Αφού σήμερα έκλαψα, κοιμήθηκα και έφαγα μέχρι σκασμού, αυτό το βράδυ είμαι σε μεγάλα κέφια.

Η δυνατή μουσική με ξετρελαίνει, τα πολύχρωμα φώτα που στροβιλίζονται γύρω μου μου προκαλούν μια γλυκιά ζάλη και το ποτό .... έχει γίνει το οξυγόνο μου.

"Κούνα το μωρό μου!"

" Δεν ξέρεις πόσο με καυλώνεις!"

" Τί βόμβα είσαι σύ μάνα μου;!"

Οι ανδρικές φωνές γύρω μου όλο και αυξάνονται και το ηθικό μου είναι στα ύψη. Έχω βγει εκτός ελέγχου.

Κι ενώ η κατάσταση έχει ξεφύγει για τα καλά και οι μεθυσμένοι κόπανοι είναι έτοιμοι να σπάσουν το μαγαζί εγώ χορεύω πάνω στο μπάρ του καταστήματος, στο ρυθμό ενός αγγλικού τραγουδιού που δεν έχω ακούσει ξανά..

Σκύβω και ψιθυρίζω στο αυτί του barman. Εκείνος μου κλείνει το μάτι, απομακρύνεται και γυρίζει σχεδόν αμέσως με ένα μπουκάλι ουίσκι. Το αγαπημένο μου.

Το παίρνω και πίνω σχεδόν το μισό, μονορούφι. Νιώθω να καίγομαι
μέσα μου και χαμογελάω στην οικεία αίσθηση. Γαμώτο, το λατρεύω!

Το υπόλοιπο αλκοόλ το χύνω επάνω μου. Το υγρό ξεκινά βρέχοντας τα κατάμαυρα μαλλιά μου και φτάνει ως τις γόβες μου. Δεν μπορώ να αποφασίσω αν κάνει υπερβολική ζέστη ή κρύο εδώ μέσα αλλά κάτι με ενοχλεί βαθιά στο στήθος. Πρέπει να ξεφορτωθώ αυτή την ενοχλητική αίσθηση..

Κατεβαίνω στο πλήθος. Με ακουμπούν πολλά χέρια σε διάφορα σημεία. Αποφασίζω να πάω σε έναν γλυκούλη, νέο σχετικά, που με κοιτάζει εδώ και ώρα με τα πράσινα, φωτεινά μάτια του κάνοντας μου νοήματα από τον γωνιακό καναπέ.

Στην αρχή νόμιζα ότι μοιάζει
με τον Άλεξ αλλά όσο πλησιάζω η απογοήτευση που ζωγραφίζεται στο πρόσωπο μου είναι παραπάνω από εμφανής. Δεν έχουν καμία ομοιότητα. Απορώ με τον εαυτό μου...

Όπως και να έχει πηγαίνω κοντά του.

Τί σημασία έχει έτσι κι αλλιώς;

Του χαρίζω ένα παθιασμένο φιλί. Εκείνος δεν μπορεί να αντισταθεί μετά από αυτό, επιτίθεται στον λαιμό μου γλύφοντας και δαγκώνοντας. Φαίνεται να απολαμβάνει την γεύση από το ουίσκι στο δέρμα μου.

"Πάμε πάνω κούκλα;" Ρωτάει βαριανασένοντας και γνέφω.

[.....]

Σε λιγότερο από μία ώρα κατεβαίνω τις σκάλες και βρίσκομαι ξανά στο μπάρ ψάχνοντας για τον επόμενο. Έχω όρεξη σήμερα. Όσο προχωράω προς το βάθος σιγο τραγουδάω το'Fack you all the time' που παίζει από τα μεγάφωνα με φούλ μπάσο.

Το μάτι μου παίρνει δύο κορίτσια του μαγαζιού που τσακώνονται κοντά στην πόρτα. Ο άνδρας δίπλα τους φαίνεται να το απολαμβάνει και μαντεύω πως η διαμάχη γίνεται για αυτόν. Έλεος! Πόσο πιο χαμηλά να πέσουν πια;;

Σαν υπεύθυνη που είμαι για το μέρος πηγαίνω προς τα 'κει και τις χωρίζω.

"Άντε, διαλήστε το!" Φωνάζω για να ακουστώ μέσα από την δυνατή μουσική.

"Εγώ τον είδα πρώτη!" Παραπονιέται η μία.

"Εμένα θέλει όμως!" Υποστηρίζει η άλλη.

Ανταλλάσσουν μια δολοφονική ματιά
και αρχίζω να φορτώνω.

"Ή θα ξεκουμπιστείτε ΤΏΡΑ ή θα τα μάθει όλα ο Μπόρχες και θα γίνει της πουτάνας!!" Γκαρίζω γιατί μου έχουν σπάσει τα νεύρα.

Αντί να βγάνω λεφτά ασχολούμαι με αυτές τις τσουλίτσες του κώλου!

"Έ, κορίτσια, πάμε για τρίο;" Προτείνει ο άνδρας που στέκεται δίπλα τους.

Εκείνες γνέφουν και τον πιάνουν από το ένα μπράτσο η κάθε μία οδηγώντας τον πάνω. Μα καλά, γιατί δεν το έλεγε πιο πριν ο μαλάκας να βρώ κι εγώ την ησυχία μου;;

Στριφογυρίζω τα μάτια μου και φεύγω από κει.

Συνεχίζω να προχωράω προς το μπάρ. Θέλω να πάρω κάνα ποτάκι να στανιάρω τώρα γιατί συγχίστηκα.

Ξαφνικά κάποιος με αρπάζει τον καρπό και με κολλάει στον τοίχο. Αρχίζει να με φιλάει άγρια στον λαιμό και χουφτώνει τον κώλο μου με το ένα του χέρι ενώ με το άλλο κατεβάζει την τιράντα του λεοπάρ σουτιέν μου.

Το οποίο ελπίζω να μην μου
πέσει τώρα γιατί έχει μέσα τρία πενηντάρικα που έβγαλα με πολύ κόπο.

Τον παρατηρώ για λίγο πριν ανταποκριθώ στο άγγιγμα του. Έχει πλούσια καστανά μαλλιά και γκρι μεγάλα μάτια. Μόνο από την πίεση που ασκεί ο θώρακας του στον δικό μου καταλαβαίνω πόσο γυμνασμένος είναι. Φαρδιά πλάτη... έντονες γωνίες..

Γαμώτο, η Ομόνοια έχει υπέροχα κομμάτια! Αν το ήξερα θα είχα έρθει νωρίτερα..

LOUIS'S POV:

"ΓΑΜΗΜΈΝΕ ΜΑΛΆΚΑ! ΠΩΣ ΓΊΝΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΈΠΙΑΣΑΝ? "

"Κύριε εγώ .... " Πάει να πει ο άνδρας απέναντι μου.Έχει τρομοκρατηθεί.

"ΣΙΩΠΉ!! ΕΊΣΤΕ ΆΧΡΗΣΤΟΙ!!"

Κοπανάω την γροθιά μου στη γυψοσανίδα που έχει τοποθετηθεί για τοίχο στην μικρή αποθήκη, εκείνη σπάει κατευθείαν.

Είμαι τόσο εξοργισμένος που με δυσκολία αναπνέω. Πώς τους έπιασαν; Γαμώτο, η δουλειά ήταν στημένη και πέσαμε στην παγίδα σα μαλάκες! Προσπαθώ να σκεφτώ τι πρέπει να κάνω αλλά έχω θολώσει, Το μόνο που θέλω τώρα είναι να τα σπάσω όλα! Ξέρω ποιος πούστης ευθύνεται για αυτό και θα μου το πληρώσει!

"Περιτριγυρίζομαι από άχρηστους.."
Ψιθυρίζω περισσότερο στον εαυτό μου για να το συνειδητοποιήσω και περνάω το χέρι μου μέσα απ' τα μαλλιά μου. Περπατάω πάνω κάτω στον χώρο προσπαθώντας να ηρεμήσω.

Παρατηρώ τον μπάσταρδο που έχει ζαρώσει σε μιά γωνιά στην άλλη πλευρά του δωματίου. Τι χέστης!

Κλείνω μάτια μου σφιχτά. Όταν τα ανοίγω ξανά, οι σκιές είναι είναι εκεί.
Ελίσσονται στο δωμάτιο σαν χιλιάδες, μικρά, μαύρα φίδια. Ουρλιάζουν στο κεφάλι μου.

"Κύριε, αν με ακούσετε..." Λέει δειλά.

Αλλά δεν μπορώ να ακούσω τι λέει, τα αυτιά μου βουίζουν. Το μόνο που θέλω κοιτώντας τον είναι να ξεριζώσω το αναθεματισμένο κεφάλι του και να το κρεμάσω πάνω από το τζάκι μου.

"Ρούφους, Ρούφους..."

Λέω και τον πλησιάζω προσπαθώντας να φανώ ήρεμος. Ακουμπάω τον ώμο του.

Συνεχίζει να με κοιτάζει γεμάτος φόβο και δυσπιστία αλλά δεν απομακρύνεται.

Λάθος Κίνησή

Τον κοιτάζω απευθείας στα σκατά
που έχει για μάτια και μου έρχεται να γελάσω.

Βγάζω το όπλο από το πίσω μέρος του τζίν μου αστραπιαία και πατάω την σκανδάλη.

Ο εκκωφαντικός ήχος που ακούγεται όταν φεύγει η σφαίρα είναι το καλύτερο ναρκωτικό για μένα, εθίζομαι. Καλά, ίσως όχι το καλύτερο, όχι καλύτερο από εκείνη.

Ο Ντέιβιντ μπαίνει μέσα ανήσυχος.

"Τι συμβαίνει;" Ρωτάει ενώ αντικρίζει τα αίματα και το λιγοστό μυαλό που είχε ο μαλάκας σκόρπια στο πάτωμα.

"Ξεφορτώθηκα τα σκουπίδια" Απαντώ απλά.

Ύστερα γελάω. Τόσο δυνατά που πονάω.

Πριν λίγο ήταν ζωντανός. Τώρα νεκρός.

Η όλη κατάσταση είναι γελοία.

Ο Ντέιβιντ μένει να με παρατηρεί ανέκφραστος. Είναι συνηθισμένος στα ξεσπάσματα μου και δεν παραξενεύεται. Για αυτό τον κρατάω ζωντανό. Συν το ότι είναι ποιο πιστός κι απ' τον σκύλο μου.

"Πάλι τα ίδια ρε μαλάκα? Είναι ο τρίτος αυτή την βδομάδα!" Παραπονιέται όταν μου περνάει η κρίση.

"Καθάρισε" Διατάζω αδιάφορα.

"Τι να κάνουμε με όσους έπιασε η μπατσαρία;" Ρωτάει περιμένοντας διαταγές.

"Σκοτώστε τους. "

"Έχω ανθρώπους που μπορούν να κάνουν την δουλειά από μέσα" Με ενημερώνει.

"Τότε ειδοποίησε τους και μην σπαταλάς τον χρόνο μου" Έχω αρχίσει να νευριάζω με τον τρόπο του. Ξανά.

Πάει να φύγει και εγώ πηγαίνω στο γραφείο και ετοιμάζω οπλισμό. Τα χώνω όλα σε μια μαύρη τσάντα πλάτης και βγάζω την μπλούζα μου για να βάλω το αλεξίσφαιρο γιλέκο από μέσα. Όταν συνειδητοποιεί τι κάνω στέκεται στην πόρτα και με ρωτάει.

"Εσύ τι θα κάνεις;"

"Θα σκοτώσω τον Άλεξ King" Λέω απλά.

[......]

ΝΤΑΝ ΝΤΑΝ ΝΤΑΝ!!!

Οκ αυτό δεν το περιμένατε, έτσι;;;