°○Από το φόβο περνάς στο μίσος...
Από το μίσος στην απέχθεια...
Από την απέχθεια στην απάθεια...
Από την απάθεια ... Από την απάθεια περνάς στη μετάβαση της συνειδητοποίησης και μετέπειτα κατρακυλάς...○°

Πώς θα ήταν άραγε ένα φαγητό χωρίς αλάτι; Άνοστο; Κατά πάσα πιθανότητα ναι... Εγώ όμως, είχα συνηθίσει στο ανάλατο φαγητό. Στη σταθερότητα των γεύσεων της ζωής και της φύσης. Είχα συνηθίσει να "μαγειρεύω" τη καθημερινότητα μου με βάση τα δικά μου θέλω, τις δικές μου ανάγκες...

Βέβαια ποια είμαι εγώ που θα αποφασίσω τι μας επιφυλάσσει η μοίρα; Ποια μοίρα δηλαδή... Ποτέ μου δεν πίστεψα πως υπάρχει. Ποτέ δεν θεωρούσα πως όσα λένε για την αγάπη και τον έρωτα αληθεύουν.

Για μένα όλα αυτά ήταν χαζομάρες. Γιατί; Γιατί πολύ απλά, στα λόγια αγαπάνε πολλοί, στις πράξεις ελάχιστοι. Έμαθα πως η αγάπη είναι μεγάλη λέξη. Έχει τεράστια σημασία. Έχει βαρύτητα, έχει χρώμα...Έχει προσωπικότητα.

Φαντάσου τον εαυτό σου σε ενα δρόμο. Σε μια διασταύρωση στη μέση του πουθενά. Στη μέση ακριβώς στέκεται ο άνθρωπος που έχεις πλάι σου. Όχι φυσικά το παιδί σου, οι γονείς σου ...οι φίλοι... Ο Άνθρωπος Σου! Αναρωτησου λοιπόν χωρίς να πεις ψέματα στον εαυτό σου...
Βάλε το χέρι στη καρδιά, κλείσε τα μάτια και σκέψου...

Ένα αυτοκίνητο τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς το μέρος του. Ένα ακόμα έρχεται από το άλλο στενό...Εκείνος βρίσκεται στη τελική στη μέση του δρόμου και από κάθε πλευρά έρχεται και ένα αυτοκίνητο.

Η ερώτηση λοιπόν που πρέπει να απαντήσεις είναι: Θα τον έσπρωχνες προς τα χόρτα για να πεθάνεις εν γνώση σου ;

Μη βιάζεσαι να απαντήσεις...

Ένας ωραίος μυρωδάτος πρωινός καφές...
Ένα τρυφερό Καλημέρα...
Ένα σημείωμα από τους δικούς στο ψυγείο...
Ένα χαμόγελο από τη φίλη σου...
Μια κουραστική μέρα στη δουλειά...
Ένα τσιγάρο...
Ένα πρωινό ξύπνημα του χειμώνα...

Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που θα σταματούσες να κάνεις... Τόσα πολλά που θα συνέχιζαν να υπάρχουν χωρίς εσένα...
Η γη θα γυριζε, ο κόσμος θα ξυπνούσε...
Τα λουλούδια θα ανθιζαν την άνοιξη, ο χειμώνας θα θέριζε τις εποχές...

Οι άνθρωποι που ήξερες...Όλοι εκείνοι που αποτέλεσαν για εσένα κάτι σε αυτή τη ζωή, θα συνέχιζαν χωρίς εσένα...

Κι εσύ; Εσύ θα βρισκόσουν κάτω από τη γη ...
Νεκρή...Χωρίς ψυχή... Χωρίς το γέλιο χωρίς το κλάμα... Χωρίς επιθυμίες και όνειρα... Χωρίς τη δυνατότητα να βγεις και να μιλήσεις... Χωρίς να βλέπεις τον εαυτό σου να γερνά...

Χωρίς να ζεις ...
Χωρίς να υπάρχεις ...

Αναρωτησου λοιπόν...
Θα τον εσωζες;;;

Αν όχι...Τότε Δεν αγαπάς...
Αν πάλι απαντήσεις ναι ,τότε συγχαρητήρια μα είσαι από τους ελάχιστους που θα έβαζαν την δική του υπόσταση πιο κάτω από ενός άλλου ανθρώπου...

Για μένα αυτή είναι αγάπη. Να θυσιάσεις μια αναπνοή...Μια τελευταία ανάσα, μόνο και μόνο ξέροντας πως εκείνος θα συνεχίσει να υπάρχει...
Πώς θα μεγαλώσει, πως θα γεράσει, θα αγαπήσει κάποια στιγμή και θα φτιάξει τη ζωή του...

Έχεις το θάρρος; Αγαπάς;;

Ύστερα από δέκα ολόκληρα χρόνια, μπορώ να πω με το χέρι στη καρδιά πως όχι απλά θα πέθαινα μα θα γινόμουν στάχτη για εκείνον. Θα γινόμουν αέρας στα πόδια του...
Θα γινόμουν ένα τίποτα για να έχει εκείνος τα πάντα...

Έτσι αγαπάς... Χωρίς όρια και φραγμούς. Χωρίς εγωισμό. Χωρίς να σκέφτεσαι εσένα...
Η αγάπη θέλει ανιδιοτέλεια, κι εγώ την έμαθα από πρώτο χέρι...

Την έζησα Και τη ζω.

Πώς έφτασα όμως εδώ;
Πώς έφτασα στο σημείο να μάθω να αγαπώ έτσι;

Έφταιγε μόνο ένα πρωινό...
Ένα πρωινό για να παταξω το φόβο.

Όλα με το φόβο άρχισαν...
Περάσαμε μέσα από διάφορα στάδια στη ζωή μας. Τόσο εγώ, όσο και εκείνος . Ήρθε σα το τυφώνα για να καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμα του. Ίσως έφταιξα κι εγώ...Ίσως και όχι...
Πότε δε θα ξεχάσω τη μέρα όμως που ήρθε απρόσκλητος στη ζωή μου...
Εκείνη τη μέρα που μου μίλησε...

Μια ζεστή μέρα του Απρίλη...

Δέκα χρόνια πριν

Έχω αργήσει και γαμω το ξέχασα να πάρω και την εργασία μου! Πόσο περισσότερο να τρέξω; Δε με βαστανε τα πόδια μου να ούτε και έχω άλλες αντοχές. Αν χάσω τη πρώτη ώρα πάει η χρονιά! Πάνε όλα...Δεν υπάρχει περίπτωση να μου σβήσουν την απουσία. Τους έχω εξηγήσει πάμπολλες φορές πως όταν μένω με τον πατέρα μου είναι αρκετά μακριά μα εκείνοι το χαβά τους ! Αντιδρούν θαρρείς και ειμαι από εκείνους τους μαθητές που τα κάνουν όλα πουτανα στο σχολείο....Τα εικοσαρια μου τα πετάνε στα σκουπίδια και μαζί με αυτά τους κόπους μου...

Αν αργήσεις ξανά δεσποινίς Πράις, λυπάμαι μα θα χάσεις τη χρονιά...

Ωραια λόγια διευθυντή που γνωρίζει ότι είμαι παιδί χωρισμένων γονιών και δυστυχώς μοιράζομαι ανάμεσα σε δύο σπίτια...

Αρχίζω και τρέχω ώσπου φτάνοντας στο σχολείο αντιλαμβάνομαι πως δεν υπάρχει ψυχή στην αυλή. Ανάθεμα! Με βήμα γοργό κάνω να μπω μέσα μπας και προλάβω αλλά πέφτω πάνω σε κάποιον που βγαίνει... τα γυαλιά πέφτουν , ενω δεν αργω να ακουσω και το χαρακτηριστικό κρακ...Ωραία... Μπράβο Αλίνα !

"Που τρέχεις έτσι εσύ; Το αυτόματο πότισμα ανοίγει μετά τις 12!"
Μόλις ακούω αυτή τη φωνή όμως...Αυτή την καταραμένη φωνή θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί... "Εεε φυτό! Σου μιλάω!" Ξαναλέει και μαζεύοντας ότι έχει απομείνει από τα γυαλιά μου σηκώνομαι. Ευτυχώς είναι ένα απλό ζευγάρι βοηθητικά γυαλιά. Ο τύπος αυτός έχει ταλέντο να σπάει γυαλιά παιδιών. Ειδικά εκείνα με μεγάλο πρόβλημα όρασης. Το απολαμβάνει. Ειναι άξεστος. Αναγωγος... Ένα ανθρωπάκι που παίζει με τους άλλους για να σπάσει πλάκα. Η παρέα του τον έχει αρχηγό και φυσικά είναι πανέμορφος. Δεν ειναι όμως όμορφος επειδή έχει τη στόφα του κακού παιδιού ... Ούτε γιατί τριγυρίζει στο σχολείο ντυμένος σα να πηγαίνει για ποτό με φαρδιές αμανικες μπλούζες και σκισμένα τζιν. Ο Λουκ Κόλινς, έχει πάνω του μια ώριμη γοητεία ακόμα και στα 18.... Κάτι σκοτεινό που τραβάει τα θηλυκά θαρρείς και σέρνουν σε περίοδο αναπαραγωγής.
Ίσως ειναι αυτή η αλητεία που εκπέμπει και που σε κάνει να τον φοβάσαι. Ίσως πάλι φταίει ο τρόπος που περπατάει και κινείται. Τόσο σίγουρος. Τόσο απότομος. Ψυχρός μα και επικίνδυνα σαγηνευτικός όταν το θέλει..
Εχει μείνει δύο τάξεις και ειλικρινά απορώ το γιατί...
Το αξιοπερίεργο είναι πως κάποτε, αυτό το παιδι έπαιρνε άριστα σε όλα. Ήταν μεν και τότε παγιδευμένος στα δίχτυα της διασημότητας μα οι βαθμοί του ήταν άξιοι επαίνου. Τώρα;;; Τώρα δεν ξέρω γιατί συνεχίζει και έρχεται σχολείο... Ίσως για να κάνει δύσκολες τις ζωές των υπολοίπων παιδιών...
Για να σπάσει πλάκα...

"Μαλακα κουφή είσαι;"

Με βγάζει άτσαλα απο τις σκέψεις μου και εκνευρίζομαι όταν συμβαίνει αυτό. Μου τη δίνει να με διακόπτει κάποιος από τον εθισμό που έχω να χάνομαι σκεπτόμενη διαφορά πράγματα.

"Άντε παράτα μας ρε που θα με πεις και κουφή! Δε φτάνει που έσπασες τα γυαλιά μου, μας βρίζεις κι όλας!" Λέω ασυναίσθητα

"Μιλάς;;; Θεέ μου! Εκτός από φωτοσύνθεση δε πίστευα πως μιλάς κι όλας!"

"Δυστυχώς για σένα μιλάω..." ξεκινάω να πω και με μια απότομη κίνηση χτυπάει τα χέρια μου με αποτέλεσμα να πέσουν ξανα τα γυαλιά μου κάτω

"Μαλακα..." μουρμούριζω και πριν προλάβω να σκύψω για να τα σηκώσω με σπρώχνει πάνω στη σιδερένια πόρτα του σχολείου . Το βλέμμα του γίνεται πιο ψυχρό και φοβάμαι. Τονε χω δει να κάνει ουκ ολίγες φορές και κάθε φορά δεν καταλήγει σε καλό. Μπράβο Αλίνα...Ξανά μπράβο...

"Για ξαναπές το αυτό...." λέει ειρωνικά

"Ποιο;" ρωτάω και ειλικρινά θέλω να με αυτοχαστουκισω για το τραύλισμα...

"Αυτό που είπες... Τι ακριβώς είμαι;"

Και τώρα είναι η στιγμή που θα τρέξω να σωθώ...

"Ποιο ;;; Το ότι είσαι μαλακας ;Εμένα περίμενες να στο πω;" απαντάω φυσικά το αντίθετο από αυτό που σκέφτομαι και ξάφνου κάνει ένα βήμα πίσω. Με κοιτάζει από πάνω ως κάτω κι αν πριν φοβόμουν, τώρα τρέμω...

"Θέλεις να κάνουμε σεξ ;"ρωτάει και γουρλωνω τα μάτια... Είναι σοβαρός;;;
"Έχασα τη πρώτη ώρα, από ότι βλέπω την έχασες κι εσύ... Μεγάλη γλώσσα έχεις, τα λες καλά, βαριέμαι... θα βαρεθείς κι εσύ να περιμένεις να χτυπήσει το κουδούνι... λοιπόν τι λες; Έλα να στον πετάξω στα γρήγορα και με ευχαριστείς άλλη φορά!"

Αλήθεια τώρα; Τον σπρώχνω δυνατά και ξεσπάει σε γέλια... Θέλω να τον βρίσω μα δε μπορώ. Δεν βγαίνει λέξη...

"Κάνε μας και τη δύσκολη! Ούτε που να μου τον δεις ρε ! Σιγά μη τον έβαζα εκεί μέσα! Η φάτσα σου όμως κοπελιά ήταν απερίγραπτη!" Λέει και για κάποιο λόγο η όραση μου θολώνει και βουρκωνω
"Συγνωμη αλλά γουστάρω θηλυκά και όχι ερμαφρόδιτα... Έχεις δει το εαυτό σου στον καθρέφτη; Απορώ τι υπάρχει κάτω από όλες αυτές τις μπλούζες; Λίπος;;; Δεν φαίνεσαι για χοντρή! Ίσως τρίχες...Σε έχει αγγίξει κανείς ποτέ;; Δυσκολακι...."

Αρχίζει και κάνει έναν μονόλογο γεμάτο ερωτήσεις που απαντάει μόνος του. Δεν έχω πιει καφέ... ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΙΕΙ ΚΑΦΈ... Και αυτά που λέει δεν στέκουν! Έβαλε τη κασέτα με τις προσβολές να παίζει αλλά ήρθε η ώρα να του δώσει κάποιος ένα μάθημα! Φόβο;;;;Να πάει να γαμηθει ο φόβος!

Τραβάω το κοκαλάκι από τα μαλλιά και ρίχνοντας ένα βλέμμα τριγύρω , για να βεβαιωθώ πως δεν ειναι κανείς και ξεφτιλιστω , βγάζω τη μπλούζα και του τη πετάω στα μούτρα...

"Δε ξέρω... Εσύ θα μου πεις τι υπάρχει κάτω από αυτές τις μπλούζες...." λέω χαμηλόφωνα. Το έχω μετανιώσει φυσικά αυτό που έκανα μόλις αλλά δε με νοιάζει. Κάποια στιγμή, κάποιος θα εβλεπε τα στήθη μου... Έτυχε να είναι αυτός ο μαλακας ... "Εεεεε ακατοίκητε!" Λέω και τον πιάνω από το πηγούνι, σηκώνω το κεφάλι για τον κοιτάζω
"Τα μάτια μου είναι ψηλά, αν όμως έχεις τη καλοσύνη, μπορείς να μου πεις πως θα βγω στη ταράτσα;; Αυτό τον κορμί θέλει φωτοσύνθεση!"

Πρώτη φορά τον βλέπω να παραμένει αμίλητος. Δεν έχω και κανενα τρελά μεγάλο στήθος... ίσα ίσα προσωπικά θεωρώ πως είναι κάτω από ένα μέτριο μέγεθος... Του αρπάζω τη μπλούζα, τη φοράω και μαζεύοντας ότι έχει απομείνει από την αξιοπρέπεια μου πετάω τα γυαλιά μου στο καδο. Γυρίζω για να φύγω και με σταματά.

"Πρώτη φορά βλέπω φυτό με βυζια..."

"Ε τι να σου πω τώρα!" Λέω εκνευρισμένη και με σταματάει ξανά

"Το σεξακι ισχύει πάντως! Αν είσαι και παρθένα χάρμα θα περάσουμε!"

"Εισαι κουραστικός! Μου κόστισες μια απουσία και επειδή ξέρω πως μπαινοβγαίνεις στο γραφείο του διευθυντή συνεχώς, κοίτα να τη σβήσεις ειδάλλως θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα !"

Ο φόβος μου , έγινε θάρρος και χαίρομαι!

"Τι λες ρε ηλίθια;;" λέει ανεβάζοντας το τονο της φωνής του.

"Αυτό που άκουσες! Αν μείνω από απουσίες Κόλινς ψάξε τρύπα κρυφτείς!" Λέω και γυρίζοντας αυτή τη φορά αυξανω το βηματισμό και φεύγω ακούγοντας τον να μουρμουρίζει...

Τι έκανα; Έβγαλα τη μπλούζα μου μπροστά του για να αποδείξω τι ;;;
Αυτό το παιδί είναι ειλικρινά σαν μαύρη τρύπα. Σε ρουφάει και σου βγάζει άγρια ένστικτα. Δολοφονικά θα τολμούσα να πω...

Αν το πει πουθενά θα γίνω ξεφτίλα...
Μπράβο Αλίνα!
Τι σκεφτόμουν;;
Ένας αλήτης είναι γαμω κι εγώ ήθελα να αποδείξω τι;;;; ΤΙ;; ότι δεν είμαι φυτό; ότι είμαι θηλυκό και μάλιστα με ένα άψογο γυμνασμένο κορμί;;; Τι ;; Γιατί;

Ανεβαίνω πάνω μα κατεβαίνω ξανά. Δεν είναι κανένας στα γραφεία και πρέπει να βρω το ....

Τι διάολο;; Ένα χέρι τυλίγεται γύρω από το στόμα μου και βρίσκομαι κολλημένη στο τοίχο...

"Κάνουμε σεξ , και σου σβήνω την απουσία...." τον ακούω άξαφνα να λέει και παγώνω...

Φόβο... Τώρα νιώθω για πρώτη φορά πραγματικό φόβο....

Σας φιλώ....