○°Από το φόβο περνάς στο μίσος...
Από το μίσος στην απέχθεια...
Από την απέχθεια στην απάθεια...
Από την απάθεια ... Από την απάθεια περνάς στη μετάβαση της συνειδητοποίησης και μετέπειτα κατρακυλάς...°○

Ένας βιασμός λοιπόν...Ένας παρολίγον βιασμός για να το θέσω πιο σωστά ήταν η αρχή για όλα...Ήταν η αρχή για να δω ένα άλλο του πρόσωπο. Ένα τόσο διαφορετικό που ποτέ δεν πίστευα ότι υπήρχε μέσα του. Δεν ξέρω αν θα καταλάβω ποτέ γιατί με έσωσε. Γιατί αντέδρασε έτσι...Τι πραγματικά σκεφτόταν και τι όχι μα σήμερα, σήμερα μπορώ να πω με σιγουριά ότι τον ευχαριστώ για αυτό... Δεν ξέρω πως είναι μα σίγουρα θα στιγματίζοταν η ζωή μου αν εκείνα τα παιδιά με άγγιζαν... Παιδιά, που δεν ξαναείδα στην αρχή της καινούρια χρονιάς.... Κανένας από τους τέσσερις δεν έμεινε στο σχολείο. Όλοι πήραν μεταγραφή και έφυγαν. Το γιατί; Δε το ξέρω και ποτέ του ο Λουκ δε μου το είπε... Υποψιάζομαι πως εκείνος ήταν υπεύθυνος αλλά έκτοτε δεν ξαναμιλησαμε ποτέ για εκείνο το βράδυ... Έκτοτε απλά όλα άλλαξαν. Εγώ άλλαξα... Ο Λουκ άλλαξε...

Πέρασα ένα καλοκαίρι κλεισμένη στο σπίτι χωρίς να πω τίποτα στη μάνα μου για όσα έγιναν. Θυμάμαι να φοράω τη μπλούζα του για να καλύψω τη γύμνια του κορμιού μου και να τρέχω... Να τρέχω γρήγορα... Να τρέχω κλαίγοντας με δάκρυα που άφηνα και τα παίρνε ο αέρας... Μπήκα σπίτι από το παράθυρο και ξάπλωσα στο κρεβάτι τρομαγμένη. Ποια κοπέλα δε θα τρόμαζε εξάλλου;

Ήταν ένα συναίσθημα αηδίας στο κορμί που μου πήρε καιρό να σβήσω... Με άλλαξε σε τόσο μεγάλο βαθμό που πιστεύω αυτός ήταν και ο Λόγος που πέρασα από την απέχθεια στην απάθεια...

Απάθεια για τα πάντα. Για τη ζωή... Για το σχολείο... Για τους γονείς μου και τα προβλήματα τους...

Απάθεια για το Λουκ... Για έναν Λουκ που επέστρεψε την επόμενη χρονιά... Επέστρεψε κι εγώ δεν ήμουν πια το φυτό... Ήμουν απλά ανύπαρκτη...

****

"Έλα Πράις! Σκάσε μου ένα χαμόγελο!" Της είπε και κάθισε απέναντι της στο ξύλινο τραπεζάκι που συνήθιζαν να τρώνε οι μαθητές. Έβαλε τα χέρια πάνω και στηρίζοντας το κεφάλι του της έκανε μια γκριμάτσα.

"Πάλι δε θα μου μιλήσεις σήμερα; Όπως βλέπεις δεν έχω παρέες..." συνέχισε απτόητος το ίδιο πράγμα που εκανε τους τελευταίους δύο μήνες. Ένα τόσο απλό πράγμα... Να της πάρει δύο λέξεις. Ένα βλέμμα... Τίποτα. Η Αλίνα παρέμενε αδιάφορη. Απαθεστατη και ανέκφραστη

"Έχεις αρχίσει να μου τη δίνεις Πράις! Βρισε με τουλάχιστον να εκτονωθείς!" Ο Λουκ τράβηξε τον απείραχτο δίσκο με το φαγητό της και κατέβασε πιο χαμηλά το κεφάλι του προσπαθώντας να βρει τα μάτια της.
"Αφού θα μου χαμογελασεις γιατί το κουράζεις;"

"Παράτα μας Κόλινς!" Του είπε δυνατά προκαλώντας τα έντονα βλέμματα και σηκώθηκε για να φύγει μα εκείνος την ακολούθησε. "Θα το σταματήσεις πια όλο αυτό;;" αποκρίθηκε εξαγριωμένη όταν πια έφτασαν στο πάρκινγκ του σχολείου.

"Πάμε μια βόλτα;"της είπε εκείνος κι εκείνη τον κοίταξε περίεργα...
Πάμε μια βόλτα... Τόσο απλά... Πώς μπορεί και τα λέει όλα με τόσο απλό τρόπο; Σκέφτηκε προσπαθώντας να εξερευνήσει τη ψυχοσύνθεση του "Μη με κοιτάζεις έτσι Πράις! Μια βόλτα θέλω να πάμε! Έλα, σαλτα και μπες στο αμάξι!"

"Δε θα πάρω Κόλινς!" Του απάντησε κι εκείνος την άρπαξε και την εβαλε στο αυτοκίνητο του με το ζόρι ενώ διάφοροι μαθητές τους έβλεπαν και σχολιάζαν κακοτροπα...

Ο Λουκ δεν μπήκε από τη δική του πόρτα. Σκαρφάλωσε πάνω της απολαμβάνοντας τις φωνές που έβγαζε εκείνη και μόλις κάθισε στη θέση του έκλεισε τις ασφάλειες

"Τι δεν καταλαβαίνεις αγόρι μου;" ξέσπασε μόλις τον είδε να βάζει μπρος

"Έμαθα πως πήρες 12 στο τεστ της βιολογίας!" Της είπε μόνο κι εκείνη τον στραβοκοιταξε . "11 στη φυσική... 10 στα μαθηματικά... Για να μη μιλήσω για την γυμναστική!" Συνέχισε γεμάτος ειρωνεία κι εκείνη άνοιξε το παράθυρο και ξεφυσησε ...

"Τι διάολο θες από τη ζωή μου Κόλινς;" τον ρώτησε χωρίς ίχνος νεύρου αυτή τη φορά κι εκείνος άνοιξε το Ραδιόφωνο . Η Αλίνα το έκλεισε. Ο Λουκ το άνοιξε ξανά...
"ΦΤΑΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΧΝΊΔΙΑ ΛΟΥΚ !" Τσιριξε κι εκείνος ακούγοντας την να τον προσφωνει με το όνομα του, τράβηξε χειρόφρενο και χώθηκε στο χωματόδρομο που υπήρχε δεξιά.

Σταμάτησε το αυτοκίνητο στη μέση του πουθενά και γύρισε ολόκληρος προς το μέρος της.

"Συγγνώμη Αλίνα... Ποτέ δεν φαντάστηκα πως εκείνα τα τσογλάνια θα..."

"ΠΆΨΕ!" Είπε ενοχλημένη "Δεν είσαι καλύτερος από αυτούς!" Η Αλίνα άπλωσε το χέρι της στη μεριά του απασφαλιζοντας τις πόρτες και ανοίγοντας τη δική της, βγήκε και έτρεξε.

"Γαμωτο σου! Τρέχεις γρήγορα!" Ο Λουκ την βρήκε σταματημένη στην άκρη ενός μικρού λόφου να αγναντεύει τα κατακιτρινα από τα στάχυα χωράφια και τη πλησίασε.

"Γιατί δε με αφήνεις ήσυχη μου λες ;"

"Δε ξέρω..." της είπε με φυσικότητα "νιώθω υπεύθυνος. Είμαι μαλακας. Είμαι απότομος... Είμαι αλήτης... Ποτέ όμως δε θα άγγιζα μια γυναίκα με αυτό το τρόπο. Δεν βγήκες από το σπίτι σου όλο το κάλοκαιρι Αλίνα! Και πριν ρωτήσεις, η απάντηση είναι ναι ! Σε παρακολουθούσα για να κάνω κάτι που δεν έκανα ούτε στην μάνα μου... Να ζητήσω συγγνώμη..."

Πέρασε άξαφνα τα χέρια του γύρω από τη μέση της και μόλις εκείνη τα ένιωσε στο κορμί της τρανταχτηκε ολόκληρη...

"Μη φοβάσαι... Μια αγκαλιά είναι..."της είπε μα εκείνη είχε ήδη αρχίσει να καρδιοχτυπα από φόβο.
"Θέλω να κάνουμε απλά ανακωχή. Έρχομαι στο γαμοσχολειο χωρίς λόγο μόνο και μόνο για να σου μιλήσω μα αυτό που βλέπω είναι άσχημο μικρή..."

Εκείνη σώπασε...

"Που πήγαν οι βαθμοί; Που πήγε η σπιρτάδα; Που πήγε ο θυμός και η μεγάλη σου γλώσσα ;"

"Περίπατο στο δασάκι!" Αποκρίθηκε σταζοντας ειρωνεία και ο Λουκ τη γύρισε προς το μέρος του.

"Άκου να δεις , μόλις επιστρέψουμε, θα στρώσεις το κωλο σου κάτω και θα τελειώσεις! Με άριστα όπως πάντα! Δεν χάνω δύο μήνες από το Πανεπιστήμιο άδικα!" Της είπε κι εκείνη τον κοίταξε σαστισμένη

"Τι εννοείς;"

"Εννοώ ότι ενώ θα έπρεπε να βρίσκομαι αλλού, εγώ κάθομαι σε ένα σχολείο μαζί σου γιατί ... Γιατί νιώθω τύψεις! Ορίστε... Το άκουσες κι αυτό!"

"Ναι, κάνε μας τώρα να σε λυπηθούμε κι όλας!" Του αντιμιλησε και ο Λουκ χαμογέλασε... "Χαζός είσαι και γελάς;" του είπε μα εκείνος συνέχισε να χαμογελάει...

"Λοιπόν μικρή, από σήμερα θα είσαι υπό τη προστασία μου !" Της είπε

"Δε χρειάζομαι καμία προστασία και ειδικά τη δική σου Κόλινς!"

"Εεεε! Που πήγε το Λουκ;;;"

"Περίπατο στο δασάκι, μην τα ξαναλέμε..."

Εκείνος γέλασε. Την έκανε να του αντιμιλησει αρκετές φορές και ήταν αρκετό παρά τα καρφιά που του πετούσε.

"Ώραια λοιπόν, αφού με λες Κόλινς θα σε λέω Πράις και τελειώσαμε ! Ούτως ή άλλως αυτό με τα ονόματα μου έμοιαζε και περίεργο μικρή ..."

"Συμφωνούμε τουλάχιστον σε κάτι! Και τώρα πάμε πίσω... Πολύ έκατσα μαζί σου ! Και κοψε αυτό το μικρη..."

"Οοοχι τόσο εύκολα! Πρώτα ανακωχή!"

"Εισαι σοβαρός;;"

"Απόλυτα! Σου είπα Πράις, τελείωνε και μόλις πας Πανεπιστήμιο θα αναλάβω τα καθήκοντά μου σαν κύριος!"

"Εισαι τρελός.... Τώρα ειμαι σίγουρη!" Του απάντησε , απομακρύνθηκε και κίνησε προς το αμάξι.

"Ακόμα να μου κάτσεις πάντως!" Της φώναξε χαμογελαστός

Εκείνη ύψωσε το μεσαίο της δάχτυλο μιμουμενη τη κίνηση που της έκανε στο κιόσκι και φώναξε...

"Εσύ κάνε όνειρα Κόλινς!"

....Σας φιλώ....