.

Κουνώ καταφατικά το κεφάλι μου ρουφώντας με το καλαμάκι μου λίγο από τον καφέ μου. Βλέπω τον Νας να με κοιτά με την άκρη του ματιού του πριν γυρίσει ξανά το βλέμμα του στην κοπέλα του.

Κάμερον - Ισχύει αυτό που λέει η Ξανθή. Ξέρω πως την άλλη βδομάδα έχω κλείσει φωτογράφιση με το Cosmopolitan και τον άλλο μήνα εισηγητής στο πρώτο πόδι του met gala. Δόξα το Θεό, ο κόσμος βλέπει τηλεόραση.

Νας - Ευτυχώς.

Μια περίεργη σιωπή απλώνεται στον χώρο, λες και τα υπόλοιπα τραπέζια σταμάτησαν ξαφνικά να μιλάνε.

Ξανθή - Έχεις κάνει και τηλεόραση;

Κάμερον - Μόνο ηθοποιός, παρουσιαστής πρώτη φορά.

Ξανθή - Ενδιαφέρον. Είναι πολύ κουλ να έχεις γνωστό κάποιον διάσημο. Λογικά σε βάζουν σε όλα τα κλαμπ ε;

Ρωτάει τον Νας και εκείνος την κοιτά πλαγίως με το ειρωνικό βλέμμα του.

Νας - Είμαι και εγώ διάσημος ξέρεις.

Ξανθή - Μμμ, είδαμε. Ο Στέφανος έχει περισσότερους ακόλουθους από εσένα-

Αμέσως διακόπτει την πρόταση της και σφραγίζει με το χέρι της τα χείλη της. Γυρίζει να κοιτάξει γρήγορα εμένα αλλά εγώ απλά στραβώνω τα χείλη μου.

Ξανθή - Σ-συγγνώμη, δ-δεν ήθελα να-

Κάμερον - Είναι εντάξει, μην αγχώνεσαι...

Ανακατεύω με το καλαμάκι τον καφέ μου κοιτώντας αόριστα τον αφρό που δημιουργείται. Η Ξανθή ανοίγει το στόμα της για να πει κάτι αλλά το ξανά κλείνει, ο Νας κοιτάζει επίμονα το πάτωμα.

Κάμερον - Τα έχουν;

Ξανθή - Δεν ξέρω, αλλά έτσι φαίνεται...