Φεύγει από εκεί τρέχοντας. Δεν μπορεί να αναπνεύσει, οι τοίχοι την πλησιάζουν επικίνδυνα, σε λίγο θα την συνθλήψουν. Αφήνει ορθάνοιχτη την πόρτα να χάσκει πίσω της, βάζει φτερά στα πόδια της και εξαφανίζεται από το οπτικό του πεδίο στην στροφή του δρόμου.

"Άννα!" Νομίζει ότι ακούει τον Άλεξ να της φωνάζει.

Ή μπορεί και να το φαντάζεται.
Ίσως όλα στη ζωή της είναι μια άθλια φαντασίωση, ίσως όσα προηγήθηκαν να είναι τελικά ένα όνειρο. Ένας εφιάλτης.

Την κυνηγάει;

Δεν γυρίζει ούτε μια στιγμή να κοιτάξει πίσω της. Δεν προσπαθεί
να ξεφύγει από αυτόν, μάλλον περισσότερο να κρυφτεί από την αλήθεια. Μέσα της το ξέρει κι ας
το αρνείται.

Το μόνο που της φωνάζει το ένστικτο της είναι να τρέξει,να φύγει μακριά, να εξαφανιστεί από προσώπου γης αν γίνεται.

Σπρώχνει κόσμο, περνά στην απέναντι πλευρά του δρόμου χωρίς
να την νοιάζουν τα διερχόμενα αυτοκίνητα που της κορνάρουν με λύσσα.

Μόνο τα πόδια της βλέπει. Λευκά αθλητικά διαδέχονται το ένα το άλλο εναλλάξ με απίστευτη ταχύτητα, σχεδόν τέτοια όσο και οι χτύποι της καρδιάς της.

Δεν ξέρει για πόσο συνεχίζει το ίδιο τροπάριο η που πάει.

Νιώθει μέσα της κάτι έντονο, αποπνικτικό που πασχίζει σαν τέρας να βγεί προς τα έξω και να την κατασπαράξει. Κι από αυτό θέλει
να ξεφύγει και από τα πάντα.

Δεν ακούει τους ανθρώπους να μιλούν, δεν έχει προσέξει καν την βροχή που έχει αρχίσει δειλά να πέφτει στους δρόμους.

Όμως δυστυχώς, εσωτερικά, νιώθει.
Τόσο δυνατά, πολλά και μπερδεμένα. Όλα έχουν μπλεχτεί και στριφογυρίζουν στο κεφάλι της απειλητικά σαν σμίνος από άγριες μέλισσες, έτοιμες να της χειμίξουν,
δηλητηριάζοντας την.

Τόσα πολλά συναισθήματα για έναν άνθρωπο που δε συνηθίζει να αισθάνεται...

Φόβος. Οφείλει να το παραδεχτεί στον εαυτό της πως φοβάται όσα νιώθει.

Η ώρα περνά, ο ουρανός βρυχάται απειλητικά, η βροχή δυναμώνει.

Επιτέλους σταματά, έχοντας αφήσει πίσω την ιδέα του τόπου και του χρόνου.

Δεν αντέχει άλλο, τα πόδια της δεν την κρατούν πλέον, πέφτει στα γόνατα άτσαλα, γδέρνοντας τα.
Η αναπνοή δύσκολη, σχεδόν επίπονη.
Τα πνευμόνια γεμίζουν με αέρα απότομα, σε μια προσπάθεια να λάβουν το απαραίτητο οξυγόνο που ως τώρα δεν έχουν, πνίγεται, βήχει.

Στην πραγματικότητα δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον, δεν συνειδητοποιεί πως ανασαίνει, μόνο αισθάνεται πως σε λίγο θα εκραγεί, θα ανατιναχτεί, η έκρηξη θα είναι εκκωφαντική και όλα θα τελειώσουν.

"Η μητέρα σου γνώρισε την
Μπάρμπαρα λίγους μήνες αφού
ο Πίτερ την εγκατέλειψε. Ήταν τότε στο τελευταίο έτος στο πανεπιστήμιο, ενώ εκείνη σε άθλια κατάσταση με δύο μωρά στην αγκαλιά..

Γνωρίστηκαν εντελώς τυχαία, μα ενάντια σε κάθε λογική, ταίριαξαν.
Της είπε τα πάντα για το παρελθόν της και η μητέρα σου αντί να απομακρυνθεί έγινε έξαλλη μόλις άκουσε όσα της έκανε ο Πάρκερ.
Υποσχέθηκε μόλις πάρει το πτυχίο
της να αποδώσει δικαιοσύνη.
Ξέρεις, σπούδαζε.."

"....Δικηγόρος" ολοκλήρωσε τα λόγια του η Άννα με ένα ανεπαίσθητο, πονεμένο χαμόγελο.

"Όχι!" Φωνάζει πιάνοντας το κεφάλι της. " Φύγε, Φύγε, Φύγε!" Τσιρίζει, ουρλιάζει, ώσπου ο λαιμός της τραυματίζεται και κλείνει.

Καταλήγει να χτυπά τα χέρια της μανιασμένα στο βρόμικο τσιμέντο
του δρόμου.

Ένας κεραυνός τραντάζει τον χώρο, κάνοντας την να σωπάσει.

"Πάρε ανάσα γαμώ το φελέκι μου"

Σιγά σιγά ηρεμεί. Όχι το θηρίο μέσα της, αυτό συνεχίζει να βροντοφωνάζει
μα τουλάχιστον αρχίζει να αντιλαμβάνεται τα στοιχειώδη.

Ποιά είναι. Τι έγινε. Πού είναι.

Για την ακρίβεια δεν ξέρει που βρίσκεται.

Κοιτάζει ολόγυρα της.

Είναι σε ένα στενάκι, ανάμεσα σε δύο πολυκατοικίες πιθανόν. Κοντεύει να νυχτώσει, αλλά αμυδρά βλέπει ακόμα.
Ένας μεγάλος σκουπιδοτενεκές στο πλάι δεξιά, σπασμένα μπουκάλια και παλιές κούτες στα πλάγια του.
Δεν υπάρχει ψυχή ζώσα κοντά της.

Βρέχει καταρακτωδός. Νιώθει πόνο. Σωματικό. Τα πόδια της την πεθαίνουν από το πολύωρο τρέξιμο, αλλά και τα γόνατα της από τη βάναυση σύγκρουση τους με το πάτωμα. Ο θώρακας της διαμαρτύρεται έντονα.

Ανάμεσα στον θόρυβο από τις σταγόνες που πέφτουν μανιασμένα πάνω της μπορεί να αφουγκραστεί την άστατη αναπνοή και τον φοβισμένο χτύπο της καρδιάς της.

Αυτό μάλλον είναι καλό σημάδι, σωστά;

Σηκώνεται όρθια στιριζόμενη στον ξεθωριασμένο τοίχο, καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια, ενώ το τρέμουλο συνταράσσει το κορμί της. Τα ρούχα κολλάνε στο σώμα, το κρύο τρύπα τα κόκαλα.

"Ήρθαν κοντά, την βοηθούσε με τα παιδιά κι ας έβλεπε πως δεν τα ήθελε.
Η μητέρα σου πίστευε βλέπεις πως υπάρχει καλό σε όλους τους ανθρώπους. Είχε αρραβωνιαστεί με έναν μπάτσο εκείνο τον καιρό, τον Άντριου Τζόρνταν. Τον αγαπούσε. Ζούσε στην μικρή της φούσκα
και όλα ήταν τέλεια. Αφού πήρε το πτυχίο, κάτι μήνες αργότερα, ανέλαβε να βοηθήσει την Μπάρμπαρα όπως της είχε υποσχεθεί. Έκαναν πολλές πρόβες τι θα πει στο τμήμα. Την μέρα που θα πήγαινε η Μάριον να την πάρει για να πάνε εκεί, λίγο πριν φύγει από το σπίτι δέχθηκε ένα τηλεφώνημα. Ο αριθμός άγνωστος. Την απείλησαν με την ζωή του Άντριου να μην ασχοληθεί με την υπόθεση αλλά δεν το πήρε στα σοβαρά. Μισή ώρα αργότερα, ενώ οι δύο γυναίκες βρίσκονταν ήδη έξω από το τμήμα το τηλέφωνο της μητέρας σου χτύπησε για δεύτερη φορά. Από το νοσοκομείο. Ο πατέρας σου είχε ένα «ατύχημα» με το αυτοκίνητο, τα φρένα «χάλασαν» και τραυματίστηκε σοβαρά. Έζησε όμως. Μετά από δύο μήνες σε καταστολή συνήλθε. Φυσικά
εκείνη παράτησε την υπόθεση κατατρομαγμένη. Δεν είπε όμως ποτέ τον λόγο στην Μπάρμπαρα. Απλά της
άφησε ένα ποσό για τα παιδιά πριν εξαφανιστεί. Έπεισε τον Άντριου να φύγουν στο εξωτερικό. Αμερική. Από εκεί δεν καταγόταν η Μάριον;"

Την ρωτάει ο Άλεξ και γνέφει αμέσως θετικά για να συνεχίσει.

"Παντρεύτηκαν και έμειναν εκεί για δέκα χρόνια περίπου. Δεν του είχε πει ποτέ ως τότε ότι το ατύχημα του δεν ήταν ατύχημα. Τον ήξερε καλά και φοβόταν πως θα θελήσει να ψάξει την υπόθεση."

Ο κάδος με έναν εκκωφαντικό θόρυβο τινάζεται λίγα μέτρα μακριά της. Τον κλοτσαει με μανία, μία, δύο, τρεις φορές.

"Σταμάτα! Αρκετά!" Φωνάζει ξανά με την ήδη σπασμένη φωνή της.

Τι πρέπει να κάνει τέλος πάντων για να σταματήσει το καταραμένο το μυαλό να σκέφτεται;

Τραβάει τα μαλλιά της λες και θέλει
να τα ξεριζώσει. Και όντως μερικές ξανθές τρίχες μένουν στις παλάμες της. Τις κοιτάει σχεδόν με αηδία,
κουνάει νευρικά τα χέρια ώσπου να φύγουν. Τις σιχαίνεται, δεν είναι εκείνη, ούτε αυτό το αδύναμο, κοριτσάκι είναι.

Αλλά τελικά πια σκατά είναι στ'αληθεια;

Δεν κλαίει, όχι,η βροχή είναι που μουσκεύει το πρόσωπο της. Δεν κλαίς Άννα γαμώτο σου..Δεν κλαίς..

Σκατά.

Κοιτάζει κάτω. Τώρα στέκεται ακριβώς πάνω από τα σπασμένα μπουκάλια. Νιώθει μιανενόχληση. Γυρίζει το παπούτσι της ώστε να βλέπει τη σόλα. Ένα γυαλί έχει διαπεράσει τον πάτο του. Το βγάζει
απότομα. Είναι ελαφρός κόκκινο στην άκρη του.

Κανένας πόνος. Η μάχη γίνεται από μέσα.

Τόσα συναισθήματα.. ζαλίζεται, δεν άντεχει, δεν τα ξεχωρίζει καν.

Διάλεξε ένα. Φαντάζεται τον Λούις να της λέει. Η τρέλα πλησιάζει.

Παράτερα, ένα λειψό κομμάτι καθρέφτη. Το πιάνει τρέμοντας, η βροχή θολώνει το είδωλο της.
Τον σκουπίζει, καρφώνει τον ίδιο της τον εαυτό στα μάτια, μα σε πολύ λίγο η αντανάκλαση της έχει χαθεί ξανά πίσω από χοντρές σταγόνες νερού.

Αυτό που αντίκρισε δεν μπορεί να είναι εκείνη..

"Κοίτα πως σε έχει κάνει.." ψυθιρίζει στο θολωμένη, αιχμηρό αντικείμενο που κρατά. Μιλώντας ουσιαστικά στην ίδια. Ο Άλεξ στο μυαλό της την κοιτά ανέκφραστος. Αυτός φταίει.
Για όλα.

Μίσος. Επιλέγει το μίσος.

Και θα τα κάνει όλα πουτάνα.

(.....)

Στο λεωφορείο όλοι την κοιτούν περίεργα. Μια κοπέλα, λες και βούτηξε στην πισίνα με τα ρούχα, τα μαλλιά κολλάνε στην πλάτη, η φούστα διαγράφει σχεδόν τα πάντα και
το αμάνικο πουκάμισο έχει γίνει διάφανο. Τρέμει ελαφρά, έχει μώλωπες στο μπράτσο, στους καρπούς, γρατσουνιές στα γόνατα
και κάτω από το ένα λευκό
σνικερ της έχει σχηματιστεί μια
μικρή κόκκινη λιμνούλα.

Εκείνη κάθεται απλά στην θέση της, φαινομενικά ατάραχη και κοιτά ευθεία μπροστά, πλήρως ανέκφραστη, με ίσια πλάτη, τα σκασμενα χείλη της σε μια ευθεία γραμμή. Δεν κινείται καν, ένας νεαρός που την παρατηρεί με περιέργεια από τα απέναντι καθησματα θα ορκιζόταν πως δεν την είδε να βλεφαρίζει ούτε μια φορά.

Οι κινήσεις της είναι σχεδόν ρομποτικές καθώς πατά το κουμπί του στοπ, κατεβαίνει και κατευθύνεται στον προορισμό της.

Τα βήματα της αποφασιστικά
φτάνουν έξω από το γνωστό κτίριο, ανεβαίνουν τα σκαλιά σταματούν για λίγο στην μεγάλη πύλη.

Κηφισιά. Πολυεθνική Εταιρεία Κρίσταλ. Εισαγωγές - Εξαγωγές.

Οι σεκιούριτι την κοιτούν εξίσου περίεργα. Έχει σχεδόν σκοτεινιάσει.
Τί δουλειά μπορεί να έχει στην εταιρεία τέτοια ώρα; Ειδικά αφού
δεν έδωσε σημεία ζωής την καθορισμένη ώρα εργασίας της
το πρωί.

Χαμογελάει μόλις περνάει τις πόρτες και μπαίνει στο εσωτερικό του κτηρίου. Ήταν σίγουρη πως ο Κίνγκ δεν θα είχε ειδοποιήσει τους δικούς του για εκείνη. Τί να πει άλλωστε; Εγώ ο σπουδαίος αρχηγός σας που τυφλά εμπιστεύεστε την ζωή σας μίλησα στην γκόμενα του χειρότερου εχθρού
μας, της είπα τα πάντα για το
παρελθόν και τώρα κινδυνεύουμε όλοι; Τα σκάτωσα;

Φυσικά και θα θέλει να διαχειριστεί την κατάσταση ο ίδιος προσωπικά.
Με απόλυτη μυστικότητα. Μαλακίες.

Συνειδητοποιεί πως ... μπορεί να προβλέψει τις κινήσεις του. Κατά κάποιον περίεργο τρόπο αντιλαμβάνεται τον τρόπο που σκέφτεται και λειτουργεί ως ένα σημείο.

Να την ανησυχεί αυτό;

Χαμογελάει. Αυτός θα έπρεπε να ανησυχεί βασικά. Ο προβλέψιμος στόχος είναι πάντα ένας εύκολος στόχος.

"Εκεί δεν γεννήθηκες Άννα; Στην Αμερική; Πες κι εσύ κάτι ρε γαμώτο!"

Ξεφυσά. "Ναι, ναι, ναι. Απλά συνέχισε να μιλάς, οκ; Εγώ είμαι αυτή που πρέπει να θυμώνει εδώ πέρα!"

Κουνάει το κεφάλι νευρικά, λες και αυτό θα αποδιώξει την σκέψη.

Η εταιρεία φυσικά είναι άδεια
τέτοια ώρα. Ο,τι πιο βολικό.

Περπατά στην τεράστια αίθουσα υποδοχής, τα βήματα της αντιχούν
τρομακτικά ενώ χτυπώντας στους τοίχους γυρίζουν πολλαπλασιασμένα στα αυτιά της.

Μπαίνει σε ένα από τα γυάλινα ασανσέρ στην άλλη πλευρά του χώρου όπως και την πρώτη φορά που πάτησε το πόδι της εδώ μέσα.

Αρχικά ανεβαίνει στο έκτο όροφο για να πάρει ό,τι δικό της έχει απομείνει στο γραφείο που μέχρι χθες
«εργαζόταν».

Είναι πράγματι φοβερό το ποσό γρήγορα μεταβάλλονται οι καταστάσεις.

Ησυχία παντού. Οι διάδρομοι σκοτεινοί από άκρη σ' άκρη.
Τα πόδια της σταματούν από
μόνα τους στην αρχή του. Θυμώνει
με τον εαυτό της.

"Λίγο σκοτάδι είναι απλά παλιό - δειλή" Λέει με απαξίωση και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα ξεκινά να διασχίζει τις πόρτες δεξιά και αριστερά της σχεδόν τρέχοντας"

Φτάνει στον δικό της χώρο και ανοίγοντας γρήγορα την πόρτα
πηγαίνοντας κατευθείαν στο γραφείο, χωρίς να κοιτάξει γύρω της.

Παίρνει μια πρόχειρη σακούλα από
το κάτω συρτάρι, βάζει μέσα με βιαστικές κινήσεις κάθε τι που της ανήκει.

Ένας σουγιάς, κολλημένος με ζελοτέιπ
κάτω από το έπιπλο, τοποθετημένος ακριβώς στο σημείο που από πάνω του θα βρισκόταν ακουμπισμένο το δεξιό της χέρι εάν καθόταν στην καρέκλα της.

Ένα πακέτο τσιγάρα, -του οποίου την ύπαρξη είχε ξεχάσει- , ο αναπτήρας της. Τέλεια. Αυτόν θα τον χρειαστεί σύντομα.

Μια τσαλακωμένη φωτογραφία του πατέρα της.

Εκεί σκαλώνει.

"Όσο έλειπαν οι γονείς σου τα πράγματα στην Ελλάδα δεν πήγαν πολύ καλά..η Μπάρμπαρα μετά τον πρώτο χρόνο που έφυγαν αποφασισε πως δεν άντεχε άλλο τα παιδιά της.. τα άφησε έξω από ένα ορφανοτροφείο. Ήμουν δυο χρονών σχεδόν. Ύστερα άρχισε να ψάχνει τρόπους για να εκδικηθεί τον Πίτερ μόνη της. Είχε πάθει ψύχωση, ήθελε να τον κάνει να πληρώσει. Πήγε και συνεργάστηκε με τον χειρότερο εχθρό του. Τον Κίνγκ.
Δεν ξέρω που διάολο τον βρήκε.
Μάζεψε στοιχεία με κίνδυνο της ζωής της. Για τις βρωμοδουλιες του..για ό,τι μπορούσε..και φυσικά ο Κίνγκ, αφού την εμπιστεύτηκε δεν είχε εννοείται κανένα πρόβλημα να την θυσιάσει για τον σκοπό του. Βασικά είχαν και οι δύο ένα κοινό σκοπό όπως καταλαμβάνεις...να καταστρέψουν τον Πάρκερ. Αμ.. Από την άλλη... ήταν ο Άντριου Τζόρνταν. Που είχε εξαφανιστεί στο εξωτερικό"

Την κοιτάζει σχεδόν με λύπηση.

"Ξέρεις Άννα, ο πατέρας σου δεν
ήταν και τόσο αθώος όσο νομίζεις"

"Βγαις από το μυαλό μου καταραμένε"
Ψυθιροφωνάζει η Άννα ακουμπώντας τα χέρια στο γραφείο και κλείνοντας τα μάτια της σφιχτά. "Θα σε κάψω... όλους θα σας κάψω"

Ξάφνου τινάζεται όρθια, καθώς μια φωνή βιάζει την απόκοσμη σιωπή.
Κοκαλώνει. Κάποιος στέκεται ακριβώς από πίσω της.

"Δεσποίνης Κριστόφ;"

[......]

Ουφ! Τρεις φορές άλλαξα αυτό το κεφάλαιο ώστε να με ευχαριστεί η απόδοση του διηγήματος προς τον αναγνώστη! (Παρόλο που έχω γράψει εδώ και καιρό την ιστορία)

Τελικά νομίζω ότι βγήκε ικανοποιητικό🙃

Νοτ;;

See you soon 🌹🌹