Πλευρά Κάμερον

Εδώ και πολύ ώρα δεν μπορώ να ηρεμήσω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την στιγμή που μια ντουζίνα γιατροί και νοσοκόμες εισέβαλαν στο δωμάτιο της και την μετέφεραν γρήγορα προς τα χειρουργεία. Η Ξανθή δίπλα μου κλαίει, δεν μπορεί να ξεφύγει το μυαλό της. Ο Νας προσπαθεί να παραμείνει ψύχραιμος αλλά είναι και αυτός έτοιμος να λυγίσει. Οι ώρες περνάνε δύσκολα, έχει περάσει σχεδόν τρίωρο από την ώρα που την μετέφεραν με το φορείο. Έφυγαν τόσο γρήγορα που ίσα τα μαλλιά της πρόλαβα να ξεχωρίσω. Από πίσω τους πήγαμε και εμείς με αργά βήματα, πλήρως αποκαρδιωμένοι. Οι σιδερένιες καρέκλες των χειρουργείων μου φαίνονται ακόμα χειρότερες από τις προηγούμενες, ή ίσως εγώ το αντιλαμβάνομαι έτσι. Τα λεπτά περνάνε μέχρι που η πόρτα του χειρουργείου ανοίγει απότομα. Σηκωνόμαστε όρθιοι στην στιγμή. Η Ξανθή βγαίνει μπροστά από εμάς για να μιλήσει με τον γιατρό.

Ξανθή - Γιατρέ, πώς είναι;

Γιατρός - Είστε συγγενικό πρόσωπο;

Η Ξανθή τον τραβά παραδίπλα και μιλάνε για δύο καλά λεπτά. Σφίγγω τις γροθιές μου και τις χώνω στην τσέπη μου. Λίγο ακόμα να αργήσει, θα τον πιάσω από τον γιακά.

Γιατρός - Λυπάμαι αλλά αν δεν είστε συγγενικό πρόσωπο, όσο και να επιμένετε, δεν μπορώ να κάνω κάτ-

Ξανθή - Τον παίρνεις αγόρι μου; Είμαι ο μόνος άνθρωπος που έχει κοντά της, δεν έχει συγγενείς!

Η Ξανθή ψιθυροφωνάζει και εγώ κοιτάζω στραβά τον γιατρό. Ο Νας με σκουντάει στον αγκώνα αλλά κάνω ότι δεν τον βλέπω.

Γιατρός - Αυτό αποκλείετ-

Κάμερον - Πόσο πάει το γαμημένο φακελάκι;

Τον διακόπτω και εκείνος γυρίζει να με κοιτάξει. Παραδόπιστος. Δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσω το κορίτσι μου λεπτό παραπάνω εδώ μέσα.

Γιατρός - Είστε ο;

Κάμερον - Κάμερον Ντάλας.

Σφίγγω τα δόντια μου, θα μου πιει το αίμα αυτός ο γυμνοσάλιαγκας. Πώς καταφέρνουν αυτά τα ζώα να γίνονται γιατροί;

Γιατρός - Μάλιστα. Με ένα δυακοσάρικο, ίσως να σας πω.

Ψάχνω στις τσέπες μου για το πορτοφόλι μου. Το ανοίγω και βρίσκω το λεπτό μου μπλοκ επιταγών.

Κάμερον - Στυλό.

Λέω μονολεκτικά κοιτώντας τον με το δολοφονικό μου βλέμμα. Εκείνος κοιτάζει δεξιά και έπειτα αριστερά για να σιγουρευτεί ότι δεν τον βλέπει κάποιος συνάδελφος. Βγάζει το στυλό από την τσέπη της ιατρικής του φόρμας. Συμπληρώνω γρήγορα το ποσό και κόβω την επιταγή. Με χαρά την χώνει μέσα στις τσέπες του παντελονιού του και παίρνει το στυλό στα χέρια του παίζοντας με το κουμπί.

Γιατρός - Λυπάμαι αλλά άμα δεν γίνει εγχείρηση στην καρδιά της μέσα στο επόμενο δεκάωρο, δεν θα επιβιώσει.

Κάμερον - Μπορεί ένας άνθρωπος να μου εξηγήσει τι στον πούτσο θέλει την εγχείριση η Ζωή;!

Συγχισμένος σπρώχνω ελαφρά την Ξανθή και κοιτώ τον γιατρό. Πριν ανοίξει το στόμα του, νιώθω το χέρι της να με τραβά ελαφρά προς τα πίσω.

Ξανθή - Ε-ευχαριστούμε γιατρέ αλλά- δεν θα κάνει την εγχείρηση.

Κάμερον - ΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΚΆΝΕΙ;

Γυρίζω σε εκείνη και σχεδόν ουρλιάζω στο πρόσωπο της. Ο κολλητός μου με τραβάει ελαφρά από τους ώμους προς το μέρος του. Προσπαθεί να με συγκρατήσει αλλά δεν τον ακούω.

Γιατρός - Μάλιστα. Θα σας αφήσω να το σκεφτείτε λίγο ακόμα και θα ξανά περάσω. Έχετε λιγότερο από μισή ώρα να αποφασίσετε. Η εγχείρηση κοστίζει περίπου 300.000€, αλλά πρέπει να μεταφερθεί στο κεντρικό νοσοκομείο της Καλιφόρνια με ελικόπτερο. Λογικά θα σας κοστίσει γύρω στο μισό μύριο αλλά… αυτά δεν είναι προβλήματα για τον κύριο Ντάλας. Σωστά;

Με κοιτάζει στραβά και γελάει πριν φύγει. Η Ξανθή σωριάζεται αμέσως στην αγκαλιά του Νας όσο εγώ ακουμπώ το σώμα μου στον τοίχο.

Κάμερον - Για ποια εγχείρηση μιλάει Ξανθή, πες μου.

Ψελλίζω ήρεμα, δεν φαίνεται όμως να με ακούει. Ο κολλητός μου της χαϊδεύει τα μαλλιά για να την καθησυχάσει αλλά εκείνη συνεχίζει να κλαίει με λυγμούς. Γιατί να μην κάνει την εγχείρηση; Εγώ θα την πληρώσω, θα κάνω τα πάντα για να γίνει καλα.

Ξανθή - Κά-Κάμερον-

Την πλησιάζω με αργά βήματα και κάθομαι στην θέση μπροστά τους. Κλείνω το πρόσωπο μου στα χέρια μου και περιμένω να μιλήσει.

Ξανθή - Η-η Ζωή γεννήθηκε με μια βαλβίδα λιγότερη στην καρδιά της, έχει τρεις αντί για τέσσερις. Α-αυτό της προκαλεί δύσπνοια και συσσώρευση του αίματος στα πνευμόνια. Το άμεσο σύμπτωμα της βαλβιδοπάθειας της είναι το άσθμα. Όταν ήταν μικρότερη, είχε κάνει μια εγχείρηση στο Λονδίνο αλλά δεν είχε επιτυχία. Γνώριζε πως έπρεπε να ξανά κάνει την εγχείρηση στα 17 της αλλά-αλλά αρνήθηκε γιατί δεν είχε λεφτά.

Σηκώνω το θολό βλέμμα μου προς την Ξανθή, το πρόσωπο της έχει κοκκινήσει και τα χείλη της έχουν πρηστεί. Κάνω μια προσπάθεια να απαντήσω αλλά η φωνή μου σκαλώνει στον λαιμό μου. Ξεφυσάω.

Ξανθή - Η τελευταία επιθυμία που είχε ήταν να μην κάνει ποτέ την εγχείρηση, με έβαλε να ορκιστώ ότι θα την αφήσω να πεθάνει. Δε-δεν μπορώ να πάρω τον όρκο μου πίσω…

Κάμερον - ΑΚΟΎΣ ΤΙ ΣΚΑΤΆ ΛΕΣ;

Νας - Κάμερον προσπάθησε να ηρεμήσεις, ο κόσμος μας κοιτάζ-

Κάμερον - Ξανθή, μέσα σε αυτό το γαμημένο δωμάτιο είναι η κοπέλα μου. Δεν είμαι πρόθυμος να την αφήσω να πεθάνει επειδή εσύ έδωσες μια ηλίθια υπόσχεση. Στην τελική την έδωσες εσύ, όχι εγώ.

Ξανθή - Κάμερον θα μας μισήσει, δεν θέλει-

Κάμερον - Ας με μισήσει, αρκεί να αναπνέει.

Με κοιτάζει στα μάτια, την κοιτάζω και εγώ. Δεν γίνεται να αφήσει την φίλη της έτσι, δεν γίνεται εγώ να αφήσω την κοπέλα μου έτσι. Όχι άλλο μακριά.

Κάμερον - Είσαι μέσα;

Με σκανάρει με τα μάτια της ξανά. Γυρίζει να κοιτάξει τον Νας ο οποίος της κάνει έναν μορφασμό με το πρόσωπο του. Κουνάει ελαφρά το κεφάλι της σε εκείνον, κουνά ξανά το κεφάλι της κοιτώντας εμένα.

Ξανθή - Ναι.

Ίσα που χαμογελάμε. Όχι τόσο εύκολα Ζωή, δεν θα φύγεις τόσο εύκολα μακριά μου.

[…]

Έχουν περάσει πέντε ημέρες, βρισκόμαστε στο κεντρικό νοσοκομείο της Καλιφόρνια. Οι γιατροί είπαν πως η εγχείρηση πήγε πολύ καλά αλλά ακόμα χρειάζεται εντατική παρακολούθηση. Ο αναισθησιολόγος έρχεται σχεδόν κάθε μισάωρο για να την ελέγξει. Κοιμάται πολλές ώρες, ο γιατρός υποστηρίζει πως φταίει η βαριά αναισθησία. Την πρώτη φορά που άνοιξε τα μάτια της ήταν η Ξανθή στο δωμάτιο, δεν της μίλησε. Η κολλητή της έκλαιγε βγαίνοντας από το δωμάτιο όταν η κοπέλα μου ξανά κοιμήθηκε. Ώρες ώρες πιστεύω ότι προσποιείται ότι κοιμάται για να μας αποφύγει, δεν καταλαβαίνει ότι έχουμε πεθάνει από το άγχος μας;

Κάμερον - Μωρό μου μήπως ξύπνησες;

Δεν λαμβάνω καμία απάντηση στον ψίθυρο μου, χαϊδεύω το χέρι της. Φιλάω απαλά της κλειδώσεις της, ξυρίστηκα εχθές για να μην γδέρνω το δέρμα της.

Κάμερον - Ζωή μου, αν με ακούς…

Ψιθυρίζω κοντά της κρατώντας το χέρι της, εκείνη δεν κουνιέται ούτε μου μιλά. Ξεφυσάω για μια στιγμή.

Κάμερον - Αν με ακούς θέλω να ξέρεις ότι είμαι πολύ εγωιστής. Είμαι ο μεγαλύτερος εγωιστής του κόσμου.

Φιλάω το χεράκι της και το περνάω πάνω από το μάγουλο μου. Ξεκουράζω το κεφάλι μου επάνω του και κλείνω τα μάτια μου.

Κάμερον - Είμαι τόσο εγωιστής που δεν σε άφησα να πεθάνεις γιατί σε θέλω δική μου. Και θα με έλεγα και πολύ δειλό.

Μυρίζω το δέρμα της και ακούω την σταθερή ανάσα της, την ανάσα που βγαίνει από τα πνευμόνια της.

Κάμερον - Δειλό επειδή δεν έμεινα εδώ για να μου εξηγήσεις, επειδή φοβήθηκα πως δεν με θέλεις πια. Αλλά κυρίως θα με έλεγα ηλίθιο.

Βλέπω τα μάτια της να ανοίγουν αργά και να με κοιτούν με πείσμα. Φιλάω ξανά το χέρι της.

Κάμερον - Ηλίθιο γιατί παρόλο που μου έκρυψες κάτι τόσο σημαντικό, που θα σε έχανα από την μια στιγμή στην άλλη από την άγνοια μου, σε συγχωρώ γιατί είμαι ερωτευμένος μαζί σου.

Ζωή - Δεν. Είχες. Κανένα. Δικαίωμα.

Μουρμούρισε κάτω από την ανάσα της και αμέσως μετά τεντώθηκε από τον πόνο στο στήθος της. Σηκώθηκα όρθιος και έσκυψα πάνω από το κεφάλι της, φίλησα το μάγουλο της.

Κάμερον - Είχα κάθε δικαίωμα.

Ζωή - Φύγε.

Ψέλλισε και κοίταξε προς την αντίθετη κατεύθυνση, φίλησα ξανά το μάγουλο της και απομακρύνθηκε απότομα κάνοντας τον εαυτό της να πονέσει.

Ζωή - Α!

Κάμερον - Γαμώτο μου, μην κουνιέσαι.

Κατέβασα το βλέμμα μου προς το στέρνο της, ίσα που έβλεπα την γάζα ανάμεσα απ' το στήθος της.

Ζωή - Με εκνευρίζεις, φύγε.

Γρυλίζει μέσα από τα δόντια της και εγώ ανεβάζω ξανά το βλέμμα μου στα μάτια της. Με κοιτάζει με νεύρο και τσαμπουκά, ξεροκαταπίνω.

Ζωή - Έλα, την έκανες την καλή σου πράξη, δεν φτάνει για τώρα;

Αντικρίζω σοκαρισμένος το παγερό βλέμμα στο πρόσωπο της, είναι τυφλωμένη από τον εκνευρισμό της.

Ζωή - Αν νομίζεις ότι αυτά τα χρήματα δεν θα στα δώσω, κάνεις λάθος. Θα τα πάρεις πίσω, δεν θα σου κρατήσω δεκάρα, ακόμα και αν είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνω.

Κάμερον - Ζωή σε αγα-

Ζωή - Φύγε, ούτε να σε βλέπω δεν θέλω.

Κλείνει ξανά τα μάτια της κάνοντας με να ξεφυσήξω. Γυρίζει προς την αντίθετη πλευρά, ακόμα και αν μορφάζει από τον πόνο.

Νοσοκόμα - Excuse me mister but your time is up.
(Με συγχωρείτε κύριε αλλά ο χρόνος σας έχει τελειώσει)

Ζωή - Πάρτε τον από εδώ και μην τον αφήσετε να ξανά πατήσει το πόδι του.

Κάμερον - Θα ξανά έρθω αύριο, ναι;

Σκύβω να φιλήσω το κούτελο της αλλά με σπρώχνει με δύναμη, ξανά προσπαθώ όμως με χαστουκίζει. Γυρίζω το κεφάλι μου κλείνοντας τα μάτια μου, καλύτερο από το να μην παίρνω καμία αντίδραση από εσένα.

Νοσοκόμα - You have to leave mister.
(Πρέπει να φύγετε κύριε)

Κάμερον - Καλό βράδυ μωρό μου.

Ζωή - Μακάρι να μην κοιμηθείς ούτε λεπτό.

Ψιθύρισε κάτω από την ανάσα της την ώρα που έβγαινα από το δωμάτιο, ξεφύσηξα δυνατά. Αυτό υποθέτω ότι δεν περίμενα να συμβεί.