Πλευρά Ζωής

Ξανθή - Δηλαδή τώρα τα έχετε;

Ρωτάει η φίλη μου καθώς έχει καθήσει αναπαυτικά στον καναπέ του σαλονιού μου με τον καφέ της στο χέρι. Εγώ έχω βολευτεί δίπλα της με μια κρύα γλυκιά σοκολάτα, συζητάμε περίπου ένα δίωρο για τον γείτονα.

Ζωή - Όχι! Δηλαδή-δεν ξέρω--δηλαδή δεν νομίζω- δηλαδή-

Ξανθή - Δηλαδή έχεις πρόβλημα.

Με διακόπτει και αμέσως της πετάω ένα μαξιλάρι στην αλογόφατσά της. Τα μαλλιά της ανακατεύονται στην στιγμή και όταν γυρίσει να με κοιτάξει έχει το βλέμμα πορνόγερου με βανάκι πασπαλισμένο με μαλλί της γριάς και παγωτό.

Ζωή - Α-απλά φιλιόμαστε και τον είδες εχθές. Ήταν πολύ διαφορετικός!

Ξανθή - Δηλαδή τώρα και παίζεται και δεν παίζεται κάτι μεταξύ σας.

Είπε καθώς με το κουτάλι της ανακάτευε το ρόφημα της όσο εγώ έπινα γουλιές γουλιές την σοκολάτα μου.

Ζωή - Αμ- ναι. Υποθέτω.

Άλλη μια γουλιά από την σοκολάτα μου.

Ξανθή - Εκείνος ήταν ξεκάθαρος μαζί σου;

Η φίλη μου κάνει μια μεγάλη φούσκα με την μπαμπαλού που τρώει και την χειροκροτάω. Ήθελα να ήξερα πως πίνει και μασάει τσίχλα.

Τι να πεις, μούλτι τάσκιν

Ζωή - Τι εννοείς μαρή;

Ξανθή - Σου είπε "Μωρό μου σε γουστάρω και θέλω ατελείωτα την κορμάρα σου στο κρεβάτι μου" ή μπα;

Εγώ κάνω πως σηκώνομαι ενθουσιασμένη από τον καναπέ χαμογελώντας σαν γαϊδούρι.

Ζωή - ΜΆΝΤΕΨΕ!

Την βλέπω να εκστασιάζεται και αμέσως ανασηκώνεται από τον καναπέ.

Ξανθή - ΌΝΤΩΣ;

Ζωή - Όχι.

Της λέω και ξανά πέφτουμε και οι δύο φαρδιές πλατιές στον καναπέ.

Ζωή - Εσένα πολύ κοντά με τον Νας σε βρήκα, τι τρέχει;

Εκείνη σηκώνει το βλέμμα της σε εμένα και κάνει την αδιάφορη. Α πουλάκι μου...

Ξανθή - Χαχ, τον χωριάτη; Σιγά ρε, για να περνάει ο καιρός, ξέρεις.

Ζωή - Μμμμ, δεν σου σηκώνεται μωρή;

Της λέω και εκείνη μου πετάει το μαξιλάρι του καναπέ στο κεφάλι. Πάλι καλά που δεν μου πέταξε την σοκολάτα ή ολόκληρο τον καναπέ στο κεφάλι!

Ξανθή - Εμένα μου αρέσει ο Στέφανος, όχι αυτός ο τριτοδεύτερος. Είναι πολύ τρυφερός στο κρεβάτι για τα γούστα μου.

Ζωή - Ενώ τον Στέφανο τον δοκίμασες;

Ξανθή - Όχι άλλα ο Στέφανος μου βγάζει μια αγριάδα, ένα στυλ, μια άποψη. Ο Νας μου βγάζει αθωότητα, χαμογελάει όλη την ώρα σαν καθυστερημένος. Ο κολλητός του είναι πολύ μουνί αλλά μια φορά δικός σου, ποτέ δικός μου!

Μόλις είπε τον Κάμερον μουνί;

Ξανθή - Κοίτα να φτιάξεις εσύ την ζωή σου κακομοίρα και ξέχνα τις ασθένειες και τις παθήσεις. Στην τελική αυτό θα θυμάσαι, αυτό θα θυμάται και εκείνος. Ότι ήσουν υπέροχη. Και άμα δεν βγει βρε αδελφέ δεν πειράζει, θενκ γιου νεξτ!

Με το που επανέφερε την συζήτηση στο αρχικό θέμα μελαγχόλησα, δεν ήθελα άλλο να μιλήσω για αυτό.

Ξανθή - Όμως σου έχω μια καλύτερη λύσηηηη, μπορείς να αφήσεις τα πείσματα, να με αφήσεις να πληρώσω την εγχείρηση και να ζήσεις τον έρωτα σου με τον-

Ζωή - Μην. Το. Ξανά. Πεις.

Την έκοψα απευθείας με το δολοφονικότερο από όλα βλέμμα μου. Εκείνη αμέσως κατέβασε τη ματιά της στο πάτωμα ενώ με το χέρι της χάιδεψε την κούπα. Της έχω πει χίλιες φορές πως είμαι αποφασισμένη να μην κάνω την εγχείρηση, ακόμα και τα χάπια που παίρνω, για εμένα, είναι αρκετά.

Ξανθή - Ρε Ζώη-

Σηκώνω το κεφάλι μου και την βλέπω να δακρύζει, αφήνω κάτω την σοκολάτα μου και πηγαίνω να την αγκαλιάσω. Εκείνη με αγκαλιάζει πίσω και σπαράζει στα χέρια μου. Δακρύζω λίγο, έχω συνηθίσει όμως στην ιδέα.

Ξανθή - Δεν θα αντέξω να με αφήσεις.

Αυτό, αυτό ακριβώς δεν μπορώ. Δεν θέλω να δένομαι με ανθρώπους, η απώλεια πονάει πολύ-

.
-Μαμά θα προλάβετε σίγουρα;

-Ναι μωρό μου, θα είμαστε πίσω πριν την πρωτοχρονιά για να ανοίξεις τα δώρα σου!

-Μπαμπά, θα μου φέρεις πάλι καραμέλες;

-Ότι θέλει το μωρό μου!

Τραγικό δυστύχημα συνέβη σήμερα παραμονή πρωτοχρονιάς, τριάντα εννέα άτομα βρέθηκαν νεκροί, εκ των οποίων ο πρώτος πιλότος, και είκοσι ένα τραυματίες. Το αεροπορικό δυστύχημα προσμετρά ακόμα τα θύματα του…
.

Ο κύκλος μου είναι κλειστός, πολύ κλειστός. Μόνο την Ξανθή έχω. Δεν είναι ότι φοβάμαι να ανοιχτώ, γενικότερα έχω πολλούς γνωστούς. Η απώλεια όμως των ανθρώπων που αγαπάς στοιχίζει πολύ-

.
- Γιαγιά μου θα γίνεις καλά, μην ανησυχείς! Θα τα καταφέρουμε όλα, όλα μαζί!

- Μωρό μου να προσέχεις τον εαυτό σου και να ζήσεις, να ζήσεις Ζωή.
.

Στα μάτια της κολλητής μου βλέπω εμένα, εμένα στα επτά και στα δεκαεπτά μου. Ο φόβος στα μάτια της με κάνει να θέλω να κλάψω. Δεν φοβάμαι για εμένα, δεν θέλω να την αφήσω πίσω στεναχωρημένη. Προσεύχομαι μονάχα να μην κλάψει ούτε στιγμή.

Ζωή - Ξέρεις ότι το έχω αποφασίσει.

Ξανθή - Είσαι ξεροκέφαλη, αυτό ξέρω! Θέλω να σε πλακώσω στο ξύλο! Μιλάμε για την γαμημένη ζωή σου το κέρατο μου, κατάλαβε το!

Η φίλη μου πια φωνάζει, ωρύεται βασικά. Την αφήνω να ξεσπάσει για να ηρεμήσει, είναι η μπόρα που θα φέρει τον ήλιο.

Ζωή - Επίσης μιλάμε για τριακόσιες χιλιάδες δολάρια Ξανθή!

Με κοιτάζει στα μάτια, θέλει να με βρίσει. Ξέρει το πείσμα μου και ότι δεν δέχομαι να χρεωθεί για εμένα αυτά τα λεφτά. Δεν είναι ψωροδίφραγκα. Είναι τα λεφτά που κάποιος δεν τα βγάζει σε όλη του την ζωή.

Ξανθή - Θα την βρούμε την άκρη ρε Ζωή.

Μου ψιθυρίζει και αμέσως την αγκαλιάζω ξανά, είναι η καλύτερη φίλη που θα μπορούσα να έχω. Με στηρίζει από μωρό σκατό, στα νοσοκομεία, στο σπίτι, στη κηδεία, στη θλίψη, στην χαρά.

Ζωή - Σε αγαπάω.

Ξανθή - Και εγώ ρε βλαμμένο, και εγώ…

Λίγη ώρα περνάει με εμάς να κάνουμε σαν μαύρες χήρες που κλαίμε τον μακαρίτη 269χρονο - από φυσικά αίτια πάντα (αφού τον ξέχασε ο Θεός για κανένα αιώνα εδώ κάτω), μέχρι που κουδουνίζει το τηλέφωνο της Ξανθής. Εκείνη πιάνει το σάμσουνγκ της, την βλέπω να γουρλώνει τα μάτια της πανικόβλητη.

Ζωή - Τι έγινε; Ποιός είναι;

Την ρωτάω καθώς ανενόχλητη ξανά πιάνω την σοκολάτα μου και πίνω μια γουλιά.

Ξανθή - Ο Νας είναι! Θέλει να βγούμε σήμερα στις δέκα λέει! Παναγία μου, δεν θα προλάβω να ετοιμαστώ!

Ζωή - Μα εσύ δεν είπες πριν-

Ξανθή - ΣΚΑΑΑΣΕ ΚΑΙ ΦΈΡΕ ΤΗΝ ΙΣΙΩΤΙΚΗΗΗΗΗΗΗΗ!

Γουρλώνω τα μάτια μου από την απότομη αύξηση της φωνής της.

Ζωή - ΑΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

Εν τω μεταξύ ούτε να κουνηθώ από τον καναπέ.

Ξανθή - Άντε μωρή παρδάλω, δεν θα κρυώσει η σοκολάτα σου, σβέλτα!

Ζωή - Μμμ.

Μούγκρισα καθώς έπινα απολαυστικά την σοκολάτα μου μπροστά της. Μια μια γουλιά να καταπίνεται ηχηρά- Αυτό ακούστηκε λάθος, έτσι;

Ξανθή - Καλά, δεν ήθελα να το μάθεις έτσι.

Ζωή - Μμ;

Ο τόνος μου είναι ερωτηματικός καθώς συνεχίζω να πίνω ανενόχλητη το ρόφημα μου. Αυτή θα βγει ραντεβού, όχι εγώ. Άσε που θα με βάλει να της κάνω τα μαλλιά.

Ξανθή - Θα είναι και ο Κάμερον εκεί, άρα θα' ρθεις.

Ζωή - ΠΠΠΠΠΠΠΠΠΦΦΦΦ!

Το επόμενο πράγμα που βλέπω είναι την κολλητή μου να σκουπίζει με το δάχτυλο της το πρόσωπο της από την σοκολάτα μου.

Ξανθή - ΜΩΡΉ ΈΧΕΙΣ ΠΡΌΒΛΗΜΑ; ΕΔΏ ΣΟΥ ΛΈΩ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΊΝΩ ΝΑ ΙΣΙΏΣΩ ΤΑ ΜΑΛΛΙΆ ΜΟΥ, ΘΑ ΚΆΝΩ ΜΠΆΝΙΟ;

Ζωή - Τ-ΤΙ ΕΊΠΕΣ;

Ξανθή - Είπα θα έρθεις μαζί μου! Βρες μας φορέματα κακομοίρα μου όσο εγώ θα κάνω μπάνιο γιατί θα σε ξεμαλλιάσω, άντε!

Ζωή - Μα-μα δεν μπορώ να έρθω! Δεν είμαι ψυχολογικά έτοιμη γι' αυτ-

Ξανθή - Και ποιός σε ρώτησε;

Αμέσως έπιασα το μαξιλάρι και της το πέταξα στο κεφάλι. Εκείνη γέλασε και έτρεξε προς το μπάνιο.

Ξανθή - Τελείωνε γιατί ο αγαπημένος σου θα μας χτυπήσει το κουδούνι σε λιγότερο από μιάμιση ώρα!

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΕΊΝΑΙ ΗΛΙΘΙΑ Η ΚΟΠΕΛΑΑΑΑΑΑΑ, ΤΙ ΜΙΆΜΙΣΗ ΏΡΑ; ΣΕ ΜΙΆΜΙΣΗ ΏΡΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΟΎΤΕ ΒΡΑΚΊ! Πανικόβλητη έτρεξα μέχρι την ντουλάπα μου για να μας βρω ρούχα. Έπρεπε να βρω κάτι εντυπωσιακό αλλά όχι του ματς, κάτι εκθαμβωτικό αλλά ότι ότι προσπάθησα ιδιαίτερα, κάτι και λεπτό και κομψό! Μήπως να βάλω κελεμπία; Ξεκίνησα να ψάχνω τα φορέματα, βρήκα ένα μπέιμπι μπλου φόρεμα δύο παλάμες πάνω από το γόνατο (πιστέψτε με, ΠΟΛΎ κοντό) με λεπτές ράντες και κολλητή εφαρμογή. Ουυυυ μια χαρά χαρούλα για την Ξανθή! Άνοιξα το συρτάρι με τις φούστες μου και βρήκα μια μπέιμπι πινκ αυτή τη φορά φούστα με σκίσιμο στο πλάι, σχετικά κοντούλα σε μάκρος. Ξεκίνησα σαν μανιακή για να ψάχνω μπλούζα τώρα. Τίποτα τίποτα τίποτα τίποτα, ΘΕΈ ΜΟΥ ΤΊΠΟΤΑ! Ωπ, ένα κορμάκι που γράφει με ροζ γράμματα Daddy. DADDY;

Ζωή - Daddy;

Ξάνθη - ΑΝ ΔΕΝ ΤΗΝ ΒΆΛΕΙΣ ΣΕ ΈΣΦΑΞΑ!

Ζωή - ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

πενήντα λεπτά και σαράντα δύο δευτερόλεπτα αργότερα…

Η Ξανθή μου είχε πιάσει τα μισά μαλλιά μου κοτσιδάκια και είχε βάψει το πρόσωπο μου με σκιές ροζ και λευκό. Ένιωθα σαν πεντάχρονο, εκείνη μου έλεγε ότι είμαι σέξυ και κιουτ. Η κολλητή μου είχε μαζέψει τα μισά μαλλιά της σε κοτσίδα και είχε βαφτεί σε αποχρώσεις του γαλάζιου, ταίριαξε το συνολάκι της με δερμάτινο μαύρο μπουφάν και τα γαλάζια μου σνίκερς. Εγώ φόρεσα τα ροζ γούνινα δίπατα παπούτσια μου και τις κοντές άσπρες καλτσουλες μου που έχουν ένα ροζ αστεράκι στο τελείωμα.

Μοιάζουμε λες και φεύγουμε από τον παιδικό σταθμό.

Ζωή - Είσαι σίγουρη ότι δείχνει ωραίο;

Ξανθή - Είμαι σίγουρη ότι μια μέρα θα σου σκίσει το κορμάκι.

Και πάνω στην ώρα που πάω να την βαρέσω με το χέρι μου, τη τσάντα μου, το μπουφάν μου, το πορτατίφ μου, χτυπάει το κουδούνι! Να! Τις καλύτερες στιγμές την γλιτώνει! Εκείνη μου χαμογελάει πονηρά και ανοίγει την πόρτα, εγώ έχω μείνει πίσω από το ξύλινο εμπόδιο και προσπαθώ να συντονίσω τις ανάσες μου.

Κάμερον - Γειά σου Ξανθούλα, αλλαγή σχεδίων. Ο Νας σε περιμένει κάτω, θα πάρω εγώ την φίλη σου.

Η κολλητή μου γυρίζει να με κοιτάξει πονηρά κλείνοντας μου το μάτι. Εγώ γουρλώνω τα δικά μου γιατί είμαι σίγουρη ότι ο Κάμερον την είδε!

Ξανθή - Να την πάρεις, να την πάρεις!

ΠΕΕΕΕΕΕΕΕΕΘΑΝΕΣ ΜΩΡΉ ΣΑΥΡΑΑΑΑΑΑ!

Ξανθή - Σι γιου ατ δε κόφισοπ μπιτς!

Μου στέλνει φιλί στον αέρα και αμέσως αποχωρεί. Έχω μείνει πίσω από την πόρτα και ο γείτονας δεν κάνει βήμα να μπει μέσα στο διαμέρισμα. Δεν έχω δει καν πως έχει ντυθεί, πως έφτιαξε τα μαλλιά του, αν φοράει σταράκια ή όχι, πάντως νιώθω ήδη την ταραχή στο στομάχι μου μόνο από το άρωμα του. Θα με πεθάνει αυτός ο άνθρωπος.

Κάμερον - Αμ, Ζωή; Είσαι έτοιμη;

Ρωτάει χωρίς να έχει μπει ακόμα στο διαμέρισμα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και βγάζω το κεφάλι μου πίσω από την πόρτα, εξακολουθώ να έχω τις επιφυλάξεις μου για το άουτφιτ. Τον βλέπω να έχει στηρίξει το σώμα του στην κασαδούρα της πόρτας, τα χέρια του περασμένα στις τσέπες του υφασμάτινου μαύρου τζιν του και οι μύες του να ξεπροβάλλουν από το ανοιχτό γκρι μπλουζάκι του. Το βλέμμα του είναι στο πάτωμα, τα χείλη του φαίνονται τόσο σαρκώδη από εδώ-

Ζωή - Ναι!

Εκείνος σηκώνει το βλέμμα του σε εμένα και μου χαμογελάει. Τον βλέπω να με κοιτάει περίεργα, λογικό αφού βλέπει μόνο το κεφάλι μου. Κοιτάζει προβληματισμένος γύρω του.

Κάμερον - Κρυβόμαστε από κάτι;

Ψιθυρίζει και εγώ του νεύω αρνητικά.

Κάμερον - Και τότε γιατί στέκεσαι εκεί πίσω;

Με ρωτάει προβληματισμένος και εγώ δαγκώνω τα χείλη μου. Βλέπω το βλέμμα του να πέφτει εκεί, τα πόδια μου τρεμουλιάζουν.

Είναι αργά να βάλω φόρμα;

Ζωή - Γκχμ, πάμε.

Είπα καθώς σηκώθηκα και άρπαξα τα κλειδιά από το τραπεζάκι πίσω από την πόρτα. Πήρα μια ανάσα και την άφησα να βγει από το στήθος μου. Έκανα το βήμα μπροστά από την πόρτα και έπειτα έξω από αυτήν. Έκλεισα και κλείδωσα με τον Κάμερον να έχει μείνει παγωμένος δίπλα μου. Σήκωσα το βλέμμα μου για να τον αντικρύσω να με περιεργάζεται με γουρλωμένα ματιά.

Ζωή - Τ-τι έγινε;

Κάμερον - Τι δεν φοράς;

Ρώτησε σοκαρισμένος και εγώ ξανά πήρα το μπιτς μουντ μου. Οκευ, δεν είναι και το καλύτερο μου άουτφιτ αλλά όχι και τόσο άσχημο!

Ζωή - Τι εννοείς γείτονα;

Σταύρωσα τα χέρια μου μπροστά στο στήθος μου. Εκείνος σαστισμένος με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω προσπαθώντας να αρθρώσει λέξεις.

Κάμερον - Τ-τι είναι αυτό; Πού-πού είναι το υπόλοιπο; Τι δεν φοράς;

Έτριψε αμήχανα τον σβέρκο του όσο δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από το μπούστο μου και την λέξη που έγραφε το κορμάκι μου.

Ζωή - Αω, θέλεις να μάθεις τι ΔΕΝ φοράω γείτονα;

Του χαμογέλασα πονηρά με όλο το θάρρος που απέκτησα από την σγουριασμένη σαν παλιά ρεζέρβα μορφή του. Εκείνος κούνησε το κεφάλι του μπερδεμένος, λίγο θετικά, λίγο αρνητικά. Ούτε εκείνος κατάλαβε.

Γέλασα και σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου, ακούμπησα το στήθος του με τα χέρια μου και τα χείλη μου ήρθαν στο ύψος του λοβού του.

Ζωή - Εσώρουχο.

Πλευρά Κάμερον

Το νιώθω, το νιώθω το εγκεφαλικό να μου χτυπάει την πόρτα! Τι στο διάολο φοράει; Εγώ βλέπω όλο το πόδι της, μόνο τι βρακι φοράει δεν βλέπω από εδώ! Α ξέχασα! Είπε δεν φοράει! Τ-τι σκατά; Να με πεθάνει θέλει; Είναι τόσο θηλυκό το ροζ επάνω της, το κορμάκι κάνει το στήθος της να μοιάζει εξωπραγματικό, η φουστίτσα της καλύπτει μόνο τα απαραίτητα και το σκίσιμο στο πλάι ΟΎΤΕ αυτά! Γιατί το προσωπάκι της; Έχει βαφτεί τόσο ωραία. Είναι όλη ροζ, και της πάει τόσο πολύ! Τα μαλλάκια της είναι πιασμένα επάνω σε δύο μικρές χαριτωμένες κοτσιδούλες. Τα χειλάκια της είναι ροζ, τα ματάκια της έχουν ροζ σκιά, τα μαγουλάκια της είναι ροζ, το πουτσοκέφαλο μου είναι ροζ… Θα είναι ασορτί αν το πάρει στο στόμα της! Να της το προτείνω…;

Κάμερον - Τ-τι δεν φοράς;!

Τα χέρια μου βρίσκονται στο πλάι του κορμού μου ανήμπορα να αντιδράσουν από το σοκ. Τα δικά της αγκαλιάζουν την μπλούζα μου όσο το αδύνατο κορμί της έχει γύρει πάνω στο σώμα μου. Θα την φάω, είναι γλύκα.

Ζωή - Πάμε! Θα αργήσουμε.

Είπε και γρήγορα απομακρύνθηκε από κοντά μου ξεκινώντας να κατεβαίνει τα σκαλιά. Έμεινα για λίγα δευτερόλεπτα κολλημένος στην θέση μου. Κουνώ το κεφάλι μου για να βγω από τις σκέψεις μου και ξεκινάω γρήγορα να κατεβαίνω τα σκαλιά. Όταν φτάσω στην είσοδο την βλέπω να περπατάει έξω από την πολυκατοικία με τα μαλλιά της να κουνιούνται σε κάθε βήμα της. Βγαίνω έξω και την βλέπω να με περιμένει στο αυτοκίνητο από την θέση του συνοδηγού. Κάνω τον κύκλο του αυτοκινήτου και φτάνω δίπλα της.

Κάμερον - Τι κραγιόν φοράς;

Την ρωτάω καθώς βγάζω τα κλειδιά από την τσέπη μου και τα τοποθετώ στην θήρα της πόρτας.

Ζωή - Αω! Είναι το λάιτ πινκ γκλόσι λίπστικ της Κλάιλι Τζένερ!

Μου απαντάει και γυρίζω να την κοιτάξω με τα φρύδια μου ενωμένα.

Κάμερον - Κάιλι θέλεις να πεις.

Ζωή - Όχι όχι, Κλάιλι. Είναι από το όλα 1$, ορίτζιναλ μαϊμού πράγμα.

Μου λέει και αφού ξεκλειδώσω την πόρτα ξανά χώνω τα κλειδιά στην τσέπη μου. Πιάνω την μεσούλα της με τα χέρια μου, εκείνη με κοίτα περίεργη.

Κάμερον - Βγαίνει;

Την ρωτάω καθώς αφήνω ένα απαλό φιλάκι στο μάγουλο της.

Ζωή - Αμ… δεν το έκανα και τατουάζ.

Κάμερον - Κολλάει;

Ρωτάω καθώς φιλάω το άλλο της μαγουλάκι. Είναι τόσο κακό που δεν μπορώ να δω το φυσικό τους ροζ χρώμα όταν την κάνω να αισθάνεται αμήχανα.

Ζωή - Είναι γκλος, προφανώς και κολ-

Κάμερον - Το έχεις μαζί σου;

Την ρωτάω τελικά και εκείνη κουνάει το κεφαλάκι της καταφατικά. Με κοιτάζει μέσα στα μάτια με τις ματάρες της και πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να την ζουλήξει. Λιώνω σαν ερωτευμένος.

Κάμερον - Έχει καθρέφτη το αυτοκίνητο μωρό μου.

Της λέω και εκείνη περνάει γρήγορα το χέρι της γύρω από τον σβέρκο μου ενώνοντας τα χείλη μας. Είναι τόσο όμορφη γαμώ όταν νιώθω ότι με θέλει. Είναι τόσο τέλειο όταν αφήνει μικρά χαριτωμένα βογγητά στο στόμα μου για εμένα, μόνο για εμένα. Φιλάω τα χειλάκια της αχόρταγος, αυτό γκλος αν και πανηγυρτζίδικο έχει γεύση φράουλα. Με τα χεράκια της χαϊδεύει τον σβέρκο μου, με τα δικά μου μαλάζω τους γοφούς της.
Χωρίζω τα χείλη μας και εκείνη μου χαμογελάει πονηρά, γλύφω τα χείλη μου τελευταία φορά για να πάρω το άφτερ τέιστ της φράουλας. Εκείνη γελάει και με το χεράκι της σκουπίζει την άκρη του χείλους μου. Μου αρέσει που με περιποιείται. Την αφήνω να μπει στο αμάξι και το ίδιο κάνω και εγώ. Φοράει την ζώνη της και έπειτα κατεβάζει το καθρεφτάκι που βρίσκεται πίσω από το στόρι του συνοδηγού. Βγάζει από την τσαντούλα της το γκλος και εγώ βάζω το αμάξι μπροστά. Βγαίνω στον αυτοκινητόδρομο καθώς με την άκρη του ματιού μου την βλέπω να ζαρώνει τα χείλη της. Όταν τελειώσει, σηκώνει πάλι το στόρι του συνοδηγού και τοποθετεί το κραγιόν στην τσάντα της. Βάζω την τελευταία ταχύτητα και χωρίς ντροπές αφήνω την παλάμη μου επάνω στο γυμνό ποδαράκι της. Εκείνη γυρίζει να με κοιτάξει αλλά εγώ κάνω πως κοιτάζω ευθεία. Η φούστα της είναι υπερβολικά κοντή τελικά, σχεδόν βλέπω το χώρισμα που κάνουν τα καμπυλωτά μπουτάκια της. Νιώθω το χεράκι της να περιεργάζεται το δικό μου.

Ζωή - Έχεις πολύ μεγάλο χέρι.

Δηλώνει καθώς τα δάχτυλα της μπερδεύονται με τα δικά μου στην χουφτίτσα της. Σηκώνει το χέρι μου και τοποθετεί το δικό της αντικριστά, έχουμε σχεδόν μισό δάχτυλο διαφορά. Η Ζωή γελάει και παρασύρει και εμένα. Να δεις τι ωραία πράγματα μπορούμε να κάνουμε με αυτό το μεγάλο χέρι…

Ζωή - Κοίτα! Είναι τόσο μεγάλο!

Δεν παίρνω τα μάτια μου από τον δρόμο αλλά νιώθω την παλάμη της.

Κάμερον - Εσύ έχεις μικρά χέρια Ζωίτσα.

Ζωή - Χευ! Δεν έχω μικρά χέρια!

Σταυρώνει τα χέρια της μπροστά στο στήθος της και μουτρώνει σαν παιδί. Θεέ μου, θα την φάω!

Κάμερον - Είσαι γενικότερα μικροκαμμωμένη, αλλά ξέρεις τι λένε για τις κοντές.

Της λέω κοιτώντας την με την άκρη του ματιού μου. Εκείνη με κοιτάζει περίεργη.

Ζωή - Τι λένε;

Κάμερον - Η ψηλή για βόλτα και η κοντή για κόλπα.

Νιώθω το χέρι της να τσιμπάει το δικό μου. Γελάω. Γρήγορα πλέκω την παλάμη της μέσα στην δική μου. Εκείνη προσπαθεί να φύγει από το κράτημα μου αλλά δεν την αφήνω.

Ζωή - Άσε με!

Λέει όχι και τόσο απαιτητικά αλλά περισσότερο ναζιάρικα. Μωράκι μου όμορφο, νιαούρισε λίγο ακόμα.

Κάμερον - Μιάου.

Την κοροϊδεύω και εκείνη γκρινιάζει. Φτάνουμε στο καφέ μπαρ που είπαμε με τον Νας και παρκάρω. Έχει φάει σκάλωμα με την ξανθούλα και αυτός ο καημένος, ερωτευμένος είναι λέει.

Ζωή - Εδώ θα βγούμε;

Κάμερον - Όχι, στο κωλόμπαρο πέντε χιλιόμετρα πιο κάτω θα πάμε να βρούμε μαζί γκόμενους.

Την ειρωνεύομαι και εκείνη στενεύει τα μάτια της παιχνιδιάρικα.

Ζωή - Και γιατί παρκάραμε εδώ τότε;

Συνεχίζει την πλάκα καθώς βγαίνει από το αμάξι με εμένα να την ακολουθώ. Κλειδώνω το αυτοκίνητο από τον μηχανισμό και σκέφτομαι τι θα της απαντήσω. 

Κάμερον - Γιατί θα τα πιούμε πολύ και θα πάρουμε ταξί.

Της κολλάω πίσω και εκείνη κάνει πως κουνάει το κεφάλι της. Μπαίνει πρώτη στο μαγαζί με εμένα να την ακολουθώ. Τα μάτια μου ΠΛΉΡΩΣ ΑΝΕΞΆΡΤΗΤΑ κοιτάζουν προς το πεταχτό κωλαράκι της που θα έδινα και μια φιάλη αίμα για να το χουφτώσω αυτή τη στιγμή. Μας οδηγεί σε ένα τραπέζι και κάθεται απέναντι από την φίλη της ενώ εγώ βολεύομαι στον καναπέ δίπλα της. Η Ξανθούλα βρίσκεται στην αγκαλιά του κολλητού μου και εκείνον τον βλέπω να έχει περάσει το χέρι της γύρω από την μέση της, να την κοιτάει και να χαμογελάει. Τον σκουντάω για να αντιληφθεί την ύπαρξή μου, ντροπιασμένος γυρίζει να με κοιτάξει.

Κάμερον - Τι έγινε ρε;

Τον ρωτάω και εκείνος τρίβει αμήχανα τον αυχένα του χωρίς να παίρνει το χέρι του από την μέση της Ξανθής. Μου τα έχει πρήξει τόσο πολύ που τελικά έμαθα και το όνομα.

Νας - Τι να γίνει ρε; Εσείς;

Ρωτάει και εγώ ρίχνω το βάρος μου στην πλάτη του καναπέ. Γυρίζω να κοιτάξω την Ζωίτσα που μιλάει με την φίλη της για κάτι. Ο φωτισμός της καφετέριας την κάνει να δείχνει ακόμα πιο όμορφη, γαμώ! Αν είναι δυνατόν!

Νας - Άσε κατάλαβα.

Ψιθύρισε και δεν του απάντησα, αντιθέτως συνέχισα να παρατηρώ την Ζωίτσα.

Σερβιτόρα - Τι θα πάρετε;

Η Ξανθή και η Ζωή γυρίζουν να μας κοιτάξουν ταυτόχρονα δολοφονικά. Τι; Τι κάναμε;

Ξανθή - Εγώ θέλω έναν φρέντο εσπρέσσο γλυκό και αυτός που δεν πρέπει να κοιτάς θέλει έναν καπουτσίνο σκέτο.

ΑΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ ΤΟΥ ΚΆΝΕΙ ΚΑΙ ΈΛΕΓΧΟ; ΧΑΛΚΆΣ ΚΑΝΟΝΙΚΌΣ Ε ΝΑΣΟΎΚΟ;

Νας - Βα-βασικά θέλω-

Ξανθή - Να βγάλεις τον σκασμό αγάπη μου, αυτό θέλεις!

Του λέει και εκείνος αμέσως μαζεύεται. Δεν ξέρω εάν θέλω να γελάσω ή να τον λυπηθώ-

-

-

--

ΠΦΦΦΜΠΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

Ζωή - Εγώ θέλω μία κρύα σοκολάτα γλυκιά.

Λέει η μικρή μου και κοιτώντας την χαμογελάω.

Σερβιτόρε - Εσείς κύριε Ντάλας, τι θα θέλατε;

Η Ζωή με κοιτά παράξενα, δεύτερη φορά της συμβαίνει αυτό. Μια στο σούπερ μάρκετ και μία τώρα. Μα καλά, ακόμα δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτα;

Κάμερον - Μια ζεστή σοκολάτα και εγώ.

Σερβιτόρα - Σαν εμένα;

Με κοιτάζει πονηρά και εγώ σαστίζω, κομπλάρω! Τι κάνει αυτή; Δεν θέλω να με φέρνουν σε δύσκολη θέση μπροστά στην Ζωίτσα!

Ξανθή - Α πουλάτε και άσχημες σοκολάτες εδώ;

Βλέπω την δικιά μου να πνίγει ένα γέλακι, ο Νας κρατιέται να μην σκάσει στα γέλια και τον ακούσει όλο το μαγαζί. Εγώ σαστισμένος μένω να κοιτάω την Ζωίτσα.

Η σερβιτόρα φεύγει κακήν κακώς και εγώ ρίχνω το βλέμμα μου στα γόνατα μου. Πώς ακριβώς συνέβη όλο αυτό αναμεταξύ μας; Εμείς βριζόμασταν όλη μέρα και τώρα θέλω να την φιλάω κάθε στιγμή. Το νιώθω, το νιώθω στο κορμί μου ότι την θέλω, ότι μ' αρέσει, ότι με ανάβει σαν άντρα. Όταν έφυγα στο ταξίδι με τα κορίτσια η σκέψη της δεν με άφησε λεπτό, όταν βραδιάζει αναρωτιέμαι αν κοιμάται, όταν ξημερώνει άμα με σκέφτεται. Αυτή με βλέπει στον ύπνο της άραγε; Εγώ σχεδόν κάθε βραδύ πλαγιάζω μαζί της στον ύπνο μου, με καμία ερωτική σκηνή. Το ίδιο όνειρο, κάθε νύχτα. Εμένα να της φιλώ το κεφαλάκι και εκείνη να ξεκουράζεται στο στέρνο μου.

Νας - Ατάλαντε φίλε μου, μας ακούς;

Σηκώνω το κεφάλι μου για να δω τρία ζευγάρια μάτια να με καρφώνουν. Θεέ μου, θα γίνω και ρεζίλι.

Κάμερον - Ν-ναι, τι λέγαμε;

Νας - Θα παίξεις "Πες-βρες";

Με ρωτάει και τον κοιτάζω μπερδεμένος.

Κάμερον - Τι είναι πάλι αυτό;

Νας - Παιχνίδι απλών γνώσεων, μην αγχώνεσαι. Αφού έβγαλες το δημοτικό θα ανταπεξέλθεις. Εξάλλου, έχεις και την γειτόνισσα σου στην ομάδα σου.

Γυρίζω να κοιτάξω την Ζωή και εκείνη χαμογελάει. Ε, ας παίξω τότε!

[…]

Ζωή - Οι "Κούκλα και ο Νας" είστε έτοιμοι για αυτόν τον γύρο;

Ρωτάει και οι άλλοι δύο κουνάν καταφατικά τα κεφάλια τους.

Ζωή - Πείτε μας δέκα πρόσωπα από την σειρά "Friends".

Κάμερον - Με δουλεύεις; Σε εσάς πέφτουν πανεύκολα και σε εμάς πέφτει "Πείτε δέκα αστροφυσικούς", "Πείτε τις ονομαστικές γιορτές στον Δεκέμβρη";

Παραπονιέμαι και η Ζωή γελάει. Οι φίλοι μας όπως είναι εμφανές βρήκαν όλες τις απαντήσεις. Μας έχουν ξεσκίσει αλλά δεν βαριέσαι. Όποιος χάνει στο "Πες-βρες" κερδίζει στην αγάπη.

Ξανθή - Οι "Γείτονες" είστε έτοιμοι για αυτόν τον γύρο;

Κάμερον - Που και να μην ήμασταν.

Νιώθω την αγκωνιά της Ζωής στο πλευρό μου και μαζεύομαι ελαφρά. Άουτς;

Νας - Πείτε μας πρωταγονιστές της ταινίας "The neighbor".

Χαμογελάω πονηρά όσο βλέπω την Ζωή δίπλα μου να σκέφτεται ονόματα ηθοποιών.

Κάμερον - Κάμερον Ντάλας, Τζένι Λόρεν, Άντριαν Μπους, Φρίντα Μέρφι, Τζόι Μπιλάντες, Ντέμι Χιού, Πατρίσια Σάντερς και… Λεονάρντο Θίοντορ;

Έβλεπα τον Νας να πατά κάθε όνομα στην οθόνη του κινητού του και τη Ξανθή να με κοιτά ύποπτα.

Νας - Ναιπ, όλα σωστά. Μπράβο φίλε, τους θυμάσαι όλους.

Η Ξανθή κοιτάζει τον κολλητό μου τώρα, το μωρό μου δεν έχει πάρει χαμπάρι ακόμα τίποτα. Γυρίζει να με κοιτάξει και μου χαμογελά.

Ζωή - Η αγαπημένη σου ταινία;

Ρωτά ανυποψίαστη και εγώ γελάω λίγο. Με τον αντίχειρά μου χαϊδεύω το απαλό μαγουλάκι της.

Κάμερον - Πρωταγονιστώ σε αυτή τη ταινία.