"Στέλιο, ξύπνα!" Ο Πέτρος τον ταρακούνησε στον ύπνο του. "Στέλιο, σήκω! Δεχόμαστε επίθεση!"

Ο Στέλιος πετάχτηκε έντρομος από την κουκέτα, χτυπώντας το κεφάλι του στο πάνω μέρος της. Αναθεματίζοντας ντύθηκε, πήρε τον εξοπλισμό του ανά χείρας και ακολούθησε τον Πέτρο στον εξωτερικό χώρο του στρατοπέδου. Εκεί τους περίμενε η υπόλοιπη διμοιρία στην οποία καταταγόταν και ο Στέλιος.

"Τι συνέβη; Ξέρουμε γιατί μας φώναξαν άρον άρον να συγκεντρωθούμε εδώ πέρα;" Ρώτησε ο Πέτρος έναν στρατιώτη που κοιμόταν δύο κουκέτες πέρα από την δική τους.

"Άκουσα ότι πριν λίγο Τούρκοι αντάρτες επιτέθηκαν σε αποθήκες των ελληνικών στρατευμάτων." Απάντησε ο Γιώργος.

"Στρατιώτες, προσοχή!" Φώναξε κάποιος και ολόκληρη η διμοιρία υπάκουσε. Βήματα ακούστηκαν από την τελευταία σειρά της διμοιρίας να πλησιάζουν. Μία ψηλή και γυμνασμένη κορμοστασιά εμφανίστηκε μπροστά τους. Τα μαλλιά του μαύρα σαν τον έβενο και τα μάτια του στην απόχρωση ενός οριμασμένου κάστανου. Ο Μυλωνάς... Τι γύρευε δίπλα στον Διοικητή; "Ανάπαυσις. Είναι η πρώτη αποστολή που σας ανατίθεται, στρατιώτες. Η διμοιρία σας μπορεί να δημιουργήθηκε πρόσφατα, όμως, ελπίζω ότι θα δράσετε σαν ένα ενιαίο σώμα υπό τις εντολές του Ανθυπασπιστή Αλέξιου Μυλωνά." Ο Πέτρος κοίταξε τον Στέλιο διακριτικά, όταν ο τελευταίος σιχτίρισε σιωπηλά την κακή του τύχη καθώς και συμπεριφορά. "Αλέξη, έχεις το ελεύθερο. Εγώ πρέπει να επιστρέψω στα καθήκοντά μου."

"Μάλιστα, κύριε Διοικητά." Ο Ανθυπασπιστής Μυλωνάς, λοιπόν, αφότου χαιρέτησε τον Διοικητή, στράφηκε προς την διμοιρία που του είχε ανατεθεί και αναγνώρισε κάποια οικεία πρόσωπα. Το βλέμμα του στάθηκε στον Αλιφιεράκη, έπειτα στον Πέτρο και τέλος στον Στέλιο. Γρήγορα όμως, ο Ανθυπασπιστής επικεντρώθηκε στο έργο του: να ενημερώσει για την κατάσταση τους στρατιώτες του και να τους εξηγήσει το σχέδιο δράσης και πάταξης των επιτιθέμενων. "Έγινα αντιληπτός;"

"Ναι!" Φώναξε όλη η διμοιρία.

"Ωραία. Εμπρός, μαρς!" Φώναξε και η διμοιρία σε σχηματισμό στράφηκε προς την έξοδο. "Μια στιγμή, Ιωαννίδη."

Από όλους τους ανθρώπους που είχε περιφρονήσει πρόσφατα, έπρεπε ο αξιωματικός του να ήταν ο άνθρωπος ο οποίος όχι μόνο τον βοήθησε να γλιτώσει από την δύσκολη κατάσταση όπου είχε περιέλθει, αλλά και τον οποίο ο Στέλιος δύο μέρες νωρίτερα είχε απαξιώσει επιδεικτικά; Πραγματικά η τύχη του κάθε άλλο παρά ευνοϊκή ήταν. Μάλλον κακή θα την χαρακτήριζε κανείς!

Άλλος ένας άνθρωπος θα του εναντιωνόταν από ανοησία και απερισκεψία της στιγμής. Όμως, το ένστικτο του τον παρακινούσε να μην τον εμπιστευτεί. Τουλάχιστον όχι μέχρι να τον προϊδεάσει για το αντίθετο!

"Μάλιστα, κύριε." Παρουσιάστηκε μπροστά του.

"Μετά την αποστολή θέλω να σου μιλήσω ιδιαιτέρως."

"Μάλιστα, κύριε."

Ο Ανθυπαστιστής Μυλωνάς βγήκε από το στρατόπεδο, αφήνοντας τον Στέλιο μερικά μέτρα πίσω του να αναλογίζεται τις πιο πρόσφατες επιλογές της ζωής του. Τώρα που ο Μυλωνάς τον είχε αναγνωρίσει, θα τοποθετούσε τον Στέλιο στο στόχαστρο.

Βέβαια ο Στέλιος τα είχε προκαλέσει όλα αυτά στον εαυτό του... αν αναλογιζόταν κανείς την αλαζονική συμπεριφορά του απέναντι στον άνδρα που όχι μόνο έσωσε το τομάρι του, αλλά, όπως αποδείχθηκε, ήταν και αξιωματικός του. Δεν επιθυμούσε να σκεφτεί καν τι τιμωρία θα σκεφτόταν ο Μυλωνάς για να τον πειθαρχήσει.

Ο Στέλιος έδιωξε όλες τις σκέψεις από τον νου του, τροχάδην ακολούθησε τους υπόλοιπους στρατιώτες και επέστρεψε στην θέση του. Ίσως από εδώ και στο εξής θα έπρεπε να επικεντρωθεί στο πως να κάνει συμμάχους και όχι εχθρούς. Αυτή η τακτική σίγουρα θα έλυνε τα μισά του προβλήματα και θα δρούσε αποτρεπτικά στην εμφανιση νέων.

~...~

Η διμοιρία επέστρεψε ώρες αργότερα στο στρατόπεδο έχουσα χάσει τα χνάρια των τσετών. Λίγο μετά την άφιξή της, τα νέα τους έφτασαν τηλεφωνικώς και γνωστοποίησαν ότι η ιταλική ζώνη τους είχε προσφέρει καταφύγιο. Τα ελληνικά στρατεύματα παρά το γεγονός ότι κυνήγησαν τους Τούρκους επαναστάτες κατά μήκους την ελληνικής ζώνης ελέγχου με σκοπό να τους αιχμαλωτήσουν, οι Ιταλοί ηταν απρόθυμοι να συνδράμουν στην διατήρηση της τάξης. Για την ακρίβεια, οι γείτονες φαίνονταν απρόθυμοι να  παραδώσουν τους αντάρτες στην ελληνική ζώνη.

"Νόμιζα πως με τους Ιταλούς ήμασταν σύμμαχοι." Μονολόγησε ο Στέλιος.

"Δεν υπάρχουν ούτε μόνιμες ούτε δεδομένες συμμαχίες. Μόνο συμφέροντα." Απάντησε ο Πέτρος και αμέσως κερδισε την προσοχή του Στέλιου. "Παρακολούθησα μερικές διαλέξεις σχετικά με τις διακρατικές σχέσεις στην Μεγάλη Βρετανία πριν εγγραφώ στην Ακαδημία. Ήταν πράγματι ενδιαφέρουσες και τώρα μπορώ να τις εφαρμόσω και στην πράξη. Πιστεύω ότι οι Ιταλοί δυσαρεστήθηκαν με την παραχώρηση του ελέγχου της Σμύρνης στην Ελλάδα. Ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι πρότινος η Ιταλία κατείχε τα Δωδεκάνησα."

"Άκουσες ότι υπογράφτηκε ένα σύμφωνο μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας σύμφωνα με το οποίο η Ιταλία θα τα παραχωρήσει στην Ελλάδα;" Ο Στέλιος έβγαλε τα άρβυλα του και ξάπλωσε στο ντιβανάκι του.

"Κι εγώ το άκουσα. Όμως, κάτι μου λέει ότι οι Ιταλοί δεν είναι ιδιαίτερα πρόθυμοι να κάνουν τέτοια παραχώρηση προς την πατρίδα μας." Έγειρε ενάντια στην κουκέτα που μοιραζόταν με τον Στέλιο. "Σύμμαχοι ή μη, πάντοτε υπερισχύει το συμφέρον και αυτό πάντοτε φροντίζει να εξυπηρετεί το κάθε κράτος."

~...~

Σμύρνη, Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 1919

Αγαπητή Λουΐζα,
   Αρχικά, οφείλω να αναφέρω ότι θλίβομαι βαθύτατα που μου πήρε τόσο καιρό να απαντήσω στα άκρως απολαυστικά γράμματά σου. Απήλαυσα ιδιαίτερα αυτό της ενάτης Οκτωβρίου. Θα μπορούσες να επαναλάβεις την τελευταία φράση του γράμματος αν το ζητούσα πολύ ευγενικά;
   Ο λόγος της απουσίας μου είναι απόρρητος και σε καμία περίπτωση δεν θα ήταν θεμιτό ή ορθό να σου τον αναφέρω σε ένα γράμμα που θα περάσει από πολλαπλά χέρια. Δια τον λόγο αυτόν ελπίζω να κατανοήσεις τη λεπτή θέση όπου βρίσκομαι.
   Όσον αφορά για τις δεξιώσεις όπου παρευρέθηκες, η εξαδέλφη μου, όπως πολύ σωστά παρατήρησες, απολαμβάνει ως το μεδούλι αυτού του είδους τις κοινωνικές εκδηλώσεις. Βλέπεις στην Βρετανία συνηθίζει να παρευρίσκεται σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις αρκετά συχνά. Πολύ συχνά.
   Ωστόσο, δεν την κακολογώ, διότι η φίλτατη εξαδέλφη μου φροντίζει πολύ καλά να διαδώσει τα νέα για τον αρραβώνα μας.
   Μόλις ιδωθούμε, θα φροντίσω εγώ ο ίδιος να επισπευστούν κάποιες διαδικασίες σχετικά με τον αρραβώνα μας.
  Ανυπομονώ να ακούσω νέα σου.

Δικός σου,
Στέλιος

~...~

Αθήνα, Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 1919

Αγαπητέ Στέλιο,   Νιώθω πραγματικά ανακούφιση που έχω επιτέλους νέα σου. Ελπίζω όλα να πήγαν όπως ηλπίζατε και να μην υπήρχαν δυσάρεστες εξελίξεις. Δεν ανέφερα τίποτα σχετικό με την απουσία σου στην οικογένειά σου, αν και θαρρώ ότι κάτι θα είχαν υποψιαστεί. Δεν υπάρχει λόγος να βιαζόμαστε. Όλα με τον καιρό τους.   Θαρρώ πως διέφυγε της προσοχής σου να απαντήσεις στο ερώτημά μου σχετικά με το πώς είναι τα αγόρια. Ελπίζω να έχω νέα τους στο επόμενο γράμμα σου που θα λάβω.

Δική σου,
Λουΐζα

~...~

Σμύρνη, Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 1919

Αγαπητή Λουΐζα,
   Χαίρομαι ιδιαίτερα που δεν τους ανέφερες κάτι. Με την οικογένειά μου δεν επικοινωνούμε τόσο συχνά όσο με εσένα. Δεν χρειάζεται να ανησυχούν περισσότερο απ' όσο πρέπει κι από όσο ήδη ανησυχούν.
   Τα αγόρια... Όλοι τους είναι καλά. Χαίρουν υγείας. Ήμασταν μαζί όσο καιρό δεν σου απαντούσα στα γράμματα. Όχι όλοι μαζί ταυτοχρόνως, αλλά μαζί στην αποστολή. Σου στέλνουν τους "θερμούς χαιρετισμούς" τους! (Χατζηχρήστου).
   Ο Πέτρος πήρε το γράμμα, όσο έλειπα από τον κοιτώνα.
   Επίσης, παρατήρησα ότι επέστρεψες στην Αθήνα. Υποθέτω ότι η Έλλη σε τραβολόγησε σε μία ακόμη ανιαρή κοινωνική εκδήλωση;
   Εκτός αυτού, παρατήρησα ότι απέφυγες για μία ακόμη φορά να απαντήσεις στην πρότασή μου περί αρραβώνος κι έχω αρχίσει να ανησυχώ.
   Μήπως γνώρισες κάποιον όμορφο νεαρό πλούσιο κληρονόμο στις χοροεσπερίδες που παρευρέθηκες;
   Ίσως πρέπει να πω δυο λογάκια στην εξαδέλφη μου σχετικά με αυτές τις εκδηλώσεις.

Δικός σου,
Στέλιος

~...~

Αθήνα, Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 1919

Αγαπητέ Στέλιο,
   Χαίρομαι πραγματικά που ακούω νέα τους. Πες στον Πέτρο εκτιμώ τους "θερμούς χαιρετισμούς" του ιδιαιτέρως και φρόντισε να στείλεις στους υπόλοιπους τους δικούς μου εγκάρδιους.
   Επέστρεψα πράγματι στην Αθήνα μαζί με την Δούκισσα. Παρευρεθήκαμε σε δύο δεξιώσεις μέχρι στιγμής. Εξαιρετικά ανιαρές.
   Πρέπει να σου εξομολογηθώ κάτι. Κάτι που με βασανίζει τις τελευταίες μέρες. Τις προάλλες επισκεφτήκαμε την αγορά με την Έλλη κι έτυχε να συναντήσω την μητέρα μου. Μόλις με είδε η έκφραση του προσώπου της άλλαξε με μιας. Φωτίστηκε... Όμως, δεν πρόλαβα ούτε να την χαιρετήσω. Ο πατέρας εμφανίστηκε και μαζί χάθηκαν από προσώπου γης.
   Πραγματικά, δεν επιθυμούσα να το σκάσω από το σπίτι κι αν μου δινόταν ποτέ η ευκαιρία να μην το κάνω, ίσως και να το σκεφτόμουν πριν δράσω τόσο... αυθόρμητα και απερίσκεπτα. Η μητέρα μου θα ανησυχούσε τόσο καιρό που δεν είχε νέα μου.

Δική σου,
Λουΐζα

~...~

Σμύρνη, Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 1919

Αγαπητή Λουΐζα,
   Χαίρομαι που ειδωθήκατε με την μητέρα σου και είμαι σίγουρος ότι κι εκείνη θα ηρέμησε που σε ειδε έστω και εξ αποστάσεως. Όταν θα επιστρέψω, θα φροντίσουμε μια μέρα να επισκεφθούμε μαζί τους γονείς σου και να ζητήσω επισήμως το χέρι σου.
   Όμως, θλίβομαι βαθύτατα για τον τρόπο που εκφράστηκες. Πώς είναι δυνατόν να μου γράφεις κάτι τόσο εξοργιστικό; Θα το σκεφτόσουν πριν κάνεις οτιδήποτε; Θα έχανες την μια και μοναδική ευκαιρία να με συναντήσεις;
   Τώρα θα πρέπει να με παρακαλέσεις γονατιστή για να σε παντρευτώ κι όχι το αντίστροφο.

Όχι και τόσο δικός σου,
Στέλιος

~...~

Αθήνα, Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 1919

Αγαπητέ Στέλιο,
   Πρέπει στ' αλήθεια να κάνεις τα πάντα να περιστρέφονται γύρω σου;
   Αν πράγματι σου έκανα το χατίρι κι ενέδιδα στην επιμονή σου, τι θα συνέβαινε;
  Αν ερχόμουν στην Σμύρνη και παντρευόμασταν, τότε τι θα έκανες;

Δική σου,
Λουΐζα

~...~

Σμύρνη, Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 1919

Αγαπητή Λουΐζα,
   Θαρρώ πως η απόσταση σε μεταλλάσσει σε μια παράτολμη εκδοχή του εαυτού σου. Ουδεμία μέλλουσα σύζυγος δεν θα προκαλούσε τον μέλλοντα σύζυγό της κατ' αυτόν τον τρόπο. Αν και πρέπει να ομολογήσω ότι αυτή η τόλμη σου αποτελεί μια πρόκληση για εμένα που θέλω διακαώς να δαμάσω.
   Αν ερχόσουν στην Σμύρνη, να είσαι βέβαιη ότι φρόντιζα να σου μείνει αξέχαστη η παράτολμη πράξη σου μια και για πάντα.

Ολότελα δικός σου,
Στέλιος

~...~

Σμύρνη, Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 1919

Αγαπητέ Στέλιο,
   Χαίρομαι. Διότι είμαι ήδη εδώ.

Μονάχα δική σου,
Λουΐζα

(Δεν εστάλη ποτέ.)

~...~

Η Λουΐζα δίπλωσε το γράμμα και το έκρυψε μέσα στο συρτάρι της τουαλέτας. Δεν θα τολμούσε να αποστείλει το γράμμα, διότι γνώριζε ότι από τη στιγμή που θα έφτανε στα χέρια του Στέλιου, εκείνος θα κινούσε γη και ουρανό μέχρι να τη βρει. Για τον λόγο αυτόν η Λουΐζα θεώρησε ότι ήταν καλύτερα να του κάνει έκπληξη.

Παρ' όλα αυτά, η κοπέλα δεν έπαψε να νιώθει επιφυλακτική απέναντι στον Στέλιο, την αντίδρασή του και στην μετέπειτα συμπεριφορά του. Ο Στέλιος θα προκαλούσε πιθανότατα το χάος. Όμως, η Λουΐζα γνώριζε ότι κατά βάθος εκείνος θα χαιρόταν που θα την συναντούσε ξανά. Με αυτήν τη σκέψη, ξεκίνησε για το στρατόπεδο φορώντας το πιο πρόχειρο φόρεμα της.

Οι δρόμοι και τα σοκάκια της Σμύρνης έσφυζαν από ζωή. Οι πλανόδιοι πωλητές πήγαιναν κι έρχονταν, προσεγγίζοντας τον κόσμο και προσπαθώντας να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου. Στο μυαλό της Λουΐζας επανήλθαν μνήμες από την γειτονιά της στην Αθήνα. Η κοπέλα νοστάλγησε ξαφνικά τον καιρό που εκείνη και ο αδελφός της έβγαιναν και τριγυρνούσαν στην αγορά μέχρι να αγοράσουν τα τρόφιμα και προϊόντα που τους ζητούσε η μητέρα τους.

Τι όμορφη εποχή! Ο πατέρας της δεν χρωστούσε σε κανέναν, η μητέρα της ήταν ευτυχισμένη, ο αδελφός της ήταν ακόμη ζωντανός κι εκείνη είχε ακόμη την ελευθερία της.

Μα δεν μπορούσε να παραπονιέται... Διότι τώρα είχε την ελευθερία της. Είχε παλέψει και είχε κατορθώσει να αποκτήσει την ελευθερία της μόνη της βασιζόμενη αποκλειστικά στις δυνάμεις και τις ικανότητές της.

Τώρα είχε τους φίλους της από την Ακαδημία. Είχε μία φίλη που την αγαπούσε και της φερόταν σα να ήταν η μικρότερη αδελφή της και φυσικά, είχε τον Στέλιο, ο οποίος παρά τα καψώνια που την ανάγκασε να υποστεί όσο βρίσκονταν στην Ακαδημία, φαινόταν να νοιάζεται πράγματι για την ίδια. Όχι. Την αγαπούσε. Η καρδιά της Λουΐζας και μόνο στην σκέψη σκίρτησε. Πριν λίγους μήνες περιπλανιόταν στην Πελοπόννησο μονάχη της φοβούμενη μην την ανακαλύψει κανείς και τώρα είχε κατορθώσει να δημιουργήσει δεσμούς και σχέσεις τόσο ισχυρές που ποτέ στη ζωή της δε θα φανταζόταν... Μέσα στην ατυχία της είχε σταθεί τυχερή.

Ξαφνικά, όλα γύρω της φάνηκαν διαφορετικά... πιο φωτεινά. Ο κόσμος γύρω της χαμογελούσε, γελούσε και φαινόταν ευτυχισμένος. Όλα έβαιναν καθωσπρέπει και η Λουΐζα πετούσε στους επτά ουρανούς από χαρά και ενθουσιασμό που θα έβλεπε ξανά τους φίλους της, αλλά κυρίως... τον Στέλιο.

Μπήκε, λοιπόν, στο στρατόπεδο και κατευθύνθηκε προς τα γραφεία που βρίσκονταν δίπλα από την είσοδο στο κτίριο. Εκεί όπου πραγματοποιούντο επιστρατεύσεις όσων είχαν κληθεί να παρουσιαστούν, αλλά και εθελοντών. Η Λουΐζα θυμήθηκε την ημέρα που εγγράφτηκε στην Ακαδημία. Πόσο άγχος είχε εκείνη την ημέρα... Πόσο φοβόταν ότι κάποιος θα καταλάβαινε το παραμύθι της... την ταυτότητά της... Κι αν αυτό συνέβαινε, η Λουΐζα δεν μπορούσε παρά να περιμένει για τα χείριστα.

Πριν προλάβει, όμως, να δηλώσει συμμετοχή στην εκστρατεία, άκουσε μια οικεία φωνή.

"Λουΐζα, τι δουλειά έχεις εδώ;" Η Λουΐζα γύρισε και αντίκρισε τον Μάρκο να την πλησιάζει με βήμα γοργό. Κοίταξε γύρω τους βιαστικά, πήρε το χέρι της και την οδήγησε μακριά από το υπαίθριο γραφείο στρατολόγησης.

"Ήρθα για να βοηθήσω." Δήλωσε υπερήφανα κι έπειτα χαμογέλασε με έναν τρόπο που έμοιαζε σχεδόν πονηρός. Ο Μάρκος μπορούσε να καταλάβει ότι είχε αποκτήσει αυτήν τη συνήθεια από τον αρραβωνιαστικό της και η καρδιά του σφίχτηκε. "Στ' αλήθεια περιμένατε ότι θα παρέμενα στο Ναύπλιο να αναμένω την επιστροφή σας;"

"Δεν είναι μέρος αυτό για σένα, Λουΐζα." Η Λουΐζα γνώριζε ότι η συμπεριφορά της και οι πράξεις θα προξενούσαν αντιδράσεις, αλλά δεν περίμενε και αυτήν του Μάρκου. Η Λουΐζα νόμιζε ότι θα χαιρόταν όταν θα την έβλεπε.

"Δεν είναι μέρος για μια γυναίκα θέλεις να πεις." Τον διόρθωσε θυμωμένη και εν μέρει απογοητευμένη. Δεν περίμενε πως ο Μάρκος θα υιοθετούσε την ίδια στάση με τον Στέλιο. Νόμιζε πως την υποστήριζε ή έστω δεν θα εναντιωνόταν.

"Ξέρεις τι εννοώ." Η Λουΐζα ήξερε πράγματι τι ακριβώς εννοούσε, αλλά δεν μπορούσε να αντισταθεί στην παρόρμηση. Κανένας τους δεν γνώριζε ότι είχε δεινοπαθήσει για να βρίσκεται αυτήν τη στιγμή σε εκείνο το σημείο. Επομένως, κανένας τους δεν είχε το δικαίωμα να της υποδεικνύει τι έπρεπε να κάνει. Ακόμα, κι αν αυτό σήμαινε ότι θα ερχόταν σε ρήξη με τον Μάρκο.

"Δεν είχες τέτοια κωλύματα όταν ήμουν μεταμφιεσμένη σε άνδρα στην Ακαδημία." Εξάλλου, ο σκοπός της και ο στόχος της ήταν ένας: συλλογή πληροφοριών με κάθε τρόπο.

"Άλλο η Ακαδημία και άλλο το μέτωπο, Λουΐζα." Ο Μάρκος φάνηκε σχεδόν έτοιμος να της τα ψάλλει, αλλά ανέκτησε αμέσως την αυτοκυριαρχία του. Ήταν ήδη δύσκολο να την βλέπει μπροστά του, αφότου επέλεξε τον Στέλιο και όχι εκείνον, πόσο μάλλον να διακινδυνεύει τη ζωή της για να είναι μαζί του, με τον Ιωαννίδη. "Δεν ξέρεις πόσο επικίνδυνο είναι. Πριν μπω στην Ακαδημία υπηρέτησα στον Μεγάλο Πόλεμο. Δεν θα άντεχες ούτε μισή μέρα στο μέτωπο."

"Μάρκο, έχω εκπαιδευτεί." Συνέχισε η Λουΐζα. Μπορούσε να καταλάβει τις προθέσεις του Μάρκου, αλλά δε θα ανεχόταν κανέναν να της επιβάλλει την άποψή του. Ακόμα κι αν αυτός ο κάποιος ήταν ο Στέλιος. "Εξάλλου όλοι λέγατε ότι δε θα άντεχα ούτε μισό μήνα στην Ακαδημία και όχι μόνο σας διέψευσα, αλλά εξελίχθηκα σε μία από τους καλύτερους νεοσύλλεκτους!" Η Λουΐζα είχε το δικαίωμα - μπορούσε να υπερηφανεύεται για το κατόρθωμά της. Είχε διαψεύσει ένα σωρό άντρες, πολλοί από τους οποίους την είχαν υποτιμήσει για τις ικανότητές της.

"Λουΐζα-" Ο Μάρκος ήξερε ότι έπρεπε να προσέξει τα λόγια του. Η Λουΐζα ήταν η ήρεμη δύναμη, μια δυναμική γυναίκα που δεν ανεχόταν σχόλια από τον οποιονδήποτε, αλλά δεν μπορούσε να μην δείξει το ενδιαφέρον του για εκείνη. Έπρεπε να της εξηγήσει ότι δεν σκόπευε να την προσβάλλει. Απλά επιθυμούσε να της αλλάξει γνώμη και να της δείξει ότι οι πράξεις ήταν παράτολμες κι επικίνδυνες για μία νεαρή κυρία ακόμη και σαν τη Λουΐζα. Το μέτωπο ήταν μέρος που ακόμη και οι ικανότεροι δεν κατόρθωναν να επιβιώσουν λόγω των περιστάσεων. Ο Μάρκος δεν θα ήθελε ποτέ του η Λουΐζα να συμπεριληφθεί σε αυτήν την κατηγορία- των αποθανόντων.

"Λούη!" Τον διέκοψε ο Γιάννης κι έτρεξε προς το μέρος τους. Ο Μάρκος φάνηκε να ενοχλείται πραγματικά. Είχε τόσα πολλά να πει, τόσα πολλά να εξηγήσει, τόσα πολλά να εκφράσει... Δεν είχε προλάβει καλά καλά να της δείξει πόσο είχε χαρεί που την έβλεπε. Ήταν άδικο, διότι σε λίγο θα έκανε την εμφάνισή του ο Ιωαννίδης και ο Μάρκος θα έχανε κάθε ευκαιρία να της μιλήσει. "Τι- Τι κάνεις εδώ;!"

"Να και κάποιος που χαίρεται που με βλέπει!" Σχολίασε καυστικά η Λουΐζα. Ο Γιάννης ήταν ο μόνος άνθρωπος που κάθε φορά που την έβλεπε είτε ως Λούη είτε ως Λουΐζα χαιρόταν με τον ίδιον τρόπο. "Γιάννη, πώς είσαι;"

"Λουΐζα..." Η Λουΐζα τον χαιρέτησε τόσο θερμά που ο Μάρκος σχεδόν ζήλεψε.

"Καλά είμαι." Της χαμογέλασε με τον τρόπο που συνήθιζε και η Λουΐζα ένιωσε σα να μην είχε αλλάξει τίποτα αυτούς τους μήνες που είχαν μείνει χώρια. "Πώς βρέθηκες εδώ; Μόλις σε δει ο Στέλιος θα τρελαθεί από τη χαρά του!" Η Λουΐζα συλλογίστηκε ότι πιθανότερο ήταν να τρελαινόταν από θυμό και γι' αυτό γέλασε. "Για μια στιγμή... Νόμιζα ότι ο Στέλιος-"

"Μη. Ας το αφήσουμε αυτό το θέμα καλύτερα." Πρότεινε η Λουΐζα.

"Νομίζω πως αυτή η συζήτηση πρέπει να γίνει κάπου πιο ιδιωτικά, δε συμφωνείτε;" Επενέβη ο Μάρκος και η Λουΐζα φάνηκε να συμφωνεί μαζί του.

~...~

"Άκουσα ότι μία γυναίκα μπήκε στο στρατόπεδο." Μπήκε ο Αρτέμης στο δωμάτιο. Ο Στέλιος ούτε που σήκωσε το βλέμμα του να τον κοιτάξει.

"Αλήθεια; Τίνος θαυμάστρια αυτήν την φορά;" Ρώτησε αδιάφορα εξετάζοντας προσεκτικά τις μπότες του.

"Άκουσα ότι ο Μάρκος την τραβολόγησε κάπου πιο ήσυχα. Μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα και μετά ο Γιάννης πήγε μαζί τους."

"Τις προάλλες μου είπε ο Πιπεράκης ότι είδε κάποια που έμοιαζε με τη Λουΐζα να μπαίνει σε ένα αυτοκίνητο που λογικά ανήκε σε κάποιον άρχοντα." Μίλησε ο Πέτρος και κάθισε στο κρεβάτι απέναντι από τον Στέλιο.

"Τι είπες;" Ρώτησε ο Στέλιος κατακεραυνώνοντας τον με το βλέμμα του και σχεδόν αμέσως έτρεξε ως τα πράγματά του.

"Στέλιο, τι έπαθες; Είναι απλά οι ανοησίες του Πιπεράκη." Είπε ο Πέτρος. "Μη μου πεις ότι τον πιστεύεις;" Ο Στέλιος δεν του έδωσε σημασία. Ήταν πολύ απασχολημένος με το να βρει το τελευταίο γράμμα της Λουΐζας.

"Νομίζεις ότι θα ερχόταν εδώ;" Πλησίασε ο Αρτέμης.

"Δεν την έχεις ικανή για κάτι τέτοιο;" Ο Στέλιος κεραυνοβόλησε αυτήν την φορά τον Αρτέμη.

"Για να είμαι ειλικρινής, αφού μεταμφιέστηκε μία φορά, νομίζω ότι θα το έκανε και δεύτερη." Παραδέχτηκε ο Αρτέμης και τότε ο Στέλιος βρήκε το γράμμα της Λουΐζας. Το άνοιξε και αυτήν τη φορά το διάβασε προσεκτικά.

Αθήνα, Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 1919

Αγαπητέ Στέλιο,
   Πρέπει στ' αλήθεια να κάνεις τα πάντα να περιστρέφονται γύρω σου;
   Αν πράγματι σου έκανα το χατίρι κι ενέδιδα στην επιμονή σου, τι θα συνέβαινε;
   Αν ερχόμουν στην Σμύρνη και παντρευόμασταν, τότε τι θα έκανες;

Δική σου,
Λουΐζα

"Ανάθεμά με!" Αναφώνησε, παράτησε το γράμμα, έβαλε τις μπότες του κακήν κακώς και έφυγε τρέχοντας από το δωμάτιο. Έτρεξε στους διαδρόμους σαν τρελός. Παραλίγο να πέσει σε έναν αξιωματικό του, αλλά γρήγορα απολογήθηκε και άρχισε πάλι να τρέχει.

Αδυνατούσε να το χωρέσει ο νους του ότι η Λουΐζα ήταν εδώ! Αδυνατούσε να πιστέψει το πόσο δυνατά χτυπούσε η καρδιά του και μόνο στη σκέψη ότι θα την έβλεπε ξανά ύστερα από τόσους μήνες! Η Λουΐζα ήταν τρελή που είχε κάνει κάτι τόσο παράτολμο ακόμα και για τον αρραβωνιαστικό της, αλλά εκείνος ήταν ακόμη πιο τρελός, γιατί την αγαπούσε γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο.

Όταν επιτέλους έφτασε, όταν επιτέλους την είδε, του κόπηκαν τα πόδια. Ήταν η πιο όμορφη γυναίκα που είχε δει ποτέ στη ζωή του.

"Λουΐζα!" Τη φώναξε. Η φωνή του ακούστηκε τραχιά ακόμα και στον ίδιον. Όταν το βλέμμα της συνάντησε το δικό του, ένα χαμόγελο χαράχθηκε στα χείλη του.

Η αντίδραση του ήταν ευχάριστα απρόσμενη για την Λουΐζα, η οποία άφησε τον Γιάννη και τον Μάρκο μόνους κι έτρεξε στην αγκαλιά του Στέλιου. Εκείνος άνοιξε τα χέρια του διάπλατα και την υποδέχτηκε στην αγκαλιά του. Την έσφιξε και την σήκωσε στον αέρα. Τα μάτια του γυάλιζαν από χαρά και λαχτάρα. Η Λουΐζα χασκογέλασε ευτυχισμένη που ύστερα από τόσο καιρό ήταν επιτέλους μαζί.

Ο Στέλιος την άφησε στο έδαφος και πήρε το πρόσωπό της στα χέρια του. Την κοίταξε προσεκτικά. Το πρόσωπό της φαινόταν πιο στρογγυλό και το σώμα της πιο γεμάτο. Φαινόταν υγιής κι έπρεπε να ευχαριστήσει την εξαδέλφη του που την φρόντισε όσο εκείνος έλειπε.

Που να πάρει! Είχε να νιώσει τόσο ζωντανός από τότε που την αποχωρίστηκε πριν περίπου μισό χρόνο. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι βρισκόταν στην αγκαλιά του, στα χέρια του, εδώ, στην Σμύρνη...

Το χαμόγελό του ήταν τόσο λαμπερό που έκανε τη Λουΐζα να κοκκινίσει και να στρέψει το βλέμμα της αλλού. Αχ, τι ανακούφιση που επιτέλους τον έβλεπε και ήταν πράγματι σώος και αβλαβής. Είχε αλλάξει. Φαινόταν διαφορετικός. Τα μαλλιά του είχαν μακρύνει, το πρόσωπό του κάλυπτε πλέον ένα μερικών ημερών γένι, ενώ το σώμα του φαινόταν πιο σφιχτό, περισσότερο γυμνασμένο. Ίσως ο στρατός του έκανε καλό τελικά, αναλογίστηκε θαμπωμένη από το πόσο όμορφος και ελκυστικός της φαινόταν.

Όταν, όμως, η Λουΐζα έστρεψε το βλέμμα της πάλι στο πρόσωπό του, το χαμόγελό του είχε εξαφανιστεί. Τη θέση του είχε καταλάβει ένα σκοτεινό συνοφρύωμα που έκανε την κοπέλα να ανατριχιάσει. Η Λουΐζα φοβήθηκε ότι αυτή η τόσο ευτυχισμένη στιγμή μπορεί να κατέληγε σε μια ακόμη σύγκρουση.

~18.07.2021~ 50

Α/Ν

Καλησπέρα και χρόνια πολλά! Χριστός Ανέστη! Τι μου κάνετε;

Ελπίζω να περάσατε όμορφα στις διακοπές του Πάσχα!

Δεν θα σας απασχολήσω πολύ σήμερα. Όμως, περιμένω τα σχόλιά σας και τις εντυπώσεις!!!

Πολλά φιλιά 💜💖❤,
Στέλλα