Πριν κάνω το οτιδήποτε πρέπει να σιγουρευτώ ότι η Ελεονώρ θα είναι ασφαλής. Αν δεν έχω το κεφάλι μου ήσυχο το σχέδιο δεν μπορεί να προχωρήσει. Τόσο απλά.

Δυστυχώς εδώ που φτάσαμε δεν έχω πολλές επιλογές. Ένα μονάχα μου μένει να κάνω. Είναι ή αυτό ή τίποτα.

Περπατάω βιαστικά στον μακρόστενο διάδρομο προσπερνώντας πολλές πόρτες ώσπου σταματάω σε μια συγκεκριμένη στο βάθος. Χτυπάω και μόλις παίρνω την έγκριση, μπαίνω μέσα φορώντας ένα ψεύτικο χαμόγελο.

"Καλημέρα σας κύριε Κρίσταλ"

"Ό, τον αγαπητό μας Άλεξ! Πέρασε, κάθησε"

Νεύω και κάθομαι ακριβώς απέναντι του με το γραφείο να μας χωρίζει.

Νιώθω εντελώς μαλάκας που του μιλάω στον πληθυντικό ενώ είναι στην ίδια ηλικία με εμένα. Επίσης
κι αυτός μιλά σαν εξιντάρης.

Μπλέκει τα χέρια του πάνω στο γραφείο και μου χαμογελά φλόρικα.

"Τί κάνεις Άλεξ; Ελπίζω καλά"

Γνέφω θετικά.

"Οι φίλοι σου;"

"Καλά"

Με καλοπιάνει και το ξέρω. Πάντα αυτό κάνει.

Και ο λόγος;

"Η αδερφή σου... πως είναι;"

"Βασικά..για αυτήν ήθελα να σας μιλήσω"

Και πλέον έχω κερδίσει την αμέριστη προσοχή του.

"Έπαθε κάτι η Ελεονώρ;"

"Όχι, όχι είναι καλά"

Αφήνει μια ανάσα ανακούφισης.

"Ξέρετε, έχει να κάνει με την ψυχολογία της περισσότερο"

"Συνέχισε" Με παροτρύνει ανυπόμονα.

"Όπως γνωρίζετε, έπειτα από τον θάνατο των γονιών μας η αδερφή
μου βιώνει ένα είδος κατάθλιψης
και γενικότερα το γεγονός
επιρρέασαι αρκετά την ψυχολογία
της."

Βασικά αυτό ως ένα βαθμό ισχύει. Ζούσε μαζί τους από βρέφος. Της στοίχισε πολύ ο θάνατος τους. Αλλά η Ελεονώρ είναι καλύτερα από καλά τώρα. Είναι δυνατό κορίτσι η αδερφή μου. Το ξεπέρασε και στάθηκε ξανά στα πόδια της. Είμαι υπερήφανος για αυτήν. Φυσικά ήμουν δίπλα της συνέχεια. Μετά από αυτά που επιχείρησε τότε, δεν την έχω αφήσει από τα μάτια μου.

"Μπορώ να βοηθήσω;" Με ρωτά με αληθινό ενδιαφέρον.

"Βασικά.. ναι. Ο ψυχολόγος της είπε πως θα ήταν καλό να αλλάξει περιβάλλον για λίγο καιρό. Μου πρότεινε κάποιο ταξίδι αλλά δυστυχώς, όπως γνωρίζετε, έχω την δουλειά μου εδώ και επίσης δεν
έχω την οικονομική ευχέρεια να.."

"Μην πεις τίποτα άλλο Άλεξ.
Ξέρεις ήθελα εδώ και μήνες να κάνω ένα μικρό διάλειμμα από την εταιρεία.
Μου έλειψε η πατρίδα.. Επίστρεψε μου να σου προτείνω κάτι.."

(...)

Κλείνω την πόρτα πίσω μου ευχαριστιμένος.

Όποτε κανονίστηκε και αυτό. Η Ελεονώρ φεύγει για Παρίσι με τον πλουσιότερο άντρα της Αθήνας να
την προστατεύει. Μπορώ πλέον να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια.

Ή μήπως όχι;

ANNA'S POV

"Γιατί δεν μπορείς απλά να κάνεις αυτό που σου λέω Ντέιβιντ;"
Ξεφυσάω εκνευρισμένη.

"Είσαι τρελή;; Εν το μάθει ο Λούις θα με κρεμάσει!"

Στριφογυρίζω τα μάτια μου ακόμα κι αν δεν μπορεί να με δει.

"Πως θα το μάθει αν δεν ανοίξει κανείς μας το γαμημένο του στόμα;"
Ψυθιροφωνάζω αγανακτισμένη.

"Γιατί θες τόσο πολύ την διεύθυνση αυτού του Ίαν Πάρκερ τέλος πάντων;"
Ρωτάει καχύποπτα.

"Αυτό είναι δική μου δουλειά"

"Αν δεν μου πεις, δεν πρόκειται να ασχοληθώ άλλο" Λέει απόλυτος.

"Γιατί ήταν πελάτης και δεν πλήρωσε. Μου χρωστάει" Ψεύδομαι.

Και... γελάει. Τον ακούω ξεκάθαρα από την άλλη πλευρά της γραμμής, με αυτό το ενοχλητικό γέλιο του.

Μαλάκα.

Δεν έχω ώρα για τέτοια.

"Τί είναι τόσο αστείο επιτέλους;"

Το συνεχίζει.

"Ένας τυχαίος την έφερε στην Άννα Τζόρνταν;; Αυτό κι αν είναι νέο! Έχεις αρχίσει να χάνεις το ταλέντο σου μήπως;" Ειρωνεύεται ανάμεσα στα γέλια.

Ε, άι στο διάολο!

"Θα σκάσεις ή να έρθω εκεί πέρα να σου δείξω εγώ ποιος έχασε το ταλέντο του;"

...

Τίποτα. Μούγκα.

"Περιμένω την διεύθυνση μέχρι να σχολάσω." Λέω και το κλείνω.

Πάω να βγω από το δωματιάκι της τουαλέτας μη θέλοντας να κινήσω υποψίες με το να αργήσω περισσότερο. Ξαφνικά ακούω βήματα να πλησιάζουν από έξω και κοκαλώνω στη θέση μου. Τα χαρακτηριστικά χτυπήματα μυτερών, ψηλών τακουνιών αντιχούν στα πλακάκια του διαδρόμου και ο ήχος της πόρτας να κλειδώνει με επιβεβαιώνει για την παρουσία ενός δεύτερου ατόμου στον χώρο. Ακούω τρεχούμενο νερό από τους νιπτήρες που βρίσκονται ακριβώς απέναντι από την πόρτα μου.

Εγώ ήρθα στις πιο απομακρυσμένες τουαλέτες για να πάρω τηλέφωνο τον Ντέιβιντ. Αυτή γιατί;

Γονατίζω αθόρυβα και κοιτάζω διακριτικά κάτω από την πόρτα.

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί υπάρχει τόσος κενός χώρος ανάμεσα στο τελείωμα της πόρτας και στο πάτωμα της τουαλέτας στους δημόσιους χώρους;

Μα φυσικά για να παίρνουν μάτι οι ανώμαλοι..

Στο θέμα μας τώρα.

Η γυναικεία παρουσία έχει την πλάτη της γυρισμένη σε μένα και κάτι κάνει κουνώντας βιαστικά τα χέρια της μπροστά της.

Σηκώνομαι από το πάτωμα ήσυχα και ανεβαίνω στο καπάκι της λεκάνης στις μύτες των ποδιών μου ώστε να έχω καλύτερη οπτική.

Βλέπω το είδωλο της στον καθρέφτη και αμέσως την αναγνωρίζω.

Είναι μια από τις δακτυλογράφους. Θυμάμαι την φωτογραφία της στις πληροφορίες των εργαζομένων που μου έδωσε ο Ντέιβιντ.

Ντόρα Ντολόρες.

Χρώμα μαλλιών: Ξανθά

Χρώμα Ίριδας: Πράσινο

Ετών: 29

Κατάσταση: Διαζευγμένη

Καταγωγή: Ρωσία

Ημ/νια γέννησης..

Ναι. Έχω καλή μνήμη.

Έχει βγάλει το μέικ απ από την τσάντα της και βάζει με μανία στον λαιμό της προσπαθώντας να καλύψει κάτι πιπιλιές (?) που βγάζουν μάτι!

Άτσα, την σοβαρή δακτυλογράφο!
Μου φοράει και ταγιέρ λες και είναι καμία πενιντάρα.

Όμως κάτι δεν μου πάει καλά.

Βγάζω την κάμερα του κινητού μου ελάχιστα έξω από την πόρτα και κάνω ζουμ.

Με μια πιο προσεκτική ματιά μένω.
Στενεύω τα μάτια μου για να δω καλύτερα και πλέον είμαι σίγουρη.

Αυτά τα σημάδια δεν έγιναν μόνο από
ένα άτομο. Μπορώ να διακρίνω.. τουλάχιστον τρεις διαφορετικές τεχνικές δαγκώματος πάνω στον λαιμό της. Άλλος τόνος χρώματος, άλλο σχήμα, μέγεθος, σε διαφορετικό σημείο.

Μένω ακίνητη και κρατάω την αναπνοή μου για μερικά δεύτερα.

Είναι πουτάνα.

Η συντιριτική Ντόρα Ντολόρες είναι μια τσούλα.

Μία Συνάδελφος σκέφτομαι και γελάω άηχα.

Ομολογώ πως δύσκολα θα την υποπτευόμουν.

Αλλά υποθέτω έτσι πάει. Αν ήταν προβλέψιμο θα ήταν βαρετό.

Το παιχνίδι ξεκίνησε λοιπόν. Πρώτος στόχος: Ντόρα Ντολόρες.

[.....]

Λίγες ώρες αργότερα

"Έλα βρε καρδιά μου, μην κλαίς άλλο"

"Μ-μα να με αφήσει για μια ξανθόψυρα ρε συ Άννα;; ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΚΑΝ ΌΜΟΡΦΗΗΗΗΗ "
Λέει ανάμεσα στους λιγμούς της και κλαίει ακόμα πιο δυνατά.

Τί θα κάνω με σένα Ρία μου;;

"Μην χαλιέσε για έναν μαλάκα κορίτσι μου, δεν αξίζει. Εσύ μπορείς να έχεις όποιον θες στα πόδια σου.
Τι ασχολείσαι μαζί του;" Της λέω γλυκά ενώ χαϊδεύω τα μαλλιά της.

Είμαστε στον καναπέ στο σαλόνι της.
Έχει φάει όλες τις σοκολάτες που υπήρχαν στα ντουλάπια και δύο κουτιά Μερέντα.

Της δίνω ένα ακόμη χαρτομάντιλο και φυσάει την μύτη της ηχηρά.

Το σπίτι έχει γίνει ένα χάλι. Παντού χρησιμοποιημένα χαρτομάντιλα και περιτυλίγματα γλυκών.

Συνεχίζει να κλαίει.

"Αφού τον αγαπάω ρε Άννααα. Τι να κάνω;" Φαίνεται απελπισμένη.

Πραγματικά δεν θα την καταλάβω ποτέ. Την κεράτωσε. Τον έπιασε στο κρεβάτι με άλλη. Πως μπορεί να λέει ακόμα ότι τον αγαπάει;; Τί αγάπη και μαλακίες μου τσαφουνάει γαμώτο;

Την αγκαλιάζω, αφήνοντας την να ξεσπάσει, μουσκεύωντας το πουκάμισο μου με δάκρυα.

Ίσως, λέω ΊΣΩΣ, η συμπεριφορά της να μου θυμίζει λιγάκι εμένα εκείνη την νύχτα που έφυγε ο Άλεξ αφού τσακωθηκαμε. Η ιδέα όμως πως νιώθω κάτι για αυτόν τον μαλάκα,
που οι τελευταίες του λέξεις ήταν προσβολές, είναι γελοία. Κυρίως
όμως επειδή δεν μπορώ να νιώσω.
Άλλωστε εγώ έκλαψα μια νύχτα.
Μέθυσα, ξέσπασα, έκλεισε ο λαιμός μου από τα τσιγάρα και αυτό ήταν όλο. Την επόμενη μέρα τίποτα. Κενό.
Κανένα συναίσθημα ή ότι άλλη μαλακία θα έπρεπε να έχω. Τώρα
που το σκέφτομαι, ίσως ήταν απλά μια αντίδραση για την συμπεριφορά του ο τρόπος που φέρθηκα. Άνοιξα το σπίτι μου σε αυτόν, αναμνήσεις μου, του έσωσα την ζωή. Γιατί; Για να με προσβάλλει με τον χειρότερο τρόπο που θα μπορούσε και να σηκωθεί έτσι απλά να φύγει. Δεν προσπάθησε ούτε να με ξανά πλησιάσει. Λοιπόν, να πάει
να γαμηθεί! Ή μάλλον όχι να μην πάει.
Να πάει στο διάολο!

Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά - αριστερά για να συνέλθω από τις ηλίθιες σκέψεις μου και να επικαιντροθώ στην κατάσταση της φίλης μου.

Είναι τόσο ευαίσθητη και αφελής
που σχεδόν θυμώνω μαζί της. Καταστρέφεται για αυτόν τον μπάσταρδο τον Πάρκερ τέσσερις μέρες τώρα.

"Θες να βγούμε έξω να ξεσκάσεις λίγο;" Της προτείνω μόλις βγαίνει από τον ώμο μου, με μάτια κόκκινα, αλλά πιο ήρεμη τώρα.

"Δεν έχω όρεξη" Ρουφάει την μύτη της.

"Πόσες μέρες έχεις να βγεις έξω;" Ρωτάω καχύποπτα.

"Δ-δ-δεν θυμάμαι"

"Η δουλειά σου;"

"Δεν πηγαίνω" Ψυθιρίζει κατεβάζοντας το κεφάλι της ένοχα.

Την κοιτάζω έκπληκτη.

"Τί;; Θα σε απολύσουν, το ξέρεις;;"

Νεύει παραπονιάρικα. Σοβαρά τώρα;

"Ρία αρκετά!" Λέω και σηκώνομαι όρθια. "Δεν θα καταστρέψεις την ζωή σου επειδή η πουτάνα η μοίρα σε έριξε σ' έναν πούστη γκόμενο!!"

Γουρλώνει τα μάτια της στο λεξιλόγιο μου. Υποθέτω ότι δεν εκφραζόμουν έτσι παλιότερα.

Ξεφυσάω. "Ελευθερία, είσαι υπέροχο άτομο. Είσαι γλυκιά, ευγενική, καλόκαρδη..και όποιος δεν μπορεί
να τα εκτιμήσει αυτά απλά δεν αξίζει να.."

Το κινητό μου στο τραπεζάκι δονείται
ενοχλητικά δυνατά κόβοντας τον ειρμό μου, ειδοποιώντας με ότι έχω μήνυμα.

Από: Ντέιβιντ

Ελευθερίου Βενιζέλου 77. Καλή τύχη με τα χρωστούμενα ;)

"Τί είναι;" Με ρωτάει η Ρία

"Πρέπει να φύγω. Έχω κάποια θέματα να διευθετήσω στην εταιρεία"

Σηκώνεται και με αγκαλιάζει σφιχτά.

"Να προσέχεις"

"Κι εσύ"

Αυτό ήταν. Τώρα θα λογαριαστώ με τον παπάρα που πλήγωσε την φίλη μου.

Πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ αν τον έχω συναντήσει στο στριπτιτζάδικο ή στην πιάτσα στο πεζοδρόμιο ή κάπου αλλού. Αλλά σίγουρα έχω ξαναδεί αυτή την σκατό φάτσα πολύ πριν μου τον γνωρίσει η Ρία στο κλάμπ.

Άραγε να έχω πάει μαζί του; Όχι γαμώτο, ελπίζω οχι. Θα το θυμόμουν αν είχε συμβεί.

Σωστά;

[.....]

Ελπίζω να σας άρεσε. 🌹🌹