Δυστηχώς είναι φορές που ξυπνάς και δεν μπορείς να θυμηθείς ούτε το όνομα σου. Βέβαια είναι και φορές που θέλεις να θυμάσαι το ποια είσαι και αυτήν την στιγμή αυτό θα ήθελα να μου συνέβαινε. 

Το φως του ήλιου με είχε βγάλει από τον τρυφερό ύπνο μου και για να ξυπνήσω ολοκληρωτικά τέντωσα όλο μου το σώμα μέσα στα ζεστά παπλώματα. Τα σκεπάσματα μετακινήθηκαν με αποτέλεσμα να ξεσκεπάσουν τον αριστερό μου ώμο και το κρύο γρήγορα τον αγκάλιασε. Ο πονοκέφαλος δεν με βοήθησε αρκετά να βρω ποιο μέρος του σώματος μου ήταν αυτό που κρύωνε. Μόνο όταν σηκώθηκα από το μαλακό μαξιλάρι μου και το πάπλωμα έπεσε από πάνω μου αποκαλύπτοντας το γυμνό σώμα μου. Αυτόματα τα χέρια μου σκέπασαν πάλι το σώμα μου και το μυαλό μου έψαχνε μια λογική εξήγηση. Κοίταξα το δωμάτιο γύρω μου, όμως δεν μου θύμιζε απολύτως τίποτα. Προσπάθησα να σκεφτώ τι είχα κάνει εχθές το βράδυ πριν καταλήξω εδώ πέρα, όμως δεν είχα καμία πρόοδο. Βρισκόμουν μέσα σε ένα δωμάτιο μόνη με τα ρούχα μου σκορπισμένα στο πάτωμα. Λογικά ήμουν σε κάποιο ξενοδοχείο, διότι η διακόσμηση ήταν πολύ συγκεκριμένη. 

Μπήκα στην τουαλέτα μήπως ήταν εκεί κάποιος, όμως δεν βρήκα κανέναν. Εντόπισα την τσάντα μου πάνω σε μια καρέκλα και άρχισα να ψάχνω το κινητό μου. Μόλις το άνοιξα είδα είκοσι κλήσεις από τον Φίλιπ και άλλα τόσα μηνύματα. Τον πήρα αμέσως τηλέφωνο και περίμενα να μου απαντήσει έχοντας το άγχος να με τρωει από μέσα μου. 

<Λίζα?> Ακούστηκε ταραγμένος και λαχανιασμένος.

<Φίλιπ!> Είπα αφήνοντας τον εαυτό μου να ξεσπάσει σε λυγμούς, επειδή δεν ήξερα που βρισκόμουν. 

<Κορίτσι μου που είσαι? Έχω φάει όλο τον τόπο. Γιατί δεν μου απαντούσες? Έχει πάει μεσημέρι και έχεις εξαφανιστεί από εχθές το βράδυ που τελείωσαμε με την εταιρεία> Ακουγόταν τρομαγμένος και λογικό ήταν από τα αναφιλητα μου.

<Φίλιπ δε ξέρω που βρίσκομαι. Δεν θυμάμαι τίποτα από εχθές και ξύπνησα σε ένα κρεβάτι γ...> Δεν ολοκληρωσα, γιατί ένιωσα ντροπή και αηδία να με κατακλείει.

<Λίζα θέλω να ηρεμίσεις> Πήρε μια βαθιά ανάσα για να πάρει δύναμη κι αυτος και συνέχισε. <Θέλω να ντυθείς και να ψάξεις στο μέρος που είσαι και να βρεις κάτι σχετικό με το που είσαι> Είπε ήρεμα και εγώ του απάντησα με ένα μουγκρητό. <Ωραία!> Ξεφύσιξε και εγώ έβαλα σε ανοιχτή ακρόαση το κινητό, μήπως πει κάτι όσο ντυνόμουν. 

Φόρεσα τα ρούχα μου και η μυρωδιά του αλκοόλ έκαψε τα ρουθούνια μου. Τι έκανες ρε Λίζα εχθές! Μόλις ντύθηκα άρχισα να ψάχνω στα συρτάρια και στα κομοδίνα για κάποιο φυλλάδιο με την ονομασία του ξενοδοχείου. 

<Βρήκα!> Φώναξα και πήρα ξανά το τηλέφωνο στα χέρια μου πλησιάζοντας το ξανά στο στόμα μου, ώστε να με ακούει καλύτερα <Βρήκα!> Επανέλαβα και τον άκουσα να ξεφυσάει από ανακούφιση.  <Βρίσκομαι στo Liberty Inn> Είπα κομπιάζοντας και ακόμα ένα κύμα ντροπής με μαστίγωσε.

<Σε λίγο  θα είμαι εκεί Λίζα κατέβα κάτω στην ρεσεψιόν και προσπάθησε να μάθεις πληροφοριές για το ποιος ήταν εχθές μαζί σου. Θα κάνω όσο πιο γρήγορα γίνεται> Είπε και μου έκλεισε το τηλέφωνο. 

Βρισκόμουν σε ένα ακόλαστο μέρος, όπου κυριαρχούσε η σαρκική ηδονή. Το σοκ ήταν τόσο μεγάλο που με έκανε να διπλωθώ στα δύο από ένα στιγμιαίο πόνο στην κοιλιά. Οοοο Θέε μου ο πατέρας μου είχε δίκιο. Ήμουν μία από αυτές του δρόμου και δεν το ήξερα!

                                                          ************************** 

<Συγνώμη> Είπα για να τραβήξω την προσοχή του υπαλλήλου. <Εχθές το βράδυ ήρθα με κάποιον...> Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω και με διέκοψε.

<Λυπάμαι πολύ κυρία μου δεν ήμουν εγώ εχθές το βράδυ εδώ και ούτε μπορώ να αποκαλύψω στοιχεία. Ξέρετε...> Έκανε παύση και περίμενε να καταλάβω μόνο με αυτήν την λέξει.

<Ξέρω...?> Στα αλήθεια αισθανόμουν τόσο χαζή εκείνη την στιγμή που είχα κολλήσει και εκτός από τον πονοκέφαλο που με εμπόδιζε να σκεφτώ ήρθε και η αμηχανία της αθωότητας μου για τέτοια μέροι. 

<Το ξενοδοχείο μας είναι ένα από τα καλύτερα, που μπορεί να εξυπηρετήσει όλες τις φαντασιώσεις σας. Τα άτομα που έρχονται εδώ κυρία μου είναι σαν να μην τα είδαμε, και όταν φεύγουν από εδώ πέρα τους ξεχνάμε εντελώς. Δεν ακούμε, δεν μιλάμε. Καταλαβένετε τι θέλω να πω?> Με ρώτησε και εγώ ξεκόλλησα το βλέμμα μου από το στόμα του που κουνίοταν γρήγορα ξεστομίζοντας σε λίγα δευτερόλεπτα όλες αυτές τις λέξεις. 

<Ναι καταλαβαίνω> Απάντησα, άσχετα που δεν είχα καταλάβει τα μισά από όσα είχε πει. Πολύ πιθανόν να έφταιγε αυτός ο πονοκέφαλος που δεν θα παιρνούσε με τίποτα. <Σας ευχαριστώ πολύ> Είπα και πήγα να κκατευθυνθώ προς την έξοδο. 

<Αααα... κυρία μου!> Φώναξε ο ρεσεψιονίστ. <Έχω να σας πω ότι οι πελάτες που ήταν δίπλα από το δωμάτιο σας, έμειναν έκπληκτοι με την αντοχή σας. Σπάνια ακούμε για ζευγάρια που δεν σταματάνε να...> Και έτσι κατακόκκινη που είχα γίνει από ντροπή ξέσπασα πάνω του.

<Εσείς δεν είπατε πριν λίγο ότι δεν ακούτε τίποτα? Και εφόσον το ξενοδοχείο σας πραγματοποιεί όλες τις φαντασιώσεις προσπαθείστε να φτιάξετε καλή ηχομόνωση!> Του φώναξα και ο καημένος έμεινε στήλη άλατος. 

Βγήκα γρήγορα από το ξενοδοχείο βάζοντας τα γυαλιά ηλίου, για να μην με δει κάποιος γνωστός. Από ότι φαινόταν αυτό το ξενοδοχείο ήταν διάσημο για τις διάφορες απολάυσεις που προσφέρει στους πελάτες.

 Τι έκανες εχθές ρε Λίζα. Θεέ μου τι ντροπή! Άκουγα την φωνούλα μέσα μου να μου λέει και τραβούσα το παλτό μου όλο και πιο πάνω για να καλύψω το πρόσωπο μου. 

Πενήντα μέτρα πιο πέρα είδα το αμάξι του Φίλιπ να έρχεται και ξεκίνησα να περπατάω, ώστε να συναντηθούμε στην μέση της διαδρομής που του είχε απομείνει. Μόλις με είδε έβγαλε αλάρμ και έκανε στην άκρη του δρόμου. Έτρεξα με τα ψηλοτάκουνα μου και μπήκα όσο πιο γρήγορα γινόταν μέσα. Ήθελα να φύγω από αυτό το μέρος, ήθελα να πάω στο σπίτι μου να κάνω ένα κρύο μπάνιο και να συνέλθω. Ήθελα να καταφέρω να θυμηθώ όλα όσα έγιναν το χθεσινό βράδυ. Να θυμηθώ το πρόσωπο εκείνου που με έεκανε να φωνάζω όλο το βράδυ. 

Τι έκανες ρε Λίζα! Την στιγμή που ενώθηκε το βλέμμα μου  με του Φίλιπ ένιωσα τόσο βρώμικη. Εκείνος με στήριζε, με βοηθούσε και με προστάτευε, ώστε όταν έρθει ο Τζον να τα ξαναβρούμε. Και εγώ! Εγώ πήγακαι ρήμαξα όλους τους κόπους του. Όλη την εικόνα που είχε για εμένα. Γιατί όλα πήγαιναν τόσο σκατά!

<Είσαι καλά?!> Ρώτησε αμέσως και εγώ έδεσα την ζώνη μου για να αποφύγω τα μάτια του που με κοιτούσαν με τόση ανησυχεία.

<Είμαι μια χαρά απλός σε παρακαλώ μην κάνεις πολλές ερωτήσεις και πάνε όσο πιο γρήγορα γίνεται σπίτι> Είπα με μια πνοή και γύρισα όλο μου το σώμα προς το παράθυρο.

<Πρώτα θα πάμε στην κλινική για εξετάσεις και μετά πάμε σπίτι να ξεκουραστείς> Πάτησε σιγά το γκάζι και το αμάξι άρχισε να κινείται. 

<Στην κλινική? Γιατί?> Έλανα την ηλίθια ερώτηση και ήρθε η στιγμή να μου τις βρέξει.

<Γιατί δεν ξέρουμε καν πως είναι το μωρό Λίζα. Δεν ξέρουμε καν τι έκανες εχθές το βράδυ και με ποιον. Δεν ξέρουμε αν κουβαλούσε κάποια ασθένεια και γενικά δεν ξέρουμε τίποτα!> Φώναξε και ομολογώ ότι πρώτη φορά τον είχα δει τόσο νευριασμένο. <Απορώ που το είχες το μυαλό σου Λίζα. Ξέρω έχουν συμβεί πολλά, αλλά αυτή δεν είναι καθόλου καλή κατάσταση να αντιμετωπίσεις έτσι τα πράγματα. Είμαι έδω μπορείς να μου μιλήσεις. Δεν είμαι σκίαχτρο. Βέβαια αυτό θα ήταν χρησιμότερο σε εσένα, από ότι είμαι εγώ αυτή την στιγμή. Κάθεσαι κλεισμένη στο δωμάτιο κλείνεσαι όλο και περισσότερο στον εαυτό σου  και δεν σκέφτεσαι καν τι ζημιές μπορείς να προκαλέσεις στο μωρό!> Είπε αυτήν την φορά λίγο πιο ήπια από την προηγούμενη.

<Φίλιπ σε παρακαλώ δεν...> Με έκοψε σηκώνοντας το χέρι του κάνοντας νόημα να σταματήσω.

<Κάτσε ξεκουράσου. Σε μισή ώρα θα φτάσουμε στην κλινική. Δεν θα μας πάρει πολύ ώρα να κάνουμε κάποιες εξετάσεις> Κατέβασε το χέρι του και το έβαλε πάλι στο τιμόνι.

Φαινόταν ότι δεν ήθελε άλλη συζήτηση. Επίσης φαινόταν το πόσο διαφορετικά σκεφτόταν ένας τριαντάχρονος και πόσο πιο ώρημα σε σχέση με εμένα. Εκείνος σκέφτηκε το μωρό, ενώ εγώ όχι. Ακόμα δεν είχα συνειδητοποιήσει, ότι κουβαλούσα και μία ακόμα ζωή μέσα μου. Δεν είχα καταλάβει την ευθύνη που έχω μέχρι αυτή την στιγμή. Την στιγμή που ένιωθα βρώμικη, ανώριμη και ανεύθυνη. 

Μόλις είχα κάνει έναν από τους πιο χαρούμενους ανθρώπους να εκνευριστεί και η υπομονή του να φτάσει στα άκρα. Αν τον έβλεπε κάποιος κι αν άκουγε όλα όσα έχει κάνει, δεν θα τον έλεγε ώρημο. Πάντα κουβαλούσε αυτήν την ωραία τρέλα που κάνει τους άλλους αμέσως να χαμογελάσουν, όμως σήμερα δεν ήταν μια τέτοια μέρα. Σήμερα αυτή η τρέλα είχε αντικατασταθεί με τον φόβο, την αγωνία και όλα είχαν συσσωρευτεί με αποτέλεσμα να εκραγεί όλη η έντασηπου ένιωθε τις προηγούμενες ώρες.