"Έλλη, το άκουσες;" Η Λουΐζα πετάχτηκε από το καθιστικό και έτεινε την εφημερίδα προς την Έλλη.

"Τι ακριβώς;" Μουρμούρισε η Έλλη αφηρημένη.

"Ο Αρχιστράτηγος Κωνσταντίνος Κομνηνός έφτασε στην Σμύρνη!"

"Α, ναι; Τέλεια..." Η Έλλη σηκώθηκε όρθια και παριεργάστηκε τις δύο βραδινές τουαλέτες που είχε απλώσει στο απέναντι καθιστικό.

"Έλλη;"

"Ποιο φόρεμα λες ότι ταιριάζει καλύτερα στην περίσταση; Το φυστικί ή το γαλάζιο;" Η Λουΐζα γέλασε. "Γιατί γελάς;"

"Τίποτα. Σκέφτηκα κάτι."

"Μάλιστα." Η Έλλη την κοίταξε μη ικανοποιημένη με την δικαιολογία της. "Ίσως αν βρούμε ένα φόρεμα για εσένα να μου είναι μετά πιο εύκολο να διαλέξω για εμένα."

"Νομίζω φυστικί ταιριάζει πιο καλά στην επιδερμίδα σου." Απάντησε γρήγορα η Λουΐζα με την ελπίδα ότι αν βοηθούσε την φίλη της, δεν θα απασχολούσε την ίδια με ζητήματα όπως κι αυτό.

"Λες;" Η Έλλη σταύρωσε τα χέρια στο στήθος και έτριψε το σαγόνι της. "Όμως, δεν με ενθουσιάζει τόσο η γραμμή του. Ενώ το γαλάζιο, δες, έχει την τσαχπινιά του."

"Ναι, έχει φραμπαλάδες και φρου φρου." Η Λουΐζα κάθισε πάλι στον καναπέ. Τώρα που η συζήτηση είχε ανοίξει, η Έλλη δεν επρόκειτο να την αλλάξει.

"Γι' αυτό σου λέω. Μήπως είναι καλύτερο το γαλάζιο για την περίσταση;"

"Ellie, darling? (Έλλη, γλυκιά μου)" Ο Δούκας εισήλθε στο καθιστικό με το μπαστούνι του ανά χείρας.

Αμέσως η Λουΐζα σηκώθηκε όρθια. Δεν ήταν πρέπον για μία κυρία να κάθεται έτσι όπως καθόταν η ίδια. Πόσο μάλλον όταν ήταν παρόντες άνδρες ευγενικής καταγωγής, όπως ο Δούκας, σύμφωνα με τις διαλέξεις της Έλλης.

"Yes, dear. (Ναι, αγάπη μου)." Απάντησε η Έλλη και αμέσως το πρόσωπό της έλαμψε.

"Louise." Ο Φίλιππος χαιρέτησε την Λουΐζα με ένα νεύμα κι εκείνη ανταπέδωσε με μια μικρή υπόκλιση. "You are a quick learner, miss. (Μαθαίνεις γρήγορα, δεσποινίς.)" Παρατήρησε και στράφηκε στην σύζυγό του. "You have to be ready by eight o'clock. We will be departing by that time. Please make sure you are ready on time. There is a great deal I have to come to an agreement with some new partners. It is significant. (Πρέπει να είστε έτοιμες μέχρι τις οκτώ ακριβώς. Θα αναχωρήσουμε εκείνη την ώρα. Σε παρακαλώ βεβαιώσου ότι θα είστε έτοιμες στην ώρα σας. Υπάρχει μια συμφωνία που πρέπει να κλείσω με κάποιους καινούριους συνεργάτες. Είναι σημαντικό.)"

"Don't panic, my love. We will be ready by then. (Μην πανικοβάλλεσαι, αγάπη μου. Θα είμαστε έτοιμες.)" Απάντησε η Έλλη και ο Δούκας με ένα κοφτό νεύμα αποχώρησε, αφήνοντας τις δυο γυναίκες να συνεχίσουν την επιλογή τουαλέτας.

~...~

Η Λουΐζα τελικά φόρεσε το φυστικί φόρεμα και η Έλλη το γαλάζιο, το οποίο ερχόταν όμορφα σε αντίθεση με τα ξανθά μαλλιά της.

Το φυστικί φόρεμα, όμως, δεν ήταν λιγότερο εντυπωσιακό από το τσαχπίνικο της Δούκισσας. Το φόρεμα της Λουΐζας αγκάλιαζε το πάνω μέρος του κορμού της σαν να είχε φτιαχτεί για την ίδια, τόνιζε την λεπτή μέση της και έπεφτε χαλαρά στους γοφούς της και κυμάτιζε γύρω από τους αστραγάλους της. Το μπούστο του στολιζόταν από πλεκτά λουλουδάκια σε πιο ανοιχτές και πιο σκούρες αποχρώσεις του παλ πρασίνου, όπως και η φούστα του.

"Ιωαννίδη." Η Λουΐζα καθόταν με την συντροφιά της Έλλης όταν άκουσε κάποιον να καλεί το επώνυμο του αγαπημένου της. Στράφηκε προς το μέρος από όπου άκουσε την φωνή και προς έκπληξή της αντίκρισε τον Στέλιο και τον Μάρκο να τις πλησιάζουν. "Στρέφεσαι προς το μέρος μου σαν να σου ήδη ανήκει το επώνυμο. Σαν να είσαι μία Ιωαννίδη." Χαμογέλασε γεμάτος ικανοποίηση ο Στέλιος.

"Άρχισαν τα όργανα." Μουρμούρισε η Έλλη και ήπιε μια γουλιά από το αναψυκτικό της, που ευχήθηκε να ήταν ποτό. Συγκεκριμένα εκείνο το χρυσαφένιο μπράντι που έπινε ο Φίλιππος.

"Δεσποινίς μου." Ο Στέλιος φίλησε την ανάστροφη της παλάμης της Λουΐζας γοητευμένος κι εκείνη κούνησε το κεφάλι της αποδοκιμαστικά. Ωστόσο, κρυφά μέσα της απολάμβανε τους θεατρινισμούς του αγαπημένου της. "Ή πρέπει να πω μέλλουσα κυρία Ιωαννίδη;"

"Έλεος, Στέλιο. Πότε θα ενηλικιωθείς επιτέλους; Εννοώ νοητικά." Η Έλλη κοίταξε τον μικρότερο ξάδελφό της επικριτικά.

"Πού είναι ο σύζυγός σας, εξαδέλφη;" Αντιγύρισε εκείνος καυστικά. "Νόμιζα ότι θα σας συνόδευε στην χοροεσπερίδα."

Η Έλλη μούτρωσε για μια στιγμή, αλλά αμέσως ανέκτησε τον έλεγχο των συναισθημάτων της.

"Κύριε Παπαναστασίου, πόσο χαίρομαι που σας βλέπω." Η Έλλη στράφηκε στον Μάρκο, απαξιώνοντας πλήρως τον ξάδελφό της.

"Δούκισσα. Η χαρά είναι όλη δική μου." Φίλησε το χέρι της και στράφηκε στην Λουΐζα με ένα απαστράπτον χαμόγελο στα χείλη.

"Μάρκο." Η φωνή της Λουΐζας ακούστηκε στα αυτιά του Στέλιου γλυκύτερη από ότι συνήθως και αυτό στα αυτιά του ακούστηκε σαν πιθανή... απειλή.

"Λουΐζα." Ο Μάρκος πρόφερε το όνομά της σαν να προσευχόταν.

Ο Στέλιος τον αγριοκοίταξε. Για το καλό του θα έπρεπε να σταματήσει να της μιλάει και να την κοιτάζει με τον τρόπο που το έκανε. Αν ήθελε να ολοκληρώσει την θητεία του.

"Πώς είσαι;" Ρώτησε η Λουΐζα με γνήσιο ενδιαφέρον. "Δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να περάσω από το στρατόπεδο πάλι. Τα παιδιά τι κάνουν;"

"Δεν πειράζει. Είμαι σίγουρος ότι θα έχεις άλλες ενασχολήσεις." Ο Μάρκος κοίταξε την Έλλη κι έπειτα, στράφηκε πάλι στην Λουΐζα με ένα αληθινά χαρούμενο χαμόγελο. "Είσαι μια γυναίκα με πολλά ενδιαφέροντα."

"Θα το εκλάβω σαν κοπλιμέντο." Η Λουΐζα χαμογέλασε, μόνο και μόνο για να μπει στην μέση ο Στέλιος και να τους χωρίσει.

Ως εδώ και μη παρέκει.

"Πιστεύω ότι μου χρωστάς έναν χορό." Είπε και τράβηξε την Λουΐζα στην πίστα.

"Συγχώρεσε την μικροπρέπειά του, Θεέ μου." Αναστέναξε η Έλλη ανοίγοντας την βεντάλια της να κάνει αέρα.

Ο Μάρκος χαμογέλασε. Ορισμένες καταστάσεις δεν θα άλλαζαν ποτέ. Η πρωτόγνωρη έλξη που ένιωθε για την Λουΐζα και ο τρόπος που ο Στέλιος αντιλαμβανόταν τι συνέβαινε και επενέβαινε.

Ίσως θα ήταν καλύτερα για όλους τους παρευρισκόμενους ο Μάρκος να παραμείνει στο πλευρό του Ταγματάρχη Γρίβα. Έτσι, θα ήταν πιο εύκολο και για τον ίδιον να κρατηθεί μακριά από την Λουΐζα.

Εξάλλου, όσο κι αν χαιρόταν που την έβλεπε, έπρεπε να κρατήσει τα προσχήματα. Πλέον δεν ήταν μία κοπέλα μόνη της μεταξύ εκατοντάδων ανδρών που χρειαζόταν προστασία και υποστήριξη. Τώρα είχε τον μνηστήρα της και την εξαδέλφη αυτού που στέκονταν σαν άγρυπνοι φρουροί στο πλευρό της. Η Λουΐζα δεν χρειαζόταν πια τον Μάρκο και αυτό τον πλήγωνε βαθιά.

Όμως, ο Μάρκος ήξερε ότι η γυναίκα που είχε ξεχωριστή θέση στην καρδιά του ήταν ασφαλής και ευτυχισμένη στο πλευρό του Στέλιου Ιωαννίδη, του αγαπημένου της, και αυτό του ήταν αρκετό.

~...~

"Έχεις βελτιωθεί στον χορό." Επαίνεσε την Λουΐζα ο Στέλιος, καθώς στροβιλίζονταν στον ρυθμό της μουσικής.

"Τα εντατικά μαθήματα της Έλλης έπιασαν τόπο." Απάντησε με ένα πλατύ χαμόγελο η Λουΐζα. Χαιρόταν τόσο πολύ που βρισκόταν στο πλευρό του Στέλιου. Ακόμη κι αν δεν ήταν οι δυο τους σε αυτήν την αίθουσα, η Λουΐζα αισθανόταν σαν να μην υπήρχε κανείς άλλος εκτός από τον Στέλιο και την ίδια.

"Δεν είναι τα μοναδικά που έλαβες, καθώς παρατηρώ."

"Ομολογώ πως όχι, αλλά καλό θα ήταν να παραμείνει το μυστικό μου μυστικό, κύριε Ιωαννίδη. Δεν θα επιθυμούσα σε καμία περίπτωση να καταρρεύσει η φήμη που με τόσο κόπο και μόχθο έχω χτίσει."

"Αλίμονο κι αν συμβεί κάτι τέτοιο! Θα πέσει κεραυνός να με κάψει."

Η Λουΐζα γέλασε και ο Στέλιος της έσφιξε το χέρι.

"Τι συμβαίνει;" Ρώτησε αυθόρμητα.

"Τίποτα." Ο Στέλιος χαμογέλασε απαλά και η καρδιά της σκίρτησε. Ο Στέλιος ποτέ δεν χαμογελούσε "απαλά". Τα χαμόγελα του διέφεραν: άλλα ήταν ειρωνικά, άλλα πονηρά, άλλα καυστικά, ορισμένες φορές και χαιρέκακα αν δεν συμπαθούσε κάποιον. Όμως ποτέ - ποτέ δεν χαμογελούσε κατ' αυτόν τον τρόπο. Σαν να είχαν επιτευχθεί όλοι οι στόχοι της ζωής του, σαν να μην χρειαζόταν τίποτε άλλο, σαν να ήταν τρισευτυχισμένος.

"Απολαμβάνω την παρουσία της μέλλουσας συζύγου μου." Συνέχισε απλά και η Λουΐζα απέστρεψε το βλέμμα της αναστατωμένη.

Δεν είχαν περάσει πολλές μέρες από τότε που αρραβωνιάστηκαν κι έτσι δεν είχε ακόμα συνηθίσει στο να την αποκαλεί έτσι.

"Πώς σας άφησαν να παρευρεθείτε στην χοροεσπερίδα; Οι στρατιώτες δεν πρέπει να εφαρμόζουν την τάξη και την ασφάλεια στην Σμύρνη; Δεν είστε οι τοποτηρητές;" Η Λουΐζα άλλαξε γρήγορα το θέμα.

"Πράγματι."

"Τότε, γιατί είσαι εδώ;"

"Γιατί υπάρχει κάτι που δεν σου έχω πει." Το βλέμμα του σκοτείνιασε και τα χαρακτηριστικά του σκλήρυναν. Η Λουΐζα τρόμαξε κι έπιασε εν αγνοία της τον εαυτό της να κρατάει την ανάσα της.

"Τι;" Ψέλλισε στην προσπάθειά της να προετοιμάσει τον εαυτό της για να ακούσει ό,τι θα της εκμυστηρευόταν ο Στέλιος.

"Πλησίασε. Κι άλλο."

Η Λουΐζα πλησίασε διστακτικά και τότε πλησίασε και ο Στέλιος. Τα χείλη του γαργάλισαν το αυτί της και η ανάσα του έστειλε κύματα ρίγης σε ολόκληρο το σώμα της.

"Το ξέρεις ότι είσαι η πιο όμορφη γυναίκα-"

"Που έχεις ρίξει;" Τον διέκοψε γρήγορα η Λουΐζα και έγειρε πίσω.

"Είναι αγένεια να διακόπτεις τον συνομιλητή σου." Την έκανε μία στροφή.

"Συγγνώμη, κύριε δεν ξέρω πόσες γυναίκες έχω ρίξει." Απάντησε όταν επέστρεψε στην αγκαλιά του.

"Τώρα με αδικείς." Την στριφογύρισε μία ακόμη φορά πριν σταθούν ο ένας απέναντι στον άλλον και υποκλιθούν. Έπειτα, ο Στέλιος της προσέφερε το χέρι του, όπου η Λουΐζα εναπόθεσε το δικό της.

"Δεν μπορείς να με ξεγελάσεις, κύριε. Οι φήμες για τον περιβόητο Στέλιο Ιωαννίδη σε ακολουθούν ως την Σμύρνη. Ξέρω τι έκανες πριν να εγγραφτείς στην Ακαδημία καθώς και-"

"Και πριν σε ερωτευτώ παράφορα." Συμπλήρωσε την πρότασή της με τον πιο φυσικό και αβίαστο τρόπο.

Η Λουΐζα τον κοίταξε έκπληκτη για μία στιγμή, έως ότου αυτή παρήλθε και μαζί επανέκτησε και την αυτοκυριαρχία της.

"Και ενταχθείς στον στρατό. Θα έλεγα." Συμπλήρωσε γρήγορα και καθάρισε τον λαιμό της.

"Ε, λοιπόν, τώρα όλα αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία, γιατί είσαι η μία και η μοναδική γυναίκα που θα αποκτήσει το επώνυμό μου. Εκτός κι αν μου χαρίσεις ένα κοριτσάκι."

"Με κοροϊδεύεις. Με περιπαίζεις." Ο Στέλιος είχε κατορθώσει να την αναστατώσει και η Λουΐζα δεν είχε τρόπο διαφυγής. Ήταν στο έλεός του, αλλά κατά βάθος της άρεσε.

"Θα ήθελες;" Το βλέμμα του έγινε πονηρό, καθώς το χέρι του πίεσε το κορμί της ενάντια στο δικό του.

Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα και προσπάθησε να του φέρει αντίσταση. Τι σκάρωνε μπροστά σε τόσο κόσμο; Μπορεί εδώ στην τοπική καλή κοινωνία να ήταν άγνωστοι, όμως δεν ήθελε να δημιουργήσει φήμες για τους δυο τους. Όπως στο Ναύπλιο...

"Στέλιο. Σε παρακαλώ." Εκείνος χαμογέλασε ικανοποιημένος και σταμάτησε να την πειράζει. "Εννοούσα ότι δεν ήξερα - δεν είχα σκεφτεί ότι ήθελες παιδιά. Η συμπεριφορά σου, δηλαδή δεν προϊδεάζει κάποιον ότι θέλεις παιδιά."

"Σίγουρα όχι στο άμεσο μέλλον, αλλά κάποια στιγμή όταν θα έχουμε το δικό μας σπίτι και θα είμαι ικανός να υποστηρίξω και να προστατεύσω την οικογένειά μας, τότε ναι." Προσπάθησε να της κλέψει ένα φιλί, αλλά η Λουΐζα τον απέφυγε επιδέξια.

"Αν, λέω αν ο αρραβώνας σου με την δεσποινίδα Χούρσογλου δεν ακυρωνόταν ακόμα κι ύστερα από όσα κάναμε, θα την παντρευόσουν κι αν ναι, θα έκανες παιδιά μαζί της;"

"Είναι ερώτηση παγίδα;" Ο Στέλιος κοίταξε γύρω του αναζητώντας δήθεν την απάντηση στην ερώτηση της.

Τότε το βλέμμα της σκλήρυνε και το σώμα της έγινε δύσκαμπτο.

Ω, πόσο του άρεσε να την πειράζει. Μα ακόμα περισσότερο λάτρευε τις αντιδράσεις της. Η Λουΐζα δύσκολα μπορούσε να κρατήσει κρυφό ό,τι αισθανόταν, τουλάχιστον ενώπιόν του.

Ο Στέλιος, λοιπόν, είχε αυτό το προνόμιο, να αντιλαμβάνεται κάθε αλλαγή στην διάθεσή της και ήταν ιδιαίτερα χαρούμενος που ήταν ο μοναδικός που το απολάμβανε!

Ο Στέλιος έγειρε το κεφάλι του ελαφρά πίσω γελώντας και η Λουΐζα αργά συνειδητοποίησε ότι τώρα την περιέπαιζε. Αμέσως σκυθρώπιασε και απέστρεψε το βλέμμα της αλλού.

Εκείνη του μιλούσε για ένα θέμα πολύ σοβαρό και ο Στέλιος την κορόιδευε.

"Είσαι τόσο όμορφη όταν μου θυμώνεις." Την στριφογύρισε και της έδωσε ένα κλεφτό φιλί στο μάγουλο όταν επέστρεψε στην αγκαλιά του. Εκείνη, όμως, δεν αντέδρασε. Ούτε που τον κοίταξε. "Έλα σε πειράζω."

"Εγώ, όμως, δεν το βρίσκω καθόλου αστείο." Δήλωσε κατηγορηματικά η Λουΐζα.

Αν είχε απαντήσει στην ερώτησή της, η συζήτηση θα είχε λήξει προ πολλού. Ο Στέλιος, όμως, όχι μόνο αποφάσισε να την συνεχίσει, αλλά και να την ωθήσει προς άλλην κατεύθυνση.

"Δεν θα έπρεπε καν αυτή η ιδέα να μπει στον νου σου εξ αρχής." Ο Στέλιος έφερε τα σώματά τους κοντά πριν να την στροβιλίσει στον ρυθμό της μουσικής. "Δεν σκοπεύω να αποκτήσω παιδιά, αν αυτά δεν είναι και δικά σου." Έγειρε ελαφρώς προς το μέρος της. "Απάντησα στην ερώτησή σου;"

"Μα οι γονείς σου θα ήθελαν εγγόνια." Το ζευγάρι χωρίστηκε, καθώς η μουσική έφτασε στο τέλος της.

"Κι εγώ δεν ήθελα να με γράψουν στην Ακαδημία, αλλά το έκαναν ούτως ή άλλως." Υποκλίθηκαν ο ένας στον άλλον και ο Στέλιος άπλωσε το χέρι του προς την μεριά της. Η Λουΐζα με χάρη εναπόθεσε το χέρι της στο δικό του.

"Ναι, αλλά αν δεν πήγαινες, δεν θα συναντιόμασταν." Του χαμογέλασε προκλητικά, καθώς ανέμενε την έξυπνη απάντησή του.

Τότε, όμως, ο Μάρκος στάθηκε απέναντί τους και είπε:
"Λουΐζα, Στέλιο. Συγγνώμη που σας διακόπτω. Ο Ταγματάρχης ζητά την παρουσία σου." Το βλέμμα του Μάρκου στάθηκε στον Στέλιο.

"Έρχομαι σε λίγο." Ο Στέλιος κούνησε το χέρι του αόριστα στον αέρα. Το μόνο που ήθελε ήταν μερικές ακόμα στιγμές με την Λουΐζα πριν την αποχωριζόταν ξανά.

"Άμεσα." Ο Μάρκος πλησίασε και τον κοίταξε έντονα.

Ο Παπαναστασίου είχε άλλα σχέδια, τα οποία προφανώς αναιρούσαν τα δικά του.

Αν δεν ήταν η Λουΐζα παρούσα, ο Στέλιος θα είχε υπακούσει και θα είχε ακολουθήσει τον Μάρκο δίχως αντίρρηση. Όμως, τώρα η κατάσταση ήταν διαφορετική.

Ο Στέλιος αγνοούσε πότε θα του δινόταν ξανά η ευκαιρία να την συναντήσει. Γι' αυτό δεν ήθελε αυτή η βραδιά να τελειώσει για τους δυο τους, πριν ακόμη αρχίσει... Είχαν τόσα πολλά να πουν και κυρίως είχαν τόσον καιρό να διασκεδάσουν μαζί.

Η επιμονή του Παπαναστασίου, όμως, λύγισε την σθεναρή αδιαφορία του Στέλιου, τον οποίο και ανάγκασε να αποχαιρετήσει την Λουΐζα. Προσωρινά.

"Θα ιδωθούμε πριν το τέλος της βραδιάς. Το υπόσχομαι." Φίλησε την Λουΐζα στο μέτωπο και στράφηκε στον Μάρκο με μάτια που πετούσαν φωτιές: "Μετά από εσάς."

Ο Μάρκος χαμογέλασε στην Λουΐζα ζητώντας σιωπηλά να τον συγχωρέσει, αν και βαθιά μέσα του χαιρόταν που δεν θα τους έβλεπε από μία γωνία της αίθουσας να ραγίζουν την πληγωμένη καρδιά του. Ήταν εγωιστικό, μα η καρδιά του πονούσε υπερβολικά για να αισθανθεί τύψεις ή ενοχές ακόμα και για τις ίδιες του τις σκέψεις.

Η Λουΐζα χαμογέλασε στον Μάρκο. Φυσικά και δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει τον Μάρκο. Ο Στέλιος ήρθε σήμερα σε αυτήν την χοροεσπερίδα με μία αποστολή και αυτήν ήταν να βρίσκεται στο πλευρό του Ταγματάρχη, όχι στο δικό της.

Ούτως ή άλλως και η ίδια είχε μία αποστολή, η οποία είχε πολύ δρόμο μπροστά της πριν να ολοκληρωθεί.

Αφότου οι δύο άνδρες αποχώρησαν, η Λουΐζα προσπάθησε να βρει την φιλενάδα ανάμεσα στους καλεσμένους. Λίγο παραπέρα εντόπισε την Δούκισσα να συνομιλεί με μία κυρία και τρεις κυρίους. Η Λουΐζα ήπιε, λοιπόν, το αναψυκτικό της κι έβαλε πλώρη προς το μέρος τους. Όταν τους είχε πλησιάσειαρκετά, στάθηκε σε σημείο που βρισκόταν στο οπτικό πεδίο της Δούκισσας, ώστε η τελευταία να την εντάξει στην συζήτηση.

"Καλησπέρα." Χαιρέτησε η Λουΐζα και όλοι σύσσωμοι στράφηκαν προς το μέρος της.

"Παρακαλώ," η Έλλη πήρε τον λόγο, "επιτρέψτε μου να σας συστήσω την Δεσποινίδα Λουΐζα Χατζημιχαήλ, πολλή καλή φίλη και αρραβωνιαστικιά του μικρότερου εξαδέλφου μου."

"Δεσποινίς Χατζημιχαήλ." Ο άνδρας στα αριστερά της άπλωσε το χέρι του σε χειραψία και συστήθηκε πρώτος. "Χάρηκα για την γνωριμία. Εγώ ονομάζομαι Γιώργος Ποντικίδης και από εδώ η σύζυγός μου Δήμητρα Ποντικίδη."

"Χάρηκα για την γνωριμία, Λουΐζα. Μπορώ να σου μιλάω στον ενικό;" Η κυρία Ποντικίδη πήρε το χέρι της Λουΐζας και το έκρυψε στα δικά της.

"Βεβαίως." Χαμογέλασε η Λουΐζα.

Η κυρία Ποντικίδη φαινόταν να είναι ένας ιδιαίτερα χαρούμενος άνθρωπος, με ένα λαμπερό χαμόγελο και μάτια μεγάλα και φωτεινά. Ήταν πολλή φιλική και την έκανε να αισθάνεται ευπρόσδεκτη.

"Έξοχα! Μπορείς να με φωνάζεις Μιμή. Όλοι οι φίλοι και οι φίλες μου έτσι με φωνάζουν."

"Είστε πολλή ευγενική." Χαμογέλασε ξανά η Λουΐζα. Όλην αυτήν την προσοχή δεν ήταν σίγουρη πως να την διαχειριστεί. Ένα, όμως, ήταν σίγουρο: το έργο της αυτό ήταν πολύ ευκολότερο από το να διατηρήσει μυστική την ταυτότητά της στην Ακαδημία! Δεν χρειαζόταν να μένει επί μήνες ολόκληρους με τους ανθρώπους που συναναστρεφόταν, ούτε να τρώνε μαζί, ούτε να μοιράζονται το ίδιο μπάνιο και τουαλέτες, ούτε να συμμετάσχουν σε κοινές αποστολές και ασκήσεις...

"Λουΐζα, θα σε μαλώσω. Στον ενικό είπαμε." Η κυρία Ποντικίδη.

"Με συγχωρεί... Με συγχωρείς." Διόρθωσε αμέσως τον εαυτό της και παρακολούθησε την κυρία Ποντικίδη να πασχίζει να γελάσει με όσο το δυνατόν περισσότερη ευπρέπεια. Ήταν πραγματικά ένας εξαίσιος άνθρωπος.

"Είναι αξιαγάπητη." Η κυρία Ποντικίδη στράφηκε στην Έλλη.

"Πράγματι." Η Έλλη χάρισε ένα λαμπερό χαμόγελο στην φίλη της. "Λουΐζα, από εδώ ο κύριος Αλέξανδρος Κουσίδης. Αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας που τον τελευταίο καιρό δραστηριοποιείται στην καπνοβιομηχανία."

"Με κολακεύεις, Δούκισσα." Ο νεαρός άνδρας, του ο οποίου η ηλικία δεν πρέπει να ξεπερνούσε τα είκοσι έξι έτη, έσκυψε και φίλησε το χέρι της Λουΐζας. "Γοητευμένος, δεσποινίς μου."

"Παρομοίως." Η Λουΐζα τράβηξε το χέρι παρά λίγο αναστατωμένη. Ο νεαρός άνδρας ήταν τόσο ευπαρουσίαστος, που η Λουΐζα σάστισε όταν τον αντίκρισε. Τα μαλλιά του ήταν κατάμαυρα, αλλά τα μάτια του η πιο ανοιχτή απόχρωση του γαλάζιου, ίσως και γκρίζου χρώματος. Δεν ήταν σίγουρη τι ακριβώς ήταν και για να το διαπιστώσει έπρεπε να τον πλησιάσει πολύ περισσότερο από όσο επέτρεπαν οι καλοί τρόποι.

Ο κύριος Κουσίδης δεν ήταν πολύ ψηλότερος της, αλλά η κορμοστασιά του ήταν το λιγότερο επιβλητική. Αν η Δούκισσα δεν της είχε αναφέρει την απασχόληση του, τότε η Λουΐζα θα προέβαινε στο δικό της βιαστικό ενδεχομένως συμπέρασμα ότι ο άνδρας αυτός κατείχε κάποια υψηλή θέση στην Κυβέρνηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τόσο ξεχώριζε ανάμεσα στο πλήθος.

"Δεσποινίς Χατζημιχαήλ." Τον λόγο τον πήρε μια οικεία ανδρική φιγούρα, αποσπώντας επιτέλους την προσοχή της Λουΐζας.

Η Λουΐζα ακολούθησε την ανδρική φωνή και έκπληκτη αντίκρισε τον κύριο Παντέλογλου.

"Λουΐζα, θυμάσαι φυσικά τον κύριο Παντέλογλου." Επενέβη η Έλλη.

"Μα φυσικά!" Η Λουΐζα χαμογέλασε ανακουφισμένη. Επιτέλους, ένα οικείο πρόσωπο. Ένας άνθρωπος που γνώριζε! "Πώς είστε, κύριε Παντέλογλου; Η οικογένειά σας;"

"Δόξα τω Θεώ, είμαστε όλοι καλά. Εσείς;" Γνήσιο ενδιαφέρον καθρεφτίστηκε στα μάτια του, καθώς πήρε το χέρι της Λουΐζας και το φίλησε σαν τζέντλεμαν. "Πώς σας φαίνεται η Σμύρνη; Συνηθίσατε στον ρυθμό της ζωής;"

"Είναι πανέμορφη! Το ίδιο και ο κόσμος! Μακάρι να μπορούσα να μείνω εδώ για πάντα!" Η Λουΐζα έλεγε την αλήθεια. Η Σμύρνη της είχε αφήσει τόσο καλή εντύπωση που ήλπιζε να έμενε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα προτού επέστρεφε πίσω στην κυρίως Ελλάδα.

"Τώρα που ο Στέλιος βρίσκεται εδώ μπορείς να του κάνεις μια νύξη." Πρόσθεσε χαριτωμένα η Δούκισσα, ανακοινώνοντας παράλληλα ότι δεν βρισκόταν μοναχή και ασυνόδευτη στην Σμύρνη. Αυτή ήταν μία από τις τακτικές που είχε χρησιμοποιήσει η Δούκισσα κατά καιρούς για να συστήσει την Λουΐζα στους κύκλους της "καλής κοινωνίας" και φυσικά να γνωστοποιήσει ότι ήταν αρραβωνιασμένη με τον εξάδελφό της.

"Με συγχωρείτε για την την αδιακρισία μου, αλλά ποιος είναι ο Στέλιος;" Ρώτησε αυτήν την φορά ο κύριος Παντέλογλου.

"Ο εξάδελφος της Δούκισσας." Πήρε τον λόγο ο κύριος Κουσίδης και το πρόσωπό του ξαφνικά έλαμψε. "Γιατί δεν είπες νωρίτερα ότι είναι ο Ιωαννίδης εδώ πέρα; Έχουν περάσει χρόνια από τότε που ειδωθήκαμε τελευταία φορά!"

Άρα ο κύριος Κουσίδης γνώριζε και τον Στέλιο; Μα πώς ήταν δυνατόν; Η Λουΐζα νόμιζε ότι η Δούκισσα είχε μόλις συστηθεί με τον κύριο Κουσίδη. Πώς ήταν, λοιπόν, δυνατόν να γνωρίζει τον Στέλιο;

"Έχουν αλλάξει τόσα πολλά από τότε που ήμασταν παιδιά, Αλέξανδρε. Από τις ημέρες που τρέχαμε στα κτήματα του πατέρα σου και ολόκληρη η πόλη άκουγε τις φωνές και τις σκανταλιές μας." Η Έλλη χαμογέλασε θλιμμένα και τότε η Λουΐζα διαπίστωσε ότι γνωρίζονταν από παλιά. Ενδεχομένως, πριν να εκδιωχθούν από τον Πόντο;

"Σωστά... Εσύ παντρεύτηκες τον Δούκα του Χέιστινγκς και ο Στέλιος; Ο Στέλιος φόρεσε την κουλούρα; Δεν το πιστεύω!" Κοίταξε την Έλλη εν μέρει έκπληκτος και εν μέρει ενθουσιασμένος για τον παιδικό του φίλο.

"Εγώ... εγώ είμαι η κουλούρα;" Όλα τα βλέμματα στράφηκαν στην Λουΐζα και τότε ο Αλέξανδρος κατάλαβε το λάθος του.

Αμέσως ίσιωσε την κορμοστασιά του, έσφιξε την γραβάτα του και καθάρισε τον λαιμό του.

"Με συγχωρείτε, δεσποινίς Χατζημιχαήλ. Δεν επιθυμούσα να ακουστεί κατ' αυτόν τον τρόπο."

Η Λουΐζα ήθελε να γελάσει με την αντίδρασή του. Ο καημένος ο κύριος Κουσίδης νόμιζε ότι την είχε προσβάλει, αλλά η αλήθεια ήταν ότι η Λουΐζα είχε ακούσει τρεις χειρότερα για τον εαυτό της τα τελευταία δύο - τρία χρόνια, που ο χαρακτηρισμός "κουλούρα" που της απέδωσε, απλά ακούστηκε αστείος στα αυτιά της.

"Λουΐζα, μην παρεξηγείς τον Αλέξανδρο. Με τον Στέλιο ήμασταν όλοι μαζί παιδικοί φίλοι." Εξήγησε γρήγορα η Έλλη για να αποφευχθεί η παρεξήγηση.

"Εξ' ού και η α' οικειότητα." Ο Αλέξανδρος συμπλήρωσε την για χάρη του ιδίου απολογία της Έλλης.

Σίγουρα οι τρεις τους θα ήταν τρομερό τρίο. Η Λουΐζα μπορούσε να τους φανταστεί: να τρέχουν πάνω κάτω στα κτήματα των γονέων τους, να παίζουν με τα ζώα ή και χωρίς αυτά, να σκαρώνουν ένα σωρό σκανταλιές κι όταν εν τέλει οι γονείς τους τις αντιλαμβάνονταν, τότε θα έτρεχαν όλοι μαζί να κρυφτούν.

"Μην ανησυχείτε, κύριε Κουσίδη. Δεν παρεξηγούμαι τόσο εύκολα." Του χαμογέλασε η Λουΐζα θερμά. "Όμως, είμαι πολλή περίεργη να μάθω για τις περιπέτειές σας με την Δούκισσα και τον αγαπημένο της εξάδελφο."

"Δεν είμαι σίγουρη ότι ο Στέλιος θα είναι σύμφωνος με αυτήν την πρόταση." Πήρε γρήγορα τον λόγο η Δούκισσα προβληματισμένη την στιγμή που ο κύριος Κουσίδης είπε: "Με μεγάλη μου χαρά."

Έπρεπε κάποια στιγμή να θυμηθεί να ζητήσει από τον Στέλιο να της αφηγηθεί τις περιπέτειές τους.

~...~

Ο Στέλιος ακολούθησε τον Μάρκο μέχρι το σημείο της αίθουσας, όπου βρισκόταν ο Ταγματάρχης Γρίβας. Γύρω του στέκονταν ο Ανθυπασπιστής Μυλωνάς και δύο ακόμη στρατιώτες.

Η ατμόσφαιρα της χοροεσπερίδας ήταν τόσο όμορφη, τόσο ανάλαφρη και ευχάριστη, αλλά ξαφνικά με την άφιξη του Μάρκου είχε γίνει βαριά και μερικώς δυσάρεστη. Άλλωστε για να τον είχε ζητήσει ειδικώς ο Ταγματάρχης δεν ήταν για καλό.

"Ιωαννίδη," ο Ταγματάρχης του απηύθυνε τον λόγο πριν καν προλάβει να τον χαιρετήσει όπως άρμοζε, "θα επιστρέψεις μαζί με τον Ανθυπασπιστή και τον Μάρκο στο στρατόπεδο." Ανακοίνωσε ο Ταγματάρχης, αλλά ο Στέλιος δεν καταλάβαινε προς τι η ξαφνική αλλαγή του αρχικού σχεδίου.

"Ταγματάρχα, η ατμόσφαιρα είναι τόσο όμορφη. Θα ήταν κρίμα να γυρίσουμε τόσο νωρίς στο στρατόπεδο." Ο Στέλιος προσπάθησε να καθυστερήσει το αναπόφευκτο, διότι γνώριζε πολύ καλά ότι άπαξ και αποφάσιζε κάτι ο Ταγματάρχης θα γινόταν πάση θυσία.

"Άσε τις σαχλαμάρες τώρα, πριν το μετανιώσεις." Τον επίπληξε.

Κρίνοντας από την διάθεση του Ταγματάρχη, ο Στέλιος δεν είχε άλλα περιθώρια να τον προκαλέσει. Έτσι, με ένα νεύμα συμφώνησε στην διαταγή του δίχως παράπονα ή αντιρρήσεις.

"Κύριε Γρίβα!" Ένας άνδρας μεσαίου αναστήματος πλησίασε τον κλειστό κύκλο τους.

"Κύριε Παντέλογλου! Πόσο χαίρομαι που σας βλέπω!" Ο Ταγματάρχης του έσφιξε το χέρι.

"Δεν περίμενα ότι οι δρόμοι μας θα διασταυρώνονταν τόσο σύντομα."

Ο Στέλιος έκανε μερικά βήματα πίσω και παρακολούθησε τους δύο άνδρες να ανταλλάσσουν μία θερμή χειραψία. Κανείς δεν θα αντιλαμβανόταν την παρουσία του. Το μόνο που ήθελε ο Στέλιος ήταν να επιστρέψει στιγμιαία στην Λουΐζα κι έπειτα, προτού αντιληφθεί την απουσία του ο Ταγματάρχης, θα είχε επιστρέψει.

"Ποιος θα το πίστευε; Ύστερα από την συνάντησή μας στο στρατόπεδο, δεν περίμενα να σας συναντήσω σε μια δεξίωση τέτοιου είδους."

"Ο οικοδεσπότης είναι πολύ καλός μου οικογενειακός φίλος. Δεν μπορούσα να να μην παρευρεθώ." Απάντησε ο κύριος Παντέλογλου γελώντας.

"Φυσικά, φυσικά!" Ο Ταγματάρχης έστρεψε την προσοχή του στον Στέλιο, ο οποίος είχε απομακρυνθεί επικίνδυνα. Ο Στέλιος, μόλις αντιλήφθηκε ότι ο Ταγματάρχης τον παρακολουθούσε, στάθηκε ακίνητος.

"Υπάρχει κάτι για το οποίο θα ήθελα να σας μιλήσω ιδιαιτέρως, αν δεν σας πειράζει."

"Βεβαίως. Γιατί δεν κάνουμε μια βόλτα στην αίθουσα; Παρακαλώ. " Ο Ταγματάρχης του υπέδειξε τον δρόμο.

"Ευχαριστώ." Ο κύριος Παντέλογλου ξεκίνησε να περπατάει.

"Ανθυπασπιστή, βεβαιώσου ότι και οι δυο τους θα επιστρέψουν στον κοιτώνα τους."

"Μάλιστα, κύριε." Απάντησε ο Αλέξης και όλοι τους χαιρέτησαν στρατιωτικά τον Ταγματάρχη.

~...~

Λίγη ώρα αργότερα, η Δούκισσα και η Λουΐζα είχαν αποσυρθεί στην άκρη της αίθουσας, από όπου οι δυο φίλες παρακολουθούσαν όλους τους παρευρισκόμενους σιωπηλά. Ύστερα από τόση ορθοστασία και συζητήσεις τους άξιζε ένα διάλειμμα κι ένα δροσιστικό αναψυκτικό. Ευτυχώς για τις δυο τους υπήρχαν άνετες καρέκλες, όπου μπορούσαν να αναπαυθούν προσωρινά.

"Ποιος είναι αυτός εκεί;" Ρώτησε η Έλλη την Λουΐζα. "Είμαι σίγουρη ότι κάπου τον έχω συναντήσει."

"Σε ποιον αναφέρεσαι;" Η Λουΐζα ακολούθησε το βλέμμα της Έλλης, αλλά στάθηκε άτυχη.

"Στον άνδρα που στέκεται στο πλευρό του Ταγματάρχη Γρίβα."

"Δεν μπορώ να καταλάβω από εδώ πέρα. Είναι πολύ μακριά." Η Λουΐζα στάθηκε στις μύτες των ποδιών της, αλλά και πάλι ήταν αδύνατον να δει τον άνδρα στον οποίον αναφερόταν η Έλλη.

"Ίσως πρέπει να πάμε να τον ρωτήσουμε." Ξαφνικά η Δούκισσα σηκώθηκε όρθια, αλλά αμέσως η Λουΐζα την τράβηξε να καθίσει στην θέση της.

"Τρελάθηκες; Είναι όλοι τους στρατιωτικοί εκεί πέρα. Πώς θα πας να τους διακόψεις;"

"Μα είναι ο Στέλιος εκεί, ο κύριος Παντέλογλου, ο Μάρκος και ο Ταγματάρχης! Τους γνωρίζεις. Μπορείς άνετα να τρυπώσεις στην κουβέντα τους!" Η Έλλη προσπάθησε να την παρασύρει, αλλά απέτυχε, καθώς η Λουΐζα παρέμεινε στην θέση της σαν βράχος.

"Έλλη, ξεχνάς ότι πλέον δεν φοράω παντελόνια και ότι μόλις προσπαθώ να συμμετάσχω στην συζήτηση μαζί τους, αλλάζουν θέμα."

Την τελευταία φορά που η Λουΐζα είχε προσπαθήσει να συζητήσει περί αυτού του ζητήματος με τον Στέλιο είχαν καταλήξει να λογομαχούν και η Λουΐζα δεν επιθυμούσε να συμβεί κάτι τέτοιο ξανά. Πόσο μάλλον μπροστά σε τόσο κόσμο.

"Σωστά την είχα ξεχάσει αυτήν την λεπτομέρεια." Απάντησε συγκαταβατικά. "Πάντως είσαι πολλή τυχερή που ο Στέλιος απουσίαζε την στιγμή που συστήθηκες στον Αλέξανδρο." Η Έλλη άλλαξε το θέμα.

"Γιατί;" Αναρωτήθηκε η Λουΐζα.

"Γιατί αν σε έπιανε να τον κοιτάζεις έτσι όπως τον κοίταζες, θα τον μάζευαν για φόνο." Γέλασε η Δούκισσα.

"Τι; Εγώ δεν..." Κοίταξε την Έλλη μετανιώνοντας για τον τρόπο που έχασε τον έλεγχο των εκφράσεών της. Η αλήθεια ήταν ότι ο κύριος Κουσίδης ήταν ένας ιδιαίτερα γοητευτικός άνδρας, χωρίς αυτό να σημαίνει τίποτε άλλο.

"Ασ' τα αυτά σε εμένα. Μόνο σάλια δεν έτρεξαν από το στόμα σου!"

"Μην είσαι υπερβολική. Απλά ξαφνιάστηκα. Δεν περίμενα να συναντήσω κάποιον τόσο νεαρό. Στις χοροεσπερίδες που πηγαίνουμε ο μέσος όρος ηλικίας είναι τα σαράντα έτη." Έστρεψε την πλάτη της ντροπιασμένη στην Έλλη.

"Μου έμαθες και τον μέσο όρο τώρα." Την ειρωνεύτηκε η Έλλη.

"Σε παρακαλώ. Μην το πεις στον Στέλιο." Στράφηκε πάλι προς το μέρος της Δούκισσας, με την ελπίδα ότι δεν θα της ξέφευγε κάτι στον Στέλιο. "Εξάλλου δεν έγινε κάτι κακό. Απλά ανταλλάξαμε μια χειραψία και αυτό ήταν όλο."

"Το παρατεταμένο φιλί στο χέρι μάλλον έχει την έννοια της απλής χειραψίας για εσένα." Συνέχισε η Έλλη σε τόνο ειρωνικό και πειρακτικό.

"Έλλη, σε παρακαλώ..."

"Σε πειράζω. Ο Στέλιος δεν θα μάθει τίποτε." Της χτύπησε φιλικά το χέρι και της χαμογέλασε.

"Τι δεν θα μάθω;" Ο Στέλιος τρύπωσε στην συζήτησή τους. Φίλησε το χέρι της Λουΐζας και πείραξε την ξαδέλφη του.

"Πανάθεμα... Μου έκοψες την χολή!" Η Δούκισσα σχεδόν χοροπήδησε τρομαγμένη, ενώ η Λουΐζα επεξεργαζόταν προσεκτικά την επόμενη της κίνηση.

"Αυτά είναι γυναικείες υποθέσεις και καλό είναι να παραμένεις εκτός αυτών, φίλτατε ξάδελφε! Για το καλό το δικό σου," Δήλωσε με στόμφο η Έλλη, "αλλά κυρίως της Λουΐζας..." Μουρμούρισε υπόκωφα.

"Τι είπες;" Την ρώτησε ο Στέλιος και αμέσως την διέκοψε πριν καν ανοίξει το στόμα της να του απαντήσει. "Ο,τι κι αν είναι, δεν με ενδιαφέρει." Συνέχισε απαξιωτικά και στράφηκε στην Λουΐζα. "Πρέπει να φύγω."

"Τόσο νωρίς;" Η Λουΐζα έσφιξε το χέρι του. "Μα δεν προλάβαμε καν να πούμε τα νέα μας."

"Εγώ λέω να αποσυρθώ." Μουρμούρισε η Έλλη αηδιασμένη σχεδόν απο την τρυφερή στιγμή μεταξύ του ξαδέλφου της και της Λουΐζας. "Δεν σκοπεύω να σου κρατήσω το φανάρι κιόλας."

"Δεν είναι ανάγκη, φίλτατη εξαδέφλη. Θα σου αδειάσω την γωνιά." Απάντησε ο Στέλιος και στράφηκε εξ ολοκλήρου στην Λουΐζα. "Θα προλάβουμε την επόμενη φορά. Το υπόσχομαι." Ο Στέλιος φίλησε το χέρι της και το έκρυψε μέσα στα δικά του. "Ως τότε συνέχισε να μου γράφεις."

Λυπόταν όσο ποτέ άλλοτε που θα την αποχωριζόταν, αλλά δυστυχώς δεν είχε άλλα περιθώρια. Έπρεπε να επιστρέψει στο στρατόπεδο, αλλιώς ο Ανθυπασπιστής θα τον ανέφερε στον Ταγματάρχη κι εκείνος στον Διοικητή του.

Αν τον ανέφεραν για απειθαρχία, τότε το πιθανότερο ήταν να καταλήξει στην φυλακή για πολύ καιρό και ενδεχομένως να καθυστερούσε να συναντηθεί με την Λουΐζα πολύ περισσότερο από όσο υπολόγιζε. Και αυτό δεν επιθυμούσε να συμβεί.

Εκτός αυτού, πλέον βρισκόταν στον στρατό, όχι σε κάποια Ακαδημία εκπαίδευσης. Είχε καταταγεί εθελοντικά και έπρεπε να αναλάβει τις ευθύνες και υποχρεώσεις του και να φερθεί αναλόγως.

"Εντάξει." Η Λουΐζα συμφώνησε με ένα νεύμα και ο Στέλιος αποχώρησε, αφότου αποχαιρέτησε τις δυο γυναίκες.

Α/Ν
Καλησπέρα! Τι μου κάνετε;

Το καινούριο κεφάλαιο έφτασε καθυστερημένα κι ενώ το είχα έτοιμο, ήθελα να το διπλοτσεκάρω καλού κακού.

Πώς σας φάνηκε; Οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των ηρώων και οι καινούριοι χαρακτήρες;

Περιμένω την γνώμη σας στα σχόλια!

Σε αυτό το σημείο, πριν να κλείσω, θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι ξεκίνησα να ενημερώνω "Το Μίσος Του",

συνέχεια του "Μίσος για Δυο". Αν θέλετε μπορείτε να του ρίξετε μια ματιά! Μπορείτε να το βρείτε στο προφίλ μου. Παρακάτω θα αφήσω την περίληψη του.

Αυτά από εμένα για σήμερα.

Πολλά φιλιά,
Στέλλα ❤💖💜