~Ένας μήνα αργότερα~

LOUIS'S POV

Τα πράγματα πίσω στην πατρίδα πάνε κατά διαόλου. Ένας μπάσταρδος
καίει τις αποθήκες μου, την μια
μετά την άλλη. Μιλάμε για ζημιά εκατομμυρίων. Και ξέρω πολύ
καλά ποιος είναι και τι ψάχνει.
Όμως δεν θα καταφέρει να βρει αυτό που αναζητά. Γιατί πολύ απλά κοιτάζει πάντα στα λάθος σημεία...

Ο Ντέιβιντ με πήρε τρελαμένος την πρώτη φορά, λέγοντας μου πως η αποθήκη έξω από τον Ωρωπό τυλίχτηκε στις φλόγες,, πως μόνο το τεθωρακισμένο γραφείο σώθηκε, πως κάποιος άνοιξε το θησαυροφυλάκιο,  τα χρήματα δεν έλειπαν. Και αυτό με ανησυχεί. Πήρε το στικάκι... έστω
από σπόντα... γιατί δεν πήγε στην αστυνομία; Τί θα το κάνει;

Γαμώ, μόλις έμαθα ότι έχει στα χέρια του αυτή την συνομιλία τρελάθηκα..
Έγινα έξαλλος, βγήκα εκτός εαυτού και έσπασα τα πάντα σ'εκείνο το δωμάτιο. Ο 'πατερας' μου έστειλε
δύο λακέδες να με ακινητοποιήσουν και μια τσούλα με σύριγγα μου κάρφωσε την ηρεμιστική στο λαιμό.

Τόσο δειλός πάντα...να έρθει ο ίδιος να με αντιμετωπίσει ούτε λόγος.

Πάλεψα πολύ να χτίσω αυτή την αυτοκρατορία..και δεν σκοπεύω
να μείνω κρυμμένος στο Vegas
βλέποντας την να καταστρέφεται.
Μπορεί να έπεσα στην ανάγκη του γέρου.. αλλά τόσο καιρό που είμαι κλεισμένος στην έπαυλη του προσπαθώντας να ΜΗΝ τον σκοτώσω, αποτελέσματα δεν είδα. Είπε πως θα τα έφτιαχνε όλα, αν έστελνα τα πολύτιμα σιδερικά του στην Ελλάδα..
Δεν είμαι όμως άνθρωπος που φημίζεται για την υπομονή του..
Κράτησα το δικό μου μέρος τις συμφωνίας. Η πρώτη παρτίδα με το
εμπόρευμα έχει περάσει τα σύνορα εδώ και μέρες, αλλά πράξεις απ'αυτόν δεν βλέπω.

Ένοιασου γέρο, και θα πληρώσεις όταν έρθει και σένα η ώρα σου. Οι  σκιές δεν ξεχνούν εύκολα.

Ο Ντέιβιντ δεν έχει σταματήσει να παίρνει τηλέφωνα..με ενημερώνει για κάθε καταστροφή αναλυτικά σαν καλός σκύλος που είναι..και παραπονιέται συνέχεια για την Άν..

Πριν φύγω τον έβαλα να μαθαίνει με τρόπο τις εξελίξεις στην εταιρεία και να με κατατοπίζει. Αλλά εκείνη λέει, αρνείται να δώσει αναφορά σ'έναν τυποτένιο ανθρωπάκο. Να μάθει λέει, ποια είναι η θέση του διαφορετικά θα μιλήσει μαζί μου και θα μου πει να του φυτέψω μια σφαίρα στο κεφάλι.

Μπράβο Άν. Αρχίζεις να μου μοιάζεις βλέπω....

Στην θύμηση της μορφής της το χέρι μου γλίστρησε από μόνο του μέσα στην φαρδιά τσέπη από το παλτό μου και έσφυξε ασυναίσθητα τον φάκελο που περίμενε εκεί.

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο του αεροπλάνου, περιμένοντας κι εγώ
τις γαμημένες ώρες να περάσουν..

Λίγες ώρες πριν...

Είσαι σχεδόν έτοιμη κορίτσι μου... σχεδόν έτοιμη να αναλάβεις..
Γιατί τα πράγματα έχουν ξεφύγει και γυρίζω Έλλάδα μεθαύριο. Ακόμα με κυνηγούν Άν. Για έναν φόνο που δεν έχω κάνει. Αλλά είμαι εγώ, με ξέρεις, δεν μπορώ να κρύβομαι σα φοβισμένο γύναιο.

Κάποιος θα σκοτωθεί Άν. Άμα είναι αυτός έχει καλός. Μα αν είμαι εγώ θέλω να από εσένα να συνεχίσεις.
Να γίνεις βασίλισσα στην αυτοκρατορία μου. Σε σένα θα κατέληγαν όλα έτσι κι αλλιώς..

Και το κυριότερο, θέλω να σκοτώσεις τον Άλεξ Κίνγκ μάτια μου.. από τα χέρια σου να βρει ότι δεν βρήκε απ'τα δικά μου.

Όποια φήμη κι αν ακούσεις μην την πιστέψεις. Έχω κρύψει κάτω από το στρώμα σου όλες τις απαντήσεις.
Μαζί θα βρεις κι ένα στικάκι μνήμης. Άκουσε τις συνομιλίες αν θες, δεν έχω μυστικά από σένα. Ναι, διακινούσα κόκα. Ναι, παρά τα όσα πέρασες με τα ναρκωτικά στην αρχή. Συγγνώμη Άν.
Όλοι κάνουν λάθη. Στο τέλος όμως, συγχώρεσε με. Σκότωσε τον μπάσταρδο που ευθύνεται για το
δικό μου τέλος. Και κατέστρεψε το στικάκι.

Ο Ντέιβιντ θα σε βοηθήσει να προσαρμοστείς. Πάντα μπορούσες
να κάνεις ότι βάλεις στο μυαλό σου άλλωστε.. Αυτή είναι η τελευταία αποστολή που σου αναθέτω..Να
διοικήσεις.

Σε μισώ παντοτινά,

Λούις.

Διπλώνω το γράμμα. Τα πάντα είναι έτοιμα. Μπαίνω στο τζιπ και φεύγω για το αεροδρόμιο..Αθήνα ξανά λοιπόν. Εκεί που άρχισα ίσως τελειώσω κι όλας. Πολλοί εχθροί γαμώτο, μπάτσοι, καρτέλ, οικογένεια, και φυσικά ο Κινγκ.

Λένε ότι όταν πλησιάζει η ώρα σου γίνεσαι πολύ δραματικός..

Το γράμμα είναι η τελευταία  λύση.  Πρέπει  να θυμηθώ  να το  δώσω στον Ντέιβιντ. Το πιθανότερο είναι να ξεμπερδέψω με τον μπάσταρδο και μετά να γυρίσω στο Vegas για μια κουβεντούλα με τον 'πατέρα' .
Αλλά ακόμα κι αν φύγω, θα το
κάνω σωστά..

ANNA'S POV

Μέσα στο βαθύ κόκκινο χρώμα καθρεφτίζονται τα μάτια μου, κοιτάζοντας με προβληματισμένα.
Και για ακόμα μια φορά ξέρω πως είναι μαύρα. Κρύβονται για την ακρίβεια, πίσω από μελανούς
φακούς επαφής.

Στριφογυρίζω ελαφρά το κρασί στο ποτήρι μου, το οποίο δεν είμαι σίγουρη για πόση ώρα παρατηρώ με προσήλωση, λες κι εκεί κρύβονται όλου του κόσμου οι απαντήσεις

Για άλλη μια φορά βρίσκομαι στην εταιρεία. Μεσημεράκι, καθησμένη στην τραπεζαρία, στο πιο απομονωμένο μέρος να 'τρώω'.
Το διάλειμμα για φαγητό κοντεύει να τελειώσει. Το πιάτο μου ανέγγιχτο.

Δεν είμαι καλά αυτές τις μέρες. Πλέον αδυνατώ να ελέγξω τις σκέψεις μου κι αυτές βάλθηκαν να με αποτρελάνουν.

Ούτε η επιτυχία μου στην αποστολή δεν αρκεί για να μου τονώσει το ηθικό.

Όχι πως πάει κάτι λάθος. Όλα
βαίνουν καλώς. Έχω καταφέρει να αποδεκατίσω την σπείρα και το ξέρω.
Η Ντόρα Ντολόρες είναι πίσω απ'τα σίδερα όπως και δύο άλλοι μαλάκες από το τμήμα μάρκετινγκ.
Η μία για πορνεία. Διακίνηση λευκής σαρκός, είπαν. Της δικής της σαρκός, η πουτάνα. Οι άλλοι δύο για παράνομη οπλοκατοχή.

Το εκνευριστικό είναι ότι ο ι μπάτσοι έψαξαν το ποιόν τους. Κάνεις δεν είχε αφήσει πίσω του στοιχεία για  διακίνηση ναρκωτικών, πόσο μάλλον για την ύπαρξη μιας ολόκληρης βάσης.

Ξέρουν να καλύπτουν τα ίχνη τους. Και οφείλω να ομολογήσω πως όποιος κι αν κινεί τα νήματα εδώ πέρα ξέρει τι του γίνεται. Όμως είμαι κοντά, το νιώθω, απλά κάτι μου διαφεύγει.

Φυσικά το γεγονός ότι συνελήφθησαν τρία μούτρα του υποκόσμου που  «έτυχε» να εργάζονται στην ίδια πολυεθνική εταιρεία, κίνησε υποψίες.
Έτσι από το τμήμα ξεκίνησαν έρευνες εδώ πέρα. Αλλά μιλάμε για μπάτσους.
Οι τύποι είναι εντελώς ηλίθιοι. Από όπου ψάχνουν έχω περάσει ήδη επί δέκα.

Εννοείται πως οι καταγγελίες που κάνω και τα στοιχεία που στέλνω είναι πάντα ανώνυμα. Με απόκρυψη,
και ξεφορτώνομαι την συσκευή αμέσως μετά το τηλεφώνημα. Κοιτά που κατάντησα, να δίνω μασημένη τροφή στους μπάτσους..

Μακάρι να τανε αυτή η μόνη μου σκοτούρα διάολε..

Γιατί έχω σημαντικότερα πράγματα να με βασανίζουν τώρα..

Μην το σκέφτεσαι Άννα.

Προσπαθώ να απασχολήσω το μυαλό μου με οτιδήποτε άλλο, να μην πάω καθόλου σε αυτό το θέμα.

Ασυναίσθητα η σκέψη μου γύροφέρνει τον Λούις.

Ξεφυσάω.

Πάντα όταν σκέφτομαι τον έναν από τους δύο, τον τελευταίο καιρό, το μυαλό μου θα πάει απευθείας και στον άλλο. Είναι εκνευριστικό. Και άνευ λογικής.

Δεν τον έχω ενημερώσει για την πρόοδο μου στην αποστολή. Ας ήταν εδώ όμως να μάθει μόνος του.
Λείπει έναν μήνα. Έναν γαμημένο μήνα και δεν έχει πάρει ένα κωλο τηλέφωνο να μου πει «ζω».

Καλά, όχι ότι με ενδιαφέρει ιδιαίτερα.

....

Και μόλις ξέμεινα από θέματα συζήτησης με το υποσυνείδητο μου.

Γαμώτο σου Άννα, πως κάνεις έτσι;;
Απλά αποδέξου του. Αποδέξου ότι η πουτάνα η ζωή σε έχει μουτζώσει!

Νιώθω πως τα χάνω αυτές τις μέρες.

Είναι εδώ.

Ένας σεκιούριτι. Ένας αναθεματισμένος σεκιούριτι.

Κάποιος μου κάνει πλάκα, δεν εξηγείται αλλιώς..

Έχει τρεις μήνες σχεδόν να δώσει σημεία ζωής. Μπλέχτηκε στα πόδια μου εντελώς απρόσμενα, με το έτσι θέλω εισέβαλε στην ζωή μου. Κι έφυγε το ίδιο γρήγορα, άγαρμπα και ξαφνικά όπως ήρθε.

Αφήνοντας με μπερδεμένη και θυμομένη. Πολύ.

Ο Άλεξ Κίνγκ είναι εδώ.

Ζούσαμε στον ίδιο χώρο και δεν
το ξέραμε καν. Πόσο πιο τραγικά ειρωνικό;

Και πόσο πολύ βλαστήμισα την μέρα που το πήρα είδηση;

Μια μέρα βρέθηκε μπροστά μου. Τόσο απλό. Τόσο εκνευριστικό.

Με μαύρο γυαλί, κοστούμι και τα ρέστα. Πηγαινοερχόταν στην είσοδο λες και του ανήκε όλο το κτίριο.

Είχα αργήσει εκείνη την μέρα θυμάμαι, έφυγα πολύ αργότερα
γιατί διόρθωνα κάτι έγγραφα που έπρεπε να φύγουν εκτάκτως.

Το αφεντικό απ'ότι λέγεται πήγε ερωτικό ταξιδάκι με το πρόσωπο κι εγώ έχω περισσότερο φόρτο από ποτέ.

Όταν έφευγα γινόταν η αλλαγή βάρδιας των φυλάκων για το απογευματινό ωράριο. Πότε δεν
μένει αφύλακτο το μέρος.

Και ήταν εκεί.

Άλλαζε θέση αντικαθιστώντας με μερικούς ακόμη τους πρωινούς.

Κι εγώ έφυγα σα την κυνηγιμένη από την πίσω πόρτα μόλις άρχισα να συνειδητοποιώ τι συμβαίνει.
Και πήγα σε μπαρ. Και ήπια τα
άντερα μου.

Ένα είναι σίγουρο: δεν πρέπει να με αναγνωρίσει. Όχι τώρα, όχι εδώ.

Οι σεκιούριτι δεν είναι καν στην λίστα με τους υπόπτους. Μα κόβω
το κεφάλι μου πως αυτός είναι μπλεγμένος. Γνωρίζει και τον Λούις. Αυτή την σκέψη κανείς δε μου την βγάζει απ'το μυαλό. Κάτι έχουν κοινό. Κάπως συνδέεται με όλα. Απλά το νιώθω.

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει, μα δεν μπορώ να βγάλω άκρη.

Πρέπει να κινηθώ έξυπνα. Αν με αναγνωρίσει τα πράγματα θα μπλεχτούν πολύ. Και το σχέδιο θα πάει στο διάολο.

Ήδη έχω αποστηθίσει το πρόγραμμα του για να μην έχουμε απρόοπτες συναντήσεις.

Ας πούμε, στην τραπεζαρία δεν πατάει ποτέ. Κάθεται στο μεγάλο μπαλκόνι της καφετέριας τα μεσημέρια.

Αλλά γιατί έρχεται καν τόσο νωρίς; Αφού είναι απογευματινός. Αυτό από μόνο του είναι ύποπτο.

Σταματάω λοιπόν να ακολουθώ το πλάνο αν θέλω να προλάβω το κακό.
Από εδώ και μπρος, αποκλειστικός στόχος μου θα είναι ο Άλεξ Κίνγκ.

"Δεσποινίς Κριστόφ;"

Τί; Α, ναι, εμένα φωνάζουν.

Γυρίζω αποσυντονισμένη μόνο για
να δω τον Ρόμπερτ από το τμήμα τροφοδοσίας. Όμορφος, αλλά ηλίθιος.
Και όχι, δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά τα σκατά. Δεν θα είχε την απαραίτητη νοημοσύνη για να μπλεχτεί σε κάτι τέτοιο.

Αλλά είναι φωτιά ο μαλάκας..
Θα μπορούσε να χρησιμεύσει σ'ένα καρτέλ...για παραπλάνηση; Θα μπορούσε να αποπροσανατολίζει τις γυναίκες..θα ήταν καλός...πουτάνος;;

Κρυφό γελάω.

Μάλλον ήπια παραπάνω κρασί απ' όσο θα έπρεπε. Κοιτάζω το ποτήρι στο χέρι μου. Είναι γεμάτο. Κοιτάζω και το μπουκάλι στην άκρη του τραπεζιού. Είναι άδειο.

Εντάξει, δεν είμαι και μεθυσμένη με ένα μπουκαλάκι, ξέρω πολύ καλά τι μου γίνεται. Ίσα που έχω κάνει κεφάλι.

"Σας χρειάζονται για τα τιμολόγια. Θα γίνει απογραφή σήμερα"

Με ενημερώνει βγάζοντας με από τον ηλίθιο, ημιμεθυσμένο κόσμο μου.

Ρίχνω μια ματιά στο ρολόι στον απέναντι τοίχο. Μάλλον παρασύρθηκα πάλι, παρέα με τις σκέψεις μου. Πρέπει να είμαι στο γραφείο... δέκα λεπτά πριν.

"Σε ευχαριστώ Ρόμπερτ. Έρχομαι αμέσως".

Χαμογελάει γλυκά και γνέφει, πριν απομακρυνθεί. Είναι περίεργος. Δεν μου μιλάει ποτέ στον ενικό, παρόλο που εγώ το κάνω, και δεν φαίνεται να τον χαλάει.

Παίρνω την τσάντα μου βιαστικά, αδειάζω μονοκοπανιά το περιεχόμενο του ποτηριού μου και κατευθύνομαι στον πάνω όροφο.

Είπε απογραφή; Όχ, όχι. Αυτό σημαίνει υπερωρίες. Και πολλάααα έγγραφα.

ALEX'S POV

Τα νεύρα μου, τα νεύρα μου, τα νεύρα μου!

Τρεις γαμώτο. Τρεις δικοί μας στη στενή.

Ποιος μας καταράστηκε;

Ή μάλλον ποιος διάολος του Μπόρχες ευθύνεται για αυτό;

Και οι αποθήκες; Άλλο πάλι και αυτό..
Έχω κάψει δέκα. Μένουν δύο.

Που διάολο είναι η γαμημένες συνομιλίες;;; Κοντεύει να μου στρίψει.

Ψυχραιμία.. πλησιάζω.. τουλάχιστον πλησιάζω..Και η Ελεονώρ είναι ασφαλής.. Αυτό έχει σημασία...

Αλλά διάολε, ήμουν τόσο σίγουρος ότι θα τα είχε όλα κρυμμένα στην πρώτη αποθήκη, στον Ωρωπό. Ήταν η πιο απομακρυσμένη, η πιο δυσπρόσιτη και αυτή για την οποία δεν ήξερε σχεδόν κανείς. Μου είχε πάρει μήνες να την εντοπίσω και κοντεψα να σκοτωθώ για το τίποτα.

Όσο για το άλλο στικάκι.. όλοι με ρωτάνε τι θα το κάνω, αλλά σε κανέναν δεν έχω πει το οτιδήποτε.
Αυτό όμως είναι δική μου δουλειά.

Και ο Χάντερ δεν έχασε χρόνο να ψάξει πληροφορίες για αυτόν τον
Άντριου Τζόρνταν. Μεγάλο πρόσωπο δυστυχώς..

Κοιτάζω νευρικά το ρολόι στο χέρι μου όσο τρέχω προς τον πάνω όροφο, σκέφτομαι και βρίζω από μέσα μου συγχρόνως.

Έχουμε συνάντηση στο γραφείο του Ζοζέφ Κρίσταλ. Τώρα που λείπει εγώ πρότεινα να εκμεταλλευτούμε τον χώρο για τις συνεδριάσεις μας, αφού πρόκειται για το πιο απομακρυσμένο και με την καλύτερη ηχομόνωση δωμάτιο στην εταιρεία.

Ανέβηκα όλες τις σκάλες και τώρα τρέχω σα τον τρελό στον μακρόστενο διάδρομο. Αν αργίσω πάλι θα...

Γαμώτο!!

Σηκώνομαι βιαστικά από το πάτωμα, προσπαθώντας να καταλάβω τι συνέβη. Η ξαφνική σύγκρουση με ζαλίζει και δεν έχω ιδέα τι στο καλό..

Μια ξανθιά κοπέλα είναι πεσμένη κάτω, μπροστά μου, με άπειρα βιβλία και χαρτιά σκόρπια γύρω της. Βλαστημά. Ουάου.

Επίσης είναι η ίδια ξανθιά κοπέλα που έτρωγα με τα μάτια μου στο μπαλκόνι πριν λίγο καιρό. Είμαι σίγουρος, δεν ξεχνιέται τέτοια ύπαρξη.

Κι εγώ είμαι απερίγραπτα και αθεράπευτα μεγάλος μαλάκας...

"Συγγνώμη, δεν σε είδα" Απολογούμαι και σκίβω αστραπιαία για να την βοηθήσω να σηκωθεί, αλλά τραβιέται.

Επιτέλους παίρνει το βλέμμα της από κάτω και γυρίζει να με κοιτάξει με απερίγραπτο θυμό. Γονατίζω δίπλα της.

Νομίζω πως ετοιμάζεται να με βρίσει με την ψυχή της, αλλά..

Τα μαύρα μάτια της κλειδώνουν στα δικά μου και γουρλώνουν υπερβολικά πολύ, τόσο, που φοβάμαι πως θα μου μείνει στον τόπο.

Εντάξει, είμαι και Θεογκόμενος ο μπαγάσας..

Της χαμογελάω. Όσο την κοιτάζω τόσο πιο γνώριμα μου φαίνονται τα χαρακτηριστικά της. Και απίστευτα ελκυστικά. Θεέ, έχω κολλήσει να την κοιτάζω. Μάλλον θα την τρομάξω, αλλά απλά...δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από τα δικά της. Δεν ξέρω
τι σκατά γίνεται.

Τα χείλη της μισανοίγουν και ανασαίνει ακανόνιστα.

"Δεν πειράζει" ψυθιρίζει και σπάει αμέσως την οπτική επαφή.

Κι εγώ ο ηλίθιος νιώθω να ανατριχιάζω, παρόλο που ίσα
που άκουσα την φωνή της.

Συγκεντρώσου αγόρι μου..

Λύνει τον κότσο της νευρικά και τα μαλλιά της πέφτουν πλούσια στους ώμους της. Γυρνάει να μαζέψει τα πράγματά της, χωρίς να σηκωθεί, και τώρα τα ξανθά κύματα καλύπτουν όλο της το πρόσωπο.

"Άσε με να σε βοηθήσω" Λέω νιώθοντας σα να ξυπνάω από λήθαργο και αρχίζω να μαζεύω
κι εγώ. Αν και για να είμαστε ακριβείς δεν προσέχω καθόλου τι πιάνουν τα χέρια μου, το βλέμμα μου μένει πάνω της. Σε κάθε κίνηση της, στα χέρια της..

Δεν μιλάει καθόλου αυτά τα ελάχιστα λεπτά.

Έχω σίγουρα πολύ καιρό να γαμήσω. Αυτό θα φταίει..

Όμως...

Γαμώτο, θα ήταν τρελό να πω πως μου την θυμίζει;

Μα όλα σου την θυμίζουν Άλεξ.

Μου λέει κατάμουτρα την σκληρή αλήθεια το υποσυνείδητο.

Ξεφυσάω.

Σηκώνεται απότομα αφού μαζέψει ότι μπορεί, και αντανακλαστικά κάνω αμέσως το ίδιο.

Συνεχίζει όμως να κοιτάζει το πάτωμα και εκνευρίζομαι για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο.

"Ορίστε" Λέω μαλακά δίνοντας της τα λίγα που έχω μαζέψει και τα παίρνει βιαστικά, τοποθετώντας τα ατσούμπαλα στην στοίβα που έχει κάνει στα χέρια της μαζί με τα υπόλοιπα. Παρά είναι πολλά εδώ που τα λέμε.

"Θες να σε βοηθήσω;" Την ρωτάω ξεχνώντας και συναντήσεις και τα πάντα.

Κουνάει αρνητικά το κεφάλι της
ενώ τα μαλλιά ακόμα σκιάζουν το πρόσωπο της και φεύγει φουριόζα προσπερνώντας με χωρίς να πει τίποτα.

Μένω για λίγο, κοιτώντας την να απομακρύνεται.

"Άλεξ με λένε!" Φωνάζω πριν στρίψει στον διάδρομο και χαθεί από τα μάτια μου, μα απάντηση δεν παίρνω.

Ανέφερα ότι νιώθω απέραντα μαλάκας;

Γυρίζω κι εγώ, συνεχίζοντας τον δρόμο μου αποπροσανατολισμένος.

"Συγκεντρώσου Άλεξ. Ξέχνα την επιτέλους" Λέω στον ίδιο μου τον εαυτό, μα ξέρω πως αυτό που ζητάω δεν γίνεται.

Ξαφνικά, το μυαλό μου γεμίζει εικόνες τις οποίες προσπαθώ να αγνοήσω.

Εκείνη να βγαίνει από το μπάνιο με μια μονάχα πετσέτα γύρω της και τις μαύρες μπούκλες της να στάζουν σε όλο το πάτωμα..

Εκείνη να ξαπλώνει δίπλα μου...

Εκείνη στο μπουρδέλο να κουνιέται στον στύλο αισθησιακά...

Εκείνη να γελά σα μικρό παιδί....

Εκείνη, εκείνη, εκείνη..

Και εντελώς απρόσμενα μια εικόνα της ξανθιάς στο μπαλκόνι να καπνίζει πριν κάνα μήνα, κάνει την εμφάνιση της.

Δεν ελέγχω το μυαλό μου πλέον..

Μετά μια εικόνα της ίδιας γυναίκας
να με κοιτά με τα κατάμαυρα μάτια της έντονα, για δευτερόλεπτα μονάχα, όσο είμαστε ακόμα στο πάτωμα.

Μετά.....

Εμφανίζεται....

....μια μούτζα;;;;;

Για μισό.

Στο επόμενο λεπτό τρέχω να την προφτάσω...

[......]

Να αναφέρω πόσο λατρεύω αυτό το κεφάλαιο;;❤️❤️