Πέρασαν μέρες πολλές, έτσι; Μια που ήμασταν σε εκείνο το event παραμονή του Αγίου Βαλεντίνου, μια που ο Έλβις φίλησε και ισοφάρισε με την Αλίσια και μια που βρεθήκαμε στα ξαφνικά ένα μήνα αργότερα να τους κοιτάμε στην καφετέρια, με τα ρολά κανέλας και τα κέικ με τα περίεργα γλάσα δίπλα από τα ροφήματά τους.

Εκείνη κοιτούσε μια αίτηση για ένα πανεπιστήμιο λίγο πριν την στείλει και εκείνος έγραφε ένα μέιλ σε έναν συνάδελφο του σχετικά με κάτι πληροφορίες που ήθελαν στην εταιρεία.

Όμως, ίσως θα έπρεπε να ανατρέξουμε πίσω, μερικές εβδομάδες πριν, σε εκείνο το βράδυ που και οι δύο κατέρριψαν όλα τα αιχμηρά λόγια τους.

Πρώτα λεπτά της δέκατης τέταρτης του Φλεβάρης και η Αλίσια προχωρά στο πλάι του Έλβις μέσα στην μεγάλη αίθουσα. Η μπαργούμαν πίσω από την μπάρα πρέπει να είναι και η μόνη που κατάλαβε κάτι σχετικά με αυτήν την ολιγόλεπτη θα έλεγε κανείς απουσία τους. Χασκογέλασε και λίγο μα έπειτα γύρισε στην δουλειά της. Να μια ωραία εμπειρία που θα συζητήσει με τον σύντροφο της αφού γυρίσει από Τσεχία.

Ξεφύγαμε; Ναι, άλλο βιβλίο ετούτο.

Ο Έλβις και η Αλίσια λοιπόν ενσωματώθηκαν στο σύνολο του κόσμου που είχε απομείνει και τραγουδούσαν υπό την μουσική που ο ντι-τζέι είχε επιλέξει με εξαιρετική προσοχή για εκείνη την μέρα. Βέβαια λίγο αργότερα, γύρω στη μία παρά κάτι, ο τύπος αποφάσισε να βάλει μια πλέιλιστ εκ διαμέτρου αντίθετη από εκείνη που τον είχαν δασκαλέψει, αλλά μέσα στα ποτά και στον χαμό, κανένας δεν νοιάστηκε.

Ο Έλβις χόρευε από εδώ, χόρευε από εκεί μα πάντα περιτριγύριζε την Αλίσια η οποία κοκκίνιζε κάθε που εκείνος την έπιανε από την μέση ή μπορεί να την έκανε γρήγορη στροφή. Την ισορροπία της δεν την έχασε ούτε στιγμή, πράγμα ευχάριστο. Ωστόσο, ο Έλβις, από τις πολλές στροφές που τον έκανε ένας τύπος, ινφλουένσερ μεγάλος, πήγε να πέσει και εννοείται πως εκείνη την στιγμή, η πανούργα συγγραφέας τον έσπρωξε στην αγκαλιά της Αλίσια.

Κανένας, και πάλι, δεν κατάλαβε τίποτε.

Θα ήταν περίεργο, να καταλάβαιναν πως στην εκδήλωση κατά του Αγίου Βαλεντίνου, εκείνοι φαίνονταν ερωτευμένοι. Βέβαια, ουδείς θα έδινε δεκάρα. Ειλικρινά, την εταιρεία με τις σοκολάτες την ένοιαζε μονάχα η ευημερία του πρότζεκτ ενώ οι ινφλουένσερς πέρασαν ένα όμορφο βράδυ με δωρεάν ποτά και σνακ. Έκανα και πέντε με έξι στόρι ο καθένας και όλα καλά.

Τύπου, ειλικρινά, δεν ενδιέφερε κανέναν.

Αλλά καλύτερο να είναι διακριτικοί.

«Έλβις. Συγκεντρώσου και μην κάνεις άλλες στροφές.»

«Μάλιστα, μαμά!»

Αυτό, ίσως σε κάποιο σκοτεινό μέρος αυτού του βιβλίου θα μπορούσε να είχε γίνει εξαιρετική σκηνή για μετάβαση σε άνω των δεκαοχτώ φάση αλλά εδώ, η συγγραφέας αποφασίζει να βάλει ένα χαμόγελο στο πρόσωπο της Αλίσια καθώς τον βλέπει να χορεύει άτσαλα με τον ινφλουένσερ από πριν και να κάνει κι άλλες κι άλλες κι άλλες στροφές.

Ωστόσο εκείνο το άγχος να μείνουν μόνοι τους την άγχωνε πολύ, αν θες να ξέρεις.

Και ούτε χρόνο να το σκεφτεί στο αμάξι είχε γιατί ο Έλβις αποφάσισε πως ζαλίζεται για να οδηγήσει οπότε η κοπέλα, γύρω στις τρεις και κάτι που έσπασε το πάρτι, αφού φόρτωσε στο αμάξι του αγοριού όσα δωράκια είχαν μείνει αλλά και αναμνηστικά διακοσμητικά που ζήτησε να πάρει, μπήκε στην θέση του οδηγού και προτού βεβαιωθεί πως φοράνε ζώνη, το κάθισμα είναι εντάξει όπως και οι καθρέφτες, πήρε βαθιά ανάσα και γύριζε το κλειδί στην μίζα.

Ο Έλβις χαμογέλασε. «Δεν σε ρώτησα ποτέ αν οδηγείς αυτόματο ή με κιβώτιο.»

Η Αλίσια γέλασε νευρικά. Τον κοίταξε και πίεσε κι άλλο τον συμπλέκτη για να σταματήσει το ρημάδι το τρέμουλο. «Θυμάμαι λίγα πράγματα από τις ταχύτητες αλλά θα δείξει.»

«Καλή τύχη με αυτό.»

Ξεκουράζει το κεφάλι του στο μαξιλάρι του καθίσματος και δεν λέει τίποτα στις πρώτες πέντε φορές που το αμάξι της σβήνει. Ε ρε στιγμή που βρήκε να μάθει ξανά να μάθει με αυτόματο κι αυτή!

«Άκου, αν είναι να χαλάσουμε την μπαταρία του αμαξιού, άστο, κατεβαίνουμε, παίρνουμε ταξί και πάμε σπίτια μας.»

Η Αλίσια εκεί το πήρε απόφαση να μην της σβήσει ξανά το αμάξι και μετά από την επόμενη και τελευταία φορά που ξέχασε να πατήσει γκάζι κι άφησε συμπλέκτη, τελικά βγήκε ασφαλώς στους δρόμους της πόλης.

Στο αμάξι έπαιζε ένα τραγούδι από το στικάκι του Έλβις αλλά εκείνη δεν είχε μυαλό να το σκεφτεί, είχε δεκατέσσερα μάτια στον δρόμο, ενώ εκείνος ακόμη ζαλιζόταν από τις σβούρες και το ποτό. Ωστόσο, άνοιξε λίγο το παράθυρο του αυτοκινήτου, ένιωσε το κρύο να του χτυπά το πρόσωπο σαν άλλος Γουίλ Σμιθ στα Όσκαρ –σχόλιο από το μέλλον– και στάνιαρε γρήγορα.

Οπότε για την υπόλοιπη διαδρομή αποφάσισε να απολαύσει την Αλίσια που οδηγούσε αγχωμένη, με την άκρη της γλώσσας της να εξέχει από τα σφιχτά κλειστά χείλη της και τα ορθάνοιχτα μάτια της να του προκαλούν μικρά διάσπαρτα γελάκια.

Δεν τρέχει, δεν παραβιάζει τίποτε, δεν κάνει απερισκεψίες και δεν απαντά στις ερωτήσεις του σχετικά με το δίπλωμά της. Βέβαια, μέχρι να φτάσουν κοντά στο σπίτι του, την στιγμή που βρήκε να παρκάρει, τον αγριοκοίταξε, ανασήκωσε το φρύδι της και του έκανε νόημα να ησυχάσει γιατί τώρα ήρθε μια ιερά δύσκολη στιγμή.

Πήρε μια πρώτη βαθιά ανάσα. Πήρε και μια δεύτερη. Η τρίτη ήταν του θάρρους και η τέταρτη για να καλύψει τον χρόνο μεταξύ της όπισθεν και της στροφής του τιμονιού.

Μα είναι δυνατόν να είναι τόσο όμορφη; Ο καθένας τον χαβά του.

Άσε που είναι εντελώς σέξι να βλέπεις γυναίκα να οδηγεί. Ε λοιπόν, όταν η Αλίσια σήκωσε χειρόφρενο και έσβησε το αμάξι, ο Έλβις ξεκίνησε να αγχώνεται. Έφτασαν σπίτι του και από εκεί είπε η Αλίσια θα έπαιρνε ταξάκι αλλά ο νεαρός πανέξυπνος νέος με τα μπουκλάκια του και άδειο πρόσωπο του από τα γυαλιά του, απλώς δεν μπορούσε να το δεχτεί.

«Είτε θα σε πάω εγώ είτε απλά θα μείνεις εδώ. Ταξί τέτοια ώρα δεν θα πάρεις.» Ναι, ανησυχεί. Αλλά περισσότερο θέλει να μείνει μαζί του.

«Τώρα που το πάρκαρα δεν το βγάζεις με τίποτα.» Μουσίτσα και εκείνη, επέλεξε το σωστό.

Ο Έλβις της χαμογέλασε και την ενημέρωσε πως τα πράγματα από το αμάξι θα τα κουβαλήσουν την επόμενη μέρα, πουρνό-πουρνό. Και θα έπρεπε να ήμασταν από μια μεριά να δούμε την έκφραση της Αλίσια όταν εκείνος πέρασε το χέρι του δειλά στους ώμους της κι εκείνη έγινε πιο κόκκινη από το φόρεμά της.

Όλο αυτό θα είχε εξελιχθεί πολύ άβολα αν η κοπέλα δεν είχε ακουμπήσει το κεφάλι της στο σώμα του οπότε όλα τα υπόλοιπα έγιναν σιωπηλά. Εκείνος της έκανε νόημα να περάσει και την άφησε να βγάλει πρώτη τα παπούτσια της. Το μπάνιο ήξερε που ήταν για να ξεβαφτεί και της έδωσε και πιτζάμες αν θέλει να αλλάξει.

Βγαίνοντας από το μπάνιο, η κοπέλα ήταν έτοιμη να κοιμηθεί αλλά το χτυποκάρδι στο στέρνο της βλέποντας τον χωρίς μπλούζα έτοιμο να βάλει εκείνη της δικής του πιτζάμας την έκανε να μην δειλιάσει.

Ε μικρά παιδιά δεν ήταν.

Και στα σίγουρα ένιωθαν και οι δύο το ίδιο κάψιμο.

Η Αλίσια απλώς έκανε πρώτη την κίνηση να τον πλησιάσει και να τον φιλήσει. Τώρα δεν μετρούσαν σκορ, τώρα απλώς είχε μηδενίσει το κοντέρ και δεν ξαναασχολήθηκαν με την πρωτιά κανενός. Η Αλίσια λοιπόν, σηκώθηκε ελάχιστα στις μύτες και τον φίλησε απαλά. Κοκκίνησε πάλι. Τι θα γίνει με αυτή την δουλειά κουκλίτσα μου;

Και ξαναλέω, αν δεν είχε γείρει το κεφάλι της προηγουμένως στο κορμί του τώρα τα πράγματα θα ήταν άβολα αλλά ο Έλβις τύλιξε τα χέρια του στην μέση της και ευχαριστήθηκε εκείνη την χημεία ανάμεσά τους. Δεν μπορεί να την εξηγήσει πάντως. Δεν είναι αυτή η συνηθισμένη, δεν μπορεί να συγκριθεί με άλλη που είχε στο παρελθόν. Εδώ μοιράζονται έναν έρωτα κόντρα στο μίσος για έρωτα, είναι πιο... ξεχωριστό.

Είναι κάτι πιο δικό τους. Με άλλη δεν θα νιώσει έτσι, με άλλον δεν θα το ζήσει έτσι.

Η Αλίσια απομακρύνεται πρώτη. «Θέλω να πιώ λίγο νερό, να σου φέρω;»

Ο Έλβις γνέφει. Και όπως εκείνη πάει στην κουζίνα, εκείνος τρέχει στο δωμάτιό του να βρει εκείνο το πακέτο προφύλαξης που είχε αγοράσει τις προάλλες στο φαρμακείο αλλά δίχως βλέψεις τέτοιες. Τα είχε σε προσφορά, δεν τα χάνεις αυτά. Εν πάσει περιπτώσει, βρέθηκαν να είναι χρήσιμα οπότε όταν η Αλίσια γύρισε στο σαλόνι με δύο ποτήρια νερό και είδε το κουτί διακριτικά ακουμπισμένο σε μιαν άκρη, ανακουφίστηκε.

Ήπιαν το νεράκι τους, πήγε η κοπέλα να φύγει αλλά ο Έλβις πήρε τα ποτήρια από το χέρι της, τα άφησε κάπου άσχετα και έπειτα την φίλησε και πάλι.

Για όποιον κρατάει σκορ, κακώς πρώτον, αλλά δεύτερον, ισοφάρισαν ξανά.

Την έσφιξε κοντά του και πίεσε το κάτω μέρος της μέσης της. Δεν μπορεί να μην τον νιώθει η κοπέλα, επίτηδες το κάνει ο άτιμος για να πάρει μια τελική έγκριση.

Η Αλίσια λοιπόν, αποφασίζει να αναστενάξει μέσα στο φιλί τους, για να του δώσει το πράσινο φως. Την σήκωσε, άρπαξε και τα προφυλακτικά στην διαδρομή για το δωμάτιο και έπειτα έπεσε ήρεμα από πάνω της.

Δεν ήξερε πόσο καιρό απείχε από την φάση αλλά δεν τον ενδιέφερε γιατί κι αυτός δεν ήταν καλύτερος. Οπότε απλώς την φιλά συνεχόμενα και την αφήνει να βγάλει μόνη της το παντελόνι της.

Έμειναν δίχως ρούχα έπειτα από λίγο και ο Έλβις αποφάσισε να μην καθυστερήσει αυτό που θέλουν και οι δύο. Στην πρώτη διείσδυση, η Αλίσια κρατήθηκε από πάνω του πιο σφιχτά ενώ εκείνος αναστέναξε μέσα στα χείλη της. Στην επόμενη δεν χαλάρωσε το κράτημά της, ενώ στις άλλες τρεις ξεκίνησε να το ευχαριστιέται όπως κι εκείνος.

Το φιλί του διακόπηκε αλλά συνεχίστηκε λίαν συντόμως, όταν η Αλίσια, σε μια έντονη κίνηση του, άφησε ένα μικρό επιφώνημα πόνου. Και έπειτα, η συγγραφέας αποφάσισε να αποχωρίσει από την σκηνή, να κλείσει πόρτες, κουρτίνες, παράθυρα και να αφήσει την Αλίσια και τον Έλβις στην στιγμή τους, να ευχαριστηθούν αυτό το τόσο ξεχωριστό συναίσθημα που μεταξύ τους, έτσι ερωτευμένοι, έμοιαζε πολύ πιο όμορφο από όσο θυμούνταν.

Οπότε τώρα, μάλλον είναι καλή ώρα να γυρίσουμε στο παρόν. Ένα μήνα μετά, όπου ο Έλβις και η Αλίσια βρίσκονται στην καφετέρια.

Εκείνος έχει πάρει τσάι με φρούτα του πάθους, το συνοδευτικό είναι κέικ πορτοκαλιού με γλάσο λευκής σοκολάτας και σταγόνες μαύρης, ενώ η Αλίσια πήρε καφέ φίλτρου με άρωμα καραμέλας, με συνοδευτικό μπράουνι σοκολάτας με δυόσμο.

Κάθονταν δίπλα δίπλα, κοιτούσαν κάτι ξεχωριστά ο καθένας στο κινητό ή τον υπολογιστή του και η σιωπή δεν ήταν άβολη αλλά αυτή που χρειαζόταν.

Η Αλίσια σήκωσε το βλέμμα της πρώτη, αφήνοντας το κινητό της στο τραπέζι. Ο Έλβις τελείωνε με το μέιλ εντός ολίγου οπότε είχε κάποιο χρόνο για να τον παρατηρήσει, όπως κάθε φορά. Αυτός ο μήνας που πέρασε ήταν περίεργος, ήταν διαφορετικός αλλά ήταν τόσο, μα τόσο ευχάριστος.

Το πρότζεκτ με τις σοκολάτες και τον Άγιο Βαλεντίνο ολοκληρώθηκε επιτυχώς, βάζοντας στους λογαριασμούς τους πέρα από πολλούς ακόλουθους, αρκετά χρήματα. Έκλεισαν εισιτήρια για το Ποσιτάνο στην Ιταλία και συνέχισαν τις ζωές τους έπειτα σαν ένα νέο ζευγάρι σε αυτό τον κόσμο, με την μόνη διαφορά πως οι απόψεις για τον έρωτα δεν άλλαξαν.

Κάθονταν ο ένας δίπλα στον άλλον σαν να μην άλλαξε τίποτε με τις βόλτες τους τις πρώτες ημέρες. Απλώς ο Έλβις έσκυβε να την φιλήσει δίχως να πρέπει να σκαρφιστεί κάποια δικαιολογία και η Αλίσια κοκκίνιζε και δεν την ενδιέφερε αν θα το δει.

Αυτός ο μήνας λοιπόν ήταν πολύ όμορφος.

Θα ήθελε να του το πει αλλά δεν της βγαίνει. Οπότε απλώς τον φιλά όταν κλείνει τον υπολογιστή του και της χαμογελά.

«Για πες, τι είπε ο Λούκας για την παραίτηση; Το περίμενε;»

Η Αλίσια φάνηκε να σκοτεινιάζει. Θα της λείψει και ο Λούκας και η Μπέτι.

«Δεν του άρεσε η ιδέα. Είχα πει ότι θα φύγω αργότερα αλλά κατάλαβε πως με το πρότζεκτ δεν χρειάζεται να χαραμίζομαι στα εποχιακά. Και η Μπέτι μου ευχήθηκε απλώς καλή πρόοδο σε ό,τι κι αν κάνω.»

«Τους είχα συμπαθήσει πολύ η αλήθεια είναι, κρίμα είναι.»

«Να δω ποιος θα βρίζει του χρόνου στις αρχές του Φλεβάρη για τον Άγιο Βαλεντίνο. Χωρίς εμένα δεν θα είναι το ίδιο.»

Και η Αλίσια έχει δίκιο. Η Μπέτι δεν της είπε τίποτε περισσότερο από Καλή Πρόοδο γιατί αν ξεστόμιζε οτιδήποτε άλλο θα έκλαιγε γοερά και μετά από το δίωρο κουτσομπολιό με την κοπέλα σχετικά με το πρότζεκτ και την απροσδόκητη σχέση της με τον Έλβις, αυτό ήταν αχρείαστο. Ο Λούκας, από την άλλη, είχε κρατήσει το τηλέφωνό της και του χρόνου θα την καλούσε για να την τρολλάρει με το στόλισμα του μαγαζιού.

Εντάξει, ίσως και να το κράτησε για να της τηλεφωνήσει αν χωρίσει με τον Έλβις. Άλλο κι αυτό. Αν ήξερε ότι δεν ήταν τόσο δύσκολο να κερδίσει την καρδιά της μπορεί να είχε προσπαθήσει να την διεκδικήσει. Από ό,τι φαίνεται όμως ο νεαρός ήταν καλύτερος από εκείνον σε αυτό το κομμάτι οπότε θα του το δώσει και θα κάτσει στα αυγά του να περιμένει έναν πιθανό χωρισμό, αν και ταιριάζουν πολύ πανάθεμά τους!

Αν ποτέ χωρίσει με τον Έλβις, η Αλίσια θα πληγωθεί ανεπανόρθωτα. Ακριβώς το ίδιο κι εκείνος. Αν ο Έλβις χωρίσει με την Αλίσια, τότε θα πάψει να πιστεύει στον έρωτα στ' αλήθεια αυτή τη φορά.

Σε κάθε υποθετική περίπτωση υπάρχουν πολλές διέξοδοι.

Δεν έχει σημασία όποτε τίποτε από όλα αυτά γιατί είναι αγαπημένοι, ερωτευμένοι, ο ένας δίπλα στον άλλον, στην αγαπημένη τους καφετέρια να κουβεντιάζουν σιγανά και να ανταλλάσσουν φιλιά και ζεστές ματιές που και που.

Και κοιτώντας ο ένας τον άλλον δίχως ενοχές, έφτασαν μαζί στο συμπέρασμα πως τελικά, ο έρωτας δεν είναι τόσο κακός.

Βέβαια, η παράδοση, παράδοση· οι δεκατέσσερις του Φλεβάρη είναι μια αρκετά Κακή Μέρα για Έρωτες.

»«»«»«ΤΕΛΟΣ»«»«»«

Νταν νταν ντααααν! Φτάσαμε στο τέλος με ΑΙΜΑ ΔΑΚΡΥΑ ΚΑΙ ΙΔΡΩΤΑ (βρείτε μου ένα βιβλίο που δεν το έχω αναφέρει αυτό, ΕΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΜΟΥ).

Ακούστηκαν με σειρά οι ηθοποιοί: Αλίσια, Έλβις, Λούκας, Μπέτι, συγγραφέας και κάπου κι ένας πρώην. Φακ γιου Λίαμ Αντόνιο!

Το λοιπόν, μια ακόμη μικρή ιστορία έλαβε τέλος κι αν θέλετε να ξέρετε αυτό το βιβλίο έκλεισε με Νίκο Οικονομόπουλο, Σώτη Βολάνη, Νίκο Κουρκούλη και Στέλιο Διονυσίου. Πέρασα πάρα πολύ όμορφα σε αυτό το μικρό ταξιδάκι και εύχομαι να περάστε και εσείς τόσο γαμάτα όσο εγώ. Πάμε στις καθιερωμένες ερωτήσεις μας τώρα;

Αγαπημένος χαρακτήρας; Τι θα του λέγατε αν τον είχατε μπροστά σας;

Αγαπημένη σκηνή;

Δύο λόγια που θα ήθελες να μου πεις πριν κλείσουμε; Α τίποτα; Καλά! Εγώ πάντως έχω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ για ακόμη ένα βιβλίο που του δείξατε αγάπη και που ήσασταν μαζί μου (ακόμη κι έτσι μικρούλι). Τα λέμε του χρόνου στις δεκατέσσερις Φλεβάρη με μπόνους κεφάλαιο, αλλιώς αν δεν έχω ιδέα απλά η Αλίσια και ο Έλβις σας αποχαιρετούν παντοτινά. Τα λέμε εμείς σε επόμενες δουλειές.

Σας Μισώ Όλους χιχι! ΣΑΣ ΜΙΣΩ ΟΛΟΥΣ ΠΟΛΥ!

-Φέικ Σίλβερ-