Μα δεν γίνεται τα όνειρα μερικές φορές να είναι τόσο αληθινά. Να αισθάνεσαι τα αγγίγματα, τα χάδια τα φιλιά του σε όλο σου το σώμα. Αμαρτωλή τι σκέφτεσαι στον ύπνο σου! Φώναξα στον εαυτό μου. Αλλά το χάδι του ήταν τόσο γλυκό. Ένιωθα το χέρι του από τον ώμο μου να κατεβαίνει στα πλευρά μου, έπειτα να μένει λίγο περισσότερο στις καμπύλες των γοφών μου και τέλος να πηγαίνει στην κοιλιά μου και να με κολλάει ακόμα περισσότερο πάνω του.

<Τζον!> Γουργούρισα και ένιωσα το χέρι του να ανεβαίνει προς τα πάνω.

<Λέγε μωρό μου> Τον άκουσα να μου ψιθυρίζει και στην συνέχεια να δαγκώνει τον λοβό του αφτιού μου.

<Είσαι σκληρός?> Τον ρώτησα και γέλασα με αυτό που είπα.

Τέτοιο θάρρος θα είχα μόνο στα όνειρα μου, αλλά και στους εφιάλτες το έπαιζα τσαμπουκάς. Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν τα όνειρα μας ήταν η αληθινή ζωή. Θα ήμουν κάποια άλλη Λίζα. Ίσως θα ήμουν ποιο εκδηλωτική ή ακόμα και πιο τσαμπουκαλού   από ότι είμαι τώρα. Πάντως το μόνο σίγουρο ήταν ότι δεν θα ήθελα να ξυπνήσω ακόμα

<Ναι> Μου απάντησε και τον άκουσα να γελάει.

Ήθελα να γυρίσω από την άλλη, όμως δεν μπορούσα, επειδή με κρατούσε σφικτά στην αγκαλιά του. Ήθελα να χαϊδέψω με τα χέρια μου το πρόσωπο του και τα λίγα γένια που θα είχε, όμως ούτε αυτό μπορούσα να το κάνω.

<on and on the rain will fall...Like tears from the stars, like tears from the stars> Από που ακουγόταν αυτό τώρα. σκέφτηκα.

<Τζον?> Τον ρώτησα και εκείνος συνέχισε να μου φιλάει τον λαιμό. <Ακούς και εσύ αυτό που ακούω?> 

<Αν δεν το άκουγα θα ήμουν εντελώς κουφός τόσο δυνατά που το έχεις βάλει να χτυπάει> Άκουσα την φωνή του, αλλά δεν μπορούσα να τον δω. Συνέχισε να με φιλάει και να με χαϊδεύει.

<Αυτό είναι το κινητό μου!> Συνήλθα γρήγορα από το όνειρο και πετάχτηκα πάνω. 

Τα χέρια μου με τράβηξαν πίσω και ένας οξύς πόνος στους καρπούς μου με έκανε να κοιτάξω γρήγορα τι μου το προκαλούσε.

<Ήρεμα θα το σηκώσω εγώ> Άκουσα την φωνή του και από τις χειροπέδες που κοιτούσα, είδα έναν γυμνό Τζον να σηκώνεται από το κρεβάτι και να ψάχνει το κινητό μου στην τσάντα πάνω στον καναπέ.

<Παναγία μου!> Ούρλιαξα και προσπάθησα να ελευθερώσω τα χέρια μου. <Πες μου ότι είναι όνειρο!> Απαίτησα από τον Τζον όταν γύρισε και με κοίταξε κρατώντας το τηλέφωνο στην μεγάλη του παλάμη.

<Δεν το πρόλαβα> Μου είπε απογοητευμένος και ήθελα να ουρλιάξω ξανά.

<Πως βγήκες?> Τον ρώτησα και μαζεύτηκα στο προσκέφαλο του κρεβατιού.

<Δεν είμαι κανένας άμπαλος γυναίκα!> Έκανε πως προσβλήθηκε από το σχόλιο μου.

<Και τι έκανες τόση ώρα, αφού είχε βγει?> Τον ρώτησα και γύρισε και με κοίταξε πονηρά αφήνοντας το κινητό μου στο τραπεζάκι.

<Όποιος ήταν θα ξαναπάρει σε λίγο> Και άρχισε να με πλησιάζει. Θεέ μου κάνε να μην ήταν αυτό που νομίζω.

<Σε ρώτησα κάτι!> Άρχισα να ανησυχώ για το τι είχε κάνει όση ώρα εγώ κοιμόμουν, αλλά μόνο από τις χειροπέδες ήταν προφανές.

<Το ξες ότι παραμιλάς στον ύπνο σου?> Με ρώτησε εκείνος και πλέον ήμουν σίγουρη ότι άκουσε αυτό που δεν ήθελα. <Και μπορώ να πω ότι αυτά που λες είναι πολύ τολμηρά για εσένα> Πρόσθεσε και ανέβηκε στο κρεβάτι με τα γόνατα.

<Μπα αυτό δεν ήταν τίποτα!> Του χαμογέλασα δήθεν γλυκά.

Τι θα έκανε άραγε? Με ποιον από όλους τους τρόπους που σκεφτόταν αυτήν την στιγμή θα με εκδικούνταν? Πόσο βάναυση θα ήταν η τιμωρία μου, γιατί αυτό που περνούσα τώρα ήταν αρκετά οδυνηρό. Ήμουν αβοήθητη και  ντροπιασμένη. Τα χέρια μου ήταν απασχολημένα, με το πως θα βγάλουν τις χειροπέδες, που τα φυλάκιζαν και τα μάγουλα μου είχαν γίνει κατακόκκινα από την ντροπή που ένιωθα για αυτό που είχα ξεστομίσει στον ύπνο μου.

Τράβηξε τα πόδια και από εκεί που τα είχα μαζεμένα και είχα κουλουριαστεί, βρέθηκα τεντωμένη με εκείνον ανάμεσα μου. Φορούσε μόνο μια άσπρη πετσέτα γύρω από τα λαγόνια του και είχε αφήσει το ρωμαλέο του στήθος έξω με τις καστανόξανθες τρίχες που με το ζόρι μπορούσε κανείς να τις δει.

<Με έβλεπες στο όνειρο σου γυναίκα?> Με ρώτησε, ρίχνοντας λίγο από το βάρος του πάνω μου, ενώνοντας το κάτω μέρος και τον δυο μας.

Με είχε ρωτήσει με αυτόν τον αναθεματισμένο ελκυστικό τρόπο του, που σίγουρα θα έκανε χιλιάδες κορίτσια να λιώνουν. Αυτό που τον είχα ρωτήσει στον ύπνο μου διαπίστωσα ότι αλήθευε. 

<Δεν είναι δίκαιο! Κοιμόμουν!> Του φώναξα προσπαθώντας να κυριαρχήσω τον εαυτό μου, καθώς τα έχανε νιώθοντας τον τόσο κοντά μου και τόσο έτοιμο για εμένα.

<Σε ρώτησα κάτι γυναίκα!> Βρυχήθηκε, αλλά και αυτό ήταν τόσο σέξι.

Αυτό το "Γυναίκα" που έλεγε συνέχεια την μία με έκανε να τον μισώ και την άλλη με έκανε δούλα του. Με αυτή του την λέξη με έκανε δικιά του και ίσως να το ήξερε. Πάλι με τον δικό του τρόπο έδειχνε την κυριαρχία του πάνω μου. Μπορούσε να με κάνει ότι ήθελε, ακόμα και με μία λέξη. Αυτό εννοούσα όταν του είχα πει ότι ήθελα πίσω την ανεξαρτησία μου. Ήθελα πίσω την ελευθερία μου, αλλά ο τρόπος του είχε αρχίσει να μου προκαλεί αμφιβολίες για το αν το ήθελα πραγματικά. Ήθελα στα αλήθεια να γίνω ξανά ελεύθερη ή  ήθελα να παραμείνω η "γυναίκα" του που θα του έσκαγε τα νεύρα κάνοντας του διάφορα.

<Όποιον θέλω έβλεπα στο όνειρο μου. Προσωπικό δεδομένο κύριε Τζονάκο!>  Βρυχήθηκα και εγώ και στο τέλος του χαμογέλασα γλυκά κοροιδεύοντας τον.

<Και αυτός σου έκανε κάτι τέτοιο?> Με ρώτησε και το χέρι του άρχισε να κάνει την διαδρομή που έκανε και στο όνειρο μου.

<Όχι> Του ανταπάντησα γρήγορα και από το πονηρό του χαμόγελο κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να τον έπιανα κορόιδο. 

<Σας άρεσε περισσότερο έτσι όπως το έκανε εκείνος ή εγώ?> Μου ψιθύρισε στο αφτί και στην συνέχεια κατέβηκε στον λαιμό μου και άρχισε να τον γεμίζει με υγρά φιλιά σε όλος του το μήκος.

<Και οι δύο είσαστε χάλια> Του απάντησα με κλειστά τα μάτια προσπαθώντας να ηρεμήσω από αυτό που μου δημιουργούσε.

<Ααα... οπότε εμένα έβλεπες στο όνειρο σου!> Είπε και εγώ άνοιξα απότομα τα μάτια μου. Πήγα να του αρνηθώ, αλλά όταν άνοιξα το στόμα μου να του μιλήσω, όρμησε και το σφράγισε με τα χείλη του.

Η γλώσσα του εισέβαλε στο στόμα μου και για κάποιον περίεργο λόγο τον υποδέχτηκε με χαρά. Ανάθεμά σε! Φώναξε η μικρή φωνούλα μέσα μου και γύρισα το κεφάλι μου στα αριστερά διακόπτοντας το φιλί μας.

<Όχι! Ήταν κάποιος άλλος πολύ καλύτερος από εσένα. Μπορεί να έδωσε το 100%, αλλά εγώ πάντα θέλω κάτι παραπάνω> Γύρισα και του απάντησα άγρια. 

Έπρεπε να κυριαρχήσω εγώ. Ακόμα έχοντας όλο μου το σώμα φυλακισμένο από κάτω του, έπρεπε να τον κάνω να λυγίσει με τα λόγια.

<Αχόρταγη γυναίκα!> Μου απάντησε και όρμησε ξανά στα χείλη μου, χωρίς να μου αφήσει κάποιο περιθώριο να τον αποφύγω.

Τα χέρια μου άρχισαν να τραντάζονται για να τον διώξουν, αλλά αυτό κράτησε πολύ λίγο, καθώς μετά παρέδωσα τα όπλα και άρχισα να ηρεμώ. Ενώ το ένα του χέρι χάιδευε απαλά το πρόσωπο μου, το άλλο είχε κατέβει κάτω στο μέρος που ήμουν πλέον ευάλωτη, μιας και τα πόδια του κρατούσαν τα δικά μου και δεν μπορούσα να τα κλείσω για να με προφυλάξω.

Ότι έκανε το ένα χέρι στο πρόσωπο μου, το έκανε και το άλλο απλός σε μεγαλύτερη ταχύτητα και πίεση, κάνοντας με να μην μπορώ να πάρω ανάσα. Τα συνεχόμενα φιλιά του, η κάψα που ένιωθα εκείνη την στιγμή και η λύτρωση μου που θα ερχόταν σύντομα με έκανε να πετάω στα ουράνια.

<Τζον...> Ακούστηκε η φωνή μου, λες και ξεψυχούσα. 

<Λέγε> Μου απάντησε και συνέχισε αυτό που έκανε ακάθεκτος.

<Σε παρακαλώ λίγο πιο γρήγορα> Τον παρακάλεσα και τον κοίταξα με το πάθος που μου είχε δημιουργήσει.

<Λυπάμαι μωρό, αλλά τώρα θα πάω για ένα μπανάκι γιατί δεν πρόλαβα πριν> Είπε και στην αρχή δεν έδωσα σημασία, αλλά όταν σταμάτησε να βάζει φωτιά στο μέρος που με έκανε να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου, γούρλωσα τα μάτια μου και άρχισα να του φωνάζω.

<Κάθαρμα! Αυτό ήθελες εξαρχής! Βλάχε!> Ούρλιαζα, καθώς τον έβλεπα να απομακρύνεται.

<Και γω σε λατρεύω γυναίκα> Και μπήκε μέσα στο μπάνιο. <Άντε επειδή είμαι καλός θα αφήσω και την πόρτα ανοιχτή για να παίρνεις μάτι> Και μου έκλεισε το μάτι και εγώ έκανα την αηδιασμένη μου φάτσα.

<Είσαι ηλίθιος!> Του φώναξα και άκουσα να γελάει και σήκωσα το κεφάλι μου να τον δω.

Όχι θεέ μου, γιατί να δώσεις σε αυτόν τον άνθρωπο τόσο στρογγυλά οπίσθια. Δεν το αξίζει δεν το βλέπεις?

Λοιπόν πέρα από το ότι ανέβασα κεφάλαιο και περιμένω τα σχόλια σας θέλω να σας παρακαλέσω για κάτι που είναι αρκετά σημαντικό.

 Όλοι ξέρουμε για την πυρκαγιά στην Αθήνα. Μπορεί μερικοί να έχετε κάποιον συγγενή ή φίλους εκεί  και πραγματικά εύχομαι να είναι όλοι καλά. Δεν θέλω να το κουράσω και εγώ το θέμα, καθώς είναι το μόνο πράγμα που βλέπεις πλέον στα media. Αυτό που θέλω να πω και έχει μεγάλη σημασία για εμένα είναι να μπορέσει ο καθένας μας να βοηθήσει όσο μπορεί. 

Εδώ θα βρείτε που μπορείτε να πάτε ορισμένα πράγματα για τους ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη αυτήν την στιγμή.

*Στην Θεσσαλονίκη : Την Παρασκευή 27 Ιουλίου και το Σάββατο (από τις 20:00 και μετά) το Liverpool Thessaloniki Branch (Βέροιας 4, Άνω Λαδάδικα) θα ανοίξει για να συγκεντρωθούν  τρόφιμα και φάρμακα.

*Στην Αθήνα:  Τηλεφωνική γραμμή 210-4819001 του κέντρου Logistics της περιφέρειας Αττικής. Εκτός από πληροφορίες είναι σημείο συγκέντρωσης για τρόφιμα και φάρμακα.

*Στην Κατερίνη: Την Τρίτη 24 Ιουνίου στο Δημοτικό Πάρκο Κατερίνης Μεταξύ 7-9μ.μ.

*Στον Πειραιά: Όσοι θέλουν να προσφέρουν βοήθεια μπορούν να πάνε στο Γραφείο Εθελοντισμού του Δήμου Πειραιά στην πλατεία Κοραή

*Στην Χίο: Στα γραφεία της Ομοσπονδίας  Επαγγελματιών Βιοτεχνών και Εμπόρων Χίου. Ώρες λειτουργίας την Παρασκευή 18.00-21.00

+ Αυτά που χρειάζονται είναι: παιδικές πάνες, μωρομάντιλα, εμφιαλωμένο νερό, κονσέρβες, μπισκότα, μακαρόνια, γάλα, φρυγανιές, μπεταντίν, γάζες, παυσίπονα

Αυτά είναι μερικά που βρήκα. Βέβαια υπάρχουν κι άλλα που μπορώ να ψάξω αν θέλετε, απλός δεν μπορούσα να τα αναφέρω όλα. Μην ξεχνάτε όμως πως χρειάζονται την βοήθεια μας και ποιος ξέρει μπορεί κάποια μέρα που και εμείς να χρειαστούμε την δικιά του. Ο ένας πρέπει να βοηθήσει τον άλλον και να ελπίσουμε ότι δεν θα υπάρξουν άλλοι θάνατοι και να τελειώσει γρήγορα. Σας ευχαριστώ όλους πολύ!!!