Πλευρά Κάμερον

Βλέπω το στόμα της να ανοίγει σιγά σίγα από την έκπληξη, λίγο ακόμα και θα χωρέσει ολόκληρο τενεκεδάκι κόκα-κόλας. Με τα δάχτυλα μου χαϊδεύω απαλά το πηγούνι της. Περιμένω μια μικρή ανταπόκριση ο μαλάκας εδώ πέρα ρε Ζωίτσα, μην με αφήνεις στο διαβάστηκε.

Ζωή - Ε-ε-εε-ε;

Τραύλισε λες και έπαθε εκατόν πενήντα εγκεφαλικά και εγώ στριφογύρισα τα μάτια μου. Κόλλησα το σωματάκι της επάνω μου παίρνοντας μια ανάσα, πόσα να αντέξω και εγώ ο δύσμοιρος;

Κάμερον - Μου αρέσεις λέω ρε Ζωίτσα. Μου αρέσεις, ξέρεις; Πως κάνανε στις ταινίες του 90' που αφιέρωναν τα τραγούδια στις ντισκοτέκ; Ε αυτό, χωρίς την ντισκοτέκ.

Προσπαθώ να της εξηγήσω αλλά φαίνεται να τα κάνω χειρότερα. Έχει ασπρίσει ολόκληρη. Κοίτα που θα φάω τα μούτρα μου ο μαλάκας και το μωρό δεν με γουστάρει. Κοιτάζει τα μάτια μου λες και είμαι ούφο. Ρε ματιά μου γλυκά, γιατί;

Κάμερον - Ζωή με ακούς;

Προσπαθώ να μαζέψω τα ασυμμάζευτα, τι να πρώτο πω; Να πω ότι είναι πλάκα, ότι της κάνω φάρσα, ότι έφερα τον Απρίλη δύο μήνες νωρίτερα; Τι; Παναγιά μου τι χυλόπιτα κατεψυγμένη ήταν αυτή που έφαγα…

Ζωή - Ε; Ε-ε ναι- σ-σ-σ-σε-σ-σε-σε ακούω.

Τέλεια, τώρα παθαίνει και διαλείψεις. Θεέ μου, να με δει δεν θα θέλει μετά από αυτό, θα ακούει το όνομα μου και θα αλλάζει σταθμό. Τι θέλεις και το ανοίγεις το ρημάδι το στόμα σου και εσύ ρε μπαγλαμά;

Κάμερον - Και δεν έχεις να πεις κάτι;

Νιώθω τόσο μαλάκας γαμώ, τόσο μαλάκας. Θέλω να τα σπάσω όλα, θέλω να φωνάξω, να βρίσω, θέλω ένα τσιγάρο, θέλω την Ζωίτσα αλλά εκείνη  με έχει συνδέσει απευθείας με Κάιρο! ΓΑΜΏ ΤΟ ΣΠΊΤΙ ΜΟΥ-

Ζωή - Ε-εγώ-

Η πρόταση της μένει μετέωρη καθώς δεν έχει πάρει το βλέμμα της από πάνω μου. Με κοιτάει σαν την αγελάδα το τριφύλλι, και εγώ νιώθω σαν το αρνί στην σφαγή. Μπορεί να ανοίξει η γη και να με καταπιεί; Το έχω ανάγκη… Μένω αμίλητος, παίρνω το χέρι μου από το πρόσωπο της και απομακρύνω σιγά σιγά το άλλο από την μέση της. Περιμένω υπομονετικά την χυλόπιτα να έρθει, να ανοίξει το ρημάδι της να πει μια κουβέντα. Βρίσε με ρε Ζωίτσα, από την σιωπή σου καλύτερο θα είναι.

Ζωή - Μ-με κοροϊδεύεις;

Τραυλίζει και σφίγγω τα δόντια μου για να μην ρίξω καμία χοντρή βρισιά εδώ μέσα. Σοβαρά τώρα; Είμαι στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού και της μοιάζει να αστειεύομαι;

Κάμερον - Σου φαίνομαι να κάνω πλάκα;

Την καρφώνω με τα μάτια μου και εκείνη παγώνει όταν έλθει αντιμέτωπη με το κοφτερό βλέμμα μου. Έχουμε έλθει σε άβολη θέση και οι δύο. Θέλω να ανοίξω την πόρτα, να βγω και έπειτα να κοπανήσω με φορά το κεφάλι μου επάνω της.

Ζωή - Άρα όντως σου αρέσω;

Νιώθω το χεράκι της να αγγίζει απαλά το πρόσωπο μου, κατεβάζω πάλι το βλέμμα μου στο κεφαλάκι της. Λιώνω ο παλιομαλάκας για πάρτη της, έχω σπάσει τα δόντια μου με την λαμαρίνα και εκείνη χαμπάρι.

Κάμερον - Ναι ρε Ζωίτσα, πολύ πολύ μου αρέσεις. Εγώ ποτέ δεν κάθησα να ασχοληθώ με γκόμενα παραπάνω από μια μέρα και το αστείο με εσένα τραβάει μήνες.

Με κοιτάει στα μάτια, καλό σημάδι αυτό. Τα ματάκια της ψιλογυαλίζουν, τα δάχτυλα της χαϊδεύουν το γενάκι των λίγων ημερών που έχω. Περιμένει να μιλήσω.

Κάμερον - Κοίταξε μωράκι μου. Εγώ δεν έχω κάνει ποτέ κάποια σοβαρή σχέση, τίποτα το σταθερό ή μόνιμο. Δεν ξέρω πως δουλεύει αυτό το πράγμα και δεν ξέρω καν εάν θέλεις να το δοκιμάσεις μαζί μου αλλά-

Είναι βουρκωμένη, είναι σίγουρα βουρκωμένη.

Κάμερον - αλλά με σκοτώνεις τώρα ρε Ζωίτσα που είσαι έτοιμη να κλάψεις, και-και γουστάρω πολύ όταν φιλάω τα χείλη σου και όταν με φιλάς εσύ, και είναι ωραίο να σου σπάω τα νεύρα και να με πειράζεις πίσω, και με χαλαρώνει όταν ξέρω ότι σου αρέσει το χιούμορ μου, και πήγα να πεθάνω σήμερα γαμώ από την ανησυχία μου, και-και-

Τα χειλάκια της διακόπτουν την λογοδιάρροια μου όταν ενωθούν απαλά με τα δικά μου. Τα μικρά της χέρια γραπώνουν γερά την μπλούζα μου, ανεβάζω τα δικά μου σιγά σιγά στην μέση της. Αγκαλιάζω το σωματάκι της ξανά και το φέρνω πάνω από το δικό μου, φυλακίζει το στερνό μου στις μικρές παλάμες της. Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει λες και έτρεξα Αθήνα - Θεσσαλονίκη σε πέντε λεπτά. Ταχυπαλμίες θα αποκτήσω με αυτή τη γυναίκα! Φιλάω τα ζουμερά της χείλη με ευλάβεια, την αφήνω να με φιλήσει και εκείνη. Εξερευνεί πόντο πόντο την σάρκα μου και εγώ από κάτω της νιώθω να βουλιάζω στον καναπέ από την απόλαυση. Χωρίζω τα χείλη μας για να πάρει σωστές ανάσες και με κοιτάει για λίγα δευτερόλεπτα. Γελάει σιγανά, ανεβαίνει επάνω στον κορμό μου καλύτερα για να με κοιτάξει στα μάτια, το κοριτσάκι μου.

Ζωή - Κάμερον… όντως φοβάμαι πολύ.

Ψιθυρίζει καθώς στηρίζει το πηγούνι της επάνω στο στέρνο μου, δεν διακόπτω την οπτική μας επαφή. Περιμένω να συνεχίσει ενώ κοιτώ τα ματάκια της, η γυαλιστερή λάμψη τους ευτυχώς έχει φύγει.

Ζωή - αλλά- έχω μόνο μια ζωή και θα ήθελα να κάνω πράγματα που μου αρέσουν.

Χαμογελώ ελαφρά, κάπου εδώ θα έρθει ένα ακόμα "αλλά", έτσι; Κλείνω τα μάτια μου και περιμένω την χυλόπιτα να' ρθει. Έλα εδώ κοντά είναι, στρίβει στην γωνία, είμαι σίγουρος.

Ζωή - Και μου αρέσεις πολύ Κάμερον.

Ψιθυρίζει και- κάτσε τι;

Τα χείλη της βρίσκονται ξανά επάνω στα δικά μου, νιώθω τον κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Το κοριτσάκι μου φιλάει τα χείλη μου με μεγαλύτερη ένταση αυτή τη φορά, με το πάθος να ξεχειλίζει από τα σώματα και των δύο. Νιώθω τα χέρια της να μαλάσουν απαλά το σκληρό στήθος μου, με τα χέρια μου ζουλάω τους γοφούς της. Είπε ότι της αρέσω; Είπε ότι της αρέσω! Το χέρι της χαϊδεύει το στέρνο μου όσο το άλλο κατεβαίνει προς το στομάχι μου. Την αφήνω να φιλήσει εκείνη τα χείλη μου, έχει μάθει τον τρόπο που μου αρέσει. Στρίβει το κεφαλάκι της σε διαφορετικές γωνίες για να αγγίξει κάθε χιλιοστό των χειλιών μου, οι μύτες μας χαϊδεύονται με έναν γλυκό τρόπο. Νιώθω την καρδούλα της να χτυπά δυνατά στο στήθος της, κάθε χτύπος της αντανακλάται πίσω στο κορμί μου σαν φαινόμενο Doppler. Χωρίζω σιγά σιγά τα χειλάκια της από τα δικά μου εάν και δεν το θέλω καθόλου. Έχω φοβηθεί τόσο πολύ σήμερα. Ανοίγει τα μάτια της για να αντικρίσει τα δικά μου, χάνομαι ο μαλάκας στις ματάρες της γαμώ, τι ζημιά είναι αυτή που μου έχεις κάνει ρε Ζωίτσα; Εκείνη γελάει και κλείνει το πρόσωπο της στις παλάμες της καθώς ρίχνει τον εαυτό της στο στήθος μου, την αγκαλιάζω με τα χέρια μου.

Ζωή - Γιατί γελααααααααας;

Παραπονιέται και με πιάνουν όντως τα γέλια, μάλλον χαμογελούσα ασυναίσθητα και ντράπηκε το μωράκι μου, ντράπηκε που με είδε να τον κοιτάζω τόσο απροκάλυπτα.

Κάμερον - Γιατί μου αρέσει αυτό που βλέπω.

Της απαντώ και την ακούω να νιαουρίζει στο στήθος μου, χάνω χτύπους. Θα με πεθάνει αυτή η κοπέλα! Την κλείνω στην αγκαλιά μου και θέλω να κλάψω, ταιριάζει απόλυτα μέσα στα χέρια μου, με συμπληρώνει τόσο καλά η Ζωίτσα μου.

Ζωή - Κ-και τώρα;

Κατεβάζω το βλέμμα μου για να την κοιτάξω κρυμμένη στο στήθος μου, με τα ματάκια της ίσα που να φαίνονται και να με κοιτούν περιμένοντας την επόμενη μου κίνηση.

Κάμερον - Τώρα- θα γίνεις η Ζωίτσα μου.

Της απαντώ, πιάνω την παλάμη της στο χέρι μου. Μόλις την φέρω στο ύψος των χειλιών μου φιλώ γλυκά τις κλειδώσεις της.

Ζωή - Δ-δηλαδή το κορίτσι--σου;

Έχει κοκκινήσει ολόκληρη, το βλέπω ακόμα και με το λιγοστό φως από τα φώτα της πόλης μέσα στο δωμάτιο. Σκύβω και φιλώ ευλαβικά το κούτελο της.

Κάμερον - Ναι μωρό μου, το κορίτσι μου.

Της ψιθυρίζω και χαμογελάω ακούγοντας το, το κορίτσι μου. Ποιός να το περίμενε; Εγώ, ο Κάμερον Ντάλας που έχουν περάσει θηλυκά και θηλυκά από τα χέρια μου θα πιαστώ στα δίχτυα της Ζωίτσας και μπράβο της και μαγκιά της. Χώνεται καλύτερα στην αγκαλιά μου για να βολευτεί. Φιλάω παρατεταμένα το κούτελο της και εκείνη φιλάει το στέρνο μου πάνω από την μπλούζα, τα χέρια μου έχουν περάσει γύρω από την λεπτή μεσούλα της. Θέλω να κλάψω, είναι πανέμορφη. Νιώθω τα μάτια μου σιγά σιγά να κλείνουν από την κούραση και την ένταση της ημέρας. Είναι στην αγκαλιά μου, είναι ασφαλής εδώ. Νομίζω ότι αυτό ήθελα να κάνω εδώ και τόσες ώρες για να συνέλθω.

Ζωή - Και εμείς δηλαδή τώρα έχουμε σχέση…

Κάμερον - Μμμ.

Ψιθυρίζει και εγώ της μουγκρίζω πίσω σαν απάντηση. Ναι ρε ομορφιά μου, το είπα πέντε φορές μέχρι τώρα.

Ζωή - ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΩ ΤΗΝ ΞΑΝΘΉ!

Αμέσως πετάγεται από πάνω μου και έτσι όπως είχαμε τυλιχθεί με την κουβέρτα με ρίχνει στο πάτωμα. Ανοίγω τα μάτια μου και την κοιτάζω βλοσυρά, τα έχουμε λιγότερο από πέντε λεπτά και μου έχει ήδη σπάσει τα νεύρα.

Κάμερον - Στις τέσσερις το ξημέρωμα το θυμήθηκες;

Την ειρωνεύομαι καθώς σηκώνω το πονεμένο σώμα μου από το πάτωμα. Εκείνη πανικόβλητη τρέχει προς το δωμάτιο.

Ζωή - Εσύ φταιιιιιις, που κάνεις τέτοιες δηλώσεις μέσα στα άγρια χαράματα!

Μου φωνάζει πίσω ενώ κλείνει τον εαυτό της μέσα στο δωμάτιο και εγώ γελάω. Σε λιγότερο όμως από πέντε λεπτά με είχε πάρει ο ύπνος.

[...]

Πεταρίζω ελαφρά τις βλεφαρίδες μου και διακρίνω ένα λεπτό κιτρινωπό φως να αχνοφαίνεται στο δωμάτιο από το παράθυρο της κουζίνας. Τα παράθυρα του σαλονιού και της τραπεζαρίας είναι κλειστά με το στόρυ ως κάτω και η πόρτα του υπνοδωματίου κλειστή επίσης. Ξύπνησα στον καναπέ του σαλονιού (ο οποίος δια μαγείας έχει ανοίξει σαν κρεβάτι πλέον) με μια καστανομάλλα στην αγκαλιά μου. Χαμογελάω ερωτοχτυπημένα και σηκώνω το βλέμμα μου προς το ρολόι απέναντι μου, 09:32. Πάλι δεν πήγα για τρέξιμο σήμερα… Κατεβάζω το βλέμμα μου προς το  κοριτσάκι μου στην αγκαλιά μου. Πάλι καλά που δεν την γνώρισα ένα χρόνο πιο πριν, θα φοβόμουν και την αστυνομία μετά. Την ρίχνω εφτά χρόνια; Κάνω στην άκρη τα μαλλάκια της και παρατηρώ το πρόσωπο της. Οι βλεφαρίδες της είναι μακριές και μπερδεμένες, πατούν η μία πάνω στην άλλη. Τα μαγουλάκια της έχουν ένα φυσικό ροζ χρώμα. Τα χειλάκια της έχουν πρηστεί από τον ύπνο, είναι μισάνοιχτα και πανέμορφα. Να την ξυπνήσω με φιλάκια ίσως; Η μύτη της ξεκινάει από τα καμπυλωτά φρύδια της και καταλήγει με μια μικρή γωνία ένα εκατοστό πάνω από τα χείλη της. Ακόμα και τα ρουθούνια της είναι χαριτωμένα, δεν μπορώ. Σκύβω και φιλάω την κορυφή της μυτούλας της, δεν την έχω φιλήσει ποτέ εκεί. Τώρα όμως που είμαστε μαζί θα φροντίσω να μην αφήσω χιλιοστό του κορμιού της παραπονεμένο! Καλά, δεν θα μου πάρει και πολύ… Την φιλάω επάνω στα ζουμερά χείλη της. Χαμογελάω όταν την ακούω να μουγκρίζει στον ύπνο της, η καμπύλη στα χείλη της σχηματίζεται ασυναίσθητα. Αγκαλιάζω με το ένα χέρι μου την μέση της και με το άλλο το πρόσωπο της. Κολλάω τα χείλη μου ξανά στα δικά της, νιώθω το χεράκι της να ανεβαίνει σιγά σιγά προς το πρόσωπό μου. Χωρίζει τα χείλη μας και μου χαμογελάει ανοίγοντας αργά τα ματάκια της. Το πονηρό της χαμόγελο με κάνει να καταλάβω ότι την έχω καταστρέψει τελείως, την έχω επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό.

Ζωή - Καααληημεεραα.

Νιαουρίζει και ξανά ορμάω αχόρταγος στα χειλάκια της, με καυλώνει όταν κάνει την γατούλα, και όταν είναι αγριόγατα, και όταν είναι ο Γκάρφιλντ, και πάντα με καυλώνει το κοριτσάκι μου, ανυπομονώ να της τον-

Κάμερον - Καλημέρα μωράκι μου.

Η φωνή μου βγαίνει βραχνή από τον λαιμό μου και την ακούω να μουγκρίζει από κάτω μου πριν ενώσει στιγμιαία τα χείλη μας. Αχ θα με πεθάνει.

Πλευρά Ζωής

Στέφανος - ΓΙΟΥΥΥΥΥΥ ΣΑΛ ΝΟΟΟΤ- ΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΣ.

Γκαρίζει μπροστά μου κλείνοντας την είσοδο του πανεπιστημίου. Γελάω ηχηρά σπρώχνοντας τον ελαφρά στο στήθος.

Ζωή - Άσε με βρε να μπω, θα αργήσω.

Γελάω μαζί του όσο εκείνος κατεβάζει το βλέμμα του στο χέρι μου που ακουμπά στο στήθος του, τρίβει τον σβέρκο του κουνώντας το κεφάλι του καταφατικά. Τραβάει τον εαυτό του στην άκρη και με ακολουθεί.

Στέφανος - Τι μάθημα έχουμε;

Κοιτάζω τα βιβλία στο χέρι μου, οικονομικά Παναγία μου.

Ζωή - Οικονομικά.

Ώρες ώρες είμαι πολύ χαρούμενη που ο Στέφανος μας μιλάει ακόμα, μετά από όλο αυτό τον σαματά την καφετέρια της προάλλες με τον Κάμερον. Αχ, ο Κάμερον!

Στέφανος - Με ακούς ή μόνος μου μιλάω;

Αμέσως κουνάω το κεφάλι μου για να βγάλω τον εαυτό μου από τις σκέψεις μου. Σηκώνω το σκατουλί μου βλέμμα στα γαλάζια μάτια του. Μόνος σου μιλάς!

Ζωή - Έλα μου;

Τα λευκά δόντια του φαίνονται από το γελάκι που μου δίνει. Κρατάω καλύτερα τα βιβλία μου στα χέρια μου ακολουθώντας τον στην αίθουσα.

Στέφανος - Λέω, θέλεις να κάνουμε μαζί την εργασία για τα οικονομικά;

Ζωή - Ποια εργασία;

Στέφανος - Ρε συ Ζωή, δεν προσέχεις καθόλου; Την προηγούμενη Πέμπτη ο καθηγητής είπε να γίνουμε ομάδες των δύο ατόμων για την άσκηση σχετικά με το κεφάλαιο και τον Ζ μετασχηματισμό-

Ζωή - Α ναι ναι, θυμήθηκα! Νόμιζα ότι θα μπω με την Ξαν-

Στέφανος - Βασικά ήθελα να μπω με τον Βασίλη αλλά ζήτησε εκείνος από την Ξανθή να μπούνε μαζί και δέχτηκε, τουλάχιστον έτσι μου είπε αυτός.

Κούνησα το κεφάλι μου, δεν θα μου φαίνονταν και περίεργο. Η φίλη μου έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία στο αντίθετο φύλο.

Ζωή - Εντάξει τότε, γιατί όχι;

Στέφανος - Απλά να σε ρωτήσω… δεν πιστεύω να έχω κάποιο θέμα με τον ζηλιάρη γκόμενο σου έτσι;

Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα, δεν έχει και άδικο εδώ που τα λέμε.

Ζωή - Εμ όχι όχι, είναι μόνο μια εργασία.

Στέφανος - Δεν θέλω να σου δημιουργήσω προβλήματα στην σχέση σου.

Η οποία μόλις ξεκίνησε εχθές και αν ο Κάμερον μάθει ότι είμαστε ομάδα σε ένα πρότζεκτ θα φρίξει ολόκληρος! Ωχ Παναγία μου, καλύτερα να μην το μάθει!

Ζωή - Καλά ίσως και… να μην του- το πω;

Στέφανος - Α όχι όχι! Δεν θέλω να είναι κρυφό και να νομίζει άλλα μετά! Την θέλω την ζωή μου!

Γέλασα αμήχανα και κούνησα το κεφάλι μου, παρόλα αυτά πάλι δεν θα του το πω. Δεν θέλω να μαλώσουμε τώρα που ακόμα δεν αρχίσαμε.

Βλέπω τον Στέφανο να ξεδιπλώνει τα χέρια του από το στήθος του και με αργές κινήσεις πλησιάζει τον δείκτη μου προς τον αγκώνα μου.

Ζωή - Εεεεεεεμ, τι κάνεις;

Τον ρωτάω καθώς βλέπω στο πρόσωπο του την αυτοσυγκέντρωση όσο το δάχτυλο του πλησιάζει το χέρι μου. Τον κοιτάω περίεργα, του σάλεψε; Όταν η επιφάνεια του δαχτύλου του ίσα που ακουμπάει την σάρκα μου, πετάγεται επάνω σαν ελατήριο και εγώ ξανά πιάνω τα βιβλία στα χέρια μου πιο δυναμικά.

Στέφανος - Σε άφησα έγκυο τώρα! Πάω να κρυφτώ πριν πεταχτεί ο γκόμενός σου από κανένα δέντρο να με σφάξει!

Δηλώνει και αρχίζει να τρέχει γρήγορα προς την τάξη όσο εγώ τον ακολουθώ με κανονικά βήματα. Βλακάκος.

[…]

Έχουμε να βρεθούμε με τον Κάμερον απο εχθές το πρωί, τελικά οι δουλειές του πήραν περισσότερο από όσο περίμενε. Είμαι στο μπαλκόνι μου και απλώνω τα ρούχα μου μουρμουρίζοντας ένα τραγούδι. Νομίζω πως ούτε σήμερα θα βρεθούμε, είπε ότι θα γυρίσει νωρίς αλλά είναι πολύ κουρασμένος. Ίσως να έχει γυρίσει κιόλας! Κοιτάζω προς το σπίτι του αλλά δεν βλέπω κάτι που να προδίδει την παρουσία του.

Κάμερον - Αυτό το μπραζίλ είναι ωραίο.

Αμέσως γυρίζω να τον κοιτάξω να στηρίζεται στην μπαλκονόπορτά μου με τα χέρια του σταυρωμένα μπροστά στο στήθος του και το πονηρό του χαμόγελο κολλημένο στα χείλη του. ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ! Πόση ώρα είναι εκεί το βούρλο; Τα γένια του έχουν μεγαλώσει τόσο ώστε να πλαισιώνουν όμορφα το πηγούνι του, τα μαλλιά του είναι κοντά κομμένα και χωρίς ζελέ πέφτουν στο μέτωπο του. Αχ πάλι κολάζομαι, τι θεογκόμενος είναι αυτός;!

Ζωή - Πόση ώρα είσαι εκεί πίσω;

Τον ρωτάω με ένα γελάκι να μου ξεφεύγει. Το αγόρι μου χαμογελάει πονηρά και κάνει δύο μεγάλα βήματα φτάνοντας δίπλα μου. Με αγκαλιάζει από την μέση με τα μεγάλα του χέρια και φιλάει απαλά τον σβέρκο μου, κλείνω τα μάτια μου αφήνοντας το άρωμα του να φτάσει στα ρουθούνια μου. Νιώθω την μύτη του στα μαλλιά μου και τα χέρια του να κατεβαίνουν στους γοφούς μου. Μυρίζει το άρωμα μου…

Ρε μπας και σνιφάρει αυτός;

Κάμερον - Χμμμ, από το My Oh My.

Μου ψιθυρίζει στο αυτί φιλώντας γλυκά τον λοβό μου. Όταν λέμε όλες, εννοούμε ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛΕΣ οι τρίχες μου σηκώθηκαν κάγκελο, πιο κάγκελο και από το κάγκελο του μπαλκονιού. Αναστενάζω λίγο όσο εκείνος με αφήνει από την αγκαλιά του και κοιτάζει τα ρούχα μου στο καλάθι.

Κάμερον - Πάντως ισχύει όντως πως μου αρέσει αυτό το μπραζίλ. Το βλέπω από τότε που μετακόμισα εδώ.

Μου χαμογελάει πονηρά και εγώ ανοίγω το στόμα μου έκπληκτη. Τον κοπανάω στο στήθος του με το σουτιέν μου. Τον ανώμαλο! Κοιτάζει τα εσώρουχα μου τόσο καιρό;! Εκείνος γελάει με τις κινήσεις μου αλλά εγώ γυρίζω μπροστά συνεχίζοντας να κρεμάω τα ρούχα μου και καλά μουτρωμένη. Σκεφτόμουν για ένα καλό καμ μπακ.

Ζωή - Δεν ήξερα βρε γειτονάκι ότι την βρίσκεις με γυναικεία εσώρουχα. Εάν το γνώριζα νωρίτερα θα σου έδινα μερικά.

Εκείνος χαμογελάει πονηρά και με μια του κίνηση με έχει στριμώξει στο κάγκελο και στο σώμα του. Μπρος Κάμερον και πίσω κενό! Θα γίνουμε οι επόμενοι Ρωμαίος και Ιουλιέτα! Εγώ θα κάνω τον Ρωμαίο!

Κάμερον - Ναι μωρό μου! Την βρίσκω με τα εσώρουχα σου, θα στα πάρω όλα!

Μου λέει με σαγηνευτική φωνή το ζώον και πάνω που θέλω να γελάσω μου έρχεται να κλάψω από το πόσο ερεθιστικός είναι ο τόνος του.

Ζωή - Μμμμ, σ' αρέσει νααα- τα φορααας;

Τον κοροϊδεύω ενώ ταυτόχρονα δεν σταματώ να κόβω βόλτες με το δάχτυλο μου στο πρόσωπο του χαϊδεύοντας τα γένια του. Χαμογελάω πονηρά βλέποντάς τον να δαγκώνει το κάτω χείλος του και να κοιτάζει τον ουρανό. Αχ αχ αχ, ΚΆΤΣΕ ΜΟΥ!

Κάμερον - Μου αρέσει νααα- τα μυρίζω.

Μου ψιθυρίζει κατεβάζοντας ξανά το βλέμμα του σε εμένα και χωρίς να το καταλάβω το χέρι του από την μέση μου έχει γλιστρήσει στον κώλο μου! Καλέ αυτός με χουφτώνει! Γουρλώνω τα μάτια μου όσο τον βλέπω να με κοιτάζει με το μισό χαμογελάκι του και αυτό το πορνοδιαστροφικό βλέμμα στα μάτια του.

Ζωή - Καμ-ΚΆΜΕΡΟΝ!

Ντροπιασμένη ξεφωνίζω αλλά εκείνος απτόητος κατεβάζει και το άλλο του χέρι χουφτώνοντάς με από την άλλη μεριά! Πιάνω τα χέρια του από τους αγκώνες προσπαθώντας να τον σπρώξω αλλά εκείνος με καρφώνει στα μάτια με αυτό το καυλω-ΕΡΕΘΙΣΤΙΚΌ βλέμμα του. Δαγκώνει ξανά το κάτω χείλος του και σκύβει ώστε να φτάσει το αυτί μου.

Κάμερον - Μωράκι μου, η τελευταία φορά που πήδηξα ήταν την ημέρα που ήρθες με τον αστυνομικό στο διαμέρισμά μου. Μην μου την μπαίνεις πολύ γιατί θα σου μπω εγώ μετά.

Με προειδοποιεί και εγώ στραβοκαταπίνω, θα με βιάσει αυτός! Είναι επικίνδυνος! Γελάει το ζώον με την σοκαρισμένη φάτσα μου και φιλάει πεταχτά τα χείλη μου. Απομακρύνεται από το πρόσωπο μου και με χώνει στην αγκαλιά του, σκύβει και ξανά φιλάει τα χείλη μου -πεταχτά και πάλι!-

Κάμερον - Είμαι αρκετά κουρασμένος μωρό μου, ήρθα για ένα φιλάκι καληνύχτας.

Μουρμούρισε με τα μάτια του σχεδόν να κλείνουν, δεν ήμουν σίγουρη εάν ήταν από κούραση ή επειδή φιλούσε επανειλημμένα τα χείλη μου. Πέρασα τα χέρια μου γύρω από τον σβέρκο του και τον αγκάλιασα φιλώντας τα ζουμερά του χείλη πίσω. Ο ήχος που μου πρόσφερε κάθε φορά που απομάκρυνε και ξανά κολλούσε τα χείλη μας ήταν αρκετός για να διεγείρει τις αισθήσεις μου.

Ζωή - Δεν θα μείνεις ούτε λίγο;

Νιαούρισα και μόνο τότε τον είδα να μου χαμογελάει σαν ηλίθιος. Αχ, τι φάση με αυτό το παιδί; Του είπαμε να κόψει τα ληγμένα, ακόμα να μας ακούσει;

Κάμερον - Θα καθήσω λίγο, όταν τελειώσεις έλα στο σαλόνι.

Μου λέει φιλώντας ξανά ρουφηχτά τα χείλη μου και έφυγε για το σαλόνι. Με γρήγορες κινήσεις κρέμασα τα υπόλοιπα ρούχα και πήρα το καλάθι μαζί μου. Το άφησα στο πάτωμα του δωματίου μου κλείνοντας την μπαλκονόπορτα πίσω μου και έφυγα για το σαλόνι.

Ζωή - Πώς πήγε η δουλειά;

Τον ρώτησα αφού με ένα σάλτο βρέθηκα να βολεύω το σώμα μου μέσα στην αγκαλιά του. Εκείνος φίλησε το κεφάλι μου και το μάγουλο μου κλείνοντας εμένα με το χέρι του στο στήθος του.

Κάμερον - Καλά μωράκι μου, με ζάλισε λίγο ο φακός αλλά έζησα. Εσύ νιώθεις καλύτερα σήμερα; Πονάς κάπου;

Κατέβασε ανήσυχος το βλέμμα του σε εμένα και εγώ του έγνεψα αρνητικά. Τα χείλη του βρέθηκαν πάλι στο μάγουλο μου και έπειτα στην γωνία της μύτης μου.

Κάμερον - Μίλα ρε Ζωίτσα μου, από εχθές έχω να σε ακούσω.

Παραπονιέται και εγώ γελάω αγκαλιάζοντάς τον πιο σφιχτά από πριν. Κοίτα που ο μαμούχαλος μπορεί να γίνει και γλυκούλης! Αχ, ο δικός μου μαμούχαλος! Φιλάω τον λαιμό του με τα δόντια μου να γδέρνουν απαλά το δέρμα του και τον ακούω να μουγκρίζει.

Ζωή - Αφού μιλήσαμε από το τηλέφωνο ψεύτη!

Του κολλάω με παιδική φωνούλα καθώς σηκώνω το σώμα μου από τον καναπέ και κάθομαι πάνω στα πόδια του με τα δικά μου περασμένα γύρω από τον κορμό του.

Κάμερον - Είναι αλλιώς όταν βλέπω την εκνευριστική φάτσα σου μωρό μου.

Με το χέρι του χαϊδεύει το μάγουλο μου όσο εγώ του μουτρώνω. Τα μάτια του σχεδόν κλειστά συνοδεύουν το χαζό χαμόγελο στο πρόσωπο του. Ακόμα και σε σχέση δεν έχει χάσει το υπέροχο (#τεκ) χιούμορ του!

Ζωή - χεχε- ΚΑΙ ΠΟΥ ΛΕΣ ΚΆΜΕΡΟΝ-

Λέω απότομα και εκείνος ανοίγει διάπλατα τα μάτια τρομαγμένος ενώ ταυτόχρονα με γραπώνει από την τρομάρα του. Γελάω δυνατά όσο εκείνος με σιγοβρίζει κάτω από την ανάσα του.

Ζωή - Εγώ πήγα στο πανεπιστήμιο, έκανα τα μαθήματα μου, έλειπε η Ξανθή σήμερα και βαριόμουν πολύ, αμ-αυτά.

Παρέλειψα το γεγονός ότι κανόνισα με τον Στέφανο να κάνουμε την εργασία μαζί. Δεν θα μου βγει σε καλό αυτή η ιστορία.

Κάμερον - Αυτός ο μαλάκας ο Στέφανος έλειπε ή όχι;

Σήκωσα το κεφάλι μου από το στέρνο του για να τον κοιτάξω στα μάτια. Εκείνος έσμιξε τα φρύδια του βλέποντας πως δεν του απαντάω. Αχ θεέ μου, δεν είμαι καλή στα ψέματα.

Κάμερον - Καθήσατε μαζί, έτσι;

Ζωή - Όχι!

Ναι. Ξανά κουρνιάζω στο στήθος του, νιώθω το αίμα του να παγώνει. Οι γροθιές του σφίγγονται και η φλέβα του πετάγεται στο δεξί του χέρι. Κατεβάζω τα χέρια μου χαϊδεύοντας απαλά τις κλειδώσεις του για να ηρεμήσει.

Κάμερον - Κοίταξε Ζωίτσα και βάλτο καλά στο μυαλό σου. Έχω δει πως σε κοιτάζει ο μπασταρδάκος και δεν μου αρέσει, δεν είμαι όμως εγώ κάποιος για να διαλέξω τις παρέες σου. Μπορείς να συναναστρέφεσαι μαζί του αλλά με την παραμικρή κίνηση δεν θα διστάσω να τον σαπίσω στο ξύλο.

Μου γρυλίζει και εγώ κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου, θα με σφάξει.

Κάμερον - Καπίς;

Είναι το μόνο που λέει. Εγώ κουνώ ξανά τα κεφάλι μου και δαγκώνω το κάτω χείλος μου. Τον αγκαλιάζω και πέφτω ξανά στο στέρνο του, κλείνει τις μεγάλες του παλάμες γύρω μου. Χαϊδεύει την πλάτη μου σαν να είμαι μωρό. Βέβαια τόσο μικροκαμωμένη που είμαι σε σχέση με αυτόν μοιάζω με μωρό!

Ζωή - Τώρα θα μείνεις θυμωμένος;

Νιαουρίζω ξανά και νιώθω τα χείλη του να φιλάνε τα μαλλιά μου. Με σφίγγει στην αγκαλιά του και εγώ βγάζω έναν απροσδιόριστο ήχο από το εσωτερικό των πνευμόνων μου.

Κάμερον - Φυσικά και όχι μωρό μου, αφήνεις τέτοιες φωνούλες και πως να σου αντισταθώ;

Σηκώνω το κεφάλι μου και φιλάω αχόρταγη τα χείλη του. Αχ ρε Ντάλας, αχ ρε Ντάλας!