Αργότερα το ίδιο βράδυ, η Λουΐζα και ο Στέλιος με συντροφιά του Δούκα και της Έλλης, δειπνούσαν στο εστιατόριο του ξενοδοχείου.

Ο χώρος του εστιατορίου ήταν ιδιαίτερα κομψός και λαμπερός, που δημιουργούσε την αίσθηση ότι μόνο λίγοι άνθρωποι μπορούσαν να δειπνήσουν. Το μεγαλύτερο μέρος της αίθουσας κάλυπταν ολοστρόγγυλα τραπέζια, άλλα μικρότερα και άλλα μεγαλύτερα, στρωμένα με λευκά αψεγάδιαστα τραπεζομάντηλα και σερβίτσια από φίνα πορσελάνη. Τα κρυστάλλινα ποτήρια ήταν τόσο λαμπερά, που η Λουΐζα αναρωτήθηκε πόσα χρόνια θα έπρεπε να εργάζεται για να αποκτήσει αυτά τα αγαθά υπερπολυτελείας!

Στο βάθος της αίθουσας υπήρχε ένα μπαρ, πίσω από το οποίο στεκόταν ένας σερβιτόρος περιμένοντας να σερβίρει τον επόμενο πελάτη. Δεξιά και αριστερά του μπαρ υπήρχαν δύο υπερμεγέθη χρυσά δοχεία με ανάγλυφα σχέδια, τα οποία δοχεία στόλιζαν αντιστοίχως δύο πλούσια μπουκέτα με λουλούδια και άνθη κάθε λογής.

Από το ταβάνι κρέμονταν περισσότεροι από μισή ντουζίνα χρυσοί πολυέλαιοι, δίνοντας στην αίθουσα έναν αέρα αριστοκρατίας. Τα κρύσταλλα αυτών διέχεαν το φως τους σε κάθε γωνιά της αίθουσας και δημιουργούσαν πολλές φορές ιριδίζουσες αντανακλάσεις.

Τέλος, από τους γαλάζιους τοίχους κρέμονταν παχιές χρυσαφένιες κουρτίνες, οι οποίες ήταν δεμένες στην άκρη των τεράστιων παραθύρων, επιτρέποντας έτσι στο φως του φεγγαριού να εισέλθει στην αίθουσα.

Το κλίμα ήταν ανάλαφρο, γεγονός που έδωσε την ευκαιρία στην Λουΐζα να χαλαρώσει επιτέλους και να αισθανθεί άνετα. Δεν χρειαζόταν να φοράει πλέον την μάσκα της, ούτε να χαμογελάει από ευγένεια. Τώρα ανάμεσα στον Στέλιο και τους φίλους της μπορούσε επιτέλους να είναι ο πραγματικός εαυτός της.

Η Λουΐζα δεν καταλάβαινε πολλά από την συζήτηση -καθώς το επίπεδο των Αγγλικών της δεν ήταν τόσο ανεπτυγμένο, αλλά παρατήρησε ότι ο Στέλιος και ο Δούκας είχαν μία ιδιαίτερη σχέση: μίσους - αγάπης.

Ο Δούκας ήταν μόλις οκτώ χρόνια μεγαλύτερος από τα ξαδέλφια, αλλά δίπλα στον Στέλιο σίγουρα έμοιαζε με έναν νεαρό άντρα που είχε μόλις κλείσει τα είκοσί του χρόνια. Τα πειράγματα μεταξύ των δύο αντρών αποδείκνυαν την στενή σχέση που είχαν οι δυο τους, παρά τα φαινομενικά καυστικά και εν μέρει προσβλητικά σχόλια που απηύθυναν ο ένας στον άλλον.

Ευτυχώς η Έλλη είχε την ευγενή καλοσύνη να της μεταφράζει τι ακριβώς είχε ειπωθεί, αφού η ίδια αδυνατούσε τόσο να καταλάβει εξ ολοκλήρου το νόημα της συζήτησης όσο και να συνεννοηθεί στην αγγλική.

"Έτσι κάνουν πάντοτε;" Η Λουΐζα απευθύνθηκε στην Δούκισσα.

"Σχεδόν κάθε φορά." Η Έλλη κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι της. "Αυτήν την φορά, όμως, είναι σαφέστατα χειρότερα."

"Νόμιζα ότι ο Δούκας είναι συγκρατημένος άνθρωπος." Σχολίασε η Λουΐζα παρατηρώντας τους δύο άντρες. Αυτή ήταν τουλάχιστον η εντύπωση που της είχε δώσει όσες φορές είχε συναναστραφεί μαζί του. Ήταν ένας άνδρας αριστοκράτης, συγκροτημένος, αν και ορισμένες φορές η Λουΐζα νόμιζε ότι του ταίριαζε περισσότερο ο χαρακτηρισμός συνεσταλμένος. Ο Φίλιππος παρατηρούσε τα πάντα, τίποτε δεν διέφευγε της προσοχής του. Γι' αυτό ήταν κι ένας τόσο επιτυχημένος "επιχειρηματίας".

"Πράγματι." Συμφώνησε η Έλλη. "Φταίει απλά το γεγονός ότι ο Στέλιος βγάζει τον καλύτερο εαυτό σε όλους τους ανθρώπους. Δεν έχεις εσύ μονάχα το προνόμιο."

"Σε ευχαριστώ, εξαδέλφη." Ο Στέλιος πήρε τον λόγο και το βλέμμα του μετατράπηκε σε αυτό ενός αριστοκράτη. "Το ακούω συχνά." Η Έλλη κοίταξε προς τα πάνω ενοχλημένη και η Λουΐζα αναστέναξε κατά τον ίδιον τρόπο. Ήταν ανυπόφορος.

Η Έλλη όσο αγαπούσε τον Στέλιο, όταν άρχιζε τις ανοησίες του, πραγματικά άλλο τόσο ήθελε να αρπάξει το πρώτο αντικείμενο που θα έβρισκε εμπρός της και να τον τιμωρήσει πετώντας του το στο κεφάλι -κατά προτίμηση.

"Θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι μετά την χοροεσπερίδα του θείου και της θείας είχες βάλει μυαλό." Είπε η Δούκισσα καυστικά.

Από αυτό ακριβώς το σημείο η Λουΐζα άρχισε να νιώθει σαν χαμένη ανάμεσα στο ζευγάρι και τον Στέλιο. Η χημεία των τριών ήταν πραγματικά μοναδική. Τόσο ξεχωριστή που μερικές φορές της προξενούσε το συναίσθημα ότι η Λουΐζα δεν ανήκε ανάμεσά τους. Φυσικά, όλοι τους προσπαθούσαν να την εντάξουν στην παρέα, αλλά η Λουΐζα δεν έπαυε να νιώθει αυτό το "κενό" και την αδυναμία γεφύρωσης του.

"Μυ-αλό;" Ο Δούκας επανέλαβε και κοίταξε τον Στέλιο. "Stelios? I am  confident that his intelligence is lower than a five-year-old's. (Ο Στέλιος; Είμαι σίγουρος ότι η νοημοσύνη του είναι χαμηλότερη κι από αυτήν ενός πεντάχρονου.)"

H Λουΐζα στράφηκε προς την Έλλη για επεξηγήσεις, τις οποίες κι έλαβε αμέσως. Η κοπέλα γέλασε με το πείραγμα-προσβολή του Δούκα, ο οποίος μόλις την άκουσε να γελάει, στράφηκε προς το μέρος της με ένα ικανοποιημένο χαμόγελο στα χείλη και τη ρώτησε: "Don't you agree, Louise?("Δεν συμφωνείς, Λουΐζα;) Η Λουΐζα στράφηκε στην Έλλη για επεξήγηση.

"Συμφωνείς μαζί του;"

"Φυσικά." Απάντησε η κοπέλα με ένα νεύμα. "Στην Ακαδημία δεν με άφηνε σε ησυχία."

Η Έλλη έκανε την μετάφραση και ο Δούκας γέλασε με την ψυχή του. Η αντίδρασή του έκανε τη Λουΐζα να χαμογελάσει.

"I believe so. (Αυτό πιστεύω.)" Τα γαλανά του μάτια έλαμψαν εύθυμα.

"You believe so? Ha! You're no better than me!(Έτσι πιστεύεις; Χα! Δεν είσαι καλύτερος από εμένα!)" Ο Στέλιος πήρε τον λόγο και η Λουΐζα παρόλο που δεν καταλάβαινε για τι ακριβώς μιλούσαν, δεν μπορούσε παρά να θαυμάσει την ευφράδεια του λόγου του Στέλιου. Μιλούσε άπταιστα.

"Oh, how's that?(Πώς κι έτσι;)" Ο Δούκας σταύρωσε τα χέρια στο στήθος διασκεδάζοντας με την αντίδραση του Στέλιου ή τουλάχιστον αυτό υπέθεσε η Λουΐζα ότι ίσχυε.

"You made my cousin cry all day and night long.(Έκανες την εξαδέλφη μου να κλαίει όλη μέρα και όλη νύχτα.)"

"What?(Τι;)" Η φωνή της Έλλης ακούστηκε πιο τσιριχτή από όσο είχε επιδιώξει. Από την έκφρασή της η Λουΐζα θεώρησε ότι για μία ακόμη φορά ο Στέλιος είχε πει κάτι παράλογο ή κάτι που δεν έπρεπε να είχε αποκαλύψει. "Stelio, shut up!(Στέλιο, σκάσε)." Φώναξε στον Στέλιο κι έπειτα, στράφηκε στον σύζυγό της. "No, you didn't, darling. (Όχι, δεν το έκανες, γλυκέ μου.)"

"As if! (Ναι, καλά!)" Αναφώνησε ο Στέλιος κάνοντας διάφορες κινήσεις στον αέρα με τα χέρια του. "She closed herself into her chamders and didn't get out until three days had passed by. (Κλείστηκε στο δωμάτιό της και δεν βγήκε παρά μόνο αφότου πέρασαν τρεις μέρες.)"

Ο Στέλιος ακόμα θυμόταν εκείνη την ημέρα πριν τρία χρόνια. Η οικογένεια Ιωαννίδη είχε παρευρεθεί σε μια χοροεσπερίδα που είχε διοργανωθεί στην πρωτεύουσα κι εκεί είχε συναντήσει τον Φίλιππο, τον μυστήριο Δούκα του Χέιστινγκς.

Ο Στέλιος δεν είχε καταλάβει τι ακριβώς είχε συμβεί μεταξύ τους εκείνο το βράδυ για να βρει την ξαδέλφη του σε τέτοια άθλια κατάσταση όταν επέστρεψαν στο Ναύπλιο. Ένα, όμως ήταν σίγουρο: δεν του άρεσε καθόλου!

"Is this true, sweetheart? (Αληθεύει αυτό, γλυκιά μου;)" Τα μάτια του Δούκα γέμισαν περιέργεια, αλλά πίσω από την περιέργεια η Λουΐζα μπορούσε να διακρίνει ενθουσιασμό και απόλαυση... Ο Φίλιππος διασκέδαζε με τις αποκαλύψεις του Στέλιου, αλλά πολύ περισσότερο με την αντίδραση της Έλλης.

Με πειρακτική διάθεση έγειρε προς το μέρος της Έλλης και της ψιθύρισε κάτι. Αμέσως εκείνη τον κοίταξε με γουρλωμένα τα μάτια και ανακάθισε αναστατωμένη στην καρέκλα της.

Η Λουΐζα παρατήρησε ότι όλην αυτήν την ώρα ο Δούκας παρακολουθούσε και την πιο ανεπαίσθητη κίνηση της συζύγου του με προσοχή και καθήλωση. Θα νόμιζε κανείς ότι οι κινήσεις της ήταν πολύ σημαντικότερες από την ίδια την συζήτηση.

"Why don't we talk about it later, darling? (Γιατί δεν το συζητάμε αργότερα, αγάπη μου;)" Η δούκισσα γέλασε αμήχανα και κεραυνοβόλησε τον Στέλιο, που είχε τολμήσει να ανοίξει αυτό το θέμα μπροστά στον σύζυγό της.

"Anyway, it doesn't matter now. You' re definitely no better than me. (Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία τώρα. Σίγουρα δεν είσαι καλύτερος από εμένα.)" Συνέχισε ο Δούκας στον προηγούμενο τόνο.

"Do you want to bet? (Θέλεις να στοιχηματίσουμε;)" Ρώτησε ο Στέλιος τόσο σοβαρά και απόλυτα που έκανε τη Λουΐζα να αναρωτηθεί ποιο ήταν το θέμα της συζήτησής τους.

"What do i get to win, if i do? (Τι θα κερδίσω, εάν το κάνω;)" Η Λουΐζα παρακολούθησε τον Φίλιππο να γέρνει μπροστά, σαν να επρόκειτο να οργανώσει μία από τις μεγαλύτερες δολοπλοκίες. 

"Nothing except your dignity. (Τίποτε εκτός από την αξιοπρέπειά σου.)" Έγειρε και ο Στέλιος μπροστά προκαλώντας τον σύζυγο της εξαδέλφης του. Αυτό ήταν το παιχνίδι τους, ο τρόπος επικοινωνίας που είχαν αναπτύξει ανά τα χρόνια. 

Ο Στέλιος το παραδεχόταν: στην αρχή δεν είχε συμπαθήσει τον Φίλιππο. Δεν σκόπευε να συγχωρέσει τον άνδρα που είχε πληγώσει την αγαπημένη του εξαδέλφη και είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης. Ο Φίλιππος αν και οκτώ χρόνια γηραιότερός τους, στην αγάπη είχε αποδειχθεί άπειρο παιδαρέλι που αγνοούσε και δεν αντιλαμβανόταν πώς έπρεπε να συμπεριφερθεί για να κερδίσει την καρδιά όχι μίας οποιασδήποτε γυναίκας, αλλά αυτής που και ο ίδιος αγαπούσε.

Με τον καιρό, όμως, οι άμυνες του Στέλιου άρχισαν να υποχωρούν, καθώς ο Φίλιππος αποδείκνυε σιγά σιγά ότι μπορούσε να κάνει την Έλλη ευτυχισμένη και το έκανε. Πρώτη του προτεραιότητα αποτελούσε η Έλλη και τίποτε άλλο και αυτό το γεγονός χαροποιούσε ιδιαίτερα τον Στέλιο.  

"Then i shall accept at once. (Τότε θα δεχτώ αμέσως.)" Απάντησε ο Δούκας τυλίγοντας την παλάμη του σε μια γροθιά πάνω στο τραπέζι.

"You'll hear from me before sun rises. (Θα έχεις νέα μου πριν να ανατείλει ο ήλιος.)" Ο Στέλιος έγειρε την πλάτη του στην καρέκλα σταυρώνοντας τα χέρια του. 

"I'll be waiting. (Θα περιμένω.)" Ο Δούκας χαμογέλασε μυστήρια και η Λουΐζα είχε χάσει πλήρως τον ειρμό της συζήτησης. Είχε κατορθώσει να πιάσει μία ή δύο λέξεις κατά διαστήματα, αλλά δεν ήταν σίγουρη ότι είχε καταλάβει σε τι ακριβώς αναφέρονταν οι δύο άνδρες, ούτε ποιο ήταν το θέμα της συζήτησης, το μήλον της έριδος...

"What do you have in mind, dearest cousin? (Τι έχεις κατά νου, αγαπητέ εξάδελφε;)" Πήρε τον λόγο η Δούκισσα κι ένα σκανταλιάρικο χαμόγελο χώρισε τα ροδαλά χείλη της.

"Θα μάθεις σύντομα." Απάντησε ο Στέλιος στα ελληνικά και κοίταξε την Λουΐζα με ένα περίεργο χαμόγελο. 

Γιατί την κοίταξε και κυριότερα, γιατί της χαμογέλασε κατ' αυτόν τον τρόπο; Τι είχε καταστρώσει εν αγνοία της και γιατί ξαφνικά η Λουΐζα είχε την αίσθηση ότι αντικείμενο της συζήτησης των δύο ανδρών αποτελούσε η ίδια; 

Τρόμαξε. Είχε συμβεί κάτι που αγνοούσε; Σε κάποιον δικό της άνθρωπο; Σε κάποιο από τα παιδιά; Ή στην Έλλη, στον Δούκα, στην οικογένεια του Στέλιου ή... στον ίδιον τον Στέλιο;

"Τι θα καταλάβει σε μερικές στιγμές;" Ρώτησε τον Στέλιο μάλλον ανήσυχη. Η Λουΐζα ένιωθε ενόχληση που δεν μπορούσε να καταλάβει τι έλεγαν. 

Όμως, το βλέμμα του (της) μήνυσε ότι πιθανότατα ο Στέλιος θα έκανε πάλι κάτι τρελό που όπως και στην Ακαδημία, περιλάμβανε και την ίδια.

Ο Στέλιος πήρε το χέρι της και το έφερε στα χείλη του.

"Η Έλλη είχε την ευγενή καλοσύνη να μας προσκαλέσει στο δωμάτιό της το βράδυ." Εξήγησε ο Στέλιος και η Λουΐζα στράφηκε στην Δούκισσα. Εκείνη της χαμογέλασε ένοχα και τότε εξακρίβωσε ότι ο Στέλιος πράγματι είχε κρυφές προθέσεις.

Η Λουΐζα δεν ήταν ανόητη και φυσικά, γνώριζε τον κατεργάρικο χαρακτήρα του Στέλιου, ώστε να καταλάβει ότι δεν είχε ειπωθεί αυτό προηγουμένως. Το ερώτημα, όμως, ήταν τι;

Παρ' όλα αυτά, επέλεξε να πιστέψει τον Στέλιο πρός το παρόν και να περιμένει μέχρι να αποκαλυφθούν εν τέλει οι προθέσεις του. Η Λουΐζα μπορούσε να νιώσει ότι οι τρεις τους με επικεφαλής τον Στέλιο είχαν συνωμοτήσει πίσω από την πλάτη της. Όμως αυτό που της διέφευγε ήταν ο λόγος.

Αργότερα το ίδιο βράδυ και αφότου η Λουΐζα και ο Στέλιος αποσύρθηκαν από το δωμάτιο των εξοχοτάτων, επέστρεψαν στο δωμάτιό της.

"Δεν θα επιστρέψεις στο στρατόπεδο;" Τον ρώτησε όταν εισήλθε μαζί της στο δωμάτιο.

Η Λουΐζα κάθισε στο καθιστικό και αφαίρεσε τα γοβάκια της. Ήταν πραγματικά εξουθενωτικό να τα φοράει όλη μέρα δίχως διακοπή. Απορούσε πώς η Δούκισσα μπορούσε να περπατάει με αυτά για ώρες ολόκληρες και να μην εμφανίζει ίχνος κούρασης.

 "Με διώχνεις;" Ο Στέλιος έβγαλε το πανωφόρι του και το άφησε στην πολυθρόνα που βρισκόταν στην αριστερή πλευρά του καναπέ. Έπειτα, κάθισε δίπλα στην Λουΐζα, πήρε τα κουρασμένα και καταπονημένα πόδια της στους μηρούς του κι άρχισε να τα μαλάσσει. 

"Όχι, δεν είναι ανάγκη." Είπε εννοώντας ότι δεν είναι ανάγκη να της κάνει μασάζ, και τράβηξε τα πόδια της.

"Όχι, δεν είναι ανάγκη να φύγω; Δεν σκόπευα." Της χαμογέλασε πονηρά και κράτησε τα πόδια της σταθερά πάνω στα δικά του.

"Νόμιζα ότι έπρεπε να παρουσιαστείς πριν ξημερώσει."

"Δεν ξημερώνει πριν τις έξι." Απάντησε ο Στέλιος απλά και τότε η Λουΐζα έχασε την γη κάτω από τα πόδια της.

"Τι-τι εννοείς;" Τραύλισε αναστατωμένη. "Θ-θα μείνεις εδώ;" Σηκώθηκε όρθια.

"Γιατί αναστατώνεσαι; Δεν είναι ότι δεν έχουμε κοιμηθεί ξανά στο ίδιο δωμάτιο." Έγειρε στην πλάτη του καναπέ και άπλωσε τα χέρια του αναπαυτικά δεξιά και αριστερά.

Είχε περάσει μια ολόκληρη μέρα στους δρόμους με την Λουΐζα κι ενώ υπό άλλες συνθήκες θα ένιωθε εξουθενωμένος, τώρα αισθανόταν πιο ζωντανός από ποτέ! Ακόμη και ύστερα από τα εξαντλητικά ωράρια στον στρατό, μπορούσε να ξενυχτήσει και να παραμείνει άυπνος μέχρι το επόμενο πρωί.

Στην πραγματικότητα ήθελε να επωφεληθεί κάθε στιγμή που του δινόταν με την Λουΐζα πριν επιστρέψει πάλι στο στρατόπεδο. Ποιος ξέρει πότε θα έπαιρνε άδεια ξανά;

"Όχι, αλλά οι συνθήκες ήταν διαφορετικές τότε κι εξάλλου δεν ήξερες ότι ήμουν γυναίκα." Συνέχισε αναστατωμένη η Λουΐζα, αλλά πραγματικά ο Στέλιος δεν καταλάβαινε πού οφειλόταν τόση νευρικότητα και ανησυχία.

Εκτός κι αν νόμιζε ότι θα έκαναν κάτι πονηρό μαζί...

Όσο κι αν αυτό το ενδεχόμενο ήταν κυριολεκτικά πειρασμός για τον Στέλιο, οι προθέσεις του για το εν λόγω βράδυ ήταν εντελώς διαφορετικές. Δεν σκόπευε να θυσιάσει ό,τι είχε σχεδιάσει για μερικές στιγμές υπέρμετρης οικειότητας με την Λουΐζα.

"Λυπάμαι που σε απογοητεύω, γλυκιά μου, αλλά σε πήρα είδηση νωρίς." Στηρίχθηκε με τους αγκώνες του στους μηρούς του.

"Νωρίς; Πόσο νωρίς δηλαδή; Όχι τότε με το πανί;" Η Λουΐζα στράφηκε να τον κοιτάξει έκπληκτη.

Γνώριζε το μυστικό της πολυ νωρίτερα από ό,τι είχε ισχυριστεί; Θεέ και Κύριε, και όλον αυτόν τον καιρό...

Η Λουΐζα ξαφνικά μπορούσε να δικαιολογήσει την ενοχλητική συμπεριφορά του, κάθε σχόλιο και πείραγμα είχαν συγκεκριμένο στόχο: να διώξουν όλους τους συμφοιτητές της μακριά της και να κρατήσουν τον Στέλιο στο πλευρό της.

"Οι υποψίες μου εμφανίστηκαν πολύ νωρίτερα. Από την πρώτη κιόλας εβδομάδα μας στην Ακαδημία. Η συμπεριφορά σου ήταν αλλόκοτη για έναν άνδρα στα δεκαοκτώ έτη του. Δεν μιλούσες ποτέ για γυναίκες, ποτέ δεν πήγαινες στα λουτρά τις ώρες αιχμής, ούτε άλλαζες μπροστά μου ρούχα." Εξήγησε ο Στέλιος απλά και η Λουΐζα συνειδητοποίησε το τραγικό της λάθος - αμέλεια.

Είναι οι μικρές λεπτομέρειες που κάνουν πάντοτε την διαφορά και στην περίπτωσή της, ήταν αυτές που την πρόδωσαν στον Στέλιο. Γι' αυτό την είχε προκαλέσει πολλαπλές φορές, άλλοτε με το ποτό, άλλοτε με τον... οίκο ανοχής... Θεέ και Κύριε!

Η Λουΐζα δεν πίστευε πως είχε επιτρέψει στον Στέλιο να την ξεγελάσει κατά αυτόν τον τρόπο!

"Θα προτιμούσες να άλλαζα μπροστά σε ολόκληρη την Ακαδημία;" Απάντησε καυστικά με αποκλειστικό και μόνο στόχο του να τον προκαλέσει.

Ο Στέλιος, όμως, σηκώθηκε όρθιος και τύλιξε τα χέρια του γύρω την μέση της. Ήρεμα, δίχως να χάσει την ψυχραιμία ή τον έλεγχο της απάντησε: "Όχι σε ολόκληρη την Ακαδημία, αλλά μπροστά σε μένα... δεν θα έφερνα αντίρρηση."

"Είσαι χυδαίος." Η Λουΐζα τον χτύπησε στο στήθος.

Του έστρεψα αμέσως την πλάτη και βγήκε στο μικρό μπαλκονάκι στην προσπάθειά της να κρύψει εκείνο το κοκκίνισμα και το χαμόγελο. Εικόνες άρχισαν να ξεπηδούν στο νου, καθώς η φαντασία της άρχισε να οργιάζει. Φαντάστηκε όλα τα μέρη που ήθελε να την φιλήσει, να την αγγίξει και να την νιώσει και ξαφνικά το σώμα της άρχισε να μουδιάζει. Χαμηλά κάτω στην κοιλιά της ξύπνησε εκείνη αίσθηση της πρωτόγνωρης ανάγκης να νιώσει το κορμί του Στέλιου ενάντια στο δικό της.

Έκλεισε τα μάτια της και πήρε μια βαθιά ανάσα. Έπρεπε να διώξει αυτές τις πονηρές σκέψεις από τον νου της, πριν να ήταν πολύ αργά. Άνοιξε γρήγορα τα μάτια της και το φως του φεγγαριού έλουσε το τοπίο. 

"Σκέψου το. Θα είχαμε γλιτώσει όλο το πανηγύρι και φυσικά την απαγωγή σου, αν είχες εκδηλωθεί νωρίτερα." 

Η απόσταση που είχε δημιουργήσει μεταξύ τους τον τρέλαινε. Τα χέρια του τον έτρωγαν να την αγγίξουν. Ήθελε να την αρπάξει στην αγκαλιά του και να την φιλήσει μέχρι να της κόψει την ανάσα, όπως κι εκείνη του έκοβε την ανάσα.

Τύλιξε, λοιπόν, τα χέρια του ξανά γύρω της και στήριξε το κεφάλι του στο δικό της. Τα μαλλιά της μύριζαν άνθη λουλουδιών, ενώ η επιδερμίδα της είχε μία ακόμη γλυκύτερη μυρωδιά - μία που θόλωνε την κρίση του κι έκανε την καρδιά του να ανυπομονεί για το επόμενο χάδι, το επόμενο φιλί.

"Δεν το ξέρεις αυτό. Μπορεί να είχαμε μπλέξει χειρότερα." Έφερε αντίρρηση, καθώς ξαφνικά εκείνες οι σκέψεις που την βασάνιζαν επέστρεψαν. 

Ήταν αλήθεια φυσιολογικό και σωστό να ποθεί τον Στέλιο τόσο; Πώς ήταν δυνατόν να τον έχει τόση πολλή ανάγκη, αλλά να αγνοεί τι πρέπει να κάνει και πώς να συμπεριφερθεί; Ήταν πρέπον να τον αγγίζει και να θέλει να τον αγγίζει κατ' αυτόν τον τρόπο; Ή θα μετατρεπόταν σε εκείνα τα επίθετα με τα οποία την χαρακτήριζαν πίσω στο Ναύπλιο;

"Αν δεν έφευγες εκείνο το βράδυ σαν κυνηγημένη από τον χορό των γονιών μου, όλα τα υπόλοιπα θα ήταν περιττά. Θα μπορούσαμε να τα είχαμε γλιτώσει όλα και να σε είχα παντρευτεί." Ο Στέλιος άφησε ένα φιλί στην βάση του λαιμού της.

Η Λουΐζα ένιωσε ένα ρίγος να συνταράσει το κορμί της και τότε είπε - ή μάλλον φώναξε: "Μα για τι πράγμα μιλάς! Εκείνο το βράδυ παραφέρθηκες και-"

"Με είχες φτάσει στα όριά μου, καρδιά μου. Πώς μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό όταν αυτός βρισκόταν στην αγκαλιά μου;" Η Λουΐζα απέστρεψε το βλέμμα της από το δικό του κι έσκυψε το κεφάλι της αναψοκοκκινισμένη. "Όταν με κοίταζες, όπως τώρα," με τον δείκτη του ανασήκωσε το πρόσωπό της και τα βλέμματά τους κλείδωσαν, "με αυτά τα σαγηνευτικά μάτια. Όταν έτρεμες στην αγκαλιά μου με ένα άγγιγμα, με ένα χάδι, με ένα φιλί. Όταν με προκαλούσες κι όταν με έκανες να χάσω τα λογικά μου, πες μου πώς θα μπορούσα να μην σε φιλήσω εκείνο το βράδυ;"

"Στέλιο..." Η καημένη η Λουΐζα προσπάθησε να αντισταθεί, γιατί εκείνος ήταν ο πειρασμός που είτε θα την οδηγούσε στον παράδεισο είτε στην κόλαση.

"Και θέλω να σε φιλάω κάθε βράδυ. Με την κάθε ευκαιρία που έχω! Πώς μπορώ να ζήσω τη ζωή μου χωρίς αυτήν την απόλαυση; Πώς μπορώ να ζήσω ξέροντας ότι δεν βρίσκεσαι στο πλευρό μου και ότι δεν έχω την δυνατότητα με μια κίνηση του χεριού μου να σε αγγίξω; Αυτή θα ήταν ολότελα η καταστροφή μου, Λουΐζα, και το συνειδητοποίησα, όταν έφυγες εκείνο το βράδυ, όταν με απέφευγες την επομένη, όταν δέχτηκες εκείνη την σφαίρα και όταν το καθίκι αυτό σε πήρε μακριά μου."

Τα μάτια του καθρέφτισαν όλην την αγωνία, την ανυπομονησία, την ελπίδα, την χαρά, την αγάπη, την... ευτυχία. Τα πράσινα μάτια του προσπαθούσαν να της μιλήσουν, αλλά η Λουΐζα ήταν τόσο συγχυσμένη που ήταν αδύνατο να συλληφθεί το νόημα που προσπαθούσαν αγωνιωδώς να της επικοινωνήσουν. 

"Στέλιο, εγώ..." Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει σαν τρελή, αλλά δεν ήταν βέβαιη πως γνώριζε τον ακριβή λόγο. Σίγουρα ευθυνόταν η μεταξύ τους εγγύτητα, ο τρόπος με τον οποίο η θέρμη του σώματός του ζέσταινε το κορμί της όπου την άγγιζε, και φυσικά το βλέμμα του- τα πράσινα μάτια του που μαγνήτιζαν τα δικά της.

"Είχα σκεφτεί χίλιους δυο διαφορετικούς τρόπους το πώς θα σου το έλεγα, πού και πότε. Ήθελα να είναι ξεχωριστός και αδύνατον να τον λησμονήσεις, αλλά είναι δυσκολότερο από όσο νόμιζα και υπολόγιζα." Γέλασε. 

"Τι εννοείς; Δεν σε καταλαβαίνω, Στέλιο."

"Ήθελα αυτή να είναι η πιο ρομαντική στιγμή της ζωής μας, Λουΐζα. Να είναι αυτή που θα εξιστορούσαμε στα παιδιά μας μαζί." Το βλέμμα του μαλάκωσε ακόμη περισσότερο, τόσο πολύ ώστε ο Στέλιος να νιώθει πρακτικά ευάλωτος μπροστά της.

"Τι προσπαθείς να πεις, Στέλιο;" Η Λουΐζα γέλασε σαστισμένη καθώς μία όχι και τόσο εξωφρενική ιδέα πλέον τρύπωσε στον νου της.

"Δεν θα επιθυμούσα τίποτε περισσότερο στη ζωή μου από το να φτιάξουμε τη δική μας οικογένεια, δεσποινίς Χατζημιχαήλ." Είπε και της χαμογέλασε γλυκά. "Λοιπόν; Θα με παντρευτείς;" Ρώτησε και γονάτισε μπροστά της, εκεί στο μπαλκόνι του δωματίου της κάτω από το φεγγαρόφωτο. Όπως εκείνο το βράδυ όταν είχαν δώσει το πρώτο τους φιλί στον κήπο της οικείας Ιωαννίδη.

Η Λουΐζα κάλυψε το στόμα της, όπου χαράχθηκε ένα τεράστιο χαμόγελο ευτυχίας. Προσπάθησε να κρύψει τον υπέρμετρο ενθουσιασμό, αλλά κατάλαβε ότι πλέον δεν είχε καμία απολύτως σημασία ούτε να κρύβεται ούτε να προσποιείται. Γιατί ο Στέλιος είχε γονατίσει μπροστά της με ένα δαχτυλίδι στο χέρι περιμένοντας ανυπόμονα την απάντησή της.

Η καρδιά της πλημμύρισε από ευτυχία. Νόμιζε ότι ζούσε το τέλειο όνειρο, ότι είχε κερδίσει μόλις τον πρίγκιπα της και ότι μαζί όδευαν προς πελάγη ευτυχίας.

Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο είχε περάσει τα πάνδεινα, με την σκληρή εκπαίδευση, την αποκάλυψή της, τις ψευδείς κατηγορίες εναντίον της και την φυλάκιση της. Η Λουΐζα νόμιζε ότι είχε φτάσει στον πάτο και ότι χειρότερα δεν υπήρχαν.

Ωστόσο, για μια ακόμη φορά διαψεύστηκε και αποδείχθηκε εν τέλει ότι η ζωή μακριά από τον Στέλιο ήταν μακράν η βασανιστικότερη. Όσο ήταν στην φυλακή, γνώριζε ότι ο Στέλιος δεν ήταν πολύ μακριά και ήταν σίγουρη ότι θα αποδείκνυε την αθωότητά της.

Όσο βρισκόταν, όμως, εκείνη στο Ναύπλιο και ο Στέλιος στην πέρα όχθη του Αιγαίου, η Λουΐζα μαράζωνε μέρα με την μέρα, αισθανόταν ότι η ζωή της είχε χάσει το νόημα ή τουλάχιστον το κίνητρο για να συνεχίσει. Όσο περνούσε ο καιρός, αισθανόταν ότι βυθιζόταν ολοένα και περισσότερο μέσα στον βούρκο της μοναξιάς. Όλες οι μέρες τις εβδομάδας έμοιαζαν ίδιες, δεν ήταν δυνατό να τις ξεχωρίσει καν!

Πώς λοιπόν γινόταν να απαρνηθεί τον άνδρα που αγαπούσε, λάτρευε και ονειρευόταν όλην της την ζωή;

Η Λουΐζα άπλωσε το χέρι της προς τον Στέλιο. Ήθελε να σηκωθεί και να σταθεί στο ύψος του. Ήθελε να τον αγκαλιάσει και να τον φιλήσει σαν τρελή. Να του πει πόσο πολύ τον αγαπούσε και ότι θα κινούσε ουρανό και γη για να ζήσει μια ζωή στο πλευρό του. Ήθελε να δημιουργήσουν την δική τους οικογένεια και να κάνουν πολλά - πολλά παιδιά! Ήθελε να τα δει μαζί του να μεγαλώνουν και να τους κάνουν εγγόνια και δισέγγονα. Ήθελε οι δυο τους, εάν αυτό ήταν το θέλημα του Θεού, να μεγαλώσουν και να ζήσουν μαζί ο ένας συντροφιά στον άλλον ως τα βαθιά τους γεράματα, όποτε θα τους χώριζε ο θάνατος.

Αυτή ήταν η ζωή που είχε ονειρευτεί και την είχε ονειρευτεί μαζί του. Αν ο Στέλιος δεν ήταν μέρος της ευτυχίας της, τότε η Λουΐζα δεν ήθελε καν να την αποκτήσει.

Ο Στέλιος, λοιπόν, στάθηκε στο ύψος του και με ιδρωμένα χέρια έβγαλε το δαχτυλίδι. Τα σκούπισε γρήγορα, ελπίζοντας ότι η Λουΐζα δεν αντιλαμβανόταν πώς ξαφνικά είχε αγχωθεί και πήρε το χέρι της. Με την καρδιά του να βροντοχτυπάει μέσα στο στήθος του, πέρασε το δαχτυλίδι στο δάχτυλο της Λουΐζας και κράτησε το χέρι της.

Είχε εξασκηθεί τόσες φορές κι όμως όταν έφτασε η στιγμή, η νευρικότητα πήρε τα ηνία. Ποτέ του δεν είχε βιώσει αυτό το... αίσθημα. Ποτέ πριν δεν είχε φοβηθεί την άρνηση...

Όταν, όμως, οι ματιές τους συναντήθηκαν, ο Στέλιος ήξερε ότι αυτή η γυναίκα θα ήταν για πάντα δική του, όπως κι ο ίδιος δικός της.

Α/Ν

Καλησπέρα!

Τι μου κάνετε;;;;;

Έφτασε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ η πολυπόθητη πρόταση από τον Στέλιο!!!!!!!! Πώς σας φάνηκε το καινούριο κεφάλαιο; Πρέπει να το έγραφα για πάνω από μία εβδομάδα μαζί με αυτό που έπεται! Έσβηνα και ξανάγραφα... ποπο κουράστηκα.

Αρκετά με την γκρίνια μου!

Περιμένω να διαβάσω τα σχόλια σας! Περιμένατε να κάνει πρόταση γάμου ο Στέλιος στην Λουΐζα; Κι αν ναι, τότε πώς την περιμένατε;

Πολλά φιλιά,
Στέλλα❤💖💖