Ναύπλιον, 15 Δεκεμβρίου 1919

Αγαπημένε μου αδελφέ,
   Έχω καιρό να ακούσω ή να διαβάσω νέα σου κι έτσι, έλαβα την πρωτοβουλία να σου γράψω.
   Αλήθεια ανησυχώ για εσένα. Σπάνια απαντάς στα γράμματά μας και ακόμη σπανιότερα μας γράφεις με δική σου πρωτοβουλία. Είσαι καλά; Σας πιέζουν πολύ εκεί πέρα; 
   Το γνωρίζω ότι δεν περίμενες ποτέ να σου γράψω, αλλά ήθελα να μάθω αν είσαι... ζωντανός. 
   Διότι εμείς πολύ σύντομα δεν θα είμαστε! 
   Η μητέρα από την ημέρα που έφυγες δεν αισθάνεται καλά. Ούτε συμπεριφέρεται φυσιολογικά. Προκειμένου να μην βυθιστεί περισσότερο στην στεναχώρια και την θλίψη της που έφυγες ξαφνικά, έχει στρέψει όλην την προσοχή στον Λουκά και σε εμένα. Πραγματικά έχει γίνει ανυπόφορη.
   Μην της το πεις! Όμως, δεν την αντέχω άλλο. Ελέγχει το καθημερινό μας πρόγραμμα ενδελεχώς. Θέλει να γνωρίζει ακόμη και πότε πρέπει να αποσυρθούμε για τις ανάγκες της φύσης! Για να μην αναφέρω ότι δεν μας επιτρέπει να γευματίσουμε πριν να ολοκληρώσουμε κάθε υποχρέωση.
   Όσο για τα απογεύματα, δεν επιτρέπει ούτε στον Λουκά ούτε σε εμένα να κάνουμε τους προγραμματισμένους περιπάτους μας με τους φίλους μας ή να παρευρισκόμαστε σε χορούς και εκδηλώσεις. 
   Έχω να ιδωθώ επισήμως με την Κωνσταντίνα σχεδόν δύο μήνες. Δεν αντέχω άλλο να συναναστρέφομαι μονάχα τους γονείς, τους καθηγητές και το προσωπικό και μάλιστα αποκλειστικά και μόνο στο σπίτι.
   Είναι σαν να θρηνεί δίχως να έχει χάσει κάποιον. Να φανταστείς ούτε η ίδια δεν βγαίνει από το σπίτι, δύσκολα παρευρίσκεται σε κοσμικές εκδηλώσεις και χοροεσπερίδες κι ακόμη δυσκολότερα δέχεται επισκέψεις στο σπίτι.
   Δια αυτόν τον λόγο, σε παρακαλώ. Όχι. Σε ικετεύω! Επέστρεψε σπίτι. Γύρνα στο Ναύπλιο και βοήθησε τον πατέρα στην εταιρεία, όπως θα έκανες μετά την Ακαδημία, γιατί πραγματικά δεν αντέχω άλλο.
   Ακόμη και ο πατέρας μίλησε σε κάποιους γνωστούς του και τους ρώτησε με ποιον τρόπο μπορείς να αποχωρήσεις από τα εθελοντικά στρατεύματα. Του απάντησαν θετικά και η διαδικασία από ό,τι άκουσα είναι πολλή εύκολη και σύντομη.
   Όλα είναι κανονισμένα. Αρκεί μονάχα να πεις ή να γράψεις αυτήν την λέξη: "τέλος". Γράψε ότι θα παραιτηθείς από τον στρατό και όλα θα τα τακτοποιήσει ο πατέρας για εσένα.
   Σε παρακαλώ. Σε ικετεύω. Σε εκλιπαρώ. Γύρνα πίσω.

Με αγάπη,
Η αδελφή σου

Ο Στέλιος δίπλωσε το γράμμα της Μελίνας και το έκρυψε μέσα στην στολή του. Θα της απαντούσε μόλις ολοκλήρωνε την άσκησή του. 

Τον διασκέδαζε το γεγονός ότι η μικρότερη αδελφή του είχε μπει σε αυτήν την διαδικασία για τον πείσει να επιστρέψει, γιατί δεν άντεχε άλλο εγκλεισμένη μέσα σε τέσσερις τοίχους. Τώρα η Μελίνα ενδεχομένως μπορούσε να καταλάβει τι είχε τραβήξει ο Στέλιος στην Ακαδημία όταν αποφάσισε ξαφνικά μία μέρα ο πατέρας του να τον εγγράψει. Τώρα κατανοούσε τι σήμαινε πραγματικά εγκλεισμός και απομόνωση από τον υπόλοιπο κόσμο.

Δεν ήταν χαιρέκακος. Θα σκότωνε οποιονδήποτε τολμούσε να πληγώσει λεκτικά είτε σωματικά την μικρότερη αδελφή του και το ίδιο ίσχυε για οποιοδήποτε μέλος της οικογένειάς του. Τώρα όμως η Μελίνα θα καταλάβαινε ορισμένες καταστάσεις και ίσως να την βοηθούσε να ωριμάσει- ή τουλάχιστον έτσι πίστευε ο Στέλιος.

Τον Λουκά μονάχα λυπόταν, τον δεκάχρονο αδελφό του. Τα αγόρια στην ηλικία του μικρού Λουκά έπρεπε να είναι έξω στα χωράφια και να εκτονώνουν όλην τους την ενέργεια. Όχι να περνούν ολόκληρη την ημέρα τους εγκλεισμένα σε ένα δωμάτιο και να διαβάζουν λογοτεχνικά βιβλία και ποίηση. Τουλάχιστον όχι όλη μέρα.

~...~

Ο Στέλιος παρουσιάστηκε  στην αυλή λίγο πριν εμφανιστεί ο Μυλωνάς και ανακοινώσει το είδος της άσκησης. Ευτυχώς για τον Στέλιο, διότι μέχρι στιγμής αρκετά είχε προκαλέσει την τύχη του. 

"Η άσκηση έχει ως εξής:" ξεκίνησε με τις οδηγίες ο Αλέξης. "Όλοι οι νεοσύλλεκτοι θα χωριστείτε σε ομάδες των τριών, με έναν επικεφαλής για την κάθε ομάδα.  Στόχος της κάθε ομάδας είναι να κάμψει την άμυνα του αντιπάλου, στο  φρούριο." Ο Μυλωνάς έδειξε το αυτοσχέδιο φρούριο, που βρισκόταν κάτω από την σκιά του πεύκου στην μέση περίπου της αυλής. Πιο πίσω υπήρχαν κι άλλα δέντρα, που σχημάτιζαν ένα μικρό δάσος εντός του στρατοπέδου. Όμως, αυτό το πεύκο είχε βρει εύφορο έδαφος και είχε φυτρώσει μακριά από τα υπόλοιπα. "Και να πάρει την σημαία, δίχως να αιχμαλωτιστεί. Οι ομάδες θα μπαίνουν δυο - δυο, το οποίο σημαίνει ότι η άσκηση θα κυλίσει γρηγορότερα, αλλά η δυσκολία της αυξημένη. Όποια ομάδα κατορθώσει να αιχμαλωτίσει τους φρουρούς, τότε θα πάρει παραπάνω πόντους στην αξιολόγηση της. Ερωτήσεις;"

"Υπάρχουν άλλοι κανόνες;" Ο Αρτέμης σήκωσε το χέρι του και ρώτησε.

"Ο μόνος κανόνας που χρειάζεται να γνωρίζετε είναι ότι δεν υπάρχουν κανόνες." Απάντησε ο Μυλωνάς και το βλέμμα του στάθηκε στον Στέλιο.

Όλοι άρχισαν να ψιθυρίζουν μεταξύ τους, μα με ένα αυστηρό βλέμμα του Μυλωνά οι ψίθυροι εξαλείφθηκαν.

"Οι ομάδες έχουν ως εξής: Αλεξίου, Αλιφιεράκης και Πετρόπουλος μία ομάδα." Ο Γιάννης αντάλλαξε ένα ανήσυχο βλέμμα με τον Στέλιο, ενώ ο τελευταίος κούνησε το κεφάλι του απαξιωτικά. "Αναγνωστόπουλος, Βαρβάτος και Χατζηχρήστου μαζί. Ιωαννίδης, Πιπεράκης και Χαζάκης, μία ομάδα. Γιαννόπουλος, Παπαναστασίου, Ράλλης, μαζί." Ο Μυλωνάς αφότου χώρισε τους στρατιώτες σε συνολικά έξι ομάδες, είπε: "Έχετε πέντε λεπτά να οργανωθείτε και να δημιουργήσετε ένα σχέδιο δράσης. Σε κάθε ομάδα, θα πρέπει να υπάρχει ένας αρχηγός, γι' αυτό προσέξτε καλά ποιον θα επιλέξετε." Ο Αλέξης κοίταξε το ρολόι τσέπης του. "Ο χρόνος ξεκινάει από τώρα."

Ο Στέλιος αναζήτησε τον Μανώλη και τον Χαζάκη στο πλήθος και τους εντόπισε να κατευθύνονται προς το μέρος του.

"Τι θα κάνουμε;" Ρώτησε δίχως να χάσει περεταίρω χρόνο ο Μανώλης.

"Έχω ένα σχέδιο κατά νου, αλλά θα χρειαστούμε περισσότερα άτομα." Απάντησε ο Στέλιος.

"Μα οι ομάδες είναι τριών ατόμων. Πού θα βρούμε άλλα άτομα να μας βοηθήσουν;"

"Εννοείς να δωροδοκήσουμε τους φρουρούς;" Πετάχτηκε ο Χαζάκης υψώνοντας εμφανώς τον τόνο της φωνής του.

"Και πώς ακριβώς θα τους δωροδοκήσω; Σκοπεύεις να τους δώσεις κώλο;" Τον ειρωνεύτηκε ο Στέλιος και ο Μανώλης ξέσπασε τρανταχτά γέλια, όταν το πρόσωπο του Χαζάκη έγινε κόκκινο σαν ντομάτα.

"Τι είναι αυτά που λες, Ιωαννίδη;! Θα σε αναφέρω!" Απείλησε ο Χαζάκης.

"Τρέλλα δεν μου πουλάς; Σου την επιστρέφω./ Αφού κάνεις τόσο καλά αστεία, νόμιζα ότι θα δεχόσουν και τα δικά μου."

Ο Χαζάκης έκλεισε το στόμα του που έχασκε και κοίταξε τον Στέλιο έτοιμος να εκραγεί.

Ο Μυλωνάς όταν επέλεξε τις ομάδες ήξερε τι έκανε. Γνώριζε πως θα δυσχέραινε το έργο των στρατιωτών του και πως ενδεχομένως θα τους βοηθούσε - όχι, θα τους εξανάγκαζε να εξελιχθούν. Αν βέβαια κατόρθωναν να συνεργαστούν...

"Οπότε, τι κάνουμε;" Ρώτησε ο Πιπεράκης.

"Όταν έρθει η στιγμή, θα σας πω. Το μόνο που θα χρειαστώ από εσάς είναι απλά να με ακολουθήσετε."

"Τι έχεις κατά νου;"

"Ένα παιχνίδι δίχως κανόνες." Χαμογέλασε στον Μανώλη.

"Να παρουσιαστούν οι αρχηγοί των δύο πρώτων ομάδων."  Ο Ανθυπασπιστής Μυλωνάς τράβηξε όλα τα βλέμματα πάνω του. Ο Αλιφιεράκης παρουσιάστηκε μπροστά και ο Βαρβάτος ως αρχηγοί της πρώτης και της δεύτερης ομάδας αντιστοίχως. "Με το σήμα μου ξεκινάει η άσκηση. Ο χρόνος δεν είναι προκαθορισμένος, αλλά ας μην νυχτώσουμε."

"Έχετε ραντεβού, κύριε Ανθυπασπιστή;" Φώναξε κάποιος από το πλήθος και οι στρατιώτες με δυσκολία συγκράτησαν το γέλιο τους.

"Κι εσύ, σε λίγο με την φυλακή." Απάντησε ο Αλέξης. "Μετά το τέλος της άσκησης ετοιμάσου να παρουσιαστείς. Μην διανοηθείς να κρυφτείς, γιατί θα σε βρω." Απείλησε και κοίταξε το ρολόι τσέπης του. "Ο χρόνος ξεκινάει από... τώρα."

Οι δύο έσπευσαν αμέσως ενάντια των φρουρών. Η ομάδα του Αλιφιεράκη, αποτελούμενη από τον Αλιφιεράκη, τον Γιάννη και τον Αλεξίου, άφησε πίσω τον αρχηγό της. Ο Γιάννης και ο Αλεξίου απασχόλησαν τους πρώτους φρουρούς και άνοιξαν τον δρόμο για το Αλιφιεράκη. Εκείνος πέρασε ανάμεσά τους μόνο και μόνο για να τον εμποδίσουν δύο άλλοι φρουροί, οι οποίοι φύλασσαν την πίσω πλευρά του πεύκου.

Αφότου η πρώτη ομάδα απωθήθηκε, δράση ανέλαβε η ομάδα του Βαρβάτου, της οποίας μέλη ήταν εκτός από τον αναφερθέντα, ο Πέτρος και Αναγνωστόπουλος. Η εν λόγω ομάδα είχε ξεκινήσει την δράση της, πριν ακινητοποιηθεί η πρώτη και παρά το προβάδισμα του χρόνου που άθελά της είχε δώσει η ομάδα του Αλιφιεράκη, δεν κατάφερε να πάρει την σημαία. Το ένα  μετά το άλλο μέλος της ομάδας αιχμαλωτίστηκε κι έτσι, αποκλείστηκε κι εκείνη μετά την πρώτη.

"Θα αποτύχουμε αν κάνουμε οτι έκαναν." Μουρμούρισε ο Στέλιος περισσότερο στον εαυτό του.

Ο Μανώλης, όμως, που βρισκόταν ακριβώς δίπλα του, άκουσε τον μονόλογό του και ρώτησε: "Τι θα κάνουμε λοιπόν;"

Τότε το βλέμμα του διασταυρώθηκε με αυτό του Παπαναστασίου και σαν με κάποιον μαγικό και ιδιαίτερα περίεργο τρόπο οι σκέψεις τους συγχρονίστηκαν. Τα μάτια του Στέλιου έλαμψαν και του Μάρκου το ίδιο. Οι σκέψεις τους μπορεί να διέφεραν στην αρχή, αλλά στο τέλος δεν απείχαν και τόσο. Κοινώς το αποτέλεσμα ήταν ίδιο. Για να ολοκληρωθεί επιτυχώς η άσκηση αυτή, απαραίτητη προϋπόθεση συνιστούσε η συνεργασία.

Ο Στέλιος είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τον Μάρκο και ομολογουμένως δεν απολάμβανε ιδιαίτερα την αλληλεπίδραση μαζί του. Όμως, το ενδεχόμενο να επιτρέψει στον Αλιφιεράκη να νικήσει δεν ήταν καθόλου αρεστό. Προτιμούσε να συνεργαστεί με τον Παπαναστασίου παρά να χαρίσει στον Αλιφιεράκη την ευχαρίστηση της νίκης.

"Καλή προσπάθεια." Ο Ανθυπασπιστής γνέφοντας επιβράβευσε τις ομάδες. "Ίσως την επόμενη φορά, αν έχετε μια σοβαρή στρατηγική να πετύχετε." Ειρωνεύτηκε και το βλέμμα του καρφώθηκε επικριτικά στον Αλιφιεράκη. "Επόμενοι!"

"Να βράσω το αξίωμα του." Μουρμούρισε θυμωμένος ο Δημήτρης και στάθηκε δυο μέτρα μακριά από τον Στέλιο.

"Δεν φταίει το αξίωμα του που εσύ το 'χεις ακατοίκητο." Το καυστικό σχόλιό του πέτυχε ακριβώς τον σκοπό του και ο Αλιφιεράκης κοκκίνησε ολόκληρος. Ετοιμάστηκε να επιτεθεί στον Στέλιο, αλλά ο Χαζάκης μπήκε στην μέση και τους χώρισε.

"Έτσι κάνεις μαγκιές εσύ. Κρύβεσαι πίσω από τους άλλους και κάνεις σχόλια, αλλά θέλω να σε δω όταν θα έλθει η σειρά σου τι θα κάνεις. Θα έχεις τίποτα έξυπνο να σχολιάσεις τότε ή θα σου έχει κοπεί η λαλιά;"

"Κράτα σημειώσεις, Δημητράκη. Γιατί τώρα θα δεις πώς παίζουν αυτό το παιχνίδι οι άνδρες." Απάντησε ο Στέλιος προκλητικά κι ετοιμάστηκε για την σειρά της ομάδας τους.

Ο Στέλιος και ο Μάρκος παρουσιάστηκαν ενώπιον του Μυλωνά, με τις ομάδες τους να ακολουθούν. 

"Ο χρόνος ξεκινάει από τώρα." Ανακοίνωσε ο Μυλωνάς και τότε οι δυο ομάδες ταυτόχρονα κινήθηκαν σαν μία εναντίον των φρουρών. 

Ο καθένας από τους έξι ανέλαβε κι από έναν φρουρό, αποσπώντας έτσι μακριά την προσοχή από τον Αρτέμη, ο οποίος είχε μείνει πίσω. Ο Μανώλης και ο Χαζάκης επιτέθηκαν στους δύο φρουρούς, που βρίσκονταν μπροστά από το δέντρο, και με αρκετή προσπάθεια τους ακινητοποίησαν στο έδαφος. 

Οι φρουροί μόλις αντιλήφθηκαν τι συνέβαινε, όρμισαν προς τον Μανώλη και τον Χαζάκη, αλλά τότε ο Γιαννόπουλος χτύπησε και αφόπλισε τον έναν και απλώνοντας εγκαίρως το πόδι έβαλε τρικλοποδιά στον άλλον.  

Ο Μάρκος που παρακολουθούσε τις κινήσεις του Αρτέμη διακριτικά, προχώρησε με τον Στέλιο στο πλευρό του με σκοπό τον αφοπλισμό των τριών εναπομεινάντων φρουρών. Οι δύο εκ των τριών φρουρών αμέσως κινήθηκαν επιθετικά εναντίον του Στέλιου και του Μάρκου και προς μεγάλην τους έκπληξη αφοπλίστηκαν κι έπεσαν ο ένας μετά τον άλλον στο έδαφος, ο ένας ημι-αναίσθητος και ο άλλος βογκώντας από την άτσαλη πτώση. 

Ο Μάρκος κοίταξε τον Στέλιος ξαφνιασμένος.

"Τι;" Ο Στέλιος ανασήκωσε τους ώμους. "Ο Μυλωνάς είπε ότι δεν υπάρχουν κανόνες."

 "Ωχ, όχι." Η έκφραση του Μάρκου φαινόταν ιδιαίτερα ανήσυχη. Ο Στέλιος ακολούθησε το βλέμμα του για να διαπιστώσει ότι ο ένας εκ των δύο φρουρών που είχε ακινητοποιήσει ο Γιαννόπουλος είχε συνέλθει και είχε επιτεθεί εναντίον του, ενώ ο δεύτερος κατευθυνόταν ήδη προς το μέρος τους. 

"Τον αναλαμβάνω εγώ." Ο Στέλιος κατευθύνθηκε προς τον φρουρό, αλλά ο Μάρκος τον σταμάτησε.

"Καλύτερα πήγαινε να βοηθήσεις τον Αρτέμη." Ο Στέλιος αναζήτησε τον Αρτέμη, ο οποίος προς μεγάλη έκπληξη του Στέλιου, πάλευε με τον φρουρό που φύλαγε την σημαία. "Δεν έχουμε πολύ χρόνο." Πρότεινε ο Μάρκος και ο Στέλιος δίχως να χάσει ούτε δευτερόλεπτο, ακολούθησε την πρόταση του. 

Έτρεξε γρήγορα προς τον Αρτέμη, αλλά τελευταία στιγμή άλλαξε πορεία. Ο Αρτέμης ήταν ικανός να αντιμετωπίσει τον αντίπαλο του. Γιατί, λοιπόν, ο Στέλιος να σπαταλήσει πολύτιμο από τον χρόνο τους και να μην τον αξιοποιήσει;

Έτσι, λοιπόν, έτρεξε ως το δέντρο και σήκωσε την σημαία ψηλά. 

Η άσκηση είχε μόλις λήξει. 

Τα μέλη των δύο ομάδων βοήθησαν τους αντιπάλους τους να σηκωθούν από το έδαφος, ενώ ο Μάρκος απολογήθηκε για τα χτυπήματα που υπέστησαν. Ο Στέλιος αγκάλιασε τον Αρτέμη και μαζί γέλασαν θριαμβευτικά. 

Θα έπαιρνε λίγο καιρό στον Αλιφιεράκη μέχρι να χωνέψει την πανηγυρική ήττα του.

~...~

Αργά το μεσημέρι, αφότου είχαν γευματίσει στο εστιατόριο, οι φίλοι επέστρεψαν στους κοιτώνες τους. 

"Ο Αλιφιεράκης έγινε μαινόμενος ταύρος όταν του την είπες." Γέλασε ο Μανώλης και αγκάλιασε τον Στέλιο. 

Ο Στέλιος κοίταξε επικριτικά το χέρι του Μανώλη που ξεκουραζόταν στους ώμους του και ο Πιπεράκης αμέσως το μάζεψε.

"Τι του είπες και κόντεψε να σου επιτεθεί;" Γέλασε ο Πέτρος.

"Τίποτα που δεν έχει ακούσει πρωτύτερα." Απάντησε μυστηριωδώς ο Στέλιος και μπήκε στον κοιτώνα. 

"Του είπε ότι είναι ανόητος, αλλά πιο προσβλητικά." Γέλασε ο Μανώλης. "Αν προσθέσεις το ότι η ομάδα του έχασε και το σχόλιο του Μυλωνά..."

"Τώρα τελευταία φαίνεται ότι είναι δύσκολο να είναι ο ... εαυτός του." Γέλασε ο Πέτρος.

"Ό,τι έχει κάνει κατά διαστήματα, το τρώει στα μούτρα." Συνέχισε ο Μάρκος και στράφηκε στον Πέτρο και τον Αρτέμη, οι οποίοι σταμάτησαν. "Δεν θα έρθετε;"

"Εγώ έχω κάποιες υποχρεώσεις εκτός στρατοπέδου." Απάντησε ο Αρτέμης.

"Κι εγώ έχω ραντεβού." Ο Πέτρος φόρεσε το καπέλο του και χαιρέτησε τον Μάρκο στρατιωτικά. "Εις το επανιδείν, φίλε μου."

Ο Αρτέμης και ο Πέτρος αποχώρησαν, ενώ ο Μάρκος με τον Μανώλη μπήκαν στους κοιτώνες. Εκεί διαπίστωσαν ότι η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερα τεταμένη. Ο Αλιφιεράκης είχε στριμώξει τον Γιάννη κυριολεκτικά στην γωνία....

"Τι είναι αυτό, Πετρόπουλε;" Ο Αλιφιεράκης έβγαλε ένα μεταλλικό παγούρι από τον σάκο του Γιάννη.

"Επιλοχία, δεν ξέρω πώς βρέθηκε αυτό στον σάκο μου." Υποστήριξε ο Γιάννης και φαινόταν έκπληκτος και ταυτόχρονα αγνοώντας παντελώς πως το παγούρι με το ποτό είχε βρεθεί στα υπάρχοντά του.

"Νομίζεις πως θα πιστέψω τα φούμαρα που μου αραδιάζεις; Λέγε τι είναι αυτό το μπουκάλι μέσα στον σάκο σου και πώς βρέθηκε εκεί, αλλιώς θα αναγκαστώ να σε αναφέρω στους αξιωματικούς."

"Επιλοχία Αλιφιεράκη, αλήθεια δεν γνωρίζω-" το χέρι του Αλιφιεράκη υψώθηκε και χτύπησε τον Γιάννη, ο οποίος σήκωσε το βλέμμα του σαστισμένος.

"Απεχθάνομαι να επαναλαμβάνω τα λόγια μου. Μίλα, Πετρόπουλε, πριν χάσω την υπομονή μου." Τον προειδοποίησε ο Αλιφιεράκης, αλλά ο Γιάννης δεν είχε να προσθέσει κάτι παραπάνω προς υπεράσπιση του εαυτού του. Έτσι, παρέμεινε σιωπηλός, γεγονός που πυροδότησε την αντίδραση του Αλιφιεράκη. Ο Δημήτρης ύψωσε την γροθιά του και ετοιμάστηκε να διδάξει ένα μάθημα στον "απείθαρχο στρατιώτη του", όταν ξαφνικά η γροθιά του σταμάτησε στο μισό της απόστασης.

"Δεν είσαι και πολύ υπομονετικός, Αλιφιεράκη." Ο Στέλιος που παρακολουθούσε τόση ώρα το εξωφρενικό παιχνίδι του, αποφάσισε ότι ήρθε η στιγμή να παρέμβει.

"Ιωαννίδη; Μην ανακατεύεσαι. Δεν έχεις καμία αρμοδιότητα να παρεμβαίνεις όσο πειθαρχώ τους στρατιώτες μου." Ο Αλιφιεράκης αποτίναξε το χέρι του Στέλιου και έτριψε τον καρπό του με το άλλο του χέρι. 

"Στρατιώτες σου;" Ρουθούνισε. "Αλιφιεράκη, ας μην γελιόμαστε μεταξύ μας. Ξέρουμε πολύ καλά και οι δυο μας πώς είσαι ένας απλός υπαξιωματικός και μάλιστα όχι από τους ανωτέρους. Οπότε θα σε συμβούλευα φιλικά πάντα να χαλιναγωγήσεις τις υπέρμετρες φιλοδοξίες σου, να ρίξεις λίγο νερό στο κρασάκι σου και να συμπεριφερθείς όπως αρμόζει στην θέση σου."

Ο Στέλιος συμπεριφερόταν για έναν ιεραρχικά κατώτερο πολύ αλαζονικά. Όμως, αυτό δεν τον απασχολούσε καθόλου, διότι ο Στέλιος δεν άντεχε να βιώνει την αδικία μπροστά του και να μένει άπραγος. Δεν μπορούσε να βλέπει τους αδύναμους να αδικούνται ή να πέφτουν θύμα εκμετάλλευσης και να μην κάνει τίποτα για να τους βοηθήσει - με όποιον τρόπο μπορούσε.

"Ζήτησε κάποιος την γνώμη σου, Ιωαννίδη, και δεν το αντιλήφθηκα;" Με τον δείκτη του πίεσε το στήθος του Στέλιου και αμέσως κοίταξε γύρω του τους στρατιώτες που μαρτυρούσαν αυτήν την εξωφρενική επίδειξη δύναμης. "Ποιος είναι; Ας τολμήσει να παρουσιαστεί μπροστά μου."

"Δεν χρειάζεται να μου ζητήσει κάποιος να παρέμβω όταν βλέπω με τα ίδια μου τα μάτια ότι κάτι είναι άδικο ή παράλογο." Ο Στέλιος έτοιμος να του επιτεθεί όχι μόνο λεκτικά, έσπρωξε το χέρι του Αλιφιεράκη μακριά με ένα τίναγμα του δικού του. "Όποιος ανάμεσά μας έχει την στοιχειώδη ευφυΐα, είναι ικανός να καταλάβει ότι η συμπεριφορά σου δεν αποτελεί στην πραγματικότητα τίποτα άλλο παρά νταηλίκι και κατάχρηση της εξουσίας που σου έχει δοθεί. Λίγοι, όμως, έχουν τα κότσια να στο πουν κατάμουτρα." 

"Ναι, εσύ και τα φιλαράκια σου από την επαρχία φαίνεται πως αγνοείτε την έννοια των λέξεων "σεβασμός και πειθαρχεία". Εκτός αυτού, όμως, αγνοείς το γεγονός ότι ιεραρχικά είμαι ανώτερός σου και όσο βρίσκεσαι εντός αυτού του στρατοπέδου, θα πρέπει να υπακούς στις εντολές και διαταγές μου. Γι' αυτό κάνε στην άκρη και άφησε με να κάνω την δουλειά μου."

"Δουλειά σου είναι να διατηρείς την τάξη και την πειθαρχία στο στράτευμα, να βρίσκεσαι δίπλα στους στρατιώτες σου και να βεβαιώνεσαι ότι όλα βαίνουν καλώς. Είσαι υπεύθυνος για τους άνδρες που βρίσκονται ιεραρχικά από κάτω σου και την ευημερία τους, και όχι το αντίστροφο."

"Ιωαννίδη, είναι η τελευταία φορά που θα επαναλάβω τον εαυτό μου. Κάνε στην πάντα."

"Με πρόλαβες. Αυτό θα έλεγα κι εγώ τώρα. Ο ρόλος σου και το έργο σου σαν υπαξιωματικός είναι να διατηρείς τους άνδρες σου ενωμένους, όχι να σπέρνεις την διχόνοια ανά μεταξύ τους, εφαρμόζοντας την τεχνική "του διαίρει και βασίλευε". Έτσι, υπονομεύεις το εγχείρημα και τις προσπάθειες που καταβάλλονται από τους συμπατριώτες σου με τόσον κόπο και ιδρώτα."

"Δεν θα ανεχτώ κανένα δασκάλεμα από εσένα, Ιωαννίδη."

"Ξέρεις γιατί η ομάδα σου έχασε το πρωί; Γιατί δεν ξέρεις σαν αρχηγός να ακούσεις όταν πρέπει, δεν σκέφτεσαι την ομάδα σου, αλλά μονάχα τον εαυτό σου. Σκέφτεσαι πώς εσύ ο ίδιος θα αναδειχθείς και όχι πώς θα αναδείξεις την ομάδα σου."

"Και τι ξέρεις εσύ από αυτά, Ιωαννίδη; Εσύ παράτησες την οικογένειά σου για να έρθεις εδώ και να το παίζεις στρατιώτης και καλός πατριώτης."

"Εγώ προτείνω αντί να ασχολείσαι με τις ζωές των άλλων να αρχίσεις ασχολείσαι με την δική σου." Απάντησε ο Στέλιος και άρπαξε το παγούρι από το χέρι του. "Καλό θα ήταν να σταματήσεις να στήνεις αυτές τις φάρσες κατά των φίλων μου και όσων άλλων επιλέγεις να στοχοποιήσεις για να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου. Μη με κάνεις να σε αναφέρω." Τον προειδοποίησε και κούνησε το παγούρι στον αέρα. "Ξέρω τίνος είναι αυτό το παγούρι, μη με αναγκάσεις να το δείξω στον Διοικητή."

Ο Αλιφιεράκης άρπαξε το παγούρι και αγριοκοίταξε τον Στέλιο.

"Δεν τελειώσαμε." Σύριξε και έφυγε κακήν κακώς.

"Δεν περίμενα να παρέμενες στα λόγια, Ιωαννίδη. Νόμιζα ότι θα κατέφευγες στην βία." Σχολίασε ο Μάρκος.

"Πρέπει κανείς να ξέρει πότε πίπτει λόγος και πότε ράβδος. Εν τοιαύτη περιπτώσει, αν κατέφευγα στην βία, θα έχανα το παιχνίδι. Αν και ομολογουμένως του άξιζε ένα χέρι ξύλο." Απάντησε ο Στέλιος αστειευόμενος.

"Μόνο ένα; Αυτός αξίζει να τον στριμώξουμε μια μέρα στην γωνία και να τον κάνουμε μαύρο στο ξύλο." Ο Μανώλης εξέφρασε τις πραγματικές σκέψεις του Στέλιου δυνατά. "Αυτός επειδή έχασε, στοχοποιεί τους στρατιώτες για την ανικανότητά του."

"Το χειρίστηκες... καλά, Ιωαννίδη." Ο Μάρκος μάλλον επαίνεσε τον Στέλιο και αποχώρησε τώρα που η παρουσία του δεν ήταν απαραίτητη πλέον.

Α/Ν
Καλησπέρα!!!

Τι μου κάνετε;

Έφτασε το καινούριο κεφάλαιο και μαζί γράμμα από την μικρότερη αδελφή του Στέλιου, την Μελίνα! Πώς σας φάνηκε και οι αλληλεπιδράσεις των ηρώων μας;

Έχω να σας πω ότι μάλλον θα κάνω ένα διάλειμμα από αυτήν την ιστορία, καθώς έχω κολλήσει λιγάκι ως προς την εξέλιξη της πλοκής... οπότε παρακαλώ δείξτε λίγη κατανόηση ❤

Ωστόσο, ενημερώνω εβδομαδιαίως την καινούρια μου ιστορία "ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΤΟΥ", η οποία είναι συνέχεια του "Μίσος για Δυο". Οπότε μπορείτε να της ρίξετε μια ματιά! Κάτω θα αφήσω την περίληψη.

Αυτά από εμένα για σήμερα.

Πολλά φιλιά ❤💜💖,
Στέλλα