LOUIS'S POV

(Las Vegas Nevada)

"Τα πράγματα θα πρέπει να είναι πολύ άσχημα για να αναγκαστείς να έρθεις σε εμένα"

"Άνοιξαν ξανά την υπόθεση για τον φόνο του Άντριου Τζόρνταν"
Με κοιτά έκπληκτος και μετά σοβαρεύει απότομα. Σηκώνεται από
την δερμάτινη καρέκλα και βηματίζει ως την μεγάλη τζαμαρία στην άλλη άκρη του χώρου. Γυρίζει πλάτη σε μένα κοιτάζοντας έξω τα φώτα της πόλης που αχνοφαίνονται στο βάθος.
Φαίνεται σκεφτικός.

Μου την δίνει στα νεύρα.

Σκότωσε τον.

Οι σκιές εμφανίζονται στα μάτια. Θολώνουν την όραση, ζαλίζουν την λογική.

Βλέπω να τυλίγουν τον άντρα μπροστά μου, να τον πνίγουν,
να τον συνθλίβουν.

Φωνές. Πολλές φωνές ψυθιρίζουν μαζί.

Σκότωσε τον, θυμήσου τι μας έκανε.

Τα πόδια μου κινούνται μόνα τους λίγα βήματα μπροστά πριν καλά καλά το καταλάβω.

Νιώθω ξαφνικά την επιτακτική ανάγκη να περάσω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και να τον σφίξω ώσπου να μην μπορεί να πάρει ανάσα.

Καταβάλλω υπεράνθρωπες προσπάθειες να καταπνίξω την επιθυμία. Βάζω τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού προσπαθώντας να
τα σταματήσω από το να τρέμουν και σφίγγω τα δόντια μου.

Για λίγο.

Τον χρειάζομαι ακόμα.

"Και από εμένα τί ζητάς;" Ρωτάει χωρίς να κάνει τον κόπο να γυρίσει να με κοιτάξει.

"Να θολώσεις τα νερά." Απαντώ.

Στρέφεται επιτέλους σε εμένα.
Ένα μηδίασμα εμφανίζεται στο πρόσωπο του. Ειρωνικό.

"Ώστε, ο αδίστακτος Λούις Μπόρχες θέλει την βοήθεια του γέρου του;"

Οι παλάμες μου έχουν ματώσει από την δύναμη που τρυπάω την σάρκα
με τα νύχια μέσα στις τσέπες μου.
Το αισθάνομαι.

Ψυχραιμία Λούις.

Τον πλησιάζω απειλητικά και δείχνει ατάραχος. Ποιόν πας να κοροϊδέψεις γέρο;

Κάθεται πάλι στην θέση του και με αγνοεί.

"Ξέρεις την ταρίφα γιέ μου. Εγώ τι κερδίζω απ'όλο αυτό;"

"Θα μεταφέρω τα εμπορεύματα σου στην Ελλάδα" Λέω.

Γνέφει με ικανοποίηση πριν μιλήσει.

"Θέλω χρόνο. Θα πρέπει να μείνεις εδώ για λίγο καιρό" Η δυσφορία ξεκάθαρη στην φωνή του.

"Το ξέρω γαμώ!" Φωνάζω χτυπώντας την γροθιά μου στο γραφείο, εκατοστά μακριά του.

Ατάραχος αυτός.

"Ποιός θα αναλάβει τις δουλειές σου πίσω στην πατρίδα;"

"Έχω έμπιστο άτομο" Του λέω με σιγουριά και εκπλήσσεται.

Ναι, δεν συνηθίζω να ανακατεύω τρίτους.

Αλλά δεν εμπιστεύομαι άνθρωπο ηλίθιε. Εμπιστεύομαι κομμάτι μου..

ANNA'S POV

(Αθήνα)

Κολλάει το σώμα του στο δικό μου και πιέζει τον σκληρό του καβάλο στην κοιλιά μου.

Σιγά τα προσόντα ρε!

Του παίζω μια αγκωνιά και χουφτώνει τον κώλο μου δυνατά.

"Βρε παλιό.."

Τον σπρώχνω με νεύρο και παραπατά
πέφτοντας στο τραπέζι από πίσω του και σπάζοντας ένα βάζο.

Τότε μου κόβει.

Σκανάρω τον χώρο.

Πιάνω το λαμπατέρ που βρίσκεται κοντά μου, πάνω σ'ένα κομοδίνο
και το πετάω στα μούτρα του.

Βάζει τα χέρια μπροστά από το πρόσωπο του και χτύπα εκεί πριν πέσει κάτω με θόρυβο και γίνει χίλια κομμάτια.

Παίρνω γρήγορα το σταθερό τηλέφωνο από το ίδιο έπιπλο,
ξεριζώνοντας το καλώδιο
πετώντας το κι αυτό.
Βρίσκει κούτελο.

" ΆΟΥ!"

Με πλησιάζει ξανά αγριεμένος κι εγώ ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά γύρω μου συνειδιτοποιώ ότι ξέμεινα από πυρομαχικά.

Με σπρώχνει στον τοίχο και προσπαθεί να με ακινητοποιήσει
όσο κουνιέμαι σα την τρελή για να μην μπορεί να πιάσει τα χέρια μου.

Σηκώνω το πόδι μου να τον χτυπήσω στα..

Ένας ενοχλητικός θόρυβος γεμίζει τον χώρο. Το κινητό μου.

Με μια κίνηση καταφέρνω να τον απωθήσω και ρίχνοντας του ένα δολοφονικό βλέμμα ανοίγω δύο κουμπιά του πουκαμίσου μου και βγάζω το κινητό από το σουτιέν μου.

Με κοιτά ενοιγματικά, χωρίς να κάνει κάποια κίνηση να με ξαναπλησιάσει.

Η αναγνώριση κλήσεων με ξαφνιάζει.
Ο Λούις. Σπάνια με παίρνει τηλέφωνο.
Ξέρω πως είναι εκτός για δουλειές, μου το είχε πει ο Ντέιβιντ.

Βγαίνω έξω για να μιλήσω και προς μεγάλη μου έκπληξη ο Ίαν δεν με σταματά.

"Ναι."

"Πώς πήγε η πρώτη μέρα στην δουλειά Άν;" Λέει ειρωνικά.

"Λέγε τι θες"

"Αύριο μετά την εταιρεία θα ξεκινήσεις για τα σύνορα. Ως
το χάραμα να είσαι εκεί"

"Τί μαλακίες λες;"

"Θα παραλάβεις το επόμενο κλουβί. Κανόνισε να μην τα σκατώσεις"

"Εγώ θα παραλάβω τις πουτάνες σου;
Λούις, που στο διάολο είσαι;"

Γέλιο από την άλλη γραμμή.

"Κι εγώ σ'αγαπώ Άν"

Είναι μαστουρομένος. Χιλια τις εκατό.

"Πόσο έχεις πάρει;"

Γέλιο.

"Όχι πολύ"

Ησυχία για λίγο.

"Σου έλειψα Άν;"

Φυσικά όχι, καταραμένε ψυχάκια..
Ξαφνικά στο μυαλό μου εισβάλλουν απρόσκλητες στιγμές από την τελευταία συνάντηση μας στο διαμέρισμα μου. Το κατάλευκο, γυμνό σώμα του, να καίει. Το στήθος του κολλημένο στο δικό μου. Η βιαιότητα του. Ήταν από πάνω μου. Τον είχα εξοργίσει εκείνη την μέρα. Πόνος.
Γλυκός, υπέροχος πόνος, γεμάτος απόλαυση..

"Όχι εσύ..το σώμα σου γαμώτο. Μου έλειψε τόσο..."

Δεν γινόταν να το κρατήσω μέσα μου. Απλά δεν μπορούσα..

Ησυχία ξανά. Βαριές ανάσες. Μία βρισιά που δεν μπόρεσα να ακούσω.

"Σταμάτα διάολε, όχι τώρα"

"Τί συμβαίνει Λούις; εγώ απλά λέω πως μου λείπεις. Πως σε χρειάζομαι"
Αναστενάζω την τελευταία λέξη.

Θέλω να τον φτάσω στα όρια του
για μάθει να φεύγει έτσι, χωρίς προειδοποίηση. Το πρόβλημα είναι
ότι μαζί με αυτόν φτάνω κι εγώ στα όρια μου..

Είναι πραγματικά ενοχλητικό το πώς αντιδρά το σώμα μου σ'αυτον, ακόμα και στην σκέψη..

Ακούγεται θόρυβος, κάτι να σπάει.

Μπορώ να τον φανταστώ να θυμώνει. Να βγαίνει εκτός ελέγχου, να τραβάει τα μαλλιά προς τα πίσω όπως συνηθίζει.

"Αν ήσουν εδώ.. δεν ξέρεις πόσο θα ήθελα να με πάρεις πάνω στ..."

"Σκάσε γαμώ! Απλά σκάσε!"

Κι άλλοι ήχοι από σπασίματα.

Χαμογελάω πονηρά.

"Τί είναι Λούις; Σε χαλάει που δεν μπορείς να με γαμήσεις;"

"Μόλις γυρίσω έχεις να φας πολύ ξύλο Άν" Μουγκρίζει σχεδόν, η φωνή του βραχνή.

Ζεσταίνομαι, νιώθω πως θα τρελαθώ αν δεν το κλείσω γρήγορα.

"Ό, μα αυτό θέλω.."

Δυνατός χτύπος. Η γραμμή κόβεται.

Ξεφυσάω από ανακούφιση. Η φωνή μου άστατη.

Ο, ναι. Σίγουρα θα παλεύουμε πολλές ώρες για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στο κρεβάτι όταν επιστρέψει..

"Ο γκόμενος;"

Γυρίζω μόνο και μόνο για να δω τον Ίαν Πάρκερ που μόλις βγήκε έξω να με κοιτά φιλάρεσκα.

Τον είχα ξεχάσει προς στιγμήν.

Και μόλις ξενέρωσα.

Αυτό το ύφος του, του τύπου τα - ξέρω - όλα με εκνευρίζει αφάνταστα και το προσθέτω νοερά στην λίστα μου με τα
πράγματα που μισώ πάνω του και που με ωθούν να τον πλακώσω στο ξύλο.

Για μισό.

Βασικά.. φαίνεται σαν όντως κάτι να ξέρει!

Διάολε!

Από πού και ως που;

Παραλογίζομαι. Συμβαίνουν τόσα πολλά τον τελευταίο καιρό, που το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Τα νεύρα μου! Δεν ξέρω πλέον με τι να πρώτο ασχοληθώ, που να εστιάσω.

Η εταιρεία...ο Λούις που κάτι κρύβει σίγουρα για την σπείρα...ύποπτοι...η Ρία... Ντόρα Ντολόρες.... στοιχεία... χρήστες ναρκωτικών που ξέρουν τον Μπόρχες....

Μόνο που τα σκέφτομαι μου έρχεται να ανάψω τσιγάρο. Αλλά θυμάμαι πως κάπνισα τα τελευταία στην εταιρεία.

Αφήνω τις σκέψεις μου πίσω και επικαιντρώνομαι στον ηλίθιο μπροστά μου.

Δεν απαντάω σε αυτό που ρώτησε πριν για το αν μιλούσα με τον γκόμενο μου. Απλά τον κοιτάζω έντονα.

Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τι μου θυμίζει; Είναι τόσο εκνευριστικό. Σίγουρα τελικά δεν έχουμε πηδηχτεί.
Είναι περίεργο φρούτο.

Το βλέμμα μου τον σκανάρει εξωνυχιστικά. Τί ξέρεις γαμώτο;
Ρωτάω με τα μάτια. Τα δικά του πέφτουν επάνω μου. Εξετάζουν όλο
το κορμί μου και γυρίζουν σε εμένα
παιχνιδιάρικα. Ψάξε να το βρεις σπύρτο, φαντάζομαι να μου λέει και αρχίζω να σκέφτομαι πως μόλις φύγω από δω θα πάω σε ψυχίατρο.

Χωρίς να πούμε κάτι άλλο, με μια τελευταία ματιά μίσους γυρίζω
πλάτη στον μαλάκα και φεύγω.
Όλως περιέργως δεν με σταματάει.

"Είς το επανιδείν!" Τον ακούω να λέει από πίσω μου πρόσχαρα και αρχίζω να αλλάζω γνώμη για το ποιος χρειάζεται τρελογιατρό.

Μόλις βγαίνω από την έπαυλη μου έρχεται μήνυμα.

Από Λούις:

Θα σου στείλω τις λεπτομέρειες. Μην τα σκατώσεις.

Γαμώτο σου Λούις..

Άλλη δουλειά δεν είχα από
το να μαζεύω τις πουτάνες σου...

[.....]

🌹