°○ Γιατί μάτια μου, εγώ προσπάθησα να σ'αρνηθώ και τα λιμάνια σου να κλείσω μα εσύ επέμενες πως η ζωή ένα ταξίδι είναι... Ένα ταξίδι που ήθελες να κάνουμε μαζί....○°

Η απάθεια της ζωής μεταμορφώθηκε σε στόχο. Μεταμορφώθηκε στην ιδέα πως έπρεπε να γίνω μια γυναίκα που θα κατάφερνε να θερίσει τα πάντα στο πέρασμα της. Κι αυτό έγινα φυσικά.. 

Όχι μόνη. Από εκείνο το πρωινό δεν έμεινα ποτέ πια μόνη. Ο Λουκ το είπε και το έκανε... Δεν σταμάτησε να έρχεται στο σχολείο κάθε πρωί ρισκάροντας τη θέση του στο κολλέγιο μόνο και μόνο για να βεβαιωθεί πως πάω. Πώς διαβάζω... Πώς ειμαι καλά...

Ηταν τρομακτικό στην αρχή. Πάρκαρε τη μηχανή, έβγαζε το κράνος, φορούσε το γυαλί και περνώντας το χέρι μέσα από τα πανέμορφα καστανά μαλλιά του έκανε όλα τα κορίτσια να λιώνουν. Δε χαμογελούσε όμως σε εκείνα...Μα σε μένα.

Προσπάθησα να τον διώξω αρκετές φορές μα ήταν ο Λουκ. Και ο Λουκ δεν έφευγε. Ο Λουκ επέμενε... Επέμενε μέχρι που κύλησα...Μέχρι που κατρακύλησα για να το θέσω πιο σωστά...

Πώς κατρακύλησα; Όταν ένας άνθρωπος σε πολιορκεί κάθε μέρα και ξαφνικά δεν τον βλέπεις μπροστά σου όσο και να μη θες αγχώνεσαι...Ένα πρωί δεν ήρθε... Ένα πρωί δε πάρκαρε τη μηχανή... Ένα πρωί δεν μου χαμογέλασε...

Εγω; Εγώ η αλήθεια είναι πως τρόμαξα... Πίστεψα πως βαρέθηκε να βρίσκεται εκεί και να τον διώχνω... Έλα όμως που το βράδυ ήρθε... Ήρθε και ο αθεόφοβος σκαρφάλωσε στο παράθυρο μου ... Ήρθε και τότε κύλησα...Κύλησα μαζί του σε μια ζωή γεμάτη καινούρια δεδομένα. Είμασταν ο Κόλινς και η Πράις. Είμασταν ένα. Γίναμε ένα...

Πότε δε θα ξεχάσω τα βρεγμένα του μαλλιά... Θυμάμαι έβρεχε τόσο πολύ και εγώ άνοιξα το παράθυρο για να απολαύσω τη μυρωδιά της υγρασίας και τότε μπήκε. Μπήκε λέγοντας μου κάτι τόσο απλό μα συνάμα τόσο οικείο και όμορφο... Τόσο εκνευριστικό και τόσο σιχαμένο ταυτόχρονα...

"Τώρα που σου έλειψα θα μου κάτσεις;" είχε πει και εγώ απλά είχα ξεσπάσει σε γέλια. Φυσικά και δε του έκατσα! Τον εγδυσα όμως και του έδωσε μια από τις φαρδιές μου μπλούζες. Ήταν σα να συνωμότησε το σύμπαν. Η μάνα μου δούλευε ως αργά και κλειδωνοντας απλά τη πόρτα κάτσαμε στο κρεβάτι ως το ξημέρωμα. Κάτσαμε σαν άνθρωποι. Σαν έφηβοι. Σαν άντρας με γυναίκα... Κάτσαμε και απλά μιλήσαμε για τα όνειρα μου... Τα δικά μου όνειρα γιατί εκείνος δεν είπε λέξη για τα δικά του...

Εκείνη η νύχτα ήταν αρκετή για να μας φτάσει από την απάθεια στη κατρακύλα... Τόσο τη δική μου, όσο και τη δική τη φυσικά....

Έξι μήνες αργότερα...

"Λουκ κλείσε την αναθεματισμένη τη μουσική!" Η Αλίνα πάτησε τις φωνές θυμωμένη και κουνώντας νευρικά το πόδι της περίμενε έξω από το δωμάτιο του.

"Δε μπορωωω! Κανω μπάνιο!" Άκουσε από μέσα και άρχισε να βρίζει την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισε αντί για την εστία να μείνει μαζί του.
Άνοιξε τη πόρτα με θυμό μα το μόνο που κατάφερε ήταν να τσιριξει βλέποντας τον Λουκ να στέκεται γυμνός στο δωμάτιο.

"ΕΣΥ ΔΕΝ ΕΙΠΕΣ ΠΩΣ ΚΑΝΕΙΣ ΜΠΑΝΙΟ ΓΑΜΩΤΟ;" Του είπε κρατώντας τα μάτια της κλειστά

"Έκανα ! Ένα ολόκληρο λεπτό σου πήρε να αποφασίσεις να ανοίξεις για να κλείσεις τη μουσική εγώ φταίω;;;" της είπε με εκείνη την εκνευριστική ψυχραιμία του .

"Ντύσου Λουκ !Ντύσου και κλείσε αυτό το διάολο θέλω να διαβάσω!" Παραπονέθηκε μα μόλις γύρισε για να φύγει εκείνος τη πλησίασε από πίσω.

"Τώρα που είδες τι έχω δε πιστεύω να φοβήθηκες και να μη μου κάτσεις!" Της είπε βάζοντας το χέρι του γύρω από τη κοιλιά της.

"Στα όνειρα σου Κόλινς! Πάρε τώρα τα κουλά σου και κλείσε τη μουσική!"

"Αφού θα μου κάτσεις στο τέλος ρε Αλίνα τι το κουράζεις;;;"

"Με τις σκέψεις θα μείνεις Κόλινς!" Η Αλίνα τίναξε τα χέρια του από πάνω της μα εκείνος την έπιασε και τη τράβηξε ξανά...

"Δε πιστεύω να κολλάς επειδή είμαστε φιλαράκια! Τα καλύτερα γαμησια ανάμεσα σε φίλους γίνονται...." της ψιθύρισε πονηρά στο αφτί

"ΛΟΥΚ !!!" Είπε εκνευρισμένη κι εκείνος πάτησε τα γέλια και τράβηξε τα χέρια του.

"Καλά μωρέ! Άντε τράβα έξω να ντυθώ! Είσαι τυχερή που θα βγω με το Τζάκσον για γκομενάκια! Τη γλίτωσες και σήμερα!"

Η Αλίνα βγαίνοντας ύψωσε το μεσαίο της δάχτυλο

"Πέντε μήνες ζούμε μαζί και ούτε που να μου το δεις θέλω Κόλινς! Εκτός αυτού μου είσαι σεξουαλικά αδιάφορος!" Μονολόγησε πηγαίνοντας στο δωμάτιό της

"Καλά εσύ λεγε ότι θες ! Εγώ θα σε γαμησω πάντως! Δε θα μεινεις παρθένα για πάντα Πράις... Καλυτερα εγω απο καποιον αλλο μαλακα !" Της απάντησε φωναχτά και γυρίζοντας για να ντυθεί εκείνη επέστρεψε

"Θα το βουλώσεις πριν γίνουμε ξεφτίλα στη πολυκατοικία;; Γιατί πρέπει να έχεις τόσο δυνατή φωνή γαμω ;;;" είπε έξαλλη

"Ας μην εφευγες ! Και δεν κατάλαβα, από πότε σε νοιάζει τι θα πουν στη πολυκατοικία ρε ;" της είπε τυλιγοντας μια πετσέτα γύρω του.

"Δε με νοιάζει..." του απάντησε χαμηλόφωνα

"Δεν πιστεύω να ..." ξεκίνησε να λέει και γέλασε δυνατά

"Σταμάτα να γελάς γίνεσαι εκνευριστικός!!"

Εκείνος συνέχιζε  μέχρι που έφτασε να κλαίει από τα γέλια

"Ε τώρα τι να σου πω! Είσαι ηλίθιος!" Του είπε βγαίνοντας

"Δε φταίω που σου γυάλισε ο γιατρουδακος απο απέναντι!" Της φώναξε

"ΣΚΑΣΕ ΚΟΛΙΝΣ!!!" Ακούστηκε η φωνή της και έπειτα κοπάνησε δυνατά τη πόρτα της.

Κάθισε στο κρεβάτι χωρίς να μπορεί να καταλάβει γιατί θύμωσε τόσο πολύ και άνοιξε μηχανικά τα βιβλία της. Η εργασία που έπρεπε να κάνει στη φιλολογία ήταν εξαιρετικά δύσκολη αλλά τουλάχιστον ο Λουκ έκλεισε τη μουσική...

Διάβαζε και διάβαζε ώσπου εκείνος άνοιξε τη πόρτα.

"Φεύγω μικρό!"

"Στο καλό και μην ξεχνάς το πιο σημαντικό Κόλινς!" Του είπε βγάζοντας τα γυαλιά της.

"Το οποίο είναι;" τη ρώτησε χαμογελαστός

"Το προφυλακτικό ρε καθυστερημένε!! Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να μου κουβαλήσεις κανένα μικρόβιο σπίτι!" Ο Λουκ της έκλεισε το μάτι και μπήκε μέσα

"Είδες τι τραβάω γιατί δε μου κάθεσαι; Ενώ αν μου καθόσουν θα ήμουν κομπλέ και δε θα πηδαγα τη κάθε μια !" Εκείνη άρπαξε το μαξιλάρι και του το πέταξε στα μούτρα.

"Εισαι αηδιαστικός ρε !"

"Ενώ εσύ που μου έδειξες τα  βυζια σου πριν δύο χρόνια είσαι ένας άγγελος!"Της είπε ειρωνικά

"Πάρε δρόμο Κόλινς!"

"Καλαααα!Σκέψου το πάντως! Σεξακι θα κάνουμε μωρέ... Εσύ τη ζωή σου εγώ τη δική μου και απλά θα πηδιομαστε !"

"ΓΑΜΩΤΟ ΣΟΥ ΛΟΥΚ ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥ!!" Η Αλίνα σηκώθηκε εξαγριωμένη κι εκείνος άρχισε να τρέχει προς τα έξω γελώντας δυνατά

"Μη με περιμένεις σπίτι φυτοοοοο!!" Της είπε κλείνοντας τη πόρτα κι εκείνη μόλις έμεινε μόνη αναστέναξε...

"Γιατί είπαμε ότι τον έκανα φίλο μου ;" μονολόγησε πηγαίνοντας στη κουζίνα..." Α ναι !Γιατί είμαι ηλίθια...." συνέχισε φτιάχνοντας ένα καφέ και επέστρεψε στο δωμάτιο της ....

Σας φιλώ....